„Punktem wyjścia do mojego obrazu był rysunek z czterema figurami chłopców w ruchu. Figury te unikają się, jakby odsuwając się od siebie, a zarazem zazębiają w tym ruchu. Tworzą kompozycję sprawiającą wrażenie fragmentu fryzu. Sporządzając rysunek wyjściowy na szarym papierze myślałem o antycznych fryzach greckich i rzymskich, o sztuce hellenistycznej pełnej gwałtownego rytmicznego ruchu, miałem też w pamięci postaci z rysunków Michała Anioła czy Pontorma, które zawsze stanowią dla mnie najważniejszy punkt odniesienia. Chciałem też zachować możliwie rysunkowy charakter obrazów. Stąd technika farby wodnej, pozwalająca na bardziej rysunkowe, nieco graficzne efekty, z zachowaniem nawarstwiającej się i szukającej formy linii i samego kreskowania. Towarzyszy temu plama rozjaśniająca formy na ciemniejszym tle, tonąca w laserunkach, które tworzą wypadkowe kolorystyczne, wynikające z nakładania na siebie kilku warstw przezroczystego koloru, nieco jak w akwareli. Dobrym środkiem była tu dla mnie dyspersja akrylowa z pigmentem”. Jerzy Lisak

Co jest pomiędzy dajmy na to światłem a cieniem, pomiędzy obrazem a ramą? Na te pytania stara się odpowiedzieć twórczość Jana Berdyszaka – artysty analizującego przestrzeń oraz zależności zachodzące pomiędzy nią a obiektami w niej umieszczonymi. Malarz zaczął od dekonstrukcji – początkowo uległo mu podobrazie, które z prostokątnego czy kwadratowego stało się koliste i obłe, raczej nie nadające się do umieszczenia w tradycyjnych ramach. Ok. 1965 roku powstaje pierwszy obraz strukturalny z otworem, gdzie linia wycięcia nie pokrywa się z zewnętrznym obwodem dzieła. Następnie artysta zajął się tym, co większości ludziom umyka – „światłem” istniejącym między dziełem a oprawą, czyli passe- partout lub jak chciał twórca pass-par-tout – przejściem ku całości. Poruszenie problematyki przestrzeni, jej wypełnienia lub dopełnienia, tego co ją ogranicza lub uwalnia, było wiodącym tematem w twórczości Jana Berdyszaka. Ta zapewne uproszczona charakterystyka nie uwzględnia całego spektrum zainteresowań artysty, a najczęściej prezentowane na aukcjach kompozycje przestrzenne nie wyczerpują wszystkich stosowanych do badania przestrzeni form jakimi były również instalacje, rzeźba, grafika, fotografia oraz książka artystyczna.

Bożenna Biskupska to twórczyni wyrażająca się w wielu formach wypowiedzi artystycznych jakimi są malarstwo, rzeźba, instalacja i video. Różnorodność metod może wynikać z dualizmu jej zainteresowań jakimi są malarstwo i rzeźba – każda z nich rozwijana jest oddzielnie. W wyniku rozważań na temat przestrzeni, jej ograniczania, akcentowania czy otwierania w 1991 roku powstają pierwsze rzeźby i obrazy z cyklu Klatka. W rzeźbie jest to forma ażurowej, wiotkiej konstrukcji o wymiarach 300 x 100 x 100 cm, delikatnie rozwibrowanej dzięki zastosowaniu cienkiej, stalowej siatki, w której artystka umieściła rzeźbę. Równocześnie klatka ta została wykorzystana przez Bożennę Biskupską do jej performansu przygotowanego w jej pracowni, dla krytyków i artystów z międzynarodowej grupy Richarda Demarco. Oba wydarzenia pozwoliły na połączenie rozważań na temat czasu, które podejmowane były w rzeźbach z cyklu Misterium czasu oraz Non omnis moriar, w nowym kontekście trwania w wytyczonej przestrzeni. W płótnach z cyklu „Klatka”, początkowo figuratywnych a następnie wytyczanych za pomocą barwnych prostokątów, Bożenna Biskupska sukcesywnie upraszcza płaszczyznę obrazu równocześnie zawężając gamę barwną oraz stosując olej lniany, który wraz z upływem czasu zmienia natężenie z prawie niewidocznego w złocisty. W 1995 roku powstał zapis najprostszej ingerencji farbą lub olejem lnianym na papierze, później na płótnie. Artystka podjęła temat samoistnej destrukcji, która towarzyszy procesowi powstawania. Upływ czasu przekształca zarys linii: użyty olej lniany bądź olej z farby wsiąka w materiał rozlewając się i żółknąc. Pewnym nawiązaniem do tego cyklu może być również performance Wytyczanie obrazu zrealizowany w 1999 roku, kiedy to artystka olejem lnianym kreśliła pionowe linie na powierzchni płótna, które wraz z upływem czasu żółkną i zmieniają swoją formę rozlewając się na powierzchni.

WYSTAWIANY:
- Galeria Forma, Warszawa 1984.

