Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja:
Dar Meli Muter dla rodziny F.
Przez dziedziczenie do obecnego właściciela.

Podczas II wojny światowej Mela Muter schroniła się w Awinionie. Pomagało jej i zapewniało zakwaterowanie wiele osób i rodzin. Ukrywała się i kontynuowała malowanie. Gościła ją rodzina F., której w ramach podziękowania za pomoc podarowała sztalugę widoczną na zdjęciu oraz akwarelę.

Mela Muter była francusko-polską malarką i projektantką, symbolem Szkoły Paryskiej. Maria Melania Kingsland urodziła się w Warszawie w zamożnej rodzinie polskich Żydów. Studiowała w warszawskiej Szkole Rysunku i Malarstwa dla Kobiet. W 1901 roku przybyła do Paryża wraz z mężem Michalem Muttermilchem i zapisała się do Académie Colarossi, a następnie do Académie de la Grande Chaumière. Od 1902 roku stała się ważną postacią Montparnasse’u i paryskiego życia artystycznego. Regularnie wystawiała swoje prace w Paryżu. Jej pierwsze prace to symboliczne pejzaże i portrety, następnie przestawiła się na styl bardziej ekspresjonistyczny. W jej pejzażach widać wpływy Cézanne’a, zwłaszcza w zakresie geometryzacji form, a także inspiracje fowizmem i ekspresjonizmem. Prezentowany tu obraz, „Macierzyństwo”, został namalowany około 1940/1950 roku w Awinionie, gdzie podczas II wojny światowej ukrywała się Mela Muter. Otrzymywała pomoc i zakwaterowanie od niektórych rodzin i mieszkańców. Wydaje się, że obraz został namalowany w jej pracowni znajdującej się na Rocher des Doms. Widok na Rodan jest wspaniały. Wygląda na to, że tę scenę namalowała w swoim studiu. Na lokalizację sceny w Awinionie wskazują łodzie zacumowane wzdłuż brzegów Rodanu, a w oddali zarysowuje się masyw Mont Ventoux. Mela Muter wyróżniała się talentem jako portrecistka. Malowała portrety licznych osobistości ze świata sztuki, literatury i polityki, takich jak François Pompon, Raymond Lefebvre, Léopold Gottlieb i Georges Clémenceau. Jednak obrazy Meli Muter często przedstawiają także anonimowe osoby. Jej modelami są też mężczyźni, ale to kobietom i dzieciom poświęciła najwięcej uwagi. Obraz „Macierzyństwo” to przedstawienie kilku postaci. W centrum kompozycji znajduje się personifikacja macierzyństwa, otoczona nagimi dziećmi, wskazującymi na upalny letni dzień. L.d. postacie obejmują się, podczas gdy p.d. widoczna jest kolejna postać w ciąży. Młoda dziewczyna w tradycyjnym stroju stoi po prawej stronie Matki i patrzy na widza oczami podkreślonymi czarną obwódką. Macierzyństwo jest ważnym i powracającym tematem w twórczości artystki. Mela Muter malowała ten szczególnie ceniony przez siebie motyw od drugiej dekady XX wieku aż do końca swojego życia. Pulchne dziecko spoczywające na kolanach matki spokojnie zasnęło po ssaniu wciąż odsłoniętej piersi. Mela Muter w poruszający i utalentowany sposób ukazuje uniwersalne uczucie: miłość macierzyńską. Obecność i poruszenie postaci wokół dziecka w żaden sposób nie zakłócają harmonijnej i głębokiej więzi, jaka powstaje po karmieniu piersią. Tę scenę zjednoczenia oddają jasne i ciepłe kolory. Obraz charakteryzuje się zrównoważoną i silną kompozycją. Widoczna jest piramidalna struktura wokół centralnej postaci, która nadaje kompozycji silny dynamizm. Ta scena o nieokreślonych konturach, z postaciami jakby unoszącymi się nad Rodanem, jest poetyckim i głębokim przykładem wewnętrznego życia artysty.

„Spokój” pochodzi z lat ok. 1907-1908 i zostało zaprezentowane w Galerie des Artistes Modernes przy alei Caumartin, która zorganizowała dużą wystawę prac Biegasa od 23 marca do 4 kwietnia 1908. Wydarzenie to było jedyną indywidualną wystawą Biegasa przed I wojną światową w paryskiej galerii. Biegas od 1902 roku regularnie brał jednak udział w Salonie Niezależnych i Salonie Narodowego Towarzystwa Sztuk Pięknych. Na wystawie w Galerie des Artistes Modernes pokazano 81 dzieł (41 rzeźb, 11 popiersi i 29 obrazów). Dołączony był do niego niewielki katalog, zawierający listę rzeźb odlanych z brązu. Le Calme (nr 33) jest bardzo zbliżona do Chwili (nr 31), ale w przeciwieństwie do tej drugiej, na podstawie nie ma tytułu, lecz jedynie podpis Biegasa. Spokój ma taką samą pionową strukturę jak Chwila, ale jest mniejszy (30 cm w porównaniu do 38 cm). Niemniej na poziomie formalnym znajdujemy to samo pośrednie rozwiązanie między wysokim reliefem a półreliefem, charakterystyczne dla trójwymiarowych dzieł Biegasa przed przejściem na formę okrągłą. Twarz Spokoju jest bardzo zbliżona do twarzy Chwili i Niewinności eksponowanych w 1997 r. w Muzeum Mazowieckim w Płocku. Te trzy rzeźby nie zostały uwzględnione w Albumie z 1906 roku, wydanym przez Louisa Theuveny'ego. Pochodzą z 1907 r. lub z początku 1908 r. Rzeźby te prawdopodobnie wystawiono w holu Théâtre Femina przy Champs-Élysées, od 24 czerwca do 5 lipca 1912 r. Niewątpliwie zainspirowały Guillaume'a Apollinaire'a, który napisał w Intransigeant z 28 czerwca 1912 r.: „Amicale des Arts zorganizowało wystawę dzieł (rzeźby i malarstwa) Bolesława Biegasa w Théâtre Femina. Idealizm tego artysty zaowocował dziełami, które nie są mdłe. Wyraża najgłębsze i najczystsze uczucia ludzkości. Długo medytowane, jego kompozycje są harmonijne i spokojne. (...) Ta wzniosła sztuka, która musi być powiązana ze sztuką religijną, zasługuje na uwagę”.

Proweniencja:
Dawna kolekcja rodziny artysty
Millon Sale 31 maja 2023 r., nr 65.

Urodzony 13 kwietnia 1901 w Monachium Wilhelm Fédor Löwenstein był żydowskim malarzem czeskiego pochodzenia. Po studiach w berlińskiej Szkole Sztuk Dekoracyjnych i Drezdeńskiej Akademii Sztuk Pięknych, w 1923 roku przeniósł się do Paryża, zauroczony artystyczną żywiołowością miasta. Tam odwiedzał do malarza André Lhote i dołączył do Groupe des Surindépendants w 1936 roku, regularnie wystawiając z tym kolektywem aż do wybuchu II wojny światowej. Jego twórczość, początkowo inspirowana kubizmem, ewoluowała w kierunku abstrakcji zabarwionej romantyzmem. W 1938 roku Sygn. porozumienie, które doprowadziło do rozpadu Czechosłowacji. Głęboko zmartwiło to malarza i zainspirowało do stworzenia obrazu „Upadek”. W obliczu rosnącego zagrożenia schronił się w Mirmande, wiosce w Drôme, gdzie André Lhote prowadził letnią akademię. Dzielił swój czas pomiędzy Mirmande i Niceę, gdzie mieszkała jego matka i siostra, szukając schronienia u ruchu oporu, który chronił żydowskich artystów. Z powodu choroby Löwenstein udał się jesienią 1943 r. do Paryża na leczenie, lecz jego stan nadal był słaby. W 1946 roku trafił do szpitala w Nicei, gdzie wkrótce zmarł.

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja: Dzieło nabyte od artysty przez jego stryjecznego dziadka Georges’a Henriego Pingussona, a następnie odziedziczone

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Dzieło nabyte od artysty przez jego stryjecznego dziadka Georges’a Henriego Pingussona, a następnie odziedziczone

Na odwrocie etykieta „Salon des Indépendants”

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Belgia

Proweniencja: Aukcja Maître Georges Blache, Wersal, 29 października 1978, nr. 111

Proweniencja: Sprzedaż mistrzów Paula i Jacques’a Martinów, Wersal, 16 marca 1975 r., nr 34

Proweniencja: Sprzedaż Maître Rijaud, Vernon, 10 marca 1985 r., nr 121

Proweniencja: Sprzedaż Maître Jean-Marc Elkaïm, l'Isle Adam, 30 listopada 1986, nr 33

Proweniencja: Sprzedaż mistrzów Paula i Jacques’a Martinów, Wersal, 22 października 1977 r., nr 1. 185

Proweniencja:
Pracownia artysty, przekazana Polskiemu Towarzystwu Historyczno-Literackiemu
Ader Picard Tajan, sprzedaż, Paryż, 26 października 1990 r., nr 10. 76

