Proweniencja:
Kolekcja Madame Olgi de Brožik, Paryż.
Poprzez spadek u obecnego właściciela.

Václav Brožík (1851-1901) był malarzem, historykiem sztuki i profesorem malarstwa pochodzenia czeskiego. Wybitna postać malarstwa historycznego drugiej połowy XIX wieku. Jest znany w Czechach i we Francji jako malarz historyczny i portrecista. Václav Brožík urodził się w Pradze w 1851 roku, w biednej rodzinie. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze pod kierunkiem profesora Emila Lauffera. Następnie kontynuował naukę w Niemczech, najpierw w Szkole Sztuk Pięknych w Dreźnie, a potem w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Malarz osiedlił się w Paryżu w 1876 roku. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Bonnata i Gérôme’a oraz brał udział w paryskim Salonie, gdzie prezentował głównie obrazy ilustrujące historię rodzinnej Czech. Członek Académie des Beaux-Arts w Paryżu i Akademii Nauk i Sztuk w Pradze, został uhonorowany przez cesarza Franciszka Józefa I tytułem „Brozik von Valrose”. Pod koniec lat 80. XIX wieku malarz dzielił swój czas między Paryż i Pragę. Od 1893 roku wykładał na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze, w dziale malarstwa historycznego. Václav Brožík zasłynął z obszernych kompozycji historycznych, przedstawiających ważne wydarzenia z historii Czech. Václav Brožík był cenionym portrecistą, który wykonał również liczne portrety osobowości swoich czasów oraz otoczenia. W trakcie swojej kariery otrzymał wiele wyróżnień. Jego styl charakteryzuje się wyczuciem szczegółu i ekspresyjnym użyciem koloru. Dzieła Václava Brožíka znajdują się w Zamku Praskim, Muzeum Narodowym w Pradze i Muzeum Miejskim w Pradze. W 2003 roku w Muzeum Narodowym w Pradze zorganizowano dużą wystawę monograficzną, przedstawiającą bogatą karierę malarza, którą tworzył w Paryżu i Pradze. Pojazd elektryczny

Aleksiej Iwanowicz Korzukhin, urodzony w 1835 r. w Jekaterynburgu, był znanym rosyjskim malarzem, czołowym przedstawicielem rosyjskiej szkoły realizmu XIX wieku. Pochodził z niezamożnej rodziny, ale od najmłodszych lat wykazywał talent do rysunku, co skłoniło go do wstąpienia do Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu w 1858 roku. W 1860 roku zdobył pierwszą nagrodę za obraz Pijany ojciec, wcześnie wykazując się opanowaniem gatunku malarstwa rodzajowego. W 1863 roku wziął udział w „Buncie czternastu”, który rok później przerodził się w Artel Artystów - grupę studentów Akademii, odrzucających tradycyjne nauki na rzecz swobodniejszego i bardziej realistycznego podejścia do sztuki. Inicjatywa ta poprzedziła powstanie w 1870 r. grupy Pieriedwiżników, czyli rosyjskich realistów, której Korzukin był również członkiem-założycielem. Ruch ten stawiał sobie za cel uczynienie sztuki bardziej dostępną dla ludzi poprzez organizowanie wystaw objazdowych po Rosji. Korzukin znany jest szczególnie ze swoich portretów, które charakteryzują się głęboką psychologią postaci i wielką dbałością o szczegóły. Jego twórczość to również sceny rodzajowe, w których pokazuje codzienne życie ówczesnych Rosjan, głównie chłopów. Korzukin starał się uchwycić i przedstawić prawdę o życiu na wsi. W 1891 r. namalował „Wieczerzę Pańską”, monumentalne dzieło przeznaczone dla katedry w Rydze. Był to dowód jego wszechstronności i umiejętności podejmowania tematów religijnych z takim samym natężeniem emocji, jak w przypadku scen rodzajowych. Jego styl wyróżnia się subtelnym użyciem światła i starannie zaplanowaną kompozycją. Za swoją pracę otrzymał statusu akademika w 1868 roku. Zmarł w 1894 roku i został pochowany na cmentarzu Ławra Aleksandra Newskiego w Petersburgu.

