Stanisław Świerz, w artykule omawiającym i charakteryzującym malarstwo Wojciecha Weissa, w tym, m.in. o jego aktach, których w okresie międzywojennym artysta malował szczególnie wiele, pisał:
...Weiss nie dyktuje modelowi pozy, nie wygina, nie wykręca mu członków, w poszukiwaniu niezwykłych ruchów. Patrzy na niego. Obserwuje go. Inspiruje się nim. Piękno jest zawsze naturalne. Najbardziej nieśmiertelne są pozy, które stwarza sama natura.
Częstokroć w czasie pauzy, kiedy znudzony model przerzuca gazetę, nie zwracając uwagi czy kto na niego spogląda, Weiss bierze kartkę papieru i zaczyna w kącie szkicować... Tak powstały najszczęśliwsze inspiracje aktów Weissa, gdzie arabeska, ornament ciała, dyktuje sam swoje melodyjne rytmy.
Nie szuka Weiss w akcie ani medytacji filozoficznych, ani rozważań geometrycznych, ni architektury... nie zamienia kobiet na kolumny – chce je po prostu malować w blasku ich ciała – jak kwiat zerwany, jak owoc dojrzały rzucony między obłoki materii i biel batystów. ... Tworzyć coraz to nowe orkiestracje kolorów ciała i harmonizować je razem z otoczeniem draperii /.../
Z tych ruchów leżących, leniwych i miękkich, z odpoczynku ciał smukłych i elastycznych /.../ Weiss wydobył nieskończone bogactwo motywu ...
S. Świerz, Wojciech Weiss, [w:] „Sztuki Piękne“, R. 2, 1925-26, s. 145-163

Stary dom kalwaryjski otoczony był sadem, przestrzenią, która inspirowała artystę do najwspanialszych studiów plenerowych. Zmieniająca się wraz z porami roku kolorystyka i forma roślinności prowokowała do stałych poszukiwań malarskich. Sad stawał się również dla artysty scenerią rozwieszonego prania, drabin opartych o pnie drzew, wreszcie - postaci domowników obsypanych refleksami przenikającego przez liście słonecznego światła. (Wojciech Weiss, Malarstwo białego okresu 1905-1912. Katalog wystawy, Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa 2007, s. 50.)

Studia odbył na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom w pracowni prof. Ludwika Maciąga uzyskał w roku 1985. Jedna z pierwszych jego wystaw indywidualnych miała miejsce w Galerii Zapiecek w Warszawie (1987), w tym też roku otrzymał złoty medal na Biennale Sztuki Sakralnej w Gorzowie. Pokazywał swoje prace w znaczących galeriach europejskich i amerykańskich. Maluje w dużym formacie postacie i sceny figuralne pełne dynamiki i ruchu, który podkreśla asymetrią kompozycji. Przedstawione sceny sprawiają niekiedy wrażenie kontynuacji już poza płótnem. Stosuje nasycone barwy i kontrastowe światłocienie. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych w USA, Kanadzie Wielkiej Brytanii, Niemczech, Francji, Australii i RPA.

Studia odbył na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom w pracowni prof. Ludwika Maciąga uzyskał w roku 1985. Jedna z pierwszych jego wystaw indywidualnych miała miejsce w Galerii Zapiecek w Warszawie (1987), w tym też roku otrzymał złoty medal na Biennale Sztuki Sakralnej w Gorzowie. Pokazywał swoje prace w znaczących galeriach europejskich i amerykańskich. Maluje w dużym formacie postacie i sceny figuralne pełne dynamiki i ruchu, który podkreśla asymetrią kompozycji. Przedstawione sceny sprawiają niekiedy wrażenie kontynuacji już poza płótnem. Stosuje nasycone barwy i kontrastowe światłocienie. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych w USA, Kanadzie Wielkiej Brytanii, Niemczech, Francji, Australii i RPA.

Studia odbył na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom w pracowni prof. Ludwika Maciąga uzyskał w roku 1985. Jedna z pierwszych jego wystaw indywidualnych miała miejsce w Galerii Zapiecek w Warszawie (1987), w tym też roku otrzymał złoty medal na Biennale Sztuki Sakralnej w Gorzowie. Pokazywał swoje prace w znaczących galeriach europejskich i amerykańskich. Maluje w dużym formacie postacie i sceny figuralne pełne dynamiki i ruchu, który podkreśla asymetrią kompozycji. Przedstawione sceny sprawiają niekiedy wrażenie kontynuacji już poza płótnem. Stosuje nasycone barwy i kontrastowe światłocienie. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych w USA, Kanadzie Wielkiej Brytanii, Niemczech, Francji, Australii i RPA.