Początek działalności artystycznej Sławomira Ratajskiego przypada na przełom lat 70. i 80. XX w. W sztuce dominują wtedy tendencje konceptualne i malarstwo określane jako nurt Nowej Ekspresji. Sztuka lat 80. XX wieku niekiedy była związana z nastrojami politycznymi. Obraz „Wielkie wyczekiwania” powstał w rok po zniesieniu stanu wojennego. Dokładnie w 1984 roku zaczęły się procesy działaczy „Solidarności”, wówczas porwano i zamordowano księdza Jerzego Popiełuszkę. W tym czasie Sławomira Ratajskiego zajmowała problematyka oporu społecznego wobec władzy oraz szczególnego dla tamtych czasów patriotyzmu. Artysta malował cykle „Batalia o mur” i „Flagi”. Podobnie jak płótno „Wielkie wyczekiwania”, obrazy artysty z tego okresu były malowane przy użyciu zestawienia kilku podstawowych barw podkreślonych fakturalną strukturą oraz ekspresyjnym ruchem pędzla. Obecnie Sławomir Ratajski prowadzi autorską Pracownię Koncepcji Artystycznych na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Malarz kładzie główny nacisk na proces tworzenia, traktując jego ostateczny rezultat – obraz jako dodatkowy skutek samego działania. W ten sposób utworzony na płótnie wizerunek procesu daje szerokie pole do własnej interpretacji dla odbiorcy w oparciu o wcześniejsze doświadczenia, skojarzenia. Sławomir Ratajski sprawia, że widz dzięki swojej percepcji, może uczestniczyć w procesie tworzenia.

„Chcę, aby moja sztuka miała jakąś wewnętrzną siłę i zmuszała do refleksji. By niosła nadzieję, będąc metaforą ludzkiego losu, w którym wpisane są zarówno cierpienie, odrodzenie i ukojenie. Zastanawiam się jak przez moją sztukę mówić. Jak dać odpowiedzi na tragiczne pytania człowieka, który może zagubił sens swego istnienia wobec przerażającej golgoty człowieczej”. Henryk Musiałowicz [za: Ewa D. Bogusz-Bołtuć, wywiad z Henrykiem Musiałowiczem, Człowiek i artysta, w: Estetyka i krytyka, nr 6 (1/2004), s. 2] Niewielu polskich artystów zdecydowało się na obrazowanie wojennych doświadczeń. Szczególnie tych, którzy wojnę przeżyli sami. W sierpniu 1944 roku, podczas Powstania Warszawskiego, cała pracownia Henryka Musiałowicza spłonęła. Artysta po uzyskaniu dyplomu i nastaniu odwilży w sztuce polskiej, w latach 1956-1957 odbył podróż do Holandii i Francji. Po powrocie artysta rozpoczął pracę nad cyklami obrazów - rysunków związanymi z wydarzeniami 1. poł. lat 40. XX wieku. Od 1957 roku powstawał cykl Okupacja 1939-1945, a od 1959 roku Wojna przeciw człowiekowi. Oba cykle wiąże czarno-biała forma rysunków oraz wizja losu cierpiącego człowieka i całego społeczeństwa. Obie serie poddają pod rozwagę moralne aspekty minionych wydarzeń.

WYSTAWIANY:
- Człowiek o bardzo czułych kolcach, Galeria XX1, 20 21 - Człowiek o bardzo czułych kolcach, Galeria sztuki w spółczesnej
„Oranżeria”, Pałac w Jabłonnie, 2021
- Księżyc i Tarcza Sobieskiego. Heve li ana dawne i sztuka współczesna,
Oranżeria Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie, Warszawa, 2022
- Burze ciemne, burze jasne, PROM kultury Saska Kępa, Warszawa, 2024

PROWENIENCJA:
- Obraz zakupiony ze spuścizny po artyście w 1999 roku;
- Kolekcja prywatna, Polska.

WYSTAWIANY:
- Galeria Krzysztofory, Kraków, 1965 [jako Krzyk w ogrodzie];
- Alfred Lenica, Muzeum Narodowe, Wrocław, 2014.


WYMIENIONY W KATALOGU WYSTAWY:
- Alfred Lenica. Malarstwo, CBWA Zachęta, Warszawa, 1974, poz. kat. 294.

REPRODUKOWANY:
- Alfred Lenica, katalog wystawy w Muzeum Narodowym, Wrocław, 2014, s. 159.

Alfred Lenica uznawany jest za autora pierwszego w Polsce płótna taszystowskiego – obrazu „Farby w ruch” z 1949 roku. Był jednym z członków założycieli poznańskiej grupy artystycznej 4F+R (Forma, Farba, Faktura, Fantastyka + Realizm). W 1948 roku uczestniczył w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Pochodzący z Poznania malarz, z wykształcenia skrzypek, przemycał w twórczości artystycznej zamiłowanie do harmonii barw, które jak wspomina Bożena Kowalska, kształtowały emocje odbiorcy: „Czasem zaś sama harmonia kolorów potrafi trafnie oddać nastrój radości, smutku czy wojennej grozy, z dużą sugestią działając na odbiorców”. Malarz formuje strukturę malarską za pomocą swobodnie ściekających farb, rozbryzgów, chlapnięć. Eksperymentuje również z innymi materiałami i technikami, jak lakiery i collage. By uzyskać charakterystyczny sposób malowania obrazu korzysta z narzędzi pozwalających na precyzyjne wybieranie już naniesionej farby tworząc tym samym linearne, swobodnie kształtowane kompozycje. Lata 40. i 50. XX wieku to szczyt twórczych i nowatorskich rozwiązań formalnych w kreacji dzieł malarza. Obrazy Alfreda Lenicy intensyfikują empiryczne doznania widza.

