Jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy polskich XX wieku, długo niedoceniany w kraju ze względu na rozproszenie jego dorobku na świecie, a także niechęć administratorów kultury PRL-u do artysty-emigranta o arystokratycznym rodowodzie. W latach 1916-1918 studiował rysunek w Lewin-Funke Schule w Berlinie. Studia kontynuował w pracowni rzeźby Kunstgewerbeschule w Monachium. W trakcie pobytu w tym mieście poznał Stanisława Przybyszewskiego i dzięki niemu nawiązał kontakt z poznańską grupą ekspresjonistyczną BUNT. Po powrocie do kraju brał udział w wystąpieniach tego ugrupowania, a następnie przeniósł się do Zakopanego, gdzie włączył się czynnie w działające tam środowisko młodej bohemy artystycznej. Wraz z Leonem Chwistkiem, Tytusem Czyżewskim i Stanisławem Ignacym Witkiewiczem współtworzył grupę ekspresjonistów polskich, która wkrótce przyjęła nazwę formistów. W 1920 odwiedził Nowy Jork. Od 1923 przebywał głównie we Francji. W 1929 był głównym organizatorem wystawy sztuki polskiej w Paryżu. W latach 1940-1955 mieszkał w Brazylii, gdzie założył i prowadził szkoły rzeźby w Rio de Janeiro i Sao Paulo. Od 1955 roku do śmierci mieszkał i tworzył we Francji.