przemysł szklarski istniał na Śląsku już przed poł. XIII w. W średniowieczu produkowano tam głównie potasowe szkło leśne, o niezbyt wysokiej jakości, z licznymi zanieczyszczeniami. Po przerwie w XV w. nastąpiło ponowne ożywienie produkcji w XVI w. Najwięcej zakładów mieściło się w Sudetach (Szklarska Poręba) i na ich przedgórzu. Obfitość surowców przