Na niskiej 3-listnej podstawie stojący na tylnych łapach tygrys prężący się do skoku. Model Wilhelma Thomascha, austriackiego rzeźbiarza i ceramika współpracującego z wytwórnią w Pacykowie od 1924 roku.

Dwa sześcienne pojemniki: piasecznica i kałamarz z powtarzającym się na bocznych ściankach bukiecikiem z malinową różą i gałązką niezapominajek; w dnie prostokątnej podstawy bukiet z tulipanem, różą i niezapominajkami. Wokół krawędzi naczyń ugrowe obwódki. Interesujący, choć nie najlepiej zachowany przykład galanterii porcelanowej z Baranówki.

Naczynie do przypraw (z serwisu), prostokątne, z dwoma wklęsłymi owalnymi zagłębieniami na sól i pieprz, malowane w chaberki, krawędzie z zieloną obwódką.

Figura kroczącego niedźwiedzia z uniesioną głową była symbolem działającej od 1924 roku fabryki, produkującej także fajans i porcelanę dekoracyjną, stosowanym również w kilku odmianach jako sygnatura firmy.

Wazon z zespołu kaststel 8-boczny, o konicznej podstawie, kulistym brzuścu i smukłej szyjce z rozchylonym wylewem. Dekoracja w układzie powtarzającym tektonikę naczynia, tzw. wzorem kaszmirowym,(ptaki, motywy kwiatowo roślinne), motywem esownic, wolut i podłużnymi, lancetowymi listkami na szyjce.

Grupa rzeźbiarska przedstawiająca schodzące ze skalistego zbocza konia z siedzącym na nim jeźdźcem kaukaskim w płaszczu przepasanym pasem, z przewieszonym futerałem na strzelbę, w futrzanej wysokiej czapie na głowie, z długą brodą, trzymającego w lewym ręku wodze, prawą ręką przytrzymującego siedzącą przed nim młodą kobietę w czepku nakrytym szalem ozdobionym dużymi cekinami i w długiej sukni. Całość umieszczona na owalnej podstawie wspartej na czterech spłaszczonych kulkach

Sztućce z trzonkami łopatkowymi, z monogramami grawerowanymi w manierze gotyckiej, ostrza noży stalowe cechowane [korona] / GERLACH /w WARSZAWIE; trzonki noży dociążone; solniczki na owalnych stopach z trzonkiem z puklowanym kapturkiem, z czarkami o nieregularnej krawędzi, złoconymi, z puklowanym dnem. W kantynie.

Wsparta na czterech nóżkach zdobionymi liśćmi akantu, prostopadłościenna, ze ściętymi narożami, gładka, od frontu otwór na kluczyk; nakrywka na zawiasie, uniesiona, obrzeżona moletowanym kimationem.

Wsparta na czterech wolutowo-akantowych nóżkach, korpus na planie prostokąta, z wyoblonymi narożami, wybrzuszony, pionowo puklowany i żebrowany, z tulejkowym otworem na kluczyk (zachowany), z nakrywką na zawiasku, lekko wywyższoną, spłaszczoną, ze ślepą rezerwą na monogram pośrodku, od której promieniście odchodzą pukle i żebrowania. Wnętrze złocone.

Malcz uważany jest za najwybitniejszego złotnika warszawskiego XIX w.. Założony przez niego w 1828 roku warsztat szybko się rozwijał i w 1841 roku pracowało w nim już 50 osób. Wyroby Malcza zawsze wyróżniał wysoki poziom wykonania i doskonałe wzornictwo, o co bardzo dbał sam właściciel, który oprócz zarządzania firmą był jej kierownikiem artystycznym (prawdopodobnie również projektantem). Po wycofaniu się z zawodu w 1864 roku, przekazał firmę bratankowi żony Teodorowi Wernerowi. Zmarł w 1867 roku

Na stopie z cokolikiem, owalna, puklowana i żebrowana, z ruchomym pałąkiem, dekorowana na krawędzi i pałąku stylizowanymi muszlami, drobnymi kwiatkami, liśćmi i esownicami, z wnętrzem złoconym.

Świeczniki na kwadratowych podstawach, osadzonych na czterech uskrzydlonych lwich nóżkach; przechodzących w koliste, uskokowo wywyższone stopy ujęte godronowym półwałkiem, z trzonami tralkowymi wspartymi na trzech delfinach, u dołu ozdobionymi parasolowatym kapturkiem, zwieńczone wazonową tulejką z profitką.

Zegar kaflowy z dwiema wskazówkami, z mechanizmem o szkielecie płytowym i napędzie sprężynowym, bijącym godziny, zamkniętym w czterobocznej obudowie wspartej na czterech srebrzonych nóżkach w formie uskrzydlonych łap trzymających kule. Obudowa z przeszklonymi ściankami. Okienka ujęte w profilowane owalne ramki, z prostokątnymi

wcięciami na osi krótszej. Gzymsy profilowane z wklęskami. W dolnej miedzianej, rebrzonej pokrywie dzwonek na srebrzonym strzemiączku. Tarcza złocona z nakładanym szerokim mosiężnym pierścieniem, obrzeżonym profilowaną kryzą, z grawerowanymi rzymskimi cyframi godzinowymi, rozdzielonymi stylizowanymi kwiatonami, z podziałką minutową i arabską skalą minutową na obwodzie zewnętrznym. Pole środkowe wypełnia grawerowana kompozycja z bujnych kwiatów, których główki zdobią również naroża tarczy.

Wskazówki oksydowane, godzinowa zakończona strzałką, minutowa wrzecionowata. Szkielet mosiężny z płytami łączonymi czterema toczonymi, tralkowymi filarkami. Napęd chodu ze ślimakiem wyrównawczym i łańcuszkiem Galla. Wychwyt szpindlowy regulowany balansem. Sekcja bicia zapadowa z bębnem dekorowanym grawerowanym ornamentem z wici kwiatowej. Dolna płyta z kokiem typu angielskiego, ażurowym, grawerowanym, wypełnionym wicią roślinną z dzwonkowatymi kwiatami. Stopa koka złocona, ozdobiona wycinaną aplikacją z wijących się pędów kwitnących poziomek. Regulacja włosa balansu przesuwkowa z grawerowaną podziałką i literami: "A[dvance] - R[etard]". Sprężynka zapadki bębna chodu stalowa z dekoracyjnymi wąsami zakończonymi trójliśćmi, nakryta ażurową, złoconą aplikacją dekorowaną podobnie do koka.

Obudowa zegara jest typowa dla kafli z ok. poł. XVII w. - czteroboczna, gładka, z przeźroczami o charakterystycznym wykroju ramek, wsparta na uskrzydlonych łapach trzymających kule. Niewątpliwie wyróżnia ją kunsztownie grawerowana kompozycja kwietna zdobiąca tarczę, świadcząca o wprawnej ręce grawera.

Warto również zwrócić uwagę na misterne wykonanie ażurowych ozdób dolnej płyty - stopy koka i nakrywy sprężynki zapadki bębna chodu. Natomiast dekoracji koka, która co prawda dość wiernie powtarza motyw kwiatów poziomek, brakuje finezji i subtelnej precyzji wykończenia. Zapewne wykonana została wtórnie, być może już w XVIII w.

Stan zachowania: nieoryginalny pierścień cyfrowy, wskazówki i kok, ślady lutu u nasady koka, dolutowane naroże gzymsu, przetarcia srebrzenia.

O autorze zegara nic nie wiadomo. Brak jest jakichkolwiek informacji archiwalnych. Przypuszcza się, że został specjalnie sprowadzony przez Jana Kazimierza, jako jego nadworny zegarmistrz [Siedlecka 1988, s. 67).

Niewątpliwie zegarmistrzem był wybitnym, o czym najlepiej świadczy zachowany zegar wieżyczkowy jego autorstwa, znajdujący się obecnie w zbiorach British Museum w Londynie -- z wyjątkowo kunsztownie opracowanym programem ikonograficznym i datą: "1648" Zegar byt własnością króla Jana Kazimierza który podobnie jak jego ojciec Zygmunt III był zamiłowanym kolekcjonerem zegarów. Po abdykacji całą kolekcję dzieł sztuki (w tym 38 zegarów) zabrał ze sobą do Francji Po Śmierci króla zegar przeszedł na własność jego szwagierki księżnej Anny Gonzagi, siostry królowej Marii Ludwiki. W 1867 r. został ofiarowany do British Museum przez Octaviusa Morgana (nr inw. 1867.7-16.4 [zob. też Thompson 2014, s. 28-31).

