Naukę rysunku i malarstwa rozpoczął już w latach gimnazjalnych. Następnie kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa pod kierunkiem E. Butrymowicza. W czasie II wojny światowej przebywał w Związku Radzieckim - w latach 1941-1942 uczył się w Moskwie, projektował plakaty i malował obrazy o tematyce wojennej. W roku 1943 wyjeżdżał na Ałtaj. Po wojnie wrócił do kraju; w latach 1950-1952 był profesorem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach następnych całkowicie poświęcił się malarstwu. Podczas częstych podróży - m.in. do Włoch, Francji, Stanów Zjednoczonych - malował pejzaże i weduty z wielu odwiedzanych miast. Wystawiał dużo, tak w kraju jak i za granicą - w Sofii, Budapeszcie, Dreźnie, Paryżu, Rzymie, Mediolanie - zbierając pochlebne recenzje krytyków. Po wystawie w Paryżu pisano o nim, m.in.: „malarz czuły na materię i barwę wystawia bezpretensjonalne płótna, zadumane, pełne wigoru w fakturze, świadczące o żywej reakcji na światło...“ (cyt. za katalogiem wystawy w warszawskiej Galerii ZPAP w roku 1963).
Olej, płótno, 120 x 150 cm
Sygnowany l.d.: 1985 W. Zakrzewski
Na odwrocie: W. Zakrzewski 1985 / Warszawa / ul Jesionowa
Naukę rysunku i malarstwa rozpoczął już w latach gimnazjalnych. Następnie kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa pod kierunkiem E. Butrymowicza. W czasie II wojny światowej przebywał w Związku Radzieckim - w latach 1941-1942 uczył się w Moskwie, projektował plakaty i malował obrazy o tematyce wojennej. W roku 1943 wyjeżdżał na Ałtaj. Po wojnie wrócił do kraju; w latach 1950-1952 był profesorem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach następnych całkowicie poświęcił się malarstwu. Podczas częstych podróży - m.in. do Włoch, Francji, Stanów Zjednoczonych - malował pejzaże i weduty z wielu odwiedzanych miast. Wystawiał dużo, tak w kraju jak i za granicą - w Sofii, Budapeszcie, Dreźnie, Paryżu, Rzymie, Mediolanie - zbierając pochlebne recenzje krytyków. Po wystawie w Paryżu pisano o nim, m.in.: „malarz czuły na materię i barwę wystawia bezpretensjonalne płótna, zadumane, pełne wigoru w fakturze, świadczące o żywej reakcji na światło...“ (cyt. za katalogiem wystawy w warszawskiej Galerii ZPAP w roku 1963).