POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna
- własność Tadeusza Konwickiego

WYSTAWIANY:
- Alfred Lenica, Galeria Zachęta, Warszawa, 1974 (nr kat. 486)

"Flora uwięziona" to jeden z siedmiu znanych obrazów, powstałych w latach 1959-1969, którym artysta nadał tytuł "Flora". Okres ten jest najbardziej charakterystyczny, a takze najobfitszy w tworczosci Alfreda Lenicy. Jest to też moment szczytowego rozwoju i kariery artystycznej malarza.
Kompozycja obrazu zbudowana jest przez szczelnie wypełniające obraz biologiczne plamy czerwieni, żółcieni czy zieleni. Na nich kłębią sie linie i punkty czarnej farby. Godne uwagi jest tu posługiwanie się przez artystę czernią, jakby konstruujacą czy utrzymującą w ryzach całość kompozycji. Ten fenomen występował w malarstwie Lenicy juz od początku w jego obrazach kubizowanych i surrealnych, collages i często jako gruba kreska konturowa.
Bożena Kowalska „Ku nowej kreacji malarskiej“ [w:] Alfred Lenica Malarstwo, Galeria Miejska Arsenał, Poznań 2002
U Alfreda Lenicy szczególną rolę odgrywało umiłowanie sił życia, biologicznego wzrostu, tego co się rodzi i niesie nadzieję. Stąd, przynajmniej w pewnym stopniu owa tkanka jego malarstwa, która zdaje się powstawać na naszych oczach, wybuchać gejzerami form, rozchodzić płatami kształtów, rozwijać ciągami splotów, przenikających się wzajemnie, jakby rozrastających się w górę, w dół, na boki i w gląb iluzyjnej przestrzeni. (...) Bywa zaś, że owe formy zbliżają się na mocy przypadku do form roślinnych, zwierzęcych czy ludzkich.
cyt. za: Alfred Lenica. Prace z lat 1961-1973, Stowarzyszenie Grupa Krakowska, Galeria Krzysztofory Kraków, Uniwersytecka Galeria Sztuki Współczesnej BWA-US, Cieszyn czerwiec/lipiec 1987, oprac. Maciej Gutowski
Poszedłem na wernisaż wystawy obrazów mego teścia, Alfreda Lenicy, którego nazywamy dziadkiem. Wybrałem się na wernisaż ożywiony szczerą życzliwością dla miłego starca, któremu zawdzięczam swoją żonę. Więc ruszyłem ze świadomością mojej dobrej woli, mojej łaskawej protekcjonalności, ruszyłem mocno spóźniony […] zjawiłem się w Zachęcie, kiedy już mocno opustoszało. Stanąłem w wielkiej sali i zamieniłem się w słup soli. Tak, po prostu zgłupiałem. Przede mną było pięć wielkich hal zapełnionych szczelnie wspaniałym malarstwem, malarstwem dynamicznym, silnym, pogodnym, życzliwym ludziom, malarstwem pełnym osobistej i ciepłej poezji. Kręciłem z niedowierzaniem głową zbierając myśli. Te obrazy były takie jak nasz stary Fredzio: ufne, szlachetne, zupełnie oderwane od rzeczywistości, naiwne i rozumne, dobre i maniakalne w swojej wierze w sztukę, łaknące ludzi i bardzo czyste. Zrobiło mi się nieswojo, bo zrozumiałem, że nasz niepoważny protoplasta jest poważnym artystą.
Tadeusz Konwicki, Kalendarz i klepsydra, Warszawa 1976, s. 185 (o wystawie

Studia rozpoczął w 1922 roku na wydziale prawno-ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Równolegle studiował muzykę w Konserwatorium Muzycznym. Swoje malarskie zainteresowania pogłębiał studiując w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych prowadzonym przez Adama Hannytkiewicza. W latach 30. Alfred Lenica malował obrazy figuratywne, przede wszystkim martwe natury i pejzaże, wzorując się na kubizmie. Na początku wojny rodzina Leniców wysiedlona z Poznania udała się do Krakowa. Czas wojny był przełomowy w karierze malarza. Krakowskie środowisko artystyczne skupione wokół Tadeusza Kantora, a zwłaszcza przyjaźń z Jerzym Kujawskim zaowocowała pogłębieniem zainteresowań malarza awangardą. W 1945 roku Alfred Lenica powrócił do Poznania, gdzie zaangażował się w działalność artystyczną. W 1947 został współzałożycielem awangardowej grupy 4F+R. Po latach prób i poszukiwań, Lenica coraz silniej dążył ku abstrakcji i taszyzmowi. W 1948 roku wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie zorganizowanej przez Tadeusza Kantora. Od 1955 roku wyklarował się ostatecznie styl malarski Alfreda Lenicy, który będzie mu towarzyszył aż do śmierci. Styl ten był połączeniem taszyzmu, surrealizmu, informelu i drippingu. Powstawały obrazy olejne o dużych formatach malowane w technice wypracowanej wcześniej przez artystę (uzyskiwanie prześwitów koloru spod kolejnych warstw farby), którą następnie udoskonalał i rozwijał. Lenica chętnie posługiwał się lakierami oraz farbami przemysłowymi. Prezentował styl malarstwa abstrakcyjnego o odcieniu surrealistyczno-ekspresjonistycznym. Lenica wiele podróżował; na zaproszenie ONZ przebywał na przełomie 1959/60 roku w Genewie, gdzie w siedzibie tej organizacji wykonał malowidło ścienne "Trzy żywioły" (Woda, Ogień i Miłość). Utrzymywał stały kontakt z rodzimą awangardą artystyczną, wystawiał z Grupą Krakowską, brał udział w większości plenerów w Osiekach koło Koszalina, uczestniczył w sympozjum "Sztuka w zmieniającym się świecie" w 1966 roku w Puławach. Największa wystawa dzieł Lenicy odbyła się w 1974 roku w Galerii Zachęta.

Trwająca obecnie w Londynie w Tate Modern indywidualna wystawa Magdaleny Abakanowicz "Every Tangle Of Thread And Rope" (Każda plątanina nici i lin) otrzymała entuzjastyczne recenzje krytyków. 26 prezentowanych prac, pochodzących z lat 1950-1980 to przede wszystkim gigantyczne przestrzenne formy, zwane Abakanami z barwionego sizalu, liny konopnej, końskiego włosia, które zrewolucjonizowały pojęcie tkaniny i rzeźby. Rachel Campbell-Johnston z "The Times" nazwała rzeźby "hipnotyzującymi i fascynującymi":
Jeśli Abakanowicz tka ze swoich włókien bajki, to są to zdecydowanie bajki mroczne. Pochodzą z głębi tajemniczych krain wyobraźni. To świat tyleż odczuwany, co widziany, który w tym spektaklu ożywa.
Recenzentka Laura Cumming z „The Guardian” zwraca uwagę, że formy tych prac, jawnie kojarzące się z kobiecym ciałem, seksem, domem, mają niezaprzeczalną siłę.
Nie lubię reguł i przepisów. Są wrogami wyobraźni. Warsztatem tkackim posługuję się, zmuszając go do posłuszeństwa według moich zamierzeń. Moja twórczość od początku była protestem wobec tego, co w tkactwie zastałam. Zaczęłam używać lin, włosia końskiego, metalu i skór, ponieważ te materiały były mi potrzebne do wyrażania mojej wizji i nie interesowało mnie, czy mieszczą się one w tradycji tkactwa artystycznego. Nie interesowała mnie zresztą nigdy tkanina z jej rolą dekoracji ściany.
Pasjonowało mnie po prostu to, co z tej tkaniny można zrobić: jak ukształtować powierzchnię w relief, jak zachowują się ruchome plamy z włosia, jak wreszcie może ta konstruowana powierzchnia nabrzmiewać i pękać, ukazując przez szczeliny tajemnicze głębie. W 1966 roku powstały moje pierwsze kompozycje tkane całkowicie oddzielone od ściany, znajdujące swe miejsce w przestrzeni. Tworząc je, nie chcę nawiązywać ani do tkaniny, ani do rzeźby. Interesuje mnie co najwyżej unicestwienie roli użytkowej tkaniny,
przede wszystkim zaś stworzenie możliwości wszechstronnego obcowania z obiektem o strukturze mięsistej i giętkiej. Stworzenie możliwości do penetracji poprzez pęknięcia i otwory aż do najdalszych zakamarków wnętrza.
Magdalena Abakanowicz, 1969


Jedna z najważniejszych artystek XX wieku, a jej prace biją rekordy popularności. Edukację artystyczną rozpoczęła w Liceum Plastycznym w Gdyni, w latach 50. studiowała na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a następnie w Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych w Sopocie. Wyobraźnią i odwagą znacznie wykraczała jednak poza tradycyjne ramy i zasady narzucane na uczelniach artystycznych. Wypracowała własny, nowatorski styl i techniki wyrazu, oparte na niespotykanych dotąd w rzeźbie materiałach. Jej światowa kariera rozpoczęła się w 1962 roku na Międzynarodowym Biennale Tkaniny w Lozannie, gdzie po raz pierwszy miała okazję zaprezentować publiczności międzynarodowej swoje płótna, nazwane później „abakanami”. W centrum zainteresowań twórczych Abakanowicz było ciało ludzkie, a w szerszym ujęciu kondycja i miejsce człowieka w świecie, anonimowość i zagubienie jednostki w tłumie. W słynnych cyklach z lat 70-tych: „Alteracje”, „Głowy”, „Plecy” czy „Postaci siedzące” ukazała niepełne, rozczłonkowane, wydrążone postaci ludzkie – „pozostałości” po człowieku. Rozważania na temat człowieka, zarówno w aspekcie społecznym, jak i biologicznym, były głównym tematem całej jej twórczości. Chociaż na przestrzeni lat sięgała po różne materiały – brąz, metal czy drewno, jej znakiem rozpoznawczym pozostało workowe płótno, któremu nadała całkowicie nowy, przestrzenny wymiar. Prace Abakanowicz, w szczególności realizacje plenerowe, znajdują się w muzeach i galeriach na całym świecie, min. w USA, Izraelu, Francji czy Japonii.

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Niemcy (zakup bezpośrednio od artysty w 1990 r.)



Malarz, scenograf, pedagog i przede wszystkim rzeźbiarz. Artysta studiował w latach 1952–58 w warszawskim ASP na Wydziale Rzeźby, pod kierunkiem Mariana Wnuka. W 1959 roku, po otrzymaniu stypendium francuskiego Ministerstwa Kultury, wjechał do Paryża, gdzie swoje rzeźbiarskie studia uzupełniał w pracowni francuskiego rzeźbiarza Ossipa Zadkine. W latach 1957–68 był nauczycielem w Szkole Kenara w Zakopanem. Pracował również jako scenograf we wrocławskim Teatrze Polskim w latach 1970–1971. Był członkiem artystycznego ugrupowania Phases. Hasior na artystycznej arenie międzynarodowej zasłynął jako twórca metaforycznych assamblaży. Swoje rzeźbiarskie kompozycje konstruował z przedmiotów gotowych, często znajdowanych na jarmarkach, odpustach. Nadając im wtedy nowe znaczenie, odgrywały one w jego pracach rolę znaków i symboli. Hasior był również autorem pomników. Związany był z Zakopanem, gdzie mieszkał i tworzył. Tam też mieściła się jego autorska galeria. Artysta uczestniczył w Biennale w Sao Paulo w 1965 i 1971 roku oraz w Biennale w Wenecji w 1970 roku. Poza tym swoje prace pokazywał również w Paryżu, Sztokholmie, Rzymie, Brukseli, Moskwie.

Malarz, rysownik, urodzony w 1942 r. w Łomży. Ukończył Liceum Plastyczne w Warszawie i w roku 1962 rozpoczął studia na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uczeń prof. Juliusza Studnickiego i prof. Jana Cybisa, w którego pracowni otrzymał dyplom w 1968 r. Będąc jeszcze na studiach, w 1966, utworzył duet artystyczny, w którym jego partnerem był Jerzy (Jurry) Zieliński. Ich pierwsza wspólna wystawa pt. Neo-Neo-Neo odbyła się w Warszawie w 1967 r. Wystawiali wspólnie do 1970 r. W 1968 r. powstały pierwsze zielono-czerwone obrazy Dobkowskiego (używającego w tym czasie pseudonimu Dobson). W pracach tych, operujących giętkimi, falistymi liniami, w których upatrywano wpływów secesji, artysta używał środków rodem z op-artu dla wywołania złudzeń optycznych (wirowanie, mżenie, pozorny ruch form). Równolegle z obrazami tworzył też formy z płyt i folii do montowania w przestrzeni. Złoty medal na Sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze w 1971 r. i blisko roczny pobyt w USA na stypendium Fundacji Kościuszkowskiej w 1972 r. to kolejne etapy pełnej sukcesów kariery malarza. Wyraźną zmianę nastroju i wymowy jego prac przyniosły wydarzenia 1980–1981 roku, zwłaszcza wprowadzenie stanu wojennego. Monochromatyczne, ciemne płótna znaczył wtedy nikłymi, wiotkimi liniami rysunku.

WYSTAWIANY:
Niebo nade mną, Galeria Atak, Warszawa 2022

"Nie-bo" i "Osobliwe zdarzenie" są bliżej zjawisk, które trudno nam uchwycić. To przebłyski, dokumentacje zmiany światła, więc też zmiany świata. Zapis w dzienniku, który można czytać pod różnymi kątami, ale ma on jeden cel: podtrzymywać relację jednostki z tym, co istnieje dookoła. Grać w określanie tego związku na nowo i jeszcze bardziej na nowo.
Julia Kusiak

Jest jednym z najwybitniejszych polskich malarzy współczesnych. Doceniony za granicą, wystawiał praktycznie na całym świecie, m.in. w Tokio, Paryżu, Sztokholmie, Londynie, Berlinie, Moskwie, Rzymie, Wiedniu, Florencji, Bratysławie, Sofii, Chicago, Delhi, Oldenburgu, Monachium, Lipsku i Nowym Yorku. Obecnie stałą ekspozycję dzieł malarza można podziwiać w Górnośląskim Muzeum w Bytomiu. Zawrotna kariera artysty, której początki sięgają lat 70. XX w. nie przeszkodziła Dudzie Graczowi w prowadzeniu pracy dydaktycznej w filii krakowskiej ASP w Katowicach (w latach 1976–1982), a następnie w Uniwersytecie Śląskim w Katowicach i Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Jego twórczość charakteryzuje znakomity warsztat i ogromna dbałość o szczegóły. Wielokrotnie w swych obrazach odwoływał się do tradycji dawnego malarstwa polskiego, głównie zaś do mistrzów pokroju Józefa Chełmońskiego i Jacka Malczewskiego. Tym niemniej, prace Dudy-Gracza były również porównywane z obrazami Petera Bruegla, a to za sprawą wnikliwej satyry i moralizatorskiego programu występującego w działach polskiego malarza. Duda-Gracz włączał do swej sztuki wielokrotnie tematy z dzisiejszej szarej rzeczywistości, która nie pozostawiała żadnych złudzeń, szczególnie mieszkańcom niewielkich miasteczek oraz zapadłych wsi. Z całą szczerością przedstawiał szpetotę ludzkiego ciała i ludzkiej duszy. Obnażał wszelkie wady człowieka, począwszy od głupoty, nietolerancji, chamstwa, lenistwa, na fascynacji pieniądzem i kulturą
amerykańską skończywszy. Nie stronił jednak od pięknych widoków natury.

LITERATURA:
Chopinowi Duda-Gracz, Kraków 2009, s. 113

Do pracy dołączony jest certyfikat autentyczności Agaty Dudy-Gracz

Cykl „Chopinowi” Jerzy Duda Gracz namalował w latach 1999–2003, odwiedzając 92 miejscowości w poszukiwaniu pejzaży najbliższych jego rozumieniu muzyki Chopina. Tworząc swój monumentalny cykl, studiował też korespondencję, rękopisy i literaturę poświęconą kompozytorowi oraz słuchał utworów w wykonaniu Janusza Olejniczaka. Powstało 313 prac poświęconych wszystkim kompozycjom Chopina. (...)

Jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich artystów malarzy. W latach 1994 - 1996 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. W roku 1995 zaczął uczęszczać na dodatkowe zajęcia z rysunku, gdzie poznał studentów starszych roczników – Wilhelma Sasnala i Rafała Bujnowskiego. Młodzi studenci zakolegowali się z prowadzącym zajęcia Markiem Firkiem oraz Józefem Tomczykiem i założyli nieformalną grupę twórczą, która w niedalekiej przyszłości miała otrzymać nazwę „Grupa Ładnie” (1995-2001). Maciejowski na trzecim roku studiów z architektury przeniósł się na Wydział Grafiki krakowskiej ASP, gdzie dał się poznać jako niepokorny student, kroczący własną ścieżką. W 2002 roku został Laureatem Paszportów Polityki, a w 2010 roku otrzymał prestiżową niemiecką nagrodę Lovis Corinth Preis. Prace Maciejowskiego są odnaleźć można w wielu kolekcjach publicznych i prywatnych w kraju i zagranicą, m.in.: Muzeum Narodowe w Krakowie; MOCAK, Kraków; Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie; CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa; Bunkier Sztuki, Kraków; Fundacja Sztuki Polskiej ING, Warszawa; Belvedere Museum, Wiedeń; Burger Collection, Berlin; Frissiras Museum, Ateny; Kunstforum Ostdeutsche Galerie, Regensburg; Olbricht Collection, Berlin/Essen, Schauwerk Sindelfingen Museum, Sindelfingen; Volpinum Kunstsammlung, Wiedeń. Autor ok. 30 wystaw indywidualnych prezentowanych m.in. w Galerie Thaddaeus Ropac, Londyn/Salzburg/Paris (2019, 2016, 2010); Wilkinson Gallery, Londyn (2015, 2012, 2008), Galeria Raster, Warszawa (2014, 2006, 2001), Galerie Meyer Kainer, Wiedeń (2013, 2009, 2006, 2005, 2002); BWA Bielsko Biała (2012), Muzeum Narodowe w Krakowie (2010); Gallery Leo Konig, Nowy Jork (2005); Galeria Arsenał, Białystok (2004); Marc Foxx Gallery, Los Angeles (2004); Państwowa Galeria Sztuki, Sopot (2003); Zachęta - Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa (2002); Galeria Zderzak, Kraków (2001, 2000). Uczestnik kilkudziesięciu wystaw zbiorowych w Polsce i na świecie

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Polska
- kolekcja prywatna, Berlin
- kolekcja Gerarda Jürgena Bluma-Kwiatkowskiego

WYSTAWIANY:
- Museum Modern Art, Hünfeld
- Galerie New Space, Fulda

Do pracy dołączony jest certyfikat autentyczności Anny Winiarskiej - Wasilewskiej



Artysta wiązany ze sztuką konceptualną oraz wizualizmem. W latach 1953–1959 studiował na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej. Następnie studiował malarstwo u Aleksandra Kobzdeja na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, którą ukończył w 1966. W czasie studiów uczestniczył w seminarium W. Porębskiego poświęconemu związkom między nauką i sztuką. W 1965 artysta sformułował własny program poszukiwań artystycznych i zrealizował pierwsza prace z cyklu: "Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych", za którą otrzymał Pierwszą Nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach w 1966. Kilka lat później objął stanowisko wykładowcy na tej uczelni, a w latach 1985–1987 oraz 1987–1990 był jej prorektorem. Początkowo tworzył obrazy oraz konstrukcje oparte na podstawowych elementach – czarnych, bądź białych kwadratach lub sześcianach. Winiarski pracował także jako scenograf w warszawskim Teatrze Polskim. Jest laureatem nagrody im. Jana Cybisa z 1996 roku. Brał udział w wielu prestiżowych wystawach, między innymi: Biennale w Sao Paulo (1969), Biennale des Konstruktivismus w Norymberdze (1969 i 1971), "Konstrukcja w procesie" , w Lodzi (1981) i Monachium (1985), "Reductivismus", w Wiedniu (1992). Uczestniczył też w ruchu neokonstruktywistycznym J. Bluma-Kwiatkowskiego. Prace Ryszarda Winiarskiego znajdują się w wielu muzeach w Polsce, między innymi w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu, a także i w zagranicznych – w kolekcji McCeory w Nowym Jorku, w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w New Delhi i wielu kolekcjach prywatnych. W 2017 roku odbyła się wystawa prac Ryszarda Winiarskiego, "Event – Information – Image", która była jednym z wydarzeń towarzyszących 57. Biennale w Wenecji.

Jeden z czołowych przedstawicieli tzw. malarstwa materii. Wykształcenie artystyczne zdobył ucząc się w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku Janiny Miłosiowej w Lublinie (1942–46), zaś teoretyczną wiedzę w zakresie sztuk plastycznych ugruntował studiując historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II. Był współzałożycielem uformowanej wśród tamtejszych studentów lubelskiej grupy „Zamek” (1956–1959), zaliczanej do najciekawszych i najbardziej awangardowych polskich grup artystycznych, którą tworzyli m. in. Włodzimierz Borowski, Ryszard Kiwerski, Tytus Dzieduszycki oraz Jerzy Ludwiński. Ziemski brał czynny udział w szeregu konkursów i wystaw artystycznych takich, jak: Biennale Form Przestrzennych w Elblągu, Plenery Koszalińskie w Osiekach, Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach i wielu innych. Od lat 40. XX wieku interesował się astronomią, kosmonautyką, science-fiction. Początek jego ścieżki artystycznej wyznaczają surrealistyczne prace, wśród których częstym motywem były przypominające kukiełki postaci (Mona Lisa, Semafory). Stopniowo jego warsztat artystyczny zaczął dojrzewać w kierunku form bardziej abstrakcyjnych, sugerujących fascynację zagadnieniami związanymi z materią, które znalazły odbicie w wykonywanych w gipsie tzw. formurach. Od połowy lat 60. XX wieku zwrócił się ku abstrakcji geometrycznej tworząc charakterystyczne collage’owo – półprzestrzenne kompozycje z cienkich, sferycznie wygiętych, przeważnie czarnych, białych i czerwonych listewek. Wiele z tych dzieł zaliczyć można do kierunku op-art., wykorzystującego prawa iluzji, fizjologii i psychologii postrzegania, teorię widzenia i koloru.

LITERATURA:
Kolekcja Hermansdorferów [katalog wystawy], wyd. Fundacja All That Art!, Wrocław 2017, ss. 39, 150

POCHODZENIE:
- Warszawa, kolekcja prywatna
- Wrocław, kolekcja prywatna
- depozyt Muzeum Narodowego we Wrocławiu


Malarz, grafik, teoretyk sztuki. Jest uważany za jednego z najznamienitszych twórców awangardy okresu międzywojennego. Związany z nurtem konstruktywizmu. W latach 1913–19 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, pod kierunkiem Stanisława Lentza. Należał do wielu ugrupowań artystycznych, taki jak: Ekspresjoniści Polscy, Blok, Praesens, a. r., Cercle et Carré, Abstarction-Création. Często podróżował do Paryża. Przyjaźnił się z Pietem Mondrianem, Theo van Doesburgiem oraz Michelem Seuphorem. Jest uważany za jednego z pierwszych polskich twórców geometrycznych abstrakcji. W 1930 roku był współorganizatorem zbiórki dzieł artystów międzynarodowej awangardy przeznaczonych dla muzeum łódzkiego (obecnie w Muzeum Sztuki w Łodzi). Po II wojnie mieszkał i działał w Warszawie. Po 1956 roku, uznawany powszechnie za patrona polskiej awangardy, uprawiał już wyłącznie abstrakcję o konstruktywistycznym rodowodzie. Tworzył cykle prac będących studiami płaszczyzn, linii, kolorów w różnych układach względem siebie. Obok malarstwa i form pochodnych, jak kolaże, reliefy, multiple, tworzył formy przestrzenne i grafikę. Jego prace pojawiały się na wielu wystawach, m.in.: Warszawie, Wilnie, Łodzi.

LITERATURA:
Bożena Kowalska, Janusz Orbitowski. Poeta przestrzennych rytmów, Kraków 2022, s. 160


W roku 2000 Janusz Orbitowski podjął decyzję wyzbycia się w swoim malarstwie jakichkolwiek barw chromatycznych i posługiwania się odtąd wyłącznie bielą. (…)
Dla Orbitowskiego biel była możliwością osiągnięcia maksymalnej emanacji światła. Ona najpełniej realizowała ruchliwy teatr cieni na wypukłościach i wklęsłościach reliefów. Tak następowało zderzenie tego, co widzialne i niewidzialne, co oczywiste i niedopowiedziane, utajone, więc tajemnicze. W odrzuceniu wszelkich cech dekoracyjności, w ciszy, milczeniu i ascezie bieli odnajdywał artysta magię i wzniosłość świeckiej metafizyki, bez której nie ma sztuki.
Bożena Kowalska, Janusz Orbitowski. Poeta przestrzennych rytmów, Kraków 2022, s. 136

Malarz, wykładowca akademicki. W latach 1961–67 studiował na Wydziale Malarstwa i Grafiki na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplom ukończył w pracowni prof. Adama Marczyńskiego. Od 1970 do 2012 roku pracował na macierzystej uczelni. W 1993 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Stypendysta m.in. Fondatione Romana (1972), Fundacji Kościuszkowskiej (1983), The Pollock-Krasner Foundation (2002), laureat wielu nagród w dziedzinie malarstwa i uczestnik kilkunastu wystaw indywidualnych i kilkuset wystaw zbiorowych. Prace artysty znajdują się w kolekcjach muzealnych oraz licznych zbiorach prywatnych, m.in.: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie, Gdańsku, Wrocławiu, Szczecinie, Muzeum Ziemi Chełmskiej w Chełmie, Muzeum Okręgowego w Toruniu, Radomiu, Rzeszowie, Bydgoszczy, Muzeum Podlaskiego w Białymstoku, Muzeum Architektury we Wrocławiu, Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku, Muzeum Historyczno-Etnograficznego w Chojnicach, Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum Historycznego Miasta Krakowa w Krakowie, Muzeum Bochum w Bochum, Mondriaanhuis w Amersfoort, The Barbara Piasecka Johnson Collection w Princeton, The Kosciuszko Foundation w Nowym Jorku.

W 1955 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi. W latach 1955–1976 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi, a od 1976 do 2003 roku roku pracował na macierzystej uczelni gdzie prowadził Pracownię Fotografii na Wydziale Grafiki. W 1990 roku otrzymał tytuł profesora.
Związany z łódzkim środowiskiem artystycznym W latach pięćdziesiątych współpracował z grupą artystów „Piąte Koło”, później z Grupą „Nowa Linia”, działającą od 1959 r. przy ZLP w Łodzi. W pierwszej połowie lat sześćdziesiątych wielokrotnie pokazywał swoje prace w słynnej galerii „Krzywe Koło” w Warszawie. W tym czasie powstały cykle rysunków i obrazów inspirowanych dalekowschodnią kaligrafią. Wystawiał wspólnie z Andrzejem Łobodzińskim i Krystynem Zielińskim w łódzkim salonie Towarzystwa Fotograficznego, a także z nimi i Stanisławem Fijałkowskim w Galerii Krzysztofory w Krakowie w 1961 roku. W 1965 roku wraz z Andrzejem Łobodzińskim zbudowali przedmiot z ruchomymi elementami wytwarzającymi dźwięki, nazwany „Klantata”. Jest autorem określenia „Hotel Sztuki”, którym dzięki niemu w latach 70. zaczęto nazywać ideę niezależnej aktywności wystawienniczej sformułowaną wcześniej przez Andrzeja Paruzela. W latach siedemdziesiątych tworzył cykle fotograficzne i multimedialne projekcje/„Czytający + fotele”, „Czapeczki”. Zajmuje się rysunkiem, malarstwem, grafiką i fotografią, przede wszystkim analogową, często będącą podstawą do litografii. Wielokrotnie eksperymentował z mediami, tworząc m.in. instalacje. Prace w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie, Poznaniu, Muzeum Sztuki w Łodzi
a także w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.

Od 1945 roku związany z Łodzią – początkowo jako student, uczeń Władysława Strzemińskiego, następnie jako pracownik naukowy Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi. Studiował w Paryżu w Académie Moderne, prowadzonej przez Fernanda Légera. Od 1963 roku był prorektorem i dziekanem Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Współzałożyciel Grupy St-53 w Katowicach. Był uczestnikiem wielu ważnych wystąpień powojennej awangardy, m.in. uczestniczył w wystawie w warszawskim Arsenale w 1955 roku, Wystawie Ośmiu, w II i III Wystawie Sztuki Nowoczesnej. Miał w swoim dorobku łącznie blisko 350 eskpozycji na całym świecie. Był autorem scenografii teatralnych i filmowych („Milcząca gwiazda”) oraz form użytkowych (kurtyna Teatru Wielkiego w Łodzi, Biblioteka Uniwersytecka), a także form przestrzennych (m. in. w Elblągu i Lublinie). Lech Kunka tworzył pod wpływem twórczości W. Strzemińskiego, malował abstrakcje geometryczne. Pod koniec lat 50. wszedł w etap malarstwa strukturalnego (kompozycje na układach kół), wykorzystując różnorodne materiały i techniki malarskie.

Rzeźbiarz, malarz, grafik, autor instalacji. Studiował rzeźbę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Od wczesnego okresu jego twórczość skupiała się na zagadnieniach przestrzeni (cykl KOŁA PODWÓJNE, 1962-1964 i 1967-1969). Kolejnym etapem poszukiwań było wprowadzenie do obrazu przestrzeni rzeczywistej w postaci otworu wyciętego w płótnie. Twórczość Berdyszaka obejmuje także akcje efemeryczne. Brał udział w wielu artystycznych imprezach w kraju i zagranicą. Otrzymał Nagrodę Artystyczną Klubu "Od Nowa" w Poznaniu za debiut w dziedzinie malarstwa i rysunku (1960) oraz Nagrodę Artystyczną Miasta Poznania (1994).

Studiował początkowo w Politechnice Warszawskiej (1966–1972), a następnie w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1976–1981), gdzie uzyskał dyplom w pracowni Jana Tarasina. W latach 1980–1988 był asystentem na Wydziale Malarstwa w tamtejszej Akademii. W czasach, kiedy tradycyjne malarstwo pejzażowe pozostaje na dalekim planie zainteresowań artystów, stworzył własną, niezmiernie ciekawą formułę obrazu skupionego przede wszystkim na doświadczeniu bliskiego obcowania, intymnego wręcz kontaktu z naturą.

Prezentowany obraz jest jednym z pięciu z cyklu Fug, składających się na pracę dyplomową artystki, będących swego rodzaju symfonią na całą gamę odcieni niebieskości.
Fuga jest utworem polifonicznym i należy do najbardziej kunsztownych struktur muzycznych.
W ekspozycji temat melodyczny fugi rozbrzmiewa jednogłosowo. Zakończywszy temat, pierwszy głos zaczyna snuć wątki uboczne, a temat przejmowany jest kolejno przez głos drugi, trzeci, itd. Zasadą jest, że pełny temat musi zabrzmieć w ekspozycji tyle razy, ile jest głosów w fudze, które odbierają sobie temat i biegną z nim dalej. Stąd nazwa fugi - ucieczka. (...) W zakończeniu fugi, czyli w kodzie temat powraca do swej pierwotnej postaci i tonacji. Temat fugi jest ten sam, ale gdy przechodzi od jednego głosu do drugiego zmienia się w wielu szczegółach i za każdym razem inaczej nas interesuje.
Tamara Berdowska, notatki do pracy dyplomowej (dzięki uprzejmości artystki)

