Heliograwiura rozpowszechniona w XIX wieku została wyparta później przez rotograwiurę, gdyż heliograwiura jest metodą drogą i bardzo czasochłonną. Obecnie bywa używana w grafice artystycznej. Płyty otrzymane metodą heliograwiury można uzupełniać innymi metodami technik druku wklęsłego. Sporadycznie używa się tej techniki także przy reprodukcji dzieł sztuki, gdy trzeba stworzyć niewielką liczbę kopii o bardzo wysokiej jakości

„Czarny i fioletowy” - obraz Wassily Kandinsky to arcydzieło sztuki abstrakcyjnej, które urzeka miłośników sztuki od czasu jej stworzenia w 1923 roku. Obraz znajduje się w zbiorach Solomon R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku.

Skład „Czarnego i fioletowego” jest mieszaniną geometrycznych kształtów i zakrzywionych linii, które są splecione w celu stworzenia uczucia ruchu i głębokości, do stworzenia odczucia napięcia i równowagi.

Czarny kolor w twórczości Kandinsky'ego często symbolizował tajemnicę, nieznane, a czasem także negatywne emocje lub siły. Kandinsky postrzegał czerń jako kolor końca, ciszy i bezruchu, ale także jako potencjalne źródło nowego początku. Fioletowy, będący połączeniem niebieskiego i czerwonego, symbolizował dla Kandinsky'ego duchowość i mistycyzm. Kandinsky przypisywał fioletowej barwie cechy introspekcji, melancholii i medytacji. Fioletowy był dla niego kolorem kontemplacji i duchowego poszukiwania.

Kandinsky był głęboko zainspirowany muzyką, zwłaszcza twórczością kompozytorów takich jak Arnold Schönberg. Jego teoria synestezji, w której różne zmysły wzajemnie się przenikają, była kluczowa w jego podejściu do malarstwa. Uważał, że kolory mogą wywoływać emocje podobne do tych, jakie daje muzyka, i że kompozycja malarska może naśladować strukturę muzyczną.


Kandinsky stworzył tę pracę w okresie swojego życia, w którym doświadczył teorii koloru i duchowości. Uważał, że kolory mają moc emocjonalną i duchową i że można je wykorzystać do stworzenia związku między artystą a widzem.

Bernard Buffet był jednym z najbardziej znanych i cenionych francuskich artystów XX wieku. Jego charakterystyczny styl, rozpoznawalny na całym świecie, zapewnił mu ogromną popularność. Był artystą wszechstronnym, tworzącym obrazy olejne, akwarele, rysunki, grafiki i scenografie teatralne.
Jego twórczość charakteryzuje się: wyrazistą kreską- Buffet stosował mocne, czarne linie konturowe, które nadawały jego pracom surowy, a nawet szkieletowy wygląd, Oszczędną kolorystyką:-jego paleta barw była zazwyczaj ograniczona, często dominowały szarości, brązy i ciemne zielenie, co potęgowało melancholijny nastrój obrazów oraz tematyką- Buffet często przedstawiał motywy egzystencjalne, takie jak samotność, przemijanie i śmierć. Jego obrazy często emanowały poczuciem niepokoju i pesymizmu.
Cykl „Kwiaty „podobnie jak inne prace Buffeta, odzwierciedla jego zainteresowanie formą i strukturą, a także jego skłonność do przedstawiania motywów w sposób surowy i pozbawiony ozdobników. Prace Bernarda Buffeta, w tym litografie z cyklu "Kwiaty", są cenione przez kolekcjonerów na całym świecie. Jego dzieła można znaleźć w wielu muzeach i galeriach, a także w prywatnych kolekcjach.

