POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Polska
- kolekcja Felicji i Bogdana Kędziorków, Kraków (od 1977)

WYSTAWIANY:
- Beksiński w Gdańsku, Gdański Teatr Szekspirowski, Gdańsk 2023

LITERATURA:
- Beksiński 5, Wydawnictwo Bosz, Olszanica 2023, s. 58
- Beksiński w Gdańsku [katalog wystawy], Warszawa 2023, s. 9
- Beksiński. Obrazy, Wydawnictwo Bosz, Olszanica 2021, s. 155

WYSTAWIANY:
- Lwów, Muzeum Narodowe, Jonasz Stern (1904-1988) Powrót do Lwowa. Krajobraz milczenia, 2008
- Sopot, Państwowa Galeria Sztuki, Stulecie Sterna. Prace Jonasza Sterna (1904-1988) z lat 30. i 40., 7.04-29.05.2005
- Poznań, Centrum Kultury Zamek, Wokół Grupy Krakowskiej: malarstwo i prace na papierze, 22.04-31.05.2001

LITERATURA:
- Jonasz Stern. Powrót do Lwowa. Krajobraz milczenia [katalog wystawy], Muzeum Narodowe we Lwowie, 2008, s. 24 (il.), poz. kat. 19.
- Stulecie Sterna. Prace Jonasza Sterna (1904-1988) z lat 30. i 40. [katalog wystawy] Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, Sopot 2005, s. 16 (il.), poz. kat. 18.
- Wokół Grupy Krakowskiej: malarstwo i prace na papierze [katalog wystawy], red. Przygońska J., Centrum Kultury Zamek w Poznaniu, Poznań 2001, s. 8 (il.).

Malarz, grafik i pedagog żydowskiego pochodzenia. Początkowo pobierał lekcje malarstwa w prywatnej szkole we Lwowie i w Krakowie u Ludwiki Mehofferowej, następnie zaś kontynuował nauki w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Był współzałożycielem tzw. Pierwszej Grupy Krakowskiej, po wojnie zaś dwukrotnie prezesem Drugiej Grupy Krakowskiej. Twórczość artysty silnie ukształtowały polityka i przeżycia wojenne, nie przejął od swoich nauczycieli z czasów studenckich – Fryderyka Pautscha, Teodora Axentowicza i Władysław Jarockiego – formuły artystycznej, bliższa była mu o niespokojnym duchu awangarda. Dorobek artysty można podzielić na dwa zasadnicze rozdziały: okres przedwojenny, w którym wyraźny był wpływ niemieckiego ekspresjonizmu i kubizmu oraz powojenny, który obfitował w formalne eksperymenty (malarstwo materii, „abstrakcja biologiczna”), gdzie kluczową rolę odgrywało łączenie tradycyjnego medium z nietypowym, jak szczątki organiczne zwierząt, wszystko zaś było okraszone siatką symbolicznych znaczeń o wymowie wanitatywnej.

W latach 1934–39 studiował malarstwo w krakowskiej ASP pod kierunkiem W. Jarockiego i J. Pieńkowskiego oraz scenografię u K. Frycza. Podczas okupacji prowadził w Krakowie Teatr Konspiracyjny. W 1947 roku przebywał na rocznym stypendium w Paryżu; od 1957 r. związany był z awangardową drugą Grupą Krakowską. Był animatorem i współtwórcą eksperymentalnego teatru Cricot 2, powstałego w 1955 roku. Od połowy lat 50-tych uprawiał malarstwo informel – spontaniczne, nieskrępowane estetyką. Liczne cykle malarstwa Kantora z lat 70-tych i 80-tych wykazują silny związek z jego równoczesną działalnością teatralną, np. w czasie pracy nad spektaklem „Umarła Klasa” powstała seria kompozycji pod tym samym tytułem. W okresie późniejszym artysta poświęcił się głównie teatrowi, zaś do malarstwa powrócił w ostatnich latach życia.

Obraz skatalogowany w archiwum Fundacji Nowosielskich

POCHODZENIE:
- Kolekcja prywatna, Polska
- Zakup na aukcji w ANS AZURA (26.05.2022, poz. kat. 7)
- Kolekcja prywatna, Polska
- Jerzy Nowosielski Foundation

W 1940 roku rozpoczął studia w krakowskiej Kunstgewerbeschule u S. Kamockiego. W latach 1976–92 profesor ASP w Krakowie. Twórca kompozycji figuralnych, martwych natur, aktów, pejzaży i obrazów sakralnych, w których łączy elementy nowoczesne z wpływami sztuki bizantyjskiej. Jego styl charakteryzuje się stosowaniem płaskiego układu plam barwnych, obwiedzionych linią konturu i syntetyzacją form. Jest autorem licznych polichromii w kościołach (m. in. w kościele św. Ducha w N owych Tychach, kościele w Wesołej koło Warszawy, cerkwi w Lourdes we Francji) oraz ikonostasów (np. w cerkwi Zaśnięcia Matki Bożej w Krakowie czy w kościele Św. Ducha w Tychach). Jego obrazy znajdują się w licznych zbiorach muzealnych w Polsce oraz w kolekcjach prywatnych (Stany Zjednoczone, Kanada, Francja, Niemcy).

Malarz, grafik, ilustrator i scenograf. Studiował architekturę na Politechnice we Lwowie od 1939 roku, którą ukończył w 1946 roku na gdańskiej Politechnice. W czasie studiów jednocześnie pobierał nauki malarstwa pod kierunkiem Władysława Lama. Zaraz po zakończeniu wojny w 1945 roku podjął studia w krakowskiej ASP pod kierunkiem Eugeniusza Eibischa. Był to jednak krótki epizod w życiu artysty, ponieważ jeszcze w tym samym roku został asystentem Władysława Lama na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej. Następnie podjął pracę w sopockim PWSSP, gdzie pracował do 1951 roku, po czym przeprowadził się do Warszawy, gdzie osiadł się już na stałe. Twórczość malarską artysty można podzielić na kilka etapów. Początkowo czerpał inspirację ze zdobyczy postimpresjonistów. Następnie zwrócił się ku realizmowi, nawiązując do mistrzów malarstwa 19 wieku. W okresie socrealizmu stał się czołowym artystą oficjalnie zadekretowanej przez władze komunistyczne sztuki. Autor arcydzieła socrealizmu Podaj cegłę, (z dyptyku „Podaj cegłę i Ceglarki”). Zerwał z socrealizmem w 1955 r. Artysta skierował się ku informelu, tworząc od tego momentu kompozycje abstrakcyjne, zwracając dużą uwagę na koloryt, oraz konspekty strukturalne i fakturalne obrazu. Kobzdej brał udział na weneckim Biennale w 1954 roku, a międzynarodowy rozgłos przyniósł Aleksandrowi Kobzdejowi sukces na V Biennale w São Paulo, gdzie otrzymał najważniejszą nagrodę w swojej karierze za cykl "Idole". Odszedł od malarstwa przedstawieniowego, zaczął tworzyć w duchu informelu. Pracował nad strukturą i fakturą obrazu - stworzył cykl "Szczeliny" rozpoczęty w 1966 r. Rozwinięciem tego cyklu stały się tworzone od 1969 r. obiekty malarskie zwane "Hors cadre" (bez ram), wchodzące bez jakichkolwiek ograniczeń w relacje z otaczającą przestrzenią.

