Pochodzenie:
obraz wraz z jeszcze dwoma innymi dziełami Wyczółkowskiego był użyczony na wystawę pośmiertną z kolekcji dr. Wiktora Wernikowskiego (?-1941), krakowskiego lekarza-stomatologa, zamieszkałego przy Rynku Głównym 6.


Obraz reprodukowany i opisywany:
– Leon Wyczółkowski. Wystawa pośmiertna, czerwiec-lipiec 1937, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, s. 31, nr kat. 329 (własność dr. Wiktora Wernikowskiego).


Patrząc na pastele Wyczółkowskiego, na jego śmiałe i świetliste traktowanie koloru, obserwując jak pod wprawną ręką wydobywane są subtelności kolorystyczne (...) nie mamy wątpliwości, że oglądamy prace geniusza. Upór i cierpliwość, z jaką podchodził do zagadnień warsztatowych przyniosły efekt w postaci doskonałego panowania nad strukturą pigmentu, z uwzględnieniem wypełniaczy kredowych i ich spoiw. (...) Będąc geniuszem plastyki poruszał się wręcz brawurowo w bogactwie tematycznym.

R. Konik, Leon Wyczółkowski. Portret malarza, wyd. Take Care, Bydgoszcz 2019, s. 168-170.


Po roku 1900 Wyczółkowski porzucił malarstwo olejne na rzecz pastelu. Już współcześni krytycy uznali go za jednego z najwybitniejszych polskich artystów posługujących się tą techniką. Podkreślali znakomite opanowanie warsztatu, smak w doborze kolorów, nade zaś wszystko brawurowe posługiwanie się plamą barwną. Jak pisze Piotr P. Czyż, artysta początkowo operował rozedrganymi, wielobarwnymi, przenikającymi się kreskami, by z czasem kłaść pastel szeroką plamą ze swobodą bliską malarstwu olejnemu (Mistrzowie pastelu. Od Marteau do Witkacego. Kolekcja Muzeum Narodowego w Warszawie, kat. wyst., red. nauk. Anna Grochala, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2015, s. 458).

Do ulubionych tematów Wyczółkowskigo należały portrety, autoportrety, kwiaty i pejzaże. Sceny rodzajowe pojawiają się rzadko. Stąd też kompozycję Na Boże Ciało, eksponowaną na jego wystawie pośmiertnej i do dziś znaną jedynie z archiwalnej fotografii, uznać trzeba za kolekcjonerski rarytas, który zapewne zostanie zaliczony do najważniejszych pasteli mistrza tej techniki.

Leon Wyczółkowski (Huta Miastkowska k. Siedlec 1852 - Warszawa 1936) - malarz, grafik i pedagog, był jednym z najwybitniejszych artystów polskich tworzących na przełomie XIX i XX w. Studia artystyczne rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego (1869-1873), następnie kontynuował je w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych u Aleksandra Wagnera (1875-1877), w Krakowie u Jana Matejki (1877/78) i podczas dwukrotnych wyjazdów do Paryża (1878 i 1889). Po studiach zamieszkał we Lwowie, później przeniósł się do Warszawy. Lata 1883-1893 spędził podróżując po Ukrainie i Podolu. W 1895 przeniósł się do Krakowa powołany na wykładowcę tamtejszej Szkoły Sztuk Pięknych. W latach następnych wiele podróżował – do Włoch, Francji, Hiszpanii, Holandii, Anglii. Należał do grona członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. Wiele wystawiał tak w kraju, jak i za granicą. Lata 1929-1936 spędził w Poznaniu i Gościeradzu, dojeżdżając do Warszawy, gdzie (od 1934) prowadził katedrę grafiki w Akademii Sztuk Pięknych. Malował krajobrazy, portrety, sceny rodzajowe, martwe natury i kwiaty. Chętnie posługiwał się techniką pastelu i akwareli, był wybitnym grafikiem, zajmował się też rzeźbą.

Obraz wystawiany:
– Józef Mehoffer, [kat.] Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, czerwiec-lipiec-sierpień 1935, s. 28, nr kat. 156;
– Sprawozdanie Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie za 1935 rok, s. 26 (Matka Boska Karmiąca – własność Stanisława Wintera, Kraków).

Porównaj z:
– Józef Mehoffer, Matka Boska Karmiąca, 1911.


Centralną część dzieła stanowi tytułowa Matka Boska Karmiąca, trzymająca przy piersi Dzieciątko. Madonna w pełni skupiona jest na niemowlęciu i zdaje się nie zauważać dwóch aniołów jej stróżujących. Pochylają się nad nią z troską, spoglądając na dziecko i otaczając przy tym oboje anielskimi skrzydłami. W tle, pod bujną winoroślą, widoczny jest zapracowany Józef z piłą w ręku.

Cała kompozycja została przez artystę wyraźnie podzielona na dwie strefy. Pierwszoplanowa, utrzymana w cieniu i chłodnych barwach, oraz tło skąpane w mocnym świetle słońca i żywych kolorach. W młodzieńczych latach, Mehoffera interesowało sztuczne oświetlenie i jego wpływ na kolorystykę dzieła. Gdy przyjrzymy się Madonnie i aniołom, widzimy, że na ich twarze pada światło. Nie jest to jednak to samo, intensywne oświetlenie, które otacza św. Józefa.

W czasie paryskich studiów artysta napisał rozprawę Uwagi o sztuce i jej stosunku do natury, manifest teoretyczny malarstwa młodopolskiego. Malując, zawsze urzeczywistniał swoje teoretyczne rozważania. Malarz uważał, że na naturę składają się światło i barwy, linie i natura przedmiotów, a jej dopełnieniem powinna być psychologia ludzka i nastrój. Światło i barwy – to są pojęcia tak ściśle z sobą dla malarza złączone, że po prostu rozróżnić ich trudno. Bo malarz wywołuje wrażenie rzeczy farbami na płótnie i dla niego każde wrażenie świetlne przedstawia się jako pewna, ściśle określona w swej jakości i wielkości plama kolorowa. Kolory te umie on rozróżniać w odcieniach tak delikatnych, że pojęcie o tem daćby mogło jedynie coś w rodzaju znaków chemicznych, oznaczających ilość części składowych, gdyby to w ogóle miało być możliwe i użyteczne. (...) Każdy przedmiot, niezależnie od wrażenia kolorowego, oświetleniem wywołanego, sprawia nam jeszcze wrażenie swojej materyi.Naturalnie, że wyrażanej granicy przeprowadzić niepodobna, bo bardzo często sposób oświetlenia i oddanie właśnie sprawia, że wrażenie materyi ginie i przedmiot ukazuje się nam już tylko w swej postaci idealnej; wrażenie to nadal służyć nam będzie, bo oczywiście wtedy mamy przed sobą tylko najistotniejszą cechę danego przedmiotu, ideę jego. (Józef Mehoffer, Uwagi o sztuce i jej stosunku do natury, Kraków 1897, s. 7-8)

Matka Boska Karmiąca jest przykładem znakomitej sztuki Mehoffera. W każdym calu dekoracyjnej, zarówno barwą i jej subtlenymi tonami, jak i liniami, które same stanowią element dekoratorski.

Józef Mehoffer (Ropczyce 1869-Wadowice 1946) - malarz, grafik, scenograf i pedagog; obok Stanisława Wyspiańskiego był najwybitniejszym polskim twórcą witraży i polichromii. Uczeń Jana Matejki i uczelni paryskich - Ecolé des Beaux Arts i Accadémie Colarossi - swą drogę twórczą rozpoczął w latach 1889-1891 od pracy nad polichromią Kościoła Mariackiego w Krakowie (pod kierunkiem Matejki). W roku 1895 otrzymał I nagrodę na międzynarodowym konkursie na witraże do kolegiaty we Fryburgu w Szwajcarii (ich realizacja trwała aż do 1934). W latach następnych otrzymywał różne inne zamówienia na witraże i polichromie, m.in. dla katedry na Wawelu i w Płocku, katedry Ormiańskiej we Lwowie, dla kościołów w Opawie, Onnes w Szwajcarii, w Jutrosinie, we Włocławku czy Przemyślu (nie wszystkie zrealizowane). Był wybitnym reprezentantem sztuki secesji. Tworzył dekoracyjnie traktowane portrety, w tym autoportrety i portrety żony, a także obrazy o zabarwieniu rodzajowym, które w latach 1895-1917 zyskiwały wymowę kompozycji symbolicznych. Malował także pejzaże łączące secesyjną dekoracyjność ze zdobyczami impresjonizmu. Z mistrzowską biegłością posługiwał się różnymi technikami - olejem, temperą, akwarelą i gwaszem - zajmował się także grafiką. Ostatnia wielka wystawa dzieł artysty, zatytułowana Opus magnum, odbyła się w roku 2000 w Muzeum Narodowym w Krakowie.

Pochodzenie:
– Kolekcja Zbigniewa Mikulskiego (1925-2017) w Sankt Gallen w Szwajcarii.
– Od 2019 r. w kolekcji prywatnej w Polsce.

Obraz wystawiany i reprodukowany:
– N. Pichłacz, M. Skowrońska, A. Kiełczyńska, M. Kardas (red.), Powroty. Szwajcarska kolekcja Zbigniewa Mikulskiego. Katalog wystawy, Fundacja Take Care, 24 V - 1 VIII 2019, Bydgoszcz 2019, s. 29, il.

Roman Kochanowski (Kraków 1857 - Freising k. Monachium 1945) - malarz i grafik - był jednym z polskich artystów osiadłych i stałe działających w Monachium. Studia malarskie rozpoczął w Krakowie; początkowo w prywatnej pracowni Maksymiliana Cercha, a w latach 1873- 1875 w Szkole Sztuk Pięknych u Władysława Łuszczkiewicza i pejzażysty Henryka Grabińskiego. Przez następne dwa lata uczył się jeszcze na wydziale pejzażu w Akademii wiedeńskiej. W 1881 przeniósł się do Monachium, gdzie miał własną pracownię, a niebawem założył rodzinę. Często jednak przyjeżdżał do Krakowa, bywał w Poznańskiem, odbył podróż po Galicji i Podolu, rysując krajobrazy i widoki miast, które weszły następnie do albumu wydanego w Wiedniu w roku 1898. Artysta należał do monachijskiego Kunstvereinu, brał udział w wielu wystawach w Niemczech, w Wiedniu, w Londynie; swoje prace przesyłał też na pokazy krajowe. Malował przede wszystkim pejzaże a tylko z rzadka kwiaty i portrety. Stałym i ulubionym motywem jego obrazów był polski, podkrakowski krajobraz z wplecionymi weń postaciami ludzi. Obrazy artysty, malowane często na niewielkich deseczkach, pozbawione warstwy anegdotycznej odznaczają się niecodziennymi walorami malarskimi, harmonią koloru i pełnym liryzmu nastrojem. Zauważane i nagradzane na licznych wystawach były też wysoko cenione na rynku sztuki. W roku 1892, po wystawie w Wiedniu, jeden z obrazów Kochanowskiego zakupił do swoich zbiorów cesarz Franciszek Józef; dwa inne nabyli członkowie cesarskiej rodziny. Wielbicielem jego malarstwa był Karol Józef Luitpold, książę regent Bawarii. Wielka wrażliwość artysty na krajobraz i przyrodę widoczna jest także w jego rysunkach i akwafortach.
Twórczość Kochanowskiego przypomniała ostatnio monograficzna wystawa jego prac zorganizowana w Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu w roku 2007. Wystawie – pokazywanej też w Katowicach, Sandomierzu, Szczecinie, Gdańsku, Piotrkowie Trybunalskim – towarzyszył bogato ilustrowany katalog, będący kompendium wiedzy o artyście (patrz: Roman Kochanowski [1857-1945]. W 150. rocznicę urodzin, [redakcja i opracowanie Z. K. Posiadała], Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, Radom 2007).

