Akwarela Stefana Gierowskiego udowadnia jak niewiele dzieli nauki ścisłe od teorii barw. Równocześnie podkreśla intelektualne zagadnienia przestrzeni i światła, które nurtują tak wielu artystów. Obraz ten jest syntetycznie ujętą podstawą naukową, kluczem do twórczości Stefana Gierowskiego. Na białym podobraziu stanowiącym światło kompozycji pojawiają się przeciwstawnie rozmieszczone barwy czerwona i niebieska. Ta druga graniczy z polem zielni. Są to podstawowe barwy widmowe, czyli takie które otrzyma się przez rozszczepienie światła białego w pryzmacie. Przeciwieństwem światła białego i barwy jest czarne, koncentryczne pole umieszczone centralnie, niczym czarna dziura w swoim epicentrum pochłania światło w całości, by sukcesywnie oddawać je początkowo w formie szarości i delikatnego kontrastu, a ostatecznie w miarę poszerzania się kompozycji przeistoczyć w kolor. Wspomniane zjawisko czarnej dziury zostało odkryte w latach 60. XX wieku. Wtedy też człowiek po raz pierwszy poleciał w kosmos, a u schyłku dekady po raz pierwszy postawił stopę na księżycu i zostały skonstruowane pierwsze satelity do obserwacji słońca. Wszystkie te wydarzanie wpłynęły nie tylko na środowisko naukowe, ale również artystyczne. Płótna Stefana Gierowskiego z tego okresu podejmują dialog m.in. z artystami związanymi z grupą Zero – Otto Pienem, Yvesem Kleinem, Lucio Fontaną o czym można było się przekonać podczas wystawy DEEP IMPACT – Stefan Gierowski i europejska awangarda lat 60. zorganizowanej przez Fundację Stefana Gierowskiego w 2019 roku.

Malarstwo Jacka Sempolińskiego jest nacechowane głęboką myślą, nie tylko związaną z teorią barw, której zapewne zalążek, został w nim zaszczepiony podczas studiów w pracowni Artura Nachta-Samborskiego, ale przede wszystkim rozważaniami na temat zmagania się ze sztuką w kontekście jej formy, znaczenia i funkcji. Malarstwo Sempolińskiego niewątpliwie jest również przejawem emocji i rozważań dotyczących tematów egzystencjalnych, eschatologicznych. Malarz ten, uczestnik przełomowej wystawy „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi”, zorganizowanej w 1955 roku w warszawskim Arsenale, podobnie jak jego rówieśnicy wywodzący się z kręgu artystycznego kolorystów (na przykład: Tadeusz Dominik, Rajmund Ziemski, Jacek Sienicki) zmienili oblicze współczesnego malarstwa. Wykorzystując wiedzę i tradycję właśnie malarzy kolorystów, zachowując pozornie tradycyjny temat przedstawienia, jak pejzaż czy martwa natura, doprowadzili do powstania abstrakcyjnej i radykalnej formy obrazu abstrakcyjnego. W latach 60. i 70. XX wieku Jacek Sempoliński eksplorował temat pejzaży. Dzięki impastowemu sposobowi malowania, w którym ostateczna barwa składa się z sumy różnokolorowych, lecz utrzymanych w podobnej tonacji farb rozprowadzonych na płótnie szerokim pędzlem lub szpachlą, przy użyciu energicznego gestu malarskiego, powstawały impresyjne, niedopowiedziane i symboliczne wizerunki przyrody, jak m.in.: Mochnaczka, Męćmierz, Łąka. Z kolei w latach 80. XX wieku zmienia się sposób malowania Jacka Sempolińskiego. W tym czasie jego płótna stają się zdecydowanie bardziej ekspresyjne, noszą ślady wielokrotnego wcierania farby nawet do momentu uszkodzenia podobrazia.

Hubert Dolinkiewicz ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie w 2023 roku. Dyplom z malarstwa zrealizował w pracowni profesora Stanisława Baja, aneks z malarstwa ściennego u dr hab. Sylwestra Piędziejewskiego oraz aneks z rzeźby u profesora Jana Mioduszewskiego. W swoich działaniach zajmuje się poszukiwaniem nowych form dla tego, co nazywa sferą duchową. W swojej praktyce twórczej odwołuje się do szeroko pojętej tradycji sztuki chrześcijańskiej, surrealizmu i abstrakcjonizmu drugiej połowy XX wieku. Wśród inspiracji można odnaleźć także drzeworyt japoński i dalekowschodnią kaligrafię. Istotną rolę w twórczości Dolinkiewicza spełnia również pojęcie znaku i pisma asemicznego, jako nośnika treści. W tym roku jego obrazy można było obejrzeć podczas monograficznej wystawy „Game Dev” w Galerii Dom Praczki w Kielcach oraz prezentacji najlepszych dyplomów w gdańskiej galerii Zbrojownia Sztuki.

PROWENIENCJA:
- Zakup od artysty;
- Kolekcja prywatna, Europa;
- Aukcja w Desa Unicum (30.11.2021, poz. kat. 1);
- Kolekcja prywatna, Polska.

PORÓWNAJ:
- Eugeniusz Markowski, tekst Zbigniew Taranienko, Warszawa 2005, s. 107, il. barwna (Amazonka +1 +2 , ole j, płótno, 11 6 x 140 cm).

PROWENIENCJA:
- Zakup ze spuścizny po artyście; - Kolekcja prywatna, Polska .

Malarstwo Eugeniusza Markowskiego wiązane jest z nurtem nowej figuracji ze względu na nieskrępowaną, „dziką” formę wypowiedzi artystycznej.Twórca obrazuje uproszczone, zoomorficzne postacie używając do tego intensywnych, czystych barw nadających ekspresyjny wyraz często hieratycznym kompozycjom, ledwo mieszczącym się w ramach płótna. W pracach artysty można poszukiwać archetypów oraz symbolicznego czy moralizatorsko-krytycznego wydźwięku, równocześnie uogólnionego do pierwotnych potrzeb czy cech rodzaju ludzkiego. Części kompozycji Markowskiego towarzyszą literackie cytaty zawarte na marginesach obrazów, stanowiące komentarz do tego, co zobrazowane przez artystę. Malarz, w 1938 roku ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych, jednak początkowo oddał się karierze dyplomaty i dziennikarza. Do Polski powrócił w 1955 roku i dopiero wtedy zaczął malować. Eugeniusz Markowski tworzył serie obrazów o analogicznych tytułach, a różnych numerach.

PROWENIENCJA:
- Zakup od artysty;
- Kolekcja prywatna, Polska.

Stanisław Fijałkowski, to obok Jerzego Nowosielskiego, jeden z najciekawszych twórców XX wieku. Obaj artyści, erudyci, mieli okazję spotkać się w Łodzi, prowadzić ożywione dyskusje i wymieniać poglądy. Mogli również nawzajem się uczyć i inspirować. Jedną z takich intelektualnych wymian była wiedza Jerzego Nowosielskiego dotycząca ikony. W wielu obrazach Stanisława Fijałkowskiego powstałych od lat 60. XX wieku pojawia się charakterystyczne obramienie w postaci cienkiej barwnej linii, naśladującej kształt podobrazia. Ten obrys można interpretować jako bordiurę, podobnie jak w ikonie, oddzielającą strefę sacrum od profanum. Oglądając obrazy Stanisława Fijałkowskiego widz dopuszczany jest właśnie do części sacrum sztuki artysty. Złożoność, ale równocześnie otwartość na interpretację twórczości Stanisława Fijałkowskiego wynika z tego, że artysta z równym zaangażowaniem czerpał inspirację z pism filozofów i traktatów teologicznych, cenił teorię sztuki Władysława Strzemińskiego i Kazimierza Malawicza, poznał i robił doświadczenia związane z teorią koloru, wizualizował w swoich dziełach symbole masońskie i te zaczerpnięte z ksiąg judaistycznych.

