Edward DWURNIK (1943-2018). W latach 1963-70 studiował malarstwo, grafikę i rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Poza malarstwem Dwurnik uprawiał grafikę i rysunek (zarówno autonomiczne serie jak i ilustracje). Projektował monumentalne kompozycje malarskie w przestrzeni publicznej.

Klaudiusz JĘDRUSIK (1928-1986). Malarz, związany z katowickim środowiskiem artystycznym, współzałożyciel i członek grupy St-53, autor niepublikowanego w całości tekstu "Historia grupy St-53". Studiował w katowickiej Filii ASP w Krakowie. Wcześnie uległ fascynacji Teorią Widzenia Strzemińskiego, inspirował go kubizm analityczny i twórczość Cezanne`a, zajmował się badaniem zjawisk optycznych. Malował również kompozycje nawiązujące do impresjonizmu.

Jerzy KAŁUCKI (1931-2022). Malarz, scenograf, urodzony we Lwowie. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1951-1957. Dyplom w pracowni Andrzeja Stopki na Wydziale Scenografii ASP. W 1976 r. przystąpił do Stowarzyszenia Artystycznego Grupa Krakowska. W latach 1981-2003 prowadził pracownię malarstwa w ASP w Poznaniu. Szereg wystaw indywidualnych malarstwa i rysunku w Warszawie, Krakowie, Chełmie, Cieszynie, Lublinie, Zielonej Górze, a także w wystawach zbiorowych w Anglii, Niemczech, na Węgrzech, we Włoszech, Turcji, Gecji, Szwajcarii i Kanadzie. Prace w zbiorach Muzeum Narodowego w Kakowie, Poznaniu, Warszawie, Wrocławiu, muzeum Okręgowe w Chełmie, Museum Modern Art, Sammlung Jurgen Blum, Hunfeld, galerie Hoffmann, Gorbelheimer-Muhle, a także w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.

Adam KIEŁB (1957). Malarz, grafik, fotograf, absolwent historii sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego, dyplom w 1984. Od 1977 zajmuje się malarstwem, realizując wielkoformatowe obrazy panoramiczne. Z technik graficznych uprawia suchą igłę, mezzotintę i linoryt. Jako fotograf specjalizuje się w technice gumy chromianowej i cyjanotypii. Znacząca część jego prac fotograficznych to serie i cykle realizowane na tradycyjnych czarno-białych i barwnych materiałach. Artysta miał 25 wystaw indywidualnych.

Obraz zakupiony bezpośrednio od Witolda Pałki.


Witold PAŁKA (1928-2013). Malarz, uczeń krakowskiej ASP w pracowniach E. Eibischa, J. Fedkowicza i W. Taranczewskiego, dyplom w 1953. Wieloletni przewodniczący Rady Artystycznej Malarzy w Zarządzie Okręgu ZPAP w Katowicach, członek grupy "Arkat". Mieszkał i pracował w Katowicach. Artysta był wytrawnym kolorystą, powtarzającym się motywem w jego obrazach są wnętrza teatralne, sale koncertowe, kawiarnie, miejsca spotkań wytwornych, eleganckich kobiet. Malarstwo religijne zawsze zajmowało ważne miejsce w jego twórczości, w latach 1966-1980 współpracował z Komisją Sztuki i Architektury Sakralnej Diecezji Katowickiej, artysta jest autorem dekoracji malarskich w wielu kościołach.

Obraz zakupiony w krakowskim salonie i galerii "Connaiseur" w 1999.


Maja BEREZOWSKA (1898-1978). Nauki pobierała w prywatnej szkole M. Roericha w Petersburgu oraz w Krakowie u J. Pankiewicza i L. Wyczółkowskiego. Studiowała też w Paryżu u Faujity oraz w Monachium. W latach 1920-1926 była żoną K. Grusa - satyryka i ilustratora lwowskiego. Przez kilka lat mieszkała w Paryżu. W 1941 r. została osadzona na Pawiaku, a następnie w obozie Ravensbrück. Do kraju powróciła w 1946 r. Tematem jej prac były kompozycje kwiatowe i sceny erotyczno-obyczajowe. Oprócz malarstwa zajmowała się też scenografią, projektowaniem plakatów i wystrojem wnętrz. Jej prace można oglądać m.in. w Paryżu, we Włoszech i Sztokholmie.

Antoni UNIECHOWSKI (1903-1976). Ceniony ilustrator, znakomity znawca dawnego kostiumu, rekwizytów i realiów. Pochodził z zubożałej rodziny ziemiańskiej, która na początku XX w. przeniosła się do Warszawy. Studiował na tamtejszej ASP u K. Tichego (1924-29). Żywo interesował się historią sztuki. Po wojnie współpracował z Przekrojem. Działał też jako scenograf teatralny i filmowy oraz projektował plakaty.

Antoni UNIECHOWSKI (1903-1976). Ceniony ilustrator, znakomity znawca dawnego kostiumu, rekwizytów i realiów. Pochodził z zubożałej rodziny ziemiańskiej, która na początku XX w. przeniosła się do Warszawy. Studiował na tamtejszej ASP u K. Tichego (1924-29). Żywo interesował się historią sztuki. Po wojnie współpracował z Przekrojem. Działał też jako scenograf teatralny i filmowy oraz projektował plakaty.

Piotr STAWIŃSKI (1957). Malarz, syn Bolesława, związany ze śląskim środowiskiem artystycznym. Poza malarstwem uprawia rysunek, grafikę oraz eksperymentalne formy sztuki. Współzałożyciel grupy "Dell`arte" i Akademii Sztuki Fascynującej. Od 1994 członek die Kunstlergilde. Brał udział w licznych wystawach zbiorowych i działaniach plastycznych w Polsce i za granicą (Włochy, Francja, Niemcy). Miał wiele wystaw indywidualnych w Polsce (m.in. Pałac pod Baranami w Krakowie, Galeria Kronika w Bytomiu, Galeria teatru im. St. I. Witkiewicza w Zakopanem, GCK Katowice) oraz w Niemczech (Ditzingen, Stuttgart).

Władysław JAROCKI (1879-1965). Studia w krakowskiej ASP w latach 1902-906 w pracowniach J. Mehoffera i L. Wyczółkowskiego oraz w 1906-07 w Akademie Julian w Paryżu. Profesor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie od 1920 roku. Członek Wiedeńskiej "Secesji" i Societe Nationale des Beaux-Arts w Paryżu. Malował sceny rodzajowe o motywach podhalańskich, huculskich, krajobrazy i portrety.

Swoje zainteresowanie grafiką zawdzięcza Wyczółkowski przyjaźni z Feliksem "Mangghą" Jasieńskim, znakomitym kolekcjonerem, publicystą, wybitnym znawcą, krytykiem i propagatorem sztuki. Współpraca z Jasieńskim zaowocowała około pięciuset pracami litograficznymi, w technikach metalowych, czy fluoroforcie. To Jasieńskiemu artysta dedykował swój akwatintowy autoportret z 1902 z podpisem: "Feliksowi Jasieńskiemu L. Wyczół pierwsza praca graficzna d 15/5/902". Wydana w 1907 czarno-biała "Teka litewska" jest kolejnym przykładem współpracy artysty z Jasieńskim. Poza rozległymi, oszczędnymi w formie pejzażami w tece znalazły się widoki kapliczek, dworów w Biennicy i Malinowszczyźnie, oraz bodaj po raz pierwszy drzewa, jako odrębny, ujęty indywidualnie temat, którym artysta będzie zafascynowany i który będzie wielokrotnie podejmował w swojej niezwykle bogatej i różnorodnej twórczości. (K. Kulig-Janarek, W. Milewska "Leon Wyczółkowski 1852-1936. W 150. rocznicę urodzin artysty", Muzeum Narodowe w Krakowie, Kraków, 2003, s. 48).


Leon WYCZÓŁKOWSKI (1852-1936). Malarz, grafik i pedagog, był jednym z najwybitniejszych artystów polskich tworzących na przełomie XIX i XX w. Studia artystyczne rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem W.Gersona i A. Kamińskiego (1869-1873), następnie kontynuował je w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych u A. Wagnera (1875-1877), w Krakowie u J. Matejki (1877/78) i podczas dwukrotnych wyjazdów do Paryża (1878 i 1889). Po studiach zamieszkał we Lwowie, później przeniósł się do Warszawy. Lata 1883-1889 spędził podróżując po Ukrainie i Podolu. W 1895 przeniósł się do Krakowa powołany na wykładowcę tamtejszej Szkoły Sztuk Pięknych. W latach następnych wiele podróżował - do Włoch, Francji, Hiszpanii, Holandii, Anglii. Należał do grona członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka“. Wiele wystawiał tak w kraju, jak i za granicą. Lata 1929-1936 spędził w Poznaniu i Gościeradzu, dojeżdżając do Warszawy, gdzie (od 1934) prowadził katedrę grafiki w Akademii Sztuk Pięknych. Malował krajobrazy, portrety, sceny rodzajowe, martwe natury i kwiaty. Chętnie posługiwał się techniką pastelu i akwareli, był wybitnym grafikiem, zajmował się też rzeźbą.

Friedrich IWAN (1889-1967). Niemiecki malarz i grafik, urodzony w Kamiennej Górze na Dolnym Śląsku. Uczył się w szkole plastycznej we Wrocławiu, naukę kontynuował w akademii berlińskiej. Mieszkał i pracował w Jeleniej Górze na trwałe wiążąc swoją twórczość malarską i graficzną z rejonem Sudetów.

Jan NOWAK (1939). Grafik związany ze śląskim środowiskiem artystycznym. W latach 1958-1959 uczył się technik graficznych u Stefana Suberlaka w Ognisku Plastycznym w Katowicach. Z zawodu górnik, w kopalni "Katowice" przepracował 28 lat. Był współzałożycielem koła plastyków "Gwarek 58" przy kopalni "Katowice". W 1989 otrzymał zezwolenie na wykonywanie zawodu artysty plastyka z Ministerstwa Kultury i Sztuki. Uprawia linoryt, miedzioryt i suchą igłę. W pracach artysty dominuje motyw śląskiego pejzażu i jego mieszkańców, często przedstawiony z ornamentalną drobiazgowością i bogactwem rozwiązań tematycznych. (Maria Fiderkiewicz "Sztuka pogranicza. Miedzy etnosztuka a sztuka akademicką. Katalog zbiorów Muzeum Śląskiego", Muzeum Śląskie, Katowice, 2007, s. 132).

Wanda GOŁOGOWSKA (1919-2009). Graficzka, rysowniczka i pedagog, związana ze śląskim środowiskiem artystycznym. Urodzona w Warszawie, w latach 1942-1944 była żołnierzem Armii Krajowej, jako sanitariuszka i łączniczka 72 Pułku Piechoty brała udział w Powstaniu Warszawskim, pseudonim "Lena". W latach 1944-1945 była więźniem Sandbostel Oberlagen. Studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, Oddział w Katowicach rozpoczęła w 1948. W 1954 uzyskała dyplom ASP na Wydziale Grafiki w Katowicach u Bogusława Góreckiego. W latach 1954-1956 była asystentem w Pracowni Rysunku katowickiego Wydziału Grafiki ASP. Brała udział w ogólnopolskich wystawach plastyki, m.in. w Radomiu w 1958 i w Bielsku Białej w 1963, a także w wystawach okręgowych. (Lit.: "Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie 50-lecie Wydziału Grafiki Filii w Katowicach 1947-1997", Katowicki Wydział Grafiki Filia ASP w Krakowie, Katowice, 1997, s. 72).

Stefan SUBERLAK (1928-1994). Malarz, grafik, związany ze śląskim środowiskiem artystycznym, uczeń katowickiego Wydziału Grafiki ASP w Krakowie. Brał udział w licznych międzynarodowych wystawach zbiorowych (biennale w Lugano, Ljubljanie, Sao Paulo, Tokio). Miał wiele wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. Jego prace znajdują się w wielu polskich muzeach, za granicą m.in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Tokio, w zbiorach Kongresu USA w Waszyngtonie. Powtarzającym się tematem prac artysty jest wieś, postrzegana poetycko i z humorem, często w klimacie nieco surrealistycznym, bliskim twórczości Breughla i Chagalla.

Linoryt reprodukowany w: "Stefan Suberlak", oprac. I. Jakimowicz , seria: "Współczesna grafika polska", Wydawnictwo Artystyczno-Graficzne, Warszawa 1963.

Grafika z prywatnych zbiorów doc. Józefa Ligęzy (1910-1972), wybitnego etnografa, folklorysty, zbieracza śląskich pieśni ludowych, w latach 1963-1972 dyrektora Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu


Stefan SUBERLAK (1928-1994). Malarz, grafik, związany ze śląskim środowiskiem artystycznym, uczeń katowickiego Wydziału Grafiki ASP w Krakowie. Brał udział w licznych międzynarodowych wystawach zbiorowych (biennale w Lugano, Ljubljanie, Sao Paulo, Tokio). Miał wiele wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. Jego prace znajdują się w wielu polskich muzeach, za granicą m.in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Tokio, w zbiorach Kongresu USA w Waszyngtonie. Powtarzającym się tematem prac artysty jest wieś, postrzegana poetycko i z humorem, często w klimacie nieco surrealistycznym, bliskim twórczości Breughla i Chagalla.

Władysław TOKARZ (1936). Grafik, w latach 1957-1964 kształcił się w krakowskiej ASP na Wydziale Grafiki w Katowicach, w 1964 uzyskał dyplom u wykładowcy B. Góreckiego i u prof. A. Raka.

Alexander CALDER (1898-1976). Jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy XX w. Był prekursorem sztuki kinetycznej, autorem ruchomych rzeźb, nazwanych przez zaprzyjaźnionego z nim Marcela Duchampa mobilami, oraz konstrukcji nieruchomych, dla których nazwę stabile zasugerował Jean Arp. Karierę artystyczną rozpoczął jako malarz i rysownik już w latach 20. XX w. Był członkiem stowarzyszenia Abstraction-Création. Tworzył monumentalne rzeźby, m.in. z okazji Światowej Wystawy w Montrealu, dla Stadionu Olimpijskiego w Meksyku, dla lotniska w Dallas, jego prace znajdują się na ulicach Nowego Jorku i wielu miast europejskich. Z technik malarskich najchętniej posługiwał się gwaszem. Przez wiele lat współpracował z paryską galerią i wydawnictwem Maeght, dla których wykonał kilka serii barwnych litografii.

Alexander CALDER (1898-1976). Jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy XX w. Był prekursorem sztuki kinetycznej, autorem ruchomych rzeźb, nazwanych przez zaprzyjaźnionego z nim Marcela Duchampa mobilami, oraz konstrukcji nieruchomych, dla których nazwę stabile zasugerował Jean Arp. Karierę artystyczną rozpoczął jako malarz i rysownik już w latach 20. XX w. Był członkiem stowarzyszenia Abstraction-Création. Tworzył monumentalne rzeźby, m.in. z okazji Światowej Wystawy w Montrealu, dla Stadionu Olimpijskiego w Meksyku, dla lotniska w Dallas, jego prace znajdują się na ulicach Nowego Jorku i wielu miast europejskich. Z technik malarskich najchętniej posługiwał się gwaszem. Przez wiele lat współpracował z paryską galerią i wydawnictwem Maeght, dla których wykonał kilka serii barwnych litografii.

Zdzisław STANEK (1925-1996). Malarz, związany z katowickim środowiskiem artystycznym, współzałożyciel Grupy St-53. Podobnie jak pozostałych członków Grupy St-53, fascynowała go twórczość i myśl teoretyczna Władysława Strzemińskiego. Początkowo inspirował się kubizmem , z czasem jego malarstwo rozwija się w kierunku abstrakcji, by znów powrócić do przedmiotu, któremu nadaje wręcz rzeźbiarską formę, modelując ją w drewnie i gipsie, i wzbogacając fakturę grubo nałożoną farbą. Artysta uczestniczył w licznych wystawach zbiorowych, miał wystawy indywidualne w Warszawie, Katowicach, Bytomiu i Szczecinie. Jego prace znajdują się m. in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Pomorza Zachodniego w Szczecinie, Muzeum w Toruniu, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Sztokholmie. Prace artysty z tak wczesnego okresu jak powyższy obraz na rynku antykwarycznym są dużą rzadkością

Litografia wg rysunku tuszem z lat 1956-1966, w katalogu wystawy: "Eugeniusz Eibisch. Obrazy olejne i rysunki", Muzeum Narodowe w Warszawie, 1967, nr kat. 108.


Eugeniusz EIBISCH (1896-1987). Malarz, rysownik, pedagog, związany ze środowiskiem École de Paris, członek ugrupowania Jednoróg i ZPAP. Swą twórczością nawiązywał do nurtu kolorystycznego. Studiował w krakowskiej ASP u J. Malczewskiego i W. Weissa (1912-1920). W latach 1922-1939 przebywał w Paryżu, gdzie aktywnie uczestniczył w tamtejszym życiu artystycznym, wystawiał na Salonach, w galeriach L. Zborowskiego i G. Bernheima. Po powrocie do kraju kierował katedrą rysunku w krakowskiej ASP, po wojnie był rektorem tej uczelni. W latach 1950-1969 uczył malarstwa w ASP w Warszawie. Początkowo interesował się doświadczeniami formistów, w okresie paryskim często nawiązywał do dramatycznej ekspresji malarstwa Soutine'a, by z czasem tworzyć kompozycje, w których zasadniczym elementem konstrukcyjnym stał się kolor. Malował studia portretowe kobiet, serie martwych natur i motywy pejzażowe.

Rajnhold Tomasz DOMIN (1913-1964). Rzeźbiarz związany ze śląskim środowiskiem artystycznym, uczeń Karola Laszczki, Edwarda Wittiga i Stanisława Popławskiego. Będąc synem kamieniarza od wczesnych lat przebywał w pracowni ojca. W 1935 rozpoczął studia na krakowskiej ASP, które ukończył po wojnie w roku akademickim 1946/1947. Był stypendystą fundacji im. Karola Miarki i P. Stelmacha. Lata okupacji spędził w pracowni ojca. Po wojnie rozpoczął działalność pedagogiczną, m.in. w katowickim oddziale krakowskiej ASP, z tą uczelnia związany był od 1948 do 1964. Przebywał wielokrotnie na stypendiach we Francji i we Włoszech. By doradcą artystycznym Kurii Diecezjalnej w Katowicach. Artysta miał pracownię w Chorzowie i jest autorem wielu chorzowskich pomników: Juliusza Ligonia (1949), Fryderyka Chopina (1949), Adama Mickiewicza (1958), popiersia Juliusza Słowackiego w holu I Liceum Ogólnokształcącego oraz płaskorzeźb stacji Drogi Krzyżowej w kościele św. Antoniego w Chorzowie. Uczestniczył w konkursie na pomnik Chopina w Warszawie, brał udział w wystawach okręgowych ZPAP w Katowicach.

Rzeźba po konserwacji, w załączeniu szczegółowa dokumentacja konserwatorska z 1994, wykonawcy: Monika Bogdanowska, Andrzej Tekielak, Anna Strużyńska, rzeczoznawcy: prof. Marian Paciorek, Rzeczoznawca MKiS ds. Konserwacji Rzeźby Polichromowanej, Maria Dayczak-Damasiewicz, Piotr Krasny.

