Jean-Lambert Rucki (1888-1967)

Urodził się w 1888 roku w Krakowie. W 1911 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie. Jeszcze w tym samym roku wyjechał do Paryża, gdzie studiował na Akademii Colarossi. W tym czasie poznał wielu młodych artystów i dzielił pracownię m.in. Amedeo Modigliani.

Brał udział w Salonie Jesiennym w 1919 roku, w której brał udział regularnie. Od 1920 także w Salonie Niezależnych, a od 1933 roku w Salon des Tuileries. W 1923 roku na indywidualnej wystawie w Galerii L’Effort Moderne zaprezentował kubistyczne prace. Wystawiał również z kubistami w grupie Section d'Or w latach 1922-1924. Na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu w 1925 roku sukces odniosły luksusowe przedmioty arte deco, które zostały stworzone we współpracy z Jeanem Dunandem.

Wraz z rozwojem swojej twórczości we Francji, w 1932 uzyskał francuski obywatelstwo.

W latach 30 należał do Stowarzyszenia Artystów Nowoczesnych. Tworzył obok Le Corbusiera, Roberta Malleta-Stevensa czy Georges’a Henriego Pingusson.

W swoich rzeźbach łączył nowoczesną formę z mozaikową inkrustacją. Wykonał wiele rzeźb ściennych i masek. Ciekawość nową estetyką zainspirowała artystę do tworzenia biżuterii o geometrycznych formach. W późniejszym okresie zajmował się także sztuką sakralną. Tworzył m.in. rzeźby, płaskorzeźby, freski i witraże. Wykonał m.in. drogę krzyżową do kościoła św. Teresy w Boulonge.

Interesował się nie tylko kubizmem, ale także sztuką średniowieczną, bizantyjską i afrykańską oraz folklorem.

Włodzimierz Terlikowski (1873-1951)

Urodził się w 1873 roku w Poraju. Uczył się na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium oraz w pracowni Jeana-Pierra Laurensa w Paryżu. Zadebiutował wystawą indywidualną w 1910 roku w galerii Bernheim-Jeune i szybko zyskał uznanie w ówczesnym świecie sztuki. W młodości wiele podróżował, a w Paryżu osiedlił się na stałe w 1911 roku, gdzie używał francuskiego imienia Vladimir de Terlikowski. Mocno związał się ze środowiskiem Ecole de Paris, która była międzynarodową grupą artystów działających na pocz. XX wieku w Paryżu. Brał udział w Salonie Jesiennym w 1912 roku oraz w wystawie Societe Nationale des Beaux-Arts w 1930 roku. Uczestniczył także w licznych wystawach sztuki polskiej w Paryżu i W Brukseli. Często wystawiał swoje prace również w Polsce, Belgii, Włoszech oraz w Stanach Zjednoczonych. W 1920 został uhonorowany francuską Legią Honorową.

Tworzył liczne pejzaże nawiązujące do swoich podróży, ale także martwe natury z kwiatami oraz portrety. Już we wczesnej twórczości widać indywidualny styl. Intensywne kolory i mocne kontrasty nawiązują do sztuki fowistów, a w zamiłowaniu do impastu widać wpływy postimpresjonizmu.

NIKIFOR/ Nikifor Krynicki (1895-1968)

Urodził się w 1895 roku w Krynicy w biednej rodzinie. Miał wadę słuchu i mowy. Przez całe życie był samotnikiem, a społeczeństwo traktowało go jako odmieńca.

Już od młodości używał pseudonimu “Nikifor”, a jego geneza nie jest znana. W 1963 roku nadano mu w urzędzie nazwisko “Krynicki”. Natomiast w 2003 roku odkryto, że jego prawdziwe imię to Epifaniusz (Epifan) Drowniak.

Był samoukiem tzw. malarzem naiwnym, prymitywistą. Bardzo chętnie malował pejzaże Krynicy, z którą był mocno związany. Na początku lat 30 zaprzyjaźnił się ukraiński malarz Roman Turyn, pokazał prace Nikifora członkom Komitetu Paryskiego. Były plany żeby zorganizować indywidualną wystawę w Paryżu, jednak nigdy nie doszła ona do skutku. W 1932 roku kilka prac Nikifora zostało pokazanych na zbiorowej wystawie lwowskich malarzy i przedstawicieli Ecole de Paris, która była organizowana przez lwowskie Ukraińskie Muzeum Narodowe. W 1938 ukazał się tekst Jerzego Wolffa w czasopiśmie “Arkady”o twórczości Nikifora i stanowił on pewnego rodzaju dyplom potwierdzający umiejętności malarza. Mimo to nadal żył w osamotnieniu i biedzie. Duży rozgłos zyskał w latach 50 i 60 dzięki małżeństwu Banachów, którzy pisali liczne artykuły i książki oraz opiekowali się artystą. Dzięki ich pomocy udało się przygotować pierwszą indywidualną wystawę artysty w warszawskim salonie SARP-u w 1949 roku. W kolejnych latach twórczość Nikifora była wystawiana mi. w Paryżu w galerii Diny Vierny, Amsterdamie, Brukseli, Wiedniu itd. Rok przed śmiercią artysty w Zachęcie odbyła się wystawa retrospektywna. Nikifor zmarł w 1968 roku. Obecnie dzieła artysty znajdują się w wielu zbiorach muzealnych w całej Polsce, a w 1995 roku Muzeum Okręgowe w Nowym Sączu otworzyło nowy oddział o nazwie Muzeum Nikifora w Krynicy Zdrój.