Rok 1956 jest wyjątkowo ważnym momentem w indywidualnej twórczości Jana Ziemskiego. Wtedy to artysta rozpoczął pracę nad Serią kosmiczną, którą skierował uprawianą przez siebie sztukę w stronę abstrakcyjnej formy wypowiedzi artystycznej. Od 1958 roku pracował nad cyklem reliefów Formury. Artysta pojawiające się zagadnienie przestrzeni czy formowania materii rozwija w świetle nauk analitycznych – matematyki i fizyki. W 1965 roku został zaproszony do udziału w sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze. Podczas odbytej wówczas podróży pociągiem zaobserwował migawkowe zjawisko optyczne nałożenia się na siebie dwóch rytmów. Ten przypadkowy obraz ostatecznie ukształtował formę reliefów generujących ruch w przestrzeni, które dziś cieszą się uznaniem kolekcjonerów. Bożena Kowalska obrazowo charakteryzuje zastosowane środki oraz efekt, którego uzyskanie było celem dla Jana Ziemskiego: „Były to już owe […] kwadratowe powierzchnie obrazowe, na których przytwierdzał płaskim reliefem, rytmicznie ułożone, a łukowo wygięte listwy. Mocował potem w analogicznym rytmie listwy wznoszące się wypukłym łukiem nad reliefowym podłożem. W ten sposób dwa rytmy półkoli nakładają się na siebie, przy ruchu przesuwania się obok nich, wywołując zjawisko swoistej interferencji, przelotu nieistniejącej i nieokreślonej formy”. Uzyskany efekt spełniał również ideę, nad którą pracował Jan Ziemski dotyczącą problematyki „obrazów znikliwych”. Jej spełnieniem była forma zaprezentowana w 1969 roku podczas IV Sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze.

PROWENIENCJA:
- Aukcja portalu Artinfo.pl (14.12.2021, poz. kat. 12);
- Kolekcja prywatna, Polska.

W polu zainteresowań Haliny Wrzeczyńskiej znalazły się nauki ścisłe, szczególnie te związane z fizyką. Artystka doceniała w nich ład, harmonię i logikę, których poszukiwania w doświadczeniach empirycznych przynosiły niewymierne rezultaty. Podobnie jak tytuł prezentowanej pracy, założenia twórcze malarki krystalizowały się do początku lat 70. XX wieku. Wtedy skierowała swoje rozważania ku sztuce, którą nazywała fantastyczną, a dziś budzi skojarzenia z op-artowską konwencją. Nawiązanie to nie jest zaskakujące, jeśli prześledzi się tytuły serii obrazów Wrzeszczyńskiej takich jak: Barwy widmowe, Przenikanie form podstawowych, Interferencja, czyli zagadnień związanych z optyką. Wśród specjalistycznej problematyki można odszukać również tę nawiązującą do natury, jednak na zupełnie innym poziomie zgłębienia tematu niż dotychczas znane z twórczości artystów. Dotyczą one na przykład geologii a dokładniej mineralogii, co Halina Wrzeszczyńska zwizualizowała w obrazach Struktury krystaliczne.

PROWENIENCJA:
- Zakup bezpośrednio od artystki;
- Kolekcja prywatna, Polska

Sztuka Karoliny Jabłońskiej to zwiastun zmiany, nastania kolejnej ery w tendencjach w sztuce polskiej, czego doskonałym przykładem są już jej wczesne obrazy. Po latach dominacji sztuki konceptualnej i neoekspresjonistycznej lat 70. i 80. XX wieku oraz krystalizacji nurtu sztuki krytycznej dominującej w latach 90. XX wieku i na początku lat dwutysięcznych, do świadomości odbiorców przebił się głos kolejnego, młodszego pokolenia artystów. Jest to ponowny wgląd w osobę artysty – jego przeżycia, która wraz z widoczną zmianą pokoleniową, za którą idzie technicyzacja świata, przybiera nową formę w sztuce. Karolina Jabłońska traktuje wizerunek własny poniekąd jako archetyp generacji, którą reprezentuje. Dlatego, mimo że postacie z jej obrazów posiadają jej rysy, a wydarzenia zrelacjonowane na płótnach dotyczą aktywności jej rówieśników, w obrazach artystki można odczytać szereg emocji, nie tylko tych potencjalnie pozytywnych i prezentowanych na przykład w social mediach. Dlatego obrazy Karoliny Jabłońskiej potrafią niepokoić, co artystka podkreśla często przeskalowanymi elementami w obrazie, ciasnym kadrem, w którym niekiedy nie mieści się cała postać, rozciągniętymi, nienaturalnie elastycznymi kończynami bohaterów. Karolina Jabłońska, wraz z Tomaszem Kręcickim i Cyrylem Polaczkiem, tworzą grupę artystyczną Potencja. Artystka jest absolwentką malarstwa na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 2014-2015 studiowała na Vysoká škola uměleckoprůmyslová w Pradze. W 2018 roku przebywała na artystycznej rezydencji w Lipsku. Jest laureatką m.in. w konkursie Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu oraz II nagrody w 43. Biennale Malarstwa Bielska Jesień. Jej najnowsze obrazy zostały pokazane podczas ekspozycji Przetwory w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, a jeden z nich jest prezentowany w nowej siedzibie Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.

PROWENIENCJA:
- Aukcja w Desa Unicum (21.10.2014, poz. kat. 38);
- Kolekcja prywatna, Polska.

WYSTAWIANY I UJĘTY W KATALOGU:
Hilary (Hilary Krzysztofiak) 1926-1979, malarstwo i rysunek, katalog wystawy, [oprac.] Hanna Kotkowska-Bareja, Elżbieta Zawistowska, Muzeum Narodowe w Warszawie 1997, s. 283, poz. 96

Sztuka bezprzedmiotowa, jak sam nazywał swoją twórczość́ Stefan Gierowski, w jego interpretacji oparta jest o działanie koloru, który ma bezpośrednio wpływać na odbiorcę̨. Od lat 50. XX wieku artysta tworzy serię numerowanych obrazów wykonanych na płótnie. Pierwszy z nich powstał w 1957 roku. Oddzielnym, równie istotnym dla Stefana Gierowskiego zjawiskiem są̨ prace wykonane na papierze, akwarele. Malarz nie traktuje ich jako szkiców do obrazów olejnych. Stanowią̨ one oddzielne byty w jego poszukiwaniach twórczych. Skąd ten „sentyment” do farb wodnych? Ze względu na przezierność́, świetlistość́, możliwość́ uzyskania doskonalszej gradacji tonów barwnych, tak istotnej w sztuce opartej w swych założeniach na oddziaływaniu kolorem. Nie można im również̇ odmówić́ większej spontaniczności i radości tworzenia w porównaniu do skrupulatnie opracowywanych płócien.

WYSTAWIANY:
- Art. Dekoracyjne, Galeria Biała, Lublin, 2022.