Proweniencja:
Millon Sale 4 maja 2021 r., nr 61,
kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Margit Anna, urodzona jako Margit Sichermann 23 grudnia 1913 r. w Borocie na Węgrzech, jest węgierską malarką. Studiowała pod okiem Béli Czóbela w Akademii Sztuk Pięknych w Budapeszcie, po czym kontynuowała naukę w Paryżu, gdzie miała styczność ze szkołami modernistycznymi i mistrzami europejskimi. Silnie zaangażowana w ówczesną scenę artystyczną, była jedną ze współzałożycielek Węgierskiej Szkoły Europejskiej (1945), awangardowego kolektywu, który promował artystyczne eksperymenty. W jego twórczości odzwierciedla się humanistyczna wizja, w której przedstawienie ludzkiego ciała, często interpretowane za pomocą portretów i scen z codziennego życia, przeplata się z ekspresyjnymi i silnymi kompozycjami. W 1950 roku przeprowadziła się do Paryża, gdzie zetknęła się z wieloma znanymi artystami, m.in. z Markiem Chagallem, którego wpływ na jej twórczość jest niezaprzeczalny. Jego prace cechuje silny wymiar symboliczny, gdyż podejmują tematy tożsamości, pamięci i kondycji ludzkiej. W trakcie swojej kariery brała udział w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych, głównie na Węgrzech i za granicą. Jego twórczość często wiąże się z wyrażaniem surowych ludzkich emocji, obrazowaniem bólu, radości i kruchości istnienia. Jej dzieła znajdują się w zbiorach publicznych i prywatnych, a dziś uznaje się ją za ważną postać sztuki węgierskiej XX wieku. Margit Anna zmarła w Budapeszcie 3 czerwca 1991 r., pozostawiając po sobie znaczący dorobek artystyczny, który do dziś wywiera wpływ na scenę sztuki współczesnej. Bibliografia: Lorand Hegyi, Anna Margit, 1985, KunstBetrieb, reprodukcja w kolorze pod numerem 1.

Portret młodej brunetki, Madame Geffard, dowodzi, że Babij pozostał „malarzem ludzkich rąk i twarzy” również w dalszej części swojej kariery. Udaje mu się przedstawić blask jasnych oczu, szkarłatnej szminki i manicure, który kieruje wzrok widza na delikatny kształt dłoni modelki. Duży, karbowany kołnierz żółtej sukienki nawiązuje do ówczesnej mody. Zamaszystość i przypadkowość pociągnięć pędzla użytych do namalowania tła i ubrań są wyrazem pewnej ręki mistrza i dodają obrazowi żywej intensywności. Doświadczony portrecista odchodzi od wypolerowanej maniery nowego obiektywizmu, przedstawiając piękną Francuzkę, która odpowiada standardom kobiecego piękna drugiej połowy XX wieku.

Élisabeth Greffulhe (1860–1952) zapisała się w historii jako muza Marcela Prousta, stając się pierwowzorem księżnej Guermantes w jego powieści „W poszukiwaniu straconego czasu”. Po pierwszym przypadkowym spotkaniu na przyjęciu u księżnej Wagram Marcel Proust napisał: „Cała tajemnica jej urody tkwi w blasku, szczególnie w zagadkowości jej oczu. Nigdy nie widziałem tak pięknej kobiety". Hrabina Greffulhe miała własny salon, Société des Grandes Auditions. Znana jako „nowoczesna Madame Récamier”, wspierała pisarzy i artystów, muzyków i naukowców, w tym Marię Curie-Skłodowską, finansując utworzenie Instytutu Radowego. Mówi się, że Ivan Babij poznał hrabinę w latach dwudziestych XX wieku i namalował wtedy jej mały portret. Nie jest to tak zwany oficjalny portret, ale intymny obraz, w którym nacisk położony jest na jej twarz i spojrzenie jej ciemnych oczu. Portret został zakupiony od artysty przez Republikę Francuską w 1953 roku i obecnie należy do kolekcji Narodowego Centrum Sztuk Plastycznych. Ten portret przedstawia hrabinę pod koniec jej życia. Madame Greffulhe spędziła ostatnie lata w Szwajcarii i zmarła w Genewie. Hrabina siedzi w fotelu. Babij celowo przedstawia całą jej postać, nie zatrzymując się na szczegółach, pozostawiając jej twarz w cieniu. W w tym szybko powstałym studium autor używa długich, dynamicznych pociągnięć pędzla, które przekazują wewnętrzną energię tej kobiety. Zamiast czarnych oczu są tu tylko ciemne plamy, ale obrót głowy, umiejętnie uchwycony przez artystę, świadczy o jej zainteresowaniu niewidzialnym rozmówcą i życiowej energii, jaką hrabina w sobie zatrzymała.

