Wolfgang Paalen (1905-1959) był austriackim malarzem, rzeźbiarzem i filozofem. Urodził się w zamożnej rodzinie, która wspierała jego powołanie artystyczne i pozwoliła mu na swobodne studiowanie malarstwa we Włoszech, Niemczech i Paryżu. W 1929 roku Wolfgang Paalen przeprowadził się do Paryża. Odwiedzał Fernanda Légera i Hansa Hartunga oraz brał udział w Salonie Niezależnych. W 1935 roku porzucił abstrakcję i zwrócił się ku surrealizmowi pod przywództwem André Bretona. Regularnie wystawiał swoje prace w Paryżu i Londynie. Opracował technikę „fumingu” polegającą na rozpylaniu sadzy ze świec na świeżej farbie. Tworzył w ten sposób surrealistyczne obiekty. Wolfgang Paalen odkrył sztukę prymitywną, szczególnie sztukę Oceanii i ryciny prehistoryczne, które wpłynęły na jego twórczość. W 1939 roku opuścił Europę i udał się do Ameryki. Po wystawie w Londynie udał się przez Kanadę na Alaskę, aby studiować kulturę totemów, po czym osiedlił się w Mexico City, w pobliżu Fridy Kahlo i Diego Rivery. W 1940 roku zorganizował wraz z André Bretonem i Césarem Moro Międzynarodową Wystawę Surrealistów w Mexico City. W 1947 roku przyjął obywatelstwo Meksyku i poślubił Luchitę Hurtado. Podróżował do Nowego Jorku i Chicago i przygotował wystawę Dynaton w San Francisco. W 1951 roku, po podróży do Jukatanu, opublikował esej o kulturze Olmeków w „Cahiers d'art”. Po powrocie do Paryża, w który w 1954 r. odbyła się jego wystawa w galerii Villand et Galanis, powrócił do Meksyku, osiedlając się w Tepoztlán, a następnie w hacjendzie niedaleko Méridy. Jego stan zdrowia uległ pogorszeniu, co ograniczyło jego twórczość artystyczną. 23 września 1959 roku popełnił samobójstwo w górach Meksyku. Bibliografia: Andreas Neufert, Wolfgang Paalen, Im Inneren des Wals, Wiedeń/Nowy Jork (Springer), s. 23-35. 324, nr 49.07 (ilustr.)

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja


Jan Křížek (1919-1985) to czeski artysta znany ze swojego osobistego podejścia do art brut. Studia, które podjął w Akademii Sztuk Pięknych w Pradze, zostały szybko przerwane przez wybuch II wojny światowej. Następnie został samoukiem i znalazł sposób na wyjście poza utarte normy artystyczne, rozwijając ekspresyjny i radykalnie osobisty styl. Křížek przeprowadził się do Paryża w 1947 roku. Brał udział w pierwszych wystawach art brut od 1947 roku, a galeria René Drouin zorganizowała jego pierwszą indywidualną wystawę w 1948 roku, przy wsparciu krytyka Michela Tapié. Jego twórczość została zauważona przez André Bretona i Charlesa Estienne’a. Jego dzieła cechuje surowy materiał i ciągłe poszukiwanie istoty człowieka, co często wyraża się w twarzach tworzonych przez niego postaci. Křížek zaczął rzeźbić w latach 50. XX wieku. Używał prostych materiałów, takich jak drewno, kamień i gips. Artysta często decydował się na wyrażanie siebie za pomocą podstawowych materiałów i form, tworząc twarze, które wydają się ponadczasowe i uniwersalne, przywołujące postacie mitologiczne, przodków lub archetypy ludzkie. Krizek czerpał ze sztuki archaicznej, sumeryjskich, greckich, prekolumbijskich i romańskich rzeźb, które uważa za przykłady najwyższych osiągnięć artystycznych. Oryginalność Křížka polega na jego zdolności do zniekształcania i przekształcania materii w celu wyrażenia głębokich ludzkich emocji, od cierpienia po spokój, przy jednoczesnym czerpaniu inspiracji z czeskich tradycji ludowych. Křížek wykonał także liczne rysunki, które uważał za studia do rzeźb. Postać ludzka jest wszechobecna w jego rysunkach. Przedstawia sylwetki, często twarze kobiece. Křížek wyróżniał się rzetelnością badań w niezwykle szerokiej dziedzinie, od sztuki religijnej po fizykę molekularną, architekturę i anatomię. Artysta czerpał inspirację również ze swoich intensywnych przeżyć osobistych, w tym z głębokiej introspekcji związanej z jego przekonaniami religijnymi i doświadczeniami życiowymi. Skłoniło go to do tworzenia potężnych, niekiedy mistycznych dzieł, które są wyrazem poszukiwania sensu i prawdy. Przez całe życie Křížek eksperymentował z ograniczeniami rzeźby, starając się uchwycić ludzką duszę za pomocą materiału. W 1962 roku musiał opuścić Paryż. Osiedlił się w Owernii, Prowansji, a następnie w Corrèze, gdzie został pszczelarzem.

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Nabywcy zostanie wydany certyfikat od pani Anne-Marie Divieto z datą 15 stycznia 2021 r.

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja.

Bibliografia: Janine Warnod, Léopold Survage, Bruksela, A. De Roche, 1983, reprodukcja s. 42

Nabywcy zostanie wydany certyfikat od Madame Anne-Marie Divieto z datą 28 lutego 2021 r.

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Nabywcy zostanie wydany certyfikat od Madame Anne-Marie Divieto z datą 28 lutego 2021 r.

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Nabywcy zostanie wydany certyfikat od pani Anne-Marie Divieto z datą 3 grudnia 2020 r.

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja.

Wystawiany: Salon Comparaison, Paryż - Międzynarodowa Wystawa Malarstwa Współczesnego

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Kupującemu zostanie wydany certyfikat od dr. Rei Michalovej.


Kubín urodził się w Boskovicach na Morawach. W latach 1900–1904 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze. W 1907 roku wraz z kolegami założył grupę Osma. Na jego sztukę wpływ mieli Vincent van Gogh i Paul Gauguin. Od początku poszukiwał spokojnego i bardziej lirycznego wyrazu. Zanim wyjechał do Paryża, w 1911 roku dołączył do Groupe des Artistes Plasticiens i zainteresował się kubizmem, eksplorując bardziej rygorystyczną konstrukcję i zgeometryzowane formy. Jednakże jego poczucie umiaru i równowagi uchroniło go przed pójściem w stronę zbyt radykalnego kubizmu: jego podejście było bliższe ekspresjonistycznemu uproszczeniu, służącemu przesłaniu duchowemu. W 1912 roku przeprowadził się do Paryża, porzucając stabilne życie na rzecz niepewnej przyszłości. Jego twórczość szybko zyskała rozgłos w Niemczech. Herwarth Walden zapraszał go na wystawy w Galerie Sturm, gdzie wystawiał obok takich artystów jak Marc Chagall i Oskar Kokoschka. Jednak wojna wywróciła jego życie do góry nogami: pobyt w obozie w Bordeaux, a następnie wielka bieda po wyzwoleniu zmusiły go do porzucenia malarstwa. Następnie poświęcił się studiowaniu tekstów filozoficznych i teoretycznych w Bibliotece Narodowej w Paryżu. W traktacie Blaise’a Pascala O umyśle geometrycznym znalazł on uzasadnienie swojego podejścia artystycznego. Regularnie odwiedzał Luwr, gdzie studiował głównie dzieła włoskich mistrzów Quattrocenta. Zwrot ku klasycyzmowi stał się widoczny już w jego rysunkach. W powojennym ruchu artystycznym zwanym Powrót do Porządku stał się rywalem Pabla Picassa. Jego obszerna kompozycja „Koronczarki z Haute-Loire” (1919), obraz o wielkiej klasycznej przejrzystości i archaicznej prostocie, przyciągnęła uwagę na paryskim Salonie Niezależnych. Po monograficznej wystawie rysunków w księgarni Bernouard w 1919 r., handlarz dziełami sztuki Adolf Basler podpisał z nim umowę. Rok później jego druga wystawa rysunków w galerii Drouot (1920) wywołała sensację w Niemczech. W tamtym czasie magazyn Cicerone pisał: „Picasso powrócił do Ingresa, a około pięćdziesięciu malarzy wokół niego okazało się znakomitymi rysownikami (...) wśród nich zauważyliśmy Coubine’a, zwłaszcza ze względu na emocje obecne w jego niezwykłych rysunkach”. Następnie odbywają się inne wystawy, pojawiają artykuły i eseje autorstwa znanych krytyków z Francji, Niemiec, Włoch i Czech (A. Salmon, M. Raynal, A. Basler, J. Giono, G. Biermann, Ch. Kunstler, O. Grautoff, A. Aniante, V. Nebesky, K. Teige, J. Capek i in.). Obraz Sybilla z Erytrei jest wyjątkowym i fascynującym dziełem Othona Coubine'a. Jest częścią zestawu inspirowanego słynnym freskiem Michała Anioła na suficie Kaplicy Sykstyńskiej (1508-1512). […] Wśród tych figur Sybilla Erytrejska zajmuje sklepioną niszę (czwarte miejsce na lewo od ołtarza). W niszach na marmurowych tronach siedzą naprzemiennie siedmiu proroków i pięć sybilli. Sybilla Erytrejska przedstawiona jest w osobliwej pozycji siedzącej: pochyla się nad mównicą i przegląda grubą księgę przepowiedni, sprawiając wrażenie lekko zmęczonej. Jego ciało zwrócone jest w stronę proroka Ezechiela, który znajduje się w sąsiedniej niszy. Ten szczegół tworzy wyjątkowe połączenie między dwiema postaciami, co jest unikalną cechą fresku. Siłę i męskość Sybilli podkreślają jej długie, muskularne ramiona. Różnokolorowe ubiory kontrastują z głębokim błękitem tkaniny pokrywającej mównicę, co daje subtelny efekt chromatyczny. W tle widać, jak jeden z dwóch małych puttów rozpala ogień, podczas gdy drugi przeciera oczy – scena ta symbolizuje przebudzenie oświeconych dusz. Wiemy, że Coubine studiował klasyczne zasady kompozycji wielkich mistrzów, zwłaszcza w okresie I wojny światowej. Sporządził również dwie inne kopie dzieł klasycznych: jedną według Eugène’a Delacroix (1798–1863) i drugą według Nicolasa Poussina (1594–1665); obie znajdują się w Galerii Miejskiej w Pradze. Przykład wielkich mistrzów z pewnością odegrał decydującą rolę w jego przejściu od kuboekspresjonizmu do (neo)klasycyzmu. Prace te utwierdziły go w przekonaniu, że nowy kierunek artystyczny jest właściwy. W pewnym momencie starzy mistrzowie stali się dla niego schronieniem przed wyobcowaną rzeczywistością. (…) Jego fascynacja Michałem Aniołem Buonarottim widoczna jest również w pięciu rycinach, które wykonał pod koniec życia, ilustrując sonety mistrza w poetyckim tłumaczeniu Františka Halasa.

