LITERATURA:
Bożena Kowalska, Janusz Orbitowski. Poeta przestrzennych rytmów, Kraków 2022, s. 160
W roku 2000 Janusz Orbitowski podjął decyzję wyzbycia się w swoim malarstwie jakichkolwiek barw chromatycznych i posługiwania się odtąd wyłącznie bielą. (…)
Dla Orbitowskiego biel była możliwością osiągnięcia maksymalnej emanacji światła. Ona najpełniej realizowała ruchliwy teatr cieni na wypukłościach i wklęsłościach reliefów. Tak następowało zderzenie tego, co widzialne i niewidzialne, co oczywiste i niedopowiedziane, utajone, więc tajemnicze. W odrzuceniu wszelkich cech dekoracyjności, w ciszy, milczeniu i ascezie bieli odnajdywał artysta magię i wzniosłość świeckiej metafizyki, bez której nie ma sztuki.
Bożena Kowalska, Janusz Orbitowski. Poeta przestrzennych rytmów, Kraków 2022, s. 136
Malarz, wykładowca akademicki. W latach 1961–67 studiował na Wydziale Malarstwa i Grafiki na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplom ukończył w pracowni prof. Adama Marczyńskiego. Od 1970 do 2012 roku pracował na macierzystej uczelni. W 1993 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Stypendysta m.in. Fondatione Romana (1972), Fundacji Kościuszkowskiej (1983), The Pollock-Krasner Foundation (2002), laureat wielu nagród w dziedzinie malarstwa i uczestnik kilkunastu wystaw indywidualnych i kilkuset wystaw zbiorowych. Prace artysty znajdują się w kolekcjach muzealnych oraz licznych zbiorach prywatnych, m.in.: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie, Gdańsku, Wrocławiu, Szczecinie, Muzeum Ziemi Chełmskiej w Chełmie, Muzeum Okręgowego w Toruniu, Radomiu, Rzeszowie, Bydgoszczy, Muzeum Podlaskiego w Białymstoku, Muzeum Architektury we Wrocławiu, Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku, Muzeum Historyczno-Etnograficznego w Chojnicach, Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum Historycznego Miasta Krakowa w Krakowie, Muzeum Bochum w Bochum, Mondriaanhuis w Amersfoort, The Barbara Piasecka Johnson Collection w Princeton, The Kosciuszko Foundation w Nowym Jorku.
relief, akryl, drewno, płótno, 70 x 50 cm,
sygnowany i opisany na odwrocie: 'Janusz ORBITOWSKI 2006 | 19/06 | 70 x 50 cm'
LITERATURA:
Bożena Kowalska, Janusz Orbitowski. Poeta przestrzennych rytmów, Kraków 2022, s. 160
W roku 2000 Janusz Orbitowski podjął decyzję wyzbycia się w swoim malarstwie jakichkolwiek barw chromatycznych i posługiwania się odtąd wyłącznie bielą. (…)
Dla Orbitowskiego biel była możliwością osiągnięcia maksymalnej emanacji światła. Ona najpełniej realizowała ruchliwy teatr cieni na wypukłościach i wklęsłościach reliefów. Tak następowało zderzenie tego, co widzialne i niewidzialne, co oczywiste i niedopowiedziane, utajone, więc tajemnicze. W odrzuceniu wszelkich cech dekoracyjności, w ciszy, milczeniu i ascezie bieli odnajdywał artysta magię i wzniosłość świeckiej metafizyki, bez której nie ma sztuki.
Bożena Kowalska, Janusz Orbitowski. Poeta przestrzennych rytmów, Kraków 2022, s. 136
Malarz, wykładowca akademicki. W latach 1961–67 studiował na Wydziale Malarstwa i Grafiki na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplom ukończył w pracowni prof. Adama Marczyńskiego. Od 1970 do 2012 roku pracował na macierzystej uczelni. W 1993 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Stypendysta m.in. Fondatione Romana (1972), Fundacji Kościuszkowskiej (1983), The Pollock-Krasner Foundation (2002), laureat wielu nagród w dziedzinie malarstwa i uczestnik kilkunastu wystaw indywidualnych i kilkuset wystaw zbiorowych. Prace artysty znajdują się w kolekcjach muzealnych oraz licznych zbiorach prywatnych, m.in.: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie, Gdańsku, Wrocławiu, Szczecinie, Muzeum Ziemi Chełmskiej w Chełmie, Muzeum Okręgowego w Toruniu, Radomiu, Rzeszowie, Bydgoszczy, Muzeum Podlaskiego w Białymstoku, Muzeum Architektury we Wrocławiu, Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku, Muzeum Historyczno-Etnograficznego w Chojnicach, Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum Historycznego Miasta Krakowa w Krakowie, Muzeum Bochum w Bochum, Mondriaanhuis w Amersfoort, The Barbara Piasecka Johnson Collection w Princeton, The Kosciuszko Foundation w Nowym Jorku.