POCHODZENIE:
- Sotheby’s (aukcja 12.02.2014, poz. 55)
- Dominique Lévy Gallery, Nowy Jork
- John Weber Gallery, Nowy Jork
- bezpośrednio od artysty

WYSTAWIANY:
- "Postprizma", Gočárova Galerie, Pardubice, Czechy, 2024
- „Roman Opalka: Malarstwo ∞”, Dominique Lévy Gallery, Nowy Jork, 2014

LITERATURA:
- „Roman Opalka: Malarstwo ∞”, [katalog wystawy], Dominique Lévy, Gallery, Nowy Jork, 2014, s. 54

LITERATURA:
- Polish Constructivists, katalog wystawy, Everson Museum of Art of Syracuse and Onondaga County, Syracuse, 1975 (il.)
- 16 Contemporary Polish Artists, katalog wystawy, Aldrich Museum of Contemporary Art, Ridgefield 1977 (il.)
- Polska awangarda malarska 1950 - 1970 z kolekcji Bogdana Jakubowskiego, Muzeum Narodowe w Gdańsku, Gdańsk 2004 (il.)
- Wielka encyklopedia malarstwa polskiego, Kraków 2011 (il.)

WYSTAWIANY:
- Polish Constructivists, Everson Museum of Art of Syracuse and Onondaga County, 31.10-28.12.1975
- 16 Contemporary Polish Artists, Aldrich Museum of Contemporary Art, Ridgefield, 8.05-19.06.1977
- Polska awangarda malarska 1950 - 1970 z kolekcji Bogdana Jakubowskiego, Depozyt w Muzeum Narodowym w Gdańsku, Paryż/Gdańsk 2004
- depozyt w Muzeum Narodowym w Gdańsku

Malarz, twórca artystycznych eksperymentów, fotografik, uczestnik i twórca happeningów, aktor teatru Tadeusza Kantora „Cricot 2”, współzałożyciel galerii Foksal (razem z krytykami: Wiesławem Borowskim, Anką Ptaszkowską, Mariuszem Tchorkiem, oraz artystami: Henrykiem Stażewskim i Edwardem Krasińskim). Urodził się w Bydgoszczy, gdzie uczył się w Miejskiej Szkole Plastycznej (dzisiejsze Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych im. Leona Wyczółkowskiego). Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Malarstwa (1953 – 1959) w pracowni prof. Michała Byliny. W latach 1961–1962 uzyskał specjalizację w pracowni gobelinu artystycznego u Mieczysława Szymańskiego. Od 1988 był profesorem warszawskiej uczelni. Jego prace znajdują się w muzeach i kolekcjach prywatnych na całym świecie.

WYSTAWIANY:
- "Poszukiwania", Muzeum Architektury we Wrocławiu, 2017
- "JH - Spotkania", Dom Aukcyjny Polswiss Art, 2018

LITERATURA:
- "JH - Spotkania", katalog wystawy, Dom Aukcyjny Polswiss Art, 2018, s. 37

Artysta, malarz, klasyk polskiej sztuki XX wieku należący do pokolenia Arsenału, wymieniany wraz ze Stanisławem Fijałkowskim, Stefanem Gierowskim czy Jerzym Nowosielskim, niezrównany kolorysta. W 1949 roku przeprowadził się do Wrocławia gdzie rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni Eugeniusza Gepperta, uzyskując dyplom w 1954 r. Okres studiów w twórczości Hałasa to przede wszystkim pierwsze znaczące eksperymenty z kolorem oraz strukturą malarską. W tych pierwszych pracach widoczne są wpływy Waldemara Cwenarskiego, Tadeusza Makowskiego oraz Paula Klee. W 1956 r. zakłada Grupę X zrzeszającą twórców lokalnego środowiska plastycznego. W latach 1958–2001 związany był pracą dydaktyczną z PWSSP (przerwa w latach 1962–1967- pedagog w Liceum Sztuk Plastycznych we Wrocławiu), gdzie utworzył Katedrę Kształcenia Ogólnoplastycznego na Wydziale Architektury Wnętrz i Projektowania Plastycznego. W latach 1984–1985 pełnił funkcję prorektora PWSSP, a w 1985 objął katedrę Malarstwa na Wydziale Malarstwa i Rzeźby. W 1990 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.

Do pracy dołączony jest potwierdzenie autentyczności wystawione przez Jakuba Tarasina

Wybitny malarz i grafik. Studiował na wydziale malarstwa w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowniach Zbigniewa Pronaszki, Wacława Taranczewskiego. Nauki pobierał również na wydziale grafiki Andrzeja Jurkiewicza i Konrada Srzednickiego. Studia ukończył w 1951 roku. Jeszcze będąc studentem debiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948 roku. W latach 1963–1967 sprawował stanowisko wykładowcy na Wydziale Architektury Wnętrz macierzystej uczelni. Następnie w 1974 roku pracował w Warszawie w tamtejszej ASP. W 1985 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego tej właśnie uczelni, a w latach 1987–1990 był jej rektorem. Był laureatem wielu nagród, m.in. otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa w 1984 roku.