Kupującemu zostanie wydany certyfikat od dr. Rei Michalovej.


Obraz Prorok Jeremiasz (według Michała Anioła) jest rzadkim i fascynującym dziełem Othona Coubine'a. Jest częścią zestawu inspirowanego słynnym freskiem Michała Anioła na suficie Kaplicy Sykstyńskiej (1508-1512). Kaplica Sykstyńska jest jednym z najsłynniejszych i najbardziej podziwianych dzieł Michała Anioła. W 1508 roku papież Juliusz II zlecił mu ozdobienie sufitu, który miał przedstawiać dwunastu apostołów siedzących na tronach. Podobno Michał Anioł uznał ten projekt za „raczej ubogi” i zaproponował bardziej współczesną wersję ze scenami z Księgi Rodzaju, epizodami ze Starego Testamentu, a także licznymi postaciami proroków, Sybilli, przodków Chrystusa i innych w centrum. Prace trwały cztery lata, a efekt przerósł wszelkie oczekiwania. Sufit Kaplicy Sykstyńskiej stał się punktem odniesienia artystycznej i intelektualnej doskonałości. Malarz Vasari nadał jej nawet przydomek „Akademia Rysunku”, miejsce inspiracji dla wszystkich artystów mieszkających w Rzymie. Wśród tych figur Sybilla Erytrejska zajmuje sklepioną niszę (czwarte miejsce na lewo od ołtarza). W niszach na marmurowych tronach siedzą naprzemiennie siedmiu proroków i pięć sybilli. Jeremiasz jest pierwszym przedstawionym po lewej stronie ołtarza. Przedstawiono ją w bardzo przemyślany sposób, aby zobrazować żałobę po zniszczeniu Jerozolimy. Niektórzy eksperci interpretują jednak tę figurę jako kryptoportret Michała Anioła, w którym artysta opłakuje swoje grzechy. Wiemy, że Coubine studiował klasyczne zasady kompozycji wielkich mistrzów, zwłaszcza w okresie I wojny światowej. Sporządził również dwie inne kopie dzieł klasycznych: jedną według Eugène’a Delacroix (1798–1863) i drugą według Nicolasa Poussina (1594–1665); obie znajdują się w Galerii Miejskiej w Pradze. Przykład wielkich mistrzów z pewnością odegrał decydującą rolę w jego przejściu od kuboekspresjonizmu do (neo)klasycyzmu. Prace te utwierdziły go w przekonaniu, że nowy kierunek artystyczny jest właściwy. W pewnym momencie starzy mistrzowie stali się dla niego schronieniem przed wyobcowaną rzeczywistością. […] Jego fascynacja Michałem Aniołem Buonarottim widoczna jest również w pięciu rycinach, które wykonał pod koniec życia, ilustrując sonety mistrza w poetyckim tłumaczeniu Františka Halasa. Fragmenty certyfikatu dr hab. Rei Michalovej przetłumaczone z języka czeskiego.