Najwcześniejsze zachowane prace pochodzą sprzed 1920 roku. Liczne rysunki studyjne pokazują skupienie artysty na dobrej perspektywie i proporcjach. Najchętniej używał akwareli, ale czasami łączył ją z temperą bądź farbą olejną. W ostatnich latach życia zdarzało się, że używał kredek. Swoje prace malował na ulicy. Jako podłoża często używał starych dokumentów, zeszytów szkolnych, zużytych opakowań itd. nie było go stać na dobrej jakości papier. Na odwrocie prac często stawiał specjalną pieczątkę.

Główną tematyką dzieł są pejzaże - krynickie, krakowskie, warszawskie - ale także architektura, zwłaszcza cerkiew grecko-katolicka, która była ważną inspiracją dla artysty. Malował również portrety bliskich oraz samego siebie. Zdarzało się, że kompozycję zamykał w ozdobnej bordiurze.

Był artystą wrażliwym na barwę. Używał żywych kolorów, które nakładał prosto z tubki. Nieodłącznym elementem jego twórczości jest cienka czarna kreska. Dokładnie obserwował rzeczywistość i interpretował ją na swój sposób. Potrafił stworzyć nastrój nostalgii, pokazując przy tym dojrzałość i odrębność.

Scena przed szpitalem Salpetiere

Obraz został podarowany przez Jana Lebenstaina francuskiemu lekarzowi prof. Gerardowi des Lauriers, który leczył malarza.


Jan Lebenstein (1930-1999)

Urodził się w 1930 roku w Brześciu Litewskim. Wykształcenie uzyskał w Warszawie na Akademii Sztuk Pięknych (1948-54) pod kierunkiem Artura Nachta-Samborskiego. Zadebiutował podczas wystawy “Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale w 1955. W późniejszym czasie był związany z Teatrem na Tarczyńskiej, gdzie odbyła się pierwsza indywidualna wystawa artysty. W 1959 roku otrzymał Grand Prix na 1 Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu. Od tego momentu żył we Francji, a w 1071 roku, przyjął francuskie obywatelstwo. W 1977 roku odbyła się wystawa jego twórczości w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. W 1976 roku otrzymał wyróżnienie nowojorskiej Fundacji Alfreda Jurzykowskiego, a w 1987 niezależną Nagrodę im. Jana Cybisa. W Polsce ważnym wydarzeniem była wystawa jego prac w Zachęcie w 1992 roku. Za wybitne osiągnięcia w pracy artystycznej został uhonorowany Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski w 1998 roku. Rok przed śmiercią artysty wystawa “Etapy” była pokazywana w Paryżu i w Polsce, stanowiąc podsumowanie dorobku artystycznego artysty. Zmarł w 1999 r w Krakowie.

Głównym tematem twórczości Jana Lebensteina jest człowiek. Inspirował się różnymi mitami, tekstami kultury, chętnie poruszając tematykę tragizmu ludzkiego życia. Często ilustrował apokaliptyczną wizję świata. Kompozycje są tajemnicze z formami figuralnymi i abstrakcyjnymi, a surrealizmowi towarzyszy duża ilość symboli. Można dostrzec inspiracje sztuką Maurice(go?) Utrillo i Wolsa, jednak na polskiej scenie artystycznej, twórczość Jana Lebensteina była nowością i indywidualną propozycją artystyczną.

W latach 70 i 80 artysta zajmował się głównie gwaszem i temperą. W tamtym czasie widoczna w jego twórczości staje się cienka, wijąc się linia, która stała się charakterystycznym elementem twórczości artysty.

Pochodzenie: z pracowni artysty

Pochodzenie: z Pracowni artysty

Claire Pichaud (1935-2017)

Malarka francuska. Interesowała się filozofią, duchowością i metafizyką. Bardzo ważna była dla niej muzyka, a w 1958 roku wydała swój pierwszy singiel “Il y eut un soir, il y eut un matin…”. Oprócz rozwijania swojej pasji artystycznej, angażowała się także w akcje humanitarne. Swoje obrazy często wystawiała w szpitalach, ponieważ była przekonana, że sztuka i kolory mogą pomóc w procesie leczenia.

Swoją twórczość plastyczną skupiała na tworzeniu serii obrazów. Pierwsza pojawiła się w latach 1968-1970 i składała się z płyt z reliefami z fragmentami wierszy. Po tym czasie Claire zaczęła tworzyć obrazy na papierze, później na płótnie. Charakteryzowały się one odcieniami szarości, brązu i ochry. W 1971 widać mocny zwrot w kierunku abstrakcji. Artystka maluje geometryczne kompozycje inspirowane konstruktywizmem i suprematyzmem, nawiązując do znanych twórców np. w obrazie “Hommage à Malevich” (Hołd dla Malewicza). Z czasem rezygnuje z geometrycznych form i eksperymentuje z kolorem, który stał się motywem przewodnim, kolejnych serii. Po podróży do Nowego Jorku i zetknięciu się z pracami Jacksona Pollocka, Claire zaczyna malować bardziej intuicyjnie. Pojawia się zainteresowanie przypadkiem w malarstwie, co powoduję zmianę narzędzi malarskich z pędzli na wałki malarskie. W 1990-1991, po śmierci bliskich osób, artystka maluje nową serię “ les suites saturniennes”, w której dominuje ciemna kolorystyka. Pojawiają się także symbole związane z kosmosem i znakami zodiaku, co skutkuje nową serią “Znaki Zodiaku”.

Claire Pichaud (1935-2017)

Malarka francuska. Interesowała się filozofią, duchowością i metafizyką. Bardzo ważna była dla niej muzyka, a w 1958 roku wydała swój pierwszy singiel “Il y eut un soir, il y eut un matin…”. Oprócz rozwijania swojej pasji artystycznej, angażowała się także w akcje humanitarne. Swoje obrazy często wystawiała w szpitalach, ponieważ była przekonana, że sztuka i kolory mogą pomóc w procesie leczenia.

Swoją twórczość plastyczną skupiała na tworzeniu serii obrazów. Pierwsza pojawiła się w latach 1968-1970 i składała się z płyt z reliefami z fragmentami wierszy. Po tym czasie Claire zaczęła tworzyć obrazy na papierze, później na płótnie. Charakteryzowały się one odcieniami szarości, brązu i ochry. W 1971 widać mocny zwrot w kierunku abstrakcji. Artystka maluje geometryczne kompozycje inspirowane konstruktywizmem i suprematyzmem, nawiązując do znanych twórców np. w obrazie “Hommage à Malevich” (Hołd dla Malewicza). Z czasem rezygnuje z geometrycznych form i eksperymentuje z kolorem, który stał się motywem przewodnim, kolejnych serii. Po podróży do Nowego Jorku i zetknięciu się z pracami Jacksona Pollocka, Claire zaczyna malować bardziej intuicyjnie. Pojawia się zainteresowanie przypadkiem w malarstwie, co powoduję zmianę narzędzi malarskich z pędzli na wałki malarskie. W 1990-1991, po śmierci bliskich osób, artystka maluje nową serię “ les suites saturniennes”, w której dominuje ciemna kolorystyka. Pojawiają się także symbole związane z kosmosem i znakami zodiaku, co skutkuje nową serią “Znaki Zodiaku”.

Claire Pichaud (1935-2017)

Malarka francuska. Interesowała się filozofią, duchowością i metafizyką. Bardzo ważna była dla niej muzyka, a w 1958 roku wydała swój pierwszy singiel “Il y eut un soir, il y eut un matin…”. Oprócz rozwijania swojej pasji artystycznej, angażowała się także w akcje humanitarne. Swoje obrazy często wystawiała w szpitalach, ponieważ była przekonana, że sztuka i kolory mogą pomóc w procesie leczenia.

Swoją twórczość plastyczną skupiała na tworzeniu serii obrazów. Pierwsza pojawiła się w latach 1968-1970 i składała się z płyt z reliefami z fragmentami wierszy. Po tym czasie Claire zaczęła tworzyć obrazy na papierze, później na płótnie. Charakteryzowały się one odcieniami szarości, brązu i ochry. W 1971 widać mocny zwrot w kierunku abstrakcji. Artystka maluje geometryczne kompozycje inspirowane konstruktywizmem i suprematyzmem, nawiązując do znanych twórców np. w obrazie “Hommage à Malevich” (Hołd dla Malewicza). Z czasem rezygnuje z geometrycznych form i eksperymentuje z kolorem, który stał się motywem przewodnim, kolejnych serii. Po podróży do Nowego Jorku i zetknięciu się z pracami Jacksona Pollocka, Claire zaczyna malować bardziej intuicyjnie. Pojawia się zainteresowanie przypadkiem w malarstwie, co powoduję zmianę narzędzi malarskich z pędzli na wałki malarskie. W 1990-1991, po śmierci bliskich osób, artystka maluje nową serię “ les suites saturniennes”, w której dominuje ciemna kolorystyka. Pojawiają się także symbole związane z kosmosem i znakami zodiaku, co skutkuje nową serią “Znaki Zodiaku”.

Urodził się w 1889 roku, w artystycznej rodzinie. Jego ojciec Jan był malarzem, który zajmował się tematyką historyczną, religijną i batalistyczną i był współautorem Panoramy Racławickiej. W 1900 roku całą rodziną zamieszkali w Paryżu. W ślady ojca poszedł również brat Tadeusza Adam, który zajmował się tematyką orientalną. Z początku malarstwa uczyli się od ojca. Od 1900 roku Tadeusz uczył się u Jeana-Jacques’a Hennera i Eugene’a Carriere’a. Jednak nigdy nie podjął edukacji akademickiej, ponieważ jego ojciec był przeciwnikiem takiej formy nauki malarstwa. Już w bardzo młodym wieku odnosił sukcesy na wystawach w Paryżu, gdzie miał swoją pracownię. Cieszył się popularnością również w Polsce, a także Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Znany był pod imieniem Tade Styka. W 1929 roku przeprowadził się do Stanów, gdzie zmarł w 1954 roku.


Głównym tematem twórczości Tadeusza były portrety znanych ludzi i to z nich jest najbardziej znany. Malował arystokrację, sławne osoby, piękne kobiety, głównie aktorki. Często współpracował z bratem przy malowaniu scen rodzajowych i religijnych. Pejzaże są w jego twórczości rzadkością, ale mimo to widać w nich dobry warsztaty artystyczny. Ważną cechą twórczości artysty są ciepłe brązy, które były jego ulubioną kolorystyką.

Marian Wawrzeniecki (1863-1943)

Urodził się w 1863 roku w Warszawie. Uczył się malarstwa u Polikarpa Gumińskiego oraz u Wojciecha Gersona. Od 1884 roku uczęszczał na Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie uczył się pod okiem Jana Matejki, L.Loefflera i F. Cynka. W tym samym roku wyjechał na Akademię Sztuk Pięknych w Monachium gdzie pobierał nauki m.in. u Paula Neuna. W 1886 roku wznowił nauki na krakowskiej uczelni, jednak po roku ją opuścił. W 1890 r. wrócił do Monachium oraz podróżował po Włoszech i Bułgarii. W 1895 r. zamieszkał w Warszawie. Ilustrował książki i tworzył ekslibrisy. Współpracował z czasopismami różnymi organizacjami m.in. z “Chimerą”. Należał do Stowarzyszenia Artystów “Odłam”. Pisał również artykuły z historii sztuki oraz pracował jako archeolog.

Zależało mu żeby w swoich obrazach pokazywać nie tylko sceny z przeszłości, ale także osobiste idee artysty jako badacza. W początkowej twórczości dominował realizm. Z czasem w swoich dziełach zgłębiał tematykę przemijania i śmierci oraz seksualności i pożądania. Malował płaską plamą barwną i używał grubych konturów, zachowując przy tym dekoracyjność poszczególnych elementów. W swojej twórczości nawiązywał do kultury słowiańskiej i na jego obrazach często można dostrzec symbole słowiańskie.

Piotr Michałowski (1800-1855)

Urodził się w 1800 roku w Krakowie w rodzinie szlacheckiej. Nie uzyskał wykształcenia artystycznego, ale rysunku uczyli go Michał Stachowicz, Józef Brodowski i Franciszek Lampi. Studiował nauki ścisłe na Uniwersytecie Jagiellońskim. Później kontynuował edukację na uniwersytecie w Getyndze. Po powrocie do Polski pracował w Warszawie w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu Królestwa Kongresowego. W 1832 roku, po upadku powstania listopadowego wraz z żoną Julią Ostrowską i teściem wyemigrował do Paryża, gdzie uczył się u Nicolas-Toussaint Charleta. Jednak jego prawdziwym mistrzem stał się Théodore Géricault. We Francji całkowicie poświęcił się malarstwu, tworząc liczne wizerunki Napoleona oraz studiując anatomię koni. Szybko spotkał się z zainteresowaniem świata sztuki. W 1835 roku wrócił do Polski z powodu choroby ojca. W Polsce tworzył obrazy batalistyczne, a później również portrety oraz sceny z historii Polski. Często podróżował i podziwiał sztukę mistrzów. Jednak trudna sytuacja polityczna przeszkodziła mu w poświęceniu się sztuce i wrócił do pracy jako urzędnik. W późniejszym czasie tworzył już tylko dla siebie i nie był zainteresowany zaproponowaną mu prezesurą Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Zmarł na atak serca w 1855 r. Umarł jako działacz społeczny i urzędnik, a nie artysta. Jako malarza odkryto go ponownie kolejnym wieku.

W twórczości Michałowskiego na pierwszy plan wychodzi studium postaci ludzkiej oraz sylwetki koni. Pejzaż nie był dla niego tak ważny, jak poprawność anatomiczna przedstawianych sylwetek. Z początku dominowały tematy batalistyczne i przedstawienia Napoleona. Po powrocie do Polski zaczęły się pojawiać sceny z historii Polski, portrety i sceny rodzajowe z otaczającego do wsi. Dużą uwagę przykładał do sposobu kładzenia farby na płótno i pociągnięć pędzla. Pracował głównie w technice olejnej, ale także w akwareli. Zachowało się 130 obrazów oraz wiele akwareli i rysunków.

Za jego czasów mówiono, że jego malarstwo jest eksperymentem, a obrazy były uważane za niedokończone. Z czasem został uznany za najważniejszego polskiego artystę doby romantyzmu.

Polski Prometeusz (fr. Le Prométhée polonais lub Allégorie de la Pologne vaincue) – obraz olejny namalowany w 1831 w Atelier francuskiego malarza Horace′a Verneta, pod wpływem klęski powstania listopadowego skierowanego przeciwko Imperium Rosyjskiemu.
Obraz przedstawia martwego polskiego żołnierza leżącego na ziemi z rękojeścią szabli w prawej dłoni, na którego tułowiu siedzi wojowniczy, czarny orzeł, będący symbolem Rosji. Kompozycja i temat obrazu będącego alegorią upadku Polski, nawiązują do starogreckiego mitu o Prometeuszu.

Tajna instrukcja Napoleona w sprawie Polski na rokowania z dworem wiedeńskim dla generała Andreossy'ego

Na czwartej stronie listu odręczny podpis Napoleona wraz z miejscem i datą napisania: a Posen le 1er Decembre 1806 Napoleon

List datowany w Poznaniu (Posen) 1806 r./ Poznań 1 grudnia 1806 r.

List został ujęty w spisie korespondencji Napoleona Bonaparte pod numerem 13684, z tytułem: Au general Andreossy, ambassadeur a Vienne (w: Napoleon Bonaparte Correspondance generale, vol. VI: Vers le Grand Empire, Editions Fayard, 2009, s. 1196-7).

Obiekt oprawiony dwustronnie

Wystawiany na wystawie „Sygnatury Napoleona Bonaparte” w Pałacu pod Blachą, w Zamku Królewskim w Warszawie w 2022 r.

List posiada certyfikat autentyczności oraz opinię eksperta i rzeczoznawcy potwierdzającą autentyczność dokumentu.

Portret Konstantego Sobieskiego (1680-1726) w młodym wieku, syna króla Jana III.

Pochodzenie: Francja, Chateau Chartres, należącego do byłego burmistrza Chartres w czasie Restauracji.

Konstanty Władysław Sobieski

Królewicz polski urodzony w 1680 roku w Warszawie. Zmarł w 1726. Królewicz polski, najmłodszy syn króla Jana III Sobieskiego i Marii Kazimiery d’Arquien. W 1698 roku w wyniku podziału majątku po śmierci ojca, otrzymał Wilanów, Pałac Kazimierzowski oraz majątek żółkiewski. Podczas pobytu w Rzymie jego Matka zabiegała aby uzyskał kapelusz kardynalski, jednak książę wdał się w romans i wolał poświęcić się przyjemnościom i zabawie.

W latach wojny północnej Konstanty wspierał swojego brata Jakuba w staraniach o koronę polski. W 1704 roku obaj bracia zostali uwięzieni przez Augusta II. Z powodu problemów finansowych musiał sprzedać majątek w Wilanowie. Zmarł w Żółkwi z powodu choroby, pozostawiając duży zbiór obrazów i bogatą bibliotekę.

16,5 x 11 cm zadruk
34,5 x 25 cm arkusz

Pochodzi z cyklu: "Les Costumes du Peuple Polonais" /"Zbiór rozmaitych strojów polskich", wydany w 1817 r., rytowanych przez Philiberta Louisa DEBUCOURT (1755 - 1832) według rysunków Norblina.

16,5 x 11 cm zadruk
34,5 x 25 cm arkusz

Pochodzi z cyklu: "Les Costumes du Peuple Polonais" /"Zbiór rozmaitych strojów polskich", wydany w 1817 r., rytowanych przez Philiberta Louisa DEBUCOURT (1755 - 1832) według rysunków Norblina.

16,5 x 11 cm zadruk
34,5 x 25 cm arkusz

Pochodzi z cyklu: "Les Costumes du Peuple Polonais" /"Zbiór rozmaitych strojów polskich", wydany w 1817 r., rytowanych przez Philiberta Louisa DEBUCOURT (1755 - 1832) według rysunków Norblina.

16,5 x 11 cm zadruk
34,5 x 25 cm arkusz

Pochodzi z cyklu: "Les Costumes du Peuple Polonais" /"Zbiór rozmaitych strojów polskich", wydany w 1817 r., rytowanych przez Philiberta Louisa DEBUCOURT (1755 - 1832) według rysunków Norblina.

Obraz jest oprawiony

Friedrich (Fryderyk) August Rutowski (1702-64), syn naturalny króla Augusta II; generał major armii saskiej 1727, dowódca gwardii saskiej 1737, feldmarszałek saski 1749. Ożeniony z miecznikówną koronną, Ludwiką Anielą Lubomirską, jeszcze za życia królweskiego ojca został saskim generałem piechoty, a później marszałkiem polnym. August III w 1740 r. mianował go wojskowym gubernatorem Drezna. Od 1742 roku był też szefem regimentu dragonów. Podczas I wojny śląskiej dowodził wojskami saskimi w Czechach, brał udział w zdobyciu Pragi 26 listopada 1742 roku. W czasie II wojny śląskiej dowodził wojskami saskimi i austriackimi w przegranej bitwie z Prusami pod Kotliskami. W 1749 roku awansowany na feldmarszałka. W III wojnie śląskiej poniósł klęskę w bitwie z przeważającymi siłami pruskimi pod Pirną. W 1724 został kawalerem Orderu Orła Białego, a w 1736 Orderu św. Henryka.

Domenico Piola (1627-1703 )

Włoski malarz epoki późnego baroku, czołowy artysta Genui II połowy XVII wieku. Pozostawił po sobie freski w wielu kościołach i pałacach rodzinnego miasta oraz pokaźną kolekcję rysunków (ponad 4 tysiące).

Domenico Piola mając 7 lat uczył się malarstwa od swojego brata. Ukształtował się jako artysta w środowisku rodzinnym, ale szybko znalazł się pod wpływem Valeria Castello, Rubensa i Giovanniego Benedetta Castiglione, dzięki którym wypracował własny, w pełni barokowy język artystyczny.

Dojrzałość artystyczną osiągnął około 1650 roku. Działający prawie wyłącznie w rodzinnej Genui jest zaliczany do najważniejszych i najbardziej wpływowych artystów czynnych w Ligurii w drugiej połowie XVII wieku. Był czołowym członkiem lokalnej dynastii artystycznej, a zarazem jednym z najbardziej rozchwytywanych malarzy fresków w rodzinnym mieście, będących ozdobą licznych kościołów (Santissima Annunziata, Santa Maria delle Vigne, San Siro, San Luca) i pałacach i innych) rodzinnego miasta i pałaców (Rosso, De Mari, Sauli, Negrone, Balbi, Palazzo Pantaleo Spinola). Domenico Piola okazjonalnie współpracował z Valeriem Castello (w kościołach Santa Maria della Passione i Santa Marta), a później często pracował z zięciem Gregoriem De Ferrari. Współpracował również ze szwagrem Stefanem Camogli, malującym kwiaty, owoce, listowia i arabeski. W latach 70. i 80. XVII w. osiągnął szczyt aktywności jako malarz fresków (kościół San Luca, cykl alegorycznych fresków Jesień i Zima na sklepieniach Palazzo Rosso, zrealizowany w latach 1687–1688). W szczytowym okresie swojej aktywności Piola stał się niekwestionowanym liderem szkoły genueńskiej, kierując swoją dużą pracownią, znaną jako Casa Piola, w ramach której działali jego trzej synowie: Paolo Gerolamo, Giovanni Battista i Anton Maria. Jego dzieła oraz znaczący dorobek jego pracowni, wywierały dominujący wpływ w na działalność artystyczną w Genui także przez wiele lat po jego śmierci. Po 1685 roku wyjechał wraz z synami Antonem Marią i Paolem Girolamem do Mediolanu, a następnie do Bolonii, Piacenzy i Asti.

Malarstwo olejne Domenica Pioli jest eklektyczne, z reminiscencjami Correggia i Castiglione. Jego prace cechuje niezwykła prostota kompozycji, idylliczność koncepcji, perfekcyjna znajomość rzemiosła i doskonała forma stylistyczna. Spośród jego synów wyróżnił się jedynie Paolo Girolamo. Antonio Maria naśladował styl ojca będąc wykwalifikowanym kopistą.

Domenico Piola był też jednym z najbardziej aktywnych genueńskich rysowników XVII wieku. Choć wiele z jego rysunków zostało zniszczonych podczas pożaru w jego pracowni, spowodowanego zbombardowaniem miasta przez Francuzów w 1684 roku, to liczba tych zachowanych przekracza 4 tysiące. Duża i reprezentatywna kolekcja rysunków Pioli i jego kręgu, pochodząca z kolekcji genueńskiego dyplomaty Jacopa Durazza, znajduje się obecnie w Staatsgalerie w Stuttgarcie, a inna ważna kolekcja w Palazzo Rosso.

Portret królowej Francji Marii Leszczyńskiej według Jeana Baptiste'a Van Loo, wyd. François Chereau, Paryż ok. 1730
miedzioryt, papier, wym. arkusza 50,2 × 35,5 cm
sygn. p. d.: Gravé par Jacques Chereau d'Apres le tableau original dernier peint

wymiar arkusza: 50,2 x 35,5 cm

Grafika przedstawia fontannę dell’Acqua Paola. Wybudowana została za pontyfikatu Pawła V w 1612 roku. Właśnie od jego imienia pochodzi nazwa fontanny. Papież odnowił i rozbudował akwedukt Trajana, a jako zwieńczenie budowy i zakończenie prac postawił fontannę. Fontannę zaprojektował Giovanni Fontana. Materiały do budowy fontanny wzięto z budowli antycznych m.in. marmurowe płyty z Forum Nerwy, a granitowe kolumny z dawnej bazyliki św. Piotra.


Giovanni Battista Piranesi (1720-1778)

Włoski rysownik, grafik i architekt, a także teoretyk sztuki urodzony w 1720 roku. Uczył się w Wenecji i często podróżował w celach naukowych. W 1740 roku osiadł w Rzymie. Jego mecenasami sztuki byli m.in. papież Klemens XIII i kardynał Giovanni Battista Rezzonico. Twórczość Piranesiego jest doskonałym przykładem grafiki weneckiej XVIII wieku. Poprzez wpływ weneckiego środowiska artystycznego artysta zainteresował się archeologią oraz starożytnym Rzymem, co w połączeniu z wykształceniem architektonicznym dało doskonały warsztat artystyczny i wzorowe proporcje w jego twórczości. Każda grafika jest starannie wykonana ze staranną dbałością o szczegóły wraz z ciekawymi działaniami światłocieniowymi.

Najbardziej znany jest z serii grafik Carceri d’Invenzione przedstawiające mroczne, skomplikowane wnętrza wyimaginowanych więzień stworzonych przez Piranesiego.

Bardzo znanym cyklem jego grafik jest również cykl widoków Rzymu - Vedute di Roma. Piranesi stworzył 135 ilustracji ukazujących widoki Włoskiego miasta oraz antyczne ruiny i zabytki. Grafiki Piranesiego były wydawane przeważnie przez Boucharda.

Ryciny Piranesiego przyczyniły się do rozpowszechnienia zainteresowania starożytnością i wpłynęły na rozwój klasycyzmu.

Fontana dell'acqua Felice - wybudowana za czasów Sykstusa V, który odnowił stary akwedukt, a na jego końcu zbudował fontannę. Nazwę zyskała od imienia papieża - Felice Peretti, a projektantem fontanny był Domenico Fontana. Cała budowla została ukończona w 1587 roku. Do budowy zostały wykorzystane m.in. fragmenty z term Dioklecjana.


