Obraz z prywatnych zbiorów doc. Józefa Ligęzy (1910-1972), wybitnego etnografa, folklorysty, zbieracza śląskich pieśni ludowych, w latach 1963-1972 dyrektora Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu.


Paweł WRÓBEL (1913-1984). Górnik, jeden z najaktywniejszych członków koła plastyków amatorów przy ZDK kopalni "Wieczorek". W swoich obrazach przedstawiał pejzaże śląskie z charakterystycznymi kominami, hałdami, szybami kopalnianymi. Jego żywiołowe i niezwykle barwne scenki rodzajowe ukazują dzień powszedni i świąteczny mieszkańców górniczych osiedli. Artysta poza malarstwem uprawiał rzeźbę, jednak prac w drewnie i węglu pozostawił niewiele.

Obraz z prywatnych zbiorów doc. Józefa Ligęzy (1910-1972), wybitnego etnografa, folklorysty, zbieracza śląskich pieśni ludowych, w latach 1963-1972 dyrektora Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu.


Paweł WRÓBEL (1913-1984). Górnik, jeden z najaktywniejszych członków koła plastyków amatorów przy ZDK kopalni "Wieczorek". W swoich obrazach przedstawiał pejzaże śląskie z charakterystycznymi kominami, hałdami, szybami kopalnianymi. Jego żywiołowe i niezwykle barwne scenki rodzajowe ukazują dzień powszedni i świąteczny mieszkańców górniczych osiedli. Artysta poza malarstwem uprawiał rzeźbę, jednak prac w drewnie i węglu pozostawił niewiele.

Paweł WRÓBEL (1913-1984). Górnik, jeden z najaktywniejszych członków koła plastyków amatorów przy ZDK kopalni "Wieczorek". W swoich obrazach przedstawiał pejzaże śląskie z charakterystycznymi kominami, hałdami, szybami kopalnianymi. Jego żywiołowe i niezwykle barwne scenki rodzajowe ukazują dzień powszedni i świąteczny mieszkańców górniczych osiedli. Artysta poza malarstwem uprawiał rzeźbę, jednak prac w drewnie i węglu pozostawił niewiele.

Paweł WRÓBEL (1913-1984). Górnik, jeden z najaktywniejszych członków koła plastyków amatorów przy ZDK kopalni "Wieczorek". W swoich obrazach przedstawiał pejzaże śląskie z charakterystycznymi kominami, hałdami, szybami kopalnianymi. Jego żywiołowe i niezwykle barwne scenki rodzajowe ukazują dzień powszedni i świąteczny mieszkańców górniczych osiedli. Artysta poza malarstwem uprawiał rzeźbę, jednak prac w drewnie i węglu pozostawił niewiele.

Paweł WRÓBEL (1913-1984). Górnik, jeden z najaktywniejszych członków koła plastyków amatorów przy ZDK kopalni "Wieczorek". W swoich obrazach przedstawiał pejzaże śląskie z charakterystycznymi kominami, hałdami, szybami kopalnianymi. Jego żywiołowe i niezwykle barwne scenki rodzajowe ukazują dzień powszedni i świąteczny mieszkańców górniczych osiedli. Artysta poza malarstwem uprawiał rzeźbę, jednak prac w drewnie i węglu pozostawił niewiele.

Paweł WRÓBEL (1913-1984). Górnik, jeden z najaktywniejszych członków koła plastyków amatorów przy ZDK kopalni "Wieczorek". W swoich obrazach przedstawiał pejzaże śląskie z charakterystycznymi kominami, hałdami, szybami kopalnianymi. Jego żywiołowe i niezwykle barwne scenki rodzajowe ukazują dzień powszedni i świąteczny mieszkańców górniczych osiedli. Artysta poza malarstwem uprawiał rzeźbę, jednak prac w drewnie i węglu pozostawił niewiele.

Witold PAŁKA (1928-2013). Malarz, uczeń krakowskiej ASP w pracowniach E. Eibischa, J. Fedkowicza i W. Taranczewskiego, dyplom w 1953. Wieloletni przewodniczący Rady Artystycznej Malarzy w Zarządzie Okręgu ZPAP w Katowicach, członek grupy "Arkat". Mieszkał i pracował w Katowicach. Artysta był wytrawnym kolorystą, powtarzającym się motywem w jego obrazach są wnętrza teatralne, sale koncertowe, kawiarnie, miejsca spotkań wytwornych, eleganckich kobiet. Malarstwo religijne zawsze zajmowało ważne miejsce w jego twórczości, w latach 1966-1980 współpracował z Komisją Sztuki i Architektury Sakralnej Diecezji Katowickiej, artysta jest autorem dekoracji malarskich w wielu kościołach.

Nikifor KRYNICKI (1895-1968). Malarz samouk, przedstawiciel szkoły naiwnej, Łemko, najdawniejsze prace pochodzą sprzed 1920 roku, akwarela, gwasz, kredka. Tematyka: architektura, postacie Świętych, portrety, autoportrety, pejzaże.

Marianna WIŚNIOS (1909-1996). Malarka nieprofesjonalna, jako osoba bardzo religijna w swojej twórczości podejmowała tematykę sakralną, inspirowała się baśniami i swoją bogatą wyobraźnią. Malowanie było jej pasją, uprawiała go w każdej wolnej chwili przyozdabiając wszystko, co znalazła w swoim otoczeniu: płoty, domowe przedmioty, kamienie, malowała na workach po cemencie, na arkuszach papieru pakunkowego. Jej talentem zainteresowała się nauczycielka jej syna, Anna Grotowska, zachęcając Mariannę do dalszego malowania. Pierwszy raz swoje prace zaprezentowała w 1972 na wystawie twórców ludowych w Iłży, gdzie zdobyła wyróżnienie. W 1976 Muzeum Narodowe w Kielcach zorganizowało artystce pierwszą wystawę indywidualną. Jej prace trafiły do siedziby Światowej Organizacji Własności Intelektualnej w Genewie, Muzeum Polskiego w Rapperswilu i do licznych kolekcji prywatnych. Artystka została wyróżniona m.in. Dyplomem Honorowym Ministra Kultury i Sztuki oraz nagrodą im. Oskara Kolberga.

Tadeusz SADOWSKI (1915-1991). Rzeźbiarz, związany ze śląskim środowiskiem artystycznym. Kształcił się na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie u T. Niesiołowskiego i w pracowniach rzeźby Henryka Kuny i Stanisława Horno-Popławskiego. W 1938 wyjechał do Lwowa. W 1939 został zmobilizowany do 14 pułku Ułanów Jazłowieckich. Po ucieczce z niewoli w 1940 wrócił do Lwowa, gdzie projektował scenografie i kostiumy do przedstawień operowych. Po wojnie osiadł w Bytomiu. Jest autorem 621 prac rzeźbiarskich - monumentalnych rzeźb w parku miejskim, pomnika Moniuszki przed operą bytomska , popiersia Chopina, fontanny przy placu Akademickim, pomnika powstańców w Radzionkowie, licznych rzeźb sakralnych, elementów małej architektury miejskiej, tablic pamiątkowych. Prace artysty znajdują się w zbiorach Muzeum Śląskiego w Katowicach, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, a także w Szwajcarii, Kijowie i Charkowie.

Tadeusz SADOWSKI (1915-1991). Rzeźbiarz, związany ze śląskim środowiskiem artystycznym. Kształcił się na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie u T. Niesiołowskiego i w pracowniach rzeźby Henryka Kuny i Stanisława Horno-Popławskiego. W 1938 wyjechał do Lwowa. W 1939 został zmobilizowany do 14 pułku Ułanów Jazłowieckich. Po ucieczce z niewoli w 1940 wrócił do Lwowa, gdzie projektował scenografie i kostiumy do przedstawień operowych. Po wojnie osiadł w Bytomiu. Jest autorem 621 prac rzeźbiarskich - monumentalnych rzeźb w parku miejskim, pomnika Moniuszki przed operą bytomska , popiersia Chopina, fontanny przy placu Akademickim, pomnika powstańców w Radzionkowie, licznych rzeźb sakralnych, elementów małej architektury miejskiej, tablic pamiątkowych. Prace artysty znajdują się w zbiorach Muzeum Śląskiego w Katowicach, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, a także w Szwajcarii, Kijowie i Charkowie.

Kasper ŻELECHOWSKI (1863-1942). W latach 1879-1889 studiował w SSP w Krakowie m.in. u J. Matejki. Naukę kontynuował w latach 1889-1890 w Akademii monachijskiej u K. Rauppa. Był współautorem "Wielkiej Panoramy Tatr".

Kazimierz PODSADECKI (1904-1970). Malarz, fotografik, rysownik. Studia artystyczne odbył w Szkole Przemysłowej w Krakowie. Przyjaźnił się z Peiperem i Strzemińskim, współpracował z awangardowym czasopismem "Zwrotnica", był członkiem grupy a. r. i Praesens. W okresie międzywojennym uprawiał malarstwo abstrakcyjne, eksperymentował w zakresie fotografii. Po aresztowaniu artysty w 1941 większość jego prac z lat 1926-1939 została zniszczona przez Gestapo. Po wojnie był jednym z organizatorów ZPAP w Szczecinie. Był artystą wrażliwym na prądy awangardowe, we wczesnej twórczości ulegał wpływom kubizmu, jego powojenne barwne pejzaże i martwe natury nawiązują do osiągnięć postkubistycznych.

Jan Piotr HRYNKOWSKI (1891-1971). Studiował w latach 1909-1913 w krakowskiej ASP u S. Dębickiego i J. Pankiewicza a w latach 1921-22 w paryskiej Akademii Lotcha. Związany z Ekspresjonistami Polskimi, współorganizator Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg". Malował martwe natury, krajobrazy.

Hanna RUDZKA-CYBISOWA (1897-1988). Polska malarka związana z nurtem koloryzmu. Ukończyła studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem Miłosza Kotarbińskiego, a także Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie u Ignacego Pieńkowskiego i Józefa Pankiewicza. Weszła w skład ugrupowania Komitet Paryski, zwanego w skrócie "KP" - stąd nazywani byli kapistami. Jej zainteresowania artystyczne oscylowały wokół doświadczeń kolorystycznych francuskiego postimpresjonizmu.

Jan CYBIS (1897-1972). W latach 1919-1921 studiował w Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego we Wrocławiu u Ottona Müllera. Od 1921 roku studiował w ASP w Krakowie u J. Mehoffera, I. Pieńkowskiego i J. Pankiewicza. Był współzałożycielem Kapistów. Miał liczne wystawy w kraju i za granicą. Malował pejzaże, martwe natury, portrety, kwiaty.

Jan CYBIS (1897-1972). W latach 1919-1921 studiował w Akademii Sztuki i Przemysłu Artystycznego we Wrocławiu u Ottona Müllera. Od 1921 roku studiował w ASP w Krakowie u J. Mehoffera, I. Pieńkowskiego i J. Pankiewicza. Był współzałożycielem Kapistów. Miał liczne wystawy w kraju i za granicą. Malował pejzaże, martwe natury, portrety, kwiaty.

Wacław TARANCZEWSKI (1903-1987). Malarz i pedagog, kształcił się w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu, w latach 1922-1929 kontynuował studia w krakowskiej ASP u W. Jarockiego, F. Pautscha i F. Kowarskiego, był uczniem Kowarskiego także w warszawskiej ASP w latach 1929-1931. Był członkiem grupy Pryzmat, organizatorem Towarzystwa Współpracy Kulturalnej w Poznaniu. Odwiedził Paryż, Grecję i Włochy. W 1960 przeniósł się z Poznania do Krakowa, gdzie został profesorem malarstwa dekoracyjnego w tamtejszej ASP. Artysta często tworzył serie obrazów, powtarzając motyw kompozycyjny w różnych wariantach kolorystycznych i ujęciach. Swobodną konstrukcję kolorystyczną wczesnych martwych natur z czasem zastąpił jednolitymi, szerokimi plamami barwnymi, których dobór może świadczyć o matematycznej wręcz spekulacji w poszukiwaniu właściwych zestawień kolorystycznych. (Lit.: J. Pollakówna "Malarstwo polskie między wojnami 1918-1939", WAIF, Warszawa, 1982, s. 378).

Opinia Wacławy Milewskiej, historyka sztuki, Kraków, 25. 04. 2017.

Rysunki ze zbiorów Henryka Bednarskiego (1907-1991), wybitnego lwowskiego kolekcjonera i bibliofila, autora tekstów z zakresu sztuki, architektury i archeologii, po wojnie zamieszkałego w Krakowie. W katalogu kolekcjonera poz. nr 190.

W podsumowaniu swojej szczegółowej i wnikliwej analizy opiniowanych rysunków Wacława Milewska stwierdza niemal z pewnością, że prezentowane prace są dziełem Wojciecha Gersona. Prace powstały, gdy artysta był na studiach w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu (1853-1855). Na autorstwo Gersona wskazują, według opinii autorki, użyte środki techniczne, uprawiane przez artystę ilustratorstwo, tematyka fantastyczno-ludowa (baśń oparta jest na gminnym podaniu), adresowanie utworu do młodego odbiorcy: "Gerson posiadając oprócz talentu artystycznego także nieprzeciętne zdolności pedagogiczne, doceniał wartość edukacji najmłodszego pokolenia". Również Gersonowi przypisuje autorka opinii napisy na odwrociach dwóch rysunków - są to na rys. nr 1 data: "1854" i napis: "do bajki o żelaznym wilku", na rysunku nr 2 data "1854". Autorka opinii zauważa, że napisy są wyblakłe, ale na tyle czytelne, że można je porównać z napisami na innych rysunkach artysty.


Wojciech GERSON (1831-1901). Wybitny polski malarz, ilustrator, pedagog, krytyk artystyczny, animator życia artystycznego. W latach 1844-1850 kształcił się w warszawskiej SSP, gdzie związał się z grupą artystów skupionych wokół Marcina Olszyńskiego. Studia kontynuował w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych (1853-1855). W latach 1856-1858 naukę uzupełniał w Paryżu w pracowni L. Cognieta. Po powrocie do Warszawy zorganizował atelier dla skupionych wokół niego artystów, z którymi wspólnie przygotował Krajową Wystawę Sztuk Pięknych, z czasem przekształconą w Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. W latach 1872-1896 był głównym profesorem Klasy (Szkoły) Rysunkowej w Warszawie. Od 1867 uczył prywatnie w swojej pracowni. Wykształcił wielu wybitnych malarzy, jego uczniami byli m.in. K. Alchimowicz, J. Chełmoński, A. Kędzierski, A. Wierusz-Kowalski, S. Masłowski, E. Okuń, J. Pankiewicz, W. Podkowiński, J. Stanisławski, L. Wyczółkowski. Gerson uprawiał wszelkie techniki malarskie, z rzadka próbował litografii. Malował sceny rodzajowe, utrzymane w silnie realistycznej konwencji, ale nie stronił od sentymentalizmu i sielskości. Tworzył kompozycje historyczne i religijne, portrety, oraz pejzaże, szczególnie pejzaże tatrzańskie, które często uznawane są za ukoronowanie jego twórczości.

Rysunek ze zbiorów Henryka Bednarskiego (1907-1991), wybitnego lwowskiego kolekcjonera i bibliofila, autora tekstów dotyczących sztuki, archeologii i architektury.

Dr Bedřich Pacák (1846-1914) - jeden z najważniejszych polityków czeskich przełomu XIX i XX w., prawnik, polityk, działacz społeczny, osoba powszechnie szanowana. Od 1889 był członkiem Czeskiego Sejmu, od 1891 członkiem Rady Państwowej w Wiedniu. Jako minister bez teki był członkiem rządu Maxa Wladimira von Becka. Po nowych wyborach w 1907 roku utracił ten urząd.


Kazimierz SICHULSKI (1879-1942). Był uczniem Leona Wyczółkowskiego, Józefa Mehoffera i Stanisława Wyspiańskiego podczas studiów na Akademii Sztuk Pięknych w latach 1900-1908. Kształcił się również za granicą, m.in. w Wiedniu i Paryżu. W latach 1920-1930 wykładał w lwowskiej Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego, a następnie dziewięć lat pełnił funkcję profesora krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W jego twórczości dominowała tematyka huculska; wesela, powroty nowożeńców, pasterki, sceny ludowe w baśniowym wydaniu. Wykonywał liczne karykatury do czasopism i w Jamie Michalika, podkreślając przywary znanych postaci z krakowskiego świata artystycznego oraz galicyjskiej polityki. Znany był również z licznych pejzaży, martwych natur, scen religijnych, obrazów historycznych, projektów mozaik i witraży. Charakteryzowała go malarskość, witalność, śmiałość kreski i barw. Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych w Krakowie, Warszawie, Łodzi.

Kazimierz SICHULSKI (1879-1942). Był uczniem Leona Wyczółkowskiego, Józefa Mehoffera i Stanisława Wyspiańskiego podczas studiów na Akademii Sztuk Pięknych w latach 1900-1908. Kształcił się również za granicą, m.in. w Wiedniu i Paryżu. W latach 1920-1930 wykładał w lwowskiej Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego, a następnie dziewięć lat pełnił funkcję profesora krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W jego twórczości dominowała tematyka huculska; wesela, powroty nowożeńców, pasterki, sceny ludowe w baśniowym wydaniu. Wykonywał liczne karykatury do czasopism i w Jamie Michalika, podkreślając przywary znanych postaci z krakowskiego świata artystycznego oraz galicyjskiej polityki. Znany był również z licznych pejzaży, martwych natur, scen religijnych, obrazów historycznych, projektów mozaik i witraży. Charakteryzowała go malarskość, witalność, śmiałość kreski i barw. Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych w Krakowie, Warszawie, Łodzi.

Kazimierz SICHULSKI (1879-1942). Był uczniem Leona Wyczółkowskiego, Józefa Mehoffera i Stanisława Wyspiańskiego podczas studiów na Akademii Sztuk Pięknych w latach 1900-1908. Kształcił się również za granicą, m.in. w Wiedniu i Paryżu. W latach 1920-1930 wykładał w lwowskiej Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego, a następnie dziewięć lat pełnił funkcję profesora krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W jego twórczości dominowała tematyka huculska; wesela, powroty nowożeńców, pasterki, sceny ludowe w baśniowym wydaniu. Wykonywał liczne karykatury do czasopism i w Jamie Michalika, podkreślając przywary znanych postaci z krakowskiego świata artystycznego oraz galicyjskiej polityki. Znany był również z licznych pejzaży, martwych natur, scen religijnych, obrazów historycznych, projektów mozaik i witraży. Charakteryzowała go malarskość, witalność, śmiałość kreski i barw. Jego prace znajdują się w kolekcjach muzealnych w Krakowie, Warszawie, Łodzi.

Obraz ze zbiorów Henryka Bednarskiego (1907-1991), wybitnego lwowskiego kolekcjonera i bibliofila, autora tekstów z zakresu sztuki, architektury i archeologii, po wojnie zamieszkałego w Krakowie. W katalogu kolekcjonera poz. nr 199.


T. KRASIŃSKI (XIXw.). Artysta jest autorem "Portretu J. Słowikowskiego", sygnowanego, z datą 1855, znajdującego się w kolekcji Muzeum Okręgowego w Rzeszowie. W rzeszowskim muzeum znajduje się również przypisywany T. Krasińskiemu "Portret Pauliny Przychodzkiej".

Obraz z kolekcji księdza infułata Stanisława Świerczyńskiego (1931-2023), wieloletniego duszpasterza polonijnego i rektora Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii, naczelnego kapelana ZHP poza krajem. Obraz został ofiarowany ks. Świerczyńskiemu z okazji jego 30-lecia kapłaństwa. Obecnie obraz znajduje się w zbiorach rodziny księdza infułata.


Wojciech KOSSAK (1854-1942). Syn i uczeń Juliusza Kossaka. Studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w Akademii Monachijskiej oraz w Paryżu. W latach 1895-1902 pracował dla Cesarza Wilhelma II i dla dworu Franciszka Józefa II. W 1913 r. objął stanowisko profesora malarstwa w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Malarz scen batalistycznych i historycznych. Przedstawiał w obrazach polskich ułanów, szwoleżerów, legionistów na tle wydarzeń historycznych. Malował z upodobaniem i znawstwem konie.

Obraz ze zbiorów Henryka Bednarskiego (1907-1991), wybitnego lwowskiego kolekcjonera i bibliofila, autora tekstów z zakresu sztuki, architektury i archeologii, po wojnie zamieszkałego w Krakowie. W katalogu kolekcjonera poz. nr 399 z datą w opisie: 1914.


Stanisław JANOWSKI (1866-1942). Malarz, ilustrator i scenograf. Malarstwo studiował w SSP w Krakowie u F. Szynalewskiego, I. Jabłońskiego i W. Łuszczkiewicza w latach 1882-1886. Studia w Akademii Monachijskiej u J.C. Hertericha i A. Liezen-Mayera pomiędzy 1887 a 1890 rokiem. Wielokrotnie podróżował po Włoszech. W latach 1914-1915 brał udział w walkach I i II Brygady Legionów Polskich. Z tego okresu pochodzą liczne rysunki i akwarele ze scenami walk i życia obozowego. Od 1921 roku mieszkał w Krakowie. Członek rzeczywisty krakowskiego i lwowskiego TPSP oraz TZSP.

Lionel Noel ROYER (1852-1926). Francuski malarz akademicki, uczeń Alexandra Cabanela i Williama Bouguereau w paryskiej École Nationale Supérieure des Beaux-Arts . Debiutował w Salonie w 1874, w 1882 roku otrzymał nagrodę Prix de Rome w dziedzinie malarstwa. Malował sceny mitologiczne, religijne i historyczne, a także portrety.

Podobną pieczęcią został opatrzony "Portret dr. Edwarda Wertheima. Porucznika Legionów Polskich" autorstwa L. Gottlieba, w zbiorach Muzeum Historii Żydów Polskich; źródło: https://culture.pl/pl/tworca/leopold-gottlieb#popup.

Leopold Gottlieb, zwany "malarzem I Brygady" wykonał około 1000 portretów legionowych, były to rysunki, ok. 30 prac graficznych (głównie litografii), akwarele, obrazy olejne, fotografie. W wydanej w Zurichu w 1916 "Tece Legionów Polskich" znalazły się 24 litografie wykonane na podstawie przywiezionych z frontu wołyńskiego rysunków. Artysta do Zurichu przybył bezpośrednio z frontu, widniejące na 12 grafikach przy sygnaturze daty poświadczają, że rysunki powstały podczas działań wojennych. (źródło: https://wmuzeach.pl/kolekcje/muzeum-historii-zydow-polskich-polin_1/legiony-polskie-leopolda-gottlieba_168) Prezentowany rysunek został nabyty na targu staroci w Zurichu ok. 2020.


Leopold GOTTLIEB (1879-1934). Najmłodszy brat Maurycego Gottlieba, wybitnego malarza dziewiętnastowiecznego pochodzenia żydowskiego. Studia artystyczne odbył w latach 1896-1902 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Malczewskiego i T. Axentowicza. Naukę kontynuował w Monachium w pracowni A. Ažbego. W 1904 r. zamieszkał na stałe w Paryżu. Był członkiem wiedeńskiego "Haagenbundu" i inicjatorem powstania krakowskiej "Grupy Pięciu" (1905). W latach 1917-1919 uczestniczył w wystawach formistów. W Paryżu związany był ze środowiskiem Montparnasse'u, szczególnie blisko z M. Kislingiem i E. Zakiem.

Wojciech WEISS (1875-1950). W latach 1891 -1895 studiował w krakowskiej SSP, najpierw u W. Łuszczkiewicza i J. Matejki, później w pracowni L. Wyczółkowskiego. W 1999 roku wyjechał do Paryża, gdzie później wielokrotnie powracał. W l. 1901 i 1902 kontynuował naukę w Rzymie i Florencji. W 1907 r. rozpoczął pracę w krakowskiej ASP, z którą związał się do końca życia; trzykrotnie pełnił funkcję rektora. W młodości uległ fascynacji dekadenckim nastrojem wypływającym od Stanisława Przybyszewskiego, malując sceny rodem z francuskich kawiarń oraz podejmując tematykę końca życia. W swojej twórczości inspirował się różnymi nurtami i stylistykami malarskimi - realizmem, impresjonizmem, postimpresjonizmem, nabizmem, fowizmem, symbolizmem. Po 1908 r. twórczość skoncentrował głównie na problemach luminizmu malując w manierze postimpresjonistycznej. W okresie międzywojennym zasłynął jako malarz oddających cechy psychologiczne, wyrazistych warsztatowo portretów i ukazujących piękno kobiecego ciała aktów. Od 1915 r. malował przede wszystkim rozsłonecznione kalwaryjskie pejzaże i martwe natury. Interesował się impresjonizmem jako kierunkiem polegającym na zestawianiu szerokich plam barwnych, częściowych uproszczeniach formy, zagadnieniach sztucznego światła, swobodnej fakturze, pleneryzmem wymagającym rozjaśniania palety. Większość obrazów skłania się jednak bardziej w stronę postimpresjonizmu niż impresjonizmu, zwłaszcza charakterystycznego stylu Cezanne'a, skupiając się na kolorystyce, a pomijając prekubistyczną formę, pozostając tym samym przy znacznym realizmie. Jego dzieła eksponowane były na wystawach indywidualnych i zbiorowych. Jedna z najsłynniejszych odbyła się w 1916 roku w gmachu TPSP w Krakowie, stając się prawdziwą rewelacją w środowisku artystycznym. Weiss zaprezentował tam wirtuozerię malarską oraz znakomitą biegłość rysunku. Obrazy tego cenionego artysty obecnie znajdują się w licznych kolekcjach państwowych i prywatnych.

Michał STAŃKO (1901-1969). Malarz, pejzażysta tatrzański. Urodzony w Sosnowcu, młode lata spędził w Miechowie. W czasie I wojny walczył w Legionach. Ok. 1930 osiadł w Zakopanem, gdzie m.in. współpracował z Januszem Kotarbińskim przy polichromii w zakopiańskim kościele parafialnym. W 2 połowie lat trzydziestych mieszkał w Sosnowcu. Był członkiem Szczepu Rogate Serce Stanisława Szukalskiego. Jako ochotnik brał udział w kampanii wrześniowej 1939. W latach 1942-43 wykonywał polichromię w kościele w Koziegłowach k. Częstochowy. Krótko pracował w Strzelcach Opolskich w tamtejszym Wydziale Kultury. Po wojnie związał się ze śląskim środowiskiem artystycznym, pozostając w bliskim kontakcie z Zakopanem, gdzie mieszkał i miał pracownię. Najchętniej podejmował tematykę pejzażową, malował również martwe natury i akty, posługując się technika olejną, rzadziej akwarelą.

Obraz zakupiony w salonie Desy w Katowicach w 1983.


Soter JAXA-MAŁACHOWSKI (1867-1952). Malarz, wybitny marynista, pochodzący z kresów wschodnich. kształcił się w szkole rysunkowej w Odessie, następnie studiował w krakowskiej SSP pod kierunkiem F. Cynka, I. Jabłońskiego i W. Łuszczkiewicza. Od 1894 kontynuował naukę w szkole Rysunku i Malarstwa w Monachium. Po powrocie do kraju osiadł na stałe w Krakowie, skąd na dwa lata przeprowadził się do Zakopanego. Malował przede wszystkim krajobrazy - pejzaże morskie (znad Bałtyku i Morza Śródziemnego - pamiątki z licznych podróży do Włoch), widoki tatrzańskie, nokturny i zaułki krakowskie, rzadko portrety. Największym powodzeniem cieszyły się jego obrazy marynistyczne. Malował w technice olejnej, akwarelowej, a także gwaszem i pastelami. Był członkiem TZSP w Warszawie. Uczestniczył w wielu wystawach w Krakowie (tu miał kilka wystaw indywidualnych), Warszawie, we Lwowie, Łodzi, Poznaniu i Lublinie.

Adam SETKOWICZ (1876-1945). W latach 1897 - 1898 kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Teodora Axentowicza. Malował sceny rodzajowe - często zaprzęgi, sanie, konie i śniegi nawiązując w tych obrazach do dzieł Fałata, Wierusza-Kowalskiego czy Brandta.

Soter JAXA-MAŁACHOWSKI (1867-1952). Malarz, wybitny marynista, pochodzący z kresów wschodnich. kształcił się w szkole rysunkowej w Odessie, następnie studiował w krakowskiej SSP pod kierunkiem F. Cynka, I. Jabłońskiego i W. Łuszczkiewicza. Od 1894 kontynuował naukę w szkole Rysunku i Malarstwa w Monachium. Po powrocie do kraju osiadł na stałe w Krakowie, skąd na dwa lata przeprowadził się do Zakopanego. Malował przede wszystkim krajobrazy - pejzaże morskie (znad Bałtyku i Morza Śródziemnego - pamiątki z licznych podróży do Włoch), widoki tatrzańskie, nokturny i zaułki krakowskie, rzadko portrety. Największym powodzeniem cieszyły się jego obrazy marynistyczne. Malował w technice olejnej, akwarelowej, a także gwaszem i pastelami. Był członkiem TZSP w Warszawie. Uczestniczył w wielu wystawach w Krakowie (tu miał kilka wystaw indywidualnych), Warszawie, we Lwowie, Łodzi, Poznaniu i Lublinie.

Soter JAXA-MAŁACHOWSKI (1867-1952). Malarz, wybitny marynista, pochodzący z kresów wschodnich. kształcił się w szkole rysunkowej w Odessie, następnie studiował w krakowskiej SSP pod kierunkiem F. Cynka, I. Jabłońskiego i W. Łuszczkiewicza. Od 1894 kontynuował naukę w szkole Rysunku i Malarstwa w Monachium. Po powrocie do kraju osiadł na stałe w Krakowie, skąd na dwa lata przeprowadził się do Zakopanego. Malował przede wszystkim krajobrazy - pejzaże morskie (znad Bałtyku i Morza Śródziemnego - pamiątki z licznych podróży do Włoch), widoki tatrzańskie, nokturny i zaułki krakowskie, rzadko portrety. Największym powodzeniem cieszyły się jego obrazy marynistyczne. Malował w technice olejnej, akwarelowej, a także gwaszem i pastelami. Był członkiem TZSP w Warszawie. Uczestniczył w wielu wystawach w Krakowie (tu miał kilka wystaw indywidualnych), Warszawie, we Lwowie, Łodzi, Poznaniu i Lublinie.

Eugeniusz DZIERZENCKI (1905-1990). Malarz, związany z sopockim środowiskiem artystycznym. Studiował w warszawskiej ASP u Wyczółkowskiego i Skoczylasa. Jest autorem pejzaży marynistycznych z okolic Gdańska, Gdyni i Sopotu.

Eugeniusz DZIERZENCKI (1905-1990). Malarz, związany z sopockim środowiskiem artystycznym. Studiował w warszawskiej ASP u Wyczółkowskiego i Skoczylasa. Jest autorem pejzaży marynistycznych z okolic Gdańska, Gdyni i Sopotu.

Jan RUBCZAK (1884-1942). Malarz i grafik. Studiował w krakowskiej ASP pod kierunkiem F. Cynka i J. Pankiewicza. Studia kontynuował w Lipsku i w Paryżu, gdzie przez kilka lat po studiach mieszkał i prowadził własną szkołę graficzną. Po powrocie do Krakowa kontynuował pracę pedagogiczną w Wolnej Szkole Malarstwa i w katedrze grafiki na ASP. Był współzałożycielem Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg". Wiele wystawiał, brał udział w paryskich Salonach. Malował pejzaże, dekoracyjne martwe natury, często posługując się akwarelą. Jego twórczość pozostawała pod wpływem francuskiego postimpresjonizmu. Aresztowany w Domu Plastyków w Krakowie, został przewieziony do obozu Auschwitz-Birkenau i rozstrzelany w roku 1942.

Wojciech WEISS (1875-1950). W latach 1891 -1895 studiował w krakowskiej SSP, najpierw u W. Łuszczkiewicza i J. Matejki, później w pracowni L. Wyczółkowskiego. W 1999 roku wyjechał do Paryża, gdzie później wielokrotnie powracał. W l. 1901 i 1902 kontynuował naukę w Rzymie i Florencji. W 1907 r. rozpoczął pracę w krakowskiej ASP, z którą związał się do końca życia; trzykrotnie pełnił funkcję rektora. W młodości uległ fascynacji dekadenckim nastrojem wypływającym od Stanisława Przybyszewskiego, malując sceny rodem z francuskich kawiarń oraz podejmując tematykę końca życia. W swojej twórczości inspirował się różnymi nurtami i stylistykami malarskimi - realizmem, impresjonizmem, postimpresjonizmem, nabizmem, fowizmem, symbolizmem. Po 1908 r. twórczość skoncentrował głównie na problemach luminizmu malując w manierze postimpresjonistycznej. W okresie międzywojennym zasłynął jako malarz oddających cechy psychologiczne, wyrazistych warsztatowo portretów i ukazujących piękno kobiecego ciała aktów. Od 1915 r. malował przede wszystkim rozsłonecznione kalwaryjskie pejzaże i martwe natury. Interesował się impresjonizmem jako kierunkiem polegającym na zestawianiu szerokich plam barwnych, częściowych uproszczeniach formy, zagadnieniach sztucznego światła, swobodnej fakturze, pleneryzmem wymagającym rozjaśniania palety. Większość obrazów skłania się jednak bardziej w stronę postimpresjonizmu niż impresjonizmu, zwłaszcza charakterystycznego stylu Cezanne'a, skupiając się na kolorystyce, a pomijając prekubistyczną formę, pozostając tym samym przy znacznym realizmie. Jego dzieła eksponowane były na wystawach indywidualnych i zbiorowych. Jedna z najsłynniejszych odbyła się w 1916 roku w gmachu TPSP w Krakowie, stając się prawdziwą rewelacją w środowisku artystycznym. Weiss zaprezentował tam wirtuozerię malarską oraz znakomitą biegłość rysunku. Obrazy tego cenionego artysty obecnie znajdują się w licznych kolekcjach państwowych i prywatnych.

Tadeusz ZAMIAR (1905-1966). Działał w Katowicach zarówno przed jak i po II Wojnie Światowej. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na kierunku malarstwo, studia w latach 1928-1932.Członek Związku Polskich Artystów Plastyków. Do ulubionych tematów artysty należały akty, pejzaże, martwe natury.

Józef MĘCINA-KRZESZ (1860-1934). Studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jana Matejki (1877-1884), pogłębione w Paryżu pracownia J.P. Laurensa. W latach 1882-1892 wystawiał swoje prace oficjalnie na Salonach; w roku 1889 uzyskał Mention Honorable za portret E. Chojeckiego. Wykonywał ilustracje do pism "Illustration" i "Figaro illustre". Malował obrazy o tematyce historycznej, sceny rodzajowe, religijne liczne portrety. prace wystawiał w wielu wystawach w kraju i za granicą, gdzie cieszyły się wielkim wzięciem (Paryż, Petersburg, Kijów, Budapeszt, Berlin).

Wincenty WODZINOWSKI (1866-1940). Malarz, uczeń Gersona (1880-1881) oraz krakowskiej SSP (1881-1889) w pracowni Loefflera, Matejki i Łuszczkiewicza. Studia uzupełniał w akademii monachijskiej. W 1892 wrócił do kraju i osiadł w Swoszowicach k. Krakowa. W latach 1896-1916 uczył malarstwa na Wyższych Kursach dla Kobiet im. Baranieckiego. Tematyka jego prac to najczęściej malowane żywiołowo i z humorem sceny związane z folklorem podkrakowskiej wsi, kompozycje alegoryczne oraz portrety.

Stanisław Ignacy FABIJAŃSKI PORAJ (1865-1947). W roku 1880 studiował w pracowni rzeźbiarza Leonarda Marconiego we Lwowie, w latach 1883-1888 w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach: F. Szynalewskiego, I. Jabłońskiego, W. Łuszczkiewicza, F. Cynka, L. Loefflera i J. Matejki, jak również w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u A. Wagnera. Wystawiał w TPSP w Krakowie i TZSP w Warszawie. Malował widoki Krakowa, sceny historyczne, symboliczne i portrety.

Obraz ze zbiorów Henryka Bednarskiego (1907-1991), wybitnego lwowskiego kolekcjonera i bibliofila, autora tekstów dotyczących sztuki, archeologii i architektury. W katalogu kolekcjonera poz. nr 185.


Alfred KAMIENOBRODZKI (1844-1922). Architekt i malarz, rysunku uczył się pod kierunkiem Leona Dembowskiego w Krakowie, studia architektoniczne odbył na politechnice w Wiedniu. Był uczestnikiem Powstania Styczniowego. We Lwowie, gdzie mieszkał miał swoje biuro architektoniczne. W 1894 na Powszechnej Wystawie Krajowej we Lwowie otrzymał złoty medal. Był członkiem krakowskiego TPSP. Jego prace malarskie to głównie pejzaże, widoki architektoniczne, studia wnętrz wykonane najczęściej w technice akwareli.

Obraz ze zbiorów Henryka Bednarskiego (1907-1991), wybitnego lwowskiego kolekcjonera i bibliofila, autora tekstów z zakresu sztuki, architektury i archeologii, po wojnie zamieszkałego w Krakowie. W katalogu kolekcjonera poz. nr 398.


Ignacy PIEŃKOWSKI (1877-1948). Malarz, grafik, pedagog. Kształcił się warszawskiej Klasie Rysunkowej Gersona, studia malarskie kontynuował w krakowskiej SSP u Axentowicz i Wyczółkowskiego, oraz w Monachium i Paryżu. Rok przebywał w Rzymie, cztery lata spędził w Paryżu, odwiedził Włochy. Po powrocie do Warszawy objął profesurę w tamtejszej SSP, a po I wojnie został profesorem krakowskiej ASP. Jego uczniami byli m.in. Brzozowski, Cybis, Kantor, Larisch. Znany głównie z martwych natur i portretów, malował również pejzaże, kompozycje symboliczne (we wczesnej twórczości), religijne, zajmował się grafiką.

Józef KIDOŃ (1890-1968). Malarz, urodzony na Śląsku Cieszyńskim. Studiował we Lwowie u Batowskiego i Kwiatkowskiego. Następnie uczył się w Paryżu i Amsterdamie. W 1919 brał udział w obronie Lwowa. W 1920 zamieszkał na Helu. Podróżował do Włoch, odwiedził m.in. Wenecję, Florencję, Neapol i Rzym. Po powrocie w 1927 zamieszkał na stałe w Katowicach. Swoje prace wystawiał m.in. w Katowicach, Warszawie i we Lwowie. Malował portrety, głównie kobiece, a także kwiaty i pejzaże. Stosował technikę olejną i pastelową

Obraz był prezentowany na wystawie obrazów i rzeźb w Katowicach w 1929 ("Nabożeństwo majowe w domu górnośląskim"), oraz w 1931 na wystawie polskiej sztuki religijnej na Śląsku.