Porównaj:
– Królowa Jadwiga, Aukcja Sztuki Dawnej Agra-Art, 17 III 2024, poz. kat. 29.


Przedstawienia królowej Jadwigi pojawiają się w malarstwie monumentalnym Włodzimierza Tetmajera. Wizerunek Wawelskiej Pani znajduje się w kaplicy Trójcy Świętej w katedrze na Wawelu (1902) oraz w kościele Bożego Ciała w Bieczu (1905). Natomiast w katedrze w Sosnowcu artysta przedstawił ją w scenie chrztu Litwy (1904-1906). Oferowany obraz mógł powstać w czasie pracy artysty nad projektem tej sceny.

Włodzimierz Przerwa-Tetmajer (Harklowa koło Ludźmierza na Podhalu 1862 - Kraków 1923), przyrodni brat poety Kazimierza, naukę malarstwa rozpoczął wcześnie; już od 1875 uczęszczał na zajęcia do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie następnie (z przerwami) kształcił się do 1895 - początkowo u Franciszka Cynka, Leopolda Loefflera i Władysława Łuszczkiewicza, a po 1889 u Jana Matejki. Równolegle studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1882 uczył się jeszcze w Akademii Wiedeńskiej, a w latach 1886-89 w Akademii Monachijskiej u Aleksandra Wagnera. Studia uzupełniał w paryskiej Académie Colarossi. Stypendium cesarskie umożliwiło mu wyjazd do Rzymu. Po powrocie mieszkał w Krakowie. W 1890 ożenił się z Anną Mikołajczykówną, córką gospodarza z podkrakowskiej wsi Bronowice, gdzie sam często przebywał, a w 1895 zamieszkał na stałe. W 1901 założył i następnie przez kilka lat prowadził szkołę malarstwa dla kobiet. Od 1899 był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”; w 1901 jednym z założycieli Towarzystwa „Polska Sztuka Stosowana”; w 1908 współzałożycielem grupy „Zero”. Był wybitnym przedstawicielem nurtu „ludowości”, malarzem obyczajów, pracy i krajobrazu podkrakowskiej wsi. We wcześniejszym okresie tworzył w duchu akademickiego, monachijskiego realizmu. Później wykształcił własny, oryginalny styl - kompozycja jego obrazów była swobodna, malował szerokimi pociągnięciami pędzla, używał jasnych, żywych barw. W latach 1892-1894 współpracował z Wojciechem Kossakiem i Janem Styką przy Panoramie Racławickiej. Projektował witraże, zajmował się ilustratorstwem i malarstwem ściennym, m.in. w 1902 wykonał polichromię kaplicy królowej Zofii w Katedrze na Wawelu. Artysta był pierwowzorem postaci Gospodarza w dramacie S. Wyspiańskiego Wesele.

Święcone to temat, który bardzo wcześnie pojawił się w twórczości Włodzimierza Tetmajera. Pierwszy obraz pod tym tytułem artysta namalował w matejkowskiej majsterszuli po powrocie z Paryża. Jak głosi anegdota, uczeń słynącego z apodyktyczności i konserwatywnych poglądów na sztukę Matejki, bał się zaprosić swojego mistrza na korektę. Najnowsze trendy sztuki, z którymi się zetknął we Francji, wywarły znaczący wpływ na kształtowanie się jego niepowtarzalnego stylu i najpewniej były już widoczne w tym wczesnym dziele. Bałem się, że wyleje mnie z pracowni. Zaprosiłem jednak – zwierzał się później malarzowi Leonowi Kowalskiemu. Opinia Matejki była natomiast pochlebna: „Do was należy powietrze i słońce, ja zaś zostanę ze starymi królami... Dobrze panie! Dobrze, że pan poszedł tą drogą, obraz mi się podoba, proszę go skończyć... Ja proszę pana“ – rzekł na odchodnemu – „doskonale widzę, kto studiuje naturę i ma coś do powiedzenia, a kto studiuje cudze obrazy...“ – miał powiedzieć profesor (cyt. za: Włodzimierz Tetmajer. Siła barw i temperamentu. Katalog wystawy, M. Marek, P. Hapanowicz, Muzeum Krakowa, Kraków 2023, s. 26).

Charakterystyczny styl wywodzącego się z realizmu malarstwa Tetmajera zasadza się na twórczej absorpcji postimpresjonizmu. Cechuje go operowanie syntetyczną, miękką plamą barwną, sylwetowe traktowanie form, mocne kontrasty światła i cienia, kolorystyka oparta na zestawieniu bieli i czerwieni, dopełnionym brązami i zieleniami, a także swoista dramaturgia przedstawień. Tym, z czego płynie jego siła wyrazu jest natomiast oko obserwatora – członka lokalnej wspólnoty. Tetmajer, który ożenił się z córką bronowickiego chłopa i zamieszkał w podkrakowskiej wsi, zafascynowany kulturą chłopów obserwował ich życie i obyczaje zarówno jako z zamiłowania etnograf, jak i człowiek wrośnięty w wieś. Świetnie zatem poznał zarówno obyczaje i tradycję, jak i mentalność mieszkańców Bronowic.

Zafascynowany ludowością artysta do końca życia malował sceny z życia wsi, a do motywu święcenia pokarmów w Wielką Sobotę powracał jeszcze kilka razy, czego znakomitym przykładem może być oferowane dzieło.

Włodzimierz Przerwa-Tetmajer (Harklowa koło Ludźmierza na Podhalu 1862 - Kraków 1923), przyrodni brat poety Kazimierza, naukę malarstwa rozpoczął wcześnie; już od 1875 uczęszczał na zajęcia do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie następnie (z przerwami) kształcił się do 1895 - początkowo u Franciszka Cynka, Leopolda Loefflera i Władysława Łuszczkiewicza, a po 1889 u Jana Matejki. Równolegle studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1882 uczył się jeszcze w Akademii Wiedeńskiej, a w latach 1886-89 w Akademii Monachijskiej u Aleksandra Wagnera. Studia uzupełniał w paryskiej Académie Colarossi. Stypendium cesarskie umożliwiło mu wyjazd do Rzymu. Po powrocie mieszkał w Krakowie. W 1890 ożenił się z Anną Mikołajczykówną, córką gospodarza z podkrakowskiej wsi Bronowice, gdzie sam często przebywał, a w 1895 zamieszkał na stałe. W 1901 założył i następnie przez kilka lat prowadził szkołę malarstwa dla kobiet. Od 1899 był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”; w 1901 jednym z założycieli Towarzystwa „Polska Sztuka Stosowana”; w 1908 współzałożycielem grupy „Zero”. Był wybitnym przedstawicielem nurtu „ludowości”, malarzem obyczajów, pracy i krajobrazu podkrakowskiej wsi. We wcześniejszym okresie tworzył w duchu akademickiego, monachijskiego realizmu. Później wykształcił własny, oryginalny styl - kompozycja jego obrazów była swobodna, malował szerokimi pociągnięciami pędzla, używał jasnych, żywych barw. W latach 1892-1894 współpracował z Wojciechem Kossakiem i Janem Styką przy Panoramie Racławickiej. Projektował witraże, zajmował się ilustratorstwem i malarstwem ściennym, m.in. w 1902 wykonał polichromię kaplicy królowej Zofii w Katedrze na Wawelu. Artysta był pierwowzorem postaci Gospodarza w dramacie S. Wyspiańskiego Wesele.

Roman Kochanowski (Kraków 1857 - Freising k. Monachium 1945) - malarz i grafik - był jednym z polskich artystów osiadłych i stałe działających w Monachium. Studia malarskie rozpoczął w Krakowie; początkowo w prywatnej pracowni Maksymiliana Cercha, a w latach 1873- 1875 w Szkole Sztuk Pięknych u Władysława Łuszczkiewicza i pejzażysty Henryka Grabińskiego. Przez następne dwa lata uczył się jeszcze na wydziale pejzażu w Akademii wiedeńskiej. W 1881 przeniósł się do Monachium, gdzie miał własną pracownię, a niebawem założył rodzinę. Często jednak przyjeżdżał do Krakowa, bywał w Poznańskiem, odbył podróż po Galicji i Podolu, rysując krajobrazy i widoki miast, które weszły następnie do albumu wydanego w Wiedniu w roku 1898. Artysta należał do monachijskiego Kunstvereinu, brał udział w wielu wystawach w Niemczech, w Wiedniu, w Londynie; swoje prace przesyłał też na pokazy krajowe. Malował przede wszystkim pejzaże a tylko z rzadka kwiaty i portrety. Stałym i ulubionym motywem jego obrazów był polski, podkrakowski krajobraz z wplecionymi weń postaciami ludzi. Obrazy artysty, malowane często na niewielkich deseczkach, pozbawione warstwy anegdotycznej odznaczają się niecodziennymi walorami malarskimi, harmonią koloru i pełnym liryzmu nastrojem. Zauważane i nagradzane na licznych wystawach były też wysoko cenione na rynku sztuki. W roku 1892, po wystawie w Wiedniu, jeden z obrazów Kochanowskiego zakupił do swoich zbiorów cesarz Franciszek Józef; dwa inne nabyli członkowie cesarskiej rodziny. Wielbicielem jego malarstwa był Karol Józef Luitpold, książę regent Bawarii. Wielka wrażliwość artysty na krajobraz i przyrodę widoczna jest także w jego rysunkach i akwafortach.
Twórczość Kochanowskiego przypomniała ostatnio monograficzna wystawa jego prac zorganizowana w Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu w roku 2007. Wystawie – pokazywanej też w Katowicach, Sandomierzu, Szczecinie, Gdańsku, Piotrkowie Trybunalskim – towarzyszył bogato ilustrowany katalog, będący kompendium wiedzy o artyście (patrz: Roman Kochanowski [1857-1945]. W 150. rocznicę urodzin, [redakcja i opracowanie Z. K. Posiadała], Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, Radom 2007).

Pochodzenie:
– Kolekcja Zbigniewa Mikulskiego (1925-2017) w Sankt Gallen w Szwajcarii.
– Od 2019 r. w kolekcji prywatnej w Polsce.

Obraz wystawiany i reprodukowany:
– N. Pichłacz, M. Skowrońska, A. Kiełczyńska, M. Kardas (red.), Powroty. Szwajcarska kolekcja Zbigniewa Mikulskiego. Katalog wystawy, Fundacja Take Care, 24 V – 31 VIII 2019, Bydgoszcz 2019, s. 36, il.

