Ewa Andrzejewska (1959-2017)

Od samego początku swej twórczości była zwolenniczką "fotografii fotogenicznej", która w latach 80. rozwijała się w Polsce przede wszystkim jako "fotografia elementarna". W tym czasie interesowała się fotografią amerykańską (Edward Weston, Ansel Adams). Obok Wojciecha Zawadzkiego Ewa Andrzejewska jest czołową przedstawicielką tzw. Szkoły jeleniogórskiej, która od połowy lat 90. podjęła idee "fotografii czystej", kontynuując w koncepcji fotografii górskiej i pejzażowej założenia klasycznego modernizmu z lat 20. i 30. XX wieku. Jej twórczość odwołuje się do niektórych prac Andrzeja J. Lecha oraz teorii Wojciecha Zawadzkiego. Jej fotografowanie opiera się na wielu założeniach "fotografii elementarnej", czego efektem jest realizacja zdjęć stykowych (również sepiowane), co w końcu lat 90. nie było już jej tak bezwzględnym postulatem. Od końca lat 80. interesują ją proste motywy, traktowane w sposób ekspresyjny i symboliczny. W swej fotografii udaje się jej "dotknąć poezji", jak trafnie określił to Zawadzki. Zdjęcia Andrzejewskiej są pełne wyrazu - często mają charakter symboliczny, prawie religijno-mistyczny. Czasami wyrażają nostalgię i melancholię - zadumę nad utratą tego, co nieuchronnie przemija. W jej pracach, reprezentujących romantyczno-symboliczny piktorializm, istotną rolę odgrywają góry z ekspresyjnymi chmurami, przypominając zainteresowania pod tym względem międzywojennych polskich piktorialistów (Jana Bułhaka, Henryka Hermanowicza, Aleksandra Zakrzewskiego i wielu innych). Każdy podejmowany przez nią temat, w tym stara architektura i pejzaż miejski, posiada bardzo osobisty sposób ekspresji wyrażający się m. in. w braku sztafażu. (…)

Krzysztof Jurecki - w marcu 2004 w nocie na portalu Culture.pl