Krakowskie wesele to duża, rozbudowana kompozycja, ukazująca scenę z życia podkrakowskiej wsi. Stryjeńska, niczym reżyser i scenograf na teatralnej scenie, snuje opowieść o staropolskiej tradycji. Architektura drewnianego ganku wytycza kadry i buduje poszczególne plany. Rzeźbiona kolumna, niejako bordiura, oddziela młodą parę, pozwalając im na krótką chwilę intymności. Grajek stojący na progu, choć mógłby stanowić odrębną kompozycję, szerokim gestem wzywa młodych, by dołączyli do weselników. Goście umieszczeni przez malarkę w tle, tuż za domem, z radością oczekują nadejścia nowożeńców. Młodzi jeszcze raz spoglądają na siebie z czułością i ruszają tanecznym wręcz krokiem. Błękit nieba i nasycona zieleń drzew podkreślają idylliczną atmosferę ciepłego, letniego dnia.

Malarstwo Stryjeńskiej jest hołdem dla ludowości, którą artystka uznawała za symbol polskości. Niczym etnograf, wiele uwagi poświęcała szczegółowemu opracowaniu strojów regionalnych. Uważała, że po kolor trzeba iść na wieś, a w swoim malarstwie pragnęła uciec od otaczającej ją szarej rzeczywistości. Jej obrazy przepełnia żywa i nasycona kolorystyka. Zręcznie i dużą swobodą bawi się rysunkiem, znakomicie wykorzystując skróty perspektywiczne w celu spotęgowania dynamizmu. Krakowskie wesele, malowane w atmosferze niezakłóconej sielanki, doskonale wpisuje się w pełne radości, barwne opowieści o polskim folklorze.

Zofia Stryjeńska, z domu Lubańska (Kraków 1891 - Genewa 1976) - malarka, ilustratorka, scenograf - była jedną z barwniejszych postaci polskiego środowiska artystycznego w dwudziestoleciu międzywojennym. Po krótkim okresie nauki u Leonarda Stroynowskiego i w krakowskiej szkole Marii Niedzielskiej wyjechała do Monachium, gdzie w latach 1911-1912 w męskim przebraniu studiowała w Akademii Sztuk Pięknych (kobiet wówczas na studia nie przyjmowano). Debiutowała w krakowskim TPSP w roku 1912 cyklem kartonów Polskich bajd inspirowanych opowieściami ludowymi. W 1916 wyszła za mąż za Karola Stryjeńskiego. Do 1919 mieszkała w Krakowie, później w Paryżu, Krakowie, Zakopanem i Warszawie. W roku 1925 odniosła międzynarodowy sukces na Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, otrzymując Gran Prix w czterech działach (malarstwo, plakat, tkanina, ilustracja) oraz Diplom d’Honneur za projekty zabawek. Zajmowała się dekoracyjnym malarstwem architektonicznym, polichromią, ilustratorstwem, scenografią (m.in. Harnasie Karola Szymanowskiego; 1938), wzornictwem przemysłowym (projekty kilimów, zabawek). Stworzyła własny specyficzny styl w dekoracyjnie stylizowanych, barwnych, pełnych dynamiki i temperamentu obrazach; temperach, akwarelach i gwaszach. W ich tematyce odwoływała się do legend, wierzeń, historii i obyczajowości ludowej. Wydała kilka tek graficznych (Bożki słowiańskie, 1917 i 1922) i albumów reprodukcji (Tańce polskie, 1927; Pascha, 1929; Piastowie, 1929; Gusła Słowian / Magie Slave, 1934). Jej prace popularyzowane były także przez liczne barwne pocztówki.

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).