WYSTAWIANA:
- „Magdalena Abakanowicz Skulpturen”, Galerie Pels-Leusden, Berlin, 1990, poz. kat. 8

PROWENIENCJA:
- kolekcja prywatna, Polska
– kolekcja prywatna, Szwajcaria
- Galerie Pels-Leusden, Berlin
- Evelyn Aimis Fine Art, Miami

Jedna z najważniejszych artystek XX wieku, a jej prace biją rekordy popularności. Edukację artystyczną rozpoczęła w Liceum Plastycznym w Gdyni, w latach 50. studiowała na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a następnie w Państwowym Instytucie Sztuk Plastycznych w Sopocie. Wyobraźnią i odwagą znacznie wykraczała jednak poza tradycyjne ramy i zasady narzucane na uczelniach artystycznych. Wypracowała własny, nowatorski styl i techniki wyrazu, oparte na niespotykanych dotąd w rzeźbie materiałach. Jej światowa kariera rozpoczęła się w 1962 roku na Międzynarodowym Biennale Tkaniny w Lozannie, gdzie po raz pierwszy miała okazję zaprezentować publiczności międzynarodowej swoje płótna, nazwane później „abakanami”. W centrum zainteresowań twórczych Abakanowicz było ciało ludzkie, a w szerszym ujęciu kondycja i miejsce człowieka w świecie, anonimowość i zagubienie jednostki w tłumie. W słynnych cyklach z lat 70-tych: „Alteracje”, „Głowy”, „Plecy” czy „Postaci siedzące” ukazała niepełne, rozczłonkowane, wydrążone postaci ludzkie – „pozostałości” po człowieku. Rozważania na temat człowieka, zarówno w aspekcie społecznym, jak i biologicznym, były głównym tematem całej jej twórczości. Chociaż na przestrzeni lat sięgała po różne materiały – brąz, metal czy drewno, jej znakiem rozpoznawczym pozostało workowe płótno, któremu nadała całkowicie nowy, przestrzenny wymiar. Prace Abakanowicz, w szczególności realizacje plenerowe, znajdują się w muzeach i galeriach na całym świecie, min. w USA, Izraelu, Francji czy Japonii.

Jeden z czołowych przedstawicieli tzw. malarstwa materii. Wykształcenie artystyczne zdobył ucząc się w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku Janiny Miłosiowej w Lublinie (1942–46), zaś teoretyczną wiedzę w zakresie sztuk plastycznych ugruntował studiując historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II. Był współzałożycielem uformowanej wśród tamtejszych studentów lubelskiej grupy „Zamek” (1956–1959), zaliczanej do najciekawszych i najbardziej awangardowych polskich grup artystycznych, którą tworzyli m. in. Włodzimierz Borowski, Ryszard Kiwerski, Tytus Dzieduszycki oraz Jerzy Ludwiński. Ziemski brał czynny udział w szeregu konkursów i wystaw artystycznych takich, jak: Biennale Form Przestrzennych w Elblągu, Plenery Koszalińskie w Osiekach, Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach i wielu innych. Od lat 40. XX wieku interesował się astronomią, kosmonautyką, science-fiction. Początek jego ścieżki artystycznej wyznaczają surrealistyczne prace, wśród których częstym motywem były przypominające kukiełki postaci (Mona Lisa, Semafory). Stopniowo jego warsztat artystyczny zaczął dojrzewać w kierunku form bardziej abstrakcyjnych, sugerujących fascynację zagadnieniami związanymi z materią, które znalazły odbicie w wykonywanych w gipsie tzw. formurach. Od połowy lat 60. XX wieku zwrócił się ku abstrakcji geometrycznej tworząc charakterystyczne collage’owo – półprzestrzenne kompozycje z cienkich, sferycznie wygiętych, przeważnie czarnych, białych i czerwonych listewek. Wiele z tych dzieł zaliczyć można do kierunku op-art., wykorzystującego prawa iluzji, fizjologii i psychologii postrzegania, teorię widzenia i koloru.

Studiował na Wydziale Malarstwa na ASP w Gdańsku; dyplom obronił w 1987 r. w pracowni prof. Włodzimierza Łajminga. Jego prace znajdują się m.in. w zbiorach: Muzeum Ziemi
Lubuskiej, Muzeum Narodowego w Gdańsku (Oddział Sztuki Współczesnej), UM w Sopocie, Kolekcji ZPAP w Łodzi, kolekcjach prywatnych. Autor cykli malarskich: „Profile”, „Gradienty”, „Ikony”. Wypracował charakterystyczny styl malarstwa oparty na perfekcyjnie malowanych przejściach tonalnych. Artysta jest laureatem kilku międzynarodowych i ogólnopolskich konkursów malarskich. Wybrane wystawy: 1988 – „Arsenał 88”, Ogólnopolska Wystawa Młodej Plastyki, Warszawa; „Dyplom 87”, Zachęta, Warszawa; 2005 – „Pamięć i uczestnictwo”, Muzeum Narodowe w Gdańsku, Pałac Opatów w Oliwie, Gdańsk; III Ogólnopolskie Biennale Malarstwa i Tkaniny Unikatowej, Trójmiasto – wyróżnienie; 2006 – „Kod kreskowy”, Muzeum Historyczne Miasta Gdańska; XXI Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego, Szczecin; 2007 – „Jesienne Konfrontacje”, Triennale Polskiego Malarstwa Współczesnego, BWA, Rzeszów; I Międzynarodowe Biennale Malarstwa, QUADRO-ART. 2007, Łódź, Muzeum Historyczne – nagroda Prezesa ZPAP; 2008 Galeria ZPAP, wystawa indywidualna, Gdańsk; 2008 XXII Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie – nominacja do nagrody; 2009 – III Premio Internationale di Pittura e Grafica „Natale di Roma“ 2009, Cascina Farsetti, 3 °Classificato ex aequo – Sezione Pittura, Rzym, Włochy; 2012 „W drodze...” Starogardzkie Centrum Kultury Galeria A, Starogard Gdański; 2018 – Sopocki Dom Aukcyjny „Mariusz Kułakowski. Prześwity"

Malarz, grafik, rysownik, pedagog, animator kultury. W latach 1965–1970 studiował na Wydziale Tkaniny i Ubioru Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi. W roku 1971 obronił dyplom z wyróżnieniem w Pracowni malarstwa prof. Romana Modzelewskiego oraz z zakresu projektowania u doc. Antoniego Starczewskiego (Pracownia projektowania dywanu i gobelinu) i doc. Anieli Bogusławskiej (Pracownia projektowania tkaniny dekoracyjnej). Tuż po dyplomie został zatrudniony na macierzystej uczelni na stanowisku asystenta w Pracowni projektowania dzianiny. Na uczelni zajmował po drodze różne stanowiska, m.in. w 1983 objął III Pracownię Malarstwa i rysunku w Katedrze Kształcenia Ogólnoplastycznego na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego, którą
kierował aż do chwili przejścia na emeryturę do 2005 r. W latach 1994–2014 współpracował z Politechniką Radomską (obecnie Uniwersytet Technologiczno-Humanistyczny) na stanowisku profesora zwyczajnego w Katedrze Sztuki, później Wydziale Sztuki, pełniąc od 2008 roku funkcję kierownika Katedry Malarstwa i Rysunku. Od 2014 roku do chwili obecnej jest pedagogiem Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi na Wydziale Artystycznym. Artysta mieszka i tworzy w Łodzi. Profesor Gieraga poza pracą pedagogiczną, aktywnością twórczą i działalnością w ZPAP podejmował wyzwania z zakresu upowszechniania i popularyzacji sztuki. Był, w roku 1983, pomysłodawcą i przez wiele następnych lat opiekunem, organizowanego do dzisiaj Konkursu im. Władysława Strzemińskiego dla studentów PWSSP w Łodzi (obecnie ASP). Nie sposób wymienić wszystkich wystaw indywidualnych oraz zbiorowych, w których brał udział Profesor Gieraga. Pierwsza wystawa, debiut artysty miał miejsce w Łodzi w Galerii 77 w roku 1970. Prace artysty można oglądać również w wielu muzeach w kraju i zagranicą. W roku 2016 Muzeum Miasta Łodzi zorganizowało artyście wystawę retrospektywną, pt. Progresje, na której zostały zaprezentowane obrazy i grafiki z lat 1972–2016. Wystawie towarzyszył również imponujący album.

Malarz, wykładowca akademicki. W latach 1961–67 studiował na Wydziale Malarstwa
i Grafiki na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplom ukończył w pracowni prof. Adama
Marczyńskiego. Od 1970 do 2012 roku pracował na macierzystej uczelni. W 1993 roku
otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Stypendysta m.in. Fondatione Romana (1972), Fundacji
Kościuszkowskiej (1983), The Pollock-Krasner Foundation (2002), laureat wielu nagród
w dziedzinie malarstwa i uczestnik kilkunastu wystaw indywidualnych i kilkuset wystaw
zbiorowych. Prace artysty znajdują się w kolekcjach muzealnych oraz licznych zbiorach
prywatnych, m.in.: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie,
Gdańsku, Wrocławiu, Szczecinie, Muzeum Ziemi Chełmskiej w Chełmie, Muzeum Okręgowego
w Toruniu, Radomiu, Rzeszowie, Bydgoszczy, Muzeum Podlaskiego w Białymstoku,
Muzeum Architektury we Wrocławiu, Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku, Muzeum
Historyczno-Etnograficznego w Chojnicach, Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy, Centrum
Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum Historycznego Miasta Krakowa w Krakowie, Muzeum
Bochum w Bochum, Mondriaanhuis w Amersfoort, The Barbara Piasecka Johnson Collection
w Princeton, The Kosciuszko Foundation w Nowym Jorku.

Polska artystka działająca na polu malarstwa, fotografii, rysunku, rzeźby, wideo i performance’u. W latach 1974-1978 studiowała na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. Po uzyskaniu dyplomu rozpoczęła karierę artystyczną i do 1981 r. działa w kręgu twórczym skupionym wokół Galerii Współczesnej w Warszawie. W 1982 r. wraz z mężem, Zdzisławem Sosnowskim, wyjechała do Paryża, gdzie zaczęła eksperymentować z innymi środkami wyrazu. To właśnie wtedy w jej twórczości pojawiły się szpilki krawieckie, które łączyła z różnymi materiałami, m.in. fotografią, blachą, płótnem, olejem i akrylem.
„We Francji zaczęłam rozwijać pomysł, który przywiozłam z kraju, czyli komponowanie obrazów ze szpilek. One po prostu mnie ścigały. Ten biedny przedmiot stał się dla mnie magiczny. Ukłucie, opór i chęć, aby go zwalczyć. Szpilka prowokuje mnie i wywołuje nowe propozycje. Jest łagodna po ujarzmieniu, ale w trakcie pracy boję się, bo jest niebezpieczna, atakująca. Może symbolizuje zmaganie z przeszkodami” – mówiła Teresa Tyszkiewicz o swoim paryskim okresie.
Na polską scenę artystyczną powróciła w 1991 r. Na wystawie „Jesteśmy” w Zachęcie pokazała m.in. prace "Płótno ze szpilkami skrępowane sznurem" oraz "Szpilki i pismo". Dzieła Teresy Tyszkiewicz znajdują się w zbiorach publicznych i prywatnych, m.in. w w Fonds National d'Art Contemporain w Paryżu, Musée Ville de Paris i Fondation Camille w Paryżu.

Ekspertyza dr Moniki Szczygieł-Gajewskiej, monografistki twórczości Władysława Hasiora

Malarz, scenograf, pedagog i przede wszystkim rzeźbiarz. Artysta studiował w latach 1952–58 w warszawskim ASP na Wydziale Rzeźby, pod kierunkiem Mariana Wnuka. W 1959 roku, po otrzymaniu stypendium francuskiego Ministerstwa Kultury, wjechał do Paryża, gdzie swoje rzeźbiarskie studia uzupełniał w pracowni francuskiego rzeźbiarza Ossipa Zadkine. W latach 1957–68 był nauczycielem w Szkole Kenara w Zakopanem. Pracował również jako scenograf we wrocławskim Teatrze Polskim w latach 1970–1971. Był członkiem artystycznego ugrupowania Phases. Hasior na artystycznej arenie międzynarodowej zasłynął jako twórca metaforycznych assamblaży. Swoje rzeźbiarskie kompozycje konstruował z przedmiotów gotowych, często znajdowanych na jarmarkach, odpustach. Nadając im wtedy nowe znaczenie, odgrywały one w jego pracach rolę znaków i symboli. Hasior był również autorem pomników. Związany był z Zakopanem, gdzie mieszkał i tworzył. Tam też mieściła się jego autorska galeria. Artysta uczestniczył w Biennale w Sao Paulo w 1965 i 1971 roku oraz w Biennale w Wenecji w 1970 roku. Poza tym swoje prace pokazywał również w Paryżu, Sztokholmie, Rzymie, Brukseli, Moskwie.

Absolwent gdańskiej PWSSP, dyplom z malarstwa i grafiki otrzymał w 1977 roku w pracowni Kazimierza Ostrowskiego. Jest profesorem swej macierzystej uczelni. W początkowym okresie twórczości podejmował tematy sakralne. Częstym tematem jest zdeformowana sylwetka ludzka. Jego obrazy z lat 80-tych, zamiast tytułów, miały numery podobne do tych, jakie nadaje się w więzieniach, czy obozach. Wszystkie wizerunki ludzi w obrazach artysty mają wkomponowane oczy, wycięte z magazynów ilustrowanych.

