Malowanie światła uchodzi za bardzo trudną rzecz w obrazie. Styka trudność tę pokonał. Prosto kładzione farby opowiadają nam dziwy Wschodu, dając przedsmak faraonowych krain, czar legendy kojarząc ze światem realnym...
Władysław Wankie, cyt. za Cz. Czapliński, The Styka Family Saga / Saga rodu Styków, New York 1988, s. 145.
Podobne sceny z postaciami arabskich kobiet, dzieci lub mężczyzn zajętych czerpaniem wody, pojeniem osłów bądź płukaniem bielizny były częstym motywem obrazów artysty. Malowane szeroko, swobodnymi pociągnięciami pędzla charakteryzują się mocnymi, nasyconymi kolorami i ostrym światłem.
Adam Styka (Kielce 1890 - Nowy Jork 1959) – syn malarza Jana i młodszy brat Tadeusza Styki – był malarzem-orientalistą. Początkowo studiował matematykę i inżynierię, później rozpoczął studia w École Nationale des Beaux Arts w Paryżu (1908-1912). Podczas I wojny światowej służył w Błękitnej Armii gen. J. Hallera – najpierw we Francji (medal za bitwę pod Verdun), później w Polsce. Jako malarz zaczął od scen rodzajowych, ale po podróży do Afryki Północnej tworzył przede wszystkim obrazy o tematyce orientalnej. Motywy znajdował podczas, wielokrotnie powtarzanych, wypraw do Maroka, Algieru, Tunisu i Egiptu. Swoje prace wystawiał głównie za granicą, w okresie międzywojennym miał też kilka wystaw w kraju, m.in. w warszawskiej Zachęcie. Pokazy te cieszyły się zawsze ogromnym powodzeniem u publiczności, a wystawione obrazy znajdowały wielu chętnych nabywców. Adam Styka malował też obrazy religijne (znany obraz Chrystusa Króla; 1944; dla oo. palotynów w Warszawie; zniszczony w pożarze w roku 2007) i zajmował się ilustracją książkową, m.in. opracował ilustracje do „W pustyni i w puszczy” H. Sienkiewicza. Po II wojnie światowej artysta mieszkał i tworzył w Stanach Zjednoczonych – malował pejzaże i mieszkańców Meksyku czy Arizony oraz - szczególnie liczne – obrazy o tematyce religijnej. Kierował również pracami konserwatorskimi przy panoramie Golgota, dzieła jego ojca, Jana Styki (odsłonięta po renowacji w roku 1951 w Los Angeles).
♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).
olej, płótno naklejone na tekturę
40,9 x 32,6 cm
sygn. p.d.: ADAM | STYKA [imię i nazwisko w ramce]
Na odwrocie (tuszem): „Petite tunisienne“ | pinxit Adam Styka.
Ponadto owalna pieczęć składu przyborów malarskich: TOILES & COULEURS FINES | MAISON E. MORIN | MORIN & JANET, SUC | 5 - Rue Lepic - 5. PARIS | Téléphone MARCADET 07-51; poniżej pieczęć z numerem: 6; l.g., przeciwnie do kompozycji, numer (ołówkiem): 19.
Malowanie światła uchodzi za bardzo trudną rzecz w obrazie. Styka trudność tę pokonał. Prosto kładzione farby opowiadają nam dziwy Wschodu, dając przedsmak faraonowych krain, czar legendy kojarząc ze światem realnym...
Władysław Wankie, cyt. za Cz. Czapliński, The Styka Family Saga / Saga rodu Styków, New York 1988, s. 145.
Podobne sceny z postaciami arabskich kobiet, dzieci lub mężczyzn zajętych czerpaniem wody, pojeniem osłów bądź płukaniem bielizny były częstym motywem obrazów artysty. Malowane szeroko, swobodnymi pociągnięciami pędzla charakteryzują się mocnymi, nasyconymi kolorami i ostrym światłem.
Adam Styka (Kielce 1890 - Nowy Jork 1959) – syn malarza Jana i młodszy brat Tadeusza Styki – był malarzem-orientalistą. Początkowo studiował matematykę i inżynierię, później rozpoczął studia w École Nationale des Beaux Arts w Paryżu (1908-1912). Podczas I wojny światowej służył w Błękitnej Armii gen. J. Hallera – najpierw we Francji (medal za bitwę pod Verdun), później w Polsce. Jako malarz zaczął od scen rodzajowych, ale po podróży do Afryki Północnej tworzył przede wszystkim obrazy o tematyce orientalnej. Motywy znajdował podczas, wielokrotnie powtarzanych, wypraw do Maroka, Algieru, Tunisu i Egiptu. Swoje prace wystawiał głównie za granicą, w okresie międzywojennym miał też kilka wystaw w kraju, m.in. w warszawskiej Zachęcie. Pokazy te cieszyły się zawsze ogromnym powodzeniem u publiczności, a wystawione obrazy znajdowały wielu chętnych nabywców. Adam Styka malował też obrazy religijne (znany obraz Chrystusa Króla; 1944; dla oo. palotynów w Warszawie; zniszczony w pożarze w roku 2007) i zajmował się ilustracją książkową, m.in. opracował ilustracje do „W pustyni i w puszczy” H. Sienkiewicza. Po II wojnie światowej artysta mieszkał i tworzył w Stanach Zjednoczonych – malował pejzaże i mieszkańców Meksyku czy Arizony oraz - szczególnie liczne – obrazy o tematyce religijnej. Kierował również pracami konserwatorskimi przy panoramie Golgota, dzieła jego ojca, Jana Styki (odsłonięta po renowacji w roku 1951 w Los Angeles).
♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite).