Eugène Ebiche to polski malarz i grafik, urodzony w 1896 roku w Lublinie. W wieku szesnastu lat wstąpił do Krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych i uczył się u Jacka Malczewskiego i Wojciecha Weissa. W 1922 roku wyjechał do Paryża, gdzie otrzymał stypendium rządowe. Zamieszkał na Montparnasse. Przyjaźnił się z Chaïmem Soutine'em, Louisem Marcoussisem, Moise Kislingiem, Henri Haydenem i Eugène'em Zakiem. Artystę wspierali marszandowie Leopold Zborowski i Georges Bernheim. W 1939 roku Ebiche powrócił do Krakowa i został profesorem rysunku na Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1950-1969 był profesorem malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Brał udział w Salonie Jesiennym w 1925 r. i w Salonie Niezależnych w 1926 r. Wystawiał również w Krakowie, Belgii, Szwajcarii i Anglii. W 1933 roku wziął udział w Międzynarodowej Wystawie Sztuki College Art Association w Nowym Jorku. Ebiche aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym swoich czasów i wystawiał swoje dzieła zarówno we Francji, jak i za granicą. W 1960 roku otrzymał nagrodę od Fundacji Solomona R. Guggenheima w Nowym Jorku. Dzieła malarza znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie i Krakowie. Eugène Ebiche stworzył to dzieło około 1930 roku. Chaïm Soutine wywarł na niego ogromny wpływ swoimi pejzażami, portretami i martwymi naturami. Podobnie jak Soutine, Eugène Ebiche był przede wszystkim kolorystą. Drzewo na obrazie, którego gałęzie i pień zdają się poruszać, składa się z barw zarówno ciepłych (pomarańczowy, żółcienie, brązy), jak i chłodnych (zieleń, niebieski, szarości) kolorów. Artysta przywiązuje tutaj wagę do koloru i oddania światła w krajobrazie, który prawdopodobnie powstał na południu Francji.
Olej na płótnie
65 x 50 cm
Sygn. l.d. „Ebiche”
Eugène Ebiche to polski malarz i grafik, urodzony w 1896 roku w Lublinie. W wieku szesnastu lat wstąpił do Krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych i uczył się u Jacka Malczewskiego i Wojciecha Weissa. W 1922 roku wyjechał do Paryża, gdzie otrzymał stypendium rządowe. Zamieszkał na Montparnasse. Przyjaźnił się z Chaïmem Soutine'em, Louisem Marcoussisem, Moise Kislingiem, Henri Haydenem i Eugène'em Zakiem. Artystę wspierali marszandowie Leopold Zborowski i Georges Bernheim. W 1939 roku Ebiche powrócił do Krakowa i został profesorem rysunku na Akademii Sztuk Pięknych. W latach 1950-1969 był profesorem malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Brał udział w Salonie Jesiennym w 1925 r. i w Salonie Niezależnych w 1926 r. Wystawiał również w Krakowie, Belgii, Szwajcarii i Anglii. W 1933 roku wziął udział w Międzynarodowej Wystawie Sztuki College Art Association w Nowym Jorku. Ebiche aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym swoich czasów i wystawiał swoje dzieła zarówno we Francji, jak i za granicą. W 1960 roku otrzymał nagrodę od Fundacji Solomona R. Guggenheima w Nowym Jorku. Dzieła malarza znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie i Krakowie. Eugène Ebiche stworzył to dzieło około 1930 roku. Chaïm Soutine wywarł na niego ogromny wpływ swoimi pejzażami, portretami i martwymi naturami. Podobnie jak Soutine, Eugène Ebiche był przede wszystkim kolorystą. Drzewo na obrazie, którego gałęzie i pień zdają się poruszać, składa się z barw zarówno ciepłych (pomarańczowy, żółcienie, brązy), jak i chłodnych (zieleń, niebieski, szarości) kolorów. Artysta przywiązuje tutaj wagę do koloru i oddania światła w krajobrazie, który prawdopodobnie powstał na południu Francji.