W zbiorach Muzeum Historii Katowic znajduje się pocztówka z reprodukcją obrazu "Nabożeństwo majowe", wydana nakładem krakowskiego Wydawnictwa "Powściągliwość i Praca" wspólnoty michalitów. Pocztówka z datą 8. IX. 1953, pisana przez samego Juliusza Ligonia, informuje, że prezentowany na niej obraz przedstawia rodziców artysty, Ligoń nadmienia również, że obraz zaginął w czasie wojny.


Stanisław LIGOŃ (1879-1954). Malarz, rysownik, pisarz, wybitny śląski działacz społeczny. Był synem Jana, górnośląskiego pisarza i poety, wnukiem Juliusza, polskiego działacza społecznego Górnego Śląska, publicysty i poety. Kształcił się w krakowskiej Państwowej Szkole Przemysłowej, w latach 1900-1903 kontynuował naukę w Berlinie, gdzie nawiązał kontakt z polskim środowiskiem artystycznym. Po powrocie z Berlina pracował jako ilustrator w wydawnictwie Karola Miarki. Od 1911 kontynuował studia w krakowskiej ASP u Józefa Mehoffera i Jacka Malczewskiego. W latach 1914-1917 w Truskolasach, w powiecie kłobuckim, malował polichromię na stropie prezbiterium kościoła św. Mikołaja. Tworzył obrazy i polichromie w kościołach podczęstochowskich, malował pejzaże i portrety. Po powrocie z wojska (został wcielony do armii niemieckiej w 1917) rozpoczął współpracę z czasopismem satyrycznym "Kocynder" i zaangażował się w akcję propagandową powrotu Śląska do Polski (pracował w dziale propagandy Polskiego Komitetu Plebiscytowego). Publikował własne teksty i rysunki satyryczne pod pseudonimem Karlik, Karlik z Kocyndra, był autorem plakatów plebiscytowych. W latach 1923-1928 był nauczycielem rysunku w katowickim Państwowy Gimnazjum im. Adama Mickiewicza. Od 1927 pracował w rozgłośni Polskiego Radia w Katowicach , w 1929 wraz z Józefem Kidoniem i Pawłem Stellerem utworzył Związek Zawodowy Artystów Plastyków na Śląsku, którego został prezesem. Organizował liczne wystawy na Śląsku. W czasie II wojny był zmuszony opuścić kraj. Do Katowic wrócił w 1946, pracował w Radiu Katowice, od 1949 był członkiem Związku Literatów Polskich.

Obraz ze zbiorów Henryka Bednarskiego (1907-1991), wybitnego lwowskiego kolekcjonera i bibliofila, autora tekstów z zakresu sztuki, architektury i archeologii, po wojnie zamieszkałego w Krakowie.


Ludwik MISKY (1884-1938). Malarz i grafik, wybitny kolorysta. Studiował w krakowskiej ASP w pracowniach Cynka, Wyczółkowskiego, Pankiewicza, Mehoffera i Stanisławskiego, naukę kontynuował w Dreźnie, Lipsku, Berlinie i Wiedniu. Był członkiem Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg". W pejzażach inspirował się twórczością Stanisławskiego. Malował martwe natury, motywy architektoniczne, portrety. Poza malarstwem sztalugowym i grafiką zajmował się projektowaniem tkanin.

Irena NOWAKOWSKA-ACEDAŃSKA (1906-1983). Malarka i graficzka, przed wojną związana z lwowskim środowiskiem artystycznym, od 1946 mieszkała w Gliwicach. Kształciła się w Szkole Technicznej, Wydział Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego we Lwowie, którą ukończyła w 1932. Lata lwowskie to głównie tematyka architektury zabytkowej Lwowa i okolicznych miast, okres powojenny stanowi kontynuację fascynacji architektonicznych artystki, wzbogaconą o pejzaż przemysłowy, martwe natury i kwiaty. Większość jej prac to cykle związane z widokami Gliwic, Warszawy, Krakowa, Opola, Bielska, a także pejzaże z wakacyjnych podróży do Bułgarii i na Węgry. Malowała obrazy olejne, akwarele, wiele miejsca poświęciła rysunkowi. Z technik graficznych uprawiała drzeworyt i linoryt.

Roman SZCZERZYŃSKI (1908-1958). Malarz, grafik, pedagog, urodzony w Bielsku Białej, związany z artystycznym środowiskiem Śląska i Zagłębia. Studiował w warszawskiej ASP (1936). W czasie okupacji był więźniem obozów koncentracyjnych. Poza twórczością artystyczną pracował jako pedagog w szkołach, a także w katowickim Pałacu Młodzieży. Był członkiem ZPAP. Uczestniczył w wystawach zbiorowych w Polsce, ZSRR, Bułgarii, Rumunii i Czechach. Tematami jego prac były pejzaże, motywy architektoniczne, portrety, uprawiał malarstwo abstrakcyjne. W swej twórczości chętnie nawiązywał do osiągnięć francuskiego postimpresjonizmu i taszyzmu.

Jerzy DUDA-GRACZ (1941-2004). Malarz, grafik. Dyplom ASP w Krakowie na Wydziale Grafiki w Katowicach uzyskał w 1968. Artysta ma w swoim dorobku liczne wystawy indywidualne i zbiorowe na całym świecie. Reprezentował Polskę w 1984 na 41. Biennale Sztuki w Wenecji, w 1986 i 1987 na Targach Sztuki w Wenecji. Malował alegoryczno-groteskowe sceny rodzajowe i pejzaże.