Marcin Kozłowski w swojej twórczości czerpie z tradycji antyku i sztuki klasycznej, przetwarzając je przez doświadczenia malarstwa współczesnego. Pozostając pod mocnym wpływem postimpresjonistów, fowistów i kapistów, bawi się abstrakcyjnym wydźwiękiem ludzkiej sylwetki. „Marcin Kozłowski umiejętnie łączy harmonię antycznego rysunku z ekspresją kolorystyczną malarzy XX wieku. W przeciwieństwie do dawnych mistrzów unika literackości. Skupia się na uniwersalnych relacjach międzyludzkich. Buduje skomplikowane układy dynamiczne, w których szyfruje wiele znaczeń i odniesień symbolicznych. Karmiąc się antykiem, twórczo go reinterpretuje i znajduje w nim współczesne ponadczasowe odniesienia. W postaciach znakach kreślonych śladem pędzla, trafnie określa formę”. - pisze o nim prof. Grzegorz Mroczkowski.

W połowie lat 90. XX wieku powstają pierwsze realizacje z serii „Tektonika”, w których już zwielokrotniona figura Jednonogiego odlana z brązu rozmieszczana jest na betonowej podstawie. Podobnie jak w serii „Wytyczanie obrazu 01”, kluczową postacią staje się właśnie figura Jednonogiego powołana do życia w połowie lat 80. XX wieku, sukcesywnie multiplikowana i organizująca przestrzeń kompozycji w określonym porządku. Jedna z pierwszych rzeźb z serii „Tektonika” znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Gdańsku.

PROWENIENCJA:
- Zakup od artystki
- Kolekcja prywatna, Polska.

Kolor w malarstwie Aleksandry Jachtomy jest rzeczą najważniejszą. Artystka próbując odnaleźć właściwą dla emocji barwę nakłada wiele warstw farby na ostatecznie pozbawione faktury płótno, które dopiero po odpowiednim jego opracowaniu, jak sama mówi „nabiera powietrza” i może zostać uznane za dzieło sztuki. Inaczej jest to tylko farba wyciśnięta z tubki i podobrazie, a nie doskonały kolor, na którego badanie poświęciła bez mała 60 lat pracy twórczej. W filmie dokumentalnym wspomina: „Malarstwo to jest ustawiczna walka z farbą, żeby ją przemienić w kolor”. Poszukiwania te wiążą się z wieloma warstwami cienkich, niemal laserunkowo kładzionych kolejnych kolorów, na ich zaskakujących zestawieniach – gdzie często próbuje pogodzić dwie ulubione przez siebie barwy: niebieską i czerwoną. „Myślę, że sztuka nie jest do zrozumienia, jest do wchłaniania jej” – wspomina w materiale filmowym. Dlatego niezbędne są jeszcze dwa czynniki wyjątkowo istotne w malarstwie Aleksandry Jachtomy – uporządkowanie i świetlistość. Pozbawione chaosu – energicznych pociągnięć pędzla płótna malarki balansują między koloryzmem a abstrakcją geometryczną cicho prosząc o chwilę kontemplacji i próbę doświadczenia tego, czym jest przeżycie estetyczne.

PROWENIENCJA:
- Obraz pozyskany bezpośrednio od artysty;
- Zakup w galerii Art New Media w 2013 roku;
- Kolekcja prywatna, Polska

„Elżbieta Dzikowska: Powiedział pan kiedyś: „Sztuka to droga”. Droga do czego? Jacek Sempoliński: Najprościej do Królestwa Bożego. Każdy człowiek przemierza tę drogę, ale sztuka czyni to w sposób szczególny, albowiem jest aktem, dzięki któremu człowiek kontaktuje się z pełnią rzeczywistości materialnej i duchowej. I do tego kontaktu dąży. A więc droga to dążenie. Moją sztuką mówię o moim dążeniu”. [za: Artyści mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa, rozmawia Elżbieta Dzikowska, Warszawa, 2011, s. 192.]

W latach 2017 – 2022 studiował Malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. Dyplom w pracowni prof. Janusza Matuszewskiego. Laureat Nagrody Europejskiej Stolicy Młodzieży w 2. edycji Biennale Malarstwa Lubelska Wiosna oraz Nagrody Zarządu NCP POLAND Sp. z o.o. w V edycji Ogólnopolskiego Konkursu Malarskiego im. Leona Wyczółkowskiego BWA w Bydgoszczy. Zajmuję się malarstwem figuratywnym, portretowym. Interesują go wątki homoerotyczne w sztuce. Pracuje z figurą mężczyzny o androgynicznych cechach wyglądu. Tematy, których się podejmuje, wynikają z jego zainteresowania kryzysem męskości. Praca z obrazem to pretekst do wyrzucenia na zewnątrz trudnych myśli i próba uporządkowania świata wewnętrznego. Poszukiwania kierują go w stronę ikonografii chrześcijańskiej i mitologii.

PROWENIENCJA:
- Ze spuścizny po artyście.

WYSTAWIANY:
- Bogus ław Szwacz. Od nowoczesności do współczesności, Olszewski Gallery, Warszawa, 2022.

REPRODUKOWANY:
- Piotr Słodkowski, Od nowości do współczesności, Prace Bogusława Szwacza z 1957 roku wobec pola sztuki powojennej dekady, [Warszawa b.r.] poz. kat. 35.

Obraz jest jednym z cyklu kilkunastu monumentalnych gwaszy odnalezionych w pracowni artysty i pedagoga warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Bogusław Szwacz debiutował w trudnym dla polskiej sztuki czasie, kiedy to dominowała sztuka socrealistyczna. Po śmierci Józefa Stalina i nastąpieniu tak zwanej „odwilży”, również w dziedzinie sztuk pięknych, zdecydował o poświęceniu swojej uwagi sztuce abstrakcyjnej, która jego zdaniem była absolutnie uniwersalna. Dzięki zdobytemu stypendium udało mu się w 1947 roku wyjechać do Paryża. Wtedy został członkiem grupy „Le Surréalisme Révolutionnaire” i nawiązał kontakty z Fernandem Légerem, Édouardem Pignonem, Estèvem i Noëlem Arnaudem. Te dwa czynniki spowodowały, że od 1955 roku artysta porzucił malarstwo figuratywne oraz zaczął tworzyć autorską koncepcję sztuki Ars-Horme – „Sztuki Poruszania Wyobraźni”.

WYSTAWIANY:
- Leon Tarasewicz, Galeria Ego, Poznań, 2016.

Dalszą eksploracją zagadnienia światła, świetlistości w twórczości Leona Tarasewicza dokumentują prezentacje dzieł artysty składające się z ledowych paneli o jednorodnym barwnym blasku lub też pulsujących natężeniem i kolorem. Te wykonane z na wskroś współczesnych i kojarzących się z tkanką miejską materiałów jak pleksi i led obiekty odkrywają nowe elementy natury tym razem metropolitalnego krajobrazu. Jedna z pierwszych prezentacji obiektów Tarasewicza miała miejsce w warszawskiej galerii Art New Media w 2009 roku. W 2016 roku, w poznańskiej galerii Ego, zostały zaprezentowane właśnie te ledowe kompozycje artysty. Rozbudowana idea transcendentalnych obiektów, utrzymanych w żółtej tonacji, została zaprezentowana w Galerii Foksal w 2018 roku podczas ekspozycji Jerozolima.

PROWENIENCJA:
- Obraz zakupiony bezpośrednio od artysty po wystawie w Bolzano;
- Kolekcja prywatna, Włochy;
- Aukcja w Agra Art (24.03.2015, poz. kat. 20);
- Kolekcja prywatna, Polska.

WYSTAWIANY I OPISANY:
- Pittura contemporanea Polonia Cecoslovacchia nelle collezioni private, Malerei der Gegenwart Polen Tschechoslowakei in Privat sammlungen, Bolzano, Castel Schloss Maretsch 16 XII 1982 - 16 I 1983, kat. poz. 10.

REPRODUKOWANY:
- Cierpienie formy. Jerzy Tchórzewski. Malarstwo, Wydawnictwo IRSA, Kraków, 2019, s. 316.

Jerzy Tchórzewski wywodzi się z krakowskiego środowiska artystycznego. Jego prace po raz pierwszy zostały zaprezentowane właśnie tam w 1948 roku. Wydarzyło się to podczas I Wystawy Sztuki Nowoczesnej, która szybko została zamknięta w wyniku kształtowania się nowej polityki końca lat 40. XX wieku. W wystawie wzięli udział również Alfred Lenica, Tadeusz Brzozowski oraz Kazimierz Mikulski. Twórczość wszystkich czterech malarzy, choć na różnych jej etapach, łączy posługiwanie się estetyką zbliżoną do francuskiego surrealizmu. W przypadku malarstwa Jerzego Tchórzewskiego, wrażenie oniryczności czy liryczności kompozycji, towarzyszy mu również w kolejnych latach działalności artystycznej. Poetyka przestrzeni zwizualizowana za pomocą abstrakcyjnych, ale też energicznych – energetycznych, ścierających się form, stanowi istotną rolę w dziełach artysty. Jego obrazy oraz postawa artystyczna porównane są do demiurgicznych działań takich jak powoływanie nowego życia z nieożywionej materii obrazu czy symboliczny proces rozniecania żywiołu ognia z dwóch suchych polan, które utożsamiane są jedno z artystą drugie materią rozpoczętego właśnie obrazu. Wrażliwość artystyczna Jerzego Tchórzewskiego nie jest zamknięta jedynie w „pikturalnych” ramach. Artysta cenił współczesną poezję, utrzymywał relacje z ówczesnym środowiskiem literackim dzięki przyjaźni ze Zbigniewem Herbertem i Tadeuszem Różewiczem. Ta ożywiona wymiana myśli, czujności, wrażliwości i emocjonalności samego autora sprawiają, że płótna malarza poruszają również aspekty egzystencjalne i eschatologiczne.

Główną inspiracją Leona Tarasewicza jest natura. W polu zainteresowań artysty znajduje się pejzaż tak przetworzony, by dzięki niedopowiedzeniom mógł zostać uznany za abstrakcyjne przedstawienie. Malarz ukazuje rytmiczne powtarzane ciemne pnie drzew, zarysy ptaków na tle zimowego pejzażu. Linie i kręgi uformowane w świeżo zaoranym polu, czy migotliwe światło w różnorodny sposób przebijające przez listowie korony drzewa. W ślad za malarską fascynacją Tarasewicza podąża wyjątkowa wrażliwość artysty na kolor i światło, które wydają się intensywniejsze, niż te znane z twórczości innych artystów. Źródeł tej wrażliwości można poszukiwać w pochodzeniu Leona Tarasewicza. Artysta urodził się i mieszka w Waliłach na Podlasiu, pośród wschodnich rubieży Polski. Jest to również region styku kultur i religii – prawosławnej i katolickiej, w których sposób obrazowania jest również różnorodny. Znane artyście wizerunki świętych przedstawiane na złocistym tle ikony pozwalają na poszukiwania wartości transcendentalnych w sztuce malarza szczególnie w późniejszych dziełach, obiektach wykonanych z pleksi i ledów, które poruszają dyskurs poznawczy, percepcji odbiorcy i mogą stawiać pytanie kto ostatecznie tworzy dzieło sztuki: artysta w momencie kreacji czy widz w momencie oglądania go. Leon Tarasewicz to absolwent warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w 1984 roku uzyskał dyplom w pracowni Tadeusza Dominika. W 1984 roku zadebiutował pokazem w warszawskiej Galerii Foksal. Laureat Paszportu „Polityki”, nagrody im. Jana Cybisa oraz nagrody Fundacji Zofii i Jerzego Nowosielskich. W 2005 roku został odznaczony Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, a w 2011 roku został Kawalerem Orderu Odrodzenia Polski.