Modernistyczne inspiracje w twórczości Marcina Chomickiego, artysty uprawiającego malarstwo, rzeźbę, instalację oraz sztukę 3D, ujęte zostały w elementy – moduły dające możliwość zestawiania ich ze sobą. Bryły rzeźb pozwalają na ich rozbudowę o kolejne części, dzięki czemu twórca buduje z nich architektoniczne obiekty równocześnie podkreślając ich i samej architektury funkcjonalność. Eksponowanie elementu transformacji kieruje skojarzenia w stronę urbanistycznych zagadnień. Marcin Chomicki poszukuje inspiracji nie tylko w użytkowej bryle czy tkance miejskiej, ale również wśród przedmiotów codziennego użytku, szczególnie tych pochodzących z czasów PRL-u. Prezentowane obrazy o jednakowej wielkości, powielają kształt często jednobarwnych płytek powszechnie stosowanych w łazienkach, kuchniach, miejscach użyteczności publicznej właśnie z lat 70. i 80. XX wieku. Podobnie jak na wskroś utylitarne płytki, czy autorskie rzeźby, Chomicki zestawia swoje obrazy w zbiory aranżując w ten sposób przestrzeń równocześnie nadając płótnom barwę w zgeometryzowanej formie. Barwa towarzyszy artyście również w akcjach kreowanych w przestrzeni publicznej. Marcin Chomicki, we współpracy z Justyną Wencel, jest autorem serii interwencji polegających na eksponowaniu anonimowych, miejskich obszarów. Są to na przykład projekt 0,5 km koloru, który został zrealizowany na kładce pieszej łączącej CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie z Jazdowem, czy Labiryntu zrealizowanego w południowej części Wrocławia.

WYSTAWIANY:
- Art. Dekoracyjne, Galeria Biała, Lublin, 2022. - Obrazy / Obiekty, Galeria Szewska 16, Poznań, 2022.

„Początkowo [kolor] bawił mnie w najbrutalniej szych zestawieniach, w ostrych kontrastach. Potem zaczęłam wyciszać, przechodzić w gamy monochromatyczne. Kiedy byłam młodsza, pasjonowała mnie agresywność czerwieni, teraz moją ulubioną gamą są fiolety i błękity”. Aleksanda Jachtoma [za: Artyści mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa, rozmawia Elżbieta Dzikowska, Warszawa, 2011, s. 118.]

PROWENIENCJA:
- Aukcja w Desa Unicum (30.11.2021, poz. kat. 3);
-Kolekcja prywatna, Polska.

„(...) czasem niepodobna wykreślić granicy, gdzie zaczyna się malarstwo abstrakcyjne, a kończy tak zwane realistyczne. (...) Jeśli o mnie chodzi, gdy zabieram się do pracy, mam ideę obrazu w głowie, ale tej idei nie realizuję chłodno i bardzo zależy mi na tym, żeby dać widzowi wszystko to, co odczuwałem przy robocie — zapał, rozterki, podniecenie”. Tadeusz Dominik [za: Co po Cybisie?, red. Michał Jachuła i Małgorzata Jurkiewicz, Warszawa 2018, s. 25.]

PROWENIENCJA:
- Aukcja w Desa Unicum (30.11.2021, poz. kat. 50);
- Kolekcja prywatna, Polska.

Malarstwo końca lat 70. XX wieku, a przede wszystkim lat 80. określane jest jako nurt nowej ekspresji i pierwszym skojarzeniem jakie się pojawia są prace m.in. Ryszarda Grzyba, Pawła Kowalewskiego, Jarosława Modzelewskiego, Włodzimierza Pawlaka, członków grupy artystycznej Gruppa. Warszawskie środowisko artystyczne w głównej mierze reprezentowało tendencje powiązane ze sztuką Neue Wilde - gwałtownych i spontanicznie malowanych płócien. Nie jest to jednak jedyna interpretacja sztuki w czasach postinformelowych. Równolegle pojawił się nurt nowej figuracji, którego reprezentantem jest m.in. Marek Sapetto. Jego obrazy przybierają estetykę plakatów – wypełnione płaską plamą barwną postacie, obwiedzione ciemnym konturem, relacjonują prosto z płócien najnowsze doniesienia, niczym prezenterzy wiadomości czy właśnie wspomniane afisze. W ten sposób artysta uprawia prywatną publicystykę, niekiedy podszytą szyderstwem jako środkiem do uwypuklenia poruszanego w obrazie tematu. Sam malarz twierdził, że przekazem zawartym w obrazie chce dotrzeć do świadomości widza w trzydzieści sekund, ponieważ wierzy w społeczne oddziaływanie sztuki. Artysta w latach 1960-1966 studiował na Wydziale Malarstwa i Grafiki w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1971 roku był wykładowcą macierzystej uczelni a w 1990 roku uzyskał tytuł profesora. Wielokrotnie wystawiał swoje dzieła wspólnie z Wiesławem Szamborskim.

PROWENIENCJA:
Do pracy dołączony jest certyfikat Fundacji ZW.

W 1971 roku skróciłam sobie nazwisko. Odkleiłam się od Natalii Lach-Lachowicz, stałam się Natalią LL. Te dziewczyny -modelki są moimi sobowtórami. - Natalia LL

Władysław Hasior, przy wykorzystaniu przedmiotów codziennego użytku, uszkodzonych lalek, szklanych naczyń, konarów drzew, skrawków tkanin, drutów i wielu innych elementów komponował assemblage, dzięki czemu jego działalność artystyczna była nie tylko prowokacją twórczą, ale również intelektualną. Artysta uważał, że wykorzystywane przez niego elementy mają możliwość sugerowania konkretnych treści, równocześnie kreował osobiste misterium przedmiotów. W części z nich, jak na przykład chleb, mydło, świeca można również doszukać się znaczeń symbolicznych, filozoficznych a nawet religijno-duchowych. W 2014 roku w krakowskim MOCAK-u odbyła się wystawa dzieł rzeźbiarza, w katalogu do niej można odszukać osobisty słownik symboli wizualnych z przypisanymi doń znaczeniami. Ostatnia duża prezentacja miała miejsce w tym roku, w Pałacu pod Blachą przy Zamku Królewskim w Warszawie.

PROWENIENCJA:
- Kolekcja Wojciecha Fibaka - Monte Carlo;
- Aukcja w Desa Unicum (26.02.2015, poz. kat. 55);
- Kolekcja prywatna, Warszawa;
- Aukcja w Polswiss Art (07.12.2021, poz. kat. 93);
- Kolekcja prywatna, Polska.

Jak wielkim zaskoczeniem dla profesora warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych Jana Cybisa była postać studenta Jana Dobkowskiego? Dużym, ponieważ w pracowni najsłynniejszego polskiego kolorysty, pojawił się artysta, który już w takcie studiów zdecydował o tym jaką formę przyjmie jego malarstwo i mimo całego swojego autorytetu dydaktyk nie przekonał Jana Dobkowskiego do zmiany decyzji. Już wtedy, w 1965 roku pojawiła się u młodego malarza charakterystyczna i towarzysząca mu niezmiennie linia i płaskie plamy barw. Wkrótce potem, bo w 1967 roku została zorganizowana pierwsza wystawa grupy Neo-Neo-Neo, do której należał artysta wraz z Jerzym „Jurrym” Zielińskim, podczas której dobitnie zamanifestowane zostały programowe podstawy takie jak zwrot ku figuracji, posługiwanie się estetyką pop-artu, zerwanie z akademickim podejściem do malarstwa. Podczas trzeciej wystawy grupy w 1969 roku zorganizowanej w halach fabrycznych oddziału przedsiębiorstwa POLFA ogłoszony został manifest grupy, co ważniejsze Jan Dobkowski poza obrazami zaprezentował podwieszone pod sufitem formy przestrzenne powielające fantastyczne, rozerotyzowane postacie z jego obrazów. W 1968 roku, w momencie uzyskania dyplomu, prace Dobkowskiego zostały wyeksponowane podczas prezentacji „Secesja - Secesja?”, gdzie zyskały uznanie oraz otworzyły drogę malarza do międzynarodowej kariery. W latach 1969 -1972 Jan Dobkowski tworzył zielono-czerwone obrazy o jednakowym formacie zbliżonym do 200 x 150 cm. Te monumentalne płótna zostały zasiedlone przez fantastyczne zwierzęta, erotyczne figury, biomorficzne struktury czasem multiplikowane, co sprawiało, że płótna niemal pulsowały. W 1972 roku artysta otrzymał stypendium pozwalające na wyjazd do Nowego Jorku. Tam kontynuował pracę nad formą przestrzenną tworząc wieloelementowe kompozycje, niczym te z obrazów, z wielobarwnej, przeziernej pleksi. Wydaje się, że doświadczenie to wprowadzone zostało przez Dobkowskiego również do obrazów, czego najlepszym dowodem jest prezentowane dzieło „Słaba płeć” w pełni wpisujące się w cykl płócien czerwono-zielonych (również formatem) lecz malowane przy użyciu znacznie delikatniejszego zestawienia barw.

