Ks. Władysław Paciak urodził się we wsi Potkanna koło Przytyka (ziemia radomska). W 1929 roku ukończył Seminarium Duchowne w Sandomierzu i od tego czasu pracował w wiejskich parafiach diecezji sandomierskiej.  Malarstwa uczył się samodzielnie. W 1945 roku - w wieku 42 lat - rozpoczął studia wyższe w Krakowie.
Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim teologię (1945-149) i historię sztuki (dyplom 1952), a w Akademii Sztuk Pięknych malarstwo - w pracowniach Wojciecha Weissa, Ignacego Pieńkowskiego, Zbigniewa Pronaszki i Jerzego Fedkowicza, u którego uzyskał dyplom w roku 1954. Od 1953 roku mieszkał w Radomiu, gdzie pełnił obowiązki konserwatora diecezjalnego, a od 1955 był rezydentem w parafii Opieki Najświętszej Marii Panny. W jego biografii ważną rolę odegrały podróże artystyczne, pierwsza podróż do Paryża w roku 1937, ale najważniejszy był blisko półroczny pobyt w Paryżu w roku 1960, skąd pojechał do Włoch, gdzie zwiedził kilka miast. Z tej podróży wrócił jako świadomy swoich celów twórca.
Jego pierwsza indywidualna wystawa w Radomiu (1957) była w kraju sensacją: ksiądz tworzy sztukę nowoczesną! Ambicją księdza było tworzenie sztuki nowoczesnej, a jednocześnie podejmującej wielkie tematy sztuki sakralnej i współczesnego świata.  Po powrocie  z Francji i Włoch malował obrazy abstrakcyjne i sakralne: Madonny, Ukrzyżowanie, świętych. Stosował technikę kolażu - w Drodze Krzyżowej obrazy na blasze są częścią obiektu montowanego z drewna, gwoździ i drutów. Aby spotęgować ekspresję stosował deformację. Jako twórca sztuki sakralnej należącej do nurtu sztuki nowoczesnej był w Polsce w latach 60. prekursorem - taką sztukę tworzyli artyści polscy dopiero w latach 80.
Jednym z najważniejszych tematów jego sztuki były wizje ludzi i wydarzeń w obozach koncentracyjnych i zagłady (choć autor nie był więźniem obozu) - zbrodni II wojny światowej, także Holokaust i Żydzi. Pierwszym z wielkich cykli martyrologicznych, ukazującym zbrodnie w obozie na Majdanku, jest cykl Majdanek z lat 1963-1971. Tworzą ten cykl różnorodne stylistycznie obrazy na płótnie i blasze, kolaże, w których umieszczał pochodzące z obozu przedmioty (np. puszka po cyklonie B) i popiół z krematorium (wtedy obrazy stawały się relikwiarzami), także gipsowe plakiety i rysunki tuszem. Kolejne dwa cykle to Dziecko w obozie hitlerowskim (1963-1970) i antywojenny, poświęcony toczącej się wówczas wojnie - Wietnam walczy (1968).
Od połowy lat 70. malował wyłącznie temperami na papierze, kolejne Madonny, temat Sądu Ostatecznego, sceny ze Starego Testamentu (Mojżesz), tworzył wielki cykl Żydzi. Ważny jest cykl obrazów, malowanych temperami w roku 1979 Jan Paweł II w Polsce.   
W malarstwie olejnym, obrazach o tematyce religijnej i martyrologicznej, ograniczał gamę kolorów, w niektórych kolażach w ogóle nie używał farby. W pracach na papierze kolorystyka jest dużo bogatsza - tu ujawnia się w pełni talent znakomitego kolorysty. Pozostawił też wiele rysunków ołówkiem.
Największa kolekcja prac artysty (ponad 550) znajduje się w Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu, które czterokrotnie organizowało jego duże wystawy retrospektywne (Radom 1998, 2003 i 2013, Wrocław 2007), wiele mniejszych (np. w Warszawie z okazji pielgrzymki Jana Pawła II w 1999 r.).  Pokazuje też obrazy księdza na wystawach problemowych, obok prac innych wybitnych twórców, np. Władysław Hasior i konteksty (Olsztyn, Radom, Zakopane, Gorzów Wielkopolski, 2005-2007), czy też Współczesna polska sztuka sakralna. Jerzy Nowosielski i Władysław Paciak w Muzeum w Nyiregyháza na Węgrzech (1991).