Rzeźba ze zbiorów Henryka Bednarskiego (1907-1991), wybitnego lwowskiego kolekcjonera i bibliofila, autora tekstów z zakresu sztuki, architektury i archeologii, po wojnie zamieszkałego w Krakowie. W katalogu kolekcjonera poz. nr 39.

Autorzy dokumentacji konserwatorskiej w części "Opis stylistyczny" dostrzegają ogromny talent twórcy rzeźb św. Floriana i św. Wacława. Cechy znakomitego warsztatu w ich opinii są nieco bardziej widoczne w przedstawieniu św. Floriana. Z uwagi na brak atrybutów, poza strojem, jednoznaczne ustalenie kogo przedstawiają postacie, nie jest możliwe, niemniej założono, że stanowią wystrój jednego ołtarza. Świętych Floriana i Wacława bardzo często łączono razem, byli uważani za wtórnych patronów Polski. Niewiele zdołano ustalić na temat historii rzeźb. "Historia rzeźb nie jest znana. Podejmując próbę określenia autorstwa można domniemywać o ich pochodzeniu z klasztoru karmelitów w Przemyślu. Z pewnych względów wydaje się też słuszne przypuszczenie o ich pierwotnym usytuowaniu na niewielkim ołtarzu w kaplicy pałacowej. Zastanawia bowiem fakt ich bardzo dobrego stanu zachowania, świadczący o dbałości i opiece ich kolejnych właścicieli." (fragment z części: "Historia obiektów na podstawie materiałów źródłowych oraz na podstawie badań obiektu"). Program prac konserwatorskich zakładał ograniczenie ingerencji w obiekty, aby zachować ich charakterystyczne zniszczenia, świadczące o historii i autentyzmie. Na życzenie właściciela obiektów wykonano rekonstrukcję brakujących form rzeźbiarskich palców.

Rzeźba po konserwacji, w załączeniu szczegółowa dokumentacja konserwatorska z 1994, wykonawcy: Monika Bogdanowska, Andrzej Tekielak, Anna Strużyńska, rzeczoznawcy: prof. Marian Paciorek, Rzeczoznawca MKiS ds. Konserwacji Rzeźby Polichromowanej, Maria Dayczak-Damasiewicz, Piotr Krasny.


Rzeźba ze zbiorów Henryka Bednarskiego (1907-1991), wybitnego lwowskiego kolekcjonera i bibliofila, autora tekstów z zakresu sztuki, architektury i archeologii, po wojnie zamieszkałego w Krakowie. W katalogu kolekcjonera poz. nr 40.


Autorzy dokumentacji konserwatorskiej w części "Opis stylistyczny" dostrzegają ogromny talent twórcy rzeźb św. Floriana i św. Wacława. Cechy znakomitego warsztatu w ich opinii są nieco bardziej widoczne w przedstawieniu św. Floriana, doskonała znajomość anatomii, bogactwo i precyzja wykonania draperii, mogą świadczyć, iż rzeźba św. Floriana jest zapewne w całości dziełem autorskim, a św. Wacława, poza ogólną koncepcją, stanowi dzieło warsztatowe. "Stwierdzono ogromne podobieństwo przedstawienia św. Floriana z posągiem św. Jerzego zdobiącym fasadę św. Jura we Lwowie oraz z bozzettem do tego przedstawienia. Ich twórcą był Pinzel i powstały w latach 1751-61(?) Ponadto układ postaci św. Floriana, rozwiany płaszcz z charakterystycznym dla Pinzla tzw. ogonem, bogato opracowane włosy, a także sposób wyrzeźbienia twarzy i rodzaj podstawy w formie skał, pozwalają łączyć tę rzeźbę z anonimowym uczniem Pinzla. Uczeń ten, nieznany z nazwiska jest autorem ambony w kościele w Przemyślu (il. w zał.), rzeźby Matki Boskiej z Tarnopola oraz rzeźb zakonników - obecnie znajdujących się w Muzeum Diecezjalnym w Przemyślu (?) Autorem hipotezy dotyczącej autorstwa obu obiektów jest historyk sztuki mgr Piotr Krasny." (Fragment z części: "Opis inwentaryzacyjny - problem autorstwa"). Niewiele zdołano ustalić na temat historii rzeźb. "Historia rzeźb nie jest znana. Podejmując próbę określenia autorstwa można domniemywać o ich pochodzeniu z klasztoru karmelitów w Przemyślu. Z pewnych względów wydaje się też słuszne przypuszczenie o ich pierwotnym usytuowaniu na niewielkim ołtarzu w kaplicy pałacowej. Zastanawia bowiem fakt ich bardzo dobrego stanu zachowania, świadczący o dbałości i opiece ich kolejnych właścicieli." (fragment z części: "Historia obiektów na podstawie materiałów źródłowych oraz na podstawie badań obiektu"). Program prac konserwatorskich zakładał ograniczenie ingerencji w obiekty, aby zachować ich charakterystyczne zniszczenia, świadczące o historii i autentyzmie. Na życzenie właściciela obiektów wykonano rekonstrukcję brakujących form rzeźbiarskich palców.