PROWENIENCJA:
- Zakup od Marii Stangret;
- Kolekcja prywatna, Polska.

„W życiu jestem liryczny, sentymentalny, prawie nigdy się nie bawię. W sztuce natomiast bawię się bardzo, na przykład, kiedy tworzę moje spektakle, kiedy je konstruuję, kiedy je oglądam. Bawi mnie praca, tworzenie znaków dla mojego przekształconego świata, który jest prawdziwszy od tego realnego. Wtedy czuję się prawie jak Bóg” Tadeusz Kantor [za biblioteka.teatrnn.pl: Sprawozdanie z sesji Spotkanie z Teatrem Tadeusza Kantora, Lublin, 1994, fbc, sygn. segr_3_14_166.]

Proweniencja:
- Zakup ze spuścizny po artyście;
- Kolekcja prywatna, Polska.

Postać Tadeusza Brzozowskiego to wyjątkowy przypadek optymistycznej, pogodnej postawy życiowej, która ma swoje odzwierciedlenie w jego dziełach. Artysta związany był z Grupą Krakowską i międzynarodowym środowiskiem surrealistów zrzeszonych w ugrupowaniu Phases. Już od lat 50. XX wieku, czyli czasów stalinizmu i panującej doktryny socrealizmu w sztuce, rysunki, prace na papierze stały się ważną formą ekspresji artystycznej. Wynikało to z niedostatku jakiego doświadczyło szczególnie grono młodych plastyków stojących w opozycji do dyktowanego stylu realizmu socjalistycznego. Od 1956 roku, po dwóch dekadach względnego ustabilizowania się sytuacji artystów, ogłoszono stan wojenny, który zapewne dla wielu z nich wywołał reminiscencje lat 50. Ze względu na panujące utrudnienia związane z brakiem dostępności narzędzi pracy – farb i dobrej jakości płócien, artysta tworzył jedynie niewielkie przedstawienia malarskie oraz zwrócił się ponownie w stronę rysunku. W 1981 roku powstało ponad 100 prac na doskonałej jakości papierze, który dotychczas w raz z wyśmienitymi tuszami zalegał zapomniany w kącie pracowni. Pomimo trudnych warunków pracy, w pierwszej połowie lat 80. XX wieku Brzozowskiego nie opuszczał humor, przewrotność i pewien groteskowy rys postaci. Wystarczy spojrzeć na tytuły obrazu. W przypadku oferowanego tuszu mamy do czynienia z koniem (przewrotną personifikacją szlachcica) przyłapanym na nocniku. Po sprawdzeniu etymologii słowa nocnik okazuje się, że nakastlik (obecnie szafka nocna w mowie małopolskiej) to pierwotnie skrzynka z nocnikiem czy też garnkiem nocnym, a Władysław Smoleń w swoich „Pismach historycznych” wydanych w 1901 roku wspomina: „Po dnia całego mozołach wyprowadza szlachta zmęczone konie na nocnik – w łąki lub do lasu, jeżeli w nim bujnie porasta trawa”. Szlafcymer z kolei to w luźnym tłumaczeniu, wymieniona przez Smolenia szlachta.

„Kreska rani powierzchnię, która zaczyna świecić i mieć kolor. Jakbym zadrapała. Kreska jest przerwaniem pewnej ciągłości, promieniuje jak rana. Jest to wejście w głąb przestrzeni. Rozdarcie. Istnieje, oczywiście, także zewnętrzna powierzchnia przestrzeni i jej kolor. Erna Rosenstein [za: Niespodziewane. Rysunek, rzeźba, malarstwo. Erna Rosenstein [katalog wystawy] rozmawiał Zbigniew Taranienko], Centrum Sztuki Studio, Warszawa, 1984, s. nlb.]

Malarstwo Erny Rosenstein porównywane jest do prac związanych z nurtem surrealizmu. Artystka, mimo że mieszkała w Warszawie, była silnie związana z krakowskim środowiskiem twórczym. Jako członek Grupy Krakowskiej prezentowała swoje kompozycje w galerii Krzysztofory. Jednocześnie wystawiała w warszawskiej galerii Krzywe Koło. Wzięła również̇ udział w dwóch ważnych krakowskich pokazach: I Wystawie Sztuki Nowoczesnej oraz wystawie „Dziewięciu” zorganizowanej w 1955 roku. Łączyła ją silna więź́ z Jonaszem Sternem. Lata wojny, pobyt we lwowskim getcie i czas okupacji wywarły silny wpływ na artystkę̨. Prace Erny Rosenstein są̨ nacechowane poetycznością̨. Niewielkich rozmiarów deseczki czy prace na papierze, wykonane w mieszanych technikach z elementami kolażu, często stanowiły element większej kompozycji - instalacji. Podczas wystawy zorganizowanej przez Centralne Biuro Wystaw Artystycznych w Warszawie w 1967 roku, można było zobaczyć́ m.in. niewielkie wyściełane pudełeczka, w których artystka zawiesiła obrazy, szafę̨ pełną prac czy przestrzeń́ podzieloną ściankami na niewielkie intymne strefy sprzyjające kontemplacji. W 2014 roku w warszawskiej Królikarni (oddział Muzeum Narodowego) odbyła się̨ wystawa będąca próbą̨ retrospektywy pod tytułem „Nakładanie”. Równocześnie ukazała się̨ monografia na temat artystki „Erna Rosenstein. Mogę̨ powtarzać́ tylko nieświadomie” opracowana przez Dorotę̨ Jarecką i Barbarę̨ Piwowarską. W 2021 i 2022 roku, w galerii Hauser & Wirth, odbyły się dwie monograficzne wystawy artystki kolejno w Nowym Jorku i Zurychu. Również w 2021-2022 roku dzieła Erny Rosenstein można było podziwiać podczas wystawy Tate Modern w Londynie i The Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku podczas prezentacji „Surrealism Beyond Borders”.

Studiowała w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowniach malarstwa sztalugowego, monumentalnego i grafiki. Od 1948 roku pracowała w macierzystej uczelni, gdzie w 1987 roku uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. Artystka związana z Grupą Krakowską oraz inspirującą się m.in. buddyzmem katowicką Grupą Oneiron. Malarka i graficzka interesowała się również kulturą dalekiego wschodu i wywodzącą się z niej filozofią zen. Jej prace kojarzą się z symbolicznym zapisem rzeczy wyobrażonych. Artystka również dokumentowała przemijanie zjawisk, obrazów i odczuć. Jej dzieła to oniryczne przekształcenia realnych doznań.

PROWENIENCJA:
- Aukcja w Agra Art (24.03.2005, poz. kat. 43);
- Kolekcja prywatna, Polska.

