Domenico Piola (1627-1703 )
Włoski malarz epoki późnego baroku, czołowy artysta Genui II połowy XVII wieku. Pozostawił po sobie freski w wielu kościołach i pałacach rodzinnego miasta oraz pokaźną kolekcję rysunków (ponad 4 tysiące).
Domenico Piola mając 7 lat uczył się malarstwa od swojego brata. Ukształtował się jako artysta w środowisku rodzinnym, ale szybko znalazł się pod wpływem Valeria Castello, Rubensa i Giovanniego Benedetta Castiglione, dzięki którym wypracował własny, w pełni barokowy język artystyczny.
Dojrzałość artystyczną osiągnął około 1650 roku. Działający prawie wyłącznie w rodzinnej Genui jest zaliczany do najważniejszych i najbardziej wpływowych artystów czynnych w Ligurii w drugiej połowie XVII wieku. Był czołowym członkiem lokalnej dynastii artystycznej, a zarazem jednym z najbardziej rozchwytywanych malarzy fresków w rodzinnym mieście, będących ozdobą licznych kościołów (Santissima Annunziata, Santa Maria delle Vigne, San Siro, San Luca) i pałacach i innych) rodzinnego miasta i pałaców (Rosso, De Mari, Sauli, Negrone, Balbi, Palazzo Pantaleo Spinola). Domenico Piola okazjonalnie współpracował z Valeriem Castello (w kościołach Santa Maria della Passione i Santa Marta), a później często pracował z zięciem Gregoriem De Ferrari. Współpracował również ze szwagrem Stefanem Camogli, malującym kwiaty, owoce, listowia i arabeski. W latach 70. i 80. XVII w. osiągnął szczyt aktywności jako malarz fresków (kościół San Luca, cykl alegorycznych fresków Jesień i Zima na sklepieniach Palazzo Rosso, zrealizowany w latach 1687–1688). W szczytowym okresie swojej aktywności Piola stał się niekwestionowanym liderem szkoły genueńskiej, kierując swoją dużą pracownią, znaną jako Casa Piola, w ramach której działali jego trzej synowie: Paolo Gerolamo, Giovanni Battista i Anton Maria. Jego dzieła oraz znaczący dorobek jego pracowni, wywierały dominujący wpływ w na działalność artystyczną w Genui także przez wiele lat po jego śmierci. Po 1685 roku wyjechał wraz z synami Antonem Marią i Paolem Girolamem do Mediolanu, a następnie do Bolonii, Piacenzy i Asti.
Malarstwo olejne Domenica Pioli jest eklektyczne, z reminiscencjami Correggia i Castiglione. Jego prace cechuje niezwykła prostota kompozycji, idylliczność koncepcji, perfekcyjna znajomość rzemiosła i doskonała forma stylistyczna. Spośród jego synów wyróżnił się jedynie Paolo Girolamo. Antonio Maria naśladował styl ojca będąc wykwalifikowanym kopistą.
Domenico Piola był też jednym z najbardziej aktywnych genueńskich rysowników XVII wieku. Choć wiele z jego rysunków zostało zniszczonych podczas pożaru w jego pracowni, spowodowanego zbombardowaniem miasta przez Francuzów w 1684 roku, to liczba tych zachowanych przekracza 4 tysiące. Duża i reprezentatywna kolekcja rysunków Pioli i jego kręgu, pochodząca z kolekcji genueńskiego dyplomaty Jacopa Durazza, znajduje się obecnie w Staatsgalerie w Stuttgarcie, a inna ważna kolekcja w Palazzo Rosso.
olej/płótno
86 x 63 cm
Obraz jest oprawiony
Certyfikat autentyczności wystawiony przez antykwariat w Paryżu
Domenico Piola (1627-1703 )
Włoski malarz epoki późnego baroku, czołowy artysta Genui II połowy XVII wieku. Pozostawił po sobie freski w wielu kościołach i pałacach rodzinnego miasta oraz pokaźną kolekcję rysunków (ponad 4 tysiące).
Domenico Piola mając 7 lat uczył się malarstwa od swojego brata. Ukształtował się jako artysta w środowisku rodzinnym, ale szybko znalazł się pod wpływem Valeria Castello, Rubensa i Giovanniego Benedetta Castiglione, dzięki którym wypracował własny, w pełni barokowy język artystyczny.
Dojrzałość artystyczną osiągnął około 1650 roku. Działający prawie wyłącznie w rodzinnej Genui jest zaliczany do najważniejszych i najbardziej wpływowych artystów czynnych w Ligurii w drugiej połowie XVII wieku. Był czołowym członkiem lokalnej dynastii artystycznej, a zarazem jednym z najbardziej rozchwytywanych malarzy fresków w rodzinnym mieście, będących ozdobą licznych kościołów (Santissima Annunziata, Santa Maria delle Vigne, San Siro, San Luca) i pałacach i innych) rodzinnego miasta i pałaców (Rosso, De Mari, Sauli, Negrone, Balbi, Palazzo Pantaleo Spinola). Domenico Piola okazjonalnie współpracował z Valeriem Castello (w kościołach Santa Maria della Passione i Santa Marta), a później często pracował z zięciem Gregoriem De Ferrari. Współpracował również ze szwagrem Stefanem Camogli, malującym kwiaty, owoce, listowia i arabeski. W latach 70. i 80. XVII w. osiągnął szczyt aktywności jako malarz fresków (kościół San Luca, cykl alegorycznych fresków Jesień i Zima na sklepieniach Palazzo Rosso, zrealizowany w latach 1687–1688). W szczytowym okresie swojej aktywności Piola stał się niekwestionowanym liderem szkoły genueńskiej, kierując swoją dużą pracownią, znaną jako Casa Piola, w ramach której działali jego trzej synowie: Paolo Gerolamo, Giovanni Battista i Anton Maria. Jego dzieła oraz znaczący dorobek jego pracowni, wywierały dominujący wpływ w na działalność artystyczną w Genui także przez wiele lat po jego śmierci. Po 1685 roku wyjechał wraz z synami Antonem Marią i Paolem Girolamem do Mediolanu, a następnie do Bolonii, Piacenzy i Asti.
Malarstwo olejne Domenica Pioli jest eklektyczne, z reminiscencjami Correggia i Castiglione. Jego prace cechuje niezwykła prostota kompozycji, idylliczność koncepcji, perfekcyjna znajomość rzemiosła i doskonała forma stylistyczna. Spośród jego synów wyróżnił się jedynie Paolo Girolamo. Antonio Maria naśladował styl ojca będąc wykwalifikowanym kopistą.
Domenico Piola był też jednym z najbardziej aktywnych genueńskich rysowników XVII wieku. Choć wiele z jego rysunków zostało zniszczonych podczas pożaru w jego pracowni, spowodowanego zbombardowaniem miasta przez Francuzów w 1684 roku, to liczba tych zachowanych przekracza 4 tysiące. Duża i reprezentatywna kolekcja rysunków Pioli i jego kręgu, pochodząca z kolekcji genueńskiego dyplomaty Jacopa Durazza, znajduje się obecnie w Staatsgalerie w Stuttgarcie, a inna ważna kolekcja w Palazzo Rosso.