Jedna z najbardziej znanych i czczonych Ikon Kościoła prawosławnego, posiadająca szereg również uznanych za cudowne kopii. Jej oryginał znajduje się w monasterze Iwiron na górze Athos, od którego wzięła swoją nazwę. Znana również pod grecką nazwą Portaitissa (pol. Strzegąca Wrót) od miejsca przebywania w Świątyni przy bramie klasztornej. Należy do ikon Maryjnych typu Hodegetria, czyli z języka greckiego: "Wskazująca Drogę". Hodegetrią jest w tych wizerunkach Matka Boża, która wskazuje gestem ręki na Jezusa Chrystusa jako na Drogę do Ojca.

Maryja ukazana jest frontalnie, w półpostaci z głową lekko zwróconą w kierunku Chrystusa. Na lewym ramieniu trzyma Dzieciątko, dostojnym gestem prawej dłoni wskazując na nie. Jest to gest prezentacji - wskazania ludziom Syna Bożego. Chrystus znajduje się w pewnym oddaleniu od twarzy Matki i ukazuje całe swe oblicze. Wznosi prawą dłoń w geście błogosławieństwa, a w lewej dłoni trzyma zwój pisma. Chrystus występuje w ikonograficznym typie Chrystusa - Emmanuela.

Gwiazdki usytuowane na Maforionie osłaniającym Matkę Bożą wskazują na Jej dziewictwo przed, w czasie i po narodzeniu Jezusa Chrystusa.

Nad nimbem Bogarodzicy w narożach monogram MP OY, co jest skrótem od greckich słów MHTHP OEOY - Matka Boga. Z lewej na wysokości ramion Matki Bożej napis objaśniający cyrylicą Iwerska Najświętsza Bogarodzica.

Emmanuel w nimbie krzyżowym (atrybut ikonograficzny przysługujący jedynie Zbawicielowi, przypominający o jego śmierci na krzyżu. Na nimbie wypisane są greckie litery oznaczające "Jestem Który Jestem" - imię Boga, przynależne też Boskiej naturze Chrystusa). Nad nimbem skrót imienia IC XC.

Podstawa na planie prostokąta, wsparta na 4 kątowych nogach, zdobnych z przodu reliefową nakładką z motywem kwiatowym; gzyms z ornamentem palmetowym; cokół dekorowany aplikowaną dekoracją z rogami obfitości, girlandami, rozetami i akantowymi wolutami; wyżej architektoniczna struktura z czterema gładkimi kolumnami o kompozytowych kapitelach, podtrzymującymi architraw z fryzem zdobionym girlandami owocowo-kwietnymi; szeroki gzyms z pasami wolich oczek i palmet; pomiędzy kolumnami umieszczony mechanizm z systemem paryskim bicia godzin i półgodzin oraz regulatorem wahadłowym, rusztowym z dużą, kolistą soczewką; na płycie mechanizmu bite numery: „P /1030 / P” i „437”; tarcza pokryta białą emalią, z cyframi rzymskimi i napisem łukowym u dołu: „Le Roy & Fils Hrs du Roi”;

Tradycje wielkiej, rozgałęzionej dynastii zegarmistrzowskiej Le Roy sięgają XVI wieku. Jednym z najbardziej znanych przedstawicieli tej familii był Julien Le Roy (1686-1759),z tytułem zegarmistrza królewskiego, a także jego brat Pierre i starszy syn - również Pierre. Założycielem pracowni posługującej się nazwą „Le Roy & Fils” był Basile-Charles Le Roy (1765-1839). Prowadził ją od 1828 razem z synem Charles-Louis’em (1794-1865); w 1835 uhonorowany został tytułem zegarmistrza królewskiego.

Kinkiety z wygiętymi esowato ramionami, zakończonymi wazonowymi tulejkami, z oprawkami imitującymi świece. Funkcję odblaśnic pełnią lustra w kształcie kartuszy obramowanych akantem i rocaille’ami.

Z płasko tapicerowanymi z poduszkami oparcia i siedzenia ujętymi fornirowanymi ramami, oparcia lekko odchylone do tyłu, zaokrąglone na górnych narożach, z trapezoidalnymi siedzeniami i z łukowato giętymi poręczami, wsparte z przodu na prostych nogach, tylnych wygiętych w linii oparcia.

Z profilowanym elementami szkieletu, z oparciem łukowato zagłębionym po środku i z sercowatym ażurem poniżej wypełnionym płaskorzeźbionymi kwiatami, dzielącym oparcie na dwa pola zbliżone do trójkątów o zaokrąglonych narożach, tapicerowana na oparciu, bokach i siedzeniu, wsparta na czterech nogach, przednich zakończonych stylizowaną stopą- łapą, tylnych toczonych.

Z prostokątnym blatem i szufladą w oskrzyneiniu, wsparta na czterech graniastych nogach z podkładkami, z których przednie ozdobione od frontu czernionymi kolumnami z mosiężnymi kapitelami i bazami, fornirowana. Klucz zachowany, zamek uszkodzony.

Wsparta na czterech toczonych nóżkach, półokrągła, zamykana pojedynczymi drzwiami, flankowanymi pilastrami, przeszklona w górnej partii, u dołu pełna, fornirowana, intarsjowana, ozdobiona mosiężnymi okuciami. We wnętrzu dwie szklane półki i jedna pełna u dołu; plecy i dolna półka wyściełane tkaniną.

Z półokrągłym oparciem wypełnionym szczeblinkami, z rzeźbionym w liście górnym ramiakiem, przechodzącym na bokach w poręcze zakończone wolutowo, z tapicerowaną skórą poduszką siedzenia od frontu prostą , wsparty na czterech, nogach, przednich toczonych, tylnych prostych, spiętych u dołu wiązaniem w kształcie litery H. Po konserwacji.

Prosta na bokach, falista od frontu, z trzema szufladkami. Frontowa krawędź blatu i listwa cokołowa profilowane, naśladujące kształt frontu korpusu. Okucia mosiężne: szyldy zamków i uchwytów, o falistym zarysie, w stylu rokokowym.

Miniaturowe meble były wykonywane, jako meble dla lalek, ale także modele mebli oferowane przez wykonawców klientom, by mogli zorientować się w formie i funkcji, lub też, jako sprzęty do przechowywania biżuterii, bibelotów, czy utensyliów, np. do pisania, i innych celów. Prezentowana komódka naśladuje formy komód niemieckich z połowy XVIII wieku.

O falistych liniach szkieletu, z ażurowym oparciem, rozszerzającym się ku górze i faliście zwieńczonym, ozdobionym rzeźbionymi liśćmi z kwiatonem, spiętym szeroką poziomą deską, z giętymi poręczami z wolutami, siedzeniem trapezoidalnym z wyściełaną poduszką, wsparty na czterech kabriolowych nogach, zakończonych pantoflem.

O konstrukcji metalowej, profilowanej, ozdobionej rokokową wicią. Konsolka z marmurowym blatem i umieszczoną pod nim drewnianą szufladką, wsparta na czterech nogach, o przekroju okrągłym, dekorowanych spiralnie ułożonymi kanelami, spiętych krzyżowym wiązaniem ze spiralnie skręconych prętów, z dekoracyjną i tapicerowaną ścianką między nogami oraz niewielką nad blatem. Ścianka dolna na bokach wklęsła u góry falista ujęta wicią na bokach z medalionem pokrytym tkaniną u dołu. Ścianka górna z wklęsłymi bokami, zwieńczona listwą, wicią i podobnym jak na dole medalionem. Lustro wiszące, na bokach proste u góry i u dołu zakończone różnego kształtu łukami koszowymi ujętymi wicią.