„28 VII 1986 dopiero teraz znowu zobaczyłem / tę PIERŚ w mroku PROSTOKĄTA, który był ba - / rdziej NIGREDO niż SILLY BUCKET czy też mo- / że zoranym, zaoranym polem. Że Funkcje są / dzielone: INTELEKTUALNA na lewo (...) / EMOCJONALNA na prawo (...) / JAK HAUST MORZA ... było to metafo / ryczne opisanie First – Hand experience, Dozna - / nia Bezpośredniego, Autentycznego. Aur, było...” [fragment tekstu Zbigniewa Makowskiego z prezentowanego obrazu.]

Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Katowicach, uzyskując tytuł magistra.Jest interdyscyplinarnym artystą rozwijającym praktykę w obszarze obiektów oraz obrazów. Swoje prace prezentował m.in. na wystawach indywidualnych w Centrum Sztuki Współczesnej Kronika w Bytomiu, Galerii Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach oraz w niezależnych galeriach takich jak: Hidden Gallery w Pradze. Brał udział w wystawach zbiorowych, m.in. w Musée royal de Mariemont w Belgii oraz Utazu Art Award Biennale w Japonii. W swojej twórczości eksploruje temat tożsamości oraz jej transformacji, na którą składają się jego miejsce pochodzenia – Śląsk, rodzina, religia, tradycja oraz orientacja psychoseksualna. Artysta uczestniczy również w projektach społecznych i współpracuje z organizacjami pozarządowymi. Poszukuje inspiracji w różnorodnych środowiskach, uwzględniając ich obecność jako nieodłącznej tkanki społecznej.

Rozpoznawalna twórczość Wojciecha Siudmak to hiperrealistyczne i równocześnie fantastyczne przedstawienia kojarzące się ze sztuką surrealistów – Salvadora Dalego i Rene Magritta. Jednak nim twórca zdefiniował swoją charakterystyczną estetykę w latach 1961-1966 studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Lata 60 XX wieku to równocześnie czas konstytuowania się Polskiej Szkoły Plakatu. Można sądzić, że prezentowany poliptyk wpisuje się w wypracowywaną wtedy przez warszawskich plakacistów formę jaką na przykład posługiwał się Rosława Szaybo.

PROWENIENCJA:
- Zakup na aukcji w Wallspace Gallery (2 .12.2021, poz. kat. 13);
- Kolekcja prywatna, Polska.

Oferowany obraz pochodzi z czerwonego okresu artysty i stanowi element całego cyklu prac i instalacji przestrzennych Witolda-K komponowanych na czerwonym tle. Cykl ten to zbiór dzieł przedstawiający kłębiące się białe, czarne i czerwone zaoblone bryły, z często ukrytą, zgeometryzowaną postacią ludzką, wyznaczającą przeciwwagę dla całej kompozycji. Prace z czerwonego okresu artysty były prezentowane podczas wystawy retrospektywnej Witolda-K zorganizowanej w 1973 roku, z okazji 25-lecia pracy twórczej artysty w Otis Art Institute of Los Angeles County. Analogiczne kompozycje były również oferowane na paryskiej aukcji z Atelier Magdalena Reinharez (1925-2012), a w wydanym przez Sotheby’s albumie można odnaleźć podobne kompozycje opatrzone tytułami numerycznymi. Witold K, właściwie Wit Leszek Kaczanowski jest jednym z niewielu polskich malarzy o ugruntowanej pozycji artystycznej, zarówno w Europie jak i w Stanach Zjednoczonych. Jego dokonania na polu sztuk wizualnych zostały docenione przez Dom Aukcyjny Sotheby’s, gdzie w 2007 roku zorganizowano jedną z największych wystaw artysty (oddział w Amsterdamie) oraz wydano monumentalny album podsumowujący jego twórczość. Witold-K może również poszczycić się portretem wykonanym przez Pabla Picassa, pochodzącym z 1967 roku, który był prezentowany w Muzeum Narodowym w Krakowie w 2013 roku.

PROWENIENCJA:
- Jerzy Nowosielski Foundation;
- Kolekcja prywatna, Polska.
- Zakup na aukcji w ANS AZURA (26.05.2022, poz. kat. 7);
- Kolekcja prywatna, Polska.

W rozmowie z Elżbietą Dzikowską Nowosielski relacjonuje: „Najpierw zostałem wprowadzony w sztukę nowoczesną. Miałem wówczas 15 lat i pamiętam, że dzięki pewnemu znajomemu architektowi dokonało się we mnie – zaledwie w ciągu godziny! – otwarcie na rozumienie, a przede wszystkim na odczuwanie sztuki. Było to wspaniałe uczucie. Wkrótce po tym niezwykłym wydarzeniu znalazłem się w lwowskim muzeum ikon […]”. W latach 40. i 50. XX wieku malarz pozostawał w kręgu oddziaływania Tadeusza Kantora i przyszłej II Grupy Krakowskiej. Wśród twórców związanych ze środowiskiem krakowskim można odszukać analogie związane z abstrakcją geometryczną ujętą w liryczną formę. W ten sposób na przykład temat trójkątnych obiektów w przestrzeni potocznie zwanych „lejkami” pojawia się w pracach Andrzeja Wróblewskiego, Jerzego Tchórzewskiego czy właśnie Jerzego Nowosielskiego z przełomu lat 40. i 50. XX wieku. Na tym etapie twórczości w abstrakcyjnych obrazach Jerzego Nowosielskiego brak jeszcze charakterystycznej bordiury oddzielające strefę sacrum, jak dzieje się to w ikonach, lecz sama kolorystyka dzieła, zrezygnowanie z fakturalności w obrazie nawiązują już do dojrzałych dzieł malarza, w których uwypuklony element sacrum (nie należy mylić z religijnością) można odnaleźć w licznych obrazach. Jak wspomina Roman Kaczkowski: „Dla Nowosielskiego nawet obrazy abstrakcyjne były ikonami, ale nie tyle ze względu na formę, co samą intencję, idee wpisaną w dzieło sztuki”. Lata 40. i 50. XX wieku to dla Jerzego Nowosielskiego moment wzmożonej pracy twórczej oraz licznych poszukiwań artystycznych. Natomiast 2. połowa lat 50. oraz początek lat 60. XX wieku to czas licznych wystaw oraz pochlebnych recenzji prezentowanych dokonań. Licząc od 1956 roku – schyłkowego etapu doktryny socrealistycznej w malarstwie polskim – Jerzy Nowosielski reprezentował kraj na Biennale w Wenecji w 1956 roku oraz Biennale w São Paulo w 1959 roku. W roku 1960 jego obraz „Wiolonczelista” był nominowany do nagrody Solomona Guggenheima w Nowym Jorku. W 1963 roku została natomiast zorganizowana wielka ekspozycja prac malarza w warszawskiej Zachęcie. „Maluję z musu! Kiedy czegoś nie umiem już napisać, nie umiem inaczej tego uzewnętrznić – no to maluję! Bo malarstwo zaczyna się tam, gdzie wszystkie inne sposoby przekazu – od człowieka do człowieka – stają się bezsilne”. Jerzy Nowosielski [za: Najprostszą drogą. Rozmowy z artystami. Barbara Ziembicka, Kraków 1998, s. 28.]