Giovanni Battista Piranesi (1720-1778)

Włoski rysownik, grafik i architekt, a także teoretyk sztuki urodzony w 1720 roku. Uczył się w Wenecji i często podróżował w celach naukowych. W 1740 roku osiadł w Rzymie. Jego mecenasami sztuki byli m.in. papież Klemens XIII i kardynał Giovanni Battista Rezzonico. Twórczość Piranesiego jest doskonałym przykładem grafiki weneckiej XVIII wieku. Poprzez wpływ weneckiego środowiska artystycznego artysta zainteresował się archeologią oraz starożytnym Rzymem, co w połączeniu z wykształceniem architektonicznym dało doskonały warsztat artystyczny i wzorowe proporcje w jego twórczości. Każda grafika jest starannie wykonana ze staranną dbałością o szczegóły wraz z ciekawymi działaniami światłocieniowymi.

Najbardziej znany jest z serii grafik Carceri d’Invenzione przedstawiające mroczne, skomplikowane wnętrza wyimaginowanych więzień stworzonych przez Piranesiego.

Bardzo znanym cyklem jego grafik jest również cykl widoków Rzymu - Vedute di Roma. Piranesi stworzył 135 ilustracji ukazujących widoki Włoskiego miasta oraz antyczne ruiny i zabytki. Grafiki Piranesiego były wydawane przeważnie przez Boucharda.

Ryciny Piranesiego przyczyniły się do rozpowszechnienia zainteresowania starożytnością i wpłynęły na rozwój klasycyzmu.

Grafika przedstawia ruiny łuku Druzusa Starszego, który został wybudowany pod koniec 1 w. p.n.e. jako część akweduktu.

Giovanni Battista Piranesi (1720-1778)

Włoski rysownik, grafik i architekt, a także teoretyk sztuki urodzony w 1720 roku. Uczył się w Wenecji i często podróżował w celach naukowych. W 1740 roku osiadł w Rzymie. Jego mecenasami sztuki byli m.in. papież Klemens XIII i kardynał Giovanni Battista Rezzonico. Twórczość Piranesiego jest doskonałym przykładem grafiki weneckiej XVIII wieku. Poprzez wpływ weneckiego środowiska artystycznego artysta zainteresował się archeologią oraz starożytnym Rzymem, co w połączeniu z wykształceniem architektonicznym dało doskonały warsztat artystyczny i wzorowe proporcje w jego twórczości. Każda grafika jest starannie wykonana ze staranną dbałością o szczegóły wraz z ciekawymi działaniami światłocieniowymi.

Najbardziej znany jest z serii grafik Carceri d’Invenzione przedstawiające mroczne, skomplikowane wnętrza wyimaginowanych więzień stworzonych przez Piranesiego.

Bardzo znanym cyklem jego grafik jest również cykl widoków Rzymu - Vedute di Roma. Piranesi stworzył 135 ilustracji ukazujących widoki Włoskiego miasta oraz antyczne ruiny i zabytki. Grafiki Piranesiego były wydawane przeważnie przez Boucharda.

Ryciny Piranesiego przyczyniły się do rozpowszechnienia zainteresowania starożytnością i wpłynęły na rozwój klasycyzmu.

akwedukt Klaudiusza - Budowę akweduktu rozpoczęto w 38 r. n.e. za czasów panowania cesarza Kaliguli, a ukończony został w 53 r. w czasach cesarza Klaudiusza. W 71 roku akwedukt został odbudowany przez cesarza Wespazjana, a następnie odrestaurowany przez Tytusa.


Giovanni Battista Piranesi (1720-1778)

Włoski rysownik, grafik i architekt, a także teoretyk sztuki urodzony w 1720 roku. Uczył się w Wenecji i często podróżował w celach naukowych. W 1740 roku osiadł w Rzymie. Jego mecenasami sztuki byli m.in. papież Klemens XIII i kardynał Giovanni Battista Rezzonico. Twórczość Piranesiego jest doskonałym przykładem grafiki weneckiej XVIII wieku. Poprzez wpływ weneckiego środowiska artystycznego artysta zainteresował się archeologią oraz starożytnym Rzymem, co w połączeniu z wykształceniem architektonicznym dało doskonały warsztat artystyczny i wzorowe proporcje w jego twórczości. Każda grafika jest starannie wykonana ze staranną dbałością o szczegóły wraz z ciekawymi działaniami światłocieniowymi.

Najbardziej znany jest z serii grafik Carceri d’Invenzione przedstawiające mroczne, skomplikowane wnętrza wyimaginowanych więzień stworzonych przez Piranesiego.

Bardzo znanym cyklem jego grafik jest również cykl widoków Rzymu - Vedute di Roma. Piranesi stworzył 135 ilustracji ukazujących widoki Włoskiego miasta oraz antyczne ruiny i zabytki. Grafiki Piranesiego były wydawane przeważnie przez Boucharda.

Ryciny Piranesiego przyczyniły się do rozpowszechnienia zainteresowania starożytnością i wpłynęły na rozwój klasycyzmu.

1. Palazzo Pontificio, 2. Chiesa di S. Maria Magdalena, 3. Palazzo della Consulta, 4. Palazzo Rospigliosi, 5. Stalle Pontificie, e corpo di guardia.


Giovanni Battista Piranesi (1720-1778)

Włoski rysownik, grafik i architekt, a także teoretyk sztuki urodzony w 1720 roku. Uczył się w Wenecji i często podróżował w celach naukowych. W 1740 roku osiadł w Rzymie. Jego mecenasami sztuki byli m.in. papież Klemens XIII i kardynał Giovanni Battista Rezzonico. Twórczość Piranesiego jest doskonałym przykładem grafiki weneckiej XVIII wieku. Poprzez wpływ weneckiego środowiska artystycznego artysta zainteresował się archeologią oraz starożytnym Rzymem, co w połączeniu z wykształceniem architektonicznym dało doskonały warsztat artystyczny i wzorowe proporcje w jego twórczości. Każda grafika jest starannie wykonana ze staranną dbałością o szczegóły wraz z ciekawymi działaniami światłocieniowymi.

