Ryszard Okniński uczęszczał do prowadzonej przez Wojciecha Gersona Warszawskiej Klasy Rysunkowej, którą ukończył w 1878 roku i wyjechał do Monachium, gdzie przez dwa lata studiował w Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Ottona Seitza i Alexandra von Wagnera. Od 1881 roku mieszkał w Lublinie, a od 1886 w Warszawie. Zmarł w 1925 i spoczywa na cmentarzu parafialnym w Gozdowie. Rok po śmierci artysty w Zachęcie miała miejsce indywidualna wystawa pośmiertna. Duża część twórczości będąca w posiadaniu córki artysty uległa zniszczeniu podczas powstania warszawskiego.

Proweniencja:
-kolekcja prywatna, Kraków;
-Salon Sztuki Space Gallery w Krakowie, 2011 r.;
-kolekcja Karola Muszkieta


Janina Süssle-Muszkietowa (1903–1956) była polską malarką i pedagogiem, której twórczość zakorzeniona była w przedwojennym koloryzmie. Ukończyła Państwowe Seminarium Nauczycielskiewe Lwowie, a następnie w 1925 roku rozpoczęła studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie podkierunkiem profesorów Jarockiego i Pautscha, które ukończyła z wyróżnieniem w 1930 roku. .Od 1932roku była członkinią grupy artystycznej "Zwornik" oraz Związku Artystów Plastyków. Podczas IIwojny światowej pracowała w krakowskiej Kawiarni Artystów Plastyków oraz w dzialekonserwatorskim. Jej malarstwo charakteryzowało się ciepłą kolorystyką i tematyką zaczerpniętą zcodziennego życia.

Proweniencja:
-kolekcja prywatna, Warszawa;
-Salon Sztuki Space Gallery w Krakowie, 2011 r. ;
-kolekcja Karola Muszkieta


Janina Süssle-Muszkietowa (1903–1956) była polską malarką i pedagogiem, której twórczośćzakorzeniona była w przedwojennym koloryzmie. Ukończyła Państwowe Seminarium Nauczycielskiewe Lwowie, a następnie w 1925 roku rozpoczęła studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie podkierunkiem profesorów Jarockiego i Pautscha, które ukończyła z wyróżnieniem w 1930 roku. .Od 1932roku była członkinią grupy artystycznej "Zwornik" oraz Związku Artystów Plastyków. Podczas IIwojny światowej pracowała w krakowskiej Kawiarni Artystów Plastyków oraz w dzialekonserwatorskim. Jej malarstwo charakteryzowało się ciepłą kolorystyką i tematyką zaczerpniętą zcodziennego życia.

Stanisław Zawadzki urodził się w 1878 roku w Warszawie, gdzie również zmarł w 1960 roku, i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Początkowo kształcił się u Wojciecha Gersona w warszawskiej Szkole Rysunkowej, a w latach 1899–1900 kontynuował naukę w krakowskiej ASP pod kierunkiem Jacka Malczewskiego. W latach 1900–1903 doskonalił warsztat u Ottona Seitza w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, a następnie odbył studia także w Paryżu.
Był związany z Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie pełnił funkcję wiceprezesa przed 1939 rokiem oraz wielokrotnie organizował tam wystawy indywidualne (między innymi w latach 1919, 1923, 1934 i 1939) Artystycznie specjalizował się w portretach – zwłaszcza kobiet – choć malował także akty, pejzaże i sceny rodzajowe; tworzył zarówno oleje, jak i akwarele, oraz zajmował się grafiką, głównie litografią i akwafortą.

Kompozycja nosi wyraźne znamiona inspiracji twórczością Abrahama Bruegla, barokowego mistrza martwej natury, znanego z wyrafinowanych zestawień roślin, owoców i kwiatów, ujętych w bogatej palecie barw i z dużą dbałością o detal.

Stanisław Zawadzki urodził się w 1878 roku w Warszawie, gdzie również zmarł w 1960 roku, i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Początkowo kształcił się u Wojciecha Gersona w warszawskiej Szkole Rysunkowej, a w latach 1899–1900 kontynuował naukę w krakowskiej ASP pod kierunkiem Jacka Malczewskiego. W latach 1900–1903 doskonalił warsztat u Ottona Seitza w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, a następnie odbył studia także w Paryżu.
Był związany z Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie pełnił funkcję wiceprezesa przed 1939 rokiem oraz wielokrotnie organizował tam wystawy indywidualne (między innymi w latach 1919, 1923, 1934 i 1939) Artystycznie specjalizował się w portretach – zwłaszcza kobiet – choć malował także akty, pejzaże i sceny rodzajowe; tworzył zarówno oleje, jak i akwarele, oraz zajmował się grafiką, głównie litografią i akwafortą.

Proweniencja: podarunek artysty dla jednego z uczniów.

Proweniencja:
- Kolekcja rodziny Potockich

- Obraz pochodzi z kolekcji Józefa Alfreda Potockiego. Do 1939 roku przechowywany w Pałacu Potockich przy ul. Krakowskie Przedmieście 15, w pierwszych dniach po wybuchu II wojny światowej został zdeponowany do Muzeum Narodowego w Warszawie (nr inw. 189125)



Józef Alfred hr. Potocki (1895–1968) – polski arystokrata, dyplomata i kolekcjoner, przedstawiciel łańcuckiej linii rodu Potockich herbu Pilawa. Urodzony w Szepetówce na Wołyniu, był synem Józefa Mikołaja Potockiego i Heleny z Radziwiłłów. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych – w latach 1919–1922 pełnił funkcję sekretarza poselstwa RP w Londynie, następnie radcy dyplomatycznego, a od 1934 roku wicedyrektora Departamentu Politycznego MSZ. W czasie II wojny światowej działał jako przedstawiciel rządu RP na uchodźstwie – najpierw we Francji, potem w Portugalii i od 1944 roku w Hiszpanii, gdzie do 1955 roku pełnił funkcję chargé d’affaires. Był także inicjatorem i wieloletnim kierownikiem polskiej sekcji Radia Madryt. Po śmierci ojca przejął rodzinny majątek, w tym Pałac Potockich przy Krakowskim Przedmieściu 15 w Warszawie, którym zarządzał w okresie międzywojennym jako właściciel i dzierżawca. Po wojnie pozostał na emigracji, aktywnie działając w środowisku polskim w Hiszpanii. Zmarł w 1968 roku w Lozannie. Żonaty z Krystyną Marią Radziwiłł, miał czworo dzieci.



