Wystawiany Łódź, Galeria Imaginarium, Mistrz i uczeń. Henryk Płóciennik i Krzysztof Gocek, 16 września 29 października 2022.

Literatura Mistrz i uczeń. Henryk Płóciennik i Krzysztof Gocek [katalog wystawy], wyd. Łódzki Dom Kultury, Łódź 2022 r. , s. 36.

Ref: Katalog raisonne Bloch pl. 29, seria z 347.

Cykl prac Pabla Picassa pod tytułem "347 rycin" to zbiór rycin, który został stworzony przez artystę w stosunkowo krótkim czasie, między 16 marca a 5 października 1968 roku. Prace te były po raz pierwszy wystawione w Galerie Louise Leiris w Paryżu na przełomie lat 1968 i 1969.

Cykl "347 rycin" jest o tyle wyjątkowy, że powstał w stosunkowo późnym okresie twórczości Picassa, kiedy artysta miał już ugruntowaną pozycję i był uznawany za jednego z najważniejszych artystów XX wieku. Znany z licznych romansów stworzył prace charakteryzujące się dużą swobodą i ekspresją, a tematycznie oscylują wokół ulubionych motywów Picassa: kobieta, seksualizm, erotyzm…

Warto podkreślić, że "347 rycin" to nie jedyny cykl graficzny Picassa. Artysta przez całe życie eksperymentował z różnymi technikami graficznymi, tworząc liczne litografie, akwaforty i suchoryty. Jego dorobek graficzny obejmuje szereg prac, które stanowią ważną część jego spuścizny artystycznej.


Jeśli chodzi o dostępność tego konkretnego cyklu, to poszczególne ryciny z tego zbioru pojawiają się czasem na aukcjach sztuki lub w galeriach. Można je również znaleźć w kolekcjach muzealnych i prywatnych na całym świecie. Ze względu na wartość artystyczną i historyczną, prace te osiągają wysokie ceny na rynku sztuki.

Referencje:
Katalog wydany przez Mourlot, Fernand. Litografia Picassa. André Sauret, Paryż 1970, strona 258, nr 322.

Pablo Picasso, wybitny hiszpański malarz, rzeźbiarz i grafik, był jednym z najbardziej wpływowych artystów XX wieku. Jego twórczość, charakteryzująca się różnorodnością stylów i technik, wywarła ogromny wpływ na rozwój sztuki nowoczesnej. Picasso był współtwórcą kubizmu, a także eksperymentował z surrealizmem i ekspresjonizmem. Picasso był również znany ze swojego burzliwego życia osobistego i licznych związków z kobietami, które często stawały się muzami dla jego twórczości.

Jacqueline Roque, ostatnia żona Picassa, była dla niego nie tylko partnerką życiową, ale również muzą i inspiracją. Ich związek, mimo znacznej różnicy wieku, był bardzo silny i pełen pasji. Picasso, zafascynowany jej pięknem i osobowością i temperamentem poświęcił jej wiele swoich dzieł. Jacqueline była kobietą o silnej osobowości i artystycznej duszy, co fascynowało Picassa i wpływało na jego twórczość.
Jacqueline była dla niego uosobieniem kobiecości, siły i niezależności

Obraz "Jacqueline” jest jednym z wielu przykładów fascynacji Picassa osobą Jacqueline. Artysta ukazał ją jako silną i niezależną kobietę, która potrafi zapanować nad żywiołem, jakim jest koń. Kompozycja obrazu jest dynamiczna i pełna energii, co podkreśla siłę i determinację Jacqueline.
Pablo Picasso poznał Jacqueline Roque w 1952 roku w Vallauris, gdzie pracowała w pracowni ceramicznej. W tym czasie Picasso miał 70 lat, a Jacqueline 26. Ich związek rozpoczął się, gdy Picasso był jeszcze związany z Françoise Gilot, z która miał dwoje dzieci.
Jacqueline Roque była drugą żoną Pabla Picassa. Pierwszą żoną była Olga Chochłowa, rosyjska balerina, z którą Picasso miał syna Paulo. Pozostawał też w wolnym związku z modelką i muzą Marie-Therese, później z Francoise Gilot, która mu urodziła dwoje dzieci. Pablo Picasso poznał Jacqueline Roque w 1952 roku w Vallauris, gdzie pracowała w pracowni ceramicznej. W tym czasie Picasso miał 70 lat, a Jacqueline 26. Ich związek rozpoczął się, gdy Picasso był jeszcze związany z Françoise Gilot,

Po śmierci Olgi Chochłowej w 1961 roku Picasso ożenił się z Jacqueline Roque.
Pablo Picasso i Jacqueline Roque nie mieli razem dzieci. Picasso miał czworo dzieci małżeństwa i z poprzednich związków.


Po śmierci Picassa w 1973 roku, Jacqueline Roque została jego główną spadkobierczynią. Odziedziczyła ogromną kolekcję jego prac, a także majątek. Po śmierci Picassa, Jacqueline poświęciła się ochronie i promocji jego twórczości. Zmarła w 1986 roku.

Kostabi urodził się w Los Angeles jako syn estońskich imigrantów. Wychował się w Whittier w Kalifornii i studiował rysunek i malarstwo na California State University w Fullerton. W 1982 roku przeprowadził się do Nowego Jorku, a w 1984 roku stał się prominentną postacią sceny artystycznej East Village.

Kostabi jest najbardziej znany ze swoich obrazów przedstawiających bezimienne postacie, których korzenie stylistyczne tkwią w pracach Giorgio de Chirico i Fernanda Légera. Oprócz tradycyjnej ekspozycji w świecie sztuki, Kostabi zaprojektował okładki albumów Guns N' Roses ( Use Your Illusion ) i The Ramones ( ¡Adios Amigos! ), Seether ( Holding Onto Strings Better Left to Fray ), Jimmy'ego Scotta ( Holding Back The Years ), Glint ( Sound in Silence ), RK: Roman Klun ( Kingsway ), Psychotica ( Espina ) oraz liczne produkty, w tym zegarek Swatch, wazony Alessi, filiżanki do espresso Rosenthal, szklanki do mleka Ritzenhoff i różową koszulkę Giro d'Italia.

Prace Kostabiego znajdują się w stałych kolekcjach Museum of Modern Art, Metropolitan Museum of Art , Guggenheim Museum , Brooklyn Museum , National Gallery w Waszyngtonie , Museum of Contemporary Art w Los Angeles , Corcoran Gallery of Art , Yale University Art Gallery , National Gallery of Modern Art w Rzymie i Groninger Museum w Holandii.


Mark Kostabi to artysta, który nie boi się wywoływać kontrowersji i kwestionować tradycyjnych pojęć sztuki. Jego prace są rozpoznawalne i prowokują do myślenia, co czyni go jedną z najbardziej intrygujących postaci współczesnej sceny artystycznej.

Życie towarzyskie i artystyczne Krakowa przełomu wieków XIX i XX rozwijało się intensywnie, koncentrując się zarówno w salonach, jak i przy stolikach modnych kawiarni. Kazimierz Sichulski, obok Karola Frycza, Stanisława Kuczborskiego, Stanisława Rzeckiego oraz Wojciecha Wojtkiewicza, wszedł do grona krakowskich prześmiewców, którzy przy kawiarnianym stoliku Cukierni Lwowskiej Jana Apolinarego Michalika wpadli na pomysł opracowania litograficznej teki karykatur aktorek i aktorów w rolach granych ówcześnie sztuk – „Wesela”, „Erosa i Psyche”, „Dzieci Waniuszyna”, „Sióstr bliźnich”, „Wesela Figara”, „Kościuszki pod Racławicami”, „Anastazji”, „Kupca weneckiego”, „Półdziewic” i „Ślubów panieńskich”. I tak pod kierunkiem Rzeckiego narodziła się w 1904 roku sławna „Teka Melpomeny”, odbita bezpłatnie przez Zenona Pruszyńskiego w jego Zakładach Litografii Artystycznej, przyjaciela artystów, wiernego ich sprzymierzeńca w zabawie. . W skład „Teki” weszło 38 autolitografii opracowanych przez wybitnych artystów okresu Młodej Polski.

"W krzywym zwierciadle karykatury i żartu, w biegłym rysunku i w płasko rozlanych plamach barwnych i czerni, czasem na rozgwieżdżonym prószeniem farb tle – obserwujemy głowy i postacie aktorek, aktorów oraz sceny zbiorowe, łącznie z zaklętym tańcem przez Chochoła".


Wśród popularnych i ulubionych aktorów znajdziemy tu: Jadwigę Mrozowską, Helenę Sulimę, Stanisławę Wysocką, Jerzego i Bolesława Leszczyńskich, Mariana Jednowskiego, Michała Przybyłowicza, Aleksandra Zelwerowicza. „Teka Melpomeny” bawiła, trochę gorszyła, ale cieszyła się dużą popularnością, a jej sława przetrwała do dzisiaj. Litografie z tej teki eksponowano w 1905 roku w Salonie Krywulta w Warszawie; wiele z nich utkwiło w tekach kolekcjonerów, inne zdobiły ściany salonów i pokoi miłośników grafiki, secesji, teatru, a także dobrej zabawy. Były też ozdobą ścian Cukierni Lwowskiej, w której narodził się pomysł teki i gdzie w 1905 doku powstał artystyczny kabaret Zielony Balonik, a cukiernie zaczęto nazywać Jamą Michalikową”, która działa do dnia dzisiejszego.

Passiflora jest częścią cyklu FlorDali składającego się z 10 prac Dalego (Rose Papillon - Lys musical - Marguerites - Passion flower - Cobea - Begonia - Arbre lunes - Pensée -Dahlia - Arbre soleil).

Litografie w pierwotnym założeniu miały stanowić podarunek dla gości wystawy gwaszy Salvadora Dali w Hotelu Le Meurice w Paryżu. Z nieznanego powodu nie zostały podarowane i przez ponad pól wieku znajdowały się w zasobach Hotelu Le Meurice w Paryżu.

Ekskluzywny Hotel Le Meurice był ulubionym miejscem pobytu wielkich artystów i myślicieli oraz stanowił centrum wystaw światowych. W nim Pablo Picasso zorganizował swoje przyjęcie weselne, a Salvadore Dali spędzał w nim miesiąc każdego roku przez 30 lat w starym Apartamencie Królewskim (obejmującym pokoje 106 i 108), z którego korzystał król Alfons XIII . Inni to bracia Wright, Giorgio de Chirico , Rudyard Kipling , Edmond Rostand , Gabriele D'Annunzio , Paul Morand , Walter Lippmann , Yehudi Menuhin , Seiji Ozawa , Anne-Sophie Mutter i Plácido Domingo .


"Flordali „to fantazyjne, zantropomorfizowane rośliny niosące ze sobą między innymi treści o charakterze humorystycznym i erotycznym. W całej serii są również obecne charakterystyczne elementy malarstwa Salvadora Dalego, takie jak motyw oka, kurze nogi czy postać nasuwająca skojarzenia z Don Kichotem. Dalemu udaje się zmienić znaczenie obrazów, ich wzajemne powiązania i zasadniczo tworzy nową koncepcję i „sposób widzenia” w swoim własnym, surrealistycznym, niepowtarzalnym stylu.

Judith II Gustava Klimta, znany również jako Salome, to dzieło z 1909 roku, które stanowi kontynuację jego wcześniejszego obrazu Judith I. Obraz ten jest drugim portretem Judith namalowanym przez Klimta i jest uznawany za jedno z najważniejszych dzieł wiedeńskiego symbolizmu.

Judith II, podobnie jak jej poprzedniczka Judith I, przedstawia biblijną Judytę, bohaterkę, która uwolniła Izraelitów od asyryjskiego najeźdźcy Holofernesa, uwodząc go i ostatecznie pozbawiając głowy.

Judith na obrazie Klimta to kobieta o magnetyzującym spojrzeniu, które nadaje postaci aurę bezwzględnej pewności siebie i dominacji. Ma kształtną, odsłoniętą pierś, co w czasach Klimta było dość odważnym posunięciem. Jej wyrazisty, prowokacyjny urok oraz kontrast między urodą a brutalnością jej czynu czynią z niej symbol femme fatale. Kobieta jest wyobrażona w sposób zarówno elegancki, jak i niepokojący – jej ostre rysy twarzy, o surowej i chłodnej urodzie, wyrażają siłę oraz nieco przerażającą intensywność.
Tło obrazu, wykonane charakterystyczną dla Klimta techniką, zawierające złote, geometryczne wzory , nadaje postaci Judith wręcz bizantyjski przepych, zderzając drapieżność jej postaci z dekoracyjnym bogactwem otoczenia. Tym samym Klimt tworzy opowieść o pięknie, władzy i niszczącej sile kobiecości.