Wojciech Kossak (Paryż 1856 - Kraków 1942 ) – powszechnie znany malarz, postrzegany przede wszystkim jako świetny batalista. Syn i uczeń Juliusza Kossaka kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w Akademii monachijskiej oraz w Paryżu. W latach 1895-1902 przebywał głównie w Berlinie, pracując dla cesarza Wilhelma II. Wiele podróżował, m.in. do Hiszpanii i Egiptu, gdzie wykonywał szkice do zamierzonych panoram. W późniejszych latach kilkakrotnie wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych wykonując zamówienia portretowe. W 1913 był mianowany profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. W latach I wojny światowej pełnił służbę wojskową. Był współautorem panoram: „Racławice” (1893-1894), „Berezyna” (1895-1896), „Bitwa pod piramidami” (1901) oraz szkiców do niezrealizowanej „Somosierry” (1900). Z temperamentem i swobodą tworzył szeroko malowane, dynamiczne sceny batalistyczne, historyczne, rodzajowe oraz liczne portrety. Z upodobaniem malował konie. Jego obrazy, gloryfikujące dawne i współczesne artyście polskie wojsko i bohaterstwo żołnierzy, trafiały do patriotycznych uczuć odbiorców i cieszyły się ogromna popularnością.

Włodzimierz Nałęcz (Kijów 1865 - Jeruzal k. Skierniewic 1946) studia malarskie w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu rozpoczął w roku 1885. Kształcił się pod kierunkiem Iwana Ajwazowskiego i Lwa Lagorio. Wyjeżdżał na stypendia do Belgii, Szwecji oraz Norwegii, gdzie malował pod kierunkiem Adelsteena Normanna i Hansa Dahla. Naukę uzupełniał też w Akademii w Düsseldorfie i w Anglii. W 1893 powrócił do Petersburga i ukończył studia z tytułem „kłassnyj chudożnik“ i małym medalem srebrnym. Następnie, do 1899 przebywał w Paryżu. Nałęcz był przede wszystkim pejzażystą. W poszukiwaniu wciąż nowych motywów i inspiracji wyjeżdżał w liczne podróże, malując krajobrazy z wybrzeży Bretanii, Anglii, Szkocji, Skandynawii czy Krymu. Od 1907 stale mieszkał w Warszawie, gdzie był nauczycielem rysunku w Gimnazjum Górskiego. Po zakończeniu I wojny światowej, jako jeden z pierwszych polskich pejzażystów, malował wybrzeża Bałtyku, angażując się w propagowanie polityki morskiej Polski. Od roku 1920 prowadził letnie kursy pejzażu w swojej pracowni w Lisim Jarze koło Rozewia, a w 1922 założył Koło Marynistów Polskich i był jego długoletnim prezesem. Był także literatem; pisywał artykuły z zakresu sztuki oraz marynistyki. Wydał też kilka książek ilustrowanych własnymi rysunkami; wśród "Moje wędrówki artystyczne" (1914), "Na bursztynowym szlaku" (1926), "Album morski" (1930) - wspomnienia ze swych licznych i ciekawych podróży. Był kierownikiem artystycznym czasopisma „Bandera polska“ oraz współtwórcą miesięcznika „Morze“.

Jerzy Kossak (Kraków 1886 - Kraków 1955)- syn Wojciecha, wnuk Juliusza Kossaków - od wczesnego dzieciństwa malował pod kierunkiem ojca i dziadka. Kontynuator i naśladowca ich sztuki tworzył sceny batalistyczne, historyczne i rodzajowe z wszechobecnym motywem konia. Malował obrazy z powstania listopadowego, wojen napoleońskich oraz wiele scen z wojny 1920 roku. Najbardziej znaną jego kompozycją tego rodzaju był Cud nad Wisłą. Malował też liczne Pogonie i Pościgi ułanów za kozakami, Napady wilków, Polowania i Wesela. Tematyka tych prac sprawia, że stale cieszą się zainteresowaniem zbieraczy i publiczności, zawsze tłumnie odwiedzającej wystawy malarstwa Kossaków.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Ta rozbudowana scena przedstawia palenie sztandarów utraconych w bitwie pod Berezyną pułków. Zwycięstwo nad Berezyną jest uważane za jeden z największych sukcesów militarnych Napoleona. Wycofująca się spod Moskwy Wielka Armia znalazła się w potrzasku i tylko dzięki mistrzowskim posunięciom cesarza udało jej się przetrwać, a nawet zadać poważny cios Rosjanom. Po zakończonej bitwie, która umożliwiła Francuzom spokojny odwrót, oficerowie wraz z Napoleonem złożyli hołd poległym, paląc sztandary ich pułków. Motyw ten jest jednym z rzadziej pojawiających się u Jerzego Kossaka tematów z wojen napoleońskich.


Nalepka na odwrocie obrazu odnosi się do cyklu wystaw, o których opisał Kazimierz Olszański – znawca twórczości Kossaków: Od r. 1931 w wielu miastach, również i powiatowych, poczęto urządzać wystawy „Trzech Generacji Kossaków“. Organizowane były przez różne regionalne stowarzyszenia społeczne, np. przez oddziały Polskiego Czerwonego Krzyża, na rzecz których przekazywano dochód z tych wystaw. Nie ulega wątpliwości, że za tymi inicjatywami stali sami Kossakowie, Wojciech i Jerzy, w większym jeszcze stopniu ten drugi, którym przyświecał cel głównie propagatorski ich malarstwa w sytuacji ogromnego w tych latach naporu i rozgłośnego reklamowania wszelkich kierunków moderny w sztuce. Pierwsza wystawa Trzech Kossaków, bo tak je wtenczas nazywano, została zorganizowana w r. 1931 w Katowicach, przeniesiona wkrótce do Sosnowca. Dochód z niej przeznaczony był na budowę kościoła garnizonowego i szkolnego w Katowicach. Katowicka „Polonia“ o wystawie pisała: „Posiada ona znaczenie specjalnie wielkie, bo prace Kossaków nie tylko przez swe walory artystyczne, ale i przez treść swoją, swój sentyment i wdzięk budzą i potęgują uczucia polskie, spełniając prócz misji kulturalnej, także misje patriotyczne... Jerzy Kossak, malarz urodzony, naturalny sukcesor dziada i ojca, (...) Jerzy po ojcu odziedziczył również jego brawurę w pracy i sypie obrazami jak z rękawa. Na samej wystawie w Katowicach wystawił 70 prac, przeważnie dużych i wielkich“. (...) Następna wystawa trzech Kossaków została pokazana w r. 1932 w Łodzi, z przeznaczeniem dochodu na PCK. „Całość wystawy przedstawia się bardzo dodatnie i imponująco pisała łódzka prasa. Młodzież szkolna powinna jak najszerzej zaznajomić się z wystawą, gdyż arcydzieła tam zgromadzone ilustrują historię dziejów narodu polskiego“. Na ekspozycji łódzkiej było 79 prac Jerzego (...). Po Łodzi wystawa trzech Kossaków pojechała do Tarnowa (...) a w r. 1932 aż do Stanisławowa, gdzie dochód z niej przeznaczono na pomoc dzieciom bezrobotnych, jak donosił wydrukowany Katalog, i pokazała 87 prac Jerzego. W roku 1933 wystawę trzech Kossaków pokazano we Lwowie, gdzie Jerzy wystawił jeszcze więcej, bo 92 swoje obrazy (...). Jeszcze w tym samym roku wystawa trzech Kossaków zdołała objechać Łowicz, Leszno, Kalisz, Piotrków, Lublin, Przemyśl. (K. Olszański, Jerzy Kossak, Wrocław-Warszawa-Kraków 1992, s. 32-33)

Jerzy Kossak (Kraków 1886 - Kraków 1955)- syn Wojciecha, wnuk Juliusza Kossaków - od wczesnego dzieciństwa malował pod kierunkiem ojca i dziadka. Kontynuator i naśladowca ich sztuki tworzył sceny batalistyczne, historyczne i rodzajowe z wszechobecnym motywem konia. Malował obrazy z powstania listopadowego, wojen napoleońskich oraz wiele scen z wojny 1920 roku. Najbardziej znaną jego kompozycją tego rodzaju był Cud nad Wisłą. Malował też liczne Pogonie i Pościgi ułanów za kozakami, Napady wilków, Polowania i Wesela. Tematyka tych prac sprawia, że stale cieszą się zainteresowaniem zbieraczy i publiczności, zawsze tłumnie odwiedzającej wystawy malarstwa Kossaków.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Czesław Wasilewski (ok. 1875 - Warszawa/ Łódź 1946?47) to popularny w okresie międzywojennym warszawski malarz, autor obrazów inspirowanych płótnami Kossaka, Brandta, Chełmońskiego, Wierusza-Kowalskiego czy Fałata. Był samoukiem; wprawdzie w 1911 zapisał się do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, ale o jego studiach nic bliższego nie wiadomo. Być może uczęszczał tam (1913-1917) do pracowni Wojciecha Kossaka, dla którego później, na początku lat dwudziestych, przygotowywał podmalówki do obrazów. Uczestniczył w wystawie w Lublinie (1922), wystawiał na Salonach warszawskiej Zachęty (1925,1926, 1927), w Katowicach (1926), Częstochowie (1927), Gdyni (1929), Kaliszu (1931), Poznaniu (1928, 1931). Malował przede wszystkim liczne zaprzęgi, sanny, wyjazdy na polowania, wypadki w podróży, ułanów na patrolu, łosie, sarny i dziki w lesie. Tworzył także nastrojowe pejzaże, wyraźnie inspirowane malarstwem J. Chełmońskiego Rzadziej malował także kwiaty i martwe natury. Utożsamiany z malarzem o nazwisku „Zygmuntowicz”, którego prace pojawiały się na rynku sztuki od trzydziestych lat XX wieku. Stawiany przed tym nazwiskiem inicjał I. lub F., sugerować może imię Ignacy lub Franciszek. Sylwetkę malarza bliżej omówił S. Bołdok w artykule Malarz o dwóch nazwiskach (Art and Business 1992, nr 7-8, s. 48-49).

Wojciech Kossak (Paryż 1856 - Kraków 1942 ) – powszechnie znany malarz, postrzegany przede wszystkim jako świetny batalista. Syn i uczeń Juliusza Kossaka kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w Akademii monachijskiej oraz w Paryżu. W latach 1895-1902 przebywał głównie w Berlinie, pracując dla cesarza Wilhelma II. Wiele podróżował, m.in. do Hiszpanii i Egiptu, gdzie wykonywał szkice do zamierzonych panoram. W późniejszych latach kilkakrotnie wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych wykonując zamówienia portretowe. W 1913 był mianowany profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. W latach I wojny światowej pełnił służbę wojskową. Był współautorem panoram: „Racławice” (1893-1894), „Berezyna” (1895-1896), „Bitwa pod piramidami” (1901) oraz szkiców do niezrealizowanej „Somosierry” (1900). Z temperamentem i swobodą tworzył szeroko malowane, dynamiczne sceny batalistyczne, historyczne, rodzajowe oraz liczne portrety. Z upodobaniem malował konie. Jego obrazy, gloryfikujące dawne i współczesne artyście polskie wojsko i bohaterstwo żołnierzy, trafiały do patriotycznych uczuć odbiorców i cieszyły się ogromna popularnością.

Stanisław Masłowski był uczniem W.Gersona i A.Kamieńskiego w Warszawskiej Klasie Rysunkowej. Po studiach stale mieszkał w Warszawie, skąd corocznie wyjeżdżał na plenery malarskie, m.in. na Ukrainę w latach 1875-1886. Fascynacja tamtejszym krajobrazem i folklorem sprawiła, że namalował wówczas wiele obrazów rodzajowych z postaciami Kozaków (Taniec Kozaków, Dumka Jaremy). W 1886 r. przebywał w Monachium; po 1900 kilkakrotnie jeździł do Włoch i do Paryża; w 1912 podróżował na Sycylię i do Tunisu. Po 1903 r. wiele czasu spędzał w podwarszawskiej Woli Rafałowskiej. Obok malarstwa olejnego uprawiał akwarelę i w tej trudnej technice doszedł do prawdziwego mistrzostwa. W swoich malowanych akwarelą krajobrazach - realistycznych, a zarazem dekoracyjnych - dawał, według własnych słów, „coś w rodzaju syntezy pejzażu polskiego”.

