Jean-Michel Basquiat był amerykańskim artystą, który zyskał sławę w latach 80. XX wieku jako część ruchu neoekspresjonizmu. Jego prace charakteryzują się surowym, gestualnym stylem malowania, łączącym elementy graffiti, sztuki ulicznej i prymitywizmu. Basquiat często wykorzystywał w swoich obrazach symbole i znaki, które zapraszały widzów do interpretacji ich znaczenia. Jean-Michel Basquiat zmarł z przedawkowania heroiny w drodze do szpitala w wieku 27 lat.

Jego twórczość spotkała się z wielkim zainteresowaniem Andy Warhola, które zaowocowało przyjaźnią i współpracą obu twórców. Basquiat podziwiał Warhola i uważał go za mentora, podczas gdy Warhol odnalazł w Basquiacie nową pasję do malowania. Ich współpraca była oznaką wzajemnego szacunku i podziwu, a duet często widywano razem na różnych wydarzeniach w Nowym Jorku. Wspólnie stworzyli ponad 150 dzieł, które początkowo były krytykowane, ale z czasem zyskały uznanie i osiągają wysokie ceny na aukcjach. Warhol rozpoczynał pracę, rysując symbol pop-artu lub nagłówek prasowy na płótnie za pomocą swojego rzutnika, a następnie Basquiat dodawał symbol, obraz lub słowa do obrazu w swoim stylu neoekspresjonistycznym. Niestety, ich relacja doznała uszczerbku, gdy Basquiat zaczął intensywnie zażywać narkotyki, co ostatecznie doprowadziło do zakończenia ich współpracy. Mimo to, pozostali przyjaciółmi, choć intensywność ich relacji zmniejszyła się. Śmierć Warhola w 1987 roku mocno dotknęła Basquiata.

Basquiat zmarł rok później, ale jego dziedzictwo artystyczne pozostaje żywe i wpływowe. Jego prace są nadal wystawiane w galeriach i muzeach na całym świecie, a jego styl i symbolika nadal inspirują nowe pokolenia artystów.

„Endangered Species” (Zagrożone gatunki) to jeden z kluczowych i najbardziej i rozpoznawalnych cykli graficznych Andy’ego Warhola. „Zagrożone gatunki” były pierwszym odejściem Warhola od wcześniej podejmowanych tematów i stanowiły punkt zwrotny w całej drodze artystycznej artysty. Często uważa się, że cykl ten powstał w szczytowym okresie jego twórczości, to jest w chwili, kiedy Warhol do perfekcji poznał techniczne właściwości serigrafii i przestał rozwijać swój niepowtarzalny styl. Grafiki z cyklu odniosły znaczący sukces, właśnie głównie z racji odejścia od dotychczasowej tematyki Warhola opartej o tzw. kulturę masową. W cyklu Warhol sportretował 10 zwierząt ujętych w Endangered Species Act - amerykańskiej ustawie o zagrożonych gatunkach z 1973. Komplet „Zagrożonych gatunków” to: Afrykański Słoń, Żaba Z Barrensów Sosnowych, Giant Panda, Bald Eagle, Tygrys Syberyjski, San Francisco Silverspot, Orangutan, Zebra Grevy'ego, Czarny Rhinoceros, Bighorn Ram.

Każda z prac charakteryzuje się intensywną kolorystyką i wyraźnymi konturami, co jest typowe dla stylu Warhola. Artysta zastosował technikę sitodruku, którą często używał w swoich dziełach, pozwalającą na tworzenie wielu odbitek z jednego wzoru.

Cykl „Zagrożone gatunki” był wystawiany w różnych muzeach i galeriach na całym świecie, przyczyniając się do podniesienia świadomości na temat ochrony zwierząt. Prace Warhola z tej serii są cenione zarówno przez kolekcjonerów sztuki, jak i przez osoby zaangażowane w ekologię.

