Kierunek w sztuce polskiej zainicjowany w końcu XIX w. przez Stanisława Witkiewicza, utrzymujący się w 1. dziesięcioleciu XX wieku w architekturze (głównie willowej), meblarstwie i dekoracji wnętrz. Jego podstawą była fascynacja folklorem góralskim, w którym Witkiewicz doszukiwał się cech pierwotnego stylu polskiego i który jego zdaniem, mógłby rozwinąć się w uniwersalny nowoczesny styl narodowy. Witkiewicz, najwybitniejszy reprezentant stylu zakopiańskiego, nawiązywał do repertuaru form góralskiej snycerki, tworząc swobodne stylizacje dostosowane do nowych programów użytkowych. Idealnym wzorem była dla niego chata góralska z całym wyposażeniem, traktowana jako organiczna całość. Witkiewicz występował ostro przeciwko E. Kovátsowi, dyrektorowi zakopiańskiej Szkoły Przemysłu Drzewnego, który ze sztuki góralskiej czerpał jedynie motywy ornamentalne (tzw. sposób zakopiański). Najlepszymi przykładami stylu zakopiańskiego były zakopiańskie budowle wzniesione przez samego Witkacego (m.in. willa Pod Jedlami z 1896 r.). W dziedzinie meblarstwa wyróżniali się S. Barabasz, W. Brzega, i W. Gosienicki.