Kazimierz Sichulski kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. Mehoffera, L.Wyczółkowskiego i S. Wyspiańskiego. Jeszcze w czasie studiów odbył dłuższą podróż po Europie - był we Włoszech, w Paryżu i w Wiedniu. W r. 1904 współnie z F. Pautschem i W. Jarockim po raz pierwszy wyjechał na Huculszczyznę. Odtąd, przez lata, naczelnym tematem jego obrazów były sceny rodzajowe ukazujące malowniczość huculskich strojów, zwyczajów i obrzędów. Po studiach stale mieszkał we Lwowie. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach, brał też udział w obronie Lwowa. W dwudziestoleciu międzywojennym nauczał rysunku i malarstwa w lwowskiej Szkole Przemysłowej; od r. 1930 był profesorem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jego wcześniejsze prace odznaczają się dekoracyjnością, secesyjną stylizacją i wyrazistą linią, która z czasem zanika na rzecz niespokojnych, postrzępionych form. Artysta był także projektantem witraży, tkanin i plakatów. Zajmował się ilustratorstwem.

Tak pragnęłam w życiu mieć syna z niebieskimi oczami, że to było leit motivem mych przeżyć romantycznych.
Koniecznie oczy, przez które widać pejzaż nieba, bo oczy brązowe to okna na otchłań parną, gdzie dusza drży przed nicością.
Ale mieć syna z niebieskimi oczami i o wielkich pasjach twórczych!.

Zofia Stryjeńska, Chleb prawie że powszedni. Kronika jednego życia, oprac. M. Budzińska, A. Kuźniak, Wołowiec 2016, s. 16

Zofia Stryjeńska, z domu Lubańska (Kraków 1891 - Genewa 1976) - malarka, ilustratorka, scenograf - była jedną z barwniejszych postaci polskiego środowiska artystycznego w dwudziestoleciu międzywojennym. Po krótkim okresie nauki u Leonarda Stroynowskiego i w krakowskiej szkole Marii Niedzielskiej wyjechała do Monachium, gdzie w latach 1911-1912 w męskim przebraniu studiowała w Akademii Sztuk Pięknych (kobiet wówczas na studia nie przyjmowano). Debiutowała w krakowskim TPSP w roku 1912 cyklem kartonów Polskich bajd inspirowanych opowieściami ludowymi. W 1916 wyszła za mąż za Karola Stryjeńskiego. Do 1919 mieszkała w Krakowie, później w Paryżu, Krakowie, Zakopanem i Warszawie. W roku 1925 odniosła międzynarodowy sukces na Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, otrzymując Gran Prix w czterech działach (malarstwo, plakat, tkanina, ilustracja) oraz Diplom d’Honneur za projekty zabawek. Zajmowała się dekoracyjnym malarstwem architektonicznym, polichromią, ilustratorstwem, scenografią (m.in. Harnasie Karola Szymanowskiego; 1938), wzornictwem przemysłowym (projekty kilimów, zabawek). Stworzyła własny specyficzny styl w dekoracyjnie stylizowanych, barwnych, pełnych dynamiki i temperamentu obrazach; temperach, akwarelach i gwaszach. W ich tematyce odwoływała się do legend, wierzeń, historii i obyczajowości ludowej. Wydała kilka tek graficznych (Bożki słowiańskie, 1917 i 1922) i albumów reprodukcji (Tańce polskie, 1927; Pascha, 1929; Piastowie, 1929; Gusła Słowian / Magie Slave, 1934). Jej prace popularyzowane były także przez liczne barwne pocztówki.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Apoloniusz Kędzierski (Suchedniów 1861 - Warszawa 1939)- malarz, akwarelista, rysownik, ilustrator i dekorator - był jednym z najpopularniejszych artystów warszawskich. Uczeń Józefa Brandta w Orońsku, Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego w warszawskiej Klasie Rysunkowej, w latach 1886-1889 kształcił się jeszcze w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u Nikolausa Gysisa. Po studiach stale zamieszkał w Warszawie, skąd często wyjeżdżał na plenery malarskie. W 1902 podróżował do Belgii, Francji, Włoch, Wiednia i Budapesztu. Był członkiem Tow. Artystów Polskich „Sztuka“. Malował pejzaże i obrazy rodzajowe, martwe natury i „główki“ dziewczęce. Jego malarstwo podlegało przemianom stylistycznym - od realizmu po secesję. Z upodobaniem zajmował się ilustratorstwem, wykonując m.in. ilustracje do Chłopów Reymonta (wyd. Geberthnera i Wolfa w 1928). Współpracował także z wieloma czasopismami warszawskimi. Projektował meble i ceramikę, wykonywał polichromie kościelne. Duży zespół dzieł artysty spłonął w jego pracowni w pierwszych dniach powstania warszawskiego.

Krakowianka z kurą, to znakomity przykład wirtuozerii artysty z jego najlepszego okresu twórczości. Obraz pełen barwnych akcentów, tworzących radosną harmonię kolorów. Postać młodej, roześmianej wieśniaczki, odchodzącej z dużym białym kogutem pod pachą w zimowym krajobrazie, jest malowana z wielką śmiałością i zręcznością. Całość jest świetlista, żywa i wesoła, ukazując osobisty styl Hofmana.

Wlastimil Hofman / Vlastimil Hofmann (Praga 1881 - Szklarska Poręba 1970) studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych - początkowo pod kierunkiem Floriana Cynka, później także u Jana Stanisławskiego, Leona Wyczółkowskiego i Jacka Malczewskiego. W latach 1899-1902 uczył się jeszcze u Jeana Léona Gérôme’a w paryskiej École des Beaux-Arts. W czasie I wojny światowej przebywał w Pradze i w Paryżu; od 1920 stale mieszkał w Krakowie. Dużo wystawiał; należał do wielu stowarzyszeń twórczych - był współzałożycielem „Grupy Pięciu” (1905) i „Grupy Zero” (1908), członkiem Związku Artystów Czeskich „Manes”, a od 1911 członkiem Tow. Artystów Polskich „Sztuka”. W czasie II wojny światowej poprzez ZSRR i Turcję przedostał się do Jerozolimy, skąd w roku 1946 wrócił do Krakowa. Od roku 1947 stale mieszkał w Szklarskiej Porębie. Hofman malował przede wszystkim fantastyczno-symboliczne kompozycje o motywach ludowych oraz sceny rodzajowe, portrety i pejzaże. Jego obrazy mimo bliskich analogii i powiązań ze sztuką Malczewskiego odznaczają się zawsze indywidualnym charakterem, stylem i nastrojem.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Zefir (Zefiryn) Ćwikliński znany jest przede wszystkim jako malarz Tatr. Początkowo studiował filozofię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, później – w latach 1887-1889 – kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Floriana Cynka, Władysława Łuszczkiewicza, Feliksa Szynalewskiego i Izydora Jabłońskiego. W roku 1893 otrzymał stypendium i kontynuował studia w Akademii wiedeńskiej u Christiana Griepenkerla. Po powrocie do kraju był nauczycielem rysunków w Brodach i Jarosławiu. W 1904 należał do „Grupy Sześciu” we Lwowie. W początkach twórczości malował obrazy symboliczne, sceny baśniowe i legendarne, zajmował się też ilustratorstwem. Około 1897 poważnie zainteresował się również malarstwem pejzażowym, jeżdżąc dla studiów krajobrazowych w okolice Lwowa. W 1898 wyjechał na półtora roku do Włoch i Dalmacji. W roku 1908 zamieszkał na stałe w Zakopanem i odtąd malował głównie krajobrazy i motywy tatrzańskie, pokazywane na wystawach i popularyzowane poprzez licznie wydawane pocztówki. Należał do zakopiańskiego Związku Plastyków, działał też w Towarzystwie Biblioteki Publicznej. W roku 1930 na międzynarodowej wystawie alpinistycznej w Budapeszcie wyróżniono jego obraz pt. Limba.

Pochodzenie:
– Kolekcja Zbigniewa Mikulskiego (1925-2017) w Sankt Gallen w Szwajcarii;
– Od 2019 r. w kolekcji prywatnej w Polsce.

Obraz wystawiany i reprodukowany:
– N. Pichłacz, M. Skowrońska, A. Kiełczyńska, M. Kardas (red.), Powroty. Szwajcarska kolekcja Zbigniewa Mikulskiego. Katalog wystawy, Fundacja Take Care, 24 V – 31 VIII 2019, Bydgoszcz 2019, s. 106, il.

Wlastimil Hofman / Vlastimil Hofmann (Praga 1881 - Szklarska Poręba 1970) studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych - początkowo pod kierunkiem Floriana Cynka, później także u Jana Stanisławskiego, Leona Wyczółkowskiego i Jacka Malczewskiego. W latach 1899-1902 uczył się jeszcze u Jeana Léona Gérôme’a w paryskiej École des Beaux-Arts. W czasie I wojny światowej przebywał w Pradze i w Paryżu; od 1920 stale mieszkał w Krakowie. Dużo wystawiał; należał do wielu stowarzyszeń twórczych - był współzałożycielem „Grupy Pięciu” (1905) i „Grupy Zero” (1908), członkiem Związku Artystów Czeskich „Manes”, a od 1911 członkiem Tow. Artystów Polskich „Sztuka”. W czasie II wojny światowej poprzez ZSRR i Turcję przedostał się do Jerozolimy, skąd w roku 1946 wrócił do Krakowa. Od roku 1947 stale mieszkał w Szklarskiej Porębie. Hofman malował przede wszystkim fantastyczno-symboliczne kompozycje o motywach ludowych oraz sceny rodzajowe, portrety i pejzaże. Jego obrazy mimo bliskich analogii i powiązań ze sztuką Malczewskiego odznaczają się zawsze indywidualnym charakterem, stylem i nastrojem.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Ludwik Misky (Nowy Sącz 1884 – Kraków 1938) - malarz i grafik - pochodził ze spolonizowanej rodziny węgierskiej. W latach 1902-1910 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem F.Cynka, L.Wyczółkowskiego, J.Mehoffera i J.Stanisławskiego. Równocześnie studiował filozofię i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wyjeżdżał do Paryża, Lipska, Drezna, Berlina i Wiednia, uzupełniając tam swoje malarskie wykształcenie. Od 1907 pracował w szkolnictwie - początkowo jako nauczyciel rysunku, później inspektor i wizytator, a od 1927 jako naczelnik wydziału szkół zawodowych w Kuratorium Krakowskiego Okręgu Szkolnego. Był autorem artykułów i podręczników z dziedziny nauczania rysunku i organizacji szkolnictwa. Należał do Cechu Artystów Plastyków „Jednoróg”, brał czynny udział w życiu artystycznym, wiele wystawiał. Malował portrety, pejzaże, martwe natury i kwiaty, projektował kilimy, wykonywał exlibrisy. W późniejszym okresie twórczości zajmował się przede wszystkim grafiką.

Stefan Matejko (Kołomyja 1871 – Kraków 1935) bratanek Jana Matejki. W 1886 roku rozpoczął naukę w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza. W 1892 roku otrzymał stypendium, które umożliwiło mu wyjazd i edukacji na manachijskiej Akademii Sztuk Pięknych. Po powrocie do Krakowa zajmował się głównie sztuką dekoracyjną (polichromiami, mozaikami oraz projektowaniem wytraży). Był współautorem polichromii w Kościele św. Mikołaja w Krakowie, Kaplicy Matki Boskiej Bolesnej przy kościele Franciszkanów oraz w kieleckiej katedrze. W latach 1900-1910 był jednym z projektantów i współudziałowcem w „Fabryce pieców kaflowych w Dębnikach pod Krakowem Józefa Niedźwieckiego i Spółki". Od 1898 właścicielką firmy była kuzynka Stefana Matejki - Beata z Matejków Kirchmayerowa.

Krakowskie wesele to duża, rozbudowana kompozycja, ukazująca scenę z życia podkrakowskiej wsi. Stryjeńska, niczym reżyser i scenograf na teatralnej scenie, snuje opowieść o staropolskiej tradycji. Architektura drewnianego ganku wytycza kadry i buduje poszczególne plany. Rzeźbiona kolumna, niejako bordiura, oddziela młodą parę, pozwalając im na krótką chwilę intymności. Grajek stojący na progu, choć mógłby stanowić odrębną kompozycję, szerokim gestem wzywa młodych, by dołączyli do weselników. Goście umieszczeni przez malarkę w tle, tuż za domem, z radością oczekują nadejścia nowożeńców. Młodzi jeszcze raz spoglądają na siebie z czułością i ruszają tanecznym wręcz krokiem. Błękit nieba i nasycona zieleń drzew podkreślają idylliczną atmosferę ciepłego, letniego dnia.

Malarstwo Stryjeńskiej jest hołdem dla ludowości, którą artystka uznawała za symbol polskości. Niczym etnograf, wiele uwagi poświęcała szczegółowemu opracowaniu strojów regionalnych. Uważała, że po kolor trzeba iść na wieś, a w swoim malarstwie pragnęła uciec od otaczającej ją szarej rzeczywistości. Jej obrazy przepełnia żywa i nasycona kolorystyka. Zręcznie i dużą swobodą bawi się rysunkiem, znakomicie wykorzystując skróty perspektywiczne w celu spotęgowania dynamizmu. Krakowskie wesele, malowane w atmosferze niezakłóconej sielanki, doskonale wpisuje się w pełne radości, barwne opowieści o polskim folklorze.

Zofia Stryjeńska, z domu Lubańska (Kraków 1891 - Genewa 1976) - malarka, ilustratorka, scenograf - była jedną z barwniejszych postaci polskiego środowiska artystycznego w dwudziestoleciu międzywojennym. Po krótkim okresie nauki u Leonarda Stroynowskiego i w krakowskiej szkole Marii Niedzielskiej wyjechała do Monachium, gdzie w latach 1911-1912 w męskim przebraniu studiowała w Akademii Sztuk Pięknych (kobiet wówczas na studia nie przyjmowano). Debiutowała w krakowskim TPSP w roku 1912 cyklem kartonów Polskich bajd inspirowanych opowieściami ludowymi. W 1916 wyszła za mąż za Karola Stryjeńskiego. Do 1919 mieszkała w Krakowie, później w Paryżu, Krakowie, Zakopanem i Warszawie. W roku 1925 odniosła międzynarodowy sukces na Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, otrzymując Gran Prix w czterech działach (malarstwo, plakat, tkanina, ilustracja) oraz Diplom d’Honneur za projekty zabawek. Zajmowała się dekoracyjnym malarstwem architektonicznym, polichromią, ilustratorstwem, scenografią (m.in. Harnasie Karola Szymanowskiego; 1938), wzornictwem przemysłowym (projekty kilimów, zabawek). Stworzyła własny specyficzny styl w dekoracyjnie stylizowanych, barwnych, pełnych dynamiki i temperamentu obrazach; temperach, akwarelach i gwaszach. W ich tematyce odwoływała się do legend, wierzeń, historii i obyczajowości ludowej. Wydała kilka tek graficznych (Bożki słowiańskie, 1917 i 1922) i albumów reprodukcji (Tańce polskie, 1927; Pascha, 1929; Piastowie, 1929; Gusła Słowian / Magie Slave, 1934). Jej prace popularyzowane były także przez liczne barwne pocztówki.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Czesław Borys Jankowski (Warszawa 1862 – Sceaux 1941) – rysownik, ilustrator, malarz; szkołę realną ukończył w Warszawie, po czym – w latach 1880-1881 kształcił się w warszawskiej Szkole Rysunkowej u Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego. Był także uczniem Michała Elwiro Andriollego i pod jego wpływem zajął się przede wszystkim rysunkiem i ilustracją. Od 1880 zamieszczał rysunki w piśmie „Ogrodnik polski”, a później także w innych czasopismach ilustrowanych („Kłosy”, „Tygodnik Ilustrowany”, „Biesiada Literacka” i inne). W 1886 przeniósł się do Krakowa, gdzie współpracował z pismem „Świat”, a w 1887 zdobył I nagrodę w konkursie TPSP. W 1888 wyjechał do Francji; mieszkał pod Paryżem i uczył się jeszcze u L. Bonnata, R. Collina i F. Cormona. Ceniony jako rysownik-ilustrator był współpracownikiem francuskiego pisma „Illustration”. Zamówienia otrzymywał także z Anglii i Ameryki. Współpracował z paryskim domem towarowym Au Bon Marché; był projektantem mody damskiej, tkanin i tapet. Od 1897 należał do Polskiego Koła Literacko-Artystycznego, od 1928 do Cercle des Artistes Polonais w Paryżu. W 1930 otrzymał francuską Legię Honorową. Malował akwarelą, olejno i pastelem, posługiwał się kredką, tuszem, sepią i gwaszem. Tworzył kompozycje symboliczne, religijne i pejzaże. Ale przede wszystkim był rysownikiem-ilustratorem, cenionym za mistrzostwo warsztatowe, wierność i staranność wykonania. Wśród licznych książkowych ilustracji wykonanych przez artystę, w Polsce najlepiej znane były kartony rysunkowe do Dziadów Mickiewicza (1896), Ogniem i mieczem oraz Potopu Sienkiewicza. Tworzył całe cykle rysunkowe lub olejne, m.in. Z życia artysty (1890), Emigracja (1893) czy Sen Matki (1893). Był autorem szeregu akwarel i rysunków związanych z I wojną światową, np. Żniwo pod Verdun, Alegoria zwycięstwa. Wystawiał w Salonie Krywulta i TZSP w Warszawie, w TPSP w Krakowie, we Lwowie i Poznaniu oraz w Berlinie, Kijowie Paryżu, Marsylii czy Bordeaux. Prace artysty znajdują się, m.in. w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie i Krakowie.

Julian Fałat (Tuligłowy [okręg lwowski] 1853 - Bystra k. Bielska 1929) - malarz i pedagog - jeden z najwybitniejszych artystów polskich okresu przełomu XIX i XX wieku, członek polskich i europejskich stowarzyszeń twórczych oraz Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, wielokrotnie odznaczany medalami na wystawach międzynarodowych. Studiował malarstwo u Władysława Łuszczkiewicza i Leona Dembowskiego w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1868-71 i 1881) i w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u Alexandra Strähubera i Johana Leonhardta Raaba (1877-80). Po studiach spędził kilka miesięcy w Rzymie, w 1884 był w Paryżu i w Hiszpanii, a w 1885 odbył podróż morską dookoła świata. W 1886 podczas polowania u ks. Radziwiłłów w Nieświeżu poznał późniejszego cesarza Niemiec Wilhelma II - dla którego następnie w latach 1886-95 pracował w Berlinie jako malarz nadworny. W latach 1894-96 współpracował z Wojciechem Kossakiem przy panoramie Berezyna. W 1895 został powołany na stanowisko dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, w której gruntownie zreformował system nauczania, przekształcając tę uczelnię w nowoczesną Akademię Sztuk Pięknych (r.1900). Do roku 1910 był rektorem Akademii; po przejściu na emeryturę osiadł w miejscowości Bystra k. Bielska. Znakomity akwarelista, malował także olejno. We wcześniejszym okresie tworzył w konwencji realistycznej, z czasem rozjaśnił i wzbogacił paletę, a w akwarelach wprowadzał rozlewną plamę barwną. Zasłynął jako malarz scen myśliwskich rozgrywających się najczęściej w zimowej scenerii; malował też pejzaże, wiejskie sceny rodzajowe, portrety, widoki miejskie.

Stanisław Czajkowski (Warszawa 1878 - Sandomierz 1954)- młodszy brat malarza Józefa Czajkowskiego, naukę malarstwa rozpoczął u Wojciecha Gersona w Warszawie. Później, w latach 1896-1903 i 1906/1907, kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jacka Malczewskiego, Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego, a następnie w Akademii monachijskiej (1903) i w paryskiej Académie Julian (1904-1906). Po studiach podróżował do Włoch, a powróciwszy do kraju odbywał liczne wycieczki malarskie po kraju, wyjeżdżając m.in. na Ukrainę. Lata 1914-1918 spędził w Holandii; malowane tam pejzaże prezentował na indywidualnych wystawach w Hadze, Amsterdamie i Rotterdamie. Po I wojnie światowej, jako asystent Tadeusza Pruszkowskiego, prowadził zajęcia plenerowe ze studentami warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w roku 1950 został profesorem tej uczelni. Był przede wszystkim pejzażystą, malował także rodzajowe sceny wiejskie i małomiasteczkowe.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Bronisława Rychter-Janowska (Kraków 1868 - Kraków 1953) – artystka nazywana „malarką ginących polskich dworków”, naukę malarstwa rozpoczęła w Krakowie pod kierunkiem brata, malarza Stanisława Janowskiego oraz na kursach A. Baranieckiego. Prywatnych lekcji udzielał jej także Ludwik Boller (monachijski malarz, pracujący wówczas nad Panoramą Tatr). W 1896 wyjechała na dalsze studia do Monachium i uczyła się u Antona Ažbé’go i Szymona Hollósy’ego. Wiele podróżowała, wyjeżdżając jeszcze na Węgry i do Włoch, gdzie studiowała jeszcze w Akademii florenckiej i w Rzymie. Początkowo związana z Krakowem, ok. 1906 zamieszkała w Starym Sączu, gdzie przez pewien czas prowadziła prywatną szkołę malarstwa. W 1917 wróciła do Krakowa. Nadal dużo podróżowała, wyjeżdżając „w poszukiwaniu piękna” do Włoch, północnej Afryki czy Turcji. Malowała olejno, akwarelą, pastelem, wykonywała makaty i aplikacje. Począwszy od 1901 wielokrotnie pokazywała swoje prace na wystawach w Krakowie, Warszawie, we Lwowie , Pradze, Wiedniu, Rzymie, Wenecji, Florencji. Malowała liczne pejzaże (w tym wiele włoskich), widoki i wnętrza dworów czy kościołów, sceny z życia wsi, a także portrety. Zajmowała się publicystyką i twórczością literacką (m.in. powieść Poza Rzymem, nowela Strzygoń); była autorką kilku dramatów (Mnich, Pasożyt) i obszernych Pamiętników. Była żoną malarza Tadeusza Rychtera, szwagierką Gabrieli Zapolskiej.