Najbardziej znany jest z serii grafik Carceri d’Invenzione przedstawiające mroczne, skomplikowane wnętrza wyimaginowanych więzień stworzonych przez Piranesiego.

Bardzo znanym cyklem jego grafik jest również cykl widoków Rzymu - Vedute di Roma. Piranesi stworzył 135 ilustracji ukazujących widoki Włoskiego miasta oraz antyczne ruiny i zabytki. Grafiki Piranesiego były wydawane przeważnie przez Boucharda.

Ryciny Piranesiego przyczyniły się do rozpowszechnienia zainteresowania starożytnością i wpłynęły na rozwój klasycyzmu.

Ruiny świątyni Saturna - Świątynia powstała na przełomie VI i V w . p.n.e. w czasach republiki, jest jedną z najstarszych świątyni starożytnego Rzymu. Wybudowana na Forum Romanum. W IV w. n.e. świątynia spłonęła w pożarze, ale senat zdecydował się na odbudowę świątyni. Budowla przetrwała do XV wieku i niestety została rozebrana. Na grafice widoczne są zachowane do tej pory kolumny i belkowanie. Obok świątyni widoczny jest łuk Septymiusza Sewera wzniesiony w 203 r. n.e. Natomiast w oddali po lewej stronie ukazana została fasada kościoła Santi Luca e Martina Martiri wybudowany w 625 r. W XVII wieku został przebudowany przez malarza i architekta Pietro da Cortona zyskując widoczny na grafice kształt.


Giovanni Battista Piranesi (1720-1778)

Włoski rysownik, grafik i architekt, a także teoretyk sztuki urodzony w 1720 roku. Uczył się w Wenecji i często podróżował w celach naukowych. W 1740 roku osiadł w Rzymie. Jego mecenasami sztuki byli m.in. papież Klemens XIII i kardynał Giovanni Battista Rezzonico. Twórczość Piranesiego jest doskonałym przykładem grafiki weneckiej XVIII wieku. Poprzez wpływ weneckiego środowiska artystycznego artysta zainteresował się archeologią oraz starożytnym Rzymem, co w połączeniu z wykształceniem architektonicznym dało doskonały warsztat artystyczny i wzorowe proporcje w jego twórczości. Każda grafika jest starannie wykonana ze staranną dbałością o szczegóły wraz z ciekawymi działaniami światłocieniowymi.

Najbardziej znany jest z serii grafik Carceri d’Invenzione przedstawiające mroczne, skomplikowane wnętrza wyimaginowanych więzień stworzonych przez Piranesiego.

Bardzo znanym cyklem jego grafik jest również cykl widoków Rzymu - Vedute di Roma. Piranesi stworzył 135 ilustracji ukazujących widoki Włoskiego miasta oraz antyczne ruiny i zabytki. Grafiki Piranesiego były wydawane przeważnie przez Boucharda.

Ryciny Piranesiego przyczyniły się do rozpowszechnienia zainteresowania starożytnością i wpłynęły na rozwój klasycyzmu.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.

Plansza z dzieła "Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est", 1575


Abraham de Bruyn (XVI wiek)

Flamandzki rytownik, urodzony w Antwerpii w 1538 roku. Żył i pracował w Cologne, gdzie zmarł w podeszłym wieku ok. 1587 roku. Jest zaliczany do Małych Mistrzów ponieważ jego płyty były zazwyczaj małych rozmiarów. Grawerował w stylu Wierixa, schludnie i formalnie. Jednak w jego rysunkach można dostrzec brak poprawności.

Prawdopodobnie pracował także jako złotnik. Często podpisywał swoje płyty monogramem składającym się z jego inicjałów - ADB, jednak nie każde jego prace są podpisane.

Z jego własnej inicjatywy ukazało się kilka publikacji z jego grafikami. Stworzył serię z kostiumami i mundurami, które stały się wzorem dla druków historycznych i sztuk scenicznych itd.

Jego najbardziej znanym dziełem jest seria grafik wydanych zbiorowo w dziele Diversarum gentium armatura equestris. Ubi fere Europae, Asiae atque Africae equitandi ratio propria expressa est. Grafiki datowane są na 1575 rok.. Grafiki przedstawiają jeźdźców w różnych rodzajach uzbrojenia z różnych regionów świata, takich jak Europa, Azja i Afryka. Opisane są po łacinie i po niemiecku. Ilustracje są bardzo cenną dokumentacją dla historyków oraz historyków sztuki. Doskonale oddają stroje i atmosferę panującą w ówczesnych czasach, w różnych regionach i częściach świata. Ryciny ilustrują wojskowe stroje jeździeckiej oraz różne akcesoria wojskowe tj. zbroje, siodła, hełmy, broń itd. Narysowane bardzo precyzyjne stanowią doskonałe źródło wiedzy.

De Bruyn czerpał wiedzę z prac innych artystów, ale także z traktatów wojskowych. Wydane dzieło było jednym z pierwszych opracowań, które pokazywało różnice kulturowe w uzbrojeniu jeździeckim.