Rzadko mamy do czynienia z twórcą̨ konsekwentnym, o ukształtowanej idei i poglądach artystycznych. Z artystą swobodnie wypowiadającym się̨ w wielu dziedzinach sztuki takich jak malarstwo, rysunek, grafika, literatura. O szerokich horyzontach, zarówno intelektualnych sięgających od malarstwa Pietera Paula Bruegela do filozofii i sztuki dalekowschodniej. Skupionego na analizie, kreacji, twórczości i artyzmie w najbardziej podstawowym tych słów znaczeniu, upraszczającym otaczający świat do znaku czy rytmu, korzystającym z najpierwotniejszych inspiracji, jakimi są̨ na przykład prawa i mechanizmy rządzące naturą. Jan Tarasin, pomimo wykorzystywania syntetycznych form, buduje skomplikowane, gruntownie przemyślane, skonstruowane na nowo kompozycje. Wydaje się̨, że zajmuje go semantyka na polu malarstwa. Tak rozległe poszukiwania inspiracji wynikają̨ z przekonania artysty, że kultura europejska zamknęła się̨ w ograniczonym kręgu filozofii antropocentryzmu oraz europejskich kodów kulturowych. W obrazach Jana Tarasina znaki i symbole umieszczane na płótnie, wydają̨ się̨ niestarannie rzuconymi kleksami farby. Czy jest tak w istocie, czy może są̨ to studia nad kinetyką ciał i obiektów? Z dekonstrukcji przedmiotu, podzielenia go właśnie na małe znaki, tworzą̨ się̨ Zapisy, Sytuacje, Komplikacje, Fazy dynamiczne, Magazyny – czyli cykle płócien Jana Tarasina. Obrazy malarza zmuszają̨ do porzucenia porządku, jednoznaczności symbolu, racjonalnego myślenia, na rzecz nowych doświadczeń́ poznawczych i samodzielnego ukształtowania otoczenia z dostępnych na płótnie przedmiotów w najlepiej nowym kontekście.

„Każdy wiersz jest obrazkiem – szkicem, który notuje aktualny stan jakiegoś wycinka świata w sposób najpełniejszy, ponieważ oddaje jego barwę, muzykę, nawet zapach i całą otaczającą go atmosferę, działając na uczucia poety i czytelnika. Podobnie jak w obrazach zen [tzw. zenga], gdzie poszczególne cząsteczki wszechświata: drzewo albo kwiat, czy nawet tylko liść, istnieją samotnie w białej i pustej przestrzeni, opisując ten świat w sposób najkrótszy i najbardziej wyczerpujący. Porównanie z malarstwem nie jest tutaj przypadkowe, albowiem oba przejawy sztuki stworzone zostały przez tę samą myśl: chęć świadomego przeżycia momentu teraźniejszego”. Janina Kraupe-Świderska [za: Anna Budziałek, Poetka polskiej awangardy, w: Janina Kraupe, Kraków, 2014, s. 15.]

Ryszard Grzyb, malarz i poeta, którego debiut artystyczny przypadł na połowę lat 80. XX wieku. Jeden z założycieli „Gruppy”, redaktor pisma „Oj dobrze już”. W latach 80. XX wieku wiązany z ekspresyjnym nurtem nowej figuracji. W tym czasie tworzył tak zwane „papiery” – wielkoformatowe prace wykonane gwaszem, dzieła niekiedy o ironicznym wydźwięku. Absurdalny ton cechuje również późniejsze kompozycje malarza powstałe w końcu lat 80. XX wieku i na początku lat 90., kiedy to artysta powrócił do tradycyjnego warsztatu – malarstwa olejnego. Wtedy też pojawiają się coraz śmielsze zestawienia kolorystyczne, które ewoluują w kolejnych latach do kontrastowych barw oraz motywu zwierząt: nosorożców, królików, żółwi. Od 2004 roku artysta prowadzi projekt „Zdania napowietrzne”, w którym w przestrzeni publicznej prezentuje krótkie frazy poetyckie.

PROWENIENCJA:
- Zakup bezpośrednio od artystki;
- Kolekcja prywatna, Polska.

Martyna Czech jest absolwentką Wydziału Artystycznego Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, gdzie uzyskała dyplom w pracowni Andrzeja Tobisa. W 2015 roku została laureatką Grand Prix Biennale Malarstwa „Bielska Jesień”, a w 2019 roku została nominowana do Paszportów Polityki. Jej emocjonalne malarstwo jest jednym z najciekawszych wśród twórców młodego pokolenia. Za pośrednictwem zastosowanych środków artystycznych kojarzy się również z nurtem nowej ekspresji lat 80. XX wieku. Artystka maluje zaobserwowane wydarzenia, poruszające ją na tyle, by wzbudzić w niej niezrozumienie, niezgodę czy nawet niechęć. Martyna Czech w swoich obrazach nie unika skrajnych emocji, korzysta z mizantropii jako impulsu do podjęcia interesującego ją tematu, co dobrze zostało wyrażone w tytule i tekście do wystawy „Jad” zorganizowanej w Galerii Bielskiej BWA. Równocześnie pozytywne uczucia wywołują w niej zwierzęta, które w interpretacji artystki mogą stanowić przeciwwagę dla figury człowieka lub wręcz odwrotnie – personifikują go.

Jeden z najwybitniejszych twórców polskiej sztuki powojennej badający m.in zagadnienia przestrzeni w obrazie, jej dopełnienia oraz iluzji. Autor charakterystycznych płócien zaliczanych do sztuki op-artu, wysoko cenionych przez kolekcjonerów, kompozycji manipulujących procesem widzenia odbiorcy jego obrazów. Przełomowy w twórczości Wojciecha Fangora był rok 1958. Wtedy to, wspólnie ze Stanisławem Zamecznikiem, wykreował pierwszą instalację przestrzenną zaprezentowaną w salonie Nowej Kultury w Warszawie. W twórczości artysty ważnym elementem był również znak graficzny. Jako projektant plakatów, mozaik i dekoracji ściennych, łączył te części składowe w licznych realizacjach w przestrzeni publicznej jak na przykład słynnym plakacie Festiwalu Młodzieży i Studentów, mozaice zdobiącej dworzec Warszawa-Śródmieście, muralu Kucie Kos obecnie znajdujący się w budynku Muzeum Warszawy, lub też współcześnie projektując dekorację ścienną drugiej linii metra w Warszawie, w której znaki, litery stanowią kluczowy element. W 2005 roku w Warszawie odbyła się akcja artystyczna CowParade. Organizowanie parad naturalnych rozmiarów zwierzęta zostało zapoczątkowane w 1998 roku i do 2005 roku wielobarwne krowy gościły w Nowym Jorku, Chicago, Londynie, Manchesterze, Pradze i Johannesburgu. W warszawskiej edycji udział wzięli, poza Wojciechem Fangorem, tacy artyści jak: Andrzej Pągowski, Leszek Szurkowski, Kora Jackowska, Laura Pawela, Grupa Twożywo, Łódź Kaliska, Edward Dwurnik, Zbigniew M. Dowgiałło.

Obrazy z cyklu „Krajobraz animalistyczny” były obecne w twórczości Henryka Musiałowicza od lat 50. XX wieku. W 1957 roku artysta odbył ważną podróż do Francji, gdzie miał okazję zapoznać się ze zbiorami sztuki archaicznej i wczesnośredniowiecznej. Syntetyczna forma zobaczonych tam przedmiotów zapewne znacząco wpłynęła na twórczość malarza, gdyż jedną z cech charakterystycznych jego twórczości było posługiwanie się syntetycznym przedstawieniem figury zwierzęcia lub człowieka uproszczonym do jego zarysu. Tak zdefiniowany znak, którym posługiwał się Henryk Musiałowicz od 1964 roku nabiera również barw, często złota i czerwieni, a cała kompozycja reliefowych struktur. Dotychczas malarz pracował w czerni i bieli, utrzymywał swoje dzieła w chromatycznej tonacji barwnej. Wybrany przez artystę w tym cyklu znak kojarzący się z figurą zwierzęcia, był również przejawem duchowej myśli towarzyszącej artyście – jak pisała Bożena Kowalska: „Swoją prawdę, wiarę i sacrum znalazł w przyrodzie, w sztuce i w człowieku. W przyrodzie kiedy w latach osiemdziesiątych stworzył sobie w Cieńszy, wśród lasu, zaciszne schronienie w ogrodzie pełnym drzew i kwiatów. W sztuce, bo jak mówił: „Ludzkość bez sztuki byłaby smutna i zubożona,” (…) W człowieku, bo mimo doświadczeń wojny nigdy nie stracił przeświadczenia, że tak, jak zło, także dobroć i świętość są nieodłącznymi atrybutami natury ludzkiej”.

