Wystawiany:
- Tymon Niesiołowski 1882-1965. Malarstwo. Rysunek. Grafika. Rzeźba, wystawa pośmiertna, Muzeum Ziemi Bydgoskiej im. Leona Wyczółkowskiego, Bydgoszcz 1966.


Tymon Niesiołowski urodził się we Lwowie w 1882 roku, zmarł w czerwcu 1965 roku w Toruniu. Studiował w ASP w Krakowie u Mehoffera, Wyspiańskieg o i Axentowicza, rozwijając się od symbolistycznej secesji ku formizmowi i nowemu klasycyzmowi. Projektował tkaniny (dla Kilim), malował akty, martwe natury i pejzaże a po 1928 był profesorem i prezesem Związku Plastyków Wileńskich, a po wojnie zatrudniony na ASP w Toruniu, Uhonorowany Krzyżem Kawalerskim (1934), Komandorskim (1955) i Komandorskim z Gwiazdą (1965) Orderu Odrodzenia Polski.

Proweniencja: kolekcja prywatna Warszawa; spadkobiercy artystki. Hanna Żuławska (1908–1988)
Hanna Żuławska (z domu Jasińska) urodziła się w 1908 roku i zmarła w 1988 roku. Studiowała w latach 1930–1938 w PSP w Warszawie u Kowarskiego i Pruszkowskiego, a następnie w Paryżu u Pankiewicza wraz z mężem Jackiem Żuławskim.
Po wojnie osiedliła się na Wybrzeżu, gdzie pracowała jako nauczycielka, później profesor PWSSP w Gdańsku i współtworzyła grupę „Kadyny” w latach 1956–57. Tworzyła malarstwo monumentalne, ceramikę dekoracyjną i mozaiki – jej prace zdobią m.in. freski Gdańska i Warszawy (mozaiki w podcieniach na Placu Konstytucji w Warszawie) oraz wnętrze Domu Prasy i dworca kolejowego w Gdyni.

Samuel Tepler pochodził z tradycyjnej rodziny żydowskiej. Od 1937 roku studiował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Uczył się na Wydziale Sztuk Pięknych w pracowni prof. Ludomira Sleńdzińskiego, naukę przerwał wybuch II wojny światowej i deportacja do Uzbekistanu. Od 1945 roku rozpoczął studia na Accademia di Belle Arti di Brera w Mediolanie pod kierunkiem Aldo Salvadori. Po wystawie indywidualnej w Mediolanie w 1949 roku Tepler wyemigrował do nowo powstałego państwa Izrael. Osiedlił się w Tel-Awiwie, gdzie współorganizował życie artystyczne miasta. 

Bronisław Kierzkowski (1924–1993) jeden z czołowych przedstawicieli nurtu sztuki materii w Polsce. Urodził się w Łodzi, gdzie rozpoczął studia artystyczne w 1946 roku pod kierunkiem Władysława Strzemińskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Następnie kontynuował naukę w Gdańsku u Juliusza Studnickiego oraz w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod okiem Eugeniusza Eibischa, gdzie uzyskał dyplom w 1956 roku.

Po ukończeniu studiów poświęcił się działalności pedagogicznej, wykładając na uczelniach artystycznych w Warszawie, Toruniu i Lublinie. W 1987 roku otrzymał tytuł profesora na warszawskiej ASP. Jako artysta, Kierzkowski był znany z tworzenia reliefów i asamblaży, w których wykorzystywał różnorodne materiały, takie jak gips, metal czy drewno. Jego prace cechowały się ekspresyjną fakturą i przestrzenną formą, często zaskakując dynamizmem i oryginalnością.

Jego twórczość była prezentowana na licznych wystawach krajowych i zagranicznych, w tym na I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965), Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach (1966) oraz Sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze (1967). W latach 90. Kierzkowski eksperymentował z figuratywnymi kompozycjami o tematyce erotycznej, które, choć mniej znane, stanowią interesujący etap w jego twórczości.

Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych i prywatnych w Polsce i za granicą, a zainteresowanie jego dorobkiem artystycznym rośnie, szczególnie w kontekście sztuki lat 50. i 60. XX wieku w Polsce.

Bronisław Kierzkowski (1924–1993) jeden z czołowych przedstawicieli nurtu sztuki materii w Polsce. Urodził się w Łodzi, gdzie rozpoczął studia artystyczne w 1946 roku pod kierunkiem Władysława Strzemińskiego w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Następnie kontynuował naukę w Gdańsku u Juliusza Studnickiego oraz w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod okiem Eugeniusza Eibischa, gdzie uzyskał dyplom w 1956 roku.

Po ukończeniu studiów poświęcił się działalności pedagogicznej, wykładając na uczelniach artystycznych w Warszawie, Toruniu i Lublinie. W 1987 roku otrzymał tytuł profesora na warszawskiej ASP. Jako artysta, Kierzkowski był znany z tworzenia reliefów i asamblaży, w których wykorzystywał różnorodne materiały, takie jak gips, metal czy drewno. Jego prace cechowały się ekspresyjną fakturą i przestrzenną formą, często zaskakując dynamizmem i oryginalnością.

Jego twórczość była prezentowana na licznych wystawach krajowych i zagranicznych, w tym na I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965), Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach (1966) oraz Sympozjum Złotego Grona w Zielonej Górze (1967). W latach 90. Kierzkowski eksperymentował z figuratywnymi kompozycjami o tematyce erotycznej, które, choć mniej znane, stanowią interesujący etap w jego twórczości.

Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych i prywatnych w Polsce i za granicą, a zainteresowanie jego dorobkiem artystycznym rośnie, szczególnie w kontekście sztuki lat 50. i 60. XX wieku w Polsce.

Oleg Dergachov, urodzony 18 lipca 1961 roku w Rostowie nad Donem, to rosyjski artysta mieszkający od 2005 roku w Kanadzie, a obecnie tworzący we Francji. Ukończył Ukraińską Akademię Sztuk Pięknych we Lwowie w 1984 roku, zdobywając tytuł magistra. Jest wszechstronnym twórcą – zajmuje się rysunkiem, ilustracją, rzeźbą, tworzeniem książek artystycznych oraz nauczaniem sztuki. W 1990 roku założył własne wydawnictwo PRESS DO, w ramach którego wydał ponad 35 autorskich publikacji. Jego prace były prezentowane na ponad 300 wystawach w 13 krajach, a dzieła trafiły do wielu prestiżowych kolekcji na całym świecie. Dergachov prowadził zajęcia z anatomii, rysunku i kompozycji m.in. w SYN Studio w Montrealu i Max the Mutt Animation School w Toronto. W 2012 roku otworzył własną galerię sztuki Licorne w Westmount. Jego twórczość łączy symbolikę i wyrazistość z humorem, często poruszając tematy społeczne i egzystencjalne. Artysta zdobył ponad 80 nagród na międzynarodowych konkursach rysunkowych i pozostaje aktywny zarówno jako twórca, jak i pedagog. "I respect all graphic techniques - etching, silk-screens, lithography. 
I love all materials. It is just a question of figuring out which material suits my idea and how to use it for my art."

Praca pochodzi z Teki "Konfrontacje 1960-1975", przygotowanej przez Galerię Sztuki Współczesnej „Krzywe Koło" w 1975 roku.

Praca pochodzi z Teki "Konfrontacje 1960-1975", przygotowanej przez Galerię Sztuki Współczesnej „Krzywe Koło" w 1975 roku.

Praca pochodzi z Teki "Konfrontacje 1960-1975", przygotowanej przez Galerię Sztuki Współczesnej „Krzywe Koło" w 1975 roku.

Franciszek Starowieyski (1930-2009) Pochodził z rodziny szlacheckiej, pieczętującej się herbem Biberstein. Studia artystyczne ukończył na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Wojciecha Weissa i Adama Marczyńskiego, a następnie kontynuował naukę na Akademii Sztuk Pięknych Warszawie w pracowni Michała Byliny uzyskując dyplom w 1955 r. Od lat 60. tworzy projekty scenografii i plakaty do przedstawień teatralnych zyskując międzynarodowe uznanie. To właśnie w tych obszarach najbardziej widoczny jest styl Starowieyskiego łączący jego zamiłowanie do sztuki i barokowego przepychu połączonego z surrealistycznymi wizjami, refleksją nad przemijaniem i vanitas. Najczęściej wykorzystywanymi przez niego motywami były ptasie czaszki, hybrydy ludzkiej postaci z szkieletami zwierzęcymi i skrzydłami. W środowisku kolekcjonerskim i antykwarycznym Franciszek Starowieyski pamiętany jest do dzisiaj jako wybitny znawca i kolekcjoner rzemiosła artystycznego.

Franciszek Starowieyski (1930-2009) Pochodził z rodziny szlacheckiej, pieczętującej się herbem Biberstein. Studia artystyczne ukończył na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Wojciecha Weissa i Adama Marczyńskiego, a następnie kontynuował naukę na Akademii Sztuk Pięknych Warszawie w pracowni Michała Byliny uzyskując dyplom w 1955 r. Od lat 60. tworzy projekty scenografii i plakaty do przedstawień teatralnych zyskując międzynarodowe uznanie. To właśnie w tych obszarach najbardziej widoczny jest styl Starowieyskiego łączący jego zamiłowanie do sztuki i barokowego przepychu połączonego z surrealistycznymi wizjami, refleksją nad przemijaniem i vanitas. Najczęściej wykorzystywanymi przez niego motywami były ptasie czaszki, hybrydy ludzkiej postaci z szkieletami zwierzęcymi i skrzydłami. W środowisku kolekcjonerskim i antykwarycznym Franciszek Starowieyski pamiętany jest do dzisiaj jako wybitny znawca i kolekcjoner rzemiosła artystycznego.

Marek Żuławski urodził się 13 kwietnia 1908 r. w Rzymie jako syn pisarza Jerzego Żuławskiego i Kazimiery z Hanickich. Dzieciństwo spędził w Zakopanem, a później w Toruniu – tam, w literackim salonie „Zofijówka” jego matki, pobierał pierwsze lekcje rysunku pod okiem Tymona Niesiołowskiego. W latach 1926–1933 uczył się na ASP w Warszawie w pracowniach Karola Tichego, Felicjana Kowarskiego i Leona Pękalskiego, potem współtworzył warsztat graficzny „Atelier 33” W 1935 r. otrzymał stypendium, które zaprowadziło go do Paryża, a od 1937 r. na stałe zamieszkał w Londynie – tam wystawił m.in. w Leger Gallery, a podczas II wojny pracował w polskiej sekcji BBC, kontynuując później karierę krytyka sztuki. Był też aktywnym eseistą i krytykiem – opublikował m.in. „Od Hogartha do Bacona” (1973) i autobiografię „Studium do autoportretu” (1980) Zmarł 30 marca 1985 r. w Londynie; pozostawił po sobie bogaty dorobek malarski i graficzny oraz archiwa w Archiwum Emigracji UMK w Toruniu.

Franciszek Starowieyski (1930-2009) Pochodził z rodziny szlacheckiej, pieczętującej się herbem Biberstein. Studia artystyczne ukończył na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni Wojciecha Weissa i Adama Marczyńskiego, a następnie kontynuował naukę na Akademii Sztuk Pięknych Warszawie w pracowni Michała Byliny uzyskując dyplom w 1955 r. Od lat 60. tworzy projekty scenografii i plakaty do przedstawień teatralnych zyskując międzynarodowe uznanie. To właśnie w tych obszarach najbardziej widoczny jest styl Starowieyskiego łączący jego zamiłowanie do sztuki i barokowego przepychu połączonego z surrealistycznymi wizjami, refleksją nad przemijaniem i vanitas. Najczęściej wykorzystywanymi przez niego motywami były ptasie czaszki, hybrydy ludzkiej postaci z szkieletami zwierzęcymi i skrzydłami. W środowisku kolekcjonerskim i antykwarycznym Franciszek Starowieyski pamiętany jest do dzisiaj jako wybitny znawca i kolekcjoner rzemiosła artystycznego.