REPRODUKOWANY:
red. Beata Gawrońska-Oramus, Olomouc , 2020, s. 197.
- Jan Pamuła. Pionier sztuki komputerowej ,
W 1980 roku, podczas stypendium w L’Institut d’Esthétique Université Paris- -Sorbonne w Paryżu, Jan Pamuła poznał Christiana Cavadię – kierownika pracowni nowych technologii Atelier de Recherches Techniques Avancées w Centre Georges Pompidou. Dzięki temu spotkaniu artysta nawiązał współpracę z Philipem Kellerem – programistą. Wtedy został opracowany system, oparty na generatorze liczb losowych, do zmultiplikowanego podziału prostokąta na cztery części, tak by za każdym razem otrzymać inny kształt, wymiar. Tak powstała „Seria komputerowa I”. Przy „Serii komputerowej II” został wprowadzony dodatkowy warunek do systemu ograniczający ilość podziałów figury. Powstałe dwie serie grafik przez dekadę stanowiły matrycę rozwiązań formalnych dla obrazów Jana Pamuły, za każdym razem uzupełnianych zestawem czterech barw również zdefiniowanym przez artystę w odpowiednią konfigurację. Jan Pamuła zamierzał rozwijać „mechaniczną” metodę twórczą po powrocie do Polski w ośrodku Cyfronet Akademii Górniczo- Hutniczej, niestety nie było to możliwe. Powrót do programowania nowych systemów kompozycji obrazów nastąpił na początku lat. 90. XX wieku wraz z pojawieniem się komputerów osobistych.
akryl, płótno, 120 x 121 cm;
sygn., dat. i opisany na odwrocie: JAN PAMUŁA / SERIA KOMP. I / /SYMETRYCZNY/ / 2019/5.
REPRODUKOWANY:
red. Beata Gawrońska-Oramus, Olomouc , 2020, s. 197.
- Jan Pamuła. Pionier sztuki komputerowej ,
W 1980 roku, podczas stypendium w L’Institut d’Esthétique Université Paris- -Sorbonne w Paryżu, Jan Pamuła poznał Christiana Cavadię – kierownika pracowni nowych technologii Atelier de Recherches Techniques Avancées w Centre Georges Pompidou. Dzięki temu spotkaniu artysta nawiązał współpracę z Philipem Kellerem – programistą. Wtedy został opracowany system, oparty na generatorze liczb losowych, do zmultiplikowanego podziału prostokąta na cztery części, tak by za każdym razem otrzymać inny kształt, wymiar. Tak powstała „Seria komputerowa I”. Przy „Serii komputerowej II” został wprowadzony dodatkowy warunek do systemu ograniczający ilość podziałów figury. Powstałe dwie serie grafik przez dekadę stanowiły matrycę rozwiązań formalnych dla obrazów Jana Pamuły, za każdym razem uzupełnianych zestawem czterech barw również zdefiniowanym przez artystę w odpowiednią konfigurację. Jan Pamuła zamierzał rozwijać „mechaniczną” metodę twórczą po powrocie do Polski w ośrodku Cyfronet Akademii Górniczo- Hutniczej, niestety nie było to możliwe. Powrót do programowania nowych systemów kompozycji obrazów nastąpił na początku lat. 90. XX wieku wraz z pojawieniem się komputerów osobistych.