Serigrafia Leona Tarasewicza pochodzi z przełomu 1990 i 1991 roku, kiedy to artysta na zaproszenie Paola Cardazza brał udział w warsztatach artystycznych w Wenecji. Między innymi wtedy powstał cykl serigrafii, które były prezentowane na Międzynarodowym Biennale Grafiki w Lubljanie. Warto zaznaczyć, że motyw owalnych, koncentrycznych pasów sugerujących na przykład zaorane pole, został wykorzystany przez malarza również w monumentalnych płótnach. Jedno z nich, pochodzące z 1990 roku, było prezentowane podczas wystawy Leona Tarasewicza w berlińskiej Galerii Fahnemann, drugie znajduje się w zbiorach Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, kolejne, pochodzące z 1993 roku, w kolekcji warszawskiej Zachęty (nr inw. M-698).

PROWENIENCJA:
- Zakup na aukcji w Agra Art (20.04.2008, poz. kat. 34);
- Kolekcja prywatna, Polska.

Częstym bohaterem prac Eugeniusza Markowskiego jest koń́ lub byk, silne, narowiste zwierzę̨ uznawane za personifikację ludzkich nieokiełznanych emocji. Większości kompozycji Markowskiego towarzyszą literackie cytaty zawarte na marginesach obrazów, stanowiące komentarz do tego co zobrazowane przez artystę̨. W przypadku tego obrazu malarz cytuje Demokryta: nie staraj się / zrozumieć / wszystkiego, bo / wszystko stanie się niezrozumiałe.

Zgeometryzowane, zunifikowane pejzaże Tadeusza Dominika można rozpatrywać́ jako naturalne następstwo estetyki kapistów, którzy używając wielu warstw farby łudzących oko, podobnie jak Tadeusz Dominik, zniekształcali czy też przetwarzali obraz, by przedstawić́ rzeczywisty krajobraz. Płótna Tadeusza Dominika cechuje ekspresyjny charakter, zarówno w formie kłębiących się̨ kształtów, jak i dramatycznych, szybkich pociągnięć́ pędzla, dających wrażenie nachalnej potrzeby zapisania chwili nim będzie minionym, mglistym epizodem. Oferowane płótno doskonale wpisuje się̨ w tematykę̨ prac Tadeusza Dominika, którymi są̨: pejzaż̇ , uproszczone wizerunki pól, połacie ukwieconych łąk zunifikowanych do nieregularnych, kulistych plam barw, widoki ogrodu.

PROWENIENCJA:
- Aukcja w Desa Unicum (17.11.2016, poz . kat. 4);
- Kolekcja prywatna, Warszawa.

„Przeźroczystość gęstość ciemność. Pusta przestrzeń jest rozumiana jako byt pierwszy. Puste rozpoczyna świadomość przeźroczystości. Przeźroczystość przestrzeni to powietrze i woda. Inaczej przeźroczysta jest przestrzeń powietrza, przestrzeń mglistości, przestrzeń deszczu, przestrzeń wewnętrza wody. Istnieją jeszcze inne rodzaje przeźroczystości: szyby, soczewki, szkła barwnego, tworzywa. Do przezroczystości należą: przestrzeń między gałęziami, siatki, otwory, szczeliny, tkanki, a także odległość i światło. A więc przeźroczystość to zawsze rodzaj jej gęstości. Przeźroczystość to przestrzeń między (przedmiotami). Przeźroczystość to, to pomiędzy”. Jan Berdyszak, notatki ze szkicownika, 1968 rok. [za: Jan Berdyszak. Twórczość z lat 1960-2002, red. Halina Gajewska, Orońsko, 2002, s. 121.]

Materia musi mnie zaskakiwać, a tworzenie jest sytuacją bardzo dynamiczną, eksperymentem. Kiedy nie czuję, że coś przy danej formule odkrywam, nie kontynuuję już tej metody tworzenia. Materia nie zawsze daje się przecież okiełznać tak, jakbym chciał i to jest właśnie źródłem zaskoczenia, a przez to i przygody, której zapewne nigdy nie doświadczyłbym, opracowując na przykład dzieło czysto cyfrowe. To materia [żywica] bardzo ciekawa – teraz, kiedy zastygła, możemy się w niej przeglądać, jednak najpierw była zupełnie płynna, ulatniały się nad nią szkodliwe opary. Po wyschnięciu przestaje być niebezpieczna – pozornie – i z jednej strony nabiera głębi, staje się nagle taka łudząca, plastyczna i lustrzana, a z drugiej, kiedy jest przełamana, pozostaje w dotyku niezwykle ostra, jak brzeg noża. Rodzaj tej nieoczywistości faktur, tego napięcia jest dla mnie kluczowy. - Bartosz Kokosiński

Artysta wszechstronny, znajdujący różne formy wypowiedzi artystycznej dla swoich rozlicznych rozważań jak na przykład w słowie pisanym – poezji i książce artystycznej, ale przede wszystkim w postaci sztuk wizualnych – grafice, rysunku i malarstwie. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, w pracowni Władysława Strzemińskiego, by ostatecznie ukończyć studia w Krakowie w 1950 roku. W sztuce uprawianej przez Andrzeja Strumiłłę obecna jest wielowątkowość, różnorodność formalna oraz pewnego rodzaju liryzm i praca z wyobraźnią charakterystyczna dla krakowskiego środowiska artystycznego lat 40. i 50. XX wieku, słusznie kojarzona m.in. z francuskim ruchem surrealistów związanych z grupą Phases. W 1956 roku artysta przeprowadził się do Warszawy. Nie zerwał jednak stosunków zarówno z łódzką jak i krakowską uczelnią, gdzie w różnych okresach był wykładowcą. Malarz odbywał liczne podróże. Odwiedził m.in. Nepal, Indie, Japonię, Tajlandię, Wietnam, Mongolię, Chiny, Syrię, Turcję, Syberię i Kaukaz, co dodatkowo poszerzyło jego horyzonty i znacząco rozwinęło spektrum form wypowiedzi artystycznej.

PROWENIENCJA:
- Własność Aleksandra Wojciechowskiego – krytyka i historyka sztuki, specjalizującego się w sztuce XIX i XX w.;
- Aukcja w Agra Art (13.06.2021, poz. kat. 109);
- Kolekcja prywatna, Polska.