Studia odbył na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom w pracowni prof. Ludwika Maciąga uzyskał w roku 1985. Jedna z pierwszych jego wystaw indywidualnych miała miejsce w Galerii Zapiecek w Warszawie (1987), w tym też roku otrzymał złoty medal na Biennale Sztuki Sakralnej w Gorzowie. Pokazywał swoje prace w znaczących galeriach europejskich i amerykańskich. Maluje w dużym formacie postacie i sceny figuralne pełne dynamiki i ruchu, który podkreśla asymetrią kompozycji. Przedstawione sceny sprawiają niekiedy wrażenie kontynuacji już poza płótnem. Stosuje nasycone barwy i kontrastowe światłocienie. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych w USA, Kanadzie Wielkiej Brytanii, Niemczech, Francji, Australii i RPA.

Studia odbył na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom w pracowni prof. Ludwika Maciąga uzyskał w roku 1985. Jedna z pierwszych jego wystaw indywidualnych miała miejsce w Galerii Zapiecek w Warszawie (1987), w tym też roku otrzymał złoty medal na Biennale Sztuki Sakralnej w Gorzowie. Pokazywał swoje prace w znaczących galeriach europejskich i amerykańskich. Maluje w dużym formacie postacie i sceny figuralne pełne dynamiki i ruchu, który podkreśla asymetrią kompozycji. Przedstawione sceny sprawiają niekiedy wrażenie kontynuacji już poza płótnem. Stosuje nasycone barwy i kontrastowe światłocienie. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych w USA, Kanadzie Wielkiej Brytanii, Niemczech, Francji, Australii i RPA.

Studia odbył na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom w pracowni prof. Ludwika Maciąga uzyskał w roku 1985. Jedna z pierwszych jego wystaw indywidualnych miała miejsce w Galerii Zapiecek w Warszawie (1987), w tym też roku otrzymał złoty medal na Biennale Sztuki Sakralnej w Gorzowie. Pokazywał swoje prace w znaczących galeriach europejskich i amerykańskich. Maluje w dużym formacie postacie i sceny figuralne pełne dynamiki i ruchu, który podkreśla asymetrią kompozycji. Przedstawione sceny sprawiają niekiedy wrażenie kontynuacji już poza płótnem. Stosuje nasycone barwy i kontrastowe światłocienie. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych w USA, Kanadzie Wielkiej Brytanii, Niemczech, Francji, Australii i RPA.

Wystawiany: Włodzimierz Jan Zakrzewski, Malarstwo", Galeria Zapiecek, Warszawa, 1979

W latach 1964-70 studiował na Wydziale Malarstwa i Grafiki warszawskiej ASP (dyplom w pracowni prof. Krystyny Łada-Studnickiej). W trakcie studiów kształcił się w pracowniach m.in. takich artystów jak Roman Owidzki (kompozycja brył), Juliusz Studnicki (malarstwo), Halina Chrostowska (grafika), Daniel Szczechura (fotografia).
Już jako student malarstwa Zakrzewski szukał dla siebie miejsca pomiędzy geometryczną abstrakcją, a przenikającym wówczas do polskiej sztuki pop artem i nurtem figuracji hiperrealistycznej. Nie bez znaczenia była też dla młodego artysty twórczość ojca, malarza Włodzimierza Zakrzewskiego, wśród której wzrastał.
Artysta wyjechał z Polski w 1981 roku i zamieszkał w USA. Od 1990 roku dzielił swój czas pomiędzy Nowym Jorkiem a Warszawą.
Po wyjeździe w 1981 roku do Stanów Zjednoczonych Zakrzewski kontynuował malarską autorefleksję i nadal rozgrywał na płótnach abstrakcyjne martwe natury i pejzaże utrzymane w konceptualnej dyscyplinie. Od 2001 roku mieszkał w Warszawie.

Naukę rysunku i malarstwa rozpoczął już w latach gimnazjalnych. Następnie kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa pod kierunkiem E. Butrymowicza. W czasie II wojny światowej przebywał w Związku Radzieckim - w latach 1941-1942 uczył się w Moskwie, projektował plakaty i malował obrazy o tematyce wojennej. W roku 1943 wyjeżdżał na Ałtaj. Po wojnie wrócił do kraju; w latach 1950-1952 był profesorem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach następnych całkowicie poświęcił się malarstwu. Podczas częstych podróży - m.in. do Włoch, Francji, Stanów Zjednoczonych - malował pejzaże i weduty z wielu odwiedzanych miast. Wystawiał dużo, tak w kraju jak i za granicą - w Sofii, Budapeszcie, Dreźnie, Paryżu, Rzymie, Mediolanie - zbierając pochlebne recenzje krytyków. Po wystawie w Paryżu pisano o nim, m.in.: „malarz czuły na materię i barwę wystawia bezpretensjonalne płótna, zadumane, pełne wigoru w fakturze, świadczące o żywej reakcji na światło...“ (cyt. za katalogiem wystawy w warszawskiej Galerii ZPAP w roku 1963).