W jednym z artykułów zamieszczonych w „Spotkaniach z Zabytkami" Jan Samek wspominał o dwóch kolejnych zachowanych zegarach kaflowych sygnowanych przez Weidmana [Samek 1992, s. 39]. Jeden podobno był w jakiejś bliżej nieokreślonej kolekcji w Holandii, drugi natomiast znajdował się w muzeum klasztornym kamilianów (obecnie już nieistniejącym) w Taciszewie koło Gliwic. Ofiarowany tam został przez przybyłe ze Lwowa sakramentki, które osiedliły się w pałacu w pobliskich Pławniowicach. Niestety brak jest szczegółowego opisu zegara lub choćby charakterystyki pozwalającej na jego identyfikację. Z lakonicznej informacji wynika, że miał ok. 8 x 10 x 10 cm, tyko jedną wskazówkę, napęd sprężynowy, przeszklone ścianki boczne, ozdobne nóżki i był sygnowany: "Lucas Weidman Cracov", Nie wiadomo na jakiej podstawie Samek datuje go na 1634 r. Czyżby znajdowała się na nim jakaś inskrypcja? Dołączony jest również dość schematyczny rysunek opisanego kafla. Nie widać na nim co prawda szczegółów dekoracyjnych, ale formą obudowy, kształtem nóżek okienek przypomina omawiany tu zegar.

Według informacji uzyskanej od Konrada Nawrockiego w zbiorach prywatnych znajduje się jeszcze jeden zegar Weidmana, sygnowany: "Lucas / Weidman /" (dalszą cześć sygnatury zastania kok), z kalendarzem lunarnym i fazami księżyca, dekorowany w polu środkowym tarczy scena rodzajową z galopującym jeźdźcem na pierwszym planie i zabudowaniami miejskimi w tle, a w narożach kwiatami bardzo podobnymi do tych na omawianym zegarze.

Gottfried Friedrich Torborch pochodził z Gdańska; od 1685 czynny w Monachium jako mistrz zegarmistrzowski. Pracował w Monachium w latach ok. 1710 - ok. 1750 roku. Duża liczba jego zegarów jest obecnie własnością ważnych muzeów i kolekcji prywatnych.

O masywnej budowie, stojącego, z głową lekko zwróconą w lewo; grzywa uformowana w zęby; na grzbiecie siodło; ogon krótki, przewiązany; cała powierzchnia rzeźby pokryta grawerunkiem zapuszczanym czarną farbą, z motywem floresów i wolut odwzorowujących sierść zwierzęcia; na szerokim zadzie znak - sygnatura w kwadracie, z ideogramami chińskimi.

dwuczęściowa, o prostych bokach, ściętych frontowych narożach, prostym froncie nastawy zamykanej jednoskrzydłowo, zwieńczonej rozerwanym naczółkiem z kroksztynkiem oraz wybrzuszonym skrzydle drzwiczek podstawy, wsparta na konsolowych nóżkach z przodu i graniastej z tyłu, fornirowana. Naroża nastawy proste, podstawy faliste. Skrzydła drzwiczek ramowe, faliste u góry i u dołu, a na bokach proste. Naroża i skrzydło drzwi nastawy przeszklone, podzielone falistymi szprosami na kilka pół. Pełna płycina podstawy fornirowana wzorzystą okleiną, z falistą giętą jak ona nakładką pośrodku. We wnętrzu nastawy dwie półki, a w podstawie jedna.

Szyldy mosiężne wydłużone, na obrzeżu faliste. Zawiasy mosiężne, czopikowe. Zamki stalowe, przykładano-wpuszczane jednoryglowe.

Wolnostojące, z prostokątnym blatem o narożach wysuniętych ryzalitowo, od frontu z trzema szufladami w oskrzynieniu oraz na krótkich bokach z wysuwanymi spod blatu pulpitami, wsparte na czterech graniastych, zbieżnych ku dołowi nogach, okleinowane różnymi gatunkami forniru i intarsjowane, na blacie ozdobione malowanymi motywami floralnymi i instrumentami muzycznymi oraz w podstawie złoconymi brązami: spiralną wstęgą, festonami podwieszonymi na wstęgach oraz medalionami.

Blat ujęty na krawędzi blachą mosiężną, a na obrzeżu z intarsjowaną bordiurą i wstęgami, z barwionym na czarno polem po środku, które ozdobiono na bokach łukowatymi niszami, na dłuższych wypukłymi, na krótszych wklęsłymi. Środkowe pole z umieszczoną pośrodku kompozycją z licznymi instrumentami: fletnią Pana, tamburynem, podwójną trąbką, lirą, fletem, trąbką, kastanietami i marakasem, na bokach której wychodzące łodyżki ulistnione i ukwiecone z siedzącymi ptakami z czubkami na głowie.

Wydłużone kostki w miejscach połączeń konstrukcyjnych oskrzynienia z nogami i między szufladami. Oskrzynienie na bokach dłuższych boków (od frontu licach szuflad) oraz krótkich bokach u dołu półokrągłe wycięte i w tych miejscach ozdobione medalionami ozdobionymi płaskorzeźbionymi chmurami i ptakami. Na licach szuflad i bokach różnego kształtu pola ujęte mosiężną spiralną wstęgą.

Paul Nicolas (1875-1952) (z Argental) - uczeń Émile'a Gallé, do którego firmy dołączył w 1894 r. po krótkim okresie współpracy z architektem Charlesem André. Następnie w 1919 wraz z trzema artystami z Gallé: Pierrem Mercier, Emile Villermaux i Eugene Henri Windeckiem, założył własny warsztat, który mieścił się w jego domu przy rue de la République 64 w Nancy. W szczytowym okresie popularności zatrudniał 12 dekoratorów, z których część pochodziła z zakładów Gallé. Wytwarzał, idąc pod prąd ówczesnym gustom, szkło secesyjne, nawiązujące do przemysłowej serii "Etablissements Gallé". Początkowo podpisywał swoje produkcje „d’Argental”, następnie od końca lat dwudziestych XX w. swoim nazwiskiem „P. Nicolas”, dodając od czasu do czasu wzmiankę „Nancy”, a czasem Krzyż Lotaryński.

Kariera Paula Nicolasa była naznaczona licznymi nagrodami, z których najważniejsze to brązowy medal na Światowych Targach w 1900 roku, jako pracownik Emile'a Gallé, Medal Honorowy na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej i Przemysłowej w Paryżu w 1925 roku, Medal Meilleur Ouvrier de France w 1936 roku i Złoty Medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuki i Techniki w 1937 roku.

Warto również zaznaczyć, że Paul Nicolas był także utalentowanym projektantem i akwarelistą. Ukończył Szkołę Sztuk Pięknych w Nancy.

Talerzyk (deserowy) z ażurową plecionką wokół kołnierza, przechodzącą w relief wokół brzegu lustra i z trzema reliefowymi kartuszami z gałązką pączkiem róży w każdym; w lustrze gałązka malinowej róży z pąkiem. Krawędź, kartusze i kontury reliefu złocone.

Lichtarzyk o kolumienkowym trzonie z tulejką-wazonikiem na świecę, na kwadratowej podstawie. Dekorowany barwnie bukietami i rzutami kwiatowym oraz owadami. Popularny model, określany jako projekt J. J. Kaendlera (1706-1775) z lat 40. XVIII wieku.

Kolista cukiernica z lekko wysklepioną pokrywką z uchwytem-plastyczną gałązką róży; na pokrywce i wokół brzuśca dekoracja gałązką malinowej róży z pąkiem i pączkami róży; krawędzie złocone.

Lichtarze o tralkowych trzonach z ornamentem roślinnym, kielichowej tulejce na świecę z talerzykową profitką, o kolistych stopach z poczwórnym motywem liściastego reliefu (liść akantu); reliefy ze złoceniami; podstawy skręcane z trzonem.

Na niewielkiej, kopułowej podstawie z barwnymi kwiatkami przykucające nagie putto z zieloną draperią przy udzie, podtrzymujące prawą ręką oparty o podstawę łuk.

Projekt jednego z najlepszych rzeźbiarzy w porcelanie 1 połowy XX wieku; Scheurich pracował dla Schwarzburgen Werkstätten für Porzellankunst, od ok. 1918 roku współpracował z Miśnią, projektując zabawne, ekspresyjne figurki i grupy w stylistyce neorokokowej.

Wazon dekoracyjny w typie wyrobów manufaktury w Sevres; o kielichowej czaszy z rozchyloną krawędzią , montowanej ze szpulową stopą na metalowy trzpień. Krawędź czaszy i stopa w oprawie mosiężnej. Kobaltowy, ze złoceniami wypukłymi gałązkami, girlandami kwiatowymi i rocaillami; od frontu w kartuszu- rezerwie barwna miniatura dworska w stylistyce fetes galantes: w scenerii parkowej siedząca para - dama w zielonej sukni i kawaler w malinowym stroju Pierrota (?), z białą kryzą; sygn. p. d.: HueT.

Sygnatura wskazuje na inspirację malarstwem Jeana Baptiste Hueta (1745-1811), rokokowego malarza francuskiego.

Barwnie upierzona papuga kakadu , z różowym czubem i skrzydłami, szmaragdowo-zielonym grzbietem i kryzą i kremowym- jasnym brzuszkiem. Siedzi na 4-dzielnej podstawie (pniu) z podłużnymi listkami i kępkami traw.

Siedząca na konarze, barwnie upierzona papuga (kakadu); skrzydła, ogon i kryza wokół szyi - szafirowo-niebieskie, brzuch i czub- żółtawo- różowe.

Sześć filiżanek litron z konicznymi spodkami, w kolorze trawiastej zieleni. W lustrze spodków i z dwu stron na czaszach filiżanek monochromatyczne brązowo-czarne miniatury z bukietami lub pejzażami z architekturą i sztafażem w 4-listnych rezerwach ze złoconym obramieniem; dekoracja uzupełniona przy krawędziach spodków i filiżanek trójkątnymi rezerwami z kompozycjami kwiatowymi.

Umieszczone na porcelanie jednie sygnatury wiedeńską tarczą opaskową, bez występujących zwykle wyciskanych znaków cyfrowych formierzu, nasuwają wątpliwości co da autentyczności porcelany.

Duża filiżanka litron z konicznym spodkiem, z turkusowymi tłami bleu céleste i grawerowanymi złoceniami roślinnymi wokół kołnierza spodka (gałązka liści lauru?) oraz z boków miniatury na filiżance (motyw tyrsu oplecionego bluszczem). W listwowej ramce na czole filiżanki popiersie portretowe en trois quarte królowej Francji Marii Leszczyńskiej (1763-1768) w stroju codziennym (domowym) wg portretu Jeana Marca Nattiera (1685-1766) z 1748 roku, znanego z replik i kopii, spopularyzowanego licznymi grafikami; w lustrze spodka monogram wiązany ML z drobnych, barwnych kwiatków.

Portret i kwiatowy monogram Leszczyńskiej wykonane najpewniej poza manufakturą przez doświadczonego miniaturzystę, na dobrym poziomie artystycznym. Około 1850 roku borykająca się z trudnościami ekonomicznymi wytwórnia sprzedawała półfabrykaty ze skazami, nie zawsze sygnowane lub z niekompletnymi sygnaturami. Porcelanę starannie zdobiono i sprzedawano jako wyroby Sevres.

Lampka - urządzenie oczyszczające powietrze (pochłaniacz dymu), zasilane elektrycznie, w formie stojącej na książce sowy śnieżnej, z żółtymi, świecącymi oczami. Urządzenia pochłaniające dym nikotynowy, były popularne w Niemczech, zwłaszcza w latach 50./60.XXw.

Kulista lekko spłaszczona podstawa lampy i kulisty, owoidalny wazonik z obręczową szyjką; dekorowane złoconymi gałązkami i fantazyjnymi kwiatami na rdzawym „marmoryzowanym” tle.

Projekt dekoracji z serii Zaubergarten, stosowano od lat 30. do lat 60./70. XX wieku.