Proweniencja: Dawna kolekcja pana B.

Proweniencja: Dawna kolekcja pana B.

Julius von Klever (1850-1924) był pejzażystą i malarzem akademickim. Urodził się w 1850 r. w Derpt, w Imperium Rosyjskim (obecnie Tartu w Estonii). Pochodził z rodziny Niemców bałtyckich. Jego ojciec był doktorem chemii i wykładowcą w Instytucie Weterynarii w Derpt. Julius von Klever interesował się rysunkiem już od dzieciństwa, co skłoniło go do zapisania się w 1867 roku do Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Początkowo studiował architekturę, ale szybko zwrócił się ku malarstwu, kształcąc się pod okiem Sokratesa Worobiowa, a następnie Michaiła Klodta. W 1871 roku jego dzieło „Opuszczony cmentarz zimą” zwróciło uwagę Towarzystwa Artystów i zostało nabyte przez jednego z członków rodziny carskiej. W następnym roku „Zachód słońca” zakupiła wielka księżna Maria Nikołajewna. W 1874 roku odbyła się jego pierwsza indywidualna wystawa, a w 1876 roku - kolejna. W tym samym roku jego obraz „Las brzozowy” został nabyty przez cara Aleksandra II, co przyniosło mu tytuł Wybitnego Malarza Pierwszej Klasy. W 1878 roku został wybrany członkiem Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych za dzieło „Stary park”. W 1915 roku zorganizował wystawę w Moskwie. Po Rewolucji Październikowej otrzymał wsparcie finansowe od Towarzystwa Artystów Arkhipa Kuindzhiego i kontynuował nauczanie w Akademii Sztuk Pięknych i Akademii Sztuki i Przemysłu Stieglitza. Kierował katedrą malarstwa monumentalnego aż do swojej śmierci, która nastąpiła 24 grudnia 1924 roku. Został pochowany na Cmentarzu Prawosławnym w Petersburgu. Krajobrazy Klevera ukazują piękno rosyjskich krajobrazów i są doskonałe pod względem technicznym. Do jego najsłynniejszych dzieł zaliczają się: „Zima” (1876), „Dziewiczy las” (1880), „Wieś na wyspie Nargen” (1881), „Opuszczony młyn” (1890) i „Opuszczony cmentarz” (1890). Jego obrazy znajdują się w zbiorach prestiżowych instytucji, takich jak Muzeum Rosyjskie w Petersburgu i Galeria Tretiakowska w Moskwie.

