Pochodzenie: kolekcja prywatna, Kraków; kolekcja prywatna, Gdańsk
Na odwrociu rysunek ołówkiem, któremu odpowiada kompozycja odciśnięta czarną farbą drukarską na frotowej stronie pracy. Monotypia posiada 2 bardzo niewielkie dziurki w partii szyi i grzbietu konia.
praca posiada ekspertyzę Bożeny Kowalskiej z 2008 r.
„Opisana monotypia należy do godnych uwagi i unikalnych dzieł Kantora z wczesnego okresy jego twórczości.”
Bożena Kowalska, fragment ekspertyzy
Prezentowana praca „Koń mój niezwyciężony” należy do bardzo rzadkich przykładów dzieł Tadeusza Kantora z okresu wczesnych lat 50. W tym okresie artystę fascynowały zagadnienia surrealizmu lirycznego. Tajemnicze, lewitujące w powietrzu formy oraz trudna do określenia przestrzeń i perspektywa kompozycji sugerują zbieżność poszukiwań Kantora z twórczością takich artystów jak Juan Miró, Paul Klee czy Giorgio de Chirico.
Tadeusz Kantor (1915 Wielopole Skrzyńskie - 1990 Kraków)
Studiował w krakowskiej ASP w latach 1934-1939 pod kierunkiem Karola Frycza. W czasie okupacji założył konspiracyjny teatr, wokół którego koncentrowało się życie artystyczne Krakowa. Teatr ten po wojnie, pod nazwą Cricot 2, kontynuował tradycje teatru plastyków Cricot założonego przez Józefa Jaremę. Współtworzył Grupę Młodych Plastyków - 1945, a następnie drugą Grupę Krakowską - 1957. Współorganizator I Wystawy Sztuki Nowoczesnej - Kraków 1948.
Uprawiał malarstwo, był reżyserem teatralnym, scenografem, autorem i organizatorem pierwszych w Polsce happeningów, autorem manifestów artystycznych, otwarty na poszukiwania światowej awangardy artystycznej, pierwszy do twórczej adaptacji i asymilacji jej osiągnięć.
Twórczość malarska początkowo utrzymana w tonie figuratywnym, później metaforyczna o oszczędnej kolorystyce, w drugiej połowie lat 50. w nurcie informelu. W latach następnych zaprezentował w krakowskiej galerii Krzysztofory Wystawę Popularną - zbiór setek przedmiotów, dokumentów, rysunków jako środków environment i po części własnego dorobku. Z przedmiotów tworzył asamblaże i ambalaże. W latach 70. i 80. kompozycje malarskie /cykle/ mają ścisły związek z teatralną twórczością artysty - seria kompozycji Umarła klasa pod tytułem tożsamym z nazwą spektaklu teatralnego. Do malarstwa powrócił pod koniec życia, kompozycje z samotną, wyeksponowaną jednostką uchwyconą w pozie gestu.
monotypia, papier, 31 x 43 cm
sygnowany, datowany i opisany u dołu: Koń mój niezwyciężony Kantor 7 XI 52
Pochodzenie: kolekcja prywatna, Kraków; kolekcja prywatna, Gdańsk
Na odwrociu rysunek ołówkiem, któremu odpowiada kompozycja odciśnięta czarną farbą drukarską na frotowej stronie pracy. Monotypia posiada 2 bardzo niewielkie dziurki w partii szyi i grzbietu konia.
praca posiada ekspertyzę Bożeny Kowalskiej z 2008 r.
„Opisana monotypia należy do godnych uwagi i unikalnych dzieł Kantora z wczesnego okresy jego twórczości.”
Bożena Kowalska, fragment ekspertyzy
Prezentowana praca „Koń mój niezwyciężony” należy do bardzo rzadkich przykładów dzieł Tadeusza Kantora z okresu wczesnych lat 50. W tym okresie artystę fascynowały zagadnienia surrealizmu lirycznego. Tajemnicze, lewitujące w powietrzu formy oraz trudna do określenia przestrzeń i perspektywa kompozycji sugerują zbieżność poszukiwań Kantora z twórczością takich artystów jak Juan Miró, Paul Klee czy Giorgio de Chirico.
Tadeusz Kantor (1915 Wielopole Skrzyńskie - 1990 Kraków)
Studiował w krakowskiej ASP w latach 1934-1939 pod kierunkiem Karola Frycza. W czasie okupacji założył konspiracyjny teatr, wokół którego koncentrowało się życie artystyczne Krakowa. Teatr ten po wojnie, pod nazwą Cricot 2, kontynuował tradycje teatru plastyków Cricot założonego przez Józefa Jaremę. Współtworzył Grupę Młodych Plastyków - 1945, a następnie drugą Grupę Krakowską - 1957. Współorganizator I Wystawy Sztuki Nowoczesnej - Kraków 1948.
Uprawiał malarstwo, był reżyserem teatralnym, scenografem, autorem i organizatorem pierwszych w Polsce happeningów, autorem manifestów artystycznych, otwarty na poszukiwania światowej awangardy artystycznej, pierwszy do twórczej adaptacji i asymilacji jej osiągnięć.
Twórczość malarska początkowo utrzymana w tonie figuratywnym, później metaforyczna o oszczędnej kolorystyce, w drugiej połowie lat 50. w nurcie informelu. W latach następnych zaprezentował w krakowskiej galerii Krzysztofory Wystawę Popularną - zbiór setek przedmiotów, dokumentów, rysunków jako środków environment i po części własnego dorobku. Z przedmiotów tworzył asamblaże i ambalaże. W latach 70. i 80. kompozycje malarskie /cykle/ mają ścisły związek z teatralną twórczością artysty - seria kompozycji Umarła klasa pod tytułem tożsamym z nazwą spektaklu teatralnego. Do malarstwa powrócił pod koniec życia, kompozycje z samotną, wyeksponowaną jednostką uchwyconą w pozie gestu.