W latach 1985 - 1990 odbyła studia na ASP w Krakowie w pracowni prof. Janiny Kraupe-Śwideskiej. Otrzymała dyplom z wyróżnieniem. W latach 1988 - 2018 brała udział w ponad 100 wystawach zbiorowych oraz 22 indywidualnych. Od 2000 roku uczestnik sympozjów organizowanych przez Bożenę Kowalską dla artystów posługujących się językiem geometrii w Okunince, Orońsku a następnie w Radziejowicach. Otrzymała m.in. stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki, Emilly Car College of Art and Design w Vancouver (Kanada), Fundacji Pollock-Krasner (Nowy Jork), Stypendium twórcze Prezydenta Miasta Bielsko-Biała oraz nagrody prof. Janiny Kraupe-Świderskiej, Grand Prix, Sztuka dwóch czasów, Muzeum Narodowe w Gdańsku, Egeria 2000, Nagroda Prezydenta Miasta, Muzeum Ostrowa Wielkopolskiego, Nagroda im. Witolda Wojtkiewicza w Krakowie. Prace Tamary Berdowskiej znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie, Muzeum w Bochum, Galerii Studio w Warszawie, Muzeum Historycznego Miasta Krakowa, Muzeum Archidiecezji w Katowicach, Muzeum Okręgowego w Chełmie, Muzeum Okręgowego w Radomiu, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej, Mondriaanhuis, Muzeum w Amersfoort, Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej "Elektrownia" w Radomiu, Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, Museum Kulturspeicher Würzburg Sammlung Peter C. Ruppert oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.

Do pracy dołączony jest certyfikat autorski

Do pracy dołączony jest certyfikat autorski

Polska artystka, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie broniła dyplom w 1977 r. w pracowni prof. Jana Tarasina. Zajmowała się malarstwem sztalugowym i tkaniną unikatową. Stypendystka The Pollock-Krasner Fundation w Nowym Jorku (1992) oraz Fundacji im. Stefana Batorego w Warszawie (1993), jako pierwsza kobieta w historii warszawskiego Wydziału Malarstwa ASP została dziekanką (2012-2016). Laureatka licznych nagród krajowych i międzynarodowych, wyróżniona m.in. Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1976); Srebrnym Klockiem na 7. Międzynarodowym Biennale w Brukseli (1996); Brązowym Medalem na 9. Międzynarodowym Triennale Tkaniny w Łodzi (1998); Wyróżnieniem (2002) i II Nagrodą (2005) na 4. i 5. Triennale Polskiego Rysunku w Lubaczowie; Brązowym Medalem na 6. Międzynarodowym Biennale Tkaniny Z Lozanny do Pekinu w Zhenhzhou w Chinach (2010); Wyróżnieniem oraz Nagrodą ZPAP na 14. Międzynarodowym Triennale Tkaniny w Łodzi (2013). Swoje prace prezentowała na ponad 20 indywidualnych wystawach w kraju i za granicą, m.in. w Galerii DAP w Warszawie (1981); Galerii Studio w Warszawie (1986); Muzeum Sztuki Współczesnej w Chełmie (1987); Galerii Rzeźby w Warszawie (1988, 1989, 1995); Stadtisches Museum w Bad Oeynhausen, Niemcy (1989); Stadtisches Museum w Herford, Niemcy; Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu (1993); Galerii Prezydenckiej w Warszawie (1996); ASP w Łódzi (1999); Muzeum Sztuki Współczesnej w Łódzi (2000); Galerii Krytyków w Warszawie (2002).

Do pracy dołączony jest certyfikat autorski



Wczesną młodość artysta spędził w Krakowie, gdzie m.in. uczestniczył w realizacji projektów wnętrz i pracach konserwatorskich. W 1977 roku wyjeżdża z Polski. Studiuje skandynawistykę na uniwersytecie w Goeteborgu, germanistykę i historię sztuki na uniwersytecie w Innsbrucku. W latach osiemdziesiątych poznaje dwóch polskich abstrakcjonistów - Kajetana Sosnowskiego i Henryka Stażewskiego. Ze Stażewskim utrzymuje kontakt przez wiele lat. W 1982 roku przenosi się do Dusseldorfu, a w 1984 do Berlina Zachodniego, gdzie poświęca się pracy twórczej. W 1984 podejmuje Intensywne próby malarskie. Wtedy też powstają rysunki i pastele. Pierwsza wystawa indywidualna artysty ma miejsce w Galerii Pommersfelde w Berlinie Zachodnim w 1987 roku. Rok później zaczyna tworzy pierwsze reliefy. W 1992 roku w Galerii Pryzmat w Krakowie zaprezentowana zostaje pierwsza wystawa artysty w Polsce. Kolejne wystawy artysty: 1995 - wystawa indywidualna w Galerii Berinson w Berlinie, 1996 - wystawa indywidualna 'Lato pełne deszczu' w Galerii Amfilada Szczecinie. Od tego roku artysta zaczyna sygnować prace datą ich powstania. W 1997 roku bierze udział w XV Międzynarodowym Plenerze artystów posługujących się językiem geometrii, zorganizowanym przez Bożenę Kowalską w Okunince koło Chełmna. W 1999 roku wyjeżdża do USA na zaproszenie kolekcjonerów sztuki w New Jersey i tworzy nowy cykl reliefów. W 2001 roku otrzymuje roczne stypendium Fundacji Pollock-Krasner w Nowym Jorku.

WYSTAWIANY:
Kiejstut Bereźnicki: malarstwo i rysunek, Centrum Sztuki Galeria EL, Elbląg, 2004


Dyplom gdańskiej PWSSP otrzymał w 1958 r. w pracowni Stanisława Teisseyre’a. Od 1960 pracuje na tej uczelni, a od 1982 r. prowadzi własną pracownię dyplomową na Wydziale Malarstwa. Od 1994 roku jest profesorem zwyczajnym. Od wczesnych lat w swych pracach prowadzi nieustanny dialog z przeszłością czerpiąc z doświadczeń holenderskich malarzy XVII wieku oraz dawnego malarstwa gdańskiego. Maluje przede wszystkim archaizowane martwe natury, często z elementami wanitatywnymi, sceny alegoryczne, biblijne i portrety o stonowanym kolorycie. Brał udział w wielu wystawach tak w kraju, jak i za granicą. Jest laureatem wielu nagród, m.in. Nagrody im. Piotra Potworowskiego oraz nagrody Ministra Kultury.

W najnowszym cyklu obrazów prof. Maciej Świeszewski bada granice abstrakcji i wchodzi na grunt, który określa mianem realizmu abstrakcyjnego. Jest to próba dialogu z rzeczywistością i niestabilnym światem, który ulega dynamicznym przekształceniom.
- Myślę, że jest to najbardziej odpowiedni język do próby zmierzenia się z teraźniejszością. Sztuka powinna mierzyć się z rzeczywistością, zwłaszcza z taką w jakiej żyjemy obecnie - mówi Świeszewski.
Wyobraźnia artysty przelana na wielkoformatowe płótna wydaje się nie mieć granic. Barwne fantazje i eksplozje farby mają w sobie posmak psychodeliczności. Obrazy urzekają widza zderzeniami kolorów i płynnością. Wydają się właśnie w tej chwili przechodzić metamorfozy tuż przed naszymi oczami. Nowe prace są konsekwencją wcześniejszych eksperymentów rysunkowych Świeszewskiego, które prowadził w poprzedniej dekadzie. Duży wpływ miały na artystę podróże, jakie odbył do państw Dalekiego Wschodu, zwłaszcza do Chin i Kambodży.
- Nowy cykl jest logiczną konsekwencją moich wcześniejszych poszukiwań. Staram się badać nowe obszary. Wchodzę na grunt, nazwałbym to, realizmu abstrakcyjnego. W tych pracach jest zresztą zawarty w pewnym sensie duch Gdańska, a więc miast, z którym jestem związany niemal całe życie. Duch swobody i wolności. Niskrępowanej ekspresji - podsumowuje artysta.

Artysta i nauczyciel akademicki. Od czasów studenckich związany z Akademią Sztuk Pięknych w Gdańsku, gdzie od trzech dekad prowadzi pracownię dyplomową. Swoje prace pokazywał między innymi w Belgii, Chinach, Stanach Zjednoczonych, Ukrainie czy Wielkiej Brytanii. Autor słynnych obrazów, takich jak "Umarła Klasa" (1989) czy poświęcona ludobójstwu Ormian wstrząsająca "Armenia" (2015). Najczęsciej kojarzony z "Ostatnią Wieczerzą" (1995-2005), która od 2016 r. znajduje się w hali przylotów gdańskiego lotniska. W 2022 r. obraz został uznany przez tygodnik "Polityka" za jedno z dziesięciu najważniejszych dzieł ostatniego trzydziestolecia.

WYSTAWIANY:
Mariusz Kułakowski. Prześwity, Sopocki Dom Aukcyjny, listopad - grudzień 2018

LITERATURA:
Mariusz Kułakowski, Sopot 2022, s. 118

Możemy przyjąć, że świat stale przemijających zdarzeń, zatrzymanych w ruchu, będzie przypominał barwne pola, pasy lub koła. Każdy punkt w obrazie jest ich początkiem lub końcem zmian. Tworzę równolegle obrazy fakturalne, kompozycje pasowe i centryczne. Te różnorodne formy obrazowania zostają poddane transformacji, na zasadzie zjawiska synergii. Określając „dowolne” punkty na obrazie, transformując je, powstają nowe wersje plastyczne. Jesteśmy przyzwyczajeni, że dzieło eksponowane jest w stałym układzie (góra i dół). Teraz decyzją artysty lub kolekcjonera, obraz może zostać dowolnie eksponowany. Powstaje możliwość do kolejnych transformacji i nowych układów pasowych lub centrycznych. Zmienia się kontekst kompozycji dzieła. Odtąd, obraz może posiadać nawet kilka tytułów i zarazem klika układów formalnych. Artysta ma oczywiste prawo do wykorzystania kształtów istniejących w naturze, bez względu na pretensje krytyków twierdzących, że pochodzą one ze „świata sztuki”. Np. motywy koła widzimy codziennie, obserwując zjawiska naturalne. Możemy je zaobserwować zarówno w obrazach Malewicza, Fangora, Rondinone, Gierowskiego i wielu innych. Koncepcja przewartościowania daje mi swobodę działania w ramach multistylowości oraz dodatkowo eksponuje pozycję odbiorcy. Teraz osobiście może on ustawić obraz oraz nadać mu tytuł, tym powołuje do życia „własne dzieło”. Włączony w proces twórczy, posiada realny wpływ na kondycję sztuki. Koncepcja przewartościowania nieuchronnie odsuwa na inny plan wpływ krytyki artystycznej. Podkreśla znaczenie np. umiejętności malarskich artysty i umacnia rolę odbiorcy. W tej sytuacji „świat krytyki artystycznej” zostaje przesunięty do roli wnikliwego obserwatora i uczestnika dialogu z artystą i odbiorcą.
Mariusz Kułakowski, „Koncepcja przewartościowania"

Studiował na Wydziale Malarstwa na ASP w Gdańsku; dyplom obronił w 1987 r. w pracowni prof. Włodzimierza Łajminga. Jego prace znajdują się m.in. w zbiorach: Muzeum Ziemi Lubuskiej, Muzeum Narodowego w Gdańsku (Oddział Sztuki Współczesnej), UM w Sopocie, Kolekcji ZPAP w Łodzi, kolekcjach prywatnych. Autor cykli malarskich: „Profile”, „Gradienty”, „Ikony”. Wypracował charakterystyczny styl malarstwa oparty na perfekcyjnie malowanych przejściach tonalnych. Artysta jest laureatem kilku międzynarodowych i ogólnopolskich konkursów malarskich. Wybrane wystawy: 1988 – „Arsenał 88”, Ogólnopolska Wystawa Młodej Plastyki, Warszawa; „Dyplom 87”, Zachęta, Warszawa; 2005 – „Pamięć i uczestnictwo”, Muzeum Narodowe w Gdańsku, Pałac Opatów w Oliwie, Gdańsk; III Ogólnopolskie Biennale Malarstwa i Tkaniny Unikatowej, Trójmiasto – wyróżnienie; 2006 – „Kod kreskowy”, Muzeum Historyczne Miasta Gdańska; XXI Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego, Szczecin; 2007 – „Jesienne Konfrontacje”, Triennale Polskiego Malarstwa Współczesnego, BWA, Rzeszów; I Międzynarodowe Biennale Malarstwa, QUADRO-ART. 2007, Łódź, Muzeum Historyczne – nagroda Prezesa ZPAP; 2008 Galeria ZPAP, wystawa indywidualna, Gdańsk; 2008 XXII Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie – nominacja do nagrody; 2009 – III Premio Internationale di Pittura e Grafica „Natale di Roma“ 2009, Cascina Farsetti, 3 °Classificato ex aequo – Sezione Pittura, Rzym, Włochy; 2012 „W drodze...” Starogardzkie Centrum Kultury Galeria A, Starogard Gdański; 2018 – Sopocki Dom Aukcyjny „Mariusz Kułakowski. Prześwity"

Do pracy dołączony jest certyfikat autorski


W latach 1979-1984 studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1984 r. w pracowni prof. T. Dominika. W roku akademickim 1996/97 macierzysta uczelnia zaprosiła go do prowadzenia pracowni na Wydziale Malarstwa. Uczy tam do dziś, od 2011 jako profesor, organizując plenery, warsztaty, wspólne wyjazdy na wystawy. Jeszcze w 1984 r. debiutował w Galerii Dziekanka, ale to wystawa dyplomowa zorganizowana w galerii Foksal w tym samym roku znacznie wpłynęła na jego karierę, umożliwiając m.in. wystawy w Galerie Nordenhake w Sztokholmie, Galleria del Cavallino w Wenecji czy Galerie Nordenhake w Malmö oraz wyjazdy na biennale sztuki w Wenecji czy Sao Paolo. Artysta do dzisiaj współpracuje z galerią Foksal.
Już w okresie studiów odnalazł własny sposób przedstawiania natury poddawanej syntezie na granicy abstrakcji. Wczesne obrazy artysty przypominały pejzaże, z których eliminował stopniowo "zbędne" elementy, proponując bardzo osobistą wersję natury. W pracach z ostatnich lat przełamuje formalne ograniczenia malarstwa do przestrzeni rozpiętego na ramie płótna. Tworzy abstrakcyjne kompozycje pól i smug koloru wypełniających wielkoformatowe obrazy, jak również - coraz częściej - malowidła na ścianach galerii (np. w Konsthall, Malmö 1992, w Galerii Foksal, Warszawa 1994, na wystawie "Sztuka wobec natury", Galeria Zachęta, Warszawa 1996). Inspiracje czerpie z malarstwa Jerzego Nowosielskiego oraz tradycji ikon. Bardzo ważną inspirację stanowi dla artysty także krajobraz rodzinnych stron białostocczyzny.
Artysta został wyróżniony m.in. Paszportem Polityki, Nagrodą im. Jana Cybisa w 2000 r., Nagrodą Fundacji Nowosielskich, Wielką Nagrodą Fundacji Kultury (2006), a także Nagrodą im. prof. Aleksandra Gieysztora za szczególne osiągnięcia w ochronie polskiego dziedzictwa kulturowego (2018). Miał wystawy indywidualne w czołowych muzeach i galeriach w kraju oraz w Londynie, Nowym Jorku, Berlinie, Wenecji i in. Jego prace znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego Krakowie, Muzeum Narodowego w Szczecinie, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Śląskiego w Katowicach, Muzeum Sztuki w Łodzi. Obecnie stale współpracuje z galeriami: Springer and Winckler Gallerie w Berlinie oraz Nordenhake w Sztokholmie.
Leon Tarasewicz związany jest z rodzinną wsią Waliły na białostocczyźnie, gdzie czynnie animuje życie artystyczne tworząc m.in Galerię Krynki. Od lat angażuje się również w życie mniejszości białoruskiej w Polsce. Jest Prezesem Związku Hodowców Kur Ozdobnych.