PROWENIENCJA:
- Zakup ze spuścizny po artystce;
- Kolekcja prywatna, Polska.

WYSTAWIANY I REPRODUKOWANY:
- Horyzont. Teresa Panasiuk. Stefan Gierowski, Warszawa , 2024, s. 43

„Interesujące jest, że kolor w dziełach Panasiuk nakładany jest w sposób, który tylko z pozoru wydaje się płaszczyznowy. Rzeczywista struktura pracy zawiera bogactwo prześwitów, co jest efektem wielowarstwowości kompozycji. Artystka nie stroniła od używania starych płócien, które przez dekady służyły jako podłoże dla rozwijanych kompozycji, jednak najbardziej polubiła papier jako podłoże dla swoich pejzaży: Gwasz nie jest szkicem do obrazu, wręcz odwrotnie, inspiracją do gwaszu jest olej – mówi o swoich pracach”. Aleksander Wawrzyniak [za: Horyzon. Teresa Panasiuk. Stefan Gierowski, tekst Aleksander Wawrzyniak, Warszawa, 2024, s. 12]

WYSTAWIANY:
- Wanda Gołkowska - Fi, Galeria Bielska BWA, Bielsko -Biała, 2020 .

REPRODUKOWANY:
red. Beata Gawrońska-Oramus, Olomouc , 2020, s. 197.
- Jan Pamuła. Pionier sztuki komputerowej ,

W 1980 roku, podczas stypendium w L’Institut d’Esthétique Université Paris- -Sorbonne w Paryżu, Jan Pamuła poznał Christiana Cavadię – kierownika pracowni nowych technologii Atelier de Recherches Techniques Avancées w Centre Georges Pompidou. Dzięki temu spotkaniu artysta nawiązał współpracę z Philipem Kellerem – programistą. Wtedy został opracowany system, oparty na generatorze liczb losowych, do zmultiplikowanego podziału prostokąta na cztery części, tak by za każdym razem otrzymać inny kształt, wymiar. Tak powstała „Seria komputerowa I”. Przy „Serii komputerowej II” został wprowadzony dodatkowy warunek do systemu ograniczający ilość podziałów figury. Powstałe dwie serie grafik przez dekadę stanowiły matrycę rozwiązań formalnych dla obrazów Jana Pamuły, za każdym razem uzupełnianych zestawem czterech barw również zdefiniowanym przez artystę w odpowiednią konfigurację. Jan Pamuła zamierzał rozwijać „mechaniczną” metodę twórczą po powrocie do Polski w ośrodku Cyfronet Akademii Górniczo- Hutniczej, niestety nie było to możliwe. Powrót do programowania nowych systemów kompozycji obrazów nastąpił na początku lat. 90. XX wieku wraz z pojawieniem się komputerów osobistych.

Artysta multidyscyplinarny specjalizujący się w malarstwie monumentalnym, interaktywnych, skłaniających do myślenia instalacjach i rzeźbie. Studiował rzeźbę i malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Tuż po studiach w latach siedemdziesiątych wyemigrował do Szwecji w poszukiwaniu twórczej wolności. W 1980 roku wyjechał do Nowego Jorku, a wkrótce potem przeniósł się na stałe do Chicago, gdzie tworzy do dziś. W 1980 roku artysta stworzył w Chicago “Wooden Gallery”, galerię-studio, która wkrótce stała się centrum międzynarodowych wydarzeń, koncertów muzycznych, wystaw i performansów. Jego prace pojawiają się w przestrzeniach publicznych w Chicago m. in. w Harold Washington Library, międzynarodowym lotnisku O'Hare, Renaissance Park, a także w wielu lokalizacjach i kolekcjach prywatnych na całym świecie.

PROWENIENCJA:
- Zakup na aukcji w Polswiss Art (7. 12.202 1),
- Kolekcja prywatna, Polska.