Bernard Buffet był jednym z najbardziej znanych i cenionych francuskich artystów XX wieku. Jego charakterystyczny styl, rozpoznawalny na całym świecie, zapewnił mu ogromną popularność. Był artystą wszechstronnym, tworzącym obrazy olejne, akwarele, rysunki, grafiki i scenografie teatralne.
Jego twórczość charakteryzuje się: wyrazistą kreską- Buffet stosował mocne, czarne linie konturowe, które nadawały jego pracom surowy, pozbawiony ozdobników wygląd, oszczędną kolorystyką:-jego paleta barw była zazwyczaj ograniczona, często dominowały szarości, brązy i ciemne zielenie, co potęgowało melancholijny nastrój obrazów oraz tematyką- Buffet często przedstawiał motywy egzystencjalne, znany był z tego, że często malował martwe natury, a motyw chleba i wina pojawiał się w jego twórczości wielokrotnie, co świadczy o jego fascynacji tymi prostymi, ale symbolicznymi przedmiotami. Buffet używał tuszu i akwareli, co pozwalało na uzyskanie charakterystycznego, szkicowego efektu.
W latach 50. XX wieku, kiedy powstał ten obraz, Buffet był już uznanym artystą, ale jego styl budził kontrowersje. Jego prace były postrzegane jako antymodernistyczne, co było wyrazem jego sprzeciwu wobec dominujących wówczas abstrakcyjnych tendencji w sztuce.
Prace Bernarda Buffeta, w tym litografie z cyklu "Nature Morte", są cenione przez kolekcjonerów na całym świecie. Jego dzieła można znaleźć w wielu muzeach i galeriach, a także w prywatnych kolekcjach.

Paul Gauguin jest uważany za innowatora malarstwa wszystkim, jego podejście do sztuki było rewolucyjne i odbiegało od konwencji panujących w jego czasach. Gauguin odszedł od realizmu i impresjonizmu, zamiast tego eksplorując i rozwijając nowe style, takie jak syntetyzm i cloisonizm.

Syntetyzm charakteryzował się uproszczeniem form, stosowaniem płaskich barwnych plam i odrzuceniem tradycyjnej perspektywy. Cloisonizm, z kolei, polegał na używaniu zdecydowanych konturów do oddzielania kolorów. Gauguin również eksperymentował z kolorami, używając ich w sposób symboliczny i emocjonalny, co było nowością w porównaniu do bardziej naturalistycznego użycia koloru przez innych artystów tamtych czasów.

Jego prace miały znaczący wpływ na wielu artystów i są cenione za ich innowacyjność i oryginalność.

Obraz "Arearea", znany również jako "Czerwony pies", to jedno z najbardziej znaczących dzieł Paula Gauguina. Gauguin stworzył to dzieło w 1892 roku, podczas swojego pobytu na Tahiti. Inspiracje do swoich obrazów czerpał z lokalnych opowieści i starożytnych tradycji religijnych Polinezji.

Idylliczna scena z dwiema kobietami i rudym psem na pierwszym planie, a w tle kilka kobiet oddaje cześć posągowi Maorysów. Gauguin wymyślił święty rytuał i powiększył oryginalny mały posążek, aby nadać mu większe znaczenie w kompozycji obrazu. Niebo na obrazie zniknęło pod szeregiem kolorowych płaszczyzn - zielonej, żółtej i czerwonej, co nadaje dziełu charakterystyczną dla Gauguina paletę barw.

Dzieło jest przykładem współistnienia w malarstwie Gauguina marzeń i rzeczywistości, tworząc zaklęty świat pełen harmonii i melancholii, gdzie człowiek żyje pod ochroną bogów w naturalnym środowisku wyidealizowanej Polinezji.

Obraz znajduje się w kolekcji paryskiego Musée d'Orsay, które mieści się na dawnym dworcu kolejowym Paryża i jest przykładem niezwykle udanej rewitalizacji


"Arearea" zostało pokazane po raz pierwszy w Paryżu wraz z innymi dziełami z Tahiti, obraz ten jest obecnie uważany za jedno z najważniejszych dzieł Gauguina i jest doceniany przez znawców sztuki na całym świecie.

Banksy, znany brytyjski artysta street artu, jest autorem wielu znanych dzieł, które często mają polityczny, społeczny lub kulturowy komentarz. Jednym z jego znanych dzieł jest mural zatytułowany “Pulp Fiction”, który przedstawia ikoniczną scenę z filmu “Pulp Fiction” Quentina Tarantino, ale z pewnym twistem.
Film “Pulp Fiction” z 1994 roku, wyreżyserowany przez Quentina Tarantino, jest jednym z najbardziej wpływowych filmów w historii kina. Scena, którą Banksy zinterpretował w swojej pracy, przedstawia postacie grane przez Johna Travoltę (Vincent Vega) i Samuela L. Jacksona (Jules Winnfield), trzymających broń.

