Kajetan KOSIŃSKI (1847-1935). Malarz, pedagog, uczeń akademii wiedeńskiej (1866-1869), naukę kontynuował w Monachium w 1869. Pracował jako nauczyciel rysunku w Śniatyniu, Drohobyczu i Krakowie. Od 1877 był profesorem rysunku w Wyższej Szkole Realnej w Stryju, a od 1893 w Krakowie. W ostatnich latach życia mieszkał we Lwowie. Wystawiał m. in. w lwowskim i krakowskim TPSP, w TZSP w Warszawie. Najchętniej podejmował tematykę rodzajową, malował sceny z życia wsi, pejzaże, martwe natury. Wiele prac artysty spłonęło w czasie pożaru Stryja w 1887.

Franciszek Ksawery LAMPI (1792-1852). Naukę rozpoczętą u ojca, Jana Chrzciciela Lampiego, kontynuował w akademii wiedeńskiej. Opuścił to miasto ok. 1814 r. i przez Węgry, gdzie malował portrety, znalazł się w Polsce. Z Warszawy wyjeżdżał w celach zarobkowych do innych miast zagranicznych i polskich, m.in. do Krakowa, gdzie przebywał w latach 1817-18. W 1840 ogłaszał się w Gazecie krakowskiej jako nauczyciel rysunku. Wśród jego uczniów byli P. Michałowski i W. Stattler. Zdobył rozgłos jako portrecista. Malował również kompozycje o tematyce religijnej i mitologicznej, a także fantastyczne pejzaże, nieraz ze sztafażem osadzonym w umownej scenerii i romantycznej nastrojowości. W zbiorach muzealnych zachowały się m.in. Pożar statku (MN w Kielcach), akwarelowe Ruiny zamku w Ogrodzieńcu (MNK), w Lublinie Pejzaż z wodospadem i Krajobraz skalisty z ruinami zamku, MNW - dwa górskie Krajobrazy z wodospadem, Krajobraz romantyczny, Rozbitkowie u brzegów morza, Ratowanie rozbitków.

Jerzy POGORZELSKI (1926-2003). Malarz, urodzony w Kulbakach koło Grodna, w latach 1947-1953 kształcił się w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Mińsku, w pracowni prof. Suchowierchowa (dyplom w 1953). W 1958 na podstawie umowy o repatriacji Polaków przyjechał do kraju i osiadł w Częstochowie. Był członkiem ZPAP i Associacion Internationale des Arts Plastiques. Miał ponad 20 wystaw indywidualnych w Polsce i zagranicą, uczestniczył w ponad 70 wystawach zbiorowych. Jest autorem pejzaży, martwych natur, portretów. "Kolor, przede wszystkim kolor ma dla mnie znaczenie. Zawsze zresztą fascynowali mnie impresjoniści. To jest mówiło się w środowisku stara, przebrzmiała historia, ale ja nigdy nie uganiałem się za modą i doszedłem do wniosku, że mimo wszystko, mimo chwil załamań , trzeba pozostać wiernym sobie". ("Pamięć i obraz. Jerzy Pogorzelski malarstwo i rysunek", Miejska Galeria Sztuki w Częstochowie, Częstochowa 2007, ss. 15, 95).

Antoni CHRZANOWSKI (1905-2000). Malarz, architekt. Uczeń Alfreda Terleckiego i Leona Wyczółkowskiego. Malował pejzaże, kwiaty, motywy architektoniczne. Od 1945 r. członek ZPAP.

Erno ERB (1890-1943). Malarz, związany z lwowskim środowiskiem artystycznym. Był niezwykle utalentowanym samoukiem, którego twórczość porównywano z malarstwem Maksa Liebermanna. Jego kompozycje olejne o charakterystycznej grubej fakturze, malowane swobodnymi pociągnięciami pędzla, to najczęściej pejzaże miejskie, motywy rodzajowe z kobietami na targu, ukraińskie typy ludowe, martwe natury.

Alfons KARPIŃSKI (1875-1961). W latach 1891-99 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Floriana Cynka, Izydora Jabłońskiego, Wincentego Łuszczkiewicza i Leona Wyczółkowskiego. Edukację artystyczną uzupełniał w pracowni Ažbego w Monachium (1903). W latach 1904-07 kontynuował naukę w ASP w Wiedniu u Kazimierza Pochwalskiego, w Paryżu w Academie Willi (1908-12) oraz w 1922 w Academie Collarossiego. Podróżował do Włoch, Londynu, Budapesztu. Stale mieszkał w Krakowie; związany z tamtejszym środowiskiem skupionym wokół „Zielonego Balonika” projektował dekoracje do przedstawień kabaretu. Był członkiem m.in. TPSP w Krakowie oraz wiedeńskiej "Secesji". W latach 1918-27 został wiceprezesem TPSP w Krakowie. Głównym tematem jego prac były portrety, sceny rodzajowe, widoki miejskie głównie Monachium i Paryża oraz martwe natury z motywem kwiatów.

Kajetan KOSIŃSKI (1847-1935). Malarz, pedagog, uczeń akademii wiedeńskiej (1866-1869), naukę kontynuował w Monachium w 1869. Pracował jako nauczyciel rysunku w Śniatyniu, Drohobyczu i Krakowie. Od 1877 był profesorem rysunku w Wyższej Szkole Realnej w Stryju, a od 1893 w Krakowie. W ostatnich latach życia mieszkał we Lwowie. Wystawiał m. in. w lwowskim i krakowskim TPSP, w TZSP w Warszawie. Najchętniej podejmował tematykę rodzajową, malował sceny z życia wsi, pejzaże, martwe natury. Wiele prac artysty spłonęło w czasie pożaru Stryja w 1887.