Władimir Jegorowicz Makowski urodził się w 1846 r. w Moskwie. Był znanym rosyjskim malarzem, Pieriedwiżnikiem i wpływowym nauczycielem w dziedzinie sztuk pięknych. Urodził się w rodzinie artystów, jako syn Jegora Iwanowicza Makowskiego, kolekcjonera sztuki i współzałożyciela Moskiewskiej Szkoły Malarstwa, Rzeźby i Architektury. Jego bracia, Konstantyn i Mikołaj, a także siostra Aleksandra, również byli malarzami. Władimir Makowski studiował w Moskiewskiej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury pod kierunkiem Wasilija Zarianki, Eugrafa Sorokina i Wasilija Tropinina. Po ukończeniu studiów w 1869 r. został jednym z Pieriedwiżników. Jego twórczość portretowa i rodzajowa charakteryzuje się realizmem i empatią wobec przedstawianych postaci. Do najsłynniejszych dzieł zaliczają się „Kochankowie ze słowików” (1872), „Filantropi” (1874), „Więzień” (1879) i „Bankructwo” (1881). W 1873 roku został mianowany członkiem akademii „Les Amateurs de rossignol” i w tym samym roku wziął udział w Międzynarodowej Wystawie w Wiedniu. Wykładał w Moskiewskiej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury od 1882 do 1894 roku, a następnie w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu od 1894 do 1918 roku, gdzie w 1895 roku został rektorem. Miał znaczący wpływ jako pedagog – wykształcił wielu artystów, w tym Siergieja Winogradowa. Oprócz kariery artystycznej Makovski był również zapalonym kolekcjonerem dzieł sztuki. Zgromadził ogromną kolekcję odzwierciedlającą jego eklektyczny gust i głębokie uznanie dla sztuki rosyjskiej. Udzielał się w rosyjskim środowisku artystycznym, goszcząc w swoim domu takie osobistości jak Mikołaj Gogol, Michaił Glinka, Karl Briullov i Wasilij Tropinin. Makowski zmarł w 1920 roku w Petersburgu i został pochowany na Cmentarzu Smoleńskim. "Chłopka z snopem pszenicy i dzieckiem" stanowi typowy temat sztuki Pieriedwiżników, w którym starano się realistycznie ukazać społeczeństwo i ich życie, między innymi właśnie chłopów. Rosyjska chłopka pracuje w polu w piękny letni dzień, a towarzyszy jej małe dziecko, którego wzrok skierowany jest w stronę widza. To dzieło, tak samo wzruszające, jak i pełne wyrazu, jest znakomitym przykładem sztuki Pieriedwiżników.

Marie Bashkirtseff była malarką, rzeźbiarką i pisarką pochodzenia ukraińskiego. Urodziła się w 1858 roku w Gawroncach w guberni połtawskiej, w Imperium Rosyjskim, (obecnie w Ukrainie). Pochodziła z prowincjonalnej rodziny arystokratycznej - jej rodzicami byli Konstantyn Baszkircewc, pan na Gawroncach i Maria Bababina. Maria Baszkircewa już od dziecka otrzymała gruntowne wykształcenie artystyczne i literackie. Szczególnie zainteresowała się rysunkiem i malarstwem. W 1870 roku wraz z rodziną podróżowała po Europie. Dochodami z majątku rolnego zarządzają wuj Marii i jego żona. Częściowo posłużyły one do finansowania rodziny na wyjazdach. Rodzina udała się do Wiednia, Baden-Baden, Genewy, Monachium, Włoch, Paryża i osiedliła się w Nicei, gdzie od lat 50. XIX wieku żyła liczna społeczność rosyjska. Marie Baszkircew zaczęła prowadzić pamiętnik niemal codziennie od 1872 roku. Jej zapiski, których część opublikowano już po jej śmierci, przyniosły jej znaczną sławę. W swoim dzienniku dzieli się swoimi spostrzeżeniami na temat świata i siebie samej, ukazując wrażliwą, pełną pasji, bystrą osobowość, która dąży do sukcesu. Już w 1873 roku Mademoiselle Baszkircew wiedziała, że chce poświęcić się karierze artystycznej. Szczególnie interesowała się malarstwem, muzyką i śpiewem. Podczas praktyk miała w Nicei pokój do nauki i pracownię. Tam pobierała lekcje rysunku u François Bensy i Charlesa Nègre’a. Jej początkowe pragnienie zostania piosenkarką zostało jednak niespełnione przez ciągłą chrypkę i przewlekłe zapalenie krtani, które leczyła wieloma kuracjami, oraz pierwsze objawy gruźlicy, która była przyczyną jej śmierci gdy Baszkircew miała 25 lat. Przez cztery lata Marie Bashkirtseff i jej rodzina prowadzili kosmopolityczne życie w całej Europie. Podczas pobytu w Rzymie pobierała nauki u Wilhelma Kotarbińskiego. Doświadczenie to miało na nią duży wpływ. W 1877 roku, po pobycie w Paryżu, Maria Baszkircew postanowiła się tam osiedlić. Po utracie głosu mezzosopranowego postanowiła poświęcić się karierze zawodowej jako malarka. 26 września 1877 r. rozpoczęła studia w Académie Julian i pozostała tam przez siedem lat, aż do śmierci w 1884 r. Académie Julian była prywatną szkołą malarstwa i rzeźby założoną przez Rodolphe'a Juliana i jego przyszłą żonę Amélie Beaury-Saurel w Paryżu. Mieściła się w Passage des Panoramas. Debiutowali tam wielcy artyści, m.in. Pierre Bonnard, Maurice Denis, Henri Matisse i Fernand Léger. Académie Julian była jedną z niewielu instytucji, które w tamtym czasie przyjmowały kobiety. Wciąż istniały wówczas nierówności w dostępie kobiet do kształcenia artystycznego. Kobiety są de facto wykluczone z państwowego kształcenia artystycznego oferowanego przez École des Beaux-Arts w Paryżu. Zajęcia teoretyczne były dla nich dostępne od 1897 r., ale musiały czekać aż do 1900 r., kiedy otworzono dwa oddzielne warsztaty rzeźbiarskie i malarskie. Zaangażowana w walkę o prawa kobiet Marie Bashkirtseff potępiała tę nierówność i opowiadała się za dostępem kobiet do państwowego kształcenia artystycznego. Napisała artykuł pod pseudonimem Pauline Orell w feministycznej gazecie La Citoyenne, założonej przez Hubertine Auclert: „Zobaczyłam Akademię Sztuk Pięknych. To wystarczyło, żeby krzyczeć. Dlaczego nie mogę tam studiować?”. Académie Julian zapewniało edukację na wysokim poziomie i pozostało jedną z nielicznych placówek, w których kobiety uczyły się rysunku na podstawie nagich modeli (modele płci męskiej i żeńskiej nosili przepaskę biodrową w pracowni dla kobiet). W 1881 roku Marie Baszkircew namalowała słynny obraz, przedstawiający sesję pozowania w kobiecej pracowni, co stanowi rzadki przykład działalności Académie Julian. W swoim pamiętniku opisała organizację dni nauki w akademii: pracowała cztery godziny rano i cztery godziny po południu, otrzymując merytoryczne poprawki i oceny od swoich nauczycieli - Rodolphe'a Juliana i Tony'ego Roberta-Fleury'ego. Marie Bashkirtseff w swoim dzienniku wspominała o zdumionych i entuzjastycznych krytykach Rodolphe'a Juliana, którzy odkryli jej prace: „Mój szkic był najbardziej zaawansowany. [...] Muszę poinformować, że pan Julian i inni powiedzieli w warsztacie dla mężczyzn, że nie mam ani manier, ani usposobienia kobiety i że chcieliby wiedzieć, czy w mojej rodzinie mam kogoś, od kogo odziedziczyłam tyle talentu i siły, a nawet brutalności, w rysowaniu i odwadze w pracy". Dla odważnej, ambitnej i utalentowanej Marie malarstwo stało się powodem do życia. Obdarzona silnym duchem rywalizacji, konkurowała z Louise Breslau, swojej starszej koleżanki, również studentki Académie Julian. Marie Bashkirtseff szkoliła się również poprzez odwiedzanie galerii Luwru i europejskich muzeów, aby studiować i kopiować dzieła wielkich mistrzów. Ubolewał jednak nad tym, że dostęp do Luwru jest wykluczony dla kobiet bez opieki. Oświadczyła w swoim pamiętniku: „Zazdroszczę wolności chodzenia samemu, przychodzenia i wychodzenia, siadania na ławkach w Ogrodach Tuileries, a zwłaszcza w Ogrodzie Luksemburskim, zatrzymywania się przy artystycznych wystawach sklepowych, wchodzenia do kościołów i muzeów, spacerowania wieczorem starymi uliczkami; Tego właśnie zazdroszczę i tej wolności, bez której nie można zostać prawdziwym artystą. Czy uważasz, że cieszymy się tym, co widzimy, kiedy jesteśmy w towarzystwie, czy też wtedy, gdy aby pójść do Luwru musimy poczekać na samochód, towarzysza lub członka rodziny? Ach! Cholera, wtedy wściekam się, że jestem kobietą". Zaprzyjaźniła się z malarzem naturalistą Jules’em Bastien-Lepage’em, którego twórczość podziwiała. Słynny obraz "Spotkanie", przechowywany w Musée d'Orsay, przedstawia, zgodnie ze słowami autora, dzieci ulicy i świadczy o jego humanistycznym nastawieniu. Maria Baszkircewa czytała Zolę i Balzaka, zajmowała się tworzeniem scen naturalistycznych i tematów plenerowych. Malowanie postaci ludzkiej: rzadka olejna karykatura jej nauczyciela Rudolfa Juliana Marie Bashkirtseff tworzy karykaturę Rudolfa Juliana, malarza, nauczyciela i dyrektora Académie Julian. Rodolphe Julian przedstawiony jest w pozycji siedzącej na wysokim stołku warsztatowym, z ręką opartą na prawej nodze. Jest silny i krępy, jego wygląd jest uderzający i imponujący. Został przedstawiony karykaturalnie z przodu, z ciemnym, przenikliwym spojrzeniem i długim nosem. Uniesione brwi zwiększają głębię i intensywność spojrzenia. Pełne, czerwone usta pojawiają się pod wąsami i brodą. Kości policzkowe są wydatne i zaczerwienione. Rodolphe Julian został tu przedstawiony jako profesor i autorytet. W tym miejscu podkreśla się bystre i przenikliwe spojrzenie nauczyciela, który kieruje akademią artystyczną. Pojawia się hierarchia przestrzeni. Nauczyciel zajmuje prawie całą powierzchnię panelu, natomiast postać dziecka lub ucznia, znajdująca się l.g., zajmuje ograniczoną przestrzeń. Dziecko jest również przedstawione frontalnie, ze spuszczonym wzrokiem na znak słuchania i szacunku. Możliwe, że Marie Baszkircew przedstawiła tu siebie jako uczennicę. Ta postać dziecka lub młodego ucznia nawiązuje do obrazu "Uśmiechnięte dziecko", znajdującego się na lewym panelu tryptyku "Trzy uśmiechy", przechowywanego w Państwowym Muzeum Rosyjskim w Sankt Petersburgu w Rosji. Postać Rodolphe'a Juliana przypomina dzieło "Studium głów" zachowane w Muzeum Sztuk Pięknych Jules'a Chéreta w Nicei. Sztukę karykatury studenci Académie Julian uprawiali poza zajęciami. Chodzi o danie upustu własnej wyobraźni i kreatywności, przesadę i eksponowanie cech fizycznych lub osobowościowych w duchu koleżeństwa lub rywalizacji w warsztacie. Uczniowie wykazywali szczególne zainteresowanie karykaturowaniem siebie nawzajem i swoich nauczycieli, o czym świadczy karykatura wykonana ołówkiem przez nieznanego malarza, przedstawiająca Rodolphe'a Juliana siedzącego i skulonego na wysokim stołku w pracowni. Marie Bashkirtseff była niesforną, dumną i zdeterminowaną uczennicą i koleżanką. Szczególna uwaga, jaką Rodolphe Julian poświęcał Marii Bashkirtseff, zaowocowała karykaturami wykonanymi przez jego towarzyszy, czego dowodem jest karykatura autorstwa Louise Breslau, przedstawiająca Rodolphe'a Juliana tańczącego, śmiejącego się i gratulującego Marie Bashkirtseff jej pracy. Ta rzadka karykatura, powstała prawdopodobnie około 1878 roku, jest dowodem kunsztu i talentu Marii Baszkircew, młodej studentki Académie Julian. Już ta karykatura ujawnia pasję Marii Baszkircew do przedstawiania postaci ludzkiej.

Bibliografia: - Journal de Marie Bashkirtseff, Paris, Mazarine, 1980.
- Catalogue des oeuvres de Mlle Bashkirtseff, exposition , Paris, Salon de l’Union des femmes peintres sculpteurs, préface de François Copée, Paris, Salon
de l’Union es Femmes peintres et sculpteurs, 1885.
- Marie Bashkirtseff, peintre et sculpteur, écrivain et témoin de son temps, Catalogue des expositions, musée des Beaux-Arts Jules Chéret, musée Masséna,
bibliothèque de Cessole, Nice (1er juillet-29 octobre 1995), Nice, Éditions des musées de la Ville de Nice, 1995.
- Overcoming all obstacles : the women of the Académie Julian : Williamstown (Massachusset), The Sterling and Francine Clark Art Institute, October 2,
1999- January 2,2000; New York, Dahesh Museum, January 18 - May 13, 2000; Memphis (Tenessee), The Dixon Gallery and Gardens, July 9 - September
2000, Gabriel P. Weisberg and Jane R. Becker, New York : Dahesh Museum, New Brunswick : Rutgers University Press, 1999.
- Shvets Tatiana (dir.), L’Élue du destin. Marie Bashkirtseff. Une femme qui chante, qui peint, qui aime, album bilingue (russe et français) consacré au
150e anniversaire de Marie Bashkirtseff, Moscou, Éditions Vetche, 2008.
- Faire œuvre, la formation et la professionnalisation des artistes femmes au XIXe et XXe siècle, actes de colloque [tenu à Paris, Centre Pompidou et
Musée d'Orsay, 19-20 septembre 2019] / [organisé en partenariat avec l'association Archives of women artists, research and exhibitions], AWARE, 2023.

Wacław Borowski urodził się 6 sierpnia 1885 roku w Łodzi w rodzinie intelektualistów, jako syn Hipolita i Julii Garbolewskich. Po ukończeniu szkoły średniej wstąpił do Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie w latach 1905-1909 studiował malarstwo pod kierunkiem Józefa Mehoffera. W latach 1909-1913 przebywał w Paryżu. Kopiował dzieła dawnych mistrzów w Luwrze i zgłębiał sztukę renesansu. Później wyjechał do Włoch. W latach 1914-1919 mieszkał w Szwajcarii. Borowski, jeden z czołowych artystów polskiej sztuki klasycznej lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku, był współzałożycielem i aktywnym członkiem Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm”, gdzie propagował estetykę neoklasycystyczną inspirowaną włoskim quattrocentem. Jego estetyka nowego klasycyzmu opierała się na renesansowych zasadach kompozycji malarskiej, ale w jego twórczości widać też silny wpływ sztuki nowoczesnej, zwłaszcza twórczości André Deraina i Henriego Matisse'a. Łączyła go silna przyjaźń z Eugène Zakiem, we współpracy z którym wypracował sielankowy i liryczny styl. Jego twórczość wyróżnia się rygorystyczną kompozycją, inspirowaną renesansem, oraz geometryczną stylizacją inspirowaną kubizmem. Wacław Borowski stworzył również kilka monumentalnych dzieł, a także zaprojektował wystrój wnętrz do transatlantyku MS Piłsudski i MS Batory. Odnosił też sukcesy jako scenograf, głównie dla Teatru Polskiego w Warszawie.