Malarstwo Jerzego Stajudy to przede wszystkim akwarele i rysunki. Od tego artysta zaczynał proces twórczy przy pracach olejnych, ale również traktował niewielkie, spontanicznie tworzone kompozycje o efemerycznej formie jako dzieło sztuki samo w sobie. Malarz z ogromną starannością przygotowywał się do tworzenia prac nad kompozycjami na płótnie. Wyjątkowo też cenił proces twórczy, zarówno we własnym malarstwie, jaki i u innych artystów. Jerzy Stajuda przygotowywał techniczne rysunki na kalkach, następnie akwarelę, a później przystępował do malowania. Było to po wyborze odpowiednich rozwiązań kompozycyjnych dla każdej ze swoich prac. Ten niezwykle analityczny, jak przystało na absolwenta Politechniki Warszawskiej, proces skutkował uzyskaniem przemyślanych, delikatnych w barwach czy tonach dzieł, które mimo pozornie swobodnej linii i abstrakcyjnej formy były dokładnie przemyślane i kontrolowane w każdym momencie twórczym. Zapewne ten analityczny umysł i wyjątkowa wrażliwość estetyczna spowodowały, że Jerzy Stajuda do 1968 roku uprawiał również krytykę artystyczną publikując na łamach „Przeglądu Artystycznego”, „Przeglądu Kulturalnego”, „Ty i Ja”, a przede wszystkim „Współczesności”, gdzie prowadził swoją stałą rubrykę. Stajuda był wyjątkową postacią warszawskiego świata artystycznego, z łatwością zjednywał sobie ludzi. Jego dom stał się niemal salonem artystycznym. Od 1992 roku przyznawana jest Nagroda Krytyki Artystycznej im. Jerzego Stajudy, a jej pomysłodawcą był historyk i krytyk sztuki Paweł Sosnowski. Początkowo znajdowała się pod opieką Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, a od 2001 roku – Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

PROWENIENCJA:
- Dom Aukcyjny Van Ham, (7.10.2020, poz. kat. 200) - SØR Rusche Collection;
- kolekcja prywatna, Polska;
- Aukcja w Wallspace Gallery (02.12.2021, poz. kat. 51);
- Kolekcja prywatna, Polska
- Galerie Zak | Branicka, Berlin;

Michał Jankowski w swoim malarstwie uprawia świadomą grę z tradycją sztuki awangardowej i surrealistycznej. W przypadku prezentowanego obrazu również z mistrzami portretu z kręgu malarstwa holenderskiego, twórczością Andrzeja Wróblewskiego czy popularnymi tradycyjnymi fotografiami monidłami. Artysta ma wysoką świadomość tego, że w dziedzinie sztuki wiele konwencji, nurtów i stylów posiada pewnego rodzaju powtarzalny cykl. Docenia również wiedzę odbiorcy, który dzięki zdobytemu wcześniej doświadczeniu może w większości przypadków śmiało wymieniać nawiązania, inspiracje, wpływy związane z oglądanym dziełem sztuki. Wydaje się, że artysta stawia pytanie o kondycje sztuki w obliczu popularnego stwierdzenia, że „wszystko już było”. Czy formuła malarstwa, sztuk wizualnych, w takiej sytuacji została wyczerpana? Czy współczesny artysta może być innowacyjny i wolny od wszelkich porównań? Portret zdegenerowany (II) może być jednocześnie próbą wyzwolenia się artysty z kręgu nawiązań, próbą zniszczenia obrazu poprzez zastąpienie twarzy sportretowanej kompozycją geometryczną oraz milczącą zgodą na powstające w umyśle widza konotacje.

„Bo w sztuce jestem materialistką i interesuje mnie powierzchnia rzeczy, opakowanie i zakrycie. Interesuje mnie rozdźwięk pomiędzy obietnicą a zawartością. Wiadomo, że reklamie nie powinno się ufać – przymiotniki w niej powinny być traktowane z dużą rezerwą. Mimo wszystko ciągle jeszcze oczekujemy, że to, co napisane na wierzchu, powinno odnosić się do tego, co jest w środku. Albo oczekiwanie, nadzieja, że teraz będzie inaczej, chociaż wiele razy się nabieraliśmy i właściwie wiemy, że tym razem też będzie tak samo. Taki krótki moment, kiedy z entuzjazmem bierzemy do ręki pudełko i okazuje się, że ono jest dziwnie lekkie i właściwie już wiadomo, że za chwilę się dowiemy, że tam nic nie ma”. Jadwiga Sawicka [za: Między obietnicą a zawartością, Katarzyna Dzierżawin, w rozmowie z Jadwigą Sawicką, w: Przemyski przegląd kulturalny, 2/2006, s. 4.]

Katarzyna Swinarska uprawia malarstwo, sztukę video i performance. Jest absolwentką Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. W 2014 roku obroniła pracę doktorską, której promotorem był Henryk Cześnik, również związany z gdańskim środowiskiem artystycznym. Artystka zadebiutowała cyklem obrazów prezentowanych podczas wystawy pokonkursowej 39. Biennale Malarstwa „Bielska Jesień” w 2009 roku. W 2017 roku zaprezentowała film My - Wspólny organizm mówiący o miłości i rywalizacji wśród par artystycznych oraz zrealizowała projekt malarski Biophilia na Międzynarodowy Festiwal inSPIRACJE 12. Breathtaking w Szczecinie. W roku 2018 pokazała projekt performatywny Czarna sukienka. W 2019 roku w Gdańskiej Galerii Miejskiej można było obejrzeć jej nowy projekt Niewinne Kolonie. W 2023 roku odbyła się wystawa artystki w warszawskiej galerii Prześwit Wycie syren. „Przez wieki wizerunek twarzy mężczyzny reprezentował władzę wpływając na religijne wyobrażenia porządku kosmicznego oraz na ziemskie systemy ustrojowe. Portretowi mężczyzny przeciwstawiam w swojej twórczość figurę kobiety przedstawianą w tradycji europejskiej głównie jako obiekt seksualny. Ta podstawowa różnica w przedstawianiu kobiet i mężczyzn ma według mnie wpływ na kształtowanie podmiotowości, stosunek do własnego ciała oraz zachowań społecznych”. Katarzyna Swinarska

PROWENIENCJA:
- Zakup bezpośrednio od artysty;
- Kolekcja prywatna, Europa;
- Aukcja w Desa Unicum (30.11.2021 , p o z. kat. 2).
- Kolekcja prywatna, Polska.

Jan Dobkowski podróżował dużo i intensywnie. W latach 1986-1987 odwiedził Wenezuelę, Kolumbię, Ekwador, Panamę, Kostarykę, Meksyk, Kubę i Peru gdzie zwiedzał jedno z zachowanych miast Inków Machu Picchu ukryte w górskiej scenerii And. W 1988 roku dotarł do Brazylii, Argentyny, Maroko i na Wyspy Kanaryjskie. Dzięki licznym podróżom niezwykła wrażliwość artysty na piękno natury zaowocował cyklami malarskimi nimi inspirowanymi jak Cyklady, Oceany powstającymi od końca lat 80. XX wieku, jaki i późniejszymi malowanymi po 2000 roku Himalaje, Australijski sen. Seria malarska Cyklady odnosi się do ulubionych greckich wysp artysty otoczonych lazurowym morzem Egejskim w którym wedle mitologii greckiej, żyły Okeanidy – nimfy morskie, patronki mórz, rzek, jezior, stawów. "A tutaj, zobacz, znalazłem niedawno taką kartkę z tekstem Linia. Słowo o Janie Dobkowskim: „Linia określająca kształt formy. Linia określająca kształt zdeformowany. Linia śladem czasu. Linia śladem działania. Linia wyrazem myśli. Linia wyrazem przestrzeni nieograniczonej. Linia wyrazem istnienia. Linia skupiająca kolor. Linia wyrażająca uczucie. Linia wyrażająca nastrój. Linia przekrojem płaszczyzny. Linia szybszą od światła. Linia przebijająca płaszczyznę. Linia elementem kosmosu. Linia elementem człowieka. Linia moją miłością. Linia moją własnością. Linia moją sprawnością. Linia moją ucieczką. Linia moją realnością. Linia moim marzeniem. Linia moim oddechem. Linia przebijająca materię. Linia wyrażająca światło. Linia nieskończona. Linia nienamacalna. Linia odczuwalna. Linia doskonałością. Linia moją płodnością". Jeśli ktoś chce coś wiedzieć na mój temat, to tu jest bardzo dużo napisane. To jest taki wiersz albo taka teoria. No, może nie teoria, tylko wyznanie." Jan Dobkowski [za: rozmowa Jana Dobkowskiego z Marianną Dobkowską, w: Jan Dobkowski, red. Marika Kuźmicz, Warszawa, 2020, s. 76-77.]