Dwustronna tkanina dekoracyjna lub użytkowa, o splocie prostym, lnianej albo wełnianej osnowie i wełnianym wątku tworzącym wzór. Kilimy są tkane zarówno na warsztatach poziomych, jak i pionowych (tzw. kilimy grzebyczkowe). Historia kilimów sięga starożytności - znano je w wielu kulturach azjatyckich i śródziemnomorskich. Od średniowiecza ważne ośrodki produkcji kilimów znajdowały się w Azji Środkowej, na Kaukazie, w Iranie i w Azji Mniejszej. W Europie tradycyjnymi centrami tkactwa są kraje skandynawskie, słowiańskie oraz Rumunia. We wszystkich tych rejonach kilimy należą do typowych wytworów ludowych, występując w wielkiej ilości odmian i typów różniących się ornamentyką i paletą barwną. W Polsce najstarsze kilimy pochodzą z XVIII wieku. Tkano je głównie na ziemiach pd.-wschodnich i na Litwie. Przenikające przez Ukrainę wzory wschodnio-perskie (kwiatowe) i tureckie (geometryczne) ulegały w Polsce dalszej stylizacji, zgodnie z gustami odbiorców. Wyrabiano je w małych warsztatach dworskich (tzw. kilimy dworskie), a także w większych manufakturach tkackich, dysponujących wykwalifikowanymi projektantami wzorów (Grodno, Biała Podlaska i in.). Takie kilimy nie różniły się prawie od tapiserii i zdradzały często wyraźne wpływy zachodnioeuropejskie. Produkcja ich przetrwała na wschodzie Polski do poł. XIX wieku. Przeważały wtedy kilimy ludowe, najczęściej z ornamentami geomertycznymi. Ponowne zainteresowanie kilimami zaznaczyło się na przełomie XIX i XX wieku. Do powstania wielu warsztatów kilimiarskich przyczyniło się zwłaszcza stowarzyszenie Polska Sztuka Stosowana. Wysoki poziom reprezentowały kilimy z pracowni A. Sikorskiej w Czernichowie k. Krakowa, warsztatów „Kilim" w Zakopanem oraz Warsztatów Krakowskich. Projekty kilimów opracowywali często wybitni polscy artyści. Oryginalne metody barwienia przędzy przy użyciu barwników naturalnych opracował A. Buszek. W 1921 roku powstały w Henrykowie k. Warszawy warsztaty „Kilim Polski", a od 1926 roku czołowe miejsce w tej dziedzinie produkcji osiągnęła spółdzielnia „Ład".