Ivan Babij doskonalił umiejętności rysunku w Berlinie, w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem profesora Ericha Wolfsfelda, na początku lat dwudziestych. Wydłużony format i motyw kwiatowy nawiązują do secesji i wpływu sztuki japońskiej. Choć Babij nie mógł oddać delikatnych niuansów barw, oddał strukturę płatków pewnym konturem i lekkimi muśnięciami tuszu. Pojawiają się tu nowe pąki, irys w pełnym rozkwicie i kwiat, który już zaowocował. Mimo swojego naturalizmu rysunek ten daleki jest od dosłownego przedstawienia botanika. Jest to wizualna obserwacja i refleksja artysty na temat trzech etapów życia, przez które przechodzą kwiaty, podobnie jak ludzie.

Na początku lat 30. Ivan Babij był już znanym portrecistą w Paryżu i to on otrzymał zlecenie na duży portret 13 członków komitetu autorów Nowej Francuskiej Encyklopedii, wśród których byli poeci Paul Valéry i Georges Duhamel, pisarz Jules Romain, minister edukacji Anatole de Monzie (1876 - 1947). Ten ostatni poznał Babija dzięki rekomendacji Christiana Rakowskiego, przyjaciela Lwa Trockiego, ambasadora ZSRR w Paryżu w latach 1925-27. De Monzie wspomina o tym fakcie we wstępie do małego katalogu wystawy indywidualnej Iwana Babija w Galerii Zak w lutym 1940 r. Natychmiast docenił talent artysty i pomógł mu w podróży do Maghrebu w latach 1938-1939. „Pewnego dnia ten Słowianin – podobnie jak Nietzsche – potrzebował Morza Śródziemnego. Miałem szczęście, że mogłem wprowadzić je na francuską ziemię afrykańską” – napisał de Monzie we wstępie. Wystawa „Maroko i Algieria Babija powracającego z Afryki Północnej” zaprezentowała 46 pejzaży i portretów. Na liście eksponowanych dzieł pod numerem 4 znajduje się „Wielki Marabut Tolga”, a na odwrocie naszego portretu również widnieje numer 4. Prawie wszystkie „afrykańskie dzieła” Babija zostały zakupione. W 1949 roku paryska gazeta Russkaja Mysl (Myśl rosyjska, nr 119) donosiła, że artysta „wyjechał do Argentyny, Belgii i Holandii”. Rozumiejąc znaczenie portretowanej osoby, Babij starannie wpisał jej imię i tytuły. Bractwo Rahmania to ruch suficki, założony pod koniec XVIII wieku w północnej Algierii. W XIX wieku rozszerzył się na całą północną Afryka. Tolga, jedno z najstarszych miast Ziban (oaz u podnóża Sahary) w Algierii, znajduje się 33 km od Biskry, stolicy Ziban. Zaouïa to muzułmańska budowla religijna, która stanowi centrum, wokół którego organizowano bractwo sufickie. Zaouia El-Othmania, „Zavuia Tolgi”, została założona przez szejka Hadż Alego Ibn Othmane Ibn Omara (1814–1857). Zgromadził on do biblioteki blisko 1500 rękopisów, z których najstarszy, egzegeza Koranu, pochodzi z X wieku. Do dziś dnia El-Othmania cieszy się opinią wielkiego ośrodka duchowego i intelektualnego, a Tolga uważana jest za miasto uczonych i oświecenia. Hadż Ben Ali Ben Othmane, przywódca zawoi Tolga w okresie międzywojennym, był potomkiem założyciela. Na portrecie Babija widać, że patrzy on do wewnątrz, a nie na zewnątrz. Jego portret jest bez wątpienia cenny dla historii ruchu sufickiego, a także jako wizerunek postaci religijnej XX wieku. Vita Susak

Proweniencja: Galerie Marcel Lenoir.

Wystawiany: Nicolas Tarkhoff, Hymn do koloru, 23 stycznia - 7 kwietnia 2024, Château du Val Fleury Gif-sur-Yvette

Proweniencja: Galerie Marcel Lenoir

Proweniencja: Aukcja Iacovleffa, 29 listopada 1987, Maître Alain Sineau

Wystawiany: Salon des Indépendants, 1928, pod tytułem „Bliźniaki”

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja.

Nabywca otrzyma informację o włączeniu do katalogu raisonné dzieła André Lanskoya z datą 22 lutego 2019 r.

Proweniencja:
Aukcja Artcurial 5 kwietnia 2016, nr 149.
Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż