Wyzwaniem, jakie postawił sobie Stanley Twardowicz, było opracowanie sposobu malowania bez widocznej tekstury, pociągnięć pędzla. W latach 50. i 60. artysta stopniowo dochodził do perfekcji, a powstałe w ten sposób, często wielkoformatowe, płótna umiejscowić można na granicy geometrycznej abstrakcji i color field painting. Krytycy niejednokrotnie nazywali jego prace sferą "całowania obszarów koloru". Artysta był niezwykle odważny w posługiwaniu się kolorem. Odczarowywał symbolikę barw, odpowiednio zestawiając ze sobą kolory sąsiadujące. Stronił jedynie od czystej bieli, uważając ją za zbyt nieskalaną.

Jego najbardziej rozpoznawalne obrazy przedstawiają płaszczyzny delikatnie przechodzących przez siebie kolorów. Czasem zamykał je w owalnych formach, umieszczając w środku kompozycji niewielki jasny otwór, wyglądający jak punkt wejścia do wnętrza obrazu. Poprzez efekt rozedrgania koloru stwarzał wrażenie jakby obrazy były owiane lekką mgłą i aby im się dokładniej przyjrzeć, należy uprzednio wyostrzyć wzrok. W odpowiedzi na nurtujące go pytanie o sztukę nieprzedstawiającą, Twardowicz mawiał, że jego obrazy to uczucia. A przecież uczucia nie mają kształtów.

Twardowicz był artystą niezwykle zdeterminowanym. Widoczne to było już od najwcześniejszych lat, kiedy nie mając odpowiednich przyborów, tworzył rysunki na zaszronionych powierzchniach okien. Po otrzymaniu pierwszego, skromnego pudełka farb olejnych, młody Stanley, nie mając podobrazi, odciął fragment okiennej rolety i zamalował ją starannie. Stworzył tym samym swój pierwszy prawdziwy obraz.

Na przestrzeni lat jego sztuka ewoluowała od malarstwa figuratywnego, do malarstwa gestu. Wiele jego wczesnych prac, często na podłożu papierowym przedstawia intensywne formy, morficzne kształty. Tego typu prace nie satysfakcjonowały jednak artysty w pełni. Uważał, że nazbyt widoczne jest, w jaki sposób praca była tworzona - widać gesty malarza, dostrzec można dukt pędzla.