Piotr Michałowski (1800-1855)
Urodził się w 1800 roku w Krakowie w rodzinie szlacheckiej. Nie uzyskał wykształcenia artystycznego, ale rysunku uczyli go Michał Stachowicz, Józef Brodowski i Franciszek Lampi. Studiował nauki ścisłe na Uniwersytecie Jagiellońskim. Później kontynuował edukację na uniwersytecie w Getyndze. Po powrocie do Polski pracował w Warszawie w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu Królestwa Kongresowego. W 1832 roku, po upadku powstania listopadowego wraz z żoną Julią Ostrowską i teściem wyemigrował do Paryża, gdzie uczył się u Nicolas-Toussaint Charleta. Jednak jego prawdziwym mistrzem stał się Théodore Géricault. We Francji całkowicie poświęcił się malarstwu, tworząc liczne wizerunki Napoleona oraz studiując anatomię koni. Szybko spotkał się z zainteresowaniem świata sztuki. W 1835 roku wrócił do Polski z powodu choroby ojca. W Polsce tworzył obrazy batalistyczne, a później również portrety oraz sceny z historii Polski. Często podróżował i podziwiał sztukę mistrzów. Jednak trudna sytuacja polityczna przeszkodziła mu w poświęceniu się sztuce i wrócił do pracy jako urzędnik. W późniejszym czasie tworzył już tylko dla siebie i nie był zainteresowany zaproponowaną mu prezesurą Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Zmarł na atak serca w 1855 r. Umarł jako działacz społeczny i urzędnik, a nie artysta. Jako malarza odkryto go ponownie kolejnym wieku.
W twórczości Michałowskiego na pierwszy plan wychodzi studium postaci ludzkiej oraz sylwetki koni. Pejzaż nie był dla niego tak ważny, jak poprawność anatomiczna przedstawianych sylwetek. Z początku dominowały tematy batalistyczne i przedstawienia Napoleona. Po powrocie do Polski zaczęły się pojawiać sceny z historii Polski, portrety i sceny rodzajowe z otaczającego do wsi. Dużą uwagę przykładał do sposobu kładzenia farby na płótno i pociągnięć pędzla. Pracował głównie w technice olejnej, ale także w akwareli. Zachowało się 130 obrazów oraz wiele akwareli i rysunków.
Za jego czasów mówiono, że jego malarstwo jest eksperymentem, a obrazy były uważane za niedokończone. Z czasem został uznany za najważniejszego polskiego artystę doby romantyzmu.
Szkice jeźdźców i koni (praca dwustronna), 1. połowa XIX wieku
ołówek, tusz, pióro/papier
33,5 x 55 cm w świetle passe-partout,
56 x 78 cm z wymiar ramą
sygnowany p.d.: "Piotr Michałowski"
Praca oprawiona w starą złoconą ramę
Pochodzenie: z kolekcji Andrzeja Ciechanowieckiego
Piotr Michałowski (1800-1855)
Urodził się w 1800 roku w Krakowie w rodzinie szlacheckiej. Nie uzyskał wykształcenia artystycznego, ale rysunku uczyli go Michał Stachowicz, Józef Brodowski i Franciszek Lampi. Studiował nauki ścisłe na Uniwersytecie Jagiellońskim. Później kontynuował edukację na uniwersytecie w Getyndze. Po powrocie do Polski pracował w Warszawie w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu Królestwa Kongresowego. W 1832 roku, po upadku powstania listopadowego wraz z żoną Julią Ostrowską i teściem wyemigrował do Paryża, gdzie uczył się u Nicolas-Toussaint Charleta. Jednak jego prawdziwym mistrzem stał się Théodore Géricault. We Francji całkowicie poświęcił się malarstwu, tworząc liczne wizerunki Napoleona oraz studiując anatomię koni. Szybko spotkał się z zainteresowaniem świata sztuki. W 1835 roku wrócił do Polski z powodu choroby ojca. W Polsce tworzył obrazy batalistyczne, a później również portrety oraz sceny z historii Polski. Często podróżował i podziwiał sztukę mistrzów. Jednak trudna sytuacja polityczna przeszkodziła mu w poświęceniu się sztuce i wrócił do pracy jako urzędnik. W późniejszym czasie tworzył już tylko dla siebie i nie był zainteresowany zaproponowaną mu prezesurą Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Zmarł na atak serca w 1855 r. Umarł jako działacz społeczny i urzędnik, a nie artysta. Jako malarza odkryto go ponownie kolejnym wieku.
W twórczości Michałowskiego na pierwszy plan wychodzi studium postaci ludzkiej oraz sylwetki koni. Pejzaż nie był dla niego tak ważny, jak poprawność anatomiczna przedstawianych sylwetek. Z początku dominowały tematy batalistyczne i przedstawienia Napoleona. Po powrocie do Polski zaczęły się pojawiać sceny z historii Polski, portrety i sceny rodzajowe z otaczającego do wsi. Dużą uwagę przykładał do sposobu kładzenia farby na płótno i pociągnięć pędzla. Pracował głównie w technice olejnej, ale także w akwareli. Zachowało się 130 obrazów oraz wiele akwareli i rysunków.
Za jego czasów mówiono, że jego malarstwo jest eksperymentem, a obrazy były uważane za niedokończone. Z czasem został uznany za najważniejszego polskiego artystę doby romantyzmu.