Eugène Ebiche to polski malarz i grafik, urodzony w 1896 roku w Lublinie. W wieku szesnastu lat wstąpił do Krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych i uczył się u Jacka Malczewskiego i Wojciecha Weissa. W 1922 roku wyjechał do Paryża, gdzie otrzymał stypendium rządowe. Zamieszkał na Montparnasse. Przyjaźnił się z Chaïmem Soutine'em, Louisem Marcoussisem, Moise Kislingiem, Henri Haydenem i Eugène'em Zakiem. Artystę wspierali marszandowie Leopold Zborowski i Georges Bernheim. W 1939 roku Ebiche powrócił do Krakowa i został profesorem rysunku na Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1950-1969 był profesorem malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Brał udział w Salonie Jesiennym w 1925 r. i w Salonie Niezależnych w 1926 r. Wystawiał również w Krakowie, Belgii, Szwajcarii i Anglii. W 1933 roku wziął udział w Międzynarodowej Wystawie Sztuki College Art Association w Nowym Jorku. Ebiche aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym swoich czasów i wystawiał swoje dzieła zarówno we Francji, jak i za granicą. W 1960 roku otrzymał nagrodę od Fundacji Solomona R. Guggenheima w Nowym Jorku. Dzieła malarza znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie i Krakowie. Eugène Ebiche stworzył to dzieło około 1930 roku. Chaïm Soutine wywarł na niego ogromny wpływ swoimi pejzażami, portretami i martwymi naturami. Podobnie jak Soutine, Eugène Ebiche był przede wszystkim kolorystą. Drzewo na obrazie, którego gałęzie i pień zdają się poruszać, składa się z barw zarówno ciepłych (pomarańczowy, żółcienie, brązy), jak i chłodnych (zieleń, niebieski, szarości) kolorów. Artysta przywiązuje tutaj wagę do koloru i oddania światła w krajobrazie, który prawdopodobnie powstał na południu Francji.

Wystawiany: Sztuka polska we Francji, Troyes i jego malownicze zakątki, Włodzimierz de Terlikowski, 17-28 maja 1918, Ratusz w Troyes, nr 11.

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Francja

Proweniencja: Rodzina z Chartres, przyjaciele Marcellina i Madeleine Castaing

Marcellin i Madeleine Castaing pomagali Henriemu Epsteinowi i Chaïmowi Soutine'owi podczas okupacji.

Nabywca otrzyma certyfikat autentyczności wystawiony przez Patricię Mendjisky.

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Belgia.

Nabywca otrzyma certyfikat wystawiony przez Marca Ottaviego z datą 18 grudnia 2020 r.

Proweniencja: Bezpośrednio oferowane przez artystę, następnie przekazane obecnemu właścicielowi

Proweniencja: Kolekcja Palmyra.

Wystawiany: Maurice Mendjizky, Mendjisky Museum - Schools of Paris, 11 kwietnia - 12 lipca 2014, reprodukcja kolorowa pod numerem 70.

Nabywca otrzyma certyfikat autentyczności od Patricii Mendjisky.

Maurice Mendjizky urodził się w Łodzi, w Polsce, w 1890 roku. Pochodził z ubogiej rodziny, jego ojciec był blacharzem. Rysunku uczył się w szkole Katsenenboygn w Łodzi i już w wieku siedmiu lat wykazywał wyjątkowy talent do tej sztuki. Tam poznał architekta Monsieur Landau, który sfinansował jego wyjazd do Paryża w 1906 roku. Przez rok studiował w École des Beaux-Arts w Paryżu pod okiem Fernanda Cormona. Będąc niezależnym z charakteru, opuścił École des Beaux-Arts i uczył się u Henriego Martina i Anglada. Malarz utrzymywał również bliskie stosunki z Modiglianim i Soutine’em. Został ranny podczas I wojny światowej i przez dwa lata leczył się w Nîmes, po czym w 1918 roku wrócił do Paryża. Maurice Mendjizky miał romans z Kiki de Montparnasse w latach 1918–1921. Kiki była modelką malarzy Montparnasse’u, pozowała dla Mojżesza Kislinga, Foujity i Mana Raya. Kiki była wzorem dla Maurice'a Mendjizky'ego przez cały ich związek. Znanych jest kilka portretów wykonanych jego ręką, a także cztery akty: jeden znajduje się w prywatnym muzeum, trzy w prywatnych kolekcjach. Akty Kiki de Montparnasse namalowane przez Maurice'a Mendjizky'ego w okresie ich związku oddają zarówno intymną atmosferę pozowania, jak i doprowadzoną przez artystę do perfekcji harmonię form i kolorów. Maurice Mendjizky wybiera bliskie ujęcie łóżka, na którym leży jego modelka. Starannie przemyślana kompozycja podkreślona jest nagim ciałem przedstawionym po przekątnej oraz łóżkiem ustawionym w rogu pokoju. Kiki śpi lub przyjmuje pozę z zamkniętymi oczami. Skóra modelki, o ciepłej kolorystyce beżu, jasnego i ciemnego brązu, kontrastuje z bielą materiału. Barwa skóry jest wyjątkowa, a sposób jej malowanie bardzo ekspresyjny. Obraz ten Mendijzky namalował w 1921 roku, jeszcze przed tym, jak pod koniec tego samego roku Kiki opuściła Maurice'a Mendjizky'ego dla Man Raya.