Angażujący się w tematy społeczne. Artysta zwracający uwagę na nierówności klasowe, rasowe, ekonomiczne. Twórca podejmujący temat konsumpcjonizmu i europocentryzmu kulturowego. Tropiciel eleganckich form narracji, które oswajają dramatyczne rzeczy, zdarzenia i fakty. Uważny obserwator rzeczywistości i własnych przeżyć. Kreator odrębnych, psychologicznych postaci takich jak: wewnętrze dziecko, strona kobieca czy tyranicznej, za pomocą których tworzy kolejne cykle malarskie i rzeźbiarskie. Inner child to obrazy malowane lewą ręką, kreowane na pograniczu transu i jawy, w które artysta oddaje całe swoje serce i nieograniczoną, dziecięcą wyobraźnię. Feminine side to głównie rzeźby o obłych, „płynnych” formach. Dzięki nim artysta odkrywa w sobie emocje przypisywane kobietom takie jak wrażliwość, wdzięk czy dojrzałość w rozwoju emocjonalnym równocześnie transponuje te cechy na tworzone formy. Tyrannical side natomiast przejawia się w płaskorzeźbach o estetycznej, złotej, lustrzanej strukturze z umieszczonymi w nich kryształami, ostrymi elementami i znaczącymi komentarzami kierującymi odbiorcę na spojrzenie w głąb poruszonego przez artystę problemu zamiast oceniania dzieła tylko i wyłącznie przez pryzmat wizualnej koncepcji. Ostatnim, czy też końcowym elementem jest Współczesna strona Igora Dobrowolskiego – czyli zaangażowana postawa artystyczna dotykająca również trudnych tematów takich jak przemoc fizyczna i ekonomiczna, wojna, ludobójstwo. Igor Dobrowolski od 2016 roku bierze aktywny udział w świecie sztuki prezentując swoje obrazy i rzeźby m.in. w Miami, Taiwanie, Londynie, Los Angeles czy Berlinie, współpracując przy tym ze słynnymi galeriami, takimi jak Maddox Gallery czy Gin Huang Gallery.

PROWENIENCJA:
-Zakup bezpośrednio od artysty;
- Kolekcja prywatna, Polska.

Wilhelm Sasnal, artysta zaangażowany, malarz, rysownik, filmowiec realizujący produkcje krótko i długometrażowe wspólnie z żona Anką, twórca komiksów. Początkowo studiował architekturę na krakowskiej Politechnice. Następnie studiował malarstwo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie uzyskał dyplom w 1999 roku w pracowni prof. Leszka Misiaka. Współtwórca grupy Ładnie, w której działał razem z Rafałem Bujnowskim, Marcinem Maciejowskim i Markiem Firkiem. Związany z warszawską Fundacją Galerii Foksal, Galerią Raster oraz Krytyką Polityczną. Najważniejszy dla niego jest wybór tego, co namaluje, czyli tego do czego ma stosunek emocjonalny. Sasnal czerpie również inspirację z kultury masowej, wydarzeń społeczno-politycznych, historii Polski, jej tożsamości czy pamięci zbiorowej obywateli. Artysta maluje szybko stosując syntetyczną formę niekiedy upraszczając ją do graficznego znaku.

PROWENIENCJA:
- Zakup do kolekcji od Danuty Ziemskiej w 1999 roku;
- Kolekcja Anne i Williama Firlejów;
- Aukcja w Sotheby’s (09.1 1.202 1, poz. kat. 7);
- Kolekcja prywatna, Polska.

PROWENIENCJA:
- Zakup od artysty;
- Kolekcja prywatna, Polska.

PROWENIENCJA:
- Zakup od artysty;
- Kolekcja prywatna, Polska.

Fakt przemiany płaszczyzny barwnej w wycinek nieskończoności, w obecności przestrzeni, światła i ruchu, w ekran, na którym każdy może wpisać swoje uzupełnienie wedle siły jego wyobraźni - jest zdumiewający i dziś jeszcze równie tajemniczy jak to, że przesłane przez oko wrażenia barwne nabierają sensu w procesie zachodzącym na wyższym poziomie układu nerwowego w mózgu. (...) Odmienność oddziaływania barw w malarstwie może być sprawdzona wyłącznie przez moją indywidualność i z niej musi brać siłę. Stefan Gierowski [za biuletynem Zachęty z 1992 roku]

PROWENIENCJA:
- Aukcja w Antiqua et Moderna (09.12 .2021, poz. kat. 17);
- Kolekcja prywatna, Polska.

PROWENIENCJA:
- Kolekcja prywatna, Polska;
- IV Galicyjska Aukcja Sztuki Współczesnej (17.06.2020, poz. kat. 7);
- Aukcja w Wallspace Gallery (02.12.2021, poz. kat. 51);
- Kolekcja prywatna, Polska

Bartek Buczek jest absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Dyplom uzyskał w pracowni Andrzeja Tobisa. Uprawia malarstwo oraz tworzy instalacje. Prywatnie jest miłośnikiem kolarstwa, hip hop-u i literatury. Równocześnie zajmuje się montażem wystaw dla instytucji kultury, dzięki czemu ogląda świat sztuki z wielu perspektyw: artysty, kuratora, montażysty i widza. W swoich pracach porusza wątki związane z kondycją współczesnego człowieka. Niekiedy w swoich obrazach wciela się w rolę czarnego charakteru superłotra, chcącego zmienić porządek świata. Wszystko jednak jest przedstawione z pewną dozą (czarnego) humoru, jak np. sam wstęp towarzyszący wystawie w Project Room CSW Zamek Ujazdowski: Pinky: – Móżdżku, co będziemy robić dzisiaj w nocy? Mózg: – Dokładnie to samo, co robimy każdej, Pinky – opanowywać świat!

PROWENIENCJA:
- Zakup na aukcji w Wallspace Galler y (2.12.2021, poz. kat. 54);
- Kolekcja prywatna, Polska.

WYSTAWIANY i REPRODUKOWANY:
– Whielki Krasnal. The Krasnals. Obrazy, G aleria Muzalewska, Poznań, 2014-2015, poz. 25, [fot. ekspozycji].