Alfons Karpiński (Rozwadów, dziś dzielnica Stalowej Woli 1875 - Kraków 1961) w latach 1891-1899 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Izydora Jabłońskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Leona Wyczółkowskiego, a następnie kształcił się jeszcze u Antona Ažbégo w Monachium (1903), u Kazimierza Pochwalskiego w Wiedniu, a od 1907 także w Paryżu. Podróżował do Włoch i Londynu. Stale mieszkał w Krakowie; związany z tamtejszym środowiskiem skupionym wokół „Zielonego Balonika” projektował dekoracje do przedstawień kabaretu. Należał do Tow. Artystów Polskich „Sztuka”, grupy „Zero”, był członkiem wiedeńskiego stowarzyszenia „Secesja” i krakowskiego TPSP. Uczestniczył w wielu wystawach w kraju i za granicą. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej. Na bogatą twórczość artysty składają się wczesne sceny rodzajowe z podkrakowskiej wsi, pejzaże i portrety, wśród nich zwłaszcza portrety kobiece, które przyniosły mu szczególną popularność. Z czasem głównym – obok portretu – tematem jego obrazów stały się martwe natury z kwiatami, dekoracyjne kompozycje o stonowanej gamie barwnej. Artysta zajmował się także grafiką i ilustratorstwem.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Jacek Malczewski (Radom 1854 - Kraków 1929) - wybitny przedstawiciel malarstwa polskiego modernizmu, studia artystyczne rozpoczął w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie w latach 1872-1875 uczył się pod kierunkiem Feliksa Szynalewskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki, do którego pracowni uczęszczał ponownie w latach 1877-1879. Następnie kształcił się w Paryskiej École des Beaux Arts u E. Lehmanna (1876-1877).

W 1880 podróżował do Włoch. W 1884-1885 wziął udział – jako rysownik – w naukowej ekspedycji Karola Lanckorońskiego do Pamfilii i Pizydii w Małej Azji. Wówczas był także w Grecji i we Włoszech. W latach 1885-1886 przebywał przez kilka miesięcy w Monachium. Po powrocie zamieszkał na stałe w Krakowie, skąd wyjeżdżał jeszcze do Monachium i do Włoch. W 1896-1900 uczył w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, a w latach 1911-1922 był profesorem i dwukrotnie rektorem krakowskiej Akademii. Lata 1914-1915 spędził w Wiedniu, w 1916 wrócił do Krakowa. W ostatnich latach życia przebywał głównie w Lusławicach i Charzewicach k. Zakliczyna. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” (1897) oraz członkiem grupy „Zero” (1908).
We wczesnym okresie twórczości malował portrety, sceny rodzajowe i – przede wszystkim – obrazy o tematach związanych z martyrologią Polaków po powstaniu styczniowym (Śmierć Ellenai, Niedziela w kopalni, Na etapie, Wigilia na Syberii). Później, od lat dziewięćdziesiątych XIX wieku tworzył obrazy o treściach symbolicznych z przenikającymi się wątkami patriotycznymi, biblijnymi, baśniowymi, literackimi i alegoryczno-fantastycznymi.

Wiktor Korecki (Kamieniec Podolski 1890 - Komorów k. Warszawy 1980) - malarz pejzażysta - gimnazjum ukończył w Kijowie, tam też studiował w Szkole Rysunkowej Aleksandra Muraszki. Po studiach wrócił do Kamieńca Podolskiego, skąd w roku 1921 wyjechał do Warszawy. Tu miał pracownię na rogu ulic Tamki i Cichej. Niestety zgromadzone tam obrazy spłonęły w czasie powstania 1944 roku. Po powstaniu artysta przebywał w obozie w Pruszkowie skąd trafił do obozu pracy w Lipsku. Do kraju powrócił w roku 1946 i zamieszkał w Komorowie pod Warszawą, a później w Milanówku. Jego nastrojowe krajobrazy emanujące spokojem i pogodą cieszyły się zawsze dużą popularnością. Korecki najczęściej malował pejzaże zimowe z motywem leśnej drogi i strumienia wijącego się wśród śniegów, a obok nich także wiosenne, letnie czy jesienne widoki z Mazowsza.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Jerzy Kossak (Kraków 1886 - Kraków 1955)- syn Wojciecha, wnuk Juliusza Kossaków - od wczesnego dzieciństwa malował pod kierunkiem ojca i dziadka. Kontynuator i naśladowca ich sztuki tworzył sceny batalistyczne, historyczne i rodzajowe z wszechobecnym motywem konia. Malował obrazy z powstania listopadowego, wojen napoleońskich oraz wiele scen z wojny 1920 roku. Najbardziej znaną jego kompozycją tego rodzaju był Cud nad Wisłą. Malował też liczne Pogonie i Pościgi ułanów za kozakami, Napady wilków, Polowania i Wesela. Tematyka tych prac sprawia, że stale cieszą się zainteresowaniem zbieraczy i publiczności, zawsze tłumnie odwiedzającej wystawy malarstwa Kossaków.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Bronisław Jamontt – malarz i pedagog; uczył się Wileńskiej Szkole Rysunkowej u Iwana Trutniewa i Iwana Rybakowa. W latach 1908-1910 studiował prawo w Petersburgu i dorywczo kontynuował studia artystyczne. W tym czasie odbyła podróż do Krakowa i Zakopanego, gdzie zetknął z malarstwem J. Stanisławskiego i malował w plenerze wspólnie z malarzami jego „szkoły”. W 1910 wrócił do Wilna i pracował w okolicznych dworach jako nauczyciel rysunków. W czasie I wojny światowej przebywał poza Wilnie, m.in. uczył rysunku w Homlu. Nauczaniem zajmował się także w latach następnych. Sam studiował jeszcze na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (1928-1934). W 1932 został asystentem Ferdynanda Ruszczyca w kierowanej przez niego katedrze pejzażu. Następnie był zastępcą profesora, a od 1937 profesorem nadzwyczajnym wileńskiej uczelni. W tych latach wiele podróżował – był, m.in. w Paryżu Brukseli, Rzymie, Florencji. W czasie II wojny światowej zajmował się tajnym nauczaniem, po wojnie od 1945 mieszkał w Toruniu, gdzie był profesorem Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Wystawiał od 1915, biorąc udział w licznych wystawach krajowych i zagranicznych, a jego prace niejednokrotnie były wyróżniane medalami i nagrodami. Malował pejzaże, widoki starej architektury Wilna czy Torunie; zaułki, podwórka, malownicze zakątki miejskie. W pejzażach z lat dwudziestych, poprzez silną stylizację i geometryzację form, bliski był niekiedy malarstwu formistów. Późniejsze jego prace, bliższe naturze, odznaczają się swoistą, silną ekspresją. Malował głównie temperę lub gwaszem na papierze bądź tekturze; rzadko posługiwał się farbami olejnymi. W późnych latach twórczości artysta zajmował się również akwafortą.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Wiktor Korecki (Kamieniec Podolski 1890 - Komorów k. Warszawy 1980) - malarz pejzażysta - gimnazjum ukończył w Kijowie, tam też studiował w Szkole Rysunkowej Aleksandra Muraszki. Po studiach wrócił do Kamieńca Podolskiego, skąd w roku 1921 wyjechał do Warszawy. Tu miał pracownię na rogu ulic Tamki i Cichej. Niestety zgromadzone tam obrazy spłonęły w czasie powstania 1944 roku. Po powstaniu artysta przebywał w obozie w Pruszkowie skąd trafił do obozu pracy w Lipsku. Do kraju powrócił w roku 1946 i zamieszkał w Komorowie pod Warszawą, a później w Milanówku. Jego nastrojowe krajobrazy emanujące spokojem i pogodą cieszyły się zawsze dużą popularnością. Korecki najczęściej malował pejzaże zimowe z motywem leśnej drogi i strumienia wijącego się wśród śniegów, a obok nich także wiosenne, letnie czy jesienne widoki z Mazowsza.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Konstanty Mackiewicz (Małoryta k. Brześcia nad Bugiem 1894 - w Łódź 1985) - malarz i scenograf teatralny; studia artystyczne rozpoczął w Odessie (1913/14), następnie kształcił się w Penzie (1914-1919), a później w pracowni Wassila Kandinsky’ego w moskiewskiej Wyższej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury. Od roku 1922 mieszkał we Lwowie, gdzie pracował jako scenograf teatralny. W roku 1926 przeniósł się na stałe do Łodzi i pracował w Teatrze Miejskim. Był członkiem ugrupowań artystycznych „Rytm” i „Start”, wiele wystawiał, m.in. w Zachęcie i w Salonach IPS-u w Warszawie oraz za granicą, m.in. w Brukseli (1933), w Paryżu (1937; dwa złote medale) i w Nowym Jorku (1939). Po II wojnie światowej nadal mieszkał w Łodzi, biorąc udział w licznych wystawach. W swojej bogatej i bardzo różnorodnej twórczości nawiązywał do założeń kubizmu, futuryzmu i koloryzmu. Malował zarówno kompozycje abstrakcyjne, jak i realistyczne pejzaże lub martwe natury. Po wojnie stworzył m.in. cykle obrazów Tu byli ludzie, Katedry, Miasto.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Stefan Filipkiewicz (Tarnów 1879 - obóz koncentracyjny w Mauthausen-Gusen 1944) - malarz i grafik, pejzażysta; w latach 1900-1908 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego, Józefa Pankiewicza i Jana Stanisławskiego. Już w czasie studiów brał udział w wystawach krakowskiego TPSP, później uczestniczył w wielu wystawach krajowych i zagranicznych. Był przede wszystkim pejzażystą, uznawanym za jednego z najwybitniejszych uczniów Stanisławskiego i jego szkoły pejzażu. Malował krajobrazy tatrzańskie i podhalańskie, pejzaże z podkrakowskiego Radziszowa, gdzie spędzał wakacje, a w latach późniejszych także widoki nadmorskie. Malował również dekoracyjne martwe natury z bukietami kwiatów. Zajmował się grafiką, ilustracją, projektowaniem plakatów i medali. Od roku 1908 był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. W latach 1913-1914 prowadził kurs malarstwa dekoracyjnego w Szkole Przemysłowej w Krakowie, od 1930 wykładał w ASP w Krakowie, a od 1937 był profesorem tej uczelni. Uczestnik wielu wystaw; w 1929 roku otrzymał złoty medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu, w 1933 roku nagrodę Polskiej Akademii Umiejętności za całokształt twórczości. W latach 1914-1917 służył w Legionach, w czasie drugiej wojny światowej działał w konspiracji. Był Sekretarzem Komitetu Obywatelskiego do Spraw Opieki nad Uchodźcami Polskimi na Węgrzech i Placówki w Budapeszcie - przedstawicielstwa Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. Aresztowany przez gestapo, prawdopodobnie z końcem lipca 1944 został wywieziony do obozu w Mauthausen-Gusen, gdzie 23 sierpnia zginął zamordowany wraz z współpracownikami z konspiracji - Henrykiem Sławikiem, Edmundem Fietz-Fietowiczem, Kazimierzem Gurgulem i Andrzejem Pyszem.