Przypuszcza się, że modelką do obrazu Judith II Gustava Klimta mogła być Adele Bloch-Bauer, jedna z jego muz i wieloletnia przyjaciółka. Adele była żoną bogatego wiedeńskiego przemysłowca i mecenasem sztuki, a także inspiracją dla kilku innych jego prac, w tym słynnego Portretu Adele Bloch-Bauer I, znanego jako "Złota Dama”.

Zarówno Judith II, jak i wcześniejszy Judith I, wywołały niemałe poruszenie w czasach Klimta. Dzieła te odbierano jako niezwykle prowokacyjne, a ich erotyczna, wręcz drapieżna wymowa była dla wielu współczesnych szokująca. Klimt pokazał Judytę, postać biblijną o heroicznym znaczeniu, w sposób wyzywający, wręcz seksualny, co kontrastowało z ówczesnymi standardami moralnymi i społecznymi.

Klimt złamał konwencję, przedstawiając Judytę nie jako skromną, oddaną kobietę, która poświęciła się dla dobra swojego narodu, ale jako silną, zmysłową femme fatale, która emanuje mocą i pewnością siebie.


Na dodatek Klimt miał wówczas reputację artysty kontrowersyjnego. Jego odważne podejście do nagości i erotyzmu – widoczne również w innych jego pracach, takich jak seria malowideł dla Uniwersytetu Wiedeńskiego, które także zostały uznane za skandaliczne – przyciągało uwagę, ale także krytykę. Wiedeńska publiczność z początku nie była gotowa na tak śmiałe przedstawienia kobiecej seksualności i niezależności, które odbiegały od tradycyjnych i konwencjonalnych ról przypisywanych kobietom w społeczeństwie tamtych czasów.

Fernando Botero, urodzony w 1932 roku w Medellín w Kolumbii, jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych artystów współczesnych.

Styl Botero, często nazywany "Boterismo", jest natychmiast rozpoznawalny dzięki swojemu nieproporcjonalnemu podejściu do ludzkiej anatomii i formy. Jego postacie są zazwyczaj przerysowane, z dużymi, zaokrąglonymi ciałami i twarzami. Ta stylizacja jest nie tylko estetyczna, ale również symboliczna, często komentując na temat społeczeństwa, polityki i ludzkiej natury. Botero unika realizmu na rzecz bardziej abstrakcyjnego, ale jednocześnie wyrazistego przedstawienia świata.

Obraz "Equilibrista" (znany również jako "Clown in his trailer") jest doskonałym przykładem tego stylu. Kobieta z parasolką stojąca na głowie mężczyzny symbolizuje pewną absurdalność i delikatność sytuacji, gdzie balans i równowaga są kluczowe. Możliwe interpretacje obejmują komentarz na temat równowagi w relacjach międzyludzkich, roli płci, a także aluzje do cyrkowej sztuki i performansu jako metafory życia. Botero często korzysta z żywych, nasyconych kolorów, które przyciągają uwagę widza. Kolory w jego pracach są zazwyczaj czyste i intensywne, co nadaje jego dziełom dodatkowej energii i ekspresji. W "Equilibrista" możemy zobaczyć te cechy w jasnych, kontrastujących barwach, które podkreślają groteskowość i teatralność sceny.

Prace Fernando Botero są wystawiane w wielu prestiżowych muzeach i galeriach na całym świecie, jak również w prywatnych kolekcjach. Jego dzieła można zobaczyć m.in. w: Muzeum Botero w Bogocie, Kolumbia, to muzeum posiada jedną z największych kolekcji prac Botero, które artysta sam przekazał Kolumbii. Obejmuje zarówno jego obrazy, jak i rzeźby, Muzeum Sztuki Nowoczesnej (MoMA) w Nowym Jorku, USA, Muzeum Guggenheima w Bilbao, Hiszpania oraz Narodowe Muzeum Sztuki w Katalonii, Barcelona, Hiszpania


Prace Fernando Botero osiągają wysokie ceny na aukcjach - od kilkuset tysięcy do kilku milionów dolarów. Prace Botero cieszą się dużym zainteresowaniem zarówno kolekcjonerów prywatnych, jak i instytucji artystycznych, co świadczy o jego trwałym wpływie na sztukę współczesną. Jego unikalny styl i zdolność do łączenia humoru z głębokimi komentarzami społecznymi sprawiają, że jego prace są nie tylko estetycznie wartościowe, ale również intelektualnie prowokujące.