WYSTAWIANE:
- Alternativa, IS Wyspa, Gdańsk, 2011 (20 fotografii);
- Opolski Festiwal Fotografii, 2011(20 fotografii);
- Fotografowałem polskiego króla, BWA Awangarda, Wrocław, 2018 (60 fotografii);
- Fotografowałem polskiego króla, CSW Łaźnia 1, Gdańsk,

W latach 2009-2016 Michał Szlaga stworzył cykl 60 fotografii Pikselowe prostytutki. Kadry zostały wykonywane w ruchu, z samochodu jadącego 120 km/h, a następnie przetworzone przez artystę w odpowiednie piksele tak, by wciąż były czytelne, ostre z oddali, ale równocześnie pozwalały zachować anonimowość sportretowanych, gdy patrzy się na nie z bliska. Równocześnie zabieg ten w połączeniu z pozbawieniem fotografii narracyjności sprawił, że cykl jest jednorodny, także dzięki zachowaniu analogicznej skali Madonn. Seria została opatrzona autorskim komentarzem dotyczącym BHP zawodu, zebranym z dostępnych stron streetworkingowych zajmujących się wsparciem prostytutek (również ze stron zagranicznych). „Nie ufaj klientom. Unikaj pijanych klientów. Jeżeli klient robi problemy albo chce, żebyś wykonywała rzeczy, na które ty nie masz ochoty, nie wpadaj w panikę, lecz udawaj, że na wszystko się zgadzasz, a w tym samym czasie szukaj drogi ucieczki. Jeżeli klient cię dusi, nie próbuj odciągać jego rąk, zamiast tego mocno ściśnij jego jądra. Idź na kurs samoobrony. Nie trzymaj dużych sum pieniędzy w miejscu pracy. Jeżeli masz długie włosy, schowaj je pod peruką, którą można łatwo ściągnąć. Wybieraj miejsce dobrze oświetlone i niezbyt odosobnione. Nigdy nie idź z więcej niż jednym klientem, nawet jeśli oferują ci olbrzymią sumę pieniędzy. Zawsze miej przy sobie długopis i mały notes. Zapisz numery rejestracyjne auta, nazwę miejsca, do którego się udajesz i inne ważne informacje. Zawsze miej przy sobie coś, czego możesz użyć jako broni – lakier do włosów, pęk kluczy. Zakładaj buty, w których możesz uciekać. Nigdy nie zakładaj do pracy apaszek, szali, naszyjników, których klient może użyć, by cię udusić. Nie noś ze sobą torby na długim pasku. Obejdź samochód dookoła by upewnić się, że nikt się w nim nie ukrywa. Uciekaj pod prąd”.

Absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Studia ukończyła w 2023 roku. O swojej twórczości mówi tak: Moje obrazy wypływają ze szczerego dążenia do prostoty oraz postrzegania dzieła jako obecność. Snują się gdzieś na granicy abstrakcji i figuracji, ponieważ ich wyobrażony charakter ma źródło inspiracji, w zbliżeniu na ciała z przedstawień malowanych przez Fra Angelico – spokojnych i witalnych postaci. Płótno w mojej twórczości stanowi niejako skórę – powłokę, która ma swoją jedyną, niepowtarzalną papilarność i porowatość, podobnie jak ludzka skóra jest poddana biegowi czasu i prawom biologii. Pracuję z płótnem, najpierw zaburzając porządek linii wątku i osnowy, a następnie szyjąc i kalecząc jego powierzchnię, ustanawiając tym samym przyszłe wydarzenia rozgrywające się na jego strukturze. Portretuję skórę człowieka w najbardziej dramatycznych momentach istnienia, od jego początku aż po śmierć. Unikam mimo to, jednoznacznego ukazania ciała a obraz zamyka się w geometrycznym kształcie.

Absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Studia ukończyła w 2023 roku. O swojej twórczości mówi tak: Moje obrazy wypływają ze szczerego dążenia do prostoty oraz postrzegania dzieła jako obecność. Snują się gdzieś na granicy abstrakcji i figuracji, ponieważ ich wyobrażony charakter ma źródło inspiracji, w zbliżeniu na ciała z przedstawień malowanych przez Fra Angelico – spokojnych i witalnych postaci. Płótno w mojej twórczości stanowi niejako skórę – powłokę, która ma swoją jedyną, niepowtarzalną papilarność i porowatość, podobnie jak ludzka skóra jest poddana biegowi czasu i prawom biologii. Pracuję z płótnem, najpierw zaburzając porządek linii wątku i osnowy, a następnie szyjąc i kalecząc jego powierzchnię, ustanawiając tym samym przyszłe wydarzenia rozgrywające się na jego strukturze. Portretuję skórę człowieka w najbardziej dramatycznych momentach istnienia, od jego początku aż po śmierć. Unikam mimo to, jednoznacznego ukazania ciała a obraz zamyka się w geometrycznym kształcie.

Absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Studia ukończyła w 2023 roku. O swojej twórczości mówi tak: Moje obrazy wypływają ze szczerego dążenia do prostoty oraz postrzegania dzieła jako obecność. Snują się gdzieś na granicy abstrakcji i figuracji, ponieważ ich wyobrażony charakter ma źródło inspiracji, w zbliżeniu na ciała z przedstawień malowanych przez Fra Angelico – spokojnych i witalnych postaci. Płótno w mojej twórczości stanowi niejako skórę – powłokę, która ma swoją jedyną, niepowtarzalną papilarność i porowatość, podobnie jak ludzka skóra jest poddana biegowi czasu i prawom biologii. Pracuję z płótnem, najpierw zaburzając porządek linii wątku i osnowy, a następnie szyjąc i kalecząc jego powierzchnię, ustanawiając tym samym przyszłe wydarzenia rozgrywające się na jego strukturze. Portretuję skórę człowieka w najbardziej dramatycznych momentach istnienia, od jego początku aż po śmierć. Unikam mimo to, jednoznacznego ukazania ciała a obraz zamyka się w geometrycznym kształcie.