WYSTAWIANY:
- "Warsztat Władysława Strzemińskiego", Galeria Sztuki Współczesnej Anny Wesołowskiej w Łodzi, Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków w Łodzi, czerwiec 1985

LITERATURA:
- "Warsztat Władysława Strzemińskiego", Galeria Sztuki Współczesnej Anny Wesołowskiej w Łodzi, Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków w Łodzi, Łódź 1985, poz. 98

Teoretyk sztuki, malarz, projektant druku funkcjonalnego, pionier konstruktywistycznej awangardy lat 20. i 30. XX wieku, twórca teorii unizmu. Podczas I wojny światowej w randze podporucznika służył w Twierdzy Osowiec i był jednym z nielicznych, którzy przeżyli tzw. atak umarłych, a następnie walczył na Białorusi, gdzie w maju 1916 został ciężko ranny (stracił rękę i nogę oraz wzrok w jednym oku)[2]. Za zasługi na polu walki otrzymał Order Świętego Jerzego. Nie mogąc kontynuować kariery wojskowej rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Moskwie, której jednak nie ukończył. Następnie został asystentem Kazimierza Malewicza w Szkole Sztuk Pięknych w Witebsku. W ciągu zaledwie kilku lat znalazł się w czołówce rosyjskiej awangardy, współpracując m.in. z El Lissickim i Aleksandrem Rodczenką. W 1921 roku wraz z żoną Katarzyną Kobro przeprowadził się do Wilna, gdzie współorganizował Wystawę Nowej Sztuki (1923) oraz grupy Blok Kubistów, Suprematystów i Konstruktywistów. Był członkiem międzynarodowej grupy Abstraction-Creation. Od roku 1931 przebywał w Łodzi, gdzie współtworzył Międzynarodową Kolekcję Sztuki Nowoczesnej. W 1945 został wykładowcą w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, której był współzałożycielem. W tym samym roku przekazał swą spuściznę artystyczną Muzeum Sztuki w Łodzi. W 1950 Strzemiński został na polecenie Ministerstwa Kultury i Sztuki, zwolniony z pracy w PWSSP pod zarzutem nierespektowania norm doktryny realizmu socjalistycznego. Swoją twórczością wniósł wiele w światową awangardę. Krytyka światowa zalicza Strzemińskiego do ścisłej czołówki artystów XX wieku.

Artysta plastyk, malarz, rzeźbiarz, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Bogusław Szwacz studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1931–1937. Po wojnie w Krakowie współtworzył Grupę Młodych Plastyków, a w latach 1947–1948, przebywając na stypendium w Paryżu, został członkiem francuskiej grupy „Le Surrealisme Revolutionaire”.
Brał udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w krakowskim Pałacu Sztuki w 1948 roku. W czasach obowiązywania w sztuce socrealizmu wystawiał na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki (1950, 1952, 1953), a w okresie „odwilży” brał udział w II i III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w warszawskiej Zachęcie (1957, 1959). Pokazywał swoje prace na wystawie „Konfrontacje” w Galerii Krzywego Koła w Warszawie (1961), na Sympozjum „Złotego grona” w Zielonej Górze (1963) oraz na Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965). W 1964 roku sformułował oryginalną koncepcję Sztuki Poruszania Wyobraźni: Ars-Horme, zgodnie z którą tworzył do końca życia. Koncepcja Ars-Horme (Sztuki Poruszania Wyobraźni) konkretyzuje się w obrazach, których odmiany określają terminy ars-hormegram, ars-hormegraf i ars-hormegryf. Są to kompozycje budowane z drobnych form, których rytmy i zagęszczenia na płaszczyźnie są dodatkowo akcentowane fakturą i kolorem.

W 1939 ukończył warszawska ASP, gdzie studiował pod kierunkiem Feliksa Szczęsnego Kowarskiego oraz Leonarda Pękalskiego. Należał do grupy „Warszawa”. Malarz, grafik i rysownik nie związany z żadną grupą ani orientacją artystyczną. Używał różnych technik (pędzel, pióro, techniki graficzne, tusz) stworzył monotematyczne serie, m.in. „Dno morskie”, „Wojna przeciw człowiekowi”, „Portrety z wyobraźni”, cykle „Reminiscencje”, „Epitafia”, „Rodzina”, „Sacrum”. Malował obrazy z syntetycznie ujętymi formami i postaciami, o bogatym tle i fakturze reliefowej, zajmował się też malarstwem ściennym i witrażownictwem (projekt witraża do Mauzoleum Walki i Męczeństwa w Alei Szucha w Warszawie).

Studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie, w pracowni Artura Nachta-Samborskiego, u którego w1954 roku obronił swój dyplom. Swoje prace po raz pierwszy szerszej publiczności zaprezentował na Wystawie Młodej Plastyki w Warszawie w 1955 roku. W tym samym roku artysta objął stanowisko wykładowcy na macierzystej uczelni. W 1981 roku otrzymał tytuł profesora. Początkowo w swojej twórczości artystycznej artysta tworzył obrazy o metaforycznych aspektach. Z tego czasu pochodzą portrety, które w swej stylistyce zbliżają się do sztuki informelu oraz malarstwa materii. Potem Sienicki w swoich kompozycjach malarskich, układających się w całe cykle, podejmował taką tematykę jak: martwa natura, najczęściej ukazując samotny kwiat, postać ludzką, wnętrza, czy zabudowania Warszawy. Tutaj wyraźnie czerpiąc inspirację ze zdobyczy koloryzmu, wykorzystywał mocno stonowaną utrzymaną w szarościach kolorystykę, z przebłyskami ostrzejszych, bądź jaśniejszych kolorów, kładzionych na płótno impastowo. Prace te wykreowane z silnym ładunkiem ekspresjonistycznym, łączyły w sobie aspekty przedstawień realistycznych z abstrakcyjną formą. Był laureatem wielu prestiżowych nagród i wyróżnień, m.in.: Nagrody Krytyki Artystycznej im. C. K. Norwida w1975 r. czy Nagrody im. J. Cybisa otrzymanej w 1983 roku.

Malarka, historyczka sztuki, rysowniczka, autorka instalacji plastycznych, eseistka, pisarka. Urodziła się w 1946 r. w Krakowie jako córka dyplomaty Karola Kuryluka. Po objęciu przez ojca polskiej placówki dyplomatycznej w Austrii, uczyła się w wiedeńskim gimnazjum.
W latach 1964–1970 studiowała w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Należała do grona inicjatorów ruchu „O poprawę”, skupiającego jej rówieśników, absolwentów akademii, po raz pierwszy zaistniałego dzięki wystawie w warszawskiej Galerii Studio w 1974 r. Była
również współzałożycielką grupy Śmietanka, której pierwsze wystąpienie miało miejsce w 1977 roku. Wystawiała wówczas razem z Andrzejem Bielawskim i Łukaszem Korolkiewiczem. W 1981 przeprowadziła się do Nowego Jorku. W 1982 współtworzyła w USA kwartalnik „Zeszyty Literackie”, który rok później znalazł swą siedzibę w Paryżu. Jest również absolwentką historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ewa Kuryluk ma w swoim dorobku ponad pięćdziesiąt wystaw indywidualnych, udział w wielu wystawach grupowych. Tworzyła instalacje na świeżym powietrzu w różnych częściach świata. Jej dzieła znajdują się w muzeach narodowych w: Warszawie, Krakowie oraz Poznaniu, jak również w kolekcjach instytucjonalnych i prywatnych w Europie, Ameryce Północnej, Ameryce Łacińskiej i Japonii.

WYSTAWIANY:
- "GEOMEROS, wystawa gwaszy Ewy Kuryluk", Galeria Artemis, Kraków, 2024

LITERATURA:
- Ewa Kuryluk. Kangór z ołówkiem, pędzlem i nożyczkami, Anna Kowalska, Artemis Galeria Sztuki, Fundacja Frascati, Zachęta - Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa - Kraków 2024, s. 96 (poz. 208)

W 1955 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi. W latach 1955–1976 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej
w Łodzi, a od 1976 do 2003 roku roku pracował na macierzystej uczelni gdzie prowadził Pracownię Fotografii na Wydziale Grafiki. W 1990 roku otrzymał tytuł profesora.
Związany z łódzkim środowiskiem artystycznym W latach pięćdziesiątych współpracował z grupą artystów „Piąte Koło”, później z Grupą „Nowa Linia”, działającą od 1959 r. przy ZLP w Łodzi. W pierwszej połowie lat sześćdziesiątych wielokrotnie pokazywał swoje prace w słynnej galerii „Krzywe Koło” w Warszawie. W tym czasie powstały cykle rysunków i obrazów inspirowanych dalekowschodnią kaligrafią. Wystawiał wspólnie z Andrzejem Łobodzińskim i Krystynem Zielińskim w łódzkim salonie Towarzystwa Fotograficznego, a także z nimi i Stanisławem Fijałkowskim w Galerii Krzysztofory w Krakowie w 1961 roku. W 1965 roku wraz z Andrzejem Łobodzińskim zbudowali przedmiot z ruchomymi elementami wytwarzającymi dźwięki, nazwany „Klantata”. Jest autorem określenia „Hotel Sztuki”, którym dzięki niemu w latach 70. zaczęto nazywać ideę niezależnej aktywności wystawienniczej sformułowaną wcześniej przez Andrzeja Paruzela. W latach siedemdziesiątych tworzył cykle fotograficzne i multimedialne projekcje/„Czytający + fotele”, „Czapeczki”. Zajmuje się rysunkiem, malarstwem, grafiką i fotografią, przede wszystkim analogową, często będącą podstawą do litografii. Wielokrotnie eksperymentował z mediami, tworząc m.in. instalacje. Prace w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie, Poznaniu, Muzeum Sztuki w Łodzi
a także w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.

W latach 1979-1984 studiował na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1984 r. w pracowni prof. T. Dominika. W roku akademickim 1996/97 macierzysta uczelnia zaprosiła go do prowadzenia pracowni na Wydziale Malarstwa. Uczy tam do dziś, od 2011 jako profesor, organizując plenery, warsztaty, wspólne wyjazdy na wystawy. Jeszcze w 1984 r. debiutował w Galerii Dziekanka, ale to wystawa dyplomowa zorganizowana w galerii Foksal w tym samym roku znacznie wpłynęła na jego karierę, umożliwiając m.in. wystawy w Galerie Nordenhake w Sztokholmie, Galleria del Cavallino w Wenecji czy Galerie Nordenhake w Malmö oraz wyjazdy na biennale sztuki w Wenecji czy Sao Paolo. Artysta do dzisiaj współpracuje z galerią Foksal.
Już w okresie studiów odnalazł własny sposób przedstawiania natury poddawanej syntezie na granicy abstrakcji. Wczesne obrazy artysty przypominały pejzaże, z których eliminował stopniowo "zbędne" elementy, proponując bardzo osobistą wersję natury. W pracach z ostatnich lat przełamuje formalne ograniczenia malarstwa do przestrzeni rozpiętego na ramie płótna. Tworzy abstrakcyjne kompozycje pól i smug koloru wypełniających wielkoformatowe obrazy, jak również - coraz częściej - malowidła na ścianach galerii (np. w Konsthall, Malmö 1992, w Galerii Foksal, Warszawa 1994, na wystawie "Sztuka wobec natury", Galeria Zachęta, Warszawa 1996). Inspiracje czerpie z malarstwa Jerzego Nowosielskiego oraz tradycji ikon. Bardzo ważną inspirację stanowi dla artysty także krajobraz rodzinnych stron białostocczyzny.
Artysta został wyróżniony m.in. Paszportem Polityki, Nagrodą im. Jana Cybisa w 2000 r., Nagrodą Fundacji Nowosielskich, Wielką Nagrodą Fundacji Kultury (2006), a także Nagrodą im. prof. Aleksandra Gieysztora za szczególne osiągnięcia w ochronie polskiego dziedzictwa kulturowego (2018). Miał wystawy indywidualne w czołowych muzeach i galeriach w kraju oraz w Londynie, Nowym Jorku, Berlinie, Wenecji i in. Jego prace znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego Krakowie, Muzeum Narodowego w Szczecinie, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Śląskiego w Katowicach, Muzeum Sztuki w Łodzi. Obecnie stale współpracuje z galeriami: Springer and Winckler Gallerie w Berlinie oraz Nordenhake w Sztokholmie.
Leon Tarasewicz związany jest z rodzinną wsią Waliły na białostocczyźnie, gdzie czynnie animuje życie artystyczne tworząc m.in Galerię Krynki. Od lat angażuje się również w życie mniejszości białoruskiej w Polsce. Jest Prezesem Związku Hodowców Kur Ozdobnych.

Dyplom gdańskiej PWSSP otrzymał w 1958 r. w pracowni Stanisława Teisseyre’a. Od 1960 pracuje na tej uczelni, a od 1982 r. prowadzi własną pracownię dyplomową na Wydziale Malarstwa. Od 1994 roku jest profesorem zwyczajnym. Od wczesnych lat w swych pracach prowadzi nieustanny dialog z przeszłością czerpiąc z doświadczeń holenderskich malarzy XVII wieku oraz dawnego malarstwa gdańskiego. Maluje przede wszystkim archaizowane martwe natury, często z elementami wanitatywnymi, sceny alegoryczne, biblijne i portrety o stonowanym kolorycie. Brał udział w wielu wystawach tak w kraju, jak i za granicą. Jest laureatem wielu nagród, m.in. Nagrody im. Piotra Potworowskiego oraz nagrody Ministra Kultury.

LITERATURA:
- Kolekcja Pakoska. Sztuka Polska, (oprac.) Anna Kroplewska-Gajewska, katalog wystawy Muzeum Okręgowe w Toruniu 26 kwietnia – 1 września 2013, Toruń 2013, s. 122

Malarz i rysownik, przez lata związany z gdańskim ASP. Studia artystyczne skończył dyplomem w 1952 roku na gdańskiej PWSSP w pracowni prof. A. Nachta-Samborskiego. Od 1951 roku wykładał malarstwo na PWSSP, w latach 1965–1969 był dziekanem Wydziału Malarstwa, a od 1969 do 1981 roku pełnił funkcję rektora. Jeden z twórców Grupy Gdańskiej. Wystawiał na ponad 40 wystawach indywidualnych i grupowych. Laureat Nagrody im. Kazimierza Ostrowskiego (2007 rok). Na obrazach Jackiewicza – kompozycjach i aktach – ciało kobiety sprowadzone jest do geometrycznych, abstrakcyjnych figur.

Malarz, grafik, rysownik, absolwent PWSSP w Gdańsku, uczeń Jacka Żuławskiego, Władysława Jackiewicza i Jerzego Zabłockiego. Profesor, prowadzi Pracownię Malarstwa na Wydziale Malarstwa gdańskiej ASP. Piastował funkcje prezesa Towarzystwa Sztuk Pięknych Zachęta w Warszawie oraz jest członkiem zarządu Fundacji im. D. Chodowieckiego w Berlinie. Malarstwo Świeszewskiego jest surrealistyczne, niekiedy mroczne. Swoją twórczość określa jako „paranoję współczesności”. Jest laureatem Nagrody im. Kazimierza Ostrowskiego przyznanej w 2006 r.

Studiował na Wydziale Malarstwa PWSSP w Gdańsku, dyplom obronił w 1977 roku w pracowni profesora Kazimierza Śramkiewicza. Jako profesor gdańskiego ASP prowadził Pracownię Rysunku i Malarstwa. Był współzałożycielem grupy artystycznej COX oraz współzałożycielem i prezesem Pomorskiego Stowarzyszenia Integracji Kultur i Sztuki Jeden Świat z siedzibą w Sopocie. Zrealizował wiele wystaw indywidualnych. Jego obrazy znajdują się w wielu kolekcjach państwowych w Polsce oraz zbiorach prywatnych w kraju i za granicą.

W latach 1970–72 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, a od 1972–1976 w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem uzyskała w pracowni Tadeusza Dominika. Wystawia swoje prace w całej Polsce oraz za granicą. Otrzymała I nagrodę na Międzynarodowym Biennale Miniatury Tkackiej (1982 r. Savaria Museum, Węgry) oraz nagrodę im. Stanisława Wyspiańskiego za malarstwo i rzeźbę w 1984, w tym samym roku została stypendystką Ministra Kultury i Sztuki. W 2004 wraz z Zygmuntem Rytką założyła Fundację Sztuki Współczesnej In Situ, działająca głównie na terenie Warszawy oraz w Sokołowsku. Artystka eksploruje przestrzenie malarskie, rzeźbiarskie, sztukę instalacji, video oraz performance. Jej droga twórcza i formalne poszukiwania mają źródło
w sztuce figuratywnej eksplorowanej poprzez abstrakcyjne formy, których zwieńczeniem jest stworzenie indywidualnego języka artystycznej wypowiedzi w postaci wielowątkowego, rozbudowanego cyklu "Wytyczanie obrazu". Wiodące aspekty twórczości Bożenny Biskupskiej to problematyka upływającego czasu, anektowanie, organizowanie i wytyczanie przestrzeni.

Jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy sztuki współczesnej. Studiował malarstwo w ASP w Krakowie, m.in. u Tadeusza Kantora, w latach 1967–1968. W 1968 wyjechał z Polski do Paryża, gdzie kontynuował studia w Ecole Nationale des Beaux-Arts. Porzucił malarstwo na rzecz rzeźby. Tworzył głównie w kamieniu i brązie. Głównym tematem prac rzeźbiarskich artysty stanowi ciało ludzkie. W swej twórczości artysta nawiązywał do kanonów sztuki antycznej, wykorzystując postaci mitologicznych herosów. W akademickich formach Mitoraj ukazywał wyidealizowane fragmenty męskich torsów i twarzy, często dodając motywy bandaży. Twórczość artysty to swoisty dialog między antykiem a współczesnością. Jego monumentalne kompozycje można spotkać w największych miastach w Europie i Stanach Zjednoczonych.

Projekt plakatu do komedii "Świętoszek" Moliera

W 1969 roku ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W roku 1981 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Szybko zaistniał w tamtejszym środowisku i dał się poznać jako znakomity ilustrator i malarz. Od 1985 roku jest wykładowcą School of Visual Arts w Nowym Jorku. Zajmuje się również ilustracją, malarstwem, projektowaniem plakatów oraz scenografią. Zdobył ogromne uznanie na całym świecie a jego plakaty i ilustracje ukazują się regularnie na łamach takich czasopism jak Newsweek, Time, Business Week, New York Times, New Yorker. Jest twórcą bardzo pracowitym z ogromnym dorobkiem. Na swoim koncie ma już liczne plakaty dla amerykańskich oper (New York City Opera, Utah Opera, Pacific Opera San Francisco, Philadelphia Opera), scenografię operową do przedstawienia Don Giovanniego w Filadelfii. Jego prace prezentowane były na wielu wystawach w Stanach Zjednoczonych, Japonii, Francji, Niemczech i w Polsce.

Barbara Pniewska była polską metaloplastyczką, która tworzyła awangardowe reliefy, wykorzystując blachę metalową, gwoździe i deski. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie, a także studiowała w Krakowie. Córka architekta Bohdana Pniewskiego. Brała udział w Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale w 1955 roku. Od 1959 roku artystka była związana z warszawską Galerią Krzywe Koło – pierwszą w Polsce po okresie stalinizmu galerią, której program artystyczny nie podlegał socrealizmowi. W 1961 roku galeria zorganizowała jej wystawę indywidualną, podczas której Pniewska zaprezentowała swoje malarstwo. W 1967 roku Pniewska zaprezentowała trzynaście swoich prac pod wspólnym tytułem „Zamknięta forma w kosmosie” w Hamilton Galleries w Londynie. Prace te, będące reliefami, ukazują abstrakcyjne kompozycje osadzone w aluminiowych panelach. Jedna z tych prac znajduje się obecnie w kolekcji National Trust w Londynie. Jej prace znajdują się w kolekcjach zagranicznych, m.in. Oppenheim Collection of Modern Polish Art w Los Angeles.

