Akwarelowe szkice do tych obrazów są w Muzeum Okręgowym w Toruniu.

Po lewej: Widok Torunia - od strony Wisły. Obraz powstał w sierpniu 1945 roku. W czerwcu 1945 roku Tymon Niesiołowski przyjechał z Wilna do Torunia. Z powodu braku materiałów malarskich wykorzystał przywiezione z Wilna obrazy. Na obrazie uwiecznił zwalony przez Niemców most.

Wspólny projekt Marka Saenderskiego i Janusza Jutrzenki Trzebiatowskiego.

W ramach projektu zostanie wykonana limitowana seria 10-ciu stereografii łączących w jednym dziele artystycznym malarstwo krakowskiego mistrza oraz zaawansowane technologie trójwymiarowe stosowane przez multimedialnego artystę Saenderskiego.

Marek Saenderski wprowadza na rynek nową kategorię dzieł - stereografię artystyczną. Obraz o własnościach holograficznych z realnym efektem przestrzeni. Od hologramów tworzonych laserowo stereografię odróżnia skala efektu głębi. W hologramach parametry głębi są ograniczone. W przypadku stereografii efekt głębi może sięgać do nieskończoności. Stereografy wywodzą się od znanych już w XIX w. anagliów prezentujących czarno-białe obrazy 3D, do których oglądania wykorzystywało się proste okulary zabarwione filtrami. w XX w. stało się możliwe tworzenie anagliów kolorowych. Początkowo dość słabej jakości i niezbyt dobrze odwzorowujących oczywiste barwy. Dopiero jednak w drugiej dekadzie XXI w. polski zespół pod przewodnictwem Marka Saenderskiego po kilku latach eksperymentów opracował zestaw rewolucyjnych algorytmów StereoVision3D, które umożliwiły realizację nawet najbardziej ambitnych projektów wystawowych w trzech wymiarach, dzięki najwierniejszemu odwzorowaniu naturalnych barw w obrazach 3D.

Profesor Janusz Jutrzenka Trzebiatowski urodzony 9 lipca 1936 w Chojnicach żyje i tworzy głównie w Krakowie oraz w swojej "ściśle tajnej" pracowni w górach.

Jego twórczość to nie tylko malarstwo, ale także rzeźba, plakat, medalierstwo, architektura i scenografia oraz twórczość poetycka.

Reprodukowany:

- Sztuka Polska. Ze zbiorów kolekcjonera Antoniego Michalaka, red. A. Michalak, A. Kroplewska-Gajewska, J. Hejenkowski, [Inowrocław] 2019, s. 25 [katalog towarzyszący wystawie w muzeum im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu, 31.08. – 31.12. 2019].

W 2019 roku obroniła dyplom na Wydziale Grafiki warszawskiej ASP. Skupiając się na ludzkiej fizyczności, artystka postrzega ciało jako metaforyczny krajobraz – przestrzeń, w której splatają się emocje, symbolika i duchowe refleksje. Powielane sylwetki balansują między figuratywnością a abstrakcją, a nowo powstała forma staje się nośnikiem znaczeń. Poprzez gesty, układy ciał i kontrasty kolorów Sara stara się pokazać nieuchwytne stany psychiczne dotykające każdego z nas. Dialog między cielesnością a wewnętrznymi doświadczeniami prowadzi do budowania narracji pełnych intymności, nostalgii, a czasem niepokoju. Jej prace były pokazywane na wystawach o randze krajowej jak 2. Biennale Sztuki w Tarnowie 2024 oraz międzynarodowej, m.in. Body Ideals w Museum Ovartaci w Danii. O jej twórczości pisano na łamach magazynu K-Mag.

Obraz prezentowany na wystawach:

• Coming Out: Welcome Inwards, 02-04.02.2024, Pawilon Bliska 12

• Fizyka świata miękkiego, wystawa wraz z Zuzanną Grochowską, 01.04 - 28.05.2023, Galeria Sotto 63, Warszawa

Pewnego spokojnego popołudnia, młoda kobieta zatrzymała się przed obrazem. Obraz przedstawiał tajemniczą postać o miękkich, łagodnych konturach i twarzy pozbawionej rysów. Na dłoniach postaci spoczywał ciemny drobny stwór, o ostrych pazurach i wijącym się ogonie. Wyglądał dziwacznie i dlatego niebezpiecznie, ale im dłużej kobieta wpatrywała się w tę scenę, tym bardziej dostrzegała, że między postacią a stworem panuje swoisty spokój. Istota, choć drapieżna, zdawała się być uległa wobec łagodności i ciepła emanującego od postaci. Wyglądało na to, że miękkość, światło i życzliwość postaci przyniosły mu ukojenie. Mimo swojej natury ten drobny, mroczny byt był w tym towarzystwie spokojny – może nawet szczęśliwy?

Kobieta poczuła, jakby postać bez oczu patrzyła wprost na nią, próbując przekazać jej coś ważnego, coś, co jest ukryte. W tej cichej wymianie spojrzeń, gdzie żadne oczy nie były potrzebne, poczuła, że między nią a postacią wytworzyła się niewidzialna nić porozumienia.

Urodzony w 1990 w Warszawie, rzeźbiarz, absolwent Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, laureat wielu nagród i stypendiów artystycznych m.in. nagrody w konkursie rzeźby kamiennej w niemieckim Neuzelle, nagrody im. ks. Janusza Pasierba, stypendium „Młoda Polska”. Autor licznych realizacji rzeźbiarskich w Warszawie, m.in.: Pomnika Matki na Woli, Drogi Krzyżowej w Bazylice Archikatedralnej p.w. św. Jana Chrzciciela, Popiersia Cypriana Norwida na Uniwersytecie Warszawskim. W swojej twórczości podnosi temat człowieka jako przestrzeni, w której przeplata się duch i materia. Wpisuje rzeźbę w fenomen spotkania, nadając jej fundamentalne znaczenie w procesie spotkania człowieka z człowiekiem, spotkania przekraczającego wymiar czasowy, w którym wydaje się być zamknięty. Traktuje rzeźbę jako dotykalny znak i zapis zmagania człowieka z tajemnicą samego siebie oraz miejsca człowieka w otaczającym go wszechświecie.