Pałac Potockich przy ul. Krakowskie Przedmieście 15 w Warszawie

Pałac przy Krakowskim Przedmieściu 15, pierwotnie wzniesiony jako rodzinny dwór Denhoffów, przeszedł w ręce Czartoryskich, a następnie – w 1799 roku – został odziedziczony przez Aleksandrę Potocką, żonę Stanisława Kostki Potockiego. Od połowy XIX wieku zarządcą pałacu był Aleksander Potocki.

Od 1926 roku właścicielem pałacu był Józef Alfred Potocki.

Pałac został zniszczony przez Niemców w 1944. Odbudową w latach 1947-48 prowadził Zygmunt Stępiński pod kierunkiem Jana Zachwatowicza. Obecnie Pałac mieści siedzibę Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.



'Dom ten [przy ul. Krakowskie Przedmieście 15], zaliczony do zabytków, nie został w czasie bombardowania zniszczony, a jedynie był dość mocno uszkodzony przez bomby i pociski armatnie. Dzieła sztuki mieszczące się raczej na parterze, faktycznie ucierpiały w tym okresie niewiele od działań wojennych. Natomiast już w jesieni i w zimie 1939/40 zjawiły się komisje okupantów, które szereg tych dzieł zabrały. Nie mam ich spisu kompletnego, słyszałem też, że poszczególni Niemcy pewne rzeczy zabrali, w każdym jednak razie sądzę, że jest wskazane podać na razie to, o czym wiem konkretnie na podstawie ścisłych danych otrzymanych jeszcze w Angers, bezpośrednio z Warszawy, wiosną 1940 r.'

Mariusz Klarecki, Zrabowana Warszawa. Straty w prywatnych zbiorach i artystycznych kolekcjach mieszkańców Warszawy w latach 1939–1945, Warszawa 2024, wyd. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, T. II, str. 307



'W trudnej sytuacji znalazły się bardzo cenne zbiory przechowywane w warszawskich rezydencjach arystokratycznych. Z relacji Stanisława Lorentza wynika, że pałace hr. Potockich przy ul. Krakowskie Przedmieście 15 i Janusza ks. Radziwiłła przy ul. Bielańskiej w drugiej połowie września były opuszczone i pootwierane, a zbiory nie miały właściwej opieki. Zbiory z tych dwóch pałaców uratowała ewakuacja do Muzeum Narodowego w Warszawie'

Tomasz A.Pruszak, Zabezpieczanie i ratowanie dzieł sztuki w Warszawie wobec zagrożeń w okresie II wojny światowej, Almanach Muzealny 8, 2014, str. 208



'W liście do Ministerstwa Prac Kongresowych w Londynie, 19 maja 1944 r. z Lizbony, Józef Potocki pisał:

W okresie nasilenia bombardowań Warszawy do przestronnych podziemi gmachu muzeum przywożono dzieła sztuki i antyki z obszaru całego miasta, m.in. bardzo cenne zbiory Potockich z pałacu przy Krakowskim Przedmieściu 15 oraz z pałacu Janusza Radziwiłła przy ul. Bielańskiej'

Mariusz Klarecki, Zrabowana Warszawa. Straty w prywatnych zbiorach i artystycznych kolekcjach mieszkańców Warszawy w latach 1939–1945, Warszawa 2024, wyd. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, T. I, str. 31



Kolekcja Józefa Potockiego, której nie zdeponowano w pierwszych dniach działań wojennych, została skonfiskowana i wywieziona przez niemiecką Komisję ds. przejęcia i zabezpieczenia skarbów kultury i sztuki w zimie 1939–1940 r.



Roelof van Vries (1631 – po 1681) holenderski malarz pejzażysta, działający w okresie Złotego Wieku sztuki niderlandzkiej. Tworzył przede wszystkim nastrojowe sceny wiejskie i nadrzeczne, wypełnione subtelnym światłem i bogactwem detali. Jego prace charakteryzują się mistrzowską obserwacją natury, precyzyjnym opracowaniem architektury oraz wyrafinowaną kompozycją, co sytuowało go w kręgu oddziaływania takich artystów jak Meindert Hobbema czy Jacob van Ruisdael. Działał głównie w Haarlemie i Amsterdamie, gdzie w 1659 roku został przyjęty do tamtejszego cechu malarzy. Dzieła van Vriesa cieszyły się uznaniem zarówno wśród współczesnych, jak i kolekcjonerów późniejszych epok, a dziś znajdują się w zbiorach m.in. Rijksmuseum, Metropolitan Museum of Art oraz National Gallery w Londynie.

Kompozycja obrazu, jak i sposób modelowania światła (chiaroscuro), zdradza inspiracje twórczością José de Ribery lub Caravaggia, choć obraz ten powstał już później – prawdopodobnie jako echo barokowego stylu.

Postać odziana jest w prosty, ludowy strój, co wskazuje na popularny w XVIII wieku temat tzw. "typów ludowych" – scen rodzajowych przedstawiających zwykłych ludzi w codziennych zajęciach, często w kontekście muzyki czy pracy. Takie ujęcia inspirowane były zarówno sztuką włoską, jak i wcześniejszymi hiszpańskimi mistrzami, jak Murillo czy Velázquez.

Anselm Feuerbach namalował "Ifigenię" w 1871 roku. Obraz znajduje się w Staatsgalerie Stuttgart (numer inwentarzowy 770).

Ifigenia, córka Agamemnona i Klitajmestry, miała zostać złożona w ofierze bogini Artemidzie, aby flota grecka mogła wyruszyć pod Troję. Jednak bogini, litując się nad nią, w ostatniej chwili zabrała ją z ołtarza i przeniosła na odległą wyspę Taurydę. Tam Ifigenia została kapłanką w świątyni Artemidy, gdzie miała obowiązek składać w ofierze wszystkich obcych przybyszów. Po latach na Taurydę trafił jej brat Orestes wraz z przyjacielem Pyladesem, wysłany przez wyrocznię delficką, by odzyskać posąg Artemidy i odpokutować za zabójstwo matki. Ifigenia, nie rozpoznając brata, przygotowywała go na śmierć, jednak w porę odkryli swoje prawdziwe tożsamości. Dzięki sprytowi i boskiej pomocy rodzeństwo wraz z Pyladesem uciekło z wyspy, zabierając ze sobą święty posąg bogini. Ich powrót do Grecji przyniósł kres klątwie ciążącej na rodzie Atrydów, a Ifigenia, według niektórych wersji mitu, została kapłanką Artemidy w Delfach.

Modelka Lucia Brunacci została ukazana w wielkiej pozie niczym antyczna rzeźba,  która duszą szuka krainy Greków. Utrzymana w szarościach z nielicznymi akcentami kolorystycznymi paleta barw nawiązuje do antycznych fresków. Skonstruowane niczym teatralna scena, dzieło to stało się symbolem niespełnionej tęsknoty i jednym z najczęściej reprodukowanych motywów całej epoki.

Brunacci zainspirowała Feuerbacha do stworzenia kolejnych wersji motywu Ifigenii. W grudniu 1868 roku napisał do swojej macochy Henriette:

„Przedwczoraj wieczorem całkowicie ukończyłem Twoją Ifigenię. Nie chcę, aby stała się publiczna; pragnę, aby pozostała z nami. Obraz jest tak cudownie zachwycający w swojej prostocie, że można przed nim siedzieć całymi dniami, tak jak i mnie urzeka, przykuwając do fotela.”

Anselm Feuerbach (1829–1880) był niemieckim malarzem, uznawanym za czołowego przedstawiciela neoklasycyzmu w XIX wieku. Jego twórczość inspirowana była sztuką antyczną i renesansową, co widać w harmonijnych kompozycjach oraz wyidealizowanych postaciach. Jednym z jego najbardziej znanych dzieł jest Ifigenia, przedstawiająca postać w monumentalnej, klasycznej pozie. Mimo że za życia nie zdobył szerokiego uznania, po śmierci jego sztuka stała się symbolem niemieckiego akademizmu i była chętnie reprodukowana.

Paweł Merwart (1855–1902) był polskim malarzem pochodzenia francuskiego, specjalizującym się w malarstwie historycznym i batalistycznym. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie oraz Paryżu, gdzie kształcił się pod okiem wybitnych mistrzów. Jego twórczość często nawiązywała do ważnych wydarzeń z historii Polski, a także tematów orientalnych i mitologicznych. Merwart pracował również jako ilustrator i dekorator wnętrz, tworząc monumentalne malowidła ścienne. Zginął tragicznie w 1902 roku podczas erupcji wulkanu Mont Pelée na Martynice, gdzie pełnił funkcję inspektora sztuki.

Urocza scenka rodzajowa przedstawiająca straszego szlachcica i matronę grających w karty. Namalowany przez księdza Kleszczyńskiego z prafii w Milanówku w 1876 r. obraz, powstał być może pod wpływem sztuki Aleksandra Fredry (1793-1876) "Dożywocie": 'W karty? dobra to zabawa, Zawsze jakąś korzyść sprawi, Bo co przegrać kto nie może, To w pół darmo nam zostawi."

Wincenty Wodzinowski (1866–1940) urodził się w 1866 r. w Igołomii, studiował przy warsztacie Wojciecha Gersona w Warszawie (1880–1881), a następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Mistrzów takich jak Jan Matejko. W latach 1891–1892 kontynuował edukację w Monachium pod kierunkiem Alexandra von Wagnera. Związany z ruchem Młoda Polska, tworzył pejzaże, portrety, sceny batalistyczne i rodzajowe. Brał udział w przygotowaniu Panoramy Racławickiej oraz był instruktorem malarstwa dla kobiet w Krakowie przed I wojną światową
Podczas wojny służył w Legionach Polskich, uwieczniając to w szkicach, a w 1938 r. otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Jego prace można zobaczyć w kilku muzeach, m.in. w Warszawie i Krakowie, a także w Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego

Błażej Iwanowski (1889–1966)
Urodził się 2 lutego 1889 r. w Jabłonnie pod Warszawą i zmarł w 1966 r. w stolicy. Początkową edukację artystyczną zdobywał u Feliksa Rolińskiego, Władymira Dymitrowa i Bronisława Kowalewskiego, zaś w latach 1907–1912 kształcił się kolejno w Szkole Rysunkowej oraz w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod opieką Stanisława Lentza.
Uprawiał głównie malarstwo sztalugowe, prezentując swoje prace od 1921 r. na prestiżowych wystawach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego twórczość obejmowała portrety, pejzaże oraz sceny rodzajowe, a artysta należał do grup artystycznych takich jak “Zachęta”, “Zespół” i “Niezależni”

Teodor Grott urodził się w 1884 roku w Krakowie i z tym miastem związane było całe jego życie artystyczne. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego i Jacka Malczewskiego .Grott był także pedagogiem – przez wiele lat uczył rysunku i malarstwa, a jego uczniowie kontynuowali tradycję krakowskiej szkoły artystycznej. W okresie międzywojennym i po II wojnie światowej uczestniczył w wielu wystawach zbiorowych. Zmarł w 1972 roku, pozostawiając po sobie bogaty dorobek artystyczny, obecny w muzeach oraz kolekcjach prywatnych.

Ludwik Lisowski (1907-1943) studiował malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, którą ukończył w 1936 roku. Uczył się w pracowniach Władysława Jarockiego i Fryderyka Pautscha. W czasie studiów wyróżniony został wieloma nagrodami za studia aktu i prace całoroczne. Malował przede wszystkim martwe natury i akty.

Stefan Rostworowski (1921–2000)
Urodził się w 1921 r. w Kolczynie, a odszedł w 2000 r. w Krakowie. W latach 40. kształcił się w klasie przemysłu artystycznego w Krakowie, a przez całe życie pozostał oddanym realistycznemu malarstwu olejnemu. Malował portrety (zwłaszcza swoich dzieci), miejskie i wiejskie pejzaże – często z rejonu Pogórza, m.in. Lanckorony i Limanowej – oraz martwe natury. W 2005 r. odbyła się monograficzna wystawa jego prac w Muzeum Archidiecezjalnym w Krakowie, którą zorganizowano wspólnie z jego żoną Janiną.

Ignacy Strubel urodził się w Warszawie w 1872 r. i zmarł tamże w 1928 r. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął naukę w Szkole Rysunkowej Wojciecha Gersona. Już od 1895 r. prezentował swoje prace – przede wszystkim martwe natury – na wystawach w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, zdobywając przychylność kolekcjonerów. Z czasem poszerzył tematykę o pejzaże i kwiaty; w 1925 r. uczestniczył w marcowej wystawie warszawskiego oddziału TZSP w Lublinie.

Feliks Michał Wygrzywalski urodził się 20 listopada 1875 roku w Przemyślu i zmarł 5 września 1944 roku w Rzeszowie, podczas ucieczki z Lwowa przed zbliżającą się Armią Czerwoną. Dzięki stypendium Fundacji Malinowskiego studiował w latach 1893–1898 w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, a następnie uzupełniał edukację w Académie Julian w Paryżu i na studiach we Włoszech. W 1900 roku osiadł w Rzymie, gdzie kopiował dzieła mistrzów renesansu i malował pejzaże oraz akty, a w 1906 roku odbył fascynującą podróż do Egiptu — owocem tego były nasycone egzotycznym kolorytem orientalizujące sceny haremowe i uliczne. Po powrocie w 1908 roku zamieszkał we Lwowie, gdzie prowadził kawiarnię‑salon Kunstaustellung, a także projektował scenografię teatralną, dekoracje ścienne (m.in. Izba Przemysłowo‑Handlowa i sanatorium w Krynicy) oraz tworzył ilustracje do periodyków. Jego twórczość realistyczna obejmowała pejzaże Włoch, marynistykę, portrety, akty i martwe natury.

Bibliografia: obraz wymieniony w Sprawozdaniu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie za rok 1933, s. 28

Wystawiany: Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, Warszawa 1933


Wacław Pawliszak urodził się 23 maja 1866 roku w Warszawie i tam również zmarł – tragicznie zastrzelony 19 stycznia 1905 podczas konfliktu z rzeźbiarzem Xawerym Dunikowskim. Już w młodości uczył się rysunku w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona, a następnie kształcił się w krakowskiej ASP pod kierunkiem Jana Matejki, później rozwijając warsztat w Monachium u Józefa Brandta i w Paryżu u Carolusa-Durana. Na co dzień mieszkał w Warszawie, ale odbył liczne podróże artystyczne – odwiedził Afrykę, Bliski Wschód, Ukrainę, Kaukaz i Krym – co zaowocowało jego pasją do motywów orientalnych, batalistycznych oraz malarstwa konnego.
W 1892 roku Pawliszak odbył dwie podróże do Afryki Północnej, odwiedzając Algierię, Tunezję i Maroko – to właśnie w Algierze pracował nad studiami krajobrazowymi okolic takich miast jak Oran, Konstantyna i Blida Już w październiku był w Algierze, gdzie malował m.in. „widoki okolic Oranu, Konstantyny i Blidachu”, a w listopadzie przebywał już w Maroku . Motywy afrykańskie stanowią wyraźną część jego orientalistycznej twórczości – powstały wtedy prace takie jak „Motyw ze wschodu. Na tarasie w Algierze” Ta egzotyczna sceneria wzbogaciła jego styl, wprowadzając do twórczości żywe barwy, detale etnograficzne i pejzaże spoza Europy, co uczyniło go cenionym malarzem orientalnym.

Bronisław Abramowicz urodził się 22 grudnia 1837 roku w Załuchowie na Wołyniu, w rodzinie polskiej szlachty, a zmarł 17 lipca 1912 roku w Krakowie, gdzie został pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Kształcił się początkowo w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (1858–1861), potem kontynuował studia w Monachium i Wiedniu, gdzie zdobył wyróżnienie za obraz „Napój miłosny” W 1863 roku brał aktywny udział w powstaniu styczniowym jako adiutant generała Mariana Langiewicza. Po powrocie do Krakowa kontynuował naukę u Jana Matejki i tworzył obrazy historyczne, religijne, myśliwskie i portrety; za „Ucztę u Wierzynka” zyskał tytuł honorowego członka wiedeńskiego Kunstvereinu.
W późniejszych latach skoncentrował się na konserwacji zabytków sakralnych – odnawiał m.in. stallę w kościele Mariackim, skrzydła tryptyku w św. Idziego i obraz Matki Boskiej Bolesnej.

Jerzy Potrzebowski (1921-1974) studiował malarstwo w latach 1945–1950 w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Fryderyka Pautscha, Ignacego Pieńkowskiego, Zygmunta Radnickiego i Czesława Rzepińskiego. W swojej twórczości formalnie i tematycznie nawiązywał do realistycznego malarstwa przełomu XIX i XX w., malując nastrojowe pejzaże, portrety (w tym liczne portrety dzieci), kwiaty, sceny rodzajowe i batalistyczne. Znane są jego obrazy przedstawiające wyjazdy i powroty z polowania, sanny, zaprzęgi czy walczące koguty. Inspiracje znajdował w literaturze, malując sceny z Trylogii Sienkiewicza (Kmicic w obronie Jana Kazimierza) i w poezji (cykl Zaczarowana dorożka). W 1956 został członkiem ogólnopolskiej grupy „Zachęta”. Uczestniczył w wystawach tej grupy oraz w wielu innych wystawach w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Katowicach. W 1965 nawiązał kontakt z Bohmans Art Gallery w Sztokholmie, a jego prace zaczęły pojawiać się także na wystawach zagranicznych – w Wiedniu, Sztokholmie, Londynie, Nowym Jorku.

“Iraida Cwietkow jest uczennicą takich mistrzów, jak: prof. Eugeniusz Eibisch i Hanna Rudzka-Cybisowa. Dyplom uzyskała w 1952 r. w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.
Od roku 1950 bierze czynny udział w wystawach Okręgu Warszawskiego ZPAP. Na wystawie „Młodzież walczy o pokój” w 1950 r., która była eksponowana w Muzeum Narodowym, praca pt. „Budowa tamy na Wiśle” otrzymała wyróżnienie.
Iraidzie Cwietkow bliskie są sprawy walki o wolność i pokój. W latach młodości urzekł ją patos walki. Pewnie dlatego dużo płócien poświęca bohaterom wojny. Żołnierze, powstańcy ze zmęczonymi twarzami, przejęci próbą jaką życie im postawiło, świadomi misji którą muszą do ostatniej kropli krwi…
Tak, to prawdziwi bohaterowie obrazów Iraidy Cwietkow.
Ale Iraida Cwietkow jest przede wszystkim pejzażystką. Gatunek jej pejzażu rodzi się z emocji, z bezpośredniego przeżycia a nie z interpretacji. Większość płócien to ciekawa forma transponowania współczesnego myślenia na precyzyjny i odkrywczy język malarski.
Jej prace oddają pustkę i melancholię, fascynując bezkresem, którego nie można przebyć.”

Andrzej Żarkiewicz, katalog wystawy Iraida Cwietkow 1980

Kazimierz Pochwalski urodził się 28 marca 1855 roku w Krakowie, a zmarł 4 listopada 1940 roku w Wiedniu. Był wybitnym polskim malarzem portrecistą i profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiował na Akademii w Krakowie, a następnie doskonalił warsztat w Monachium i Paryżu, gdzie zetknął się z ówczesnymi prądami artystycznymi.

Pochwalski zasłynął przede wszystkim jako portrecista arystokracji, inteligencji i ważnych osobistości swojej epoki, tworząc prace cechujące się precyzyjnym rysunkiem, wyrafinowaną kolorystyką oraz dbałością o psychologiczną głębię postaci. Jego portrety wyróżniały się elegancją i realizmem, dzięki czemu zdobył szerokie uznanie zarówno w Polsce, jak i za granicą.

Był również cenionym pedagogiem – przez wiele lat kierował katedrą portretu na krakowskiej ASP, wpływając na rozwój polskiego malarstwa portretowego. Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych w Polsce i Europie, a sam Pochwalski jest uważany za jednego z najważniejszych portrecistów przełomu XIX i XX wieku.

Ignacy Zygmuntowicz (znany również jako Czesław Wasilewski, 1875–1947)
Urodzony ok. 1875 r. w Warszawie, był samoukiem, choć w 1911 r. zapisał się do warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych.
Specjalizował się w dynamizujących scenach batalistycznych, kuligach, polowaniach i pejzażach zimowych, nawiązując do tradycji Brandta, Chełmońskiego i Monachijczyków. W latach międzywojennych zdobył popularność na warszawskich wystawach, w tym w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, a jego dzieła znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Łodzi, Łańcucie i Lesznie.

Urodził się 29 stycznia 1866 we Lwowie, w rodzinie ziemiańskiej, i pozostał tam aż do śmierci 5 maja 1946 r. Studiował w latach 1883–1885 w Krakowie pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza i Floriana Cynka, a potem kontynuował edukację w Akademiach w Wiedniu (1885–87) i Monachium (1887–89) Po studiach podróżował w celach artystycznych m.in. do Paryża, Włoch, Hiszpanii, Maroka, na Krym, a także do Stanów Zjednoczonych. Był współzałożycielem lwowskiego Stowarzyszenia Artystów „Młoda Polska” oraz prowadził własną Wolną Akademię Sztuki w latach 1903–1914. Specjalizował się w malarstwie batalistycznym i historycznym (np. „Atak husarii pod Chocimiem”, „Bitwa pod Zadwórzem” – dziś w Muzeum Wojska Polskiego), ilustracjach do dzieł Sienkiewicza i Słowackiego, pejzażach, portretach, scenach religijnych oraz witrażach i dekoracjach ściennych, m.in. w teatrze lwowskim i katedrze łacińskiej.

Leonard Winterowski (1868–1927) był polskim malarzem, specjalizującym się w malarstwie historycznym, religijnym i portretowym. Kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod okiem Jana Matejki, którego wpływ widoczny jest w jego twórczości. W swoich pracach często sięgał po motywy historyczne oraz sceny batalistyczne, a także tworzył realistyczne portrety. Jego dzieła były wystawiane w Polsce i za granicą, ciesząc się uznaniem krytyki. Winterowski pozostawił po sobie bogaty dorobek artystyczny, który wpisuje się w nurt akademizmu i realizmu końca XIX i początku XX wieku.

Jerzy Potrzebowski (1921-1974) studiował malarstwo w latach 1945–1950 w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Fryderyka Pautscha, Ignacego Pieńkowskiego, Zygmunta Radnickiego i Czesława Rzepińskiego. W swojej twórczości formalnie i tematycznie nawiązywał do realistycznego malarstwa przełomu XIX i XX w., malując nastrojowe pejzaże, portrety (w tym liczne portrety dzieci), kwiaty, sceny rodzajowe i batalistyczne. Znane są jego obrazy przedstawiające wyjazdy i powroty z polowania, sanny, zaprzęgi czy walczące koguty. Inspiracje znajdował w literaturze, malując sceny z Trylogii Sienkiewicza (Kmicic w obronie Jana Kazimierza) i w poezji (cykl Zaczarowana dorożka). W 1956 został członkiem ogólnopolskiej grupy „Zachęta”. Uczestniczył w wystawach tej grupy oraz w wielu innych wystawach w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Katowicach. W 1965 nawiązał kontakt z Bohmans Art Gallery w Sztokholmie, a jego prace zaczęły pojawiać się także na wystawach zagranicznych – w Wiedniu, Sztokholmie, Londynie, Nowym Jorku.

Emil Krcha (1894-1972) był polskim malarzem i pedagogiem. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1919-1925 pod kierunkiem Teodora Axentowicza oraz Ignacego Pieńkowskiego. W latach 1925 i 1927-1931 mieszkał w Paryżu, gdzie w 1931 roku miał swoją pierwszą wystawę indywidualną w Galerii Zborowskiego. Odbył również podróże do Holandii i Belgii. Od 1922 roku często wystawiał swoje prace we Lwowie, Krakowie i Warszawie. W 1943 roku osiadł w Krakowie. Był współorganizatorem i profesorem Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu w latach 1945-1950. Kontynuował pracę pedagogiczną w Krakowie.

Krcha malował głównie krajobrazy, sceny rodzajowe oraz martwe natury. Jego obrazy charakteryzowały się zróżnicowaną fakturą oraz ciepłą tonacją z dominacją brązowych, czerwonawych i zielonkawych barw, czasem wzbogaconych o żywsze akcenty, zwłaszcza głęboką czerwień.

Krcha był członkiem Stowarzyszenia Artystów i Projektantów "Zwornik", które skupiało kolorystów. Po wojnie uczył w WSSP we Wrocławiu, a następnie kontynuował swoją pracę w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Zmarł w Krakowie w 1972 roku.