Feliks Michał Wygrzywalski (Przemyśl 1875 - okolice Rzeszowa 1944) w latach 1893-98 studiował w ASP w Monachium pod kierunkiem J.C.Hertericha i K.Marra. Studia uzupełniał w Académie Julian w Paryżu. Już w czasie studiów wyjeżdżał do Włoch, a po 1900 przez kilka lat mieszkał w Rzymie. W 1906 podróżował do Egiptu. W 1908 na stałe osiadł we Lwowie. W latach 1909-14 pracował w tamtejszym teatrze jako inspektor sceny. Jeszcze kilkakrotnie podróżował do Włoch. Był malarzem realistą; we wcześniejszym okresie twórczości skłaniał się ku naturalizmowi i silnej ekspresji. Dużą wagę przywiązywał do efektów świetlnych, stosował bogatą, żywą gamę barwną. We wczesnych obrazach często przedstawiał ludzką pracę (Burłacy) lub dramatyczne wydarzenia i napięcia społeczne (Strajk, Chleba nam głodnym). Malował też portrety, akty, pejzaże nadmorskie, krajobrazy z Włoch i Ukrainy. Po podróży do Egiptu w jego malarstwie powtarzały się motywy i tematy orientalne (Modlitwa Arabów, Sprzedawcy dywanów). Zajmował się dekoracyjnym malarstwem ściennym, m.in. w 1908 zaprojektował, a później wykonał alegoryczne malowidła do gmachu Izby Handlowo-Przemysłowej we Lwowie. Zajmował się grafiką, ilustrował książki i czasopisma, projektował witraże, kostiumy i dekoracje teatralne (m.in. do Peer Gynta, Irydiona, Nocy listopadowej).

Feliks Michał Wygrzywalski (Przemyśl 1875 - okolice Rzeszowa 1944) w latach 1893-98 studiował w ASP w Monachium pod kierunkiem J.C.Hertericha i K.Marra. Studia uzupełniał w Académie Julian w Paryżu. Już w czasie studiów wyjeżdżał do Włoch, a po 1900 przez kilka lat mieszkał w Rzymie. W 1906 podróżował do Egiptu. W 1908 na stałe osiadł we Lwowie. W latach 1909-14 pracował w tamtejszym teatrze jako inspektor sceny. Jeszcze kilkakrotnie podróżował do Włoch. Był malarzem realistą; we wcześniejszym okresie twórczości skłaniał się ku naturalizmowi i silnej ekspresji. Dużą wagę przywiązywał do efektów świetlnych, stosował bogatą, żywą gamę barwną. We wczesnych obrazach często przedstawiał ludzką pracę (Burłacy) lub dramatyczne wydarzenia i napięcia społeczne (Strajk, Chleba nam głodnym). Malował też portrety, akty, pejzaże nadmorskie, krajobrazy z Włoch i Ukrainy. Po podróży do Egiptu w jego malarstwie powtarzały się motywy i tematy orientalne (Modlitwa Arabów, Sprzedawcy dywanów). Zajmował się dekoracyjnym malarstwem ściennym, m.in. w 1908 zaprojektował, a później wykonał alegoryczne malowidła do gmachu Izby Handlowo-Przemysłowej we Lwowie. Zajmował się grafiką, ilustrował książki i czasopisma, projektował witraże, kostiumy i dekoracje teatralne (m.in. do Peer Gynta, Irydiona, Nocy listopadowej).

Malowanie światła uchodzi za bardzo trudną rzecz w obrazie. Styka trudność tę pokonał. Prosto kładzione farby opowiadają nam dziwy Wschodu, dając przedsmak faraonowych krain, czar legendy kojarząc ze światem realnym...

Władysław Wankie, cyt. za Cz. Czapliński, The Styka Family Saga / Saga rodu Styków, New York 1988, s. 145.


Podobne sceny z postaciami arabskich kobiet, dzieci lub mężczyzn zajętych czerpaniem wody, pojeniem osłów bądź płukaniem bielizny były częstym motywem obrazów artysty. Malowane szeroko, swobodnymi pociągnięciami pędzla charakteryzują się mocnymi, nasyconymi kolorami i ostrym światłem.

Adam Styka (Kielce 1890 - Nowy Jork 1959) – syn malarza Jana i młodszy brat Tadeusza Styki – był malarzem-orientalistą. Początkowo studiował matematykę i inżynierię, później rozpoczął studia w École Nationale des Beaux Arts w Paryżu (1908-1912). Podczas I wojny światowej służył w Błękitnej Armii gen. J. Hallera – najpierw we Francji (medal za bitwę pod Verdun), później w Polsce. Jako malarz zaczął od scen rodzajowych, ale po podróży do Afryki Północnej tworzył przede wszystkim obrazy o tematyce orientalnej. Motywy znajdował podczas, wielokrotnie powtarzanych, wypraw do Maroka, Algieru, Tunisu i Egiptu. Swoje prace wystawiał głównie za granicą, w okresie międzywojennym miał też kilka wystaw w kraju, m.in. w warszawskiej Zachęcie. Pokazy te cieszyły się zawsze ogromnym powodzeniem u publiczności, a wystawione obrazy znajdowały wielu chętnych nabywców. Adam Styka malował też obrazy religijne (znany obraz Chrystusa Króla; 1944; dla oo. palotynów w Warszawie; zniszczony w pożarze w roku 2007) i zajmował się ilustracją książkową, m.in. opracował ilustracje do „W pustyni i w puszczy” H. Sienkiewicza. Po II wojnie światowej artysta mieszkał i tworzył w Stanach Zjednoczonych – malował pejzaże i mieszkańców Meksyku czy Arizony oraz - szczególnie liczne – obrazy o tematyce religijnej. Kierował również pracami konserwatorskimi przy panoramie Golgota, dzieła jego ojca, Jana Styki (odsłonięta po renowacji w roku 1951 w Los Angeles).

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Pochodzenie:
– Kolekcja Józefa Czapskiego (1896-1993).
– Kolekcja prywatna, USA.


Obraz pochodzi z kolekcji Józefa Czapskiego, który przyjaźnił się z Zygmuntem Waliszewskim. Połączyły ich studia na krakowskiej ASP. Obaj uczęszczali do pracowni prof. Józefa Pankiewicza. W 1924, obaj wyjechali w gronie członów Komitetu Paryskiego do francuskiej stolicy, gdzie w Luwrze Waliszewski kopiował i malował wariacje na temat dzieł zarówno dawnych mistrzów, jak i francuskich impresjonistów. Prezentowana Martwa natura z kapeluszem wyraźnie utrzymana jest a la maniera de van Gogh, jak miał w zwyczaju mawiać sam artysta. Płótno malowane jest energicznymi impastami, nadającymi bogatą fakturę. Zarówno kolorystyka, jak i długie, wijące się pociągnięcia pędzla przywodzą na myśl obrazy holenderskiego malarza.

Zygmunt Waliszewski (Petersburg 1897 – Kraków 1936) malarz, scenograf, ilustrator. Wykazując od dzieciństwa duży talent plastyczny, edukację artystyczną rozpoczął wcześnie na Kursach Malarstwa i Rysunku prowadzonych przez Nikołaja Sklifasowskiego i Borysa Fogla początkowo w Batumi a następnie w Tyfilisie. Jako 13-letni chłopiec miał swoją pierwszą wystawę pt. „Cudowne dziecko”. Podczas pierwszej wojny światowej wstąpił do wojska i walczył na froncie północnym. Z frontu pochodzi wiele rysunkowych szkiców i portretów żołnierzy, znajdujących się obecnie w zbiorach MNW. Ranny, okres rekonwalescencji przechodził w Moskwie, nawiązując przyjaźń z tamtejszą bohemą artystyczną. Powrócił do Tbilisi i gdy w roku 1918 Gruzja proklamowała niepodległość, Waliszewski aktywnie działał wśród grona futurystów skupionych w tzw. „Uniwersytecie 41”. Wykonał wówczas awangardową formalnie kurtynę dla Państwowego Teatru Opery w Tbilisi. Zagrożenie bolszewickie spowodowało wyjazd artysty do Polski, gdzie w 1921 wstąpił do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych do pracowni Wojciecha Weissa a następnie Józefa Pankiewicza. Nawiązał kontakt z krakowską awangardą, pisał rozprawy teoretyczne, projektował scenografię i kostiumy do sztuk teatralnych, wykonał dekoracje malarskie Sali klubowej futurystów „Gałka Muszkatołowa”. W 1924 wyjechał z grupą studentów tworzących tzw. „Komitet Paryski” na dalsza naukę do Paryża, gdzie prof. J. Pankiewicz zorganizował filię krakowskiej uczelni. Problem koloru zdominował jego prace i Waliszewski stał się jednym z najwybitniejszych przedstawicieli tego nurtu w sztuce polskiej 20-lecia międzywojennego. Ciężko chory, po amputacji nóg powrócił do Polski w 1930. Tu powstały duże kompozycje jak Wyspa miłości, cykl Uczt inspirowanych twórczością Veronesa, liczne pejzaże i martwe natury zaliczane do najcenniejszych jego dzieł. Jest autorem plafonu na Wawelu w Kurzej Stopce. Ponadto tworzył karykatury, scenki humorystyczne, projektował plakaty. Swoje prace prezentował na wystawach w kraju i za granicą m.in. w Paryżu (1930), Genewie (1931), Krakowie (1932), w Warszawie (1930, 1933) i na Międzynarodowym Biennale w Wenecji (1934). Jego prace posiadają, m.in. Muzea Narodowe w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Szczecinie, Muzeum im. Puszkina w Moskwie, Ermitaż w Sankt Petersburgu. Duży zespół rysunków i akwarel znajduje się w Muzeum Sztuki Gruzińskiej w Tbilisi oraz w tamtejszych kolekcjach prywatnych. W roku 1999 w Muzeum Narodowym w Warszawie odbyła się jego wystawa monograficzna

Eugeniusz Geppert (Lwów 1890 - Wrocław 1979) w latach 1912-14 i 1918-1920 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jacka Malczewskiego i Stanisława Dębickiego. Dyplom uzyskał w roku 1920. W latach 1925-1927 jako stypendysta ZPAP przebywał w Paryżu, dokąd i później wielokrotnie wyjeżdżał. W 1928 wrócił do kraju i zamieszkał w Krakowie. Należał do grup „Zwornik” i „Nowa Generacja”, był członkiem redakcji „Głosu Plastyków” oraz wiceprezesem i przedstawicielem Polski w „Confédération Internationale des Associations Plastiques”. Po wojnie osiadł na stałe we Wrocławiu, gdzie został profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych, w różnych latach pełniąc funkcje dyrektora, rektora, kierownika pracowni malarskiej. W 1962 był współzałożycielem ugrupowania plastyków, tzw. „Szkoły Wrocławskiej”. Jednym z ulubionych motywów jego malarstwa byli jeźdźcy konni, przedstawiani tak w scenach historycznych, jak i współczesnych, batalistycznych i rodzajowych. Artysta nawiązywał tu do całej tradycji polskiego malarstwa, w szczególności do obrazów P. Michałowskiego. Malował także pejzaże, martwe natury i akty. Z czasem ciemna tonacja jego płócien uległa rozjaśnieniu, a kompozycja obrazów swoistej dekoracyjnej stylizacji w duchu malarstwa francuskiego, m.in. R. Dufy. Artysta brał udział w licznych wystawach – w okresie międzywojennym, podczas pobytu w Paryżu kilkakrotnie wystawiał na Salonie Jesiennym i w paryskich galeriach, później wielokrotnie w TPSP w Krakowie i Lwowie oraz w TZSP, IPS-ie i Salonie Garlińskiego w Warszawie. Swoje prace prezentował też za granicą, m.in. w 1938 na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Pittsburghu. Wiele wystaw miał też w okresie powojennym.
Obecnie (2012) w Muzeum Narodowym we Wrocławiu trwa otwarta 15 października br. duża, retrospektywna wystawa prac artysty (czynna do 1 grudnia br.)

