Sploty to wyjątkowe dzieło w dorobku artystycznym Hanny Krzetuskiej-Geppert. Jest to rodzaj instalacji z wykorzystaniem drewnianej ramy, do której zostały przytwierdzone dwa pomalowane fragmenty płótna, połączone ściegiem zygzakowym. Artystka zachęcona słowami Alfonsa Mazurkiewicza, twórcy Szkoły Wrocławskiej, a zarazem przyjaciela Geppertów: "Zróbcie mi coś, co nie będzie wyłącznie obrazem, pobawcie się w różne materiały", stworzyła tę oryginalną pracę.

Hanna Krzetuska w latach 1920–1924 studiowała w krakowskiej Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku im. Ludwiki Mehofferowej w Krakowie u Jerzego Fedkowicza, Zbigniewa Pronaszki i Jana Rubczaka . Ukończyła też Wyższe Kursy dla Kobiet. W 1925 roku wyjechała na kilkumiesięczne studia artystyczne do Paryża. Od 1926 roku była członkinią Związku Artystów Plastyków, a od 1937 Zrzeszenia Artystów Plastyków „Zwornik” w Krakowie. W czasie II wojny światowej działała w konspiracji pod pseudonimem „Błysk”. Po przyjeździe do Wrocławia pracowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w latach 1948-1960. Intelektualne i kulturalne tradycje rodzinne z jednej a gruntowne wykształcenie z drugiej strony sprawiły, że Hanna Krzetuska potrafiła nie tylko, wspólnie z mężem, Eugeniuszem Geppertem, podjąć wyzwanie organizacji Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych – (późniejszej Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta) ale też znacząco wpłynęła na kształtowanie się życia artystycznego Wrocławia. Od 1961 roku współtworzyła Grupę Wrocławską, do której należeli tak znaczący artyści jak Wanda Gołkowska, Jan Jaromir Aleksiun czy Konrad Jarodzki . Wyprowadzka z Krakowa i podróż na tzw. ziemie odzyskane była możliwa tylko dzięki wspólnej pracy i podobnym artystycznym celom obojga artystów. Hanna Krzetuska, wysoko oceniana dziś przez krytyków za oryginalny, spójny program malarski, wspierała także twórczość Eugeniusza Gepperta. Po jego śmierci, w ich wspólnej pracowni doprowadziła do powstania galerii sztuki współczesnej Mieszkanie Gepperta, prowadzonej dziś przez Fundację Art Transparent.

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna

LITERATURA:
- Jerzy Tchórzewski malarstwo-peinture, maj-czerwiec 1992 Galeria Kordegarda w Warszawie, lipiec 1992 Galeria Sztuki Współczesnej BWA w Olsztynie, wrzesień 1992 Muzeum Okręgowe w Siedlcach, Warszawa 1992 [bez ilustracji].
- Zofia Jabłonowska, „Żeby choć jeden z polityków powiedział słowo sztuka”. Rozmowa z Jerzym Tchórzewskim, „Spotkania” nr 23,4-10.06.1992.
- Cierpienie formy. Jerzy Tchórzewski. Malarstwo. Katalog, red. K. Czerni i J. Grabski, wyd. Irsa, Kraków 2019, s. 346, il.
- Cierpienie formy. Jerzy Tchórzewski. Malarstwo. Teksty, red. K. Czerni i J. Grabski, wyd. Irsa, Kraków 2019, s.269 [zdjęcie z Wystawy w Galerii Kordegarda w Warszawie, 1992].

"Ciągle wracam do jednego z kilku utartych swoich tematów czy cykli, których mam parę: Ogród, Pejzaż, Pola, Owoce, Natura... Drążę w tym na nowo, kiedy wydaje mi się, że coś jeszcze mogę wycisnąć. A jeśli sądzę, że już niewiele nowego będę mógł dodać - zmieniam temat, z tym , że po latach znowu mogę do niego powrócić." (Zbigniew Taranienko, Rozmowa z Tadeuszem Dominikiem,[ w:] Rozmowy o malarstwie, Warszawa 1987, s.158).