Edward Czerwiński (ur. 14 września 1892 w Warszawie, zm. 25 lutego 1966) - polski malarz, grafik, pedagog, organizator życia artystycznego. W 1914 wyjechał na studia malarskie do Paryża. Tam 1 sierpnia 1914 roku poślubił Marię z domu Puciata (ur. 1890), lekarkę. W Paryżu związał się z Towarzystwem Polskim Literacko-Artystycznym, uczestniczył w wystawach tej organizacji w 1915-1917. Brał też udział we francuskich salonach: Jesiennym w 1919 i Niezależnych w 1920 i w innych wystawach. W 1920 wrócił do Polski. Podjął pracę nauczyciela rysunku w Państwowej Szkole Budownictwa w Warszawie (1921-1928). W 1924 związał się z miejscową Szkołą Sztuk Pięknych (późniejszą ASP), gdzie z przerwami pracował do przejścia na emeryturę w 1962.W Szkole Sztuk Pięknych był początkowo instruktorem grafiki (1924-1926), następnie od 1928 asystentem w pracowni grafiki Władysława Skoczylasa (którą samodzielnie kierował w czasie sprawowania przez profesora funkcji dyrektora Departamentu Sztuki MWRiOP w latach 1930-1931). Po śmierci Skoczylasa w 1934 awansował na starszego asystenta w pracowni grafiki kolejno Leona Wyczółkowskiego (do 1936) i Stanisława Ostoi-Chrostowskiego (do 1938). W czasie okupacji niemieckiej był nauczycielem grafiki i rysunku w Żeńskiej Szkole Architektury im. Stanisława Noakowskiego (1940-1944) oraz w Miejskiej Szkole Budowlanej i Szkole Metaloznawczej przy Politechnice Warszawskiej (1942-1944). We wrześniu 1939 i w powstaniu warszawskim dwukrotnie stracił pracownię i dorobek twórczy.

Paweł Steller - artysta plastyk, uczeń Władysława Skoczylasa. Krytycy zachodni nazywali go „polskim” lub „śląskim Dürerem” (w zależności od źródeł), a polscy krytycy „śląskim Skoczylasem”. Żył i pracował w Katowicach w latach 1925-1974. Jego prace wyróżniano na prestiżowych wystawach w Polsce, Europie i Ameryce. Stellera często porównywano z Rubensem czy Rembrandtem. Pozostawił po sobie tysiące drzeworytów, rysunków, linorytów, litografii i innych. Projektował również witraże.

W maju 1921 udał się do Warszawy, by podjąć pracę w Wydziale Kartografii Wojskowego Instytutu Geograficznego (WIG), gdzie z czasem doszedł do funkcji kierownika działu graficznego. Od października 1923 postanowił jednocześnie kontynuować przerwane studia plastyczne na wydziale grafiki w nowo powstałej Państwowej Szkole Sztuk Pięknych. Wśród jego wykładowców byli m.in. Ludwik Gardowski, Stanisław Noakowski, Oskar Sosnowski i Władysław Skoczylas. Zwłaszcza doświadczenia w zakresie drzeworytu zdobyte u Skoczylasa pozostawiły swoje piętno na całej dalszej twórczości Stellera. Z dyplomem ukończenia szkoły, odebranym 25 czerwca 1925, przyjechał na Górny Śląsk. Tu od sierpnia rozpoczął pracę, początkowo jako nauczyciel rysunku w Królewskiej Hucie (obecnie Chorzów), a od 1 grudnia jako nauczyciel kaligrafii i robót ręcznych w Polskiej Szkole Wydziałowej Męskiej w Katowicach. Na lata 30. XX wieku przypadają jego największe sukcesy artystyczne, w tym publikacja tek drzeworytów „Górny Śląsk” oraz „Typy polskie” i „Śląsk Cieszyński” (obie ze wstępami Gustawa Morcinka). Tekę „Typy polskie” zaprezentowano w kwietniu 1939 w salach recepcyjnych gmachu Sejmu Śląskiego w Katowicach.

Józef Gielniak - w latach 1945-46 studiował w Ecole des Beaux-Arts w Valenciennes. Do Polski przyjechał w 1950 roku z zamiarem przygotowania się do pracy w dyplomacji. Gwałtowny atak gruźlicy zniweczył te plany, podobnie jak realizację następnego pomysłu - podjęcia studiów na wydziale sztuk pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Prawie całe swoje twórcze życie Gielniak spędził w sanatorium przeciwgruźliczym Bukowiec koło Kowar, gdzie podjął też pracę jako archiwista. Od 1956 roku studiował w trybie indywidualnym u znanego grafika, profesora Stanisława Dawskiego z PWSSP we Wrocławiu. Tworzył niemal wyłącznie linoryty, czasami, gdy pozwalało mu na to zdrowie, wykonywał także mezzotinty; zostawił po sobie zaledwie 68 prac, łącznie z 15 ekslibrisami. Mimo tak znikomej objętościowo twórczości uważany jest za jednego z najwybitniejszych współczesnych polskich grafików.

Stągwie Mleczne - zabytkowa brama miejska na Wyspie Spichrzów w Gdańsku. Wybudowane na początku XVI wieku wieże obronne z powodu kształtów zwane Stągwiami Mlecznymi, są pozostałością fortyfikacji miejskich. Na początku XVII wieku brama została przebudowana. W czasie oblężenia w 1813 roku część bramy uległa zniszczeniu.

Zdzisław Król - artysta grafik, redaktor graficzny. W 1940 student krakowskiej Prywatnej Szkoły Malarstwa prof. Alfreda Terleckiego, do 1942 krakowskiej Staatliche Handwerker und Kunstgewerbeschule (Państwowej Szkoły Rękodzieła i Rzemiosła Artystycznego). Uczestnik ruchu oporu w stopniu sierżanta podchorążego (ps. „Zielony”), dowódca patrolu dywersyjnego Okręgu Kraków Armii Krajowej. W 1944-1945 w Krakowie wolny słuchacz Wydziału Malarstwa u prof. Władysława Jarockiego, od 1945 do 1948 student Państwowego Instytutu Sztuk Plastycznych Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Krakowie (później Akademia Sztuk Pięknych). Absolwent Wydziału Grafiki Użytkowej (Poligrafiki) tej uczelni. W Gdańsku od 1948, mieszkał początkowo w Oliwie, od 1951 we Wrzeszczu. Od 15 XI 1948 do 31 III 1981 redaktor graficzny Głosu Wybrzeża i Wieczoru Wybrzeża. Tworzył winiety i ilustracje, zwłaszcza do poezji i tekstów literackich w obu gazetach. Wykonywał opracowania graficzne, okładki i ilustracje do książek oraz cykle graficzna związane z Ziemią Gdańską.

Antoni Suchanek w latach 1917-1922 studiował w krakowskiej ASP u Józefa Mehoffera i Teodora Axentowicza, a następnie w Bydgoszczy u Leona Wyczółkowskiego. Od 1925 często przebywał w Orłowie, jednocześnie prowadząc pracownię w Warszawie. Był jednym z założycieli Koła Marynistów Polskich, a także przewodniczącym Sekcji Plastycznej Ligi Morskiej i Kolonialnej. W 1926 był współzałożycielem Związku Plastyków Pomorskich, a w 1937 ZZPAP w Gdyni. Blisko związany z warszawską Zachętą, gdzie od 1937 do wybuchu wojny był gospodarzem wystaw. W czasie II wojny światowej był więziony w obozie koncentracyjnym. W 1946 powrócił do Gdyni i osiedlił się w Orłowie. Tworzył kronikę ilustrującą podnoszenie z ruin zniszczonego miasta (cykl „Stocznia buduje”). Aktywny uczestnik życia artystycznego w Trójmieście, czego efektem było stworzenie w kawiarni artystycznej Cyganeria Grupy Polskich Marynistów Plastyków. Wsparł go w tym Marian Mokwa. Malował ilustracje do wielu czasopism ukazujących się na Wybrzeżu.

Autolitografia - litografia stworzona przez autora - artystę grafika wprost na kamieniu litograficznym.

Cykl "Vollard Suite" to cykl 100 rycin wykonanych pierwotnie w technice akwaforty, począwszy od 1939 roku rytowane przez Rogera Lacouriere (1892 - 1967). Cykl był tworzony przez Picassa w latach 1930-1937 i został nazwany na cześć marszanda, który je u Picassa zamówił, Ambroise Vollard (1866-1939). Vollard nie doczekał publikacji całego cyklu, który po jego śmierci został zasponsorowany przez Fundusz Abby Aldrich Rockefeller. W cyklu znajdują się grafiki o różnej tematyce, ale najważniejsza jest pracownia rzeźbiarza. Wśród nich znajduje się grupa przedstawiająca wyrzeźbioną głowę przypominającą kilka innych, które Picasso stworzył zainspirowany swoją kochanką, Marie-Thérese Walter. Wiele z tych rycin przedstawia postać kobiecą, przypominającą Marie-Therese, która była jego muzą i modelką. Seksualność to powracający motyw w twórczości Picassa, przedstawiany na różne sposoby. W latach trzydziestych zaczął tworzyć sceny przemocy seksualnej . W tamtym czasie Picasso pozostawał pod wpływem surrealizmu, który zachęcał do eksploracji nieświadomych myśli i pragnień.

Mityczny Minotaur - po części człowiek, po części byk - był alter ego Picassa w latach trzydziestych XX wieku i częścią szerszej eksploracji klasycyzmu, która była widoczna w jego twórczości przez wiele lat. Minotaur był także symbolem surrealistów, którzy postrzegali go jako uosobienie zakazanych pragnień. Dla Picassa był to wyraz złożonych emocji w czasie osobistych zawirowań. Minotaur symbolizował lubieżność, przemoc, poczucie winy i rozpacz.

Andrzej Czeczot był rysownikiem, karykaturzystą, scenografem i ilustratorem. Uważany za jednego z najważniejszych autorów rysunków prasowych, znany głównie z satyrycznych prac publikowanych m.in. w "Szpilkach", "Ty i Ja" czy "Polityce". Jego rysunki publikowane były również na łamach prasy zagranicznej m.in. w "The New Yorker" w USA czy "Pardon" w Niemczech. Poza rysunkiem satyrycznym zajmował się również ilustracją książkową, projektowaniem książek oraz tworzeniem krótkometrażowych filmów animowanych.