Srebro połączone z półszlachetnym kamieniem lapis lazuli, który już w okresie prehistorycznym stosowany był jako kamień ozdobny, bardzo ceniony również w późniejszych wiekach, kamień kolekcjonerski, jubilerski oraz stosowany po zmieleniu jako pigment przy produkcji farb − o nazwie ultramaryna w malarstwie olejnym i freskach. Jego użycie jako pigmentu w malarstwie ustało na początku XIX wieku, gdy wynaleziono barwnik syntetyczny.

Rzeźba "Twarz zawoalowana" wykonana w latach 70-tych XX wieku, unikat, wykonana w srebrze, ofiarowana dyrektorowi Christofle, dla którego Igor Mitoraj wykonał projekty platerów.


Igor Mitoraj (1944-2014)

Urodził się w 1944 roku w Oederan. Był synem deportowanej polskiej przymusowej robotnicy i francuskiego jeńca wojennego. Po zakończeniu wojny matka z synem wróciła do Polski, gdzie wzięła ślub z Czesławem Mitorajem, po którym Igor przejął nazwisko. Po zakończeniu edukacji w liceum Liceum Plastycznym w Bielsku Białej, rozpoczął naukę na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w 1963 roku. Studiował malarstwo pod kierunkiem Tadeusza Kantora, jednak szybko poczuł potrzebę zmiany miejsca w celu rozwoju. W 1968 roku studiował na École des Beaux Arts w Paryżu. W 1976 roku miał wystawę w galerii La Hune. Po otrzymaniu propozycji wystawy od galerii ArtCurial w Paryżu wyjechał do Pietrasanta we Włoszech, gdzie pracował nad swoimi rzeźbami. Pracował nad odlewami w brązie oraz zaczął pracować w marmurze. Po wystawie w 1977 roku rzeźby Mitoraja cieszyły się ogromną popularnością. Odbyło się ok. 120 wystaw indywidualnych na całym świecie, a jego rzeźby stały się integralnym elementem miejskiego krajobrazu wielu miast, nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Został zaproszony do udziału w 42 Biennale w Wenecji w 1986 roku. W 2005 roku został uhonorowany Złotym Medalem Zasłużonym Kulturze Gloria Artis, a w 2012 przyznano mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.

Głównie pracował w brązie i marmurze. W swojej twórczości inspirował się antykiem. Łączy klasyczną formę sztuki starożytnej z nowoczesnością interpretując je na swój sposób. Częstym motywem jest męska sylwetka. Ludzkie ciało pokazywane jest jako kruche, nie pomijając doskonałej poprawności anatomicznej. Inspirował się mitycznymi postaciami, a klasyczną formą swoich rzeźb nawiązywał do starożytnej Grecji i Rzymu. Dodawał umyślne spękania i uszkodzenia aby podkreślić przekaz swoich dzieł. Rzeźby często były ustawiane na zewnątrz, gdzie pod wpływem czasu i panujących warunków zmieniały swój wygląd, co cieszyło artystę. Uważał, że rzeźby miały własne życie. Wyrzeźbione postacie miały puste oczodoły,ma zakryte materiałem oczy lub usta stały się charakterystycznym elementem twórczości Mitoraja.