Profesor i absolwent Akademii Sztuki Pięknych w Krakowie na której studiował malarstwo i grafikę. Dyplom obronił w pracowni Adama Marczyńskiego (1974). W latach 80. rozpoczął pracę pedagogiczną na macierzystej uczelni, zajmował się malarstwem i grafiką, teorią sztuki i krytyką artystyczną. Autor ponad 50 wystaw indywidualnych i laureat licznych nagród z dziedziny grafiki i rysunku. Członek Międzynarodowego Stowarzyszenia Triennale Grafiki, Kraków. Uczestnik wszystkich edycji międzynarodowego Pleneru malarzy posługujących się językiem geometrii organizowanego przez Bożenę Kowalską.
W sztuce poszukiwał swojego języka geometrii, który odzwierciedlałby jego rozważania nad naturą, filozofią, psychologią Carola Gustawa Junga, metafizyką i transcendencją.

Malarz i aktor. W latach 1941-1945 rozpoczął naukę rysunku i malarstwa w częstochowskiej pracowni Zdzisława Kałędkiewicza, a po wojnie przeniósł się do Krakowa, uczęszczając na lekcje u prof. Pautscha. W tym samym czasie, w roku 1946, zdał egzamin aktorski uzyskując uprawnienia do wykonywania zawodu. Pracował w teatrach w Toruniu, Łodzi i Warszawie, realizując tam również scenografię. W 1961 porzucił aktorstwo na rzecz malarstwa (choć również wcześniej aktywnie tworzył u wystawiał swoje prace). Był członkiem „Grupy 55” przy Galerii Sztuki Nowoczesnej „Krzywe Koło”. Odnajdywał się w stylistyce malarstwa abstrakcyjnego. W swoich pracach duży nacisk kładł na kolor, ekspresję i materię. Artysta zaliczany jest do twórców polskiego taszyzmu.

Obrazy z cyklu Dzienniki są jednorodne formalnie, w grubej warstwie świeżej, jasnej farby artysta „rył” krótkie kreski, które jednostajnymi rzędami zapełniają cały obraz. Pawlak szukał sposobu na dokumentowanie upływu czasu, ten sposób malowania przywołuje proste skojarzenie ze ścianą w celi i skazańcem zaznaczającym kreskami w warstwach tynku kolejne kończące się tygodnie.
Agnieszka Szewczyk w katalogu wystawy artysty w Zachęcie przywołuje jego wypowiedź: „Potrzebny mi był dziennik w ogóle, potrzebowałem jakiegoś systemu, chciałem znaleźć metodę na dzień”.

W latach 1980–1985 artysta studiował w warszawskiej ASP, m.in. w pracowniach R. Winiarskiego i R. Ziemskiego. Wraz z artystami P. Kowalewskim, R. Grzybem i J. Modzelewskim, założył „Gruppę”. Ci niezależni artyści, działając na przełomie l. 80. i 90., organizowali akcje wspólnego malowania, manifestując swoje niezadowolenie wobec rzeczywistości. Pawlak redagował pismo „Oj dobrze już”. W 1983 r. tworzy dwa cykle: „Świnie” i „Muchy”. W twórczości Pawlaka istotne są inspiracje twórczością K. Malewicza oraz W. Strzemińskiego. Od dłuższego czasu powstaje cykl „Dzienniki”, w którym istotą jest upływający czas i refleksja, jaka towarzyszy człowiekowi na temat sztuki i życia.

Studia odbył w latach 1946–1951 w PWSSP w Łodzi pod kierunkiem W. Strzemińskiego i S. Wegnera. W latach 1947–1993 pracował na macierzystej uczelni jako pedagog. Stanowisko profesora objął w 1983 r. reprezentował Polskę w 1972 r. na Biennale w Wenecji. W 1977 roku wyróżniono go nagroda krytyki artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, a w 1990 r. został uhonorowany prestiżową nagroda im. Jana Cybisa. Uzyskał również wiele nagród międzynarodowych, m.in. na wystawie „Bianco e Nero” w Lugano (1972), na Biennale Grafiki w Lublanie (1977). Jego prace znajdują się w wielu muzeach, między innymi w Galerii Tretiakowskiej w Moskwie czy Tate Gallery w Londynie.

Do pracy dołączony jest atest z Fundacji Nowosielskich



W 1940 roku rozpoczął studia w krakowskiej Kunstgewerbeschule u S. Kamockiego. W latach 1976–92 profesor ASP w Krakowie. Twórca kompozycji figuralnych, martwych natur, aktów, pejzaży i obrazów sakralnych, w których łączy elementy nowoczesne z wpływami sztuki bizantyjskiej. Jego styl charakteryzuje się stosowaniem płaskiego układu plam barwnych, obwiedzionych linią konturu i syntetyzacją form. Jest autorem licznych polichromii w kościołach (m. in. w kościele św. Ducha w N owych Tychach, kościele w Wesołej koło Warszawy, cerkwi w Lourdes we Francji) oraz ikonostasów (np. w cerkwi Zaśnięcia Matki Bożej w Krakowie czy w kościele Św. Ducha w Tychach). Jego obrazy znajdują się w licznych zbiorach muzealnych w Polsce oraz w kolekcjach prywatnych (Stany Zjednoczone, Kanada, Francja, Niemcy).

Do pracy dołączony jest atest z Fundacji Nowosielskich

Do pracy dołączony jest certyfikat autorski



W 1969 roku ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W roku 1981 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Szybko zaistniał w tamtejszym środowisku i dał się poznać jako znakomity ilustrator i malarz. Od 1985 roku jest wykładowcą School of Visual Arts w Nowym Jorku. Zajmuje się również ilustracją, malarstwem, projektowaniem plakatów oraz scenografią. Zdobył ogromne uznanie na całym świecie a jego plakaty i ilustracje ukazują się regularnie na łamach takich czasopism jak Newsweek, Time, Business Week, New York Times, New Yorker. Jest twórcą bardzo pracowitym z ogromnym dorobkiem. Na swoim koncie ma już liczne plakaty dla amerykańskich oper (New York City Opera, Utah Opera, Pacific Opera San Francisco, Philadelphia Opera), scenografię operową do przedstawienia Don Giovanniego w Filadelfii. Jego prace prezentowane były na wielu wystawach w Stanach Zjednoczonych, Japonii, Francji, Niemczech i w Polsce.

LITERATURA:
Władysław Jackiewicz. Malarstwo, katalog wystawy, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, Sopot 2004, s. 53

W latach 1940–42 studiował w krakowskiej Kunstgewerbeschule u S. Kamockiego, J. Mehoffera i A. Jurkiewicza. Naukę kontynuował po wojnie, w latach 1945–48, w ASP u W. Weissa, E. Eibischa i L. Gradowskiego. Od 1972 r. prowadził własną pracownię na Wydziale Malarstwa. W latach 1987–93 był rektorem ASP w Krakowie, a w 1986 r. został mianowany profesorem. W jego twórczości dominują sceny rodzajowe, pejzaże, martwe natury i portrety. Jego obrazy, pełne ekspresji, niekiedy ocierające się o abstrakcyjne formy, przesycone są niezwykle żywą, czasem ostrą paletą barw. Artysta zajmował się także malarstwem monumentalnym, grafiką projektową i filmem rysunkowym. Jego obrazy znajdują się w wielu muzeach, m.in. w Moskwie i w Muzeum Uffizi we Florencji oraz w wielu muzeach w Polsce.

Do pracy dołączony jest certyfikat autorski


Studiował malarstwo latach 1972–1978 na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, pod kierunkiem profesorów: Michała Byliny, Jacka Siennickiego i Ludwika Maciąga. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w pracowni prof. Ludwika Maciąga w 1978 roku. Obecnie jest profesorem Wydziału Malarstwa macierzystej uczelni i prowadzi pracownię dyplomującą malarstwa dla studentów od II do V roku. Autor ponad 90 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. Uczestniczył w ponad 100 wystawach zbiorowych. Prace artysty znajdują się w zbiorach muzeów polskich oraz w kolekcjach w kraju i za granicą. Artysta wystawia głównie malarstwo i rysunek. Początkowo malował sceny rodzajowe inspirowane życiem wsi i naturą. Od lat 80. XX wieku jego twórczość to pejzaż, głównie rzeka Bug oraz malarstwo portretowe. Obrazy mają cechy uniwersalne a zarazem symboliczne, zwłaszcza liczne
portrety matki artysty oraz zakola dzikiej rzeki Bug, malowane wprost z natury, od realistycznych po abstrakcyjne. O twórczości Stanisława Baja wypowiada się wielu znanych historyków sztuki, znawców przedmiotu, jego malarstwo jest znane i rozpoznawalne w kraju i za granicą, ale artystę – człowieka, znają tylko najbliżsi – a kto spotkał na swojej drodze Stanisława Baja, pozostaje mu wierny.

Studiował w warszawskiej ASP w latach 1963–70. W czasie studiów, począwszy od 1965 roku rozpoczął cykl Podróże autostopem, w którym portretował miasta i miasteczka z perspektywy „ptasiego lotu”, w polu zainteresowania artysty, poza architekturą, znalazło się życie i obyczaje mieszkańców. W latach 1972–78 powstaje cykl Sportowcy, w którym przedstawia ludzi marginesu, cwaniaków, palaczy najtańszych wówczas papierosów marki „Sport”. Obrazy z cyklu Warszawa (1981 r.), proroczo antycypowały wprowadzenie stanu wojennego w Polsce. W cyklu Droga na Wschód (1989–1991) upamiętnił ofiary stalinowskiego komunizmu, w cyklu Od Grudnia do Czerwca (1990–1994) oddał pamięć ofiarom stanu wojennego w Polsce. W cyklu Niech żyje wojna! powstałym pod wrażeniem wojen na Kaukazie i Bałkanach artysta śle przesłanie - ostrzeżenie. Autor ponad 3 tysięcy obrazów towarzyszących naszemu życiu od kilkudziesięciu lat, stanowiących swoistą, niepowtarzalną , artystycznie ujętą kronikę życia, obyczaju, materialnego i duchowego zapisu naszej kultury.

Do pracy dołączony jest certyfikat autorski

Absolwent gdańskiej PWSSP, dyplom z malarstwa i grafiki otrzymał w 1977 roku w pracowni Kazimierza Ostrowskiego. Jest profesorem swej macierzystej uczelni. W początkowym okresie twórczości podejmował tematy sakralne. Częstym tematem jest zdeformowana sylwetka ludzka. Jego obrazy z lat 80-tych, zamiast tytułów, miały numery podobne do tych, jakie nadaje się w więzieniach, czy obozach. Wszystkie wizerunki ludzi w obrazach artysty mają wkomponowane oczy, wycięte z magazynów ilustrowanych.

Studiował w Krakowie w ASP, na Wydziale Malarstwa. Jego profesorami byli: EugeniuszEibisch, Jerzy Fedkowicz oraz Wacław Taranczewski. Dyplom obronił w 1953 roku. W latach 1965–67 przynależał do Grupy Arkat. Figuralne kompozycje artysty to energetyczne, budowane żywo pulsującą barwą, przedstawiające sceny w kawiarniach, na bankietach, koncertach, pokazach mody czy atelier artystów. Bohaterami tych przedstawień są grupy dystyngowanie ubranych postaci. Obok tych barwnych scen artysta malował już w stonowanej kolorystyce sceny z kopalń. W 2008 roku otrzymał Srebrny Medal Gloria Artis. Obrazy artysty znajdują się w zbiorach polskich muzeów, m.in.: w Muzeum Śląskim w Katowicach, w warszawskiej Zachęcie, a także w wielu prywatnych zbiorach zarówno polskich jak i zagranicznych.

Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu pod kierunkiem prof. Zdzisława Kępińskiego i Magdaleny Abakanowicz. Dyplom uzyskał w 1974 roku. Uczestniczył w wystawach od połowy lat 70. W 1984 roku zdobył Grand Prix na Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie. W tymże roku reprezentował Polskę na XLI Biennale w Wenecji. Pokazał tam dzieło współsygnowane z Bożenną Biskupską – environment „Misterium czasu”, złożone z jego 14 monumentalnych kompozycji malarskich i 30 równie potężnych rzeźb Biskupskiej. Styl obrazów Fogtta w tym szczytowym momencie jego kariery bazował na kontraście centralnie usytuowanych, hieratycznych sylwetek i budującej je drobnej, migotliwej „łuski” pociągnięć pędzla. Podobny styl utrzymuje się w późniejszych pracach artysty. W roku 2009 roku został odznaczony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego medalem Gloria Artis.

Studia rozpoczął w 1937 r w Instytucie Sztuk Plastycznych w Krakowie na Wydziale Grafiki pod kierunkiem Andrzeja Jurkiewicza i Władysława Jarockiego. W czasie okupacji kontynuował studia w Kunstgewerbeschule (do 1942). Po wojnie w latach 1945-48 kontynuował naukę na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie u Eugeniusza Eibischa i Zbigniewa Pronaszki. Jeden z najbardziej znaczących polskich drzeworytników i rysowników. W latach 60-tych powstały najsłynniejsze cykle drzeworytnicze: Autoportrety, Kobiety obłąkane, Pastuchy, Pasterki, Latawce, Chorągwie i Próby portretów Józefa Gielniaka – syntetyczne, delikatnie prymitywizujące zapiski graficzne. Olejne autoportrety zostały pokazane na wystawie Polaków portret własny w 1979 r. W 1983 r powstają ostatnie drzeworyty. Wielokrotnie wystawiany i nagradzany - Złoty Medal na Międzynarodowym Triennale Grafiki w New Delhi 1971, Nagroda im. Jana Cybisa 1988 r. Prace w zbiorach muzealnych w Polsce, USA, Japonii, Wielkiej Brytanii a także w zbiorach prywatnych na całym świecie.

Malarz, rysownik, krytyk i pedagog. Studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, dyplom obronił w 1959 r. u prof. Bohdana Lacherta. W początkowym okresie swojej twórczości był pod wpływem swego mistrza i przyjaciela Artura Nachta-Samborskiego, szukał też inspiracji w twórczości Paula Klee. Z czasem wypracował własną i nie poddającą się modom stylistykę. Prace artysty przedstawiały świat struktur, imaginacyjnych pejzaży, wizji archaicznego świata przyrody. Artysta pozostawił bogatą spuściznę rysunkową, często o charakterze osobistego notatnika. Drugą pasją artysty była krytyka artystyczna. W latach 1957–1968 publikował artykuły we „Współczesności”, „Przeglądzie Artystycznym”, „Przeglądzie Kulturalnym”, „Więzi”, „Ty i ja”. Aktywność krytyczna artysty została mocno ograniczona po 1968 r. Często wystawiał za granicą, gdzie przez długi czas jego twórczość była bardziej znana niż w kraju. W 1993 r miała miejsce retrospektywna wystawa w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie.

Pochodził ze szlacheckiej rodziny, pieczętującej się herbem Biberstein. Studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Wojciecha Weissa i Adama Marczyńskiego (1949-52), a następnie w ASP w Warszawie w pracowni Michała Byliny, gdzie uzyskał dyplom w 1955 roku.
Grafik, malarz i scenograf, autor licznych plakatów teatralnych i filmowych; kolekcjoner, miłośnik baroku, erudyta. Był jedną z najbardziej wyrazistych postaci polskiej sztuki współczesnej, a jednocześnie artystą osobnym, nieprzynależącym do żadnej grupy artystycznej. Pomysłodawca i realizator spektakli Teatru Rysowania, w czasie, których na oczach publiczności powstawały wielkoformatowe kompozycje. Wypracował swój własny surrealistyczno – groteskowy język wypowiedzi artystycznej, charakteryzujący się barokową wybujałością form, bogatą symboliką, niezwykłym rozmachem i zmysłowością. W swojej twórczości pragnął mówić o sekretnych dążeniach człowieka, jego tajemnych marzeniach, a określał ją mianem eternofugizmu – ucieczki ku wieczności. Zafascynowany epoką baroku datował swoje prace 300 lat wstecz. Był pierwszym Polakiem, który miał indywidualną wystawę w Museum of Modern Art w Nowym Jorku w 1985 roku.