„Chcę, aby moja sztuka miała jakąś wewnętrzną siłę i zmuszała do refleksji. By niosła nadzieję, będąc metaforą ludzkiego losu, w którym wpisane są zarówno cierpienie, odrodzenie i ukojenie. Zastanawiam się jak przez moją sztukę mówić. Jak dać odpowiedzi na tragiczne pytania człowieka, który może zagubił sens swego istnienia wobec przerażającej golgoty człowieczej”. Henryk Musiałowicz [za: Ewa D. Bogusz-Bołtuć, wywiad z Henrykiem Musiałowiczem, Człowiek i artysta, w: Estetyka i krytyka, nr 6 (1/2004), s. 2] Niewielu polskich artystów zdecydowało się na obrazowanie wojennych doświadczeń. Szczególnie tych, którzy wojnę przeżyli sami. W sierpniu 1944 roku, podczas Powstania Warszawskiego, cała pracownia Henryka Musiałowicza spłonęła. Artysta po uzyskaniu dyplomu i nastaniu odwilży w sztuce polskiej, w latach 1956-1957 odbył podróż do Holandii i Francji. Po powrocie artysta rozpoczął pracę nad cyklami obrazów - rysunków związanymi z wydarzeniami 1. poł. lat 40. XX wieku. Od 1957 roku powstawał cykl Okupacja 1939-1945, a od 1959 roku Wojna przeciw człowiekowi. Oba cykle wiąże czarno-biała forma rysunków oraz wizja losu cierpiącego człowieka i całego społeczeństwa. Obie serie poddają pod rozwagę moralne aspekty minionych wydarzeń.