W latach 70. powstaje cykl nasyconych intensywnym kolorem obrazów i gwaszy odmiennych od dotychczasowych, monochromatycznych „Fakturowców”. Ich wspólnym mianownikiem jest motyw koła. W prezentowanym obrazie wycięte z papieru, koncentrycznie ułożone, koła zostały naklejone na podłoże z płyty. Poza właściwościami fakturowymi istotną rolę odgrywa tu efekt pulsowania barwy. Wydaje się, że obraz emanuje własnym światłem. „Zawsze powtarzał, że przecież wszytko zaczyna się od formy kulistej, od komórki. Okrąg, koło czy kula są to figury spotykane zarówno w skali mikro, jak i makro. Duże płótna [...] powstały w związku z zorganizowanym plenerem w Olsztynie „Szlak Kopernika” w 1971 r. - impreza związana była z obchodami 500-lecia urodzin Mikołaja Kopernika. I tu głównym elementem są koła i jego pochodne. Zarówno w dużych płótnach, jak i w tych małych widzimy dobrą kompozycję i znakomite rozwiązania kolorystyczne. Kierzkowski świetnie czuł kolor” (Dorota Kierzkowska-Czahorowska, [w:] Bronisław Kierzkowski, Malarstwo, Galeria Fibak-Büchner, 2000, s. 8)

WYSTAWIANY:
- GALERIA WIZYTUJĄCA, styczeń 2016 r.

Pierwsza seria obrazów, w których artysta zastosował technikę szycia powstała w latach 70. Nazwał ją „Katalipomena” i odnosił się w niej do problemu czasu. Surowe kawałki płótna ciął po skosie i zszywał w taki sposób, aby łączyły się na szwie, pod kątem. Taka konstrukcja obrazu miała przywodzić na myśl zaorane pola - pola, które dostarczały len wykorzystywany następnie do tworzenia obrazów. Naturalny materiał, starzejąc się, miał przypominać odbiorcy o przemijającym czasie. „Katalipomena” była zapowiedzią i wstępem do kolejnej, czwartej i ostatniej już, odkrywczej koncepcji artystycznej Kajetana, opartej znów na fundamencie nauk ścisłych. Były to Układy Równowartościowe - przeważnie nadal obrazy szyte, jedno- i wielobarwne, a także drewniane reliefy, budowane na tej samej zasadzie. Kompozycje z tej serii składają się z trójkątów o różnych kształtach, ale o polu zawsze tej samej wielkości. Początkowo były to cztery lub pięć trójkątów; później jawiło się jeszcze jedno pole równowartościowe, ale rozbite na wiele drobnych części rozproszonych w różnych partiach kompozycji”. „Każda z jego wynalazczych faz twórczości otwierała nową drogę poszukiwań w sztuce. Każda przynosiła prace o filozoficznej głębi przesłania i magii wizualnego piękna”. (B. Kowalska, Kajetan Sosnowski 1913-1987, [w:] Sztuka.pl, 9/2007, s.15)

WYSTAWIANY:
- Jacek Dyrzyński, Malarstwo, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, 2017 , repr.s.49

Odbył studia na ASP w Krakowie na Wydziale Malarstwa i Grafiki w latach 1961-1967 w pracowni Adama Marczyńskiego. Przedstawiciel abstrakcji geometrycznej. Malarz, twórca form przestrzennych. Abstrakcją geometryczną zajmował się już na studiach. Interesowały go relacje między światem realnym i wyimaginowanym. Najważniejszą rolę w jego pracach odgrywa światło, przestrzeń i barwa. Wybór języka geometrii artysta uważał za środek a nie cel własnej twórczości („nie są to rozważania na temat geometrii” - mówił). W swojej twórczości na zmianę wprowadzał urozmaiconą kolorystykę, bądź rezygnował z niej na rzecz monochromatyczności. Prezentowana praca to minimalistyczny biały relief, którego efekty optyczne stale moduluje światło, pogłębiając bądź spłaszczając cienie. Rozproszone lub frontalne oświetlenie sprawia, że kompozycja znika w bieli.

Absolwentka ASP w Krakowie, gdzie uzyskała dyplom w pracowni prof. Janiny Kraupe-Świderskiej w 1990 r. Artystka reprezentuje nurt abstrakcji geometrycznej. Uczestniczyła w plenerach organizowanych przez Bożenę Kowalską dla Artystów Posługujących się Językiem Geometrii. Berdowska w swoim malarstwie posługuje się barwą i światłem w taki sposób, że osiąga efekt pulsowania powierzchni obrazu. Tworzy też obrazy reliefowe oraz rysunki przestrzenne.

Studiowała na wydziale malarstwa w warszawskiej ASP w pracowni prof. St. Płużyńskiego i prof. M. Byliny. Dyplom otrzymała w 1962. W swojej sztuce posługuje się stylistyką poetyckiej metafory. Na efekt nierzeczywistości w obrazach artystki składają się nieziemskie stwory, fantastyczne zwierzęta, anioły podkreślone uproszczonym, miękkim modelunkiem. Ciemna kolorystyka rozświetlona jest pojedynczymi jasnymi plamami. Prace artystki znajdują się w muzeach w Polsce i za granicą (m. Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Sztuki nowoczesnej w Sztokholmie) oraz wielu kolekcjach prywatnych. Laureatka wielu konkursów w kraju i za granicą.

Studiował na warszawskiej ASP w latach 1948-1954, uzyskując dyplom w pracowni prof. Artura Nachta-Samborskiego. W 1954 został zaangażowany jako asystent profesora. Debiutował w 1955 na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale, którą współorganizował. Małgorzata Kitowska-Łysiak w w swoim tekście o artyście zwróciła właśnie uwagę na związek malarstwa Sienickiego z twórczością jego mistrza: „Jego postawa bliska była postawie Artura Nachta-Samborskiego, którego był uczniem. Obaj byli artystami kilku motywów, trwałych, powracających, pracowali seriami. Każdy z nich badał i eksplorował uporczywie, bez zniechęcenia, bez raptownych zwrotów ten sam wycinek rzeczywistości, tę samą jej »treść«. Każdy […] szukał wskazówki, która ma doprowadzić do wyklarowania jak najbardziej oszczędnej, lapidarnej, a zarazem jak najbardziej pojemnej ekspresyjnie (w przypadku Sienickiego należałoby to przeczytać jako: emocjonalnie) formy” (Jacek Sienicki. Obrazy i prace na papierze, Galeria aTak, Warszawa 12 XII 2008 – 24 I 2009 [kat. wystawy], Warszawa 2008, s. 19).

Prezentowany obraz z grubo nakładanymi impastami stanowi charakterystyczny przykład twórczości Sienickiego.

WYSTAWIANY:
- Ryszard Dudek - malarstwo- 50 lat twórczości. BWA w Rzeszowie. 28.04.2022 - 22.05.2022

Studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa u prof.Czesława Rzepińskiego. Dyplom uzyskał w 1972 roku, za który otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. Uczestnik wielu wystaw w krajowych i zagranicznych. Laureat wielu nagród i wyróżnień. " Ryszard Dudek jest zwolennikiem estetyki i sztuki normatywnej oraz malarstwa opartego na takich pdstawach. Malarstwa, w którym "początkiem i końcem" jest kolor. To nowoczesna idea wszechstronności oraz prymatu "koloru" tożsamego z "kolorem" Moneta i Cezanne'a, Pankiewicza, Cybisa i Rzepińskiego. Posiadłszy taką świadomość malarz eksploatuje już tylko czyste źródła malarstwa istniejące poza zasięgiem mód i pozaartystycznych zobowiązań, niezależnie od epoki oraz okoliczności." Jacek Kawałek [w:] Ryszard Dudek, malarstwo, [kat.wystawy [2]], BWA w Rzeszowie, s.5

Studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach prof. Eugeniusza Eibischa, prof. Jerzego Fetkowicza i prof. Wacława Taranczewskiego. Dyplom uzyskał w 1953 roku. Brał udział w Wystawie Młodej Plastyki "Arsenał" w 1955 roku w Warszawie. Uczestniczył w wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą. Jego prace znajdują się w zbiorach muzeów i kolekcjach prywatnych. Laureat wielu nagród i wyróżnień. W 1993 roku odbyła się wystawa retrospektywna artysty w BWA Katowice.