Łukasz Brodowicz – fotograf i humanista. Z fotografią związany od ponad 20 lat, zaczynał jako dokumentalista, współpracując z Teatrem Muzycznym w Gdyni. Swoje doświadczenie poszerzał podczas kilkuletniego pobytu w Wielkiej Brytanii, gdzie zajmował się fotografią studyjną. Jego prace były prezentowane na wystawie Artist, Reveal Yourself! w Birmingham. Po powrocie do kraju kontynuował naukę na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Gdańskiego oraz na kierunku reżyseria w Gdyńskiej Szkole Filmowej. Obecnie mieszka w Warszawie, gdzie realizuje projekty fotograficzne dla instytucji kultury. Laureat nagród Gdańsk Press Photo, Foto Feta, Nordea Foto. Uchwycone, pozornie nieznaczące mikroruchy traw poruszanych morską bryzą stają się świadectwem istnienia. Przemieszczenia, wywołane zmianą kierunku i siły wiatru, kotwiczą obiekt na osi czasu, określając jego wektor i czyniąc go bytem znaczącym, określonym. Nadmorska bryza zmienia kierunek na styku dnia z nocą – wieje znad lądu ku morzu w dzień, a nocą znad morza ku lądowi. Prace powstały właśnie na styku dnia z nocą, aby uchwycić dwubiegunowość tego procesu. „Przemieszczenia” jest częścią większego cyklu o tym samym tytule, realizowanego w 2013 roku podczas pleneru fotograficznego w Klukach.

„Sztuka konsumpcyjna” Natalii LL do dziś zyskuje nowe znaczenia. W latach 1972–1975, kiedy to artystka prowadziła projekt dokumentalny polegający na fotografowaniu przejawów życia codziennego, np. jedzenie – konsumowanie, równocześnie działała wraz z m.in. Andrzejem Lachowiczem i Zbigniewem Dłubakiem w grupie Permafo głoszącej postulat „Sztuki permanentnej” – rejestrowania bieżących wydarzeń. Szybko okazało się, że zwykły proces jedzenia zatrzymany i powielony w kadrach może zostać zinterpretowany jako akt na poły erotyczny, częściowo obrzydliwy – jeśli np. fotografowanej modelce wypluwany płyn ścieka po brodzie. Może też poruszyć kwestię kultury konsumpcyjnej w PRL-u – jako niedostatku towarów, z kolei w latach 90. potrzeby nabywania i otaczania się rzeczami. W kolejnych dekadach oraz podczas przemian społecznych „Sztuka konsumpcyjna” Natalii LL zaczęła być rozpatrywana również w kontekście feminizmu.

PROWENIENCJA:
- Zakup na aukcji w Wallspace Gallery (2.12.20 21, poz. kat. 50);
- Kolekcja prywatna, Polska.

WYSTAWIANY:
- Gwiazda – Piołun, Galeria Facjata, Kraków, 2021.

Patrycja Piętka jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni profesora Mirosława Sikorskiego, równocześnie studiuje scenografię. W obrazach artystki dostrzec można specyficzny nastrój, pewne napięcie towarzyszące np. zamglonej nocy, sennym marom. Prace Patrycji Piętki są nacechowane onirycznością, nie można odmówić im również wyjątkowo dobrego warsztatu malarskiego. Artystka odwołuje się do historycznych wydarzeń, przedstawiając je na płótnie tak, jakby były nierealnym wytworem wyobraźni, mglistym, może nawet wyimaginowanym wspomnieniem. Równocześnie można by odnieść wrażenie, że jej płótna to stopklatki z dawnych – uszkodzonych taśm filmowych.

Przemysław Trześniak — urodził się w 1983 roku we Włodawie. W 2009 roku ukończył ASP na Wydziale Rzeźby i Intermediów w Gdańsku. Dyplom zrealizował pod opieką profesorów Witosława Czerwonki i Sławoja Ostrowskiego. Wykładowca macierzystej uczelni. Obecnie pracuje na Polesiu hodując pszczoły i budując swoją mistrzowską pracownię. „Przyrodzenie rozstawione na półce jak sportowe trofeum można łączyć z Lacanowską koncepcją ujarzmiania braku poprzez repetycję, kompleksem kastracyjnym, kompensacją rozmywających się kryteriów męskości, ukrytym homoseksualizmem struktur patriarchalnych itd.”. Kordian Lewandowski

Artysta wizualny: malarz, twórca instalacji i autorskiej metody „zboczonej rekonstrukcji”. Reprezentowany przez Galerię Cliche, współtwórca Galerii UL (wraz z Piotrem Sz. Mańczakiem), wiceprezes fundacji Wyspa Progress. Absolwent wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (2017 rok). Obecnie doktorant i wykładowca macierzystej uczelni.

Artysta wizualny: malarz, twórca instalacji i autorskiej metody „zboczonej rekonstrukcji”. Reprezentowany przez Galerię Cliche, współtwórca Galerii UL (wraz z Piotrem Sz. Mańczakiem), wiceprezes fundacji Wyspa Progress. Absolwent wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (2017 rok). Obecnie doktorant i wykładowca macierzystej uczelni.