Studia artystyczne rozpoczął w 1912 r. w Szkole Przemysłowej we Lwowie. W l. 1919-1922 kontynuował naukę w krakowskiej ASP; w 1922 r. uczęszczał do prywatnej pracowni A. Archipenki w Berlinie. W 1923 r. wyjechał do Paryża, gdzie związał się z kręgiem École de Paris, mieszkając z E. Zakiem i M. Chagallem. Dwa lata później osiadł we Francji na stałe. Wystawiał na paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych, Tuilleries. Uczestniczył w paryskich Salonach, wystawiał w wielu galeriach Paryża m.in.: Bernheim, de France, Le Portique. W 1930 r. pokazywał swe prace w Stanach Zjednoczonych: w Cleveland i Nowym Jorku. Eksponował swą twórczość także w Kanadzie i Anglii. Związany z źyciem artystycznym w Polsce. Należał do ugrupowania Nowa Generacja, był członkiem Zrzeszenia Artystów Plastyków Zwornik. Malował pejzaże, kompozycje figuralne, akty, portrety, martwe natury, sceny z życia Żydów. Poza malarstwem olejnym, tworzył gwasze, akwarele, rysunki. W 1935 r. wyjechał do Nowego Jorku. Współpracował z Associated American Artists Gallery i French Art Gallery; przez wiele lat wykładał w Art Students League. W początkowej fazie sztuka Menkesa bliska była estetyce fowizmu. Powracającym wciąż tematem były także sceny z życia Żydów. Z czasem ekspresja obrazów artysty pogłębiła się; Menkes zaczął budować formy wyłącznie plamą barwną, nakładając farbę szybko i spontanicznie. Gama kolorystyczna uległa zawężeniu do nasyconych brązów, żółcieni, czerwieni, zieleni i aksamitnej czerni; mocny, zmysłowy kolor artysta rozgrywał w wielu niuansach nadając mu wewnętrzny blask. Syntetycznie traktowane postacie, ujęte w neutralnej, abstrakcyjnej przestrzeni, obrysowywał wyrazistym, miejscami zanikającym konturem.