Twórca multimedialny i historyk sztuki. Autor fotografii, filmów, obiektów, instalacji, akcji artystycznych. Współzałożyciel grup artystycznych, kurator, teoretyk sztuki. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz w łódzkiej PWSFTiT, na Wydziale Operatorskim. Prace z cyklu „kąty energetyczne” są wyrazem fascynacji problemem istnienia KĄTÓW jako swego rodzaju geometrii intuicyjnej. Ten wyimaginowany przez umysł człowieka MODEL stał się od wielu lat głównym motywem mojej aktywności artystycznej. Zastanawiam się, na ile „geometria” mająca przecież jedynie w swej intencji cele praktyczne może funkcjonować w sztuce? Aby ten problem stał się istotny postanowiłem powołać KĄTY jako energetyczny znak kulturowy w formie osobistego fetyszu. Mam intuicję, że dysponując trzema kątami uda mi się w dowolny sposób narzucić je na tzw. RZECZYWISTOŚĆ, ale też na moją motoryczność biologiczną.

Dzięki takiemu zabiegowi pragnę spowodować coś w rodzaju napięcia energetycznego. To NAPIĘCIE ma być sensem tej absurdalnej pracy, czyli sposobem nadania własnej artykulacji niezależnie istniejącej już ode mnie materii. (Autor o swojej koncepcji, w: Józef Robakowski. Foto video kąty – pokaz laboratoryjny, Mała Galeria [kat. wystawy], Warszawa 1997, nlb.)

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna

LITERATURA:
- Tomasz Psuja opr. M. Michałowska, T. Psuja, Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu, Poznań 2000, s.28, il. s.29.

- Jaromir Jedliński, „Ku syntezie widzenia”, „Gazeta Malarzy i Poetów”, 2000, nr 3-4, s.2-3 (il.).

- To było tak… obrazy z kolekcji Barbary i Andrzeja Bonarskich – depozyt w Muzeum ASP w Warszawie, red. Maryla Sitkowska, Oddział Pałac-Królikarnia (Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego), Muzeum Narodowe, Warszawa 2002, s.75.

Tomasz Psuja studiował na Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Dyplom uzyskał w 1981 r. z malarstwa i grafiki w pracowni prof. Eugeniusza Markowskiego. Następnie rozpoczął działalność pedagogiczną, osiągając tytuł profesora sztuk plastycznych. Równolegle rozwijał swoją działalność artystyczną. Tworzył kolaże, na które składały się setki wydruków komputerowych, wyciętych i układających się w określony porządek na płótnie, kreując w ten sposób swój własny świat. Nazywano te obrazy „czasoprzestrzennymi”. Jak podkreślił we wstępie do katalogu wystawy w poznańskim Arsenale Jaromir Jedliński „były [one] budowane przy użyciu wydruków komputerowych, fotokopii, papieru i płótna naciągniętego na para-segmentowe krosna malarskie – osiągające zazwyczaj duże formaty obrazy pozostają bezimienne”.

WYSTAWIANY:
- Iscrizione di Aprile, Bergamo 1988 (wystawa indywidualna)

Studiowała malarstwo w PWSSP we Wrocławiu w latach 1946-1951. W drugiej połowie lat 50. zdecydowała się na odejście od malarstwa figuratywnego na rzecz abstrakcji geometrycznej. Jej obrazy, rysunki i formy przestrzenne, o konceptualnym charakterze, zbudowane są w oparciu o matematyczne konstrukcje. Uczestniczka I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu w 1965. Związana z wrocławską Galerią Pod Moną Lizą. Od końca lat 60. współtworzyła międzynarodowy ruch mail art’u. Współpracowała z Janem Chwałczykiem w ramach jego Galerii Informacji Kreatywnej. Współorganizowała wystawy mail art’u oraz ekspozycje poświęcone Henrykowi Stażewskiemu. Prezentowana praca „Hommage à Henryk Stażewski”, to rysunkowa, minimalistyczna w formie kompozycja, nawiązująca do reliefów mistrza awangardy.

WYSTAWIANY:
- Aleksander Kobzdej (1920-1972). Wystawa w 20-lecie śmierci, listopad 1992, ASP w Warszawie, Galeria ZPAP na Mazowieckiej, Warszawa 1992 (poz. kat. 22)

Rysunek, szkic, chociaż w tradycji artystycznej uważany za etap w dochodzeniu do właściwego dzieła sztuki, przez artystów współczesnych traktowany jest jako pole eksperymentu i poszukiwań. Widać to znakomicie na przykładzie pracy Aleksandra Kobzdeja. Podczas swoich pobytów na Dalekim Wschodzie poznał sztukę kaligrafii, którą był zafascynowany. Lekkość a jednocześnie pewność gestu kaligrafa wyraźnie przeniósł Kobzdej do swoich rysunków – tych reportażowych, wykonywanych podczas podróży, jak i prac studyjnych, służących celom stricte artystycznym. Prezentowana praca, dzięki zastosowanej technice, zyskuje wymiar znaku, symbolu. Z drugiej strony, szkicowa kompozycja, unaocznia dążenie artysty, które realizował w słynnej serii Hors cadre’ów – lekkość płótna uwolnionego z ram obrazu.

Malarz i rysownik. Zasłynął konceptualnym projektem tzw. obrazów liczonych. W rysunkach tuszem i w gwaszach Romana Opałki z 1960 roku, w ich złożonych strukturach, kompozycjach jednoczących powtarzające się, podobne do siebie elementy, znajdujemy zapowiedź przyszłych prac. Kontynuację poszukiwań Opałki w dziedzinie struktur drobin – i w tym sensie bezpośrednie przedłużenie koncepcji Chronomów – stanowiły grafiki (B.Kowalska, Roman Opałka, Kraków 1996, s. 42). Dojrzałą realizacją tej koncepcji był cykl kwasorytów „Opisanie świata” rozpoczęty w 1968. Należą do niego prezentowane prace, które były nagradzane na międzynarodowych przeglądach grafiki.

[…] w Potopie wyakcentowane w centrum planszy drapacze chmur Manhattanu bezimienną już masą gęstniejących, uogólnionych znaków zalewają obszar grafiki aż ku umownemu zamknięciu pola kompozycji. W Wieży Babel jak geologicznymi warstwami piętrzą się frazy stylów różnych epok, budując szczególny, nie zamknięty kalendarz przemijania pokoleń.

Bożena Kowalska (w: B. Kowalska, Roman Opałka, Kraków 1996, s. 47)

Kompozycje numerowane ołówkiem l.d.: 87/500 w kartonowej tece, oklejonej płótnem w kolorze indygo, ozdobionej namalowaną sygnaturą Picassa w kolorze bieli i żółtymi oraz czerwonymi pionowymi pasami (nawiązującymi do flagi Katalonii), pod nimi umieszczono błękitny poziomy pas. Ilustracje poprzedzają trzy podwójne karty z tekstem De la Llotja au Musée Picasso, przedmową Sabartésa Les Bleus de Barcelona oraz spisem plansz. Na końcu tych kart znalazł się konturowy portret w półpostaci Sabartésa w stroju mnicha z 1938 r.

Teka okolicznościowa, ukończona 10 grudnia 1963 r. powstała z okazji otwarcia w maju 1963 r. Muzeum Picassa w Barcelonie. Inicjatorem jego powstania był Jaume Sabartés i Gual (1881-1968), rzeźbiarz, pisarz, przyjaciel oraz biograf Picassa, który przekazał swoje zbiory do muzeum.

Barwne plansze do teki w technice pochoir wykonał według rysunków, (akwarele, węgiel i pastel) Picassa z lat 1899-1904 Daniel Jacomet, który od 1921 r. współpracował z wielkimi artystami XX wieku, reprodukując ich prace w tej wyjątkowej technice.

Wydano 600 egz. Szofer reprodukowany w pracy M.Grońskiej i w katalogu Muzeum Narodowego w Poznaniu.
Rzadkie.

LITERATURA:
- M.Grońska, Grafika w książce ..., Wrocław 1994, s.147.
- M.Haake, A.Salamon, Poza grupą, poza manifestem.Grafika polska dwudziestolecia międzywojennego ze zbiorów Muzeum Narodowego w Poznaniu, Poznań 2005, s.111
- P. Rypson. Nie gęsi, Polskie projektowanie graficzne 1919-1949, Karakter, Kraków, 2011.