Banksy przekształcił ten znany motyw filmowy, zamieniając pistolety na banany. To charakterystyczne dla Banksy’ego, który często używa humoru i absurdalnych elementów, aby podkreślić swoje przesłanie. W tym przypadku, przekształcenie broni w banany może być postrzegane jako komentarz na temat przemocy, może sugerować jej bezsensowność lub też stanowić humorystyczną grę z oczekiwaniami widza.

Oryginalny mural pojawił się w 2002 roku na ścianie blisko stacji metra Old Street w Londynie. Jego umiejscowienie w przestrzeni miejskiej, a szczególnie w tak widocznym miejscu, podkreślało dostępność sztuki Banksy’ego dla szerokiej publiczności i jego zaangażowanie w przekazywanie swoich przesłań bezpośrednio do ludzi, często w ich codziennym otoczeniu.

Mural “Pulp Fiction” stał się szybko bardzo popularny i rozpoznawalny, ale także wywołał kontrowersje. W 2007 roku został zamalowany przez pracowników miejskich, co wywołało falę protestów i w rezultacie przywrócenie go, tym razem jednak w nieco zmienionej formie przez samego Banksy’ego.

Lit.: P. Berthelot, “Le Salon d’Automne” dans Beaux-Arts, 1930

W głębokim lesie żyje ptak. Przez las przepływa rzeka, w której mieszka ryba. Pewnego dnia spotykają się, zaprzyjaźniają i wzajemnie o sobie opowiadają.

Oto historia wyjątkowej, przełamującej stereotypy przyjaźni. Historia o byciu razem, wzajemnych fascynacjach i o tym, że mimo różnic zawsze warto być sobą!

Opowieść snuje się na granicy jawy i snu, mieni złotem i bogactwem koloru, zaprasza do zanurzenia się w baśniowym świecie, w którym obok żywiołów takich jak woda czy powietrze istnieje jeszcze jeden, być może najważniejszy: żywioł przyjaźni, na gruncie którego każde spotkanie staje się możliwe.

Książka wydana w projekcie #ENJOY. Współfinansowana w ramach programu Unii Europejskiej “Kreatywna Europa”.

Książkę objęli patronatem: Fundacja “Arka” im. Józefa Wilkonia, TVP Kultura, Książki. Magazyn do czytania, Czas Dzieci, Strefa Psotnika.

„Malowałam królów i prostytutki. Maluje tych, którzy są dla mnie inspirujący i powodują, że czuje wibracje."

Tamara Łempicka, znana również jako Tamara de Lempicka, była polsko-francuską malarką, która stała się jednym z najważniejszych przedstawicieli art déco w sztuce. Jej twórczość jest synonimem elegancji, zmysłowości i luksusu lat 20. i 30. XX wieku. Łempicka jest szczególnie znana ze swoich portretów – kobiecych i męskich – oraz pełnych dynamiki aktów, które do dziś zachwycają unikalnym stylem, intensywnymi kolorami i dramatycznym oświetleniem.
Styl Łempickiej wyróżnia się połączeniem elegancji i zmysłowości z geometrycznym rygorem i precyzją, typowymi dla art déco. Jej obrazy mają charakterystyczną, „rzeźbiarską" formę, gdzie postaci są przedstawiane z ostro zarysowanymi konturami, co dodaje im monumentalności. Łempicka czerpała inspirację z kubizmu – zwłaszcza z prac Pabla Picassa i Fernanda Légera. Tematyka obrazów Łempickiej jest głównie związana z luksusem, pięknem, seksualnością i indywidualizmem. Wizerunki silnych kobiet, często w uwodzicielskich pozach, stały się jej znakiem rozpoznawczym. Jej portrety są często symbolami nowoczesnej kobiety – wyzwolonej, pewnej siebie i świadomej swojej seksualności.

Tamara Łempicka czerpała inspirację z nowoczesnego życia wielkomiejskiego. Wiele jej obrazów powstało w okresie, gdy mieszkała w Paryżu – wtedy jednym z najważniejszych centrów artystycznych. Była blisko związana z elitą artystyczną i intelektualną, a jej kontakty towarzyskie obejmowały arystokrację, zamożnych kolekcjonerów sztuki oraz artystów. Te związki przyczyniły się do jej popularności jako portrecistki i przyniosły jej liczne zlecenia.
Tamara Łempicka zyskała miano jednej z najważniejszych przedstawicielek art déco i do dziś inspiruje wielu współczesnych artystów, projektantów oraz twórców mody. Jej prace są często reprodukowane, a styl uważany za niezwykle nowoczesny, mimo upływu czasu. Twórczość Łempickiej jest ceniona za elegancję, wyrazistość oraz unikalną zdolność uchwycenia ducha epoki – czasu, gdy sztuka, moda i społeczne zmiany splatały się w sposób intensywny i fascynujący.

Jan Wysocki to utalentowany malarz, który łączy w swoich pracach style abstrakcyjne i figuralne. Jest znany ze swojego unikalnego podejścia do malarstwa, wykorzystującego różnorodne techniki, aby ożywić swoją wizję. Sztuka Wysockiego jest inspirowana naturą, rustykalnymi motywami i charakteryzuje się wyjątkowym naciskiem na fakturę. W swoim procesie twórczym artysta czerpie tematy z otaczającego nas kosmicznego świata, nasycając swoje dzieła energią i światłem Zaangażowanie Wysockiego w swoje rzemiosło i jego niezachwiana pasja do malarstwa sprawiły, że wyróżnia się na tle innych artystów.

Praca związana z projektami Stanisława Szukalskiego dotyczącymi przyszłości Polski. W nowej, planowanej przez artystę Polsce ("Polska II-ga") powinno znaleźć się nowe, zaakceptowane przez wszystkich miejsce kultu. Ten zakrojony na wielką skalę polityczno- wizualny projekt zrodził tego "mojżeszowego" (ze względu na dwa rogi) Kopernika. Zgodnie z opisem Szukalskiego, Kopernik mierzy przestrzeń od serca - Ziemi do mózgu - Słońca.

Wielkimi wielbicielam sztuki Szukalskego jest rodzina Leonardo DiCaprio, która posiada wiele jego prac. Sam słynny aktor podkreśla, że to właśnie ta sztuka ukształtowała go artystycznie. Mało tego, przygotowując się do swojej najgłośniejszej roli – rysownika Jacka Dawsona w superprodukcji Titanic – Leonardo DiCaprio wzorował się na postaci tego artysty.
Na odbywającym się w listopadzie 2018 roku w Amsterdamie Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych nie lada zaskoczeniem i sensacją była wypowiedź Leonarda DiCaprio na temat dokumentu, w który się zaangażował. Film „Struggle: The Life and Lost Art of Szukalski” opowiada historię urodzonego w Warcie awangardowego rzeźbiarza, malarza, rysownika i projektanta Stanisława Szukalskiego. Okazało się, że postać ta nie została wybrana przypadkowo. Aktor traktował Szukalskiego jak członka najbliższej rodziny. Ba, nazywał go „swoim polskim dziadkiem”. Wraz z ojcem do dziś zabiega o pełne uznanie i docenienie twórczości pochodzącego z Polski artysty.

Stanisław Szukalski był niezwykle barwną postacią środowiska artystycznego międzywojennej Polski - wielbiony przez grupę młodych artystów, skupionych w założonym przez siebie Szczepie Rogate Serce, ostro krytykowany przez grono starszych twórców.
Fanatyk prasłowiańszczyzny i mitu polskiej potęgi, skłaniał się ku tematom historycznym i alegorycznym, wykorzystując od strony formalnej elementy geometrycznej stylizacji. W latach 1936-39 realizował w Katowicach zamówienie na płaskorzeźby dla budującego się gmachu Muzeum Śląskiego.
Swoje prace po raz pierwszy wystawił w 1912 roku w krakowskim Pałacu Sztuki. Rok później można było je oglądać wraz z twórczością uznanych już mistrzów: Jacka Malczewskiego i Stanisława Ignacego Witkiewicza. Jednocześnie Szukalski ostro krytykował Akademię Sztuk Pięknych jako ostoję sztuki niepolskiej. Przysporzyło mu to wrogów. Na dodatek uczelnia nie akceptowała jego nowatorskiego spojrzenia na sztukę. W efekcie Stanisław porzucił studia i powrócił do Chicago. USA były według niego jedynym miejscem, gdzie rozwijała się żywa kultura i sztuka. Zafascynowany pradawnymi dziejami mnóstwo czasu poświęcał rozwiązywaniu przedhistorycznych zagadek i tajemnic dawnych dziejów ludzkości, powstawaniu i kształtowaniu się języków, wiar, zwyczajów, sztuki, migracjom ludów, a twórczość rzeźbiarska stała się drugoplanowa. Ostatnia, retrospektywna wystawa jego prac, pierwsza w okresie powojennym, a ostatnia za jego życia, odbyła się w maju 1978 roku w Pałacu Sztuki w Krakowie. Podczas wojny prawie cały dorobek artysty powstały w Polsce, uległ zniszczeniu.

Henri Marie Raymond de Toulouse-Lautrec-Montfa – francuski malarz i grafik. Przedstawiciel postimpresjonizmu, swoimi litografiami wywarł wielki wpływ na rozwój nowoczesnego plakatu.

„Anglik w Moulin Rouge” (oryg. L'Anglais au Moulin Rouge) to jedno z najbardziej rozpoznawalnych dzieł Henri de Toulouse-Lautreca, który w swojej twórczości dokumentował życie bohemy paryskiej, szczególnie kabaretów i klubów nocnych, takich jak słynny Moulin Rouge. Obraz ten jest częścią serii, którą Lautrec poświęcił temu miejscu, będącym jednym z głównych symboli paryskiego nocnego życia końca XIX wieku.
Na obrazie widzimy charakterystyczną scenę z wnętrza Moulin Rouge. Główną postacią jest wysoki, dobrze ubrany mężczyzna, Anglik William Tom Warrener, przyjaciel Toulouse-Lautreca, który w tamtym czasie mieszkał w Paryżu. Stoi on obok kobiety, prawdopodobnie jednej z tancerek lub gości lokalu, z którą rozmawia. Mężczyzna jest ubrany w elegancki garnitur, co kontrastuje z bardziej swobodnym strojem kobiety. Tło obrazu ukazuje typowy gwar panujący w kabarecie – rozświetlone sale, cienie postaci i sugestywne barwy. Kompozycja wyróżnia się specyficznym, lekko zniekształconym ukazaniem postaci, które sprawiają wrażenie szybkich szkiców, co wzmacnia wrażenie ulotności chwili. Obraz jest doskonałym przykładem tego, jak Lautrec portretował zarówno codziennych bywalców paryskich klubów, jak i bardziej ekscentrycznych osobników, którzy często stanowili część jego otoczenia. Relacja między dżentelmenem a kobietą na obrazie jest pełna napięcia, co można interpretować jako typowy dla epoki kontrast między klasą wyższą a światem rozrywki, który przyciągał artystów, dandysów i bogatych bywalców.
„Anglik w Moulin Rouge” to jedno z tych dzieł Toulouse-Lautreca, które ugruntowały jego pozycję jako kronikarza życia nocnego Paryża. Dziś obraz jest postrzegany jako ikona epoki Belle Époque i dokument wyjątkowego momentu w historii sztuki i rozrywki.

Unikatowa praca. Opisana przez Henryka Płóciennika. Pochodzi z jego kolekcji. Obaj artyści Józef Gielniak i Henryk Płóciennik prywatnie byli przyjaciółmi.

Szkic prezentowany był w 1976 r na wystawie w Muzeum Okręgowym w Jeleniej Górze, i reprodukowany w katalogu z tej wystawy. UNIKAT.