Pochodzenie: kolekcja prywatna, Czestochowa

Edward Dwurnik (1943, Radzymin - 2018, Warszawa) W latach 1963-1970 studiował malarstwo i grafikę u prof. Krystyny Łady-Studnickiej w warszawskiej ASP. Dyplom uzyskał w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa. Duży wpływ na jego twórczość wywarła wystawa Nikifora Krynickiego prezentowana w 1965 roku. Po latach stwierdził: „Nikifor był moim najważniejszym mistrzem, właściwie jedynym. (…) Do dzisiaj ilekroć wychodzę w plener lub maluję akwarelką, mam przed oczami tamtą wystawę”. Od samego niemal początku Dwurnik wprowadza do swojej sztuki wątki społeczne i polityczne. Za pomocą obrazów komentuje otaczającą go rzeczywistość. Cykle m.in. Sportowcy, Robotnicy, Warszawa, Droga na Wschód, Od grudnia do czerwca prowadzą nas przez świat polskiej rzeczywistości lat 70. do przemian społeczno-gospodarczych lat 80. i 90. Nagrodzony m.in.: Nagrodą Kulturalną „Solidarności” (1983), Nouvelle Biennale de Paris (1985), nagrodą Olimpiady Sztuki w Seulu (1988) i Nagrodą Fundacji Sztuki Współczesnej (1992). Mieszkał i tworzył w Warszawie. Prace Edwarda Dwurnika oglądać mogliśmy na licznych wystawach w Polsce i zagranicą.

W swoich obrazach na tematy polskie, obnaża Dwurnik z bezlitosną prostodusznością nasz półwsiowy, półwielkomiejski folklor, ukazuje codzienną mikrodramę społeczną z typowymi dla niej groteskowymi zagadnieniami - Ewa Kuryluk.

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa

Eugeniusz Markowski (1912 – 2007)
Malarz, rysownik, profesor malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych i znaczących wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą, m.in.: 1000 Years Polish Art w Royal Academy of Art w Londynie w 1970 r.; Kunsthalle Mannhaim w 1973 r.; Polskie Malarstwo Współczesne w Museo de Arte Moderno w Meksyku w 1975 r. W 1963 roku Markowski reprezentował Polskę na Biennale w São Paulo.
Krytycy sztuki wskazują na Soutine’a, Noldego, Grosza, Dubuffeta i Kokoschkę jako artystów bliskich Markowskiemu, szczególnie jego sile ekspresji i sposobowi widzenia świata. Bożena Kowalska uważa wręcz, że swoimi brutalnymi obrazami Markowski zapowiadał (z prawie dwudziestoletnim wyprzedzeniem) ruch Neue Wilde. Jak pisał M. Rosiak: „niepoczytalny i dziki, bardziej radykalny i wywrotowy niż najbardziej radykalne i wywrotowe malarstwo młodych”.
Prace Markowskiego znajdują się w ważnych kolekcjach muzealnych i prywatnych na całym świecie, m.in. w Museu de Arte Moderna w São Paulo, D'Arcy Gallery w Nowym Jorku, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie, Poznaniu i Wrocławiu.

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa

Eugeniusz Markowski (1912 – 2007)
Malarz, rysownik, profesor malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Brał udział w wielu wystawach indywidualnych i znaczących wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą, m.in.: 1000 Years Polish Art w Royal Academy of Art w Londynie w 1970 r.; Kunsthalle Mannhaim w 1973 r.; Polskie Malarstwo Współczesne w Museo de Arte Moderno w Meksyku w 1975 r. W 1963 roku Markowski reprezentował Polskę na Biennale w São Paulo.
Krytycy sztuki wskazują na Soutine’a, Noldego, Grosza, Dubuffeta i Kokoschkę jako artystów bliskich Markowskiemu, szczególnie jego sile ekspresji i sposobowi widzenia świata. Bożena Kowalska uważa wręcz, że swoimi brutalnymi obrazami Markowski zapowiadał (z prawie dwudziestoletnim wyprzedzeniem) ruch Neue Wilde. Jak pisał M. Rosiak: „niepoczytalny i dziki, bardziej radykalny i wywrotowy niż najbardziej radykalne i wywrotowe malarstwo młodych”.
Prace Markowskiego znajdują się w ważnych kolekcjach muzealnych i prywatnych na całym świecie, m.in. w Museu de Arte Moderna w São Paulo, D'Arcy Gallery w Nowym Jorku, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie, Poznaniu i Wrocławiu.

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Kraków; kolekcja prywatna, Gdańsk

Na odwrociu rysunek ołówkiem, któremu odpowiada kompozycja odciśnięta czarną farbą drukarską na frotowej stronie pracy. Monotypia posiada 2 bardzo niewielkie dziurki w partii szyi i grzbietu konia.

praca posiada ekspertyzę Bożeny Kowalskiej z 2008 r.

„Opisana monotypia należy do godnych uwagi i unikalnych dzieł Kantora z wczesnego okresy jego twórczości.”
Bożena Kowalska, fragment ekspertyzy

Prezentowana praca „Koń mój niezwyciężony” należy do bardzo rzadkich przykładów dzieł Tadeusza Kantora z okresu wczesnych lat 50. W tym okresie artystę fascynowały zagadnienia surrealizmu lirycznego. Tajemnicze, lewitujące w powietrzu formy oraz trudna do określenia przestrzeń i perspektywa kompozycji sugerują zbieżność poszukiwań Kantora z twórczością takich artystów jak Juan Miró, Paul Klee czy Giorgio de Chirico.


Tadeusz Kantor (1915 Wielopole Skrzyńskie - 1990 Kraków)
Studiował w krakowskiej ASP w latach 1934-1939 pod kierunkiem Karola Frycza. W czasie okupacji założył konspiracyjny teatr, wokół którego koncentrowało się życie artystyczne Krakowa. Teatr ten po wojnie, pod nazwą Cricot 2, kontynuował tradycje teatru plastyków Cricot założonego przez Józefa Jaremę. Współtworzył Grupę Młodych Plastyków - 1945, a następnie drugą Grupę Krakowską - 1957. Współorganizator I Wystawy Sztuki Nowoczesnej - Kraków 1948.
Uprawiał malarstwo, był reżyserem teatralnym, scenografem, autorem i organizatorem pierwszych w Polsce happeningów, autorem manifestów artystycznych, otwarty na poszukiwania światowej awangardy artystycznej, pierwszy do twórczej adaptacji i asymilacji jej osiągnięć.
Twórczość malarska początkowo utrzymana w tonie figuratywnym, później metaforyczna o oszczędnej kolorystyce, w drugiej połowie lat 50. w nurcie informelu. W latach następnych zaprezentował w krakowskiej galerii Krzysztofory Wystawę Popularną - zbiór setek przedmiotów, dokumentów, rysunków jako środków environment i po części własnego dorobku. Z przedmiotów tworzył asamblaże i ambalaże. W latach 70. i 80. kompozycje malarskie /cykle/ mają ścisły związek z teatralną twórczością artysty - seria kompozycji Umarła klasa pod tytułem tożsamym z nazwą spektaklu teatralnego. Do malarstwa powrócił pod koniec życia, kompozycje z samotną, wyeksponowaną jednostką uchwyconą w pozie gestu.

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa

Roman Owidzki (1912, Ostrowy – 2009, Warszawa) W latach 1931-34 studiował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie malarstwo na warszawskiej ASP, w pracowni K. Tischego oraz J. Kurzatkowskiego. W czasie wojny, był więźniem oflagu w Murnau, gdzie wspólnie z J. Sołtanem, B.T. Urbanowiczem i A. Siemaszką realizowali scenografie do sztuk teatralnych wystawianych przez obozowy teatr. Dyplom otrzymał w 1955, na Wydziale Grafiki ASP w Warszawie, której był już wtedy pedagogiem.

Od 1956, prowadził na ASP pracownię brył i płaszczyzn, która później nazywała się pracownią "działań i struktur wizualnych". Brał udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie, II i III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.

Współpracował z Galerią "Krzywe Koło" Mariana Bogusza, brał udział w "Konfrontacjach 1965" w Elblągu, Sympozjum Artystów i Naukowców w 1966, w Puławach, jego prace eksponowane były na wystawie "Przestrzeń, ruch, światło" w 1967 we Wrocławiu.

W 1962 roku odbyła się indywidualna wystawa artysty w Museum of Modern Art w Miami.

Roman Owidzki jest laureatem Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida (2006) oraz laureatem Nagrody im. Jana Cybisa (2007). Prace artysty znajdują się w m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Poznaniu, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa; Galerie Ferrero, Genewa

Alfred Lenica (1899, Pabianice - 1977, Warszawa) Malarstwa i rysunku uczył się prywatnie w pracowniach Artura Hannytkiewicza i Piotra Kubowicza studiując jednocześnie ekonomię polityczną na Uniwersytecie Poznańskim, podjął też studia muzyczne w poznańskim konserwatorium. W latach 30-tych malował obrazy pod wpływem kubizmu, później surrealizmu. W 1947 r współtworzy grupę awangardy 4F+R / farba, forma, fantastyka, faktura + realizm/. Autor pierwszej polskiej pracy z nurtu informel - Farby w ruchu - tempera, 1949. Członek Grupy Krakowskiej. W okresie socrealizmu w oficjalnym nurcie sztuki propagowanej przez komunistyczne państwo, w latach 1948-50 prezes Okręgu Poznańskiego ZPZP. Po 1956 powrócił do informelu, z czasem powrócił do surrealizmu wypracowując własny styl - wirujących, kolorowych, niekiedy kaligraficznie opracowanych form i charakterystyczne, indywidualne techniki.+E6:E7

Pochodzenie:
John Weber Gallery, Nowy Jork
kolekcja Raymonda Learsy'ego, Nowy Jork (od 1978)
dom aukcyjny Sotheby's, Londyn, 2017
kolekcja prywatna, Polska
kolekcja prywatna, Warszawa


Praca „Opałka 1965 / 1 - ∞” stanowi jedno z najważniejszych dzieł sztuki XX / XXI wieku. Prezentowany na aukcji Detal 2345774 – 2347926 jest częścią tego monumentalnego projektu, który powstawał przez 46 lat, począwszy od 1965 roku, do śmierci artysty w 2011 roku. W wieku 33 lata Roman Opałka postanowił do końca życia odliczać czas zapisując na płótnach oraz kartkach papieru kolejne liczby, zaczynając od jedynki (pierwszy „Detal” został zapisany liczbami od 1 do 35327) a kończąc na liczbie 5607249, którą zanotował w 2011.

„Miałem już trzydzieści trzy lata i dojrzały stosunek do swojego życia. Pomyślałem, że to wszystko nie ma sensu. Byłem na skraju samobójstwa. Ten program mnie uratował” – tłumaczył po latach Roman Opałka.

Nośnikiem projektu Opałki są „Detale” – płótna o wymiarach 196×135 cm oraz rysunki tworzone czarnym tuszem na białym papierze o formacie 33×24 cm, wykonywane poza pracownią, jako Kartki z podróży. Tok liczenia nie mógł zostać przerwany przez wyjazd czy brak dostępu do płótna, dlatego cykl „Opałka 1965 / 1 - ∞” rozgrywa się również na niezwykle osobistych i intymnych w wyrazie kartkach papieru, których przykładem jest prezentowany na aukcji Detal 2345774 – 2347926.

Dzieło „Opałka 1965 / 1 - ∞” jest projektem obrazującym zjawiska, które przekraczają ludzkie percepcję: śmierć, nieskończoność, czas. Artysta wybrał najbardziej bezkompromisową formę zmierzenia się z tak postawionym zadaniem. Cała koncepcja dzieła zawiera się w jego tytule, „Opałka 1965 / 1 - ∞”: artysta położył na szali swoje nazwisko, wyznaczył początek (rok 1965) oraz symboliczną treść, której zapisywanie zakończy jego odejście oznaczone znakiem nieskończoności. Dzieło Opałki jest niespotykanym przykładem determinacji oraz wiary w moc sztuki zdolnej mierzyć się z tematami najwyższej wagi.

Roman Opałka (27.08.1931, Abeville - 6.08.2011, Rzym)
Roman Opałka należy do najważniejszych przedstawicieli konceptualizmu na świecie. W 1950 roku ukończył studia na łódzkiej PWSSP, w latach 1950-1956 studiował na warszawskiej ASP.
W roku 1965 zaczął swój monumentalny program „Opałka 1965 / 1 - ∞”. Artysta zapisywał na płótnach oraz kartkach papieru kolejne liczby, zaczynając od 1 aż do liczby 5607249 zanotowanej przed jego śmiercią w 2011 roku. Płótnom towarzyszyła fotografia twarzy artysty ukazująca oznaki upływającego czasu i nagranie jego głosu.
Roman Opałka jest laureatem wielu nagród, między innymi: Nagrody Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida; brał udział w Biennale w Sao Paulo (1969 i 1977), Documenta w Kassel (1977), reprezentował Polskie podczas Biennale w Wenecji (1995).
Jego dzieła znajdują się w najważniejszych światowych kolekcjach takich jak: Centre Georges Pompidou w Paryżu, Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Solomon R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku, Kunsthalle w Hamburgu, Museu de Art de Sao Paulo, Kunstmuseum Dusseldorf, Goeteborg Konstmuseum, Musee du palais Albertina w Wiedniu.

Pochodzenie: zakup bezpośrednio od artysty; kolekcja prywatna, Warszawa; kolekcja prywatna, Warszawa

Stanisław Fijałkowski (4 listopada 1922, Zdołbunów - 4 listopada 2020, Łódź) Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi w pracowniach Władysława Strzemińskiego i Stefana Wegnera w latach 1946-1951. Od 1947 roku był wykładowcą, a następnie profesorem na macierzystej uczelni. Należał do warszawskiego Klubu Młodych Plastyków i Naukowców. Reprezentował Polskę na Biennale w Săo Paulo w 1969 roku i w Wenecji w 1972 roku. Prace Stanisława Fijałkowskiego prezentowano na ponad 500 wystawach krajowych i zagranicznych. Znajdują się w licznych zbiorach prywatnych i publicznych w Polsce i zagranicą, m.in. w: Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Albertinie w Wiedniu, Galerii Trietiakowskiej w Moskwie, w Muzeum imienia Puszkina w Moskwie, w McGrew-Hill Collection w Nowym Jorku, Tate Gallery w Londynie czy Kunstmuseum w Bochum.

Pochodzenie: zakup bezpośrednio od artysty; kolekcja prywatna, Warszawa

Stanisław Fijałkowski (4 listopada 1922, Zdołbunów - 4 listopada 2020, Łódź) Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi w pracowniach Władysława Strzemińskiego i Stefana Wegnera w latach 1946-1951. Od 1947 roku był wykładowcą, a następnie profesorem na macierzystej uczelni. Należał do warszawskiego Klubu Młodych Plastyków i Naukowców. Reprezentował Polskę na Biennale w Săo Paulo w 1969 roku i w Wenecji w 1972 roku. Prace Stanisława Fijałkowskiego prezentowano na ponad 500 wystawach krajowych i zagranicznych. Znajdują się w licznych zbiorach prywatnych i publicznych w Polsce i zagranicą, m.in. w: Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Albertinie w Wiedniu, Galerii Trietiakowskiej w Moskwie, w Muzeum imienia Puszkina w Moskwie, w McGrew-Hill Collection w Nowym Jorku, Tate Gallery w Londynie czy Kunstmuseum w Bochum.

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa

Henryk Stażewski (1894, Warszawa - 1988, Warszawa) Henryk Stażewski studiował w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Stanisława Lentza. W 1923 roku brał udział w wystawach formistów i w Wystawie Nowej Sztuki w Wilnie. Należał do awangardowych ugrupowań: Blok, Praesens, a.r., Cercle et Carré, Abstraction-Création. Współtworzył międzynarodową kolekcję sztuki nowoczesnej w Muzeum Sztuki w Łodzi. Po wojnie związał się z Galerią Krzywe Koło w Warszawie. Był jednym z inicjatorów powstania Galerii Foksal. Należał do pionierów polskiej awangardy, był reprezentantem konstruktywizmu oraz nurtu abstrakcji geometrycznej. Uczestniczył w wielu zagranicznych wystawach, m.in. w: Centre Pompidou w Paryżu, Royal Academy w Londynie, Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Los Angeles, Amsterdamie, Tokio, Mediolanie, Madrycie, Rzymie czy Zurychu.

Sztuka abstrakcyjna (…) jest sumą wrażeń i obserwacji, jest wyczuciem klimatu współczesności, wyrazem dynamizmu dzisiejszego życia, lirycznym obrazem epoki, w której odbywają się przewroty powodowane wielkimi ruchami społecznymi, wynalazkami i odkryciami, epoki rozbicia stosu atomowego itp. Wszystko to powoduje gruntowne zmiany w charakterze naszego życia i musi znaleźć oddźwięk w sztuce i stworzyć nowe środki wyrazu plastycznego - Henryk Stażewski.

wystawiany: Aleksandra Jachtoma. Poświaty i okna, Boguta Art, 2025

Aleksandra Jachtoma (ur. 1932 w Barchaczowie) Ukończyła studia w krakowskiej ASP, a następnie w Warszawie, gdzie w 1958 r. uzyskała dyplom z wyróżnieniem w pracowni Kazimierza Tomorowicza. Była członkiem warszawskiej grupy „Rekonesans” założonej w 1963 r.
Aleksandra Jachtoma w ciągu wszystkich lat swojej twórczości poszukuje najgłębszej istoty światła i koloru. Malarstwo Aleksandry Jachtomy charakteryzuje się ascetyczną zdyscyplinowaną kompozycją zbudowaną ze skondensowanych jednolitych plam. Matematyczny rygor jest w nich zmiękczony delikatnością rozwiązań barwnych emanujących smugami światła. Lapidarność geometrycznych form (owali, prostokątów) i jednorodność tonacji kolorystycznych nadają tym kompozycją ściszony poetycki, nawet kontemplacyjny charakter. Ten rys stanowi o oryginalności dzieł artystki.
Badacze sytuują twórczość Jachtomy w orbicie poszukiwań ważnych polskich abstrakcjonistów takich jak Stefan Gierowski, Wojciech Fangor czy Jan Berdyszak, a także artystów międzynarodowych takich jak Mark Rothko czy Yves Klein.
Wzięła udział w ponad 80 wystawach zbiorowych i blisko 30 wystawach indywidualnych. Laureatka nagrody Ministra Kultury Sztuki za całokształt pracy twórczej (1987), Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida oraz Nagrody im. Jana Cybisa Warszawskiego Okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków (2003).

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa

Tadeusz Dominik (1928-2014) Należy do grona klasyków polskiej sztuki współczesnej. Uczeń i asystent Jana Cybisa, legenda warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jego prace znajdują się w wielu kolekcjach państwowych i prywatnych, m.in. w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas czy Stedelijk Museum w Amsterdamie.

Bo kolor to jak w muzyce dźwięk. Nie ma bez niego malarstwa. Jest najważniejszym elementem ekspresji. Buduje się nim formę, tworzy rysunek. Można wyrazić nim wszystko, w przeciwieństwie do linii czy waloru.

Tadeusz Dominik

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Gdańsk

Tadeusz Dominik (1928-2014) Należy do grona klasyków polskiej sztuki współczesnej. Uczeń i asystent Jana Cybisa, legenda warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jego prace znajdują się w wielu kolekcjach państwowych i prywatnych, m.in. w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas czy Stedelijk Museum w Amsterdamie.

Bo kolor to jak w muzyce dźwięk. Nie ma bez niego malarstwa. Jest najważniejszym elementem ekspresji. Buduje się nim formę, tworzy rysunek. Można wyrazić nim wszystko, w przeciwieństwie do linii czy waloru.

Tadeusz Dominik

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Nowy Jork

Josef Presser (1906 - 1967) Urodził się w Lublinie w rodzinie polsko - rosyjskiej żydowskiego pochodzenia. Wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie otrzymał stypendium w prestiżowej Boston Museum of Fine Arts, ucząc się malarstwa pod kierunkiem Philipa Hale. W 1965 został honorowym członkiem Cercle Litteraire et Artistique w Brukseli. Prace Pressera znajdują się w kolekcji Metropolitan Musem of Art i Whitney Museum of American Art w Nowym Jorku, Smithsonian Institution i National Museum of American Art w Waszyngtonie czy Galleria degli Uffizi we Florencji.

Pochodzenie: zakup bezpośrednio od artysty; kolekcja prywatna, Warszawa

Bogusław Szwacz (1912 - 2009) W młodości związany był z Kresami. Urodził się w Leżajsku, ukończył liceum Krzemienieckie. W 1930 roku rozpoczął studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Ignacego Pieńkowskiego, Karola Frycza i Jana Hoplińskiego. W trakcie studiów skupiony był głównie na malarstwie realistycznym. Naukę ukończył z wyróżnieniem w roku 1937. Po wojnie rozpoczął prace na macierzystej uczelni, którą opuścił w roku 1949 na rzecz warszawskiej PWSSP. Pozostawał w ścisłym kontakcie z Grupą Młodych Plastyków. Na przełomie lat 1947/1948 przebywał na stypendium w Paryżu, gdzie zawarł znajomości z m.in. André Fougeronem, Edourdem Mignonem i Fernandem Légerem. Został członkiem grupy „Le Surrealisme Revolutionnaire”.

W malarstwie Szwacza pojawiło się obrazowanie oparte na groteskowej deformacji postaci ludzkiej. W dobie doktryny socrealistycznej tworzył zgodnie z założeniami ideowymi tego nurtu zaskakując publiczność w roku 1955 wystawą w Związku Literatów Polskich. Okazało się, że poza oficjalną twórczością pracował nad bardzo osobistym malarstwem abstrakcyjnym, ukazującym stany jego duchowej świadomości. Z początkiem lat 60. malarstwo artysty wyraźnie ukierunkowało się w stronę idei sztuki Ars-Horme.

Obrazy, które powstały w ramach teorii Sztuki Poruszenia Wyobraźni pogrupował w odmiany nazwane arshormeogramami, ars-hormeografami i ars-homeogryfami. Założenia teorii Ars-Horme najpełniej wybrzmiały w jego manifeście wygłoszonym na plenerze w Osiekach w 1977 roku. Bogusław Szwacz brał udział w znaczących wystawach sztuki awangardowej, m.in. I, II i III Wystawa Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (1948/1949, 1957 i 1959), wystawy w Galerii Krzywe Koło w Warszawie (1962 i 1963), I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965), Sympozja „Złotego Grona” w Zielonej Górze (1973 i 1976). Został dwukrotnie laureatem nagrody w konkursie malarskim im. J. Spychalskiego (1974, 1975)

Pochodzenie: zakup bezpośrednio od artysty; kolekcja prywatna, Warszawa; kolekcja prywatna, Warszawa

Bogusław Szwacz (1912 - 2009) W młodości związany był z Kresami. Urodził się w Leżajsku, ukończył liceum Krzemienieckie. W 1930 roku rozpoczął studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Ignacego Pieńkowskiego, Karola Frycza i Jana Hoplińskiego. W trakcie studiów skupiony był głównie na malarstwie realistycznym. Naukę ukończył z wyróżnieniem w roku 1937. Po wojnie rozpoczął prace na macierzystej uczelni, którą opuścił w roku 1949 na rzecz warszawskiej PWSSP. Pozostawał w ścisłym kontakcie z Grupą Młodych Plastyków. Na przełomie lat 1947/1948 przebywał na stypendium w Paryżu, gdzie zawarł znajomości z m.in. André Fougeronem, Edourdem Mignonem i Fernandem Légerem. Został członkiem grupy „Le Surrealisme Revolutionnaire”.

W malarstwie Szwacza pojawiło się obrazowanie oparte na groteskowej deformacji postaci ludzkiej. W dobie doktryny socrealistycznej tworzył zgodnie z założeniami ideowymi tego nurtu zaskakując publiczność w roku 1955 wystawą w Związku Literatów Polskich. Okazało się, że poza oficjalną twórczością pracował nad bardzo osobistym malarstwem abstrakcyjnym, ukazującym stany jego duchowej świadomości. Z początkiem lat 60. malarstwo artysty wyraźnie ukierunkowało się w stronę idei sztuki Ars-Horme.

Obrazy, które powstały w ramach teorii Sztuki Poruszenia Wyobraźni pogrupował w odmiany nazwane arshormeogramami, ars-hormeografami i ars-homeogryfami. Założenia teorii Ars-Horme najpełniej wybrzmiały w jego manifeście wygłoszonym na plenerze w Osiekach w 1977 roku. Bogusław Szwacz brał udział w znaczących wystawach sztuki awangardowej, m.in. I, II i III Wystawa Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (1948/1949, 1957 i 1959), wystawy w Galerii Krzywe Koło w Warszawie (1962 i 1963), I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965), Sympozja „Złotego Grona” w Zielonej Górze (1973 i 1976). Został dwukrotnie laureatem nagrody w konkursie malarskim im. J. Spychalskiego (1974, 1975)

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Częstochowa

Danuta Osadczy ur. 1926, Stanisławowo (dziś Iwano-Frankiwsk, Ukraina) - zm. 1984, Katowice - polska artystka zajmująca się głównie grafiką.
Brała udział w wielu wystawach poświęconych grafice artystycznej m.in. Międzynarodowe Bienalle Grafiki w Krakowie czy Grafiki z kolekcji Zachęty. Bardzo różnie i bardzo dobrze. Swoje życie związała ze Śląskiem.
Tematami jej prac były przede wszystkim ludyczne sceny figuralne. Jej dzieła znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych jak i muzealnych (m.in. w zbiorach Zachęty Narodowej Galerii Sztuki).

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa

Zdzisław Stanek - Malarz, rzeźbiarz (ur. 1925 w Krakowie, zm. 1996 w Szczecinku), Studiował w krakowskiej ASP. Po przymusowym przerwaniu studiów większość życia spędził w Katowicach, gdzie stał się współzałożycielem Grupy ST-53. Wychodząc od kubizmu analitycznego, na podstawie studiów Teorii widzenia Władysława Strzemińskiego określił zagadnienia, które starał się rozwiązywać przez resztę twórczości. Razem z Grupa wystawiał w Katowicach, Krakowie, Poznaniu, Szczecinie i Warszawie (min. w Krzywym Kole).
W drugiej połowie lat 50. w jego twórczości pojawiły się elementy fakturalne. W latach 60. rozpoczął komponowanie reliefów, co doprowadziło do stworzenia w latach 70. Obrazo-form - autonomicznych form przestrzennych o statusie pomiędzy obrazem a rzeźbą. W latach 80. kilkakrotnie prezentował swoje surrealne prace na wystawach Ruchu Kultury Niezależnej.
Wraz z innymi twórcami, m.in. Marianem Boguszem oraz Janem Ziemskim (Grupa Zamek), zaangażował się także w aranżację plastyczną ścian szczytowych bloków mieszkalnych w Lublinie. Przez ostatnie czternaście lat życia (1982-96) w wyniku problemów zdrowotnych nie tworzył.
W kraju swoje prace prezentował w ramach wystaw zbiorowych, m.in. II i III Wystawy Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (1957- 1959), Ogólnopolskiej Wystawy Młodego Malarstwa i Grafiki w Sopocie (1958), wystawy „15-lecia PRL-u" (1961), w ramach Festiwali Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (1962-70, 1980-82), III Ogólnopolskiej Wystawy Współczesnej Plastyki w Bielsku-Białej (1963), Ogólnopolskiej Wystawy „Bielska Jesień" (1966), Triennale Rysunku we Wrocławiu (1968, 1971), Lubelskich Spotkań Plastycznych (1976).
Jego wystawy indywidualne odbywały się zarówno w kraju, m.in, w Warszawie (1959), Katowicach (1962, 1969, 1972, 1976), Szczecinie (1967), Bytomiu (1968), jak i za granica; w Paryżu, Berlinie, Monachium, Bonn i Ostrawie. Prace artysty znajdują się w następujących zbiorach: Muzeum Narodowego w Warszawie, Szczecinie i Krakowie, Muzeum w Chorzowie, Katowicach, Toruniu, Bytomiu, Bielsku-Białej, Tarnowie, Stupsku i Koszalinie, Galerii Sztuki Nowoczesnej BWA, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Sztokholmie oraz w zbiorach prywatnych na całym świecie.
Zdzisław Stanek byt członkiem Senatu Akademii Rzymskiej i laureatem licznych prestiżowych nagród. Otrzymał min. srebrny medal i tytuł Artifex Doctus IPKART za całokształt twórczości (1978) oraz ll Trofeo Internazionale Medusa Aurea (1980).

Witold Kaczanowski (15 maja 1932, Warszawa) był synem Feliksa Kaczanowskiego, wieloletniego dyrektora Szpitala Psychiatrycznego w Tworkach. Dzieciństwo i okres okupacji niemieckiej, które jako dziecko spędził za murami szpitala, odcisnęły piętno
na późniejszej twórczości artysty. Artysta zwykł mawiać, że „Nie ma większej samotności niż ta, w którą człowieka spycha choroba psychiczna”.
Ukończył studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Grafiki w 1956 roku. Był uczniem m.in. Eugeniusza Arcta, Henryka Tomaszewskiego i Wojciecha Fangora.
Brał udział w wystawach prezentujących najmłodsze pokolenie polskich artystów, m.in. w Wystawie Młodej Plastyki w Warszawie (1956) czy wystawie malarstwa w Muzeum Narodowym w Warszawie (1961). Pierwsza wystawa indywidualna artysty miała miejsce w Klubie Aktora SPATiF w Warszawie (1959). W tym samym roku został wybrany na twórcę muralu w Oświęcimskim Centrum Kultury, które jest jednym
z największych malowideł tego typu w Europie. W swojej pracy Witold-K śmiało wychodził poza tradycyjne formy malarskie, tworząc rzeźby, plakaty, a także scenografie teatralne.
W 1964 roku, dzięki stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki PRL, wyjechał do Paryża. Wywiózł z Polski rękopis autorstwa Stanisława Cata-Mackiewicza, który dzięki temu został wydany przez paryską „Kulturę”. O fakcie dowiedział się Urząd Bezpieczeństwa, przez co Witold przez wiele lat nie mógł wrócić do kraju. W Paryżu znalazł się w kręgu artystycznej bohemy. Zaprzyjaźnił się m.in. z pisarzem i poetą Jacques’em Prévertem, który napisał poemat o jego sztuce. Przez Préverta poznał Pabla Picassa, który namalował portret artysty. W grupie osób, z którymi się stykał, była też m.in. Françoise Sagan, najważniejsza powojenna pisarka francuska. Pierwsza zagraniczna wystawa Witolda miała miejsce w Galerie 3 + 2, zaskakując i zdobywając uznanie francuskich krytyków. Jak pisał Philippe Caloni na łamach „Pariscope Magazine”: „Te niepokojące obrazy to jedno z największych osiągnięć sztuki współczesnej, a ich twórca to jeden z największych malarzy jutra”.
W 1968 roku, w czasie studenckiej rewolty, postanowił wyjechać do USA. Najpierw jego przystankiem stał się Nowy Jork. Rok później przeniósł się do Kalifornii, gdzie w Los Angeles otworzył swoje pierwsze studio-galerię. Żył i pracował również w Santa Fe i w Denver, gdzie mieszkał od 1980 roku. „Tam czuje się siłę przestrzeni” – mówi artysta. Pobyt w USA zaowocował nowymi cyklami, jak „Czarne Dziury”, „Zielone Dziury”, „Linie” czy słynna „Samotność”. Motyw zaczerpnięty z zaobserwowanej przez artystę sytuacji: Nowy Jork, witryna sklepowa z luksusowymi futrami, na której tle, na chodniku, siedział skulony bezdomny. Stąd w kolejnych obrazach z tej serii symboliczna postać, pozbawiona znaków rozpoznawczych, szczegółów anatomii, ledwie kilka geometrycznych kształtów, a wszystko układające się w metaforę opuszczenia i samotności.
Witold-K jako pierwszy Polak miał retrospektywę w najstarszym domu aukcyjnym w Amsterdamie Sotheby’s (2007). Jego prace pokazywano na ponad 70 wystawach, w tym 40 indywidualnych, m.in. w Otis Art Institute of Los Angeles County (wystawa retrospektywna w 1973 roku), na wystawie „Graphics by Masters” w La Boetie Gallery w Nowym Jorku (obok dzieł Picassa, Chagalla, Miró, Braque!a i Giacomettiego, 1968), w warszawskiej Zachęcie (1991), Łazienkach Królewskich (2004) oraz w Muzeum Narodowym w Krakowie (2013).
Obecnie mieszka i tworzy w swoich pracowniach w Warszawie i Konstancinie.

Georges Braque (1882 – 1963) francuski malarz, grafik i rzeźbiarz. Obok Pabla Picassa wymieniany jako twórca kubizmu. Georges Braque z zawodu był malarzem pokojowym. W trakcie wykonywania swojego podstawowego zawodu studiował wieczorowo malarstwo na École des Beaux-Arts w Paryżu. W latach 1902-1904 studiował na Académie Humbert. Po początkowym zafascynowaniu impresjonistami a następnie fowistami, wspólnie z Pablem Picassem w latach 1909-1914 opracował teorię kubizmu. Po służbie wojskowej podczas I wojny światowej, odchodził powoli od sztywnych zasad kubizmu a jego styl stał się bardziej swobodny. Po 1930 roku powstają serie prac, w których artysta sięgnął po motywy z antycznej sztuki greckiej. George Braque w 1961 roku był pierwszym żyjącym artystą, który miał swoją indywidualną wystawę w Luwrze.

Artystka polskiego pochodzenia, malarka, przedstawicielka art déco. Miejsce urodzenia do tej pory jest sprzeczne, źródła wymieniają Moskwę i Warszawę. Pochodziła z bogatej rodziny kupieckiej. W 1917 roku poślubiła prawnika Tadeusza Łempickiego. Po rewolucji lutowej 1917 roku przeniosła się do Paryża.

Studiowała w Académie de la Grande Chaumière i Académie Ransom u Maurice’a Denisa. Duży wpływ na jej późniejsze malarstwo miała współpraca z André Lhote, który wprowadził ją w świat form kubistycznych. Była ulubienicą paryskich salonów a ilość zamówień na portrety, pejzaże i akty zmusiły ją do pracy nawet po kilkanaście godzin dziennie. Inspiracje czerpała z malarstwa takich mistrzów jak Poussin, Ingres, Tiepolo i Botticelli. W 1934 roku ponownie wyszła za mąż za barona Roula Kuffnera.

Rok przed II wojną światową wyjechała do Stanów Zjednoczonych. Lata 40. to czas wielkiego triumfu za oceanem. Portretowała gwiazdy hollywoodzkich filmów i finansistów.

W twórczości Tamary Łempickiej odnajdujemy fascynacje akademickim klasycyzmem. Ostry, łamany rysunek, bliskie kadry i precyzyjne wykończenie to cechy wyróżniające jej malarstwo.

Obrazy artystki znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych m.in. Madonny, Jacka Nicholsona, Barbry Streisand oraz w muzeach w Polsce i zagranicą. Tamara Łempicka zmarła w Meksyku w mieście Cuernavaca.

Pochodzenie:
zakup bezpośrednio od artysty,
kolekcja prywatna, Częstochowa

Waldemar Świerzy, plakacista, grafik, ilustrator książek. Autor m.in. obwolut do znakomitej serii PIW-owskiej Współczesna proza światowa. Projektował też okładki do płyt, kalendarze i znaczki pocztowe. Jako wystawiennik przygotowywał oprawy graficzne dla polskich pawilonów na Międzynarodowych Targach m.in. w Nowym Jorku, Lipsku, Wiedniu, Casablance i w Poznaniu.
Urodził się w Katowicach. Studia odbył w latach 1947-1952 w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (Wydział Grafiki w Katowicach). Malarstwa uczył się u prof. Rafała Pomorskiego, grafiki u prof. Józefa Mroszczaka. Od 1965 roku zajął się pracą dydaktyczną w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu jako kierownik Pracowni Grafiki Projektowej. W 1970 roku prowadził cykl wykładów dla grafików w Hawanie, w latach 1979-1980 na Uniwersytecie w Meksyku, w 1985 roku wykładał w Hochschule der Kunste w Berlinie Zachodnim. W 1979 roku został przewodniczącym Międzynarodowego Biennale Plakatu w Warszawie. W 1994 roku objął pracownię plakatu na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.
W 1959 roku otrzymał Grand Prix im. Toulouse-Lautreca na 1. Międzynarodowej wystawie plakatu filmowego w Wersalu za plakat Czerwona Oberża, zaś w 1962 roku na tej samej wystawie zdobył trzecią nagrodę za plakat Dwa piętra szczęścia. W 1970 roku otrzymał I nagrodę Prix 10. Biennale de Sao Paulo. W 1975 i 1985 roku zdobył pierwszą nagrodę na Konkursie plakatów filmowych tygodnika "Hollywood Reporter" w Los Angeles (Ziemia obiecana i Psy wojny).
W 1997 roku Świerzy otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Był członkiem prestiżowej Aliance Graphique Internationale (AIG).
Jego prace znajdują się m.in. w zbiorach Stedelijk Museum w Amsterdamie, Kunstbiblothek w Berlinie, Ermitażu w Leningradzie, Institute of Contemporary Art w Londynie, Muzeum Narodowym w Poznaniu, Muzeum Plakatu w Wilanowie i wielu innych prestiżowych muzeach na świecie i w Polsce.
Waldemar Świerzy należał do ścisłego grona najwybitniejszych polskich plakacistów, jest jednym z twórców "polskiej szkoły plakatu" z lat 60. i 70. XX wieku. Jak sam niejednokrotnie podkreślał w wywiadach duży wpływ na wybór przyszłego zawodu miała w jego przypadku nauka w pracowni świetnego grafika i pedagoga, Józefa Mroszczaka. To on właśnie namówił Świerzego do przeprowadzki tuż po dyplomie do Warszawy, gdzie zaproponował mu pracę w dziale graficznym Wydawnictwa Artystyczno-Graficznego (przemianowanego później na Krajową Agencję Wydawniczą), którą artysta kontynuował przez wiele lat.
Świerzy jest autorem imponującej, o ile nie rekordowej, ilości plakatów, stworzył ich ponad półtora tysiąca. O popularności jego prac świadczy fakt, że plakat Mazowsza (1954) został powielony w milionie egzemplarzy. Artysta projektował głównie plakaty o tematyce kulturalnej (teatralne, filmowe, cyrkowe i muzyczne), ale w jego dorobku nie brakuje także prac o wymowie społecznej czy propagujących sport.

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa

Marek Sobczyk (ur. 1955) Malarz, projektant graficzny, twórca instalacji i obiektów przestrzennych, teoretyk sztuki. W 1980 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Stefana Gierowskiego.

Działał w ramach warszawskiej Gruppy. Wspólnie z Ryszardem Woźniakiem a następnie Jarosławem Modzelewskim wykonał cykl wielkoformatowych prac na papierze. Od początku kariery Sobczyk mocno i konsekwentnie wspierał działalność opozycyjną, dając tego silny wyraz w swojej sztuce. Abstrakcyjne, wielobarwne kompozycje zastąpił w późniejszym okresie twórczym malarstwem ekspresyjnym, prymitywnym w formie ale nadal intensywnym i żywym w kolorystyce. W 1991 roku wraz z Jarosławem Modzelewskim założył prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie.

W latach 90. oleje zamienia na rzecz tempery jajkowej. Dzięki tej technice uwydatniają się wszystkie etapy pracy nad obrazem. Sam proces powstawania dzieła jest tak samo ważny dla artysty, jak efekt finalny. Pod koniec lat 90. w kompozycjach malarskich zaczynają pojawiać się napisy, cytaty, aforyzmy i komentarze. Z czasem płótna ograniczają się już tylko do napisu. Prace Marka Sobczyka znajdują się w kolekcjach muzealnych i prywatnych w kraju i zagranicą.

Karolina Jabłońska ur. 1991, Niedomice
W latach 2010-2015 studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Leszka Misiaka. Współzałożycielka galerii Potencja w Krakowie i magazynu artystycznego "Łałok".
Laureatka II nagrody biennale malarstwa Bielska Jesień (2017), nagrody Dolnośląskiego Klubu Kapitału w 12. Konkursie Gepperta (2016)
Mieszka i pracuje w Krakowie.
Twórczość Karoliny Jabłońskiej to jeden z najbardziej prominentnych przykładów współczesnej sztuki, która odzwierciedla stany i niepokoje młodego pokolenia. Bohaterami obrazów artystki są zwykli nastolatkowie i ludzie młodzi, których codzienność składa się z imprez, bójek, skomplikowanych relacji z rówieśnikami i walki o swoje. Obserwujemy sceny w bliskim kadrze, ciała, jakby z gumy, w spięciu. Wyraziste gesty i spojrzenia, ujęte w intensywnych, neonowych kolorach, sprawiają, że prace Jabłońskiej pozostają z widzem na długo.

WYSTAWY INDYWIDUALNE
2024
- How to be invisible, February 2 - March 7, 2024 Esther Schipper, Berlin, DE
2023
- Dinner, February 25 - April 4, 2023 Piana Gallery Foundation, Krakow, PL

2021
- No Rest for the Weary, Steve Turner Gallery, Los Angeles, USA

2020
- Room Tour (wspólnie z Sophie Thun), Raster, Warszawa, PL
- Hyperbole, Zeller van Almsick, Wiedeń, A

2019
- No Man Is Big Enough for My Arms, Works on Paper Gallery, Wiedeń, A

2018
- Ślisko, Raster, Warszawa, PL

2017
- Dziewczyna czy tygrys, Miejski Ośrodek Sztuki, Gorzów Wielkopolski, PL

2016
- Ludzka rzecz, Fundacja Grey House, Kraków, PL
- Nowa para oczu, Galeria Potencja, Kraków, PL

2015
- Maronka, BWA Tarnów, PL


WYBRANE WYSTAWY ZBIOROWE

2023
- Reconciling Apparent Contradictions, March 3 - April 8, 2023 Esther Schipper, Berlin, DE

2022
- Humoral Theory, 19.11-12.12.2022, BWA Zielona Góra
- There is more than one way to skin a cat, 9-10.10.2021, Fern Brussels, Belgium

2021
- The Catalyst. Joseph Beuys and Democracy Today, Museum Morsbroich, Leverkusen, DE
- Od Podszewki, Raster, Warszawa, PL
- Mainly for Woman, SCAD Savannah, USA

2020
- Nightwatching (Cracow Art Week KRAKERS), Potencja, PL
- Bodylotion, Zeller Van Almsick, Wiedeń, AT
- Komisch’ Wetter, Galleria Doris Ghetta, Ortisei, IT
- Cała Polska. Wyprawa do źródeł sztuki. Vol.2, Gdańska Galeria Miejska, PL
- On the Politics of Delicacy, Capitain Petzel, Berlin, DE

2019
- Duch natury i inne bajki, Muzeum Śląskie w Katowicach, PL
- Sensations. Closer to the people, Kunstverein Schattendorf, A
- Self Portraiture: The Artist as Muse, SCAD Savannah, USA
- Soundcheck (Potencja), Rondo Sztuki, Katowice, PL
- Farba znaczy krew, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Warszawa, PL
- Funny Games, Gussglashalle, Berlin, DE

2018
- New Perspectives: Leipzig meets Cracow, Spinnerei archiv massiv, Lipsk, DE
- Komunikacja ze wszystkim, co jest, Fundacja Stefana Gierowskiego, Warszawa, PL
- Interes, Galeria Potencja / Warsaw Gallery Weekend, Warszawa, PL
- Ozimina, Galeria Widna, Kraków, PL
- Lifehack, Jedna Dva Tři Gallery, Praga, CZ

2017
- 43. Biennale Malarstwa Bielska Jesień, Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała, PL
- Szwung, Schwarz Contemporary, Berlin, DE
- No problem, Galeria Potencja, Krakow, PL
- „XY” New Generation Polish-Hungarian Painting, MODEM Center for Modern and Contemporary Arts, Debrecen, HU
- Seans, Galeria Szara, Katowice, PL
- Potencja, Raster, Warszawa, PL

2016
- Interstelaż, Galeria Potencja, Kraków, PL
- 12. Konkurs Gepperta, Galeria BWA Awangarda, Wrocław, PL

2015
- Wy-dalone, Galeria Potencja, Kraków, PL

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa

Agata Kus urodziła się w 1987 roku w Krośnie. Jest absolwentką i doktorem Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w pracowni prof. Leszka Misiaka obroniła w 2012. W latach 2010-2016 była asystentką w prywatnym atelier Pauliny Ołowskiej. Zajmuje się głównie malarstwem i wideo. Jest laureatką wielu nagród i stypendiów, w tym zwyciężczynią Międzynarodowego Biennale Sztuki Mediów WRO 2015 we Wrocławiu. W roku 2017 została nominowana do Nagrody Spojrzenia Deutsche Banku i Zachęty. Zwyciężczyni ex aequo z Łukaszem Patelczykiem Kompasu Młodej Sztuki 2020. Jej obrazy znajdują się m. in. w kolekcji Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie, Muzeum Narodowym w Gdańsku oraz w licznych kolekcjach prywatnych w Polsce i zagranicą. Mieszka i pracuje w Krakowie

Wybrane wystawy indywidualne:

2024:
Pierwszy raz, Mazowieckie Centrum Sztuki Elektrownia, Radom
Wystawa w ramach Nagrody im. Kazimierza Ostrowskiego (XXXIII edycja), ZPAP, Gdańsk

2021:
Later than you think, Galerie des Krakauer Hauses, Norymberga

2020:
Niebieskie słońce, Galeria Wizytująca, Warszawa

2019:
Agata Kus. Horror Picture Show, Bunkier Sztuki, Kraków

2018:
Palny Wodór, Galeria Wizytująca, Warszawa
Peleas i Melizanda, Teatr Wielki – Opera Narodowa, Warsaw
Opętani , Galeria Promocyjna ASP, Kraków

2016:
Converter (Przetwornik) (a painting-and-music project withMichał Dymny), Miejsce Projektów Zachęty, Zachęta National Gallery of Art (Zachęta Narodowa Galeria Sztuki), Warsaw
Mademoiselle, Maëlle Galerie, Paris

2015:
Shiners. Black and Blue (Bitki. Śliwki. Kwaśne jabłka), Klub Piękny Pies, Krakow

2014:
Disgusting Youth (MO. Młodzi obleśni), Galeria i!, Kraków BEWARE OF THE BITCH (UWAGA ZŁA SUKA), Klub Piękny Pies,Krakow

2013:
Vorsicht Bissige Hündin, Galerie Sandhofer, Salzburg
Saw Fish (Ryba Piła) – Grupa Kuku Kuku (in collaboration with KatarzynaKukuła), Zderzak Gallery, Krakow
Living in the iWorld, PLASTIC, exhibition in virtual space

2012:
Es war einmal eine böse Wölfin, Galerie Sandhofer, Innsbruck

2011:
Liquid Woman – Grupa Kuku Kuku (in collaboration with Katarzyna Kukuła),Cellar Gallery, Krakow

2010:
Hidden (Ukryte), Solvay Centre for Contemporary Art (Centrum Sztuki Współczesnej Solvay), Krakow

2009:
Agata Kus: Paintings (Malarstwo), Piwnica PodCieniami Gallery, Krosno


Wybrane wystawy zbiorowe:

2024:
-Nowe pokolenie i klasycy z kolekcji Wojciecha Fibaka, CSW ZNAKI CZASU, Toruń

2023:
Kus +Libera, Thomas Erben Gallery, Nowy Jork, USA

2022:
Siedem etapów życia kobiety. Malarstwo polskich artystek, Galeria Villa, Łódź
Duszyczki, Shefter Gallery, Kraków
WOMAN ART POWER, MCSW Elektrownia, Radom

2019:
FARBA ZNACZY KREW, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie
PROBLEMY PIERWSZEGO ŚWIATA: ŻYCIE PRZED ŚMIERCIĄ, Fundacja Stefana Gierowskiego
”Nowe spojrzenie”, Muzeum Narodowe w Gdańsku
Problemy Pierwszego Świata II, Rondo Sztuki, Katowice
MŁODE MALARSTWO POLSKIE- MUZEUM NARODOWE W GDAŃSKU
Generacja krakowskich malarek i malarzy urodzonych około 1990 roku, Kolekcja Fundacji Del’Arte, Kraków
Natura w sztuce, Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK, Kraków

2018:
YOUNG POLISH ARTISTS Award of the Vordemberge-Gildewart Foundation
Przemiany, Art Agenda Nova, Krakers, Kraków
Z KOLAN. POLSKA TO MARZENIE, Galeria Olimpia, Kraków

2017:
Nagroda Deutsche Bank, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa
Kompas Młodej sztuki, Centrum Olimpijskie, Warszawa
Qui es tu lorsque personne ne te regarde?, Maëlle Galerie, Paris
Cabinet Da – End 07, Galerie Da End, Paris
NO PROBLEM, Galeria Potencja, Kraków
XY – Újgenerációs lengyel-magyar festészet, MODEM, Centre for Modern and Contemporary Arts, Debrecen, HU

2016:
Biennale Sztuki Polsko- Niemieckiej w Krakowie, Kraków
Świeża Krew. Laureaci I-V Edycji. Muzeum Współczesne, Wrocław
Druga Skóra, Gdańska Galeria Miejska, Gdańsk
Art Paris Art Fair, MaëlleGalerie, Grand Palais, Paris
Artists from Krakow: Generation 1980-1990 (Artyści z Krakowa. Generacja 1980-1990), MOCAK Museum of Contemporary Art, Krakow
Minimal and Medium, WRO 2015 TEST EXPOSURE on Tour WRO Resume, Galeria Aula UAP, Poznań
Women Painters (Malarki), BiałaGallery, Cultural Centre (Centrum Kultury), Lublin
42nd Painting Biennale Bielska Jesień (42. Biennale Malarstwa Bielska Jesień),Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała

2015:
WRO Resume, WRO Art Centre (Centrum Sztuki WRO), Wrocław
CORPS ÉTRANGER, Maëlle Galerie, Paris
WRO Media Art Biennale Test Exposure, New Building of the University Library(Nowy Gmach Biblioteki Uniwersyteckiej), Wrocław

2014:
From Dusk Till Dawn, Zderzak Gallery, Krakow
Description (Rysopis), WRO Art Centre, DH Renoma, Wrocław
Urban Picture (Obraz miejski), Labirynt Gallery, Lublin
7th Triennale of Young Artists (7. Triennale Młodych Kunszt), Centre for PolishSculpture (Centrum Rzeźby Polskiej), Orońsko
Blackbox, Galerie Nasty Alice, Eindhoven
Xtreme (Ekstrema), InSpiracje Festival, Szczecin
Habitat, Galeria MS44 wyspa, FAMA Festival, Świnoujście
Sex, Galerie Nasty Alice, Eindhoven
KunstRAI Editie 30, Art Amsterdam
It’s Better Not to be Too Bright (Lepiej mieć horyzont wąski…), Zderzak Gallery,Krakow
WRO on Tour:
– KinoLab, Centre for Contemporary Art Ujazdowski Castle (Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski), Warsaw
– MOCAK Museum of Contemporary Art, Krakow

2013:
WRO on Tour:
– Aarhus Film Festival, Aarhus
– Lucania Film Festival, Pisticci
– Muzaplus, Tel Aviv
– ArtNastup Festival, Lviv
3rd Exhibition of Young Art ‘Fresh Blood’ (III Przegląd Młodej Sztuki ŚwieżaKrew), Socato Gallery, Wrocław
DDessin, Atelier Richelieu, Paris
Perfectionists (Perfekcjoniści), post-competition exhibition, Modessque, FabrykaTrzciny, Warsaw
9th Triennial of Small Forms of Paintings (9. Triennale Małych Form Malarskich),Wozownia Art Gallery (Galeria Sztuki Wozownia), Toruń
I Wish You A New Brave World, Festiwal FAMA, Świnoujście
The Rings of Saturn (Pierścienie Saturna), Ballestrem Palace (PałacBallestremów), WRO 15th Media Art Biennale Pioneering Values, Wrocław
5th International Drawing Competition, Museum of Architecture, Wrocław

2012:
Best Diploma Works 2012 (Najlepsze Dyplomy 2012), Palace of Fine Arts (Pałac Sztuki), Krakow
Return of the Textile (Tkanina wraca), Central Museum of Textiles, Łódź
NO LOGO, Zderzak Gallery, Krakow
The Team: 11 Players Take Up Positions (Drużyna. 11 zawodników zajmuje pozycje), Galeria Konsulart, Consulate General of Germany, Krakow
Die Mannschaft. 11 Künstler aus Krakau in wechselnden Positionen, Krakauer Haus, Nürnberg

2011:
Ice Cream Queens (Królowe Lodów), Zderzak Gallery, Krakow
Vordemberge-Gildewart Foundation Award (Nagroda Fundacji Vordemberge-Gildewart), MOCAK Museum of Contemporary Art, Krakow
FID 2011 – International Drawing Fair, Cité Internationale des Arts, Paris
Hestia Artistic Journey (Artystyczna Podróż Hestii) – Finalists’ Exhibition, StateArt Gallery (Państwowa Galeria Sztuki), Sopot
On Strange Feelings (O dziwnych uczuciach), Zderzak Gallery, Krakow


Osiągnięcia, nagrody, stypendia:

Nagroda im. Kazimierza Ostrowskiego za 2024 rok
I miejsce Kompas Młodej Sztuki 2020 (ex aequo z Łukaszem Patelczykiem)
Nominacja do nagrody Spojrzenia, Deutsche Bank i Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, 2017
9 miejsce i Nagroda w Kompasie Młodej Sztuki, Ranking Rzeczpospolitej, 2017
Nagroda Główna WRO 2015, Wro Media Art Biennale test Exposure, 2015
Trójząb Neptuna za najlepsze wydarzenie artystyczne festiwalu FAMA dla autorów wystawy „Habitat”, 2014
Nagroda Miejskiego Ośrodka sztuki w Konkursie Nowy Obraz, Poznań 2014
Grand Prix III Przeglądu Sztuki Młodych Świeża Krew, Wrocław 2013
II Nagroda w Ogólnoposkim Konkursie Malarskim – Malarstwo językiem uniwersalnym, Warszawa 2013
Finalistka II Internetowe Biennale Młodej Polskiej Sztuki Dyplom- Początek Drogi, Kraków, 2013
Laureatka Festiwalu Fama w kategorii Sztuki Wizualne, Świnoujście 2013
Finalistka konkursu malarskiego Perfekcjoniści Modessque, Warszawa, 2013Laureatka Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 2011
Laureatka Stypendium twórczego im. Jana Matejki w dyscyplinie sztuki piękne, 2011
Laureatka Stypendium Małopolskiej Fundacji Stypendialnej Sapere Auso, 2011
Wyróżnienie honorowe za osiągnięcia artystyczne na festiwalu FAMA, Świnoujście, 2011
Wyróżnienie w konkursie „Na dzieło”, ASP Kraków, 2011
Finał konkursu „Artystyczna Podróż Hestii”, Sopot, 2011
Finał konkursu stypendialnego Fundacji Vordemberge-Gildewart, MOCAK Kraków, 2011
Finał konkursu rekrutacyjnego i udział w Międzynarodowych Targach rysunku FID, Cité
Internationale des Arts, Paryż, 2011
Wyróżnienie w I Edycji Ogólnopolskich Konfrontacji Uczelni Artystycznych, Radom, 2011

Wystawiany: Jakub Słomkowski. Nowa Księga Cudów, Galeria Aspekty, Warszawa 2024
Reprodukowany: w katalogu powyższej wystawy s. 62.

Cykl Nowa Księga Cudów, z którego pochodzi prezentowana praca, inspirowany był książką belgijskiego podróżnika i kryptozoologa Bernarda Heuvelmansa. Słoń Moa odnosi się do opisywanych przez Heuvelmansa wspomnień innego badacza Richarda Owena, który o jednym z gatunków Moa pisał, iż jest to straszny ptak o stopach słonia. Moa wagi ciężkiej, w połączeniu z wulkanicznym krajobrazem Nowej Zelandii, przybiera formę prostej figury nazywanej przez autora domem. Motyw nóg, podpór na których ułożona jest forma uproszczonego pejzażu, to motyw powtarzany w kilku pracach z cyklu Nowa Księga Cudów. Dzieło odwołuje się do osobistych wspomnień domu i drzew z rodzinnego ogrodu artysty, które po wycięciu zamieniły się w drewniane pieńki/kloce podobne do tych, jakimi bawią się małe dzieci konstruując formy prostej architektury. Praca posiada liczne skojarzenia z dzieciństwem, a także z symboliczną rolą ogrodu jako miejsca kluczowego dla tożsamości autora, ubrane w pamięć o historii życia na naszej planecie.


Jakub Słomkowski (ur. 1982) - malarz, rysownik, muzyk, twórca instalacji. Absolwent Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (dyplom z malarstwa w 2007 roku). W latach 2004-2005 studiował w departamencie sztuk pięknych na Uniwersytecie Complutense w Madrycie. Jego prace oscylują między abstrakcją a symbolizmem. Słomkowski od czasu ukończenia studiów opracowuje swój indywidualny alfabet znaczeń budowany przy użyciu bardzo charakterystycznych przejść kolorystycznych i jednoczesnej wrażliwości na niuanse barwne. W swoich pracach przygląda się temu jak sfera sacrum i profanum działa na ludzką wyobraźnię, a także poszukuje dróg komunikacji między światem ożywionym a nieożywionym. Przestrzeń, która występuje w wielu równoległych porządkach, nabierająca różnych znaczeń jest motywem przewodnim twórczości Słomkowskiego.

Najważniejsze wystawy indywidualne:
„Nowa Księga Cudów” w Galerii Sztuki Aspekty, Warszawa, 2024
„Olbrzym" w galerii HOS, Warszawa 2022
„Królowa i jej bracia” w Piękna Gallery, Warszawa, 2021
„Indian slava” w Nanazenit, Warszawa 2021
"Destroyers of words" w kunsthallekleinbasel, Bazylea, 2019
„Growling heads” w Dalek Art Gallery, Antwerpia, 2019
„Moving sofa” w Ari Kapsus Gallery, Budapeszt, 2018

Najważniejsze wystawy zbiorowe:
„Camp Fluff” Nowy Jork, 2025
„W te dni zgiełkliwe, płomienne i oszałamiające, przenoszę się myślą” w Fundacji Stefana Gierowskiego, Warszawa, 2021
Letni Nieletni Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Samsung Art Master - wystawa pokonkursowa CSW Zamek Sztuki Współczesnej w Warszawie
Polish Art Now w Saatchi Gallery w Londynie.

Jako muzyk od 2010 roku komponuje muzykę do spektakli Izy Szostak. Jest także twórcą zespołu muzycznego Andy Why.

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Warszawa
Katarzyna Karpowicz (urodzona 04.11.1985 r. w Krakowie) w 2005 r. ukończyła z wyróżnieniem tamtejsze Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych. Studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie w pracowni profesora Grzegorza Bednarskiego, oraz w pracowni profesora Leszka Misiaka. Dyplom obroniła z oceną celującą w 2010 roku. Prace Katarzyny Karpowicz znajdują się w wielu kolekcjach w kraju i za granicą, oraz w kolekcji Muzeum Sztuki Współczesnej w Gdańsku. W 2019 zdobyła stypendium twórcze Fundacji Grazella im. Anny Marii Siemieńskiej dla wybitnych młodych twórców. Pomiędzy latami 2014, a 2019 była stale notowana w pierwszej dziesiątce rankingu Kompas Młodej Sztuki (2017 i 2018 została wyróżniona drugim miejscem). Zajmuje się malarstwem olejnym, oraz tworzy prace w technice mieszanej na papierze.

Wystawy indywidualne:
2022 grudzień "Zaćmienia", Płocka Galeria Sztuki, Płock
2022 luty "Maurin", galeriaart.pl, Warszawa
2021 czerwiec "Moment", Galeria Wirydarz, Lublin
2021 wrzesień "Nie trzeba słów", Galeria Triada, Gdańsk
2020 sierpień "Srebrzysta" galeriaart.pl, Warszawa
2019 październik "Małe wielkie życie", Galeria Platon, Wrocław
2018 grudzień "Niebieskie szkiełko", Galeria Art, Warszawa
2018 kwiecień "Teatr codzienności" Galeria Raven, Kraków
2017 październik "Do widzenia, do jutra", Galeria Triada, Gdańsk
2017 kwiecień "Ludzkie historie", Galeria Promocyjna, Warszawa
2016 kwiecień "Genius loci", Galeria Artemis, Kraków
2015 październik "Harold and Ernest kościół św. Bartłomieja,
Lower Basildon", Wielka Brytania
2014 listopad "Życie obrazu", Szép Műhely Galéria, Budapeszt, Węgry
2014 marzec "W drodze", Galeria Sztuki Platon, Wrocław
2013 październik "Katarzyna Karpowicz- malarstwo", Klub Adwokatów, Kraków
2013 kwiecień "Człowiek i zwierzę", Mazowieckie Centrum Kultury
i Sztuki, Galeria Elektor, Warszawa
2012 sierpień "Widnokrąg", Galeria Od Do, Gdynia
2012 styczeń "Pomiędzy światłem, a cieniem", Muzeum Farmacji UJ, Kraków
2011 grudzień "Przyśniło mi się", Galeria Art, Warszawa
2011 maj "Przemiany", Galeria BWA, Zamość
2011 maj "Chodźmy spać", Galeria Art, Noc Muzeów, Warszawa
2011 styczeń "Spotkania", Galeria 2 Światy, Kraków

Wybrane wystawy zbiorowe:
2022 "Kierunek sztuka" Muzeum im. Bolesława Biegasa,Warszawa
2022 "Dekada Open Eyes Art Festival", Pałac Ogińskich i Potulickich, Kraków
2022 "7 etapów życia kobiety" Miejska Galeria Sztuki w Łodzi,Willa Kindermanna
2021 "Antygrawitacja" Galeria BWA, Tarnów
2020 "One_Ona" Galeria Sztuki Platon, Wrocław
2020 "Intymność", Katarzyna Karpowicz i Katarzyna Kukuła, Galeria Raven, Kraków
2019 "Młode malarstwo polskie", Muzeum Narodowe w Gdańsku,Oddział Sztuki Współczesnej
2019 "Sztuka teraz" wystawa przedaukcyjna, Muzeum Narodowe w Krakowie
2018 "XIV aniversario Galería de Arte Montsequi", Madryt, Hiszpania
2018 "Karpowicze", wystawa rodziny Karpowiczów w ramach festiwalu Stolica Języka Polskiego, Szczebrzeszyn
2018 "Realizm,dwa spojrzenia", Galeria BWA, Bydgoszcz
2017 "Leszek Misiak i uczniowie" Galeria Centrum, Nowohuckie Centrum Kultury, Galeria ASP, Kraków
2017 "Konfiguracje Krakowskie Spotkania Artystyczne", Bunkier Sztuki, Kraków
2017 "Mały format wystawa ZPAP Okręgu Krakowskiego",Galeria Raven, Kraków
2016 "Espacios, ciudades, arquitecturas, gente", Galería de Arte Montsequi, Madryt, Hiszpania
2016 "8 kobiet Konduktorownia", Regionalne,Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych,Częstochowa
2015 "Abstrakcja, figuracja,współczesne malarstwo krakowskie MANK Galéria", Szentendre, Węgry
2015 "Salon malarstwa i rzeźby ZPAP Okręgu Krakowskiego", Galeria Centrum, Nowohuckie Centrum Kultury, Kraków
2015 "Ćwiczenia" Platán Galéria, Instytut Polski, Budapeszt, Węgry
2014 "4 x Karpowicz", Galeria Raven, Kraków
2013 "Zakynthos 2013 wystawa poplenerowa", Galeria Stalowa, Warszawa
2012 "Sztuka ratuje życie", wystawa Katarzyny i Joanny Karpowicz, Galeria Fundacji Promocji Sztuki Współczesnej, Warszawa
2011 "100-lecie ZPAP", Kraków Pałac Sztuki, Kraków
2007 "Landschaft als suggestive Vision von Licht und Raum", Rathaus Steyr, Austria
2007 "Wobec Wyspiańskiego", wystawa pokonkursowa, Szafirowa Pracownia, Kraków

Nagrody i wyróżnienia:
2019 stypendium twórcze Fundacji Grazella
im. Marii Anny Siemińskiej dla wybitnych młodych twórców
2019 III miejsce w Kompasie Młodej Sztuki
2018 II miejsce w Kompasie Młodej Sztuki
2017 II miejsce w Kompasie Młodej Sztuki
2016 IV miejsce w Kompasie Młodej Sztuki
2015 VIII miejsce w Kompasie Młodej Sztuki
2014 IX miejsce w Kompasie Młodej Sztuki
2012 XIII miejsce w Kompasie Młodej Sztuki
2012 wyróżnienie honorowe w konkursie malarskim Fundacji im. Franciszki Eibisch, Warszawa
2011 Nagroda Prezesa Klubu Malarzy Związku Polskich Artystów
Plastyków za obraz na wystawie Małych Form Malarskich,Kraków
2008 wyróżnienie za komiks autobiograficzny w konkursie Gutek Film, Warszawa
2005 I nagroda w dziedzinie malarstwa na Ogólnopolskim Biennale
Pejzaż ludzki dedykowanym Józefowi Czapskiemu, Kraków
2004 I nagroda za obraz w Ogólnopolskim Konkursie Plastycznym
Współczesna Europa – ludzie i miejsca, Katowice
2003 I nagroda za zestaw prac w X Ogólnopolskim Plenerze
Malarskim, Jeżów

Pochodzenie: kolekcja prywatna, Kraków

Łukasz Stokłosa (ur. 1986) - W 2010 roku ukończył studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Swój dyplom pt. „Śmierć i pożądanie” poświęcił motywowi św. Sebastiana w kulturze. Jego pierwszą indywidualną wystawą była „Zimowa opowieść” (2011) w galerii Zderzak w Krakowie, gdzie na prezentowanych obrazach można było zobaczyć pałacowe wnętrza, zimowe pejzaże i portrety gwiazd filmowych utrzymane w ulubionym przez artystę klimacie romantyzmu i dekadencji.
W 2013 roku Stokłosa otrzymał Nagrodę Marszałka Województwa Dolnośląskiego przyznawaną w Konkursie Gepperta. W 2014 roku obrazy Stokłosy znalazły się w wydanym nakładem wydawnictwa Thames&Hudson, London-New York albumie autorstwa Kurta Beersa „100 Painters of Tomorrow”, prezentującym wybór najbardziej obiecujących współczesnych malarzy i malarek.
W 2015 roku prace Łukasz Stokłosy były prezentowane na wystawie „Artyści z Krakowa, generacja 80-90″ w muzeum sztuki współczesnej w Krakowie – MOCAK.
Uprawia malarstwo figuratywne. Inspiracje najczęściej czerpie z kultury masowej, filmów i seriali. Dobrze czuje się w estetyce campu. Jego zainteresowania krążą wokół historii i przeszłości, ich współczesnych interpretacji i odczytań. Charakterystyczne dla jego malarstwa są homoerotyczne obrazy, których bezpośrednią inspiracją jest gejowska pornografia. W polu jego zainteresowań szczególne miejsce zajmuje sztuka dawnych mistrzów i mistrzyń, których wpływy w jego pracach, daje się zauważyć zarówno na poziomie podejścia do materii malarskiej, kompozycji, skali oraz w warstwie tekstualnej. Obrazy Stokłosy pociągają i odpychają, miewają swoje drugie i trzecie dna, podobnie jak filmy noir. Mieszka i pracuje w Krakowie.
NAJWAŻNIEJSZE WYSTAWY INDYWIDUALNE:
2024 – „Sol victus”, The Wawel Royal Castle, Kraków
2024 - „Cries & Whispers”, Tureen Gallery, Dallas, USA
2023 - „Perihelion”, AMITY, Nowy Jork, USA
2023 - „Mmmelting”, Krupa Gallery, Wrocław
2022 - „Ambasadorowie. All those moments will be lost in time like tears in rain.”, galeria Zderzak, Kraków
2021 - „Cliffhanger”, Krupa Gallery, Warszawa.
2020 - „Moonlight shadow”, Salon Przyjaciół Fundacji Razem Pamoja, Warszawa.
2019 - „Co z oczu, to z serca”, Jak zapomnieć, Kraków.
2019 – „Co z oczu, to z serca”, Jak zapomnieć, Kraków;
2019 – „Zdążyć przed nocą…”, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi;
2018 – „Sto widoków”, Galeria Zderzak, Kraków;
2018 – „Queen of the Night”, Elementarz dla mieszkańców miast, Kraków;
2014 – „GRUPPO DI FAMIGLIA IN UN INTERNO”, Kunstverein zu Assenheim, Niemcy;
2011 – „Zimowa opowieść”, Galeria Zderzak, Kraków.

NAJWAŻNIEJSZE WYSTAWY ZBIOROWE:
2024
- „Arkadius. Wielkie namiętności. Konfrontacje”, Centralne Muzeum Włókiennictwa w Łodzi
- „Woń gnijących kwiatów”, Miejska Galeria Sztuki w Łudzi
- „Beautiful Fish in a Man-Made Pond”, AMITY, Los Angeles, USA
- „Jedzenie w sztuce”, MOCAK Kraków
2023
- „Szaleństwo Rococa”, Muzeum Narodowe we Wrocławiu
2022
- „Niepokój przychodzi o zmierzchu”, Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa.
2021
- „W te dni zgiełkliwe, płomienne i oszałamiające, przenoszę się myślą”, Fundacja Stefana Gierowskiego, Warszawa.
- „Silver shining tears at 3 a.m.”, Śmierć Człowieka, Warszawa.
- „Fryz i emblemat”, Fundacja Razem Pamoja, Warszawa.
2020
- „Międzyczas” Cricoteka, Kraków.
- „Czas i piana” Galeria Akademiii Sztuk pięknych w Krakowie.
- „Miłość”, Shefter Gallery, Kraków.
- „A jeśli ciemność to nie tylko czerń, to czym innym może jeszcze być?”, Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, Ustka/Słupsk.
2019
- „Czarna żółć”, Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, Ustka.
- „Pałac Sztuki. Młode malarstwo polskie”, Pałac Opatów, MNG, Gdańsk.
- „Przemieszczanie”, Muzeum Krakówa, Kamienica Hipolitów, Kraków.
2018 - „Kapitał”, 16. edycja przeglądu sztuki SURVIVAL, pałac Wallenberg-Pachalych, Wrocław;
2017 - „XY ‒ New Generation Polish-Hungarian Painting”, MODEM, Debreczyn, Węgry;
2015 - „Artyści z Krakowa. Generacja 1980–1990″ MOCAK, Kraków;
2015 - „Double”, Galeria Platan, Instytut Polski, Budapeszt, Węgry.
2014 - „100 Painters of Tomorrow”, Beers Contemporary, Londyn, Wielka Brytania;
2014 - „Uncertain places”, Knoll Galerie, Wiedeń, Austria;
2013 - „Ruja i porubstwo”, Bank Pekao PROJECT ROOM – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa ;
2010 - „Ars Homo Erotica”, Muzeum Narodowe w Warszawie.

Malwina Nahorny (ur. 1984) - zajmuje się malarstwem, grafiką, fotografią, video artem i muzyką eksperymentalną. Absolwentka Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w pracowni serigrafii prof. Mirosława Pawłowskiego. Wyróżniony dyplom prezentowany był m.in. na wystawie “Dyplom 2010” w Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu. Studia artystyczne kontynuowała od 2014 roku na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w pracowni multimediów prof. Stanisława Wieczorka i dr hab. Jakuba Wróblewskiego. Uczestniczyła w realizacjach z dziedziny teatru, muzyki, filmu i designu. Współpracuje z artystkami i artystami polskimi, przy projektach audio-wizualnych. Ma za sobą kilka konkursów i wystaw zbiorowych w Polsce. Jej prace znajdują się w prywatnych kolekcjach polskich i zagranicznych.

Ostatnia odbitka. Praca "Granat" należy do cyklu „Only Art" i pojawiła się w przestrzeniach polskich miast oraz w Atenach, Berlinie, Bangkoku, Siem Reap, Ho Chi Minch, Wiedniu, Londynie, Lipsku, Lwowie, Amsterdamie czy Barcelonie.

Praca reprodukowana jest w książce: „Street Art Polska”, red. Paweł Kwiatkowski, 2022, Warszawa, wyd. Arkady, s.176

SC SZYMAN, ur. 1986 w Warszawie. Jest artystą, grafikiem, streetart’owcem, związanym ze stołeczną sceną urban art. Tworzy instalacje, murale, plakaty, szablony i wlepki. Rozpoczynał od oldschoolowego graffiti szablonowego, by z czasem stać się twórcą prac wielkopowierzchniowych i czołowym przedstawicielem nurtu niezależnego plakatu autorskiego. Charakteryzuje go unikatowy styl. Na jego twórczość można natknąć się w wielu miastach Europy. Zagościły również w kolekcji Muzeum Plakatu w Wilanowie (oddział Muzeum Narodowego w Warszawie). W 2008 r. założył Pracownię N22, w której rozwija warsztat sitodrukowy. Jest kuratorem licznych wystaw, a także cyklu imprez artystycznych takich jak: Full Moon Party, promujących nurt urban art, oraz cyklu N22 Prezentuje, pokazującego młodych twórców grafików i ilustratorów. Był także kuratorem kolejnej edycję Galerii Forty/Forty dla Instytutu Festival Music&Art 2019 oraz wystawy Cut&Paste Polski Szablon 2020.

Wybrane wystawy i projekty:

Outsiders. / wystawa zbiorowa / Layup Gallery / Gdańsk 2023
Urban Art Area / wystawa zbiorowa / Leonarda Art Gallery / Warszawa 2021/22
Forma / wystawa autorska / Galeria O29, Galeria Zacnie, Freedom Gallery / Warszawa, Poznań, Szczecin 2019
Only Art / wystawa autorska / Partners in Crime / Warszawa 2018
Nowy Porządek / wystawa zbiorowa / Street Art Doping / Warszawa 2018
Polish Urban Art / wystawa zbiorowa / Brain Damage / Berlin, Paryż, Shtokholm 2017
To jest Sz PAN / wystawa autorska / Pies czy Suka / Warszawa 2016
Rurales / wspułorganizator projektu realizowanego w obszarach wiejsckich / Polska od 2014
PAPER WALLS VOL.1 / wystawa zbiorowa / Galeria A18 / Warszawa 2014
Centry Point / mural / festiwal Traffic Design / Gdynia 2014
This is Scandalist / wystawa autorska; TuBaza / Traffic Design / Gdynia 2014

Ryszard Szozda, urodzony w 1976 w Krakowie.
Absolwent Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (dyplom w 2002 roku). Studiował również na Wydziale Fotografii Uniwersytetu Duisburg-Essen w Niemczech. Mieszka i pracuje w Warszawie.
Współtwórca i reżyser filmu dokumentalnego "Don't pay me" o negacji konwencjonalnego priorytetu gromadzenia pieniędzy i dóbr. Laureat Nagrody Głównej 13tej edycji Arte Laguna Prize za malarski tryptyk "Test #03" w Wenecji.

Wystawy:

2024:
"Małpia wyspa" (instalacja performatywna) część projektu „Pamięć Miasta” w ramach festiwalu "Odyseja Nowohucka" organizowanego przez Dom Utopii i Teatr Łaźnia Nowa, dawna restauracja Jubilatka, Kraków

2023:
"One of these days, and it won't be long" (wystawa indywidualna.), Galeria 81 Stopni, Warszawa

2022
"Danger close" (wystawa indywidualna), Piękna Gallery, Warszawa

2021:
"Strictly commercial" (wystawa zbiorowa), Galeria F.A.I.T, Kraków

2020:
"Again" (wystawa indywidualna), Galeria Nanazenit, Warszawa

2019:
"Krakowski Salon Sztuki 2019" (wystawa zbiorowa), Pałac Sztuki w Krakowie

"13th Arte Laguna Prize" (wystawa zbiorowa), Arsenał, Wenecja

2018:
"Lito ASP KRK - Pracownia Litografii ASP Kraków"
(wystawa zbiorowa), Galeria Akademia w Bronowicach, Kraków

Krakowski Salon Sztuki 2018 (wystawa zbiorowa), Pałac Sztuki w Krakowie

2017:
„Black, white, colored” (wystawa indywidualna),Galeria UV21 w Warszawie

„I’m No Longer a Dog” / “Nie jestem już psem” (wystawa zbiorowa), Muzeum Śląskie w Katowicach

„Monsters: They are among us” (wystawa zbiorowa), Galeria Blank Space w Oslo, Norwegia

„Ptaki i ornitolodzy” (wystawa zbiorowa), Galeria F.A.I.T. w Krakowie

2007:
“Spotkania w mieście” (wystawa zbiorowa), Pałac Sztuki w Krakowie

2005:
“Mężczyzna i kobieta” (wystawa zbiorowa), Pałac Sztuki w Krakowie

2004:
“Twins” (wystawa indywidualna), Miesiąc Fotografii w Krakowie, Galeria Sheik Yerbouti Gallery, Kraków

2003:
“All Tommorow’s Parties” (wystawa indywidualna), Miesiąc Fotografii w Krakowie, Galeria Sheik Yerbouti Gallery, Kraków

2001:
“Litografie” (wystawa indywidualna), Galeria PWST, Kraków

“Fotografia bez przeszłości” (wystawa zbiorowa), Muzeum Historii Fotografii, Kraków

2000:
“Sig Sauer” (wystawa indywidualna), Galeria Otwarta w Krakowie

“American visa” (wystawa indywidualna), Galeria Otwarta w Krakowie

“Krakov Praha 2000” (wystawa zbiorowa), Instytut Polski, Praga, Czechy