Malarz, twórca ceramiki, witraży i projektant tkanin, związany z gdańską PWSSP. W latach 1946–1950 studiował w pracowniach A. Nachta-Samborskiego i J. Żuławskiego. Jako stypendysta rządu francuskiego, studiował także u F. Légera w Paryżu. Dyplom obronił w 1952 roku. Profesor i długoletni wykładowca obecnej Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. W latach 1981–1984 był prodziekanem Wydziału Malarstwa i Grafiki. Do 1987 roku prowadził swoją Pracownię Malarstwa. Zajmował się realizacją malarskich dekoracji ściennych w obrębie Starego i Głównego Miasta Gdańska. Laureat nagrody im. Jana Cybisa (1988). Od 2002 roku ZPAP w Gdańsku przyznaje doroczną nagrodę imienia Ostrowskiego za wybitne osiągnięcia w dziedzinie malarstwa.

LITERATURA:
- Bożena Kowalska, Lenica - artysta wielu dróg, [w:] Alfred Lenica. Malarstwo, Galeria Miejska Arsenał, Poznań 2002, s. 72

Studia rozpoczął w 1922 roku na wydziale prawno-ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Równolegle studiował muzykę w Konserwatorium Muzycznym. Swoje malarskie zainteresowania pogłębiał studiując w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych prowadzonym przez Adama Hannytkiewicza. W latach 30. Alfred Lenica malował obrazy figuratywne, przede wszystkim martwe natury i pejzaże, wzorując się na kubizmie. Na początku wojny rodzina Leniców wysiedlona z Poznania udała się do Krakowa. Czas wojny był przełomowy w karierze malarza. Krakowskie środowisko artystyczne skupione wokół Tadeusza Kantora, a zwłaszcza przyjaźń z Jerzym Kujawskim zaowocowała pogłębieniem zainteresowań malarza awangardą. W 1945 roku Alfred Lenica powrócił do Poznania, gdzie zaangażował się w działalność artystyczną. W 1947 został współzałożycielem awangardowej grupy 4F+R. Po latach prób i poszukiwań, Lenica coraz silniej dążył ku abstrakcji i taszyzmowi. W 1948 roku wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie zorganizowanej przez Tadeusza Kantora. Od 1955 roku wyklarował się ostatecznie styl malarski Alfreda Lenicy, który będzie mu towarzyszył aż do śmierci. Styl ten był połączeniem taszyzmu, surrealizmu, informelu i drippingu. Powstawały obrazy olejne o dużych formatach malowane w technice wypracowanej wcześniej przez artystę (uzyskiwanie prześwitów koloru spod kolejnych warstw farby), którą następnie udoskonalał i rozwijał. Lenica chętnie posługiwał się lakierami oraz farbami przemysłowymi. Prezentował styl malarstwa abstrakcyjnego o odcieniu surrealistyczno-ekspresjonistycznym. Lenica wiele podróżował; na zaproszenie ONZ przebywał na przełomie 1959/60 roku w Genewie, gdzie w siedzibie tej organizacji wykonał malowidło ścienne "Trzy żywioły" (Woda, Ogień i Miłość). Utrzymywał stały kontakt z rodzimą awangardą artystyczną, wystawiał z Grupą Krakowską, brał udział w większości plenerów w Osiekach koło Koszalina, uczestniczył w sympozjum "Sztuka w zmieniającym się świecie" w 1966 roku w Puławach. Największa wystawa dzieł Lenicy odbyła się w 1974 roku w Galerii Zachęta.

Do pracy dołączony jest certyfikat autorski

Studiował w warszawskiej ASP w latach 1963-70. W czasie studiów, począwszy od 1965 roku rozpoczął cykl Podróże autostopem, w którym portretował miasta i miasteczka z perspektywy "ptasiego lotu", w polu zainteresowania artysty, poza architekturą, znalazło się życie i obyczaje mieszkańców. W latach 1972 - 78 powstaje cykl Sportowcy, w którym przedstawia ludzi marginesu, cwaniaków, palaczy najtańszych wówczas papierosów marki "Sport". Obrazy z cyklu Warszawa (1981 r), proroczo antycypowały wprowadzenie stanu wojennego w Polsce. W cyklu Droga na Wschód (1989 - 1991) upamiętnił ofiary stalinowskiego komunizmu, w cyklu Od Grudnia do Czerwca (1990 - 1994) oddał pamięć ofiarom stanu wojennego w Polsce. W cyklu Niech żyje wojna! powstałym pod wrażeniem wojen na Kaukazie i Bałkanach artysta śle przesłanie - ostrzeżenie. Autor ponad 3 tysięcy obrazów towarzyszących naszemu życiu od kilkudziesięciu lat, stanowiących swoistą, niepowtarzalną , artystycznie ujętą kronikę życia, obyczaju, materialnego i duchowego zapisu naszej kultury.

W latach 1959 – 1964 studiował na Akadami Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach profesorów Aleksandra Kobzdeja (malarstwo) i Andrzeja Rudzińskiego (grafika). Dyplom obronił w 1964 roku. Był członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Drzeworytników XYLON (Societe Internationale des Graveures sur Bois) w Szwajcarii. W swoim dorobku ma 38 wystaw indywidualnych oraz uczestnictwo w ponad stu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Za prace malarskie i graficzne otrzymał wiele prestiżowych nagród i wyróżnień. Prace Ryszarda Gieryszewskiego znajdują się w muzeach w kraju i za granicą.

Dyplom w pracowni malarstwa J. Zabłockiego w gdańskiej PWSSP obronił w 1984 r. W jego twórczości dużą rolę odgrywa światło, pejzaż malowany pod wpływem rzeczywistego odczuwania natury, a przede wszystkim postać ludzka - groteskowa, pokazana w sposób symboliczny. Uczestniczył w wystawach: "33 Salon - Młode malarstwo, młoda ekspresja" w Paryżu (1982), Krajowej Wystawie Malarstwa Młodych "Droga i prawda" we Wrocławiu (1985), "Polska Pieta" w Krakowie, Warszawie i innych miastach polskich (1986-1987), "Nadmorskich spotkaniach młodych" w Sopocie (1988). Miał liczne wystawy indywidualne w Polsce, Belgii, Francji, Niemczech, Holandii, Norwegii, Wielkiej Brytanii i USA.

Studiował na poznańskiej PWSSP w latach 1978–80 oraz w Hochschule der Künste w Berlinie w latach 1981–86. W 1980 roku rozpoczął praktykę w „Hermann Noack Bildgiesserei”, prestiżowej odlewni rzeźb w Berlinie Zachodnim, gdzie poznał Henry Moore’a, do którego później był porównywany. W 1986 roku powrócił do kraju. W 1990 roku otworzył własną pracownię pod Londynem. Artysta brał udział w około 30 wystawach indywidualnych i kilkudziesięciu zbiorowych w kraju i za granicą (m.in. w Niemczech, Włoszech, Danii, Szwecji, Anglii, Turcji). W swoich rzeźbach artysta posługuje się kształtem kobiecego ciała, czyniąc z niego odrealnioną, opływową formę o subtelnym zabarwieniu erotycznym.