Za rządów Kangxi do perfekcji zostały doprowadzone umiejętności techniczne przy sporządzaniu farb niebieskich opartych na tlenku kobaltu. Powstał wówczas świetny błękit szafirowy o najwyższym stopniu czystości, bez śladów czerwieni, nazywany „daging" („wielkim błękitem") oraz błękit rozmyty, nazywany „yuebai" („światłem księżyca").

Talerz przypomina przedmioty z klasztoru w Trzemesznie, referencja: A. Bochenek, K. Buczkowski

Srebro połączone z półszlachetnym kamieniem lapis lazuli, który już w okresie prehistorycznym stosowany był jako kamień ozdobny, bardzo ceniony również w późniejszych wiekach, kamień kolekcjonerski, jubilerski oraz stosowany po zmieleniu jako pigment przy produkcji farb − o nazwie ultramaryna w malarstwie olejnym i freskach. Jego użycie jako pigmentu w malarstwie ustało na początku XIX wieku, gdy wynaleziono barwnik syntetyczny.

Rzeźba "Twarz zawoalowana" wykonana w latach 70-tych XX wieku, unikat, wykonana w srebrze, ofiarowana dyrektorowi Christofle, dla którego Igor Mitoraj wykonał projekty platerów.


Igor Mitoraj (1944-2014)

Urodził się w 1944 roku w Oederan. Był synem deportowanej polskiej przymusowej robotnicy i francuskiego jeńca wojennego. Po zakończeniu wojny matka z synem wróciła do Polski, gdzie wzięła ślub z Czesławem Mitorajem, po którym Igor przejął nazwisko. Po zakończeniu edukacji w liceum Liceum Plastycznym w Bielsku Białej, rozpoczął naukę na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w 1963 roku. Studiował malarstwo pod kierunkiem Tadeusza Kantora, jednak szybko poczuł potrzebę zmiany miejsca w celu rozwoju. W 1968 roku studiował na École des Beaux Arts w Paryżu. W 1976 roku miał wystawę w galerii La Hune. Po otrzymaniu propozycji wystawy od galerii ArtCurial w Paryżu wyjechał do Pietrasanta we Włoszech, gdzie pracował nad swoimi rzeźbami. Pracował nad odlewami w brązie oraz zaczął pracować w marmurze. Po wystawie w 1977 roku rzeźby Mitoraja cieszyły się ogromną popularnością. Odbyło się ok. 120 wystaw indywidualnych na całym świecie, a jego rzeźby stały się integralnym elementem miejskiego krajobrazu wielu miast, nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Został zaproszony do udziału w 42 Biennale w Wenecji w 1986 roku. W 2005 roku został uhonorowany Złotym Medalem Zasłużonym Kulturze Gloria Artis, a w 2012 przyznano mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.

Głównie pracował w brązie i marmurze. W swojej twórczości inspirował się antykiem. Łączy klasyczną formę sztuki starożytnej z nowoczesnością interpretując je na swój sposób. Częstym motywem jest męska sylwetka. Ludzkie ciało pokazywane jest jako kruche, nie pomijając doskonałej poprawności anatomicznej. Inspirował się mitycznymi postaciami, a klasyczną formą swoich rzeźb nawiązywał do starożytnej Grecji i Rzymu. Dodawał umyślne spękania i uszkodzenia aby podkreślić przekaz swoich dzieł. Rzeźby często były ustawiane na zewnątrz, gdzie pod wpływem czasu i panujących warunków zmieniały swój wygląd, co cieszyło artystę. Uważał, że rzeźby miały własne życie. Wyrzeźbione postacie miały puste oczodoły,ma zakryte materiałem oczy lub usta stały się charakterystycznym elementem twórczości Mitoraja.

Jean-Baptiste Isabey (ur. 11 kwietnia 1767 w Nancy, zm. 18 kwietnia 1855 w Paryżu) – malarz i rysownik francuski.

Urodził się w Nancy, jego nauczycielami byli tam Jean Girardet, Jean-Baptiste-Charles Claudot oraz Jean-Baptiste Augustin. W 1785 przybył do Paryża, gdzie początkowo zajmował się malowaniem tabakierek. Pobierał lekcje od miniaturzysty François Dumonta, a następnie został uczniem Jacques-Louisa Davida.

Został zatrudniony w Wersalu przez księcia Angoulême i księcia de Berry. W późniejszym czasie pracował dla Napoleona Bonaparte i Józefiny (brał udział w przygotowaniach do ceremonii ich ślubu i był autorem oficjalnych rysunków upamiętniających tę uroczystość). Cieszył się także przychylnością władców w czasie restauracji Burbonów – przygotowywał koronację Karola X. Za panowania Ludwika Filipa kierował pracownią malarską manufaktury porcelany w Sèvres. Po rewolucji lipcowej został zatrudniony przez Napoleona III, który odznaczył go Legią Honorową.

Tkanina prostokątna, z kompozycją z motywem kwiatowym i roślinnym. Pole środkowe - w wydzielonym polu ornamenty kwiatowe, dookoła ornament geometryczny. Całość w kolorze kremowym, żółtym, szarym, jasnobrązowym i złotym (wplecione nici metalowe).

Na odwrocie w narożu naszyta prostokątna krajka z sygnaturą z okresu nawiązania przez hrabiego Artura Potockiego pośrodku krajki owal z tarczą z herbem Pilawa pod 9-palkową koroną; wyżej napis: „BUCZACZ"; niżej po bokach litery: „A.P.". Poniżej: No 2525 / W: 141|150".

Manufaktura Porcelany Ernst Bohne Söhne Rudolstadt- Volkstedt (Turyngia)

Szkice do fresków o temacie biblijnym, na podstawie których zostały prawdopodobnie wykonane większe formy, bardzo możliwe, że projekty wykonane były w którymś z kościołów w Polsce.


Claude Perrin (1645-1700)

Urodzony w 1645 roku w Les Planches, zmarł około 1700 r. w Rzymie. Malował przede wszystkim tematy religijne i portrety. Malarz króla Ludwika XIV w Wersalu oraz nadworny malarz króla Polski Jana III Sobieskiego, od którego otrzymał tytuł malarza. Claude Perrin współpracował z Lebrunem przy dekoracji galerii w Wersalu. W szpitalu i kościele w Arbois nadal znajdują się różne obrazy religijne i portrety jego autorstwa. Prawdopodobnie pracował również dla książąt Lotaryngii. Działał we Włoszech, gdzie zyskał dość dużą renomę w różnych miastach, a także w samym Rzymie. Tamże zmarł.