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Rajmund Kanelba /Kanelbaum (Warszawa 1897 - Londyn 1960)- studia malarskie rozpoczął w roku 1918 w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Stanisława Lentza i Tadeusza Pruszkowskiego.
Następnie kształcił się w Wiedniu i w Paryżu, gdzie od 1926 zamieszkał na stałe, włączając się w środowisko artystów tzw. École de Paris. Począwszy do 1924 wiele wystawiał w kraju i za granicą, biorąc m.in. udział w paryskich Salonach i prezentując swe prace w Londynie, Edynburgu, Glasgow, Berlinie, Bordeaux, Brukseli, Nowym Jorku, Chicago, Filadelfii, na Florydzie. Podczas II wojny światowej przebywał głównie w Anglii, później okresowo mieszkał w Paryżu, Londynie i Nowym Jorku. Malował pejzaże, martwe natury, akty i portrety, w tym, szczególnie dlań charakterystyczne „liryczne w nastroju, swobodnie i szkicowo traktowane studia kobiet i dzieci” (SAP). W latach pięćdziesiątych portretował, m.in. brytyjską królową Elżbietę II.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Włodzimierz Terlikowski (Poraj koło Łodzi 1873 - Paryż 1951) - malarz związany ze środowiskiem École de Paris - zasadniczo był samoukiem, chociaż przejściowo studiował w Monachium i w Paryżu. Dużo podróżował; poza Europą był w Indiach, północnej Afryce, Australii i Nowej Zelandii. Od roku 1911 stale mieszkał w Paryżu, gdzie miał kilka wystaw indywidualnych. Wystawiał też w Wenecji, w Brukseli i kilkakrotnie w Polsce. Jego obrazy wyróżniają się indywidualnym stylem malarskim - w pejzażach, martwych naturach i portretach stosował kolory żywe, nasycone i często ostro z sobą kontrastujące. Farbę nakładał szerokim pędzlem lub szpachlą, nadając obrazom bogatą i gęstą, mięsistą fakturę malarską.

Tymon Niesiołowski (Lwów 1882 - Toruń 1965) – malarz, grafik, pedagog; w latach 1900 - 1905 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Stanisława Wyspiańskiego i Józefa Mehoffera. W okresie 1906 - 1926 mieszkał w Zakopanem, skąd podróżował do Włoch, Paryża i Monachium. W roku 1908 był współzałożycielem „Grupy Pięciu”, od 1917 związał się z ugrupowaniem „Formistów”, a od 1922 ze Stowarzyszeniem „Rytm”. W roku 1926 przeniósł się do Wilna, gdzie został dyrektorem Szkoły Rzemiosł Artystycznych, a od 1928 wykładał na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego. Po wojnie objął katedrę Wydziału Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu; od 1958 był członkiem „Grupy Toruńskiej”. Malował – wyróżniające się dekoracyjnością formy i koloru – martwe natury, akty, portrety, rzadziej pejzaże. Jego styl ewoluował z biegiem lat; wczesne prace ujawniają wyraźne wpływy Wyspiańskiego, późniejsze – wyraźne inspiracje malarstwem francuskim, m.in. twórczością Gaugina, Picassa czy Matisse’a. W obrazach dojrzałego okresu twórczości często stosował płaskie plamy barwne, obwiedzione silnie zarysowanym konturem. Artysta zajmował się także grafiką.





♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Alfons Karpiński (Rozwadów, dziś dzielnica Stalowej Woli 1875 - Kraków 1961) w latach 1891-1899 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Floriana Cynka, Izydora Jabłońskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Leona Wyczółkowskiego, a następnie kształcił się jeszcze u Antona Ažbégo w Monachium (1903), u Kazimierza Pochwalskiego w Wiedniu, a od 1907 także w Paryżu. Podróżował do Włoch i Londynu. Stale mieszkał w Krakowie; związany z tamtejszym środowiskiem skupionym wokół „Zielonego Balonika” projektował dekoracje do przedstawień kabaretu. Należał do Tow. Artystów Polskich „Sztuka”, grupy „Zero”, był członkiem wiedeńskiego stowarzyszenia „Secesja” i krakowskiego TPSP. Uczestniczył w wielu wystawach w kraju i za granicą. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej. Na bogatą twórczość artysty składają się wczesne sceny rodzajowe z podkrakowskiej wsi, pejzaże i portrety, wśród nich zwłaszcza portrety kobiece, które przyniosły mu szczególną popularność. Z czasem głównym – obok portretu – tematem jego obrazów stały się martwe natury z kwiatami, dekoracyjne kompozycje o stonowanej gamie barwnej. Artysta zajmował się także grafiką i ilustratorstwem.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Rajmund Kanelba /Kanelbaum (Warszawa 1897 - Londyn 1960)- studia malarskie rozpoczął w roku 1918 w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Stanisława Lentza i Tadeusza Pruszkowskiego.
Następnie kształcił się w Wiedniu i w Paryżu, gdzie od 1926 zamieszkał na stałe, włączając się w środowisko artystów tzw. École de Paris. Począwszy do 1924 wiele wystawiał w kraju i za granicą, biorąc m.in. udział w paryskich Salonach i prezentując swe prace w Londynie, Edynburgu, Glasgow, Berlinie, Bordeaux, Brukseli, Nowym Jorku, Chicago, Filadelfii, na Florydzie. Podczas II wojny światowej przebywał głównie w Anglii, później okresowo mieszkał w Paryżu, Londynie i Nowym Jorku. Malował pejzaże, martwe natury, akty i portrety, w tym, szczególnie dlań charakterystyczne „liryczne w nastroju, swobodnie i szkicowo traktowane studia kobiet i dzieci” (SAP). W latach pięćdziesiątych portretował, m.in. brytyjską królową Elżbietę II.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Rafał Malczewski (Kraków 1892 - Montreal 1965) studiował w Wiedniu agronomię, filozofię i architekturę; uczęszczał także do tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych, ale edukację artystyczną zawdzięczał przede wszystkim ojcu, Jackowi Malczewskiemu. W latach 1917-1939 stale mieszkał w Zakopanem; był zamiłowanym taternikiem. W roku 1930 wyjechał na półroczny pobyt do Francji. W grudniu 1939 przez Słowację i Węgry przedarł się do Francji, skąd następnie wyjechał do Brazylii a później Stanów Zjednoczonych. W 1942 dotarł do Montrealu, gdzie pozostał na stałe. Począwszy od 1919 r. wiele wystawiał; od 1934 r. także jako członek ugrupowania „Rytm”. Malował przede wszystkim krajobrazy – z Tatr, Podhala, widoki z małych miasteczek i z fabrycznego Śląska, później także z Brazylii i Kanady. W swoich obrazach – świadomie prymityzowanych, utrzymanych często w poetyckim i bajkowym nastroju – bliski jest sztuce naiwnego realizmu. Malczewski był również literatem, autorem artykułów o sztuce, felietonów, esejów oraz wspomnień tatrzańskich i zakopiańskich, m.in. „Narkotyk gór”, „Góry wołają” czy „Pępek świata”, książką napisaną już w Kanadzie.

Saint-Gabriel to niewielkie miasto w kanadyjskiej prowincji Quebec. Malowniczo położone nad jeziorem Maskinongé, w cieniu Gór Laurentyńskich, które artysta często malował.


Rafał Malczewski (Kraków 1892 - Montreal 1965) studiował w Wiedniu agronomię, filozofię i architekturę; uczęszczał także do tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych, ale edukację artystyczną zawdzięczał przede wszystkim ojcu, Jackowi Malczewskiemu. W latach 1917-1939 stale mieszkał w Zakopanem; był zamiłowanym taternikiem. W roku 1930 wyjechał na półroczny pobyt do Francji. W grudniu 1939 przez Słowację i Węgry przedarł się do Francji, skąd następnie wyjechał do Brazylii a później Stanów Zjednoczonych. W 1942 dotarł do Montrealu, gdzie pozostał na stałe. Począwszy od 1919 r. wiele wystawiał; od 1934 r. także jako członek ugrupowania „Rytm”. Malował przede wszystkim krajobrazy – z Tatr, Podhala, widoki z małych miasteczek i z fabrycznego Śląska, później także z Brazylii i Kanady. W swoich obrazach – świadomie prymityzowanych, utrzymanych często w poetyckim i bajkowym nastroju – bliski jest sztuce naiwnego realizmu. Malczewski był również literatem, autorem artykułów o sztuce, felietonów, esejów oraz wspomnień tatrzańskich i zakopiańskich, m.in. „Narkotyk gór”, „Góry wołają” czy „Pępek świata”, książką napisaną już w Kanadzie.

* do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczony podatek graniczny VAT 8% (zgodnie z §12 pkt. 2 Regulaminu).

Wawrzyniec Chorermbalski (Zawichost 1888 - Warszawa 1965) - malarz pejzażysta. Od roku 1911 uczył się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni S. Lentza i W. Trojanowskiego, a następnie w Paryżu Był członkiem TZSP i w latach 1919-1939 stale pokazywał swoje prace na wystawach bieżących w Zachęcie; w 1922 miał tam też wystawę indywidualną. Ponadto prezentował swoje płótna z grupą Zespół (1927-320), w Salonie Sztuki C. Garlińskiego, a po 1945 na Wystawach Okręgowych ZPAP w Warszawie. W czasie powstania warszawskiego większość jego prac uległa zniszczeniu.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Wawrzyniec Chorermbalski (Zawichost 1888 - Warszawa 1965) - malarz pejzażysta. Od roku 1911 uczył się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni S. Lentza i W. Trojanowskiego, a następnie w Paryżu Był członkiem TZSP i w latach 1919-1939 stale pokazywał swoje prace na wystawach bieżących w Zachęcie; w 1922 miał tam też wystawę indywidualną. Ponadto prezentował swoje płótna z grupą Zespół (1927-320), w Salonie Sztuki C. Garlińskiego, a po 1945 na Wystawach Okręgowych ZPAP w Warszawie. W czasie powstania warszawskiego większość jego prac uległa zniszczeniu.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).

Nikifor (właściwie Epifaniusz Drowniak, od 1962 Nikifor Krynicki; Krynica ok. 1895 - Krynica 1968) - Łemek, znany malarz naiwny z Krynicy, samouk. Cierpiał na zaburzenia słuchu i mowy, nie uczył się nigdy w żadnej szkole, nie umiał pisać ani czytać. Jego prawdziwą pasją i sposobem na porozumienie ze światem było malarstwo. Malować zaczął wcześnie - najdawniejsze znane prace artysty pochodzą jeszcze sprzed roku 1920. Malował akwarelą, używając przy tym także ołówka. Wykorzystywał każdy dostępny kawałek papieru, okładki zeszytów, opakowania papierosów. Tworzył całe serie obrazków - wzruszająco naiwnych przedstawień architektury, pejzażu, postaci świętych, portretów. Swoje prace podpisywał często niezrozumiałymi ciągami „drukowanych“ liter i wyklejał do nich ramki z kolorowego papieru. Na jego twórczość zwrócono uwagę już w latach trzydziestych (kapiści), ale prawdziwe odkrycie fenomenu Nikifora nastąpiło dopiero po wojnie, kiedy otoczono go opieką i przyjęto do ZPAP. W roku 1962 otrzymał nazwisko Krynicki. Przekonany o ważności swej sztuki, używał też przydomku Matejko.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).