Proweniencja: Kolekcja rodziny artysty.

Scena ta jest częścią serii prac artysty poświęconych gettu warszawskiemu.

Proweniencja: Kolekcja rodziny artysty.

Scena ta jest częścią serii prac artysty poświęconych gettu warszawskiemu.

Proweniencja: Kolekcja rodziny artysty.

Scena ta jest częścią serii prac artysty poświęconych gettu warszawskiemu.

Proweniencja:
Maître Blache sale, Wersal, 16 grudnia 1979, nr kat. 63.
Zbiory prywatne, Paryż

Proweniencja: Aukcja Time, Nowy Jork, Lot nr 16

Proweniencja:
sprzedaż Artcurial 5 kwietnia 2016 r., Lot 193,
kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja:
Pracownia artysty.
Kolekcja rodziny artysty.

Proweniencja:
Dzieło nabyte bezpośrednio od artysty.
W drodze dziedziczenia trafiło do obecnego właściciela

Proweniencja: Kolekcja prywatna, Paryż

Proweniencja:
Kolekcja G. d'Hennezel, Maître Blache, sprzedaż, Wersal.
Obraz nabyty przez obecnego właściciela na powyższej aukcji.


Henri Hayden był polskim malarzem, rysownikiem i grafikiem ze Szkoły Paryskiej. Urodził się w Warszawie w 1883 roku w rodzinie kupieckiej. Od 1902 roku studiował na Politechnice Warszawskiej i w Szkole Sztuk Pięknych. W 1907 roku Henri Hayden przeprowadził się do Paryża, do studia przy Boulevard Saint Michel i studiował w Académie de La Palette. Od 1909 roku malarz regularnie odwiedzał Bretanię, Pont-Aven i Le Pouldu, gdzie poznał Władysława Ślewińskiego. W twórczości Henriego Haydena w latach 1915–1922 dominował kubizm. Odwiedzał on wówczas między innymi Pabla Picassa, Juana Grisa i Jeana Metzingera. W 1915 roku podpisał wyłączny kontrakt z galerią L'Effort Moderne, kierowaną przez Léonce'a Rosenberga, obrońcę kubistów. Obraz „Martwa natura z fajką i tytoniem” powstał w 1918 roku i stanowi ważne świadectwo kubistycznego okresu twórczości malarza, który zakończył się około 1922 roku. Ta martwa natura jest ukazaniem codziennych akcesoriów, zwykle używanych przez malarzy kubistycznych. Zestaw do palenia składający się z pudełka zapałek, fajki i paczki tytoniu położony jest na stole; zestaw do pisania składający się z kartek, kałamarza i pióra, a także butelki wina i kieliszka. Kształty tych obiektów odzwierciedlają kubistyczną wizję malarza. Ich linie są zniekształcone, zwielokrotnione, geometryczne. Obraz składa się z kontrastowo potraktowanych form, płaskich plam barwnych, krótkich pociągnięć pędzlem i punktowań. Połączenie różnorodnych faktur z mnogością linii i perspektyw nadaje dziełu żywy dynamizm. Dzieła z tego samego okresu znajdują się w muzeach takich jak Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Troyes oraz Muzeum Sztuki i Historii Judaizmu w Paryżu.