Najważniejsze cykle prac:



1980–1982 Trwanie – cykl rzeźb (metal, sizal). Organizowanie i stwarzanie wzajemnych relacji pomiędzy rzeźbą a przestrzenią otaczającą. Układy nierozerwalnie związanych ze sobą rzeźb dają możliwość budowania pewnego obszaru, w którym istotne są: gra proporcji i zależności poszczególnych elementów rzeźbiarskich.



1982–1984 Misterium czasu – cykl 32 rzeźb, o wymiarach do: 250cm; metal, trociny, pakuły i sizal; pokazywane na XLI Biennale w Wenecji. Wolno stojące figury, formy zamykające figurę i figury “destrukty”. Rzeźby działają na widza poprzez zagęszczenie faktur, ponad ludzką skalę oraz kompozycję w przestrzeni , która jest częścią dzieła-instalacji.



1982–1984 Płytowce – poszukiwanie formy aby wyrazić koncepcję czasu. Pięć wolno stojących figur, cztery z nich są zespolone z panelem, jedna figura z wydrążoną płytą ruchomą, co daje możliwość samodzielnego funkcjonowania zarówno figury, jak i elementu płyty.



1984–1985 Non Omnis Moriar – cykl, w którego skład wchodzą: rysunek i 10 figur przyściennych o wysokości od 160 cm – 345 cm oraz 2 elementy „destrukty”; użyte materiały: konopie, len, pakuły, trociny zatapiane w żywicy, na konstrukcji metalowej. Pierwsze wprowadzenie koloru – czerwień. Inspiracja zarysu rysunku postaci na papierze przerodziła się w cykl układu rzeźb. Asocjacje: symbolizm ludzkiego życia, los, nieuchronność ostatecznego celu życia. Rzeźby znajdują się kolekcji Państwowego Muzeum Oświęcim-Brzezinka w Pawilonie Żydowskim.



1989–1997 Figura – obrazy, ponad 40 prac, technika: olej, płótno; obrazy z centralna postacią, ograniczona jakby prostokątem formatu. W kilku obrazach intrygująca dla autorki jest krawędź obrazu, czyli miejsce zderzenia obrazu z przestrzenią zewnętrzną. Nastąpiła zmiana gamy kolorystycznej (czerń, turkus, biel).



Eksplorowanie nowych dziedzin. Performance, teatr, muzyka, nowe media.



1991 – Klatka – rzeźba – instalacja – zamknięcie rzeźby figuralnej w prostej przestrzeni metalowej klatki o wymiarach 300x100x100 cm. Obiekt stał się integralną częścią performance’u z udziałem artystki w jej pracowni w obecności R. de Marco i międzynarodowej grupy krytyków i artystów; trwanie w czasie, w kontekście do rzeźby – klatki, monotonne nagranie głosu.



1992–2002 – Klatka – cykl obrazów. Figura pojawia się w pierwszych obrazach tego cyklu; od 1994 roku obrazy zbudowane są z dużych płaszczyzn koloru, zróżnicowanie faktur i barw. Pojawiają się pierwsze wyraźne linie tnące lub określające niezależne płaszczyzny w obrazie. W ostatnim okresie kolor ulega ograniczeniu do bieli i szarości, a linia graniczna ulega uproszczeniu.



1993 – Teatr Eksperymentalny. Rzeźby jako część spektaklu Ka Ba Kai / Re-animacje, Videoteatr Poza Lothe Lachmann. Współpraca z J. Lothe i P. Lachmanem przyniosła zderzenie formy rzeźbiarskiej z aktorem, dźwiękiem, wideo oraz prawami rządzącymi spektaklem. Rzeźby wytyczają zmienne miejsca gry oraz wchodzą w skład intencjonalnej części spektaklu.



1995 – Wytyczanie obrazu – rysunek na papierze. Odkrywanie i użycie idei pierwotnego gestu, dotknięcia. Powstaje zapis najprostszej ingerencji farbą lub olejem lnianym na papierze; istnieje świadomość samoistnej destrukcji w czasie, która towarzyszy procesowi powstawania. Upływ czasu zmienia zarys linii, olej lub ten z farby wsiąka w papier rozlewając się i żółknąc.



1997–1998 – Jednonogi – cykl ośmiu rzeźb betonowych o wysokości do 240 cm. Monumentalna figura staje się autonomicznym znakiem artystki.



1998–2001 – Wytyczanie obrazu – 343 betonowe płyty i 7 odlanych w brązie płyt okrytych rysunkiem figur jednonogiego.



1999 – Upakowanie – zapis na folii negatywowej wizerunku 343 płyt betonowych o wymiarach: 40x26x4 cm, zamkniętych w układach 7 płaszczyzn umieszczonych w stalowej klatce o wymiarach: 300x240x240 cm.



1999 – Upakowanie – film wideo. 17 min. – zapis poszczególnych płyt podkreśla autonomiczność każdego elementu.



Od 2002 – do dziś – Wytyczanie obrazu 01 – zabudowanie za pomocą systemu płaskorzeźb z rytmem figur Jednonogiego w brązie nieskończonej ilości pól możliwych. Przetransponowanie tych poszukiwań w inne materie (wydruki wielkoformatowe i projekcje).



1999 – Obrazy Wytyczanie Obrazu – płótno, olej, wymiary: 185x240cm, wewnętrzna potrzeba permanentnego opanowania tematu i równoczesnej pracy nad całością. Równolegle dokonywany jest zapis zmian zachodzących na płótnie (rejestracja wideo).

Idea jest kontynuowana i przybiera formę Budowli Możliwej – konstrukcji, w której artystka wykonuje performance z udziałem publiczności. W tym samym czasie gdy artystka śladuje linią przestrzeń działanie jest nagrywane I przetransformowane na ekran dostępny dla widzów. Akcji towarzyszy muzyka, jako integralna część spektaklu.



2008–2009 – Przeganianie myśli – realizacja filmów DVD: Tunel (2 min.), Chaos (4 min.), Znaki (3,5 min.)