Zygmunt BRACHMAŃSKI (1936-2024). Rzeźbiarz i medalier związany ze śląskim środowiskiem artystycznym. W latach 1953-1959 kształcił się w krakowskiej ASP uzyskując w 1959 dyplom u prof. Jerzego Bandury. Artysta jest autorem pomników, m. in. Wojciecha Korfantego w Katowicach, pomnika Harcerzy Września w Katowicach, statuetki Śląskiego Wawrzynu Literackiego, Lauru Konrada - Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuki Reżyserskiej "Interpretacje", rzeźb w Wojewódzkim Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie.

Figurka z prywatnych zbiorów doc. Józefa Ligęzy (1910-1972), wybitnego etnografa, folklorysty, zbieracza śląskich pieśni ludowych, w latach 1963-1972 dyrektora Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu.

Stefania Dretler-Flin - graficzka, malarka, autorka ceramiki artystycznej. Studiowała w krakowskiej PSSZ oraz w Académie Colarossi w Paryżu. Debiutowała w 1933, w latach wojennych mieszkała we Lwowie i w Warszawie. Po wojnie była członkiem krakowskiej grupy Dziewięciu Grafików.

Zygmunt Flin - architekt, rzeźbiarz i grafik. Podczas pobytu we Lwowie w latach 1933-1939 zajmował się grafiką reklamową. W latach 1943-45 był więźniem KL Auschwitz. Od roku 1954 uczestniczył w wystawach ceramiki i rzeźby w Polsce, a także w Pradze, Bolonii i Monachium.

Stanisława Felicja PIĘTKOWA (1907-1983). Tkaczka i ceramiczka, związana z krakowskim środowiskiem artystycznym, absolwentka Państwowej Szkoły Przemysłu Artystycznego w Krakowie na wydziale tkackim. Ceramiką zajęła się po 1951, prowadziła pracownię wspólnie z mężem, oraz samodzielnie po jego śmierci. Tworzyła dekoracyjne patery, misy, figurki.

Lit.: B. Banaś, "Wytwórnia Wyrobów Ceramicznych Steatyt w Katowicach", Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław, 2015, il. s. 63 il. 127 b s. 213.

Fason figurek jest przedwojenny, figurka dużego szarego słonia została pomalowana przez powojennego mistrza malarni w Zakładach Porcelany Bogucice, Maksymilian Woźnioka. W 1957 rozpoczął on pracę w Wytwórni Wyrobów Ceramicznych "Steatyt". (Lit.: "Porcelana firm 'Giesche' 'Czuday' 'Huta Franciszka'", wydawca Muzeum Historii Katowic, 2024)

(Por.: "Srebra i platery. Poradnik kolekcjonera", Wydawnictwo Arkady, 1998, s. 174).