Alfred Terlecki (1883 Kielce-1973 Zakopane) studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego i Józefa Mehoffera w pierwszych dekadach XX wieku. Był związany ze środowiskiem artystycznym, należąc do ZPAP i TZSP. Jego dorobek artystyczny obejmował wystawy w kraju i za granicą, w tym w takich miastach jak Moskwa, Rzym i Odessa. W okresie 1915-1919 pracował jako nauczyciel rysunku w Zakopanem. W jego twórczości dominowały tatrzańskie pejzaże, szczególnie widoki Hali Gąsienicowej i Morskiego Oka. Oprócz krajobrazów malował także portrety, akty i kameralne wnętrza.

Włodzimierz Zakrzewski urodził się 16 czerwca 1916 roku w Petersburgu, a zmarł w 1992 roku w Warszawie. Już w gimnazjum zainteresował się rysunkiem, kontynuując edukację w warszawskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa pod opieką E. Butrymowicza (lata 1937–1939) Podczas II wojny światowej znalazł się w Moskwie (1941–1942), gdzie pracował przy projektowaniu plakatów i malował obrazy o tematyce wojennej. Po powrocie do kraju, w latach 1950–1952, wykładał na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, po czym całkowicie poświęcił się pracy malarskiej. W swojej twórczości często powracał do pejzaży miejskich – szczególnie Warszawy, Paryża i włoskich miejscowości – malując je realistycznym stylem, czasem z grubą fakturą farby.

E. (Emma?) Bąkowska (czynna w połowie XIX w.)-nieznana bliżej artystka-malarka; w roku 1867 na wystawie w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych pokazała olejny krajobraz pt. Otwock.

Kazimierz Lasocki (1871–1952)
Kazimierz Lasocki urodził się w 1871 roku w Gąbinie na Mazowszu, a zmarł w 1952 roku w Warszawie. Rozpoczął naukę w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona i Jana Kauzika, po czym studiował w Monachium (1895–1898) pod kierunkiem Antona Ažbego, Johanna Hertericha i Franza Stucka. W latach 1901–1904 pracował jako asystent Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie, po czym zamieszkał we Włoszech na prawie dekadę, regularnie wracając do kraju. Od 1907 roku zasłynął jako malarz animalista – realistycznie przedstawiał pasące się bydło, choć tworzył również pejzaże, portrety, akty i sceny rodzajowe. Po powrocie do Warszawy w latach 30. objął kierownictwo Sekcji Malarzy Animalistów w Warszawskim Towarzystwie Artystycznym, a jego prace były pokazywane m.in. na wystawach w Towarzystwie Zachęty i w salonie Kulikowskiego. Pomimo że część jego twórczości została zniszczona podczas Powstania Warszawskiego, wiele prac jest dziś dostępnych w kolekcjach muzealnych w Polsce, Litwie, Ukrainie i Czechach.

Józef Graczyński (1866–1939)
Józef Graczyński urodził się 19 marca 1866 roku w Czempiniu i zmarł w 1939 roku w Poznaniu. Ukończył kursy malarstwa w Poznaniu (1886–1891) u Mariana Jaroczyńskiego i Marcelego Krajewskiego, a później studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Macieja Kotarbińskiego, równolegle kształcąc się w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. W 1901 roku współzałożył Stowarzyszenie Artystów w Poznaniu, pełnił aktywną rolę w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych oraz Związku Artystów Malarzy, a jego prace – pejzaże wielkopolskie i portrety – wystawiano między innymi w Poznaniu, Bydgoszczy, Warszawie, Berlinie i Paryżu. Z czasem uzyskał międzynarodowe uznanie – uczestniczył w nowojorskiej wystawie malarstwa polskiego (1944), a jego prace, takie jak „Na pastwisku” czy „Pasterz z krowami”, znajdują dziś się w zbiorach muzealnych (Bydgoszcz, Leszno)

Henryk Grunwald urodził się 14 stycznia 1904 roku w Warszawie, gdzie zmarł 21 marca 1958 roku. Początkowo studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim (1923–1924), ale w 1924 roku rozpoczął malarstwo i grafikę w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie kształcił się w latach 1924–1928 pod opieką Kotarbińskiego, Tichego, Stryjeńskiego i Czajkowskiego. Po ukończeniu studiów był asystentem na ASP w pracowniach technik metalowych (1927–1939), a w latach 1929–1930 doskonalił warsztat na stypendium w Paryżu.
Artysta był wszechstronny: tworzył malarstwo sztalugowe (pejzaże, portrety), grafikę książkową, rysunek satyryczny (w „Szpilkach” od 1935), a przede wszystkim metaloplastykę – złotnictwo i dekoracje architektoniczne. Już w latach 30. zdobywał uznanie jako projektant krat, kandelabrów i popielnic do Pałacu Brühla (siedziby MSZ) Brał udział w Międzynarodowej Wystawie w Paryżu (1937) i Światowej Wystawie w Nowym Jorku (1939)
Podczas II wojny stracił większość dorobku – brał udział w Powstaniu Warszawskim – a po wojnie projektował dekoracyjne metalowe elementy do Grobu Nieznanego Żołnierza (1945), Urzędu Rady Ministrów, Belwederu, Filharmonii Narodowej oraz ambasad polskich w Berlinie i Pekinie. Za swój wkład otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1947)
Po wojnie wrócił do malarstwa – tworzył pejzaże, rysunki, a także medalierstwo – i wystawiał indywidualnie (Warszawa, Paryż, Nowy Jork). Pośmiertnie retrospektywne wystawy jego prac odbyły się w Muzeum Narodowym w Warszawie (1960) i Instytucie Kultury Polskiej w Londynie (1961)

Stanisław Żurawski urodził się w 1889 roku w Krośnie, a zmarł w 1976 roku w Krakowie. W latach 1907–1913 kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach Józefa Mehoffera i Wojciecha Weissa, których wpływy silnie zaznaczyły się w jego późniejszej twórczości. Po studiach był jednym z założycieli i aktywnym członkiem Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg", skupionego na samokształceniu i doskonaleniu warsztatu malarskiego, z którym wystawiał w latach 1925–1932. Artysta posługiwał się technikami olejną i akwarelową. Specjalizował się w kobiecych aktach – często prezentowanych we wnętrzach, pośród dekoracyjnych tkanin, bądź na otwartej przestrzeni – pejzażach, martwych naturach i portretach.

Stanisław Jan Łazorek (1938–2000) był polskim malarzem pejzażystą, ściśle związanym z Kazimierzem Dolnym. Urodził się w Aksamanicach koło Przemyśla. W latach 1958–1964 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem Stanisława Szczepańskiego. ​Po ukończeniu studiów podróżował po Czechosłowacji, ZSRR i NRD. W 1961 roku po raz pierwszy odwiedził Kazimierz Dolny, który stał się głównym motywem jego twórczości. Był jednym z pierwszych artystów sprzedających swoje prace na kazimierskim rynku, często tworząc je na oczach przechodniów. Łazorek specjalizował się w malarstwie sztalugowym, tworząc pejzaże, kompozycje figuralne, grafikę i rysunek.Projektował również scenografie dla teatrów studenckich. Jego prace były prezentowane na licznych wystawach krajowych i zagranicznych.

Proweniencja: kolekcja prywatna Warszawa

Do pracy dołączony certyfikat potwierdzający autentyczność pracy wystawiony przez Société Civile de Défense de l’oeuvre d’Henri Hayden (S.C.O.H.H) z 10.11.2022 r. 


Henryk Hayden urodził się w 1883 roku w Warszawie. Przyszedł na świat w zasymilowanej rodzinie żydowskich handlarzy jako Henryk Hayden-Wurcel. Pierwsze studia rozpoczął w Instytucie Politechnicznym, następnie kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Konrada Krzyżanowskiego. Do Paryża przyjechał w 1907 roku, aby kontynuować edukację w Académie "La Palette". Regularnie uczestniczył w paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych, Tuileries i Majowym. Po wprowadzeniu się w 1915 do pracowni na Montparnassie nawiązał bliskie kontakty z kręgiem paryskiej awangardy i takimi artystami jak m.in. Lipchitz, Picasso,, Matisse i Gris. W 1924 roku Hayden wziął udział w ekspozycji polskich twórców czynnych w Paryżu zorganizowanej w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. W trakcie okupacji ukrywając się w Roussillon koło Apt, zaprzyjaźnił się z Samuelem Beckettem. Był jednym z najwybitniejszych malarzy polskiego pochodzenia związanych ze środowiskiem École de Paris. Reprezentował początkowo nurt kubistycznej awangardy, później stylizatorskiego realizmu. Na wczesną twórczość malarza oddziaływał syntetyzm szkoły Pont-Aven i malarstwo Ślewińskiego, którego poznał w Bretanii. Geometryzacja form w latach 191 – 1914 ujawniły inspiracje sztuką Cézanne'a. Artysta zmarł w 1970 roku w Paryżu.

Stanisław Kamocki urodził się 18 października 1875 roku w Warszawie, a zmarł 18 lipca 1944 roku w Zakopanem. Był wybitnym malarzem związanym z nurtem realizmu i impresjonizmu, cenionym przede wszystkim za swoje nastrojowe pejzaże i sceny rodzajowe. Kształcił się najpierw w Szkole Rysunku Wojciecha Gersona, a następnie w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie jego nauczycielami byli m.in. Jan Matejko i Józef Mehoffer. W latach 1896–1900 kontynuował naukę w Paryżu i Monachium.
Związany był z kręgiem artystów Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” i przez wiele lat uczestniczył w wystawach krajowych i zagranicznych. Tworzył głównie krajobrazy z okolic Krakowa, Tatr i Podhala, ukazując je z dużą dbałością o światło i atmosferę. Malował także wnętrza chłopskich chat, portrety oraz martwe natury.
Od 1922 roku był profesorem malarstwa pejzażowego na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie cieszył się opinią znakomitego pedagoga. Jego twórczość ceni się dziś za wrażliwość na naturę, subtelność kolorystyczną i umiejętność oddania nastroju chwili. Prace Kamockiego znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Warszawie i Lwowie.

Eugeniusz Dzierżencki (1905–1990) Urodzony w 1905 roku w Warszawie, zmarł w 1990 roku w Sopocie. Ukończył studia na ASP w Warszawie pod kierunkiem Leon Wyczółkowskiego i Skoczylasa. Jako wytrawny marynista, odzwierciedlał w swoich dziełach pejzaże i życie nad Morzem Bałtyckim — szczególnie Trójmiasta. Po wojnie współtworzył Związek Artystów Plastyków na Wybrzeżu i wielokrotnie wystawiał swoje prace w Polsce i za granicą.

Samuel Finkelstein (1895–1942) Urodził się w Sandomierzu około 1895 roku i zginął w 1942 roku w Treblince. Studiował w ASP w Krakowie (1913–14) u Wojciecha Weissa, a później w Wiedniu. Specjalizował się w pejzażach miejskich (Łódź, Gdańsk, Kazimierz Dolny), scenach figuralnych i martwych naturach, z wyraźną żywą kolorystyką, ujętą szerokimi pociągnięciami pędzla. Był związany z Cechami Plastycznymi „Jednoróg” i „Start”, wystawiał w Łodzi, Krakowie i Warszawie.

Statek s/s "Gdańsk" był jednostką pasażerskiej żeglugi przybrzeżnej – Żeglugi Polskiej (ŻP), pierwszym statkiem tej żeglugi zbudowanym w okresie międzywojennym. Statek budowano w stoczni Schichau-Werft w Elblągu w latach 1926-1927. Dnia 19 czerwca 1927 roku w Tczewie podniesiono banderę i statek wyruszył na swój pierwszy rejs – w dziewiczym rejsie uczestniczyli m.in. minister Eugeniusz Kwiatkowski i żona Józefa Piłsudskiego Aleksandra wraz z córkami oraz gen. Mariusz Zaruski). „Gdańsk” popłynął najpierw Wisłą, potem Zatoką Gdańską pod Hel, a następnie dopłyną do Gdyni.

Alfred Antoni Pawłowski, urodzony w 1875 roku, to malarz i grafik, o którym niewiele wiadomo na temat daty śmierci. Studiował grafikę i malarstwo w polskich szkołach artystycznych, tworząc przede wszystkim ilustracje książkowe, grafiki warsztatowe oraz drobne sceny rodzajowe. Jego prace trafiały na lokalne wystawy w Warszawie i Poznaniu na początku XX wieku, lecz nie zachowały się szerzej dokumentowane dzieła w większych kolekcjach.

Mieczysław Barwicki (czynny 1900–1929)
Mieczysław Barwicki działał artystycznie między 1900 a 1929 rokiem, tworząc głównie kompozycje alegoryczne, religijne, pejzaże i widoki architektury. Posługiwał się techniką olejną i akwarelą, prezentując swoje prace na wystawach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, Salonie Polskim w Petersburgu i w salonie Kulikowskiego.

Włodzimierz Nałęcz urodził się w 1865 roku w Kijowie, studiował w latach 1885–1893 w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, kształcąc się m.in. u mistrzów pejzażu morskiego: Iwana Ajwazowskiego i Lwa Lagorio. Już podczas studiów odwiedzał kraje Europy Północnej – Belgia, Szwecja, Norwegia, a także później Holandia, Anglia, Francja i Szkocja – zbierając bogaty materiał wizualny.
Ta wczesna fascynacja morzem znalazła pełne wybrzmienie po powrocie do Polski. W 1909 roku zorganizował rejs Wisłą do Gdańska, co zapoczątkowało jego głębokie zainteresowanie Bałtykiem – tematem stanowiącym serce jego późniejszej twórczości. W 1920 wykupił działkę w Lisim Jarze koło Rozewia, gdzie wybudował willę „Nałęczówkę” i prowadził letnie kursy pejzażu marynistycznego – stając się jednocześnie głównym animatorem ruchu artystycznego wśród marynistów.
W 1922 roku założył Koło Marynistów Polskich przy Polskim Towarzystwie Artystycznym, był jego prezesem, a także współtwórcą Ligi Morskiej i Rzecznej.
Artystycznie koncentrował się niemal wyłącznie na pejzażu morskim: malował Bałtyk, jeziora, porty, statki handlowe i okręty wojenne, a także sceny w stylu historycznym (np. „Bitwa pod Oliwą”) Posługiwał się technikami olejną, akwarelą, temperą i pastelami.
Niestety podczas II wojny światowej na skutek zniszczenia zginęły obie jego pracownie – warszawska i lisijarska – co spowodowało utratę dużej części dorobku . Zmarł 12 września 1946 roku w Jeruzalu. Dziś jego prace znajdują się w Narodowym Muzeum Morskim w Gdańsku, Muzeach Narodowych w Warszawie, Szczecinie, Wrocławiu, w kolekcjach litewskich, ukraińskich oraz licznych zbiorach prywatnych.

Włodzimierz Nałęcz (1865–1946) był polskim malarzem i rysownikiem, znanym głównie z pejzaży morskich oraz przedstawień przyrody. Studiował na Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu pod kierunkiem takich mistrzów jak Iwan Ajwazowski, Paweł Czistiakow i Walerij Jakobi. Następnie rozwijał swój warsztat w Belgii, Szwecji, Norwegii, Niemczech, Anglii i Francji. ​ Jego cykl "Wybrzeża Anglii" to seria obrazów inspirowanych brytyjskim krajobrazem nadmorskim, którą stworzył podczas pobytu w Anglii. Prace te ukazują malownicze klify, skaliste brzegi oraz surową, ale pełną uroku atmosferę angielskiego wybrzeża. Ventnor stało się niezwykle modnym miejscem zarówno jako uzdrowisko, jak i kurort wypoczynkowy pod koniec XIX wieku, zyskując miano „Mayfair nad morzem”. Postęp medycyny na początku XX wieku zmniejszył jego znaczenie jako ośrodka zdrowotnego, a podobnie jak inne brytyjskie nadmorskie kurorty, jego letnia turystyka ucierpiała z powodu zmieniających się trendów w podróżowaniu w drugiej połowie tego stulecia. Villa des Arts (zwana też Villa des Beaux‑Arts), położona przy 15 rue Hégésippe‑Moreau w 18. dzielnicy Paryża, to historyczne osiedle pracowni artystycznych z końca XIX w. Została zaprojektowana przez Henriego Cambona i posiada około 50 niezależnych atelier

"Borkowska-Dunin Z., malarka; wystawiła portret w Salonie TZSP w 1912 r." za: Słownik Artystów Polskich, t. I, s. 212

Tadeusz Cieślewski ojciec (1870–1956) rozpoczął naukę w warszawskiej Szkole Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Jana Kauzika, a w 1895–1896 doskonalił warsztat artystyczny w Paryżu (Académie Vitti u Edmonda Aman-Jeana i Raphaëla Collina). W 1900 rozpoczął studia w Rzymie.
Cieślewski zadebiutował w 1897 roku na wystawie w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, a w 1898 roku zdobył srebrny medal za serię pocztówek przedstawiających sceny z dawnej Warszawy. Był aktywny w życiu artystycznym stolicy: od 1906 roku pełnił funkcje we władzach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i Stowarzyszenia „Pro Arte”, a także współtworzył grupę „Sztuka i Rzemiosło”
Specjalizował się przede wszystkim w architekturze i warszawskich wedutach, najczęściej w technice akwareli, ale też stosując olej, pastel, temperę i gwasz. Jego pejzaże miejskie, przedstawiające ulice, place i zabytki Warszawy, cieszyły się dużym zainteresowaniem – wystawiał m.in. w Moskwie (1924), na Biennale w Wenecji (1936) i w Nowym Jorku (1939)
Za zasługi artystyczne otrzymał Nagrodę Miasta Warszawy w 1928 i 1951 roku, był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Niestety w czasie Powstania Warszawskiego stracił znaczną część swojego dorobku twórczego.
Po wojnie zamieszkał krótko w Piotrkowie Trybunalskim, by w 1948 roku powrócić do Warszawy i kontynuować prace artystyczne do śmierci w 1956 r. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Poznaniu oraz Muzeum Narodowego m.st. Warszawy.

Prezentowany tryptyk autorstwa Karola Klopfera powstał z inspiracji cyklem kompozycji Aleksandra Gierymskiego z 1883 roku, przedstawiających warszawskie Powiśle – okolice Solca.

Dzieło stanowi reinterpretację twórczości Gierymskiego z lat 80. XIX wieku.

Akwarela po prawej stronie nawiązuje do obrazu Znad Wisły. Barka na rzece z 1883 roku. Centralna część tryptyku jest odtworzeniem kompozycji Przystań na Solcu, również z tego samego roku. Natomiast lewa akwarela, zamykająca całość, to autorska kompozycja Klopfera, inspirowana m.in. pracami Nad Wisłą (1887) oraz Brzeg Wisły (1883).

Prace Gierymskiego ukazujące Powiśle zyskały dużą popularność już za życia artysty, a ich reprodukcje były rozpowszechniane również w formie grafik, m.in. przez Kazimierza Piastuszkiewicza i Andrzeja Zakowskiego.