Kajetan KOSIŃSKI (1847-1935). Malarz, pedagog, uczeń akademii wiedeńskiej (1866-1869), naukę kontynuował w Monachium w 1869. Pracował jako nauczyciel rysunku w Śniatyniu, Drohobyczu i Krakowie. Od 1877 był profesorem rysunku w Wyższej Szkole Realnej w Stryju, a od 1893 w Krakowie. W ostatnich latach życia mieszkał we Lwowie. Wystawiał m. in. w lwowskim i krakowskim TPSP, w TZSP w Warszawie. Najchętniej podejmował tematykę rodzajową, malował sceny z życia wsi, pejzaże, martwe natury. Wiele prac artysty spłonęło w czasie pożaru Stryja w 1887.

Aleksander LASZENKO (1883-1944). Malarz, drzeworytnik, podróżnik. Dobry warsztat malarski zawdzięczał odbytym w Petersburgu studiom, jako grafik posługiwał się techniką drzeworytu barwnego, którego uczył się w Japonii. Odbył kilka podróży artystycznych do Maroka, Algieru, Egiptu i Tunezji. W jedynej wydanej w 1936 tece graficznej zaprezentował tematy i motywy wschodnie, zawarte w niej drzeworyty cieszyły się dużą popularnością.

Tadeusz RYBKOWSKI (1848-1926). Od 1872 roku do 1875 studiował w krakowskiej SSP u W. Łuszczkiewicza, pomiędzy 1875 a 1878 rokiem w Akademii Wiedeńskiej u C. Wurzingera a następnie w pracowni L. Loefflera. Od 1878 roku pracował w Wiedniu samodzielnie odbywając liczne podróże do Włoch, Monachium, Drezna i Berlina. W 1893 roku zamieszkał we Lwowie, gdzie został profesorem malarstwa dekoracyjnego w Państwowej Szkole Przemysłowej. Malował sceny rodzajowe - polowania, jarmarki, targi. Ilustrował czasopisma polskie i obce.

Feliks SYPNIEWSKI (1830-1902). Studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w latach 1850-1852, a następnie w Paryżu. Stale mieszkał w Warszawie. Malował sceny o tematyce historycznej, m.in. epizody z bitew z Krzyżakami.

Tadeusz AJDUKIEWICZ (1852-1916). Tadeusz Ajdukiewicz był artystą związanym z mecenatem arystokracji i dworów panujących; w tych kręgach zrobił prawdziwą karierę, a jego obrazy podobały się powszechnie. Studia malarskie rozpoczął w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Później kształcił się jeszcze w Wiedniu oraz w Monachium - w Akademii i w pracowni Józefa Brandta. Po studiach przez kilka lat jeździł po polskich dworach kresowych i malował portrety. Około 1877 wyjechał do Paryża, skąd, wraz z Władysławem Branickim wyjechał w - ważną dla jego przyszłej twórczości - podróż na Bliski Wschód. Około roku 1882 zamieszkał w Wiedniu, zajął pracownię po Hansie Makarcie, malując dla dworu cesarskiego i arystokracji. W 1893 bawił w Londynie, gdzie, m.in. portretował księcia Walii, w 1894 pracował na dworze sułtańskim w Konstantynopolu, następnie także w Sofii, Petersburgu i Bukareszcie. W Rumunii osiadł na dłużej jako malarz nadworny Karola I. Po wybuchu I wojny światowej powrócił do kraju i, mimo starszego wieku, zaciągnął się do Legionów. Zmarł, nie wytrzymawszy trudów wojennych. Malował przede wszystkim portrety - zarówno reprezentacyjne, efektowne i eleganckie (Portret Heleny Modrzejewskiej, MNK), jak również skromne i kameralne. Tworzył też sceny myśliwskie, obrazy o tematyce wschodniej, bohaterskie sceny bitewne, rewie i przeglądy wojsk (Przegląd armii rumuńskiej, 1896).

Tadeusz AJDUKIEWICZ (1852-1916). Tadeusz Ajdukiewicz był artystą związanym z mecenatem arystokracji i dworów panujących; w tych kręgach zrobił prawdziwą karierę, a jego obrazy podobały się powszechnie. Studia malarskie rozpoczął w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Później kształcił się jeszcze w Wiedniu oraz w Monachium - w Akademii i w pracowni Józefa Brandta. Po studiach przez kilka lat jeździł po polskich dworach kresowych i malował portrety. Około 1877 wyjechał do Paryża, skąd, wraz z Władysławem Branickim wyjechał w - ważną dla jego przyszłej twórczości - podróż na Bliski Wschód. Około roku 1882 zamieszkał w Wiedniu, zajął pracownię po Hansie Makarcie, malując dla dworu cesarskiego i arystokracji. W 1893 bawił w Londynie, gdzie, m.in. portretował księcia Walii, w 1894 pracował na dworze sułtańskim w Konstantynopolu, następnie także w Sofii, Petersburgu i Bukareszcie. W Rumunii osiadł na dłużej jako malarz nadworny Karola I. Po wybuchu I wojny światowej powrócił do kraju i, mimo starszego wieku, zaciągnął się do Legionów. Zmarł, nie wytrzymawszy trudów wojennych. Malował przede wszystkim portrety - zarówno reprezentacyjne, efektowne i eleganckie (Portret Heleny Modrzejewskiej, MNK), jak również skromne i kameralne. Tworzył też sceny myśliwskie, obrazy o tematyce wschodniej, bohaterskie sceny bitewne, rewie i przeglądy wojsk (Przegląd armii rumuńskiej, 1896).

Soter JAXA-MAŁACHOWSKI (1867-1952). Malarz, wybitny marynista, pochodzący z kresów wschodnich. kształcił się w szkole rysunkowej w Odessie, następnie studiował w krakowskiej SSP pod kierunkiem F. Cynka, I. Jabłońskiego i W. Łuszczkiewicza. Od 1894 kontynuował naukę w szkole Rysunku i Malarstwa w Monachium. Po powrocie do kraju osiadł na stałe w Krakowie, skąd na dwa lata przeprowadził się do Zakopanego. Malował przede wszystkim krajobrazy - pejzaże morskie (znad Bałtyku i Morza Śródziemnego - pamiątki z licznych podróży do Włoch), widoki tatrzańskie, nokturny i zaułki krakowskie, rzadko portrety. Największym powodzeniem cieszyły się jego obrazy marynistyczne. Malował w technice olejnej, akwarelowej, a także gwaszem i pastelami. Był członkiem TZSP w Warszawie. Uczestniczył w wielu wystawach w Krakowie (tu miał kilka wystaw indywidualnych), Warszawie, we Lwowie, Łodzi, Poznaniu i Lublinie.

Julian FAŁAT (1853-1929). W latach 1869-1871 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, a następnie w latach 1875-1880 w monachijskiej Akademii u A. Strahubera i J.L. Raaba. Wiele podróżował. W 1886 r. na zaproszenie cesarza Wilhelma II wyjechał do Berlina, w 1893 r. został członkiem berlińskiej Akademii Sztuki. Od 1895 r. był dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, którą przekształcił w nowoczesną Akademię - był jej rektorem w latach 1905-1909. W 1910 osiadł na stałe w Bystrej na Śląsku. Malował krajobrazy, często zimowe, sceny rodzajowe, widoki architektury, portrety. Ulubioną techniką, którą doprowadził do mistrzostwa, była akwarela.

Zygmunt ROZWADOWSKI (1870-1950). Malarz, związany z lwowskim środowiskiem artystycznym, jeden z autorów panoram "Bitwy pod Piramidami" i "Racławickiej". Studiował u Matejki w krakowskiej SSP (1883 -1891) oraz w akademii monachijskiej. W latach 1910-1920 był profesorem Szkoły Przemysły Artystycznego we Lwowie. W swoim lwowskim mieszkaniu przy ul. Jabłonowskich prowadził w latach międzywojennych prywatne lekcje rysunku i malarstwa. Do jego ulubionej tematyki należała batalistyka, malował również sceny rodzajowe, pejzaże i portrety. Zmarł 23. 07. 1950 w Zakopanem.

Jerzy KOSSAK (1886-1955). Pochodził z krakowskiej artystycznej rodziny. Był synem Wojciecha Kossaka, wnukiem Juliusza, bratem Magdaleny Samozwaniec i Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Już jako dziecko wykazywał duże zdolności artystyczne, podejmując lekcje rysunku i malarstwa w pracowniach dziadka oraz ojca. Nigdy jednak nie podjął studiów na ASP. Pierwszą indywidualną wystawę malarza zorganizowano w Towarzystwie Sztuk Pięknych w 1910 roku, gdzie pokazano cykl napoleoński, który został bardzo dobrze przyjęty i doceniony przez krytyków. Choć Wojciech Kossak wiązał z nim wielkie nadzieje, Jerzy nigdy nie wypracował indywidualnego stylu, powielając tematy wypracowane przez ojca. W trudnych powojennych czasach praktyka ta zapewniała mu stabilizację finansową, ale miało to zły wpływ na jego rozwój twórczy. Poza tematyką ułańską i wojenną malował również sceny folklorystyczne, polowania i portrety. Zdobył dużą biegłość w przedstawianiu wizerunków koni i jeźdźców. Niezwykle popularny wśród krakowskiego, zamożnego mieszczaństwa.

Desire Renardt THOMASSIN (1858-1933). Désiré Thomassin (Wiedeń 1858 - Monachium 1933) - austriacki malarz i kompozytor; syn wysokiego urzędnika na dworze księcia Parmy, W latach 1877-1881 kształcił się w Królewskiej Szkole Muzycznej w Monachium, gdzie był uczniem Gabriela Reichenbergera i Maxa Hiebera, a później - do 1883 - pracował jako nauczyciel muzyki. Następnie studiował malarstwo w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Wilhelma Dieza. Jako malarz był realistą. Malował sceny rodzajowe oraz pejzaże - wiejskie, zimowe, leśne, nadmorskie - ożywione sztafażem - postaciami myśliwych, wędrowców, rybaków.

Julian MASZYŃSKI (1847-1901). Polski malarz, rysownik i ilustrator, członek "szkoły monachijskiej". W latach 1865-1869 studiował na Wydziale Matematyki i Fizyki Szkoły Głównej Warszawskiej, jednocześnie pobierał prywatne lekcje malarstwa u W. Gersona. W latach 1871-1873 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium pod kierunkiem H. Anschütza, K. Piloty'ego , A. Strähubera oraz A. Wagnera do 1873 roku. W 1874 roku wrócił do Warszawy. W 1876 roku wyjechał do Paryża gdzie malował w pracowni polskiego malarza Jana Rosena. Na stałe osiadł w Warszawie, stając się jednym z najbardziej popularnych przedstawicieli tamtejszego środowiska artystycznego. Od 1881 roku był członkiem, a od 1883 roku wiceprezesem Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W 1899 roku należał do współzałożycieli Zjednoczenia Artystów Malarzy, Rzeźbiarzy i Architektów. W swojej pracowni prowadził także naukę malarstwa. W 1880 r poślubił Stanisławę Koskowską, siostrę żony Mikołaja Kotarbińskiego. Stał się właścicielem majątku ziemskiego Mokra Wieś koło Radzymina graniczącego z Chrzęsnem Kotarbińskich, gdzie spędzał miesiące letnie. W 1891 roku gościł Władysława Podkowińskiego na kilkumiesięcznym plenerze malarskim. Malował sceny rodzajowe z życia rodzinnego i towarzyskiego arystokracji, szlachty, bogatego mieszczaństwa w strojach noszonych od XVI aż po początek XIX wieku, które cieszyły się ogromną popularnością, a także pejzaże i sceny z życia wsi. Dla wielu czasopism wykonywał rysunki ołówkiem, kredą lub tuszem, przedstawiające portrety, typy ludowe oraz zabytki z inwentaryzatorskim zacięciem. Jego prace znajdują się w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie i Poznaniu oraz w Litewskim Muzeum Sztuki.

Soter JAXA-MAŁACHOWSKI (1867-1952). Malarz, wybitny marynista, pochodzący z kresów wschodnich. kształcił się w szkole rysunkowej w Odessie, następnie studiował w krakowskiej SSP pod kierunkiem F. Cynka, I. Jabłońskiego i W. Łuszczkiewicza. Od 1894 kontynuował naukę w szkole Rysunku i Malarstwa w Monachium. Po powrocie do kraju osiadł na stałe w Krakowie, skąd na dwa lata przeprowadził się do Zakopanego. Malował przede wszystkim krajobrazy - pejzaże morskie (znad Bałtyku i Morza Śródziemnego - pamiątki z licznych podróży do Włoch), widoki tatrzańskie, nokturny i zaułki krakowskie, rzadko portrety. Największym powodzeniem cieszyły się jego obrazy marynistyczne. Malował w technice olejnej, akwarelowej, a także gwaszem i pastelami. Był członkiem TZSP w Warszawie. Uczestniczył w wielu wystawach w Krakowie (tu miał kilka wystaw indywidualnych), Warszawie, we Lwowie, Łodzi, Poznaniu i Lublinie.

Stanisław KAMOCKI (1875-1944). W latach 1891-1900 studiował w SSP w Krakowie u F. Cynka, I. Jabłońskiego, I. Unierzyskiego, L. Wyczółkowskiego, J. Stanisławskiego, a w latach 1901-1902 w Paryżu. Od 1919 roku uczył malarstwa w ASP w Krakowie. Od 1906 roku był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka. Był również członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Malował pejzaże, był kontynuatorem szkoły malarstwa pejzażowego Jana Stanisławskiego.

Teodor AXENTOWICZ (1859-1938). Malarz, pastelista, litograf. Był w swoim czasie jednym z najbardziej znanych i cenionych artystów polskich. Kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, a następnie uzupełniał studia w Paryżu, gdzie przebywał przez kilkanaście lat. Brał udział w Salonach Paryskich. W 1890 został członkiem Société Nationale des Beaux-Arts. Wielokrotnie wyjeżdżał też do Londynu. W 1895 powrócił do kraju i zamieszkał na stałe w Krakowie, powołany na profesora tamtejszej Szkoły Sztuk Pięknych (od 1900 Akademii). Na uczelni wykładał nieprzerwanie do 1934, dwukrotnie pełniąc funkcję rektora. Był jednym z członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", członkiem wiedeńskiej "Secesji" i współpracownikiem jej pisma "Ver Sacrum". Powodzenie przyniosły mu zwłaszcza idealizowane wizerunki wytwornych dam oraz wdzięczne portrety dziecięce. Malował także obrazy o tematyce rodzajowej. Był jednym z pierwszych malarzy Huculszczyzny i Hucułów. Malował farbami olejnymi i akwarelą, a po 1890 przede wszystkim mistrzowsko opanowaną techniką pastelu.

Teodor AXENTOWICZ (1859-1938). Malarz, pastelista, litograf. Był w swoim czasie jednym z najbardziej znanych i cenionych artystów polskich. Kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, a następnie uzupełniał studia w Paryżu, gdzie przebywał przez kilkanaście lat. Brał udział w Salonach Paryskich. W 1890 został członkiem Société Nationale des Beaux-Arts. Wielokrotnie wyjeżdżał też do Londynu. W 1895 powrócił do kraju i zamieszkał na stałe w Krakowie, powołany na profesora tamtejszej Szkoły Sztuk Pięknych (od 1900 Akademii). Na uczelni wykładał nieprzerwanie do 1934, dwukrotnie pełniąc funkcję rektora. Był jednym z członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", członkiem wiedeńskiej "Secesji" i współpracownikiem jej pisma "Ver Sacrum". Powodzenie przyniosły mu zwłaszcza idealizowane wizerunki wytwornych dam oraz wdzięczne portrety dziecięce. Malował także obrazy o tematyce rodzajowej. Był jednym z pierwszych malarzy Huculszczyzny i Hucułów. Malował farbami olejnymi i akwarelą, a po 1890 przede wszystkim mistrzowsko opanowaną techniką pastelu.

Feliks Michał WYGRZYWALSKI (1875-1944). Malarz, uczeń akademii monachijskiej i paryskiej Académie Julian. Po 1900 zamieszkał w Rzymie, w 1907 przeniósł się do Lwowa. Poza malarstwem sztalugowym zajmował się scenografią, projektował witraże. Wśród często podejmowanych tematów pejzażowych wiele miejsca zajmują motywy marynistyczne, widoki rzymskiej Campanii i Capri. Tematyka rodzajowa to sceny arabskie, rybacy neapolitańscy, egzotyczne piękności. Artysta znakomicie opanował technikę pastelową, jego prace odznaczają się miękkim modelunkiem i ciepłą, nasyconą kolorystyką.

Stanisław Ignacy WITKIEWICZ (WITKACY) (1885-1939). Malarz, dramaturg, powieściopisarz, filozof, publicysta, jeden z najwybitniejszych twórców polskiej kultury. Syn Stanisława Witkiewicza, w którego domu od najmłodszych lat spotykał się ze znakomitymi przedstawicielami świata nauki i sztuki. Nie uzyskał formalnego wykształcenia artystycznego, w latach 1904-1905 kształcił się w pracowni J. Mehoffera w krakowskiej ASP. Podczas pobytu we Francji w 1911 odwiedził W. Ślewińskiego, pod którego okiem malował pejzaże. Odbył podróże artystyczne do Niemiec, Włoch, Paryża, gdzie zetknął się z nowymi tendencjami w sztuce. W 1914 uczestniczył w australijskiej wyprawie swego przyjaciela, etnologa, Bronisława Malinowskiego. W czasie I wojny służył w armii carskiej. W 1918 wrócił do kraju. W 1919 związał się z ugrupowaniem Formistów, jednak jego twórczość odbiegała od założeń formistycznych. Stworzył indywidualny styl, oparty na własnych doświadczeniach, lekturze, oraz na dziełach innych autorów, które uznał za inspirację. Założenia swego malarstwa zawarł w pismach teoretycznych, takich jak "Nowe formy w malarstwie" z 1919, czego uzupełnieniem i rozszerzeniem były "Szkice artystyczne" z 1922. Lata 1925-1939 przyniosły dominację dramatopisarstwa w twórczości Witkacego, jego obrazy olejne nie cieszyły się uznaniem i nie znajdowały klientów, tak więc dla zapewnienia sobie stałego dochodu artysta postanowił zająć się portretem i założył jednoosobową Firmę Portretową "S.I. Witkiewicz", dla której sformułował szczegółowy Regulamin. Najciekawsze i najdroższe były portrety w typie A, natomiast za najbardziej efektowne należy uznać portrety w typie C. Powstawały one w sytuacjach towarzyskich, często w czasie seansów narkotycznych w domach zaprzyjaźnionych lekarzy, oznaczenie "Co" na portrecie typu C wskazywało na kokainę. Portrety typu C cechowała subiektywna charakteryzacja modela, artysta nie pobierał za nie wynagrodzenia, były "bezcenne". (Lit.: B. Zgodzińska-Wojciechowska i A. Żakiewicz "Witkacy. Stanisław Ignacy Witkiewicz", WAiF, Auriga, PWN, Warszawa 2001).

Antoni CHRZANOWSKI (1905-2000). Malarz, architekt. Uczeń Alfreda Terleckiego i Leona Wyczółkowskiego. Malował pejzaże, kwiaty, motywy architektoniczne. Od 1945 r. członek ZPAP.

Teodor GROTT (1884-1972). Malarz, uczeń krakowskiej ASP w pracowniach Cynka i Wyczółkowskiego, który uważał go za swojego następcę. Studia kontynuował w Paryżu, Londynie i we Włoszech. Podróżował po Ukrainie śladami Wyczółkowskiego i Stanisławskiego podejmując tematy ludowe oraz malując tamtejsze krajobrazy. Najchętniej posługiwał się akwarelą, tworząc portrety, martwe natury, liczne przedstawienia kwiatów, pejzaże. Projektował kilimy dla prowadzonej razem z żoną wytwórni. Był honorowym członkiem TPSP w Krakowie, gdzie wystawiał obrazy już od 1910 roku. Jego dzieła, tj. "Portret żony" znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie.

Piotr STACHIEWICZ (1858-1938). Malarz związany z krakowskim środowiskiem artystycznym, wiceprezes tamtejszego TPSP (1912-1918). W latach 1877-1883 kształcił się w krakowskiej SSP, studia kontynuował w akademii monachijskiej w pracowni Otto Seitza. W 1886 podróżował po Włoszech, po powrocie osiadł w Krakowie. Uczył malarstwa na Wyższych Kursach dla Kobiet im. A. Baranieckiego. Najbardziej znany z cykli religijnych i kompozycji alegorycznych, malował również pejzaże i portrety młodych kobiet, posługując się techniką olejną i pastelami.

Stanisław ŻURAWSKI (1889-1976). Malarz, uczeń krakowskiej ASP w pracowni Mehoffera (1907-1913). Był członkiem Cechu Artystów Plastyków "Jednoróg". Malował akty, pejzaże, martwe natury, kompozycje figuralne.

Stanisław JANOWSKI (1866-1942). Malarz, ilustrator i scenograf. Malarstwo studiował w SSP w Krakowie u F. Szynalewskiego, I. Jabłońskiego i W. Łuszczkiewicza w latach 1882-1886. Studia w Akademii Monachijskiej u J.C. Hertericha i A. Liezen-Mayera pomiędzy 1887 a 1890 rokiem. Wielokrotnie podróżował po Włoszech. W latach 1914-1915 brał udział w walkach I i II Brygady Legionów Polskich. Z tego okresu pochodzą liczne rysunki i akwarele ze scenami walk i życia obozowego. Od 1921 roku mieszkał w Krakowie. Członek rzeczywisty krakowskiego i lwowskiego TPSP oraz TZSP.

Janina MALISZEWSKA-ZAKRZEWSKA (1909-1982). Malarka. Studiowała w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem profesorów: Jarockiego, Sichulskiego, Dunikowskiego, Filipkiewicza, Weissa i Wojnarowskiego. Malowała widoki i architekturę Krakowa, pejzaże, portrety i martwe natury, specjalizując się w późniejszym okresie w malarstwie kwiatów, abażurów do lamp oraz podejmując projektowanie strojów ludowych. Na życzenie ojca ukończyła też kurs nauczycielki rysunków, choć nigdy nie podjęła tej pracy. Od 1937 żona malarza Władysława Zakrzewskiego. Wyjeżdżali razem na plenery do Włoch i Francji, gdzie utrzymywali się ze sprzedaży malowanych na żywo szkiców.

Eugeniusz WANIEK (1906-2009). Urodzony w Ustrzykach nad Strwiążem. Malarz, grafik, rysownik. Studiował w latach 1926-36 w krakowskiej ASP u W. Jarockiego, T. Axentowicza, F. Pautscha, I. Pieńkowskiego, K. Frycza, J. Wojnarskiego. Członek I Grupy Krakowskiej. Liczne wystawy indywidualne i zbiorowe. Jego prace znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Warszawie, Poznaniu, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Łodzi oraz w kolekcjach prywatnych w Polsce i wiecie.

Kajetan KOSIŃSKI (1847-1935). Malarz, pedagog, uczeń akademii wiedeńskiej (1866-1869), naukę kontynuował w Monachium w 1869. Pracował jako nauczyciel rysunku w Śniatyniu, Drohobyczu i Krakowie. Od 1877 był profesorem rysunku w Wyższej Szkole Realnej w Stryju, a od 1893 w Krakowie. W ostatnich latach życia mieszkał we Lwowie. Wystawiał m. in. w lwowskim i krakowskim TPSP, w TZSP w Warszawie. Najchętniej podejmował tematykę rodzajową, malował sceny z życia wsi, pejzaże, martwe natury. Wiele prac artysty spłonęło w czasie pożaru Stryja w 1887.

Mieczysław KRZYŻAK (1914-1984). Malarz krakowski, uczeń Wojciecha i Jerzego Kossaków. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w pracowni W. Weissa. Malował głównie sceny batalistyczne i pejzaże, często zaczerpnięte z twórczości Kossaków.

Erwin ELSTER (1887-1977). Malarz, pedagog. Studia w ASP Kraków u W. Weissa, F. Ruszczyca, J. Fałata, J. Pankiewicza, pogłębione w paryskiej Académie de la Grande Chaumi?re. Brał udział w wystawach Formistów, krakowskiego Towarzystwa Sztuka. Związany z poznańską Plastyką, następnie z grupami Jednoróg, Awangarda, lwowską Nową Generacją. Pedagog na Katedrze Malarstwa Rzeźby i Rysunku na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej. Członek ZPAP. Malował w technice olejnej, pasteli, akwareli sceny rodzajowe, portrety, pejzaże, martwe natury. W malarstwie przechodził od formizmu, poprzez umiarkowany kubizm do koloryzmu. Twórca awangardowych pejzaży o motywach architektonicznych m.in. Francji. W Polsce z upodobaniem przedstawiał Małopolskę wschodnią, Biecz, Krzemieniec, Buczacz, Podole.

Janina NOWOTNOWA (1887-1963). Malarka i graficzka, związana z krakowskim i lwowskim środowiskiem artystycznym. Malarstwa uczyła się początkowo na kursach im. Baranieckiego w Krakowie, a następnie w Państwowej Szkole Przemysłowej we Lwowie, grafiki uczyła się pod kierunkiem Ludwika Tyrowicza. Odbyła podróże artystyczne do Wiednia, Lovrany, Paryża i Pragi. W 1912 zamieszkała we Lwowie. Po II wojnie przeniosła się do Krakowa. Należała m. in. do Związku Polskich Artystek Malarek we Lwowie, Związku Polskich Artystów Grafików w Krakowie. Uczestniczyła w licznych wystawach krajowych, wystawiała w Chicago, Wiedniu i Nowym Jorku. Tematem jej prac były studia kwiatów, pejzaże podkarpackie, sceny rodzajowe, portrety. Z technik graficznych uprawiała linoryt, drzeworyt, mezzotintę i suchoryt, najczęściej były to nastrojowe pejzaże miejskie opracowane z dużą dbałością o stronę warsztatową.

Janina MALISZEWSKA-ZAKRZEWSKA (1909-1982). Malarka. Studiowała w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem profesorów: Jarockiego, Sichulskiego, Dunikowskiego, Filipkiewicza, Weissa i Wojnarowskiego. Malowała widoki i architekturę Krakowa, pejzaże, portrety i martwe natury, specjalizując się w późniejszym okresie w malarstwie kwiatów, abażurów do lamp oraz podejmując projektowanie strojów ludowych. Na życzenie ojca ukończyła też kurs nauczycielki rysunków, choć nigdy nie podjęła tej pracy. Od 1937 żona malarza Władysława Zakrzewskiego. Wyjeżdżali razem na plenery do Włoch i Francji, gdzie utrzymywali się ze sprzedaży malowanych na żywo szkiców.

Zygmunt ROZWADOWSKI (1870-1950). Malarz, związany z lwowskim środowiskiem artystycznym, jeden z autorów panoram "Bitwy pod Piramidami" i "Racławickiej". Studiował u Matejki w krakowskiej SSP (1883 -1891) oraz w akademii monachijskiej. W latach 1910-1920 był profesorem Szkoły Przemysły Artystycznego we Lwowie. W swoim lwowskim mieszkaniu przy ul. Jabłonowskich prowadził w latach międzywojennych prywatne lekcje rysunku i malarstwa. Do jego ulubionej tematyki należała batalistyka, malował również sceny rodzajowe, pejzaże i portrety. Zmarł 23. 07. 1950 w Zakopanem.

Cecylia WODNICKA-ZĄBKOWSKA (1926). Malarka i graficzka, związana z krakowskim środowiskiem artystycznym. W latach 1948-1955 studiowała w krakowskiej ASP w pracowni A. Marczyńskiego, H. Rudzkiej-Cybisowej i W. Taranczewskiego. Dyplom uzyskała w 1955. Była członkiem grupy "Krąg", z którą wystawiała w latach 1961-1979. Brała udział w licznych wystawach w kraju i za granicą, miała wiele wystaw indywidualnych. Artystka została wyróżniona na wystawie XXV-lecia PRL, Kraków 1969, oraz w Ogólnopolskim Konkursie na Obraz, Łódź 1972, otrzymała nagrodę na ogólnopolskim plenerze jurajskim, Zawiercie 1980. W latach 1965-1983 współpracowała z mężem malarzem Józefem Lucjanem Ząbkowskim przy realizacji wielu polichromii, mozaik, sgraffito oraz kilku rzeźb w obiektach na terenie południowej Polski. Profesor Maria Rzepińska w eseju zamieszczonym w katalogu wystawy małżeństwa Cecylii i Józefa Ząbkowskich o malarstwie artystki pisze: "Jest to malarstwo bardzo zdyscyplinowane; świat skupiony, intymny, pozbawiony wszelkiego efekciarstwa. Rzetelność skoncentrowanego wysiłku widnieje w tych pejzażach, operując najprostszymi motywami i ujęciami." ("Cecylia Wodnicka-Ząbkowska, Józef Lucjan Ząbkowski. Malarstwo", katalog, BWA Kraków, maj 1984, s. 27)

Leopold GOTTLIEB (1879-1934). Najmłodszy brat Maurycego Gottlieba, wybitnego malarza dziewiętnastowiecznego pochodzenia żydowskiego. Studia artystyczne odbył w latach 1896-1902 w krakowskiej ASP pod kierunkiem J. Malczewskiego i T. Axentowicza. Naukę kontynuował w Monachium w pracowni A. Ažbego. W 1904 r. zamieszkał na stałe w Paryżu. Był członkiem wiedeńskiego "Haagenbundu" i inicjatorem powstania krakowskiej "Grupy Pięciu" (1905). W latach 1917-1919 uczestniczył w wystawach formistów. W Paryżu związany był ze środowiskiem Montparnasse'u, szczególnie blisko z M. Kislingiem i E. Zakiem. Przedstawioną w oferowanym obrazie symboliczną scenę rozgrywającą się na tle górzystego pejzażu można interpretować jako ilustrację ewangelicznej przypowieści o Miłosiernym Samarytaninie, który udziela pomocy napotkanemu na drodze podróżnemu. Jak w wielu obrazach Gottlieba - często wyobrażających biblijne motywy - najważniejsze wydaje się ograniczenie gamy barwnej do tonów rudawych brązów i zieleni oraz linearny rytm kompozycji, który budują łukowate odcinki linii powtarzające się zarówno w ludzkich postaciach jak i w pejzażu.

Maria GABRYEL-RUŻYCKA (1905-1961). Naukę rysunku zaczęła u K. Olpińskego i P. Gajewskiego we Lwowie. Od 1925 studiowała na Akademii Krakowskiej u Mehoffera i Wojnarskiego, skąd po trzech latach przeniosła się z grupą studentów Szczesnego Kwarskiego do Warszawy. Tam kontynuowała naukę u Skoczylasa i Bartłomiejczyka. Przez 7 miesięcy uczyła się u Pankiewicza w Paryżu. Dużo podróżowała po Europie. Wystawiała z grupą Pryzmat, należała do RYT-u. Uzyskała rozgłos po zdobyciu dyplomu honorowego na Międzynarodowej Wystawie Drzeworytu w Warszawie, 1933. Uprawiała głównie drzeworyt wzdłużny, także akwafortę, sztych, suchą igłę. Jej przedwojenny dorobek graficzny to ok. 50 grafik; wiele klocków sama zniszczyła, powtórnie wykorzystując. Obrazy przepadły w czasie wojny niemal doszczętnie. Po wojnie Rużycka działała w Gorlicach, również jako dekoratorka. Miała wystawę pośmiertną w Zachęcie.

Władysław SKOCZYLAS (1883-1934). Wybitny grafik, malarz, rzeźbiarz i pedagog, uważany za twórcę polskiej szkoły drzeworytu. Studiował rzeźbę na Akademii Wiedeńskiej, następnie malarstwo w krakowskiej ASP pod kierunkiem T. Axentowicza i L. Wyczółkowskiego, rzeźbę w pracowni K. Laszczki. W późniejszych latach uczył się rzeźby i grafiki w Paryżu oraz drzeworytu w Lipsku. Przez kilka lat mieszkał w Zakopanem, gdzie uczył rysunku w szkole Przemysłu Drzewnego, był współzałożycielem Towarzystwa Sztuka Podhalańska i warsztatów tkackich "kilim". Od końca I wojny światowej mieszkał w Warszawie, gdzie pracował jako pedagog na ASP. Był współzałożycielem grup "Rytm" i towarzystwa grafików "Ryt" - brał udział w wystawach tych ugrupowań. Najbardziej znany jest ze swej twórczości graficznej, malował stosunkowo niewiele, najczęściej w technice akwareli.

Stanisław JAKUBOWSKI (1885-1964). Grafik, malarz, pedagog, uczeń Szkoły Przemysłu Drzewnego w Stanisławowie oraz krakowskiej ASP w pracowniach Axentowicza, Dębickiego i Wyczółkowskiego, od 1958 docent tejże uczelni. Aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym Krakowa, był członkiem wielu stowarzyszeń artystycznych, m.in. TPSP, ZAP, TAG. Wystawiał głównie grafikę. Znakomicie opanował technikę drzeworytu, z technik metalowych miedzioryt, akwafortę, akwatintę, mezzotintę, suchą igłę. Interesował się historią ornamentu ludowego, studiował Słowiańszczyznę, jego prace cechował nastrojowy romantyzm i upodobanie do dekoracyjnej stylizacji. Był autorem tek graficznych, exlibrisów, specjalizował się w grafice książkowej.

Kazimierz MIKULSKI (1918-1998). Malarz, aktor, reżyser, scenograf. Od roku 1938 studiował malarstwo w Akademii krakowskiej pod kierunkiem Pawła Dadleza i Kazimierza Sichulskiego. Następnie, w okresie okupacji, kontynuował naukę w działającej oficjalnie Kunstgewerbeschule pod okiem Fryderyka Pautscha. Po wojnie, w latach 1945-46, uczył się aktorstwa i reżyserii w Studiu Dramatycznym przy Starym Teatrze w Krakowie. Tuż po wyzwoleniu należał do Grupy Młodych Plastyków, a w roku 1957 został członkiem reaktywowanej wówczas Grupy Krakowskiej. Podobnie jak inni artyści skupieni w obu grupach, a przede wszystkim wokół przewodzącego im Tadeusza Kantora, brał udział w wystawach sztuki nowoczesnej (Kraków 1948-49, Warszawa 1957 i 1959). Przez wiele lat współpracował z teatrem "Cricot 2". W latach 1948-1979 pracował jako scenograf i kierownik plastyczny Państwowego Teatru Lalki i Maski "Groteska" w Krakowie. W swojej twórczości podejmował tematy abstrakcyjne, malarstwa metaforycznego i surrealistycznego, stając się jednym z najbardziej uznanych przedstawicieli tego nurtu w Polsce. Prace artysty znajdują się w zbiorach muzealnych i prywatnych w Polsce i za granicą.

Kazimierz MIKULSKI (1918-1998). Malarz, aktor, reżyser, scenograf. Od roku 1938 studiował malarstwo w Akademii krakowskiej pod kierunkiem Pawła Dadleza i Kazimierza Sichulskiego. Następnie, w okresie okupacji, kontynuował naukę w działającej oficjalnie Kunstgewerbeschule pod okiem Fryderyka Pautscha. Po wojnie, w latach 1945-46, uczył się aktorstwa i reżyserii w Studiu Dramatycznym przy Starym Teatrze w Krakowie. Tuż po wyzwoleniu należał do Grupy Młodych Plastyków, a w roku 1957 został członkiem reaktywowanej wówczas Grupy Krakowskiej. Podobnie jak inni artyści skupieni w obu grupach, a przede wszystkim wokół przewodzącego im Tadeusza Kantora, brał udział w wystawach sztuki nowoczesnej (Kraków 1948-49, Warszawa 1957 i 1959). Przez wiele lat współpracował z teatrem "Cricot 2". W latach 1948-1979 pracował jako scenograf i kierownik plastyczny Państwowego Teatru Lalki i Maski "Groteska" w Krakowie. W swojej twórczości podejmował tematy abstrakcyjne, malarstwa metaforycznego i surrealistycznego, stając się jednym z najbardziej uznanych przedstawicieli tego nurtu w Polsce. Prace artysty znajdują się w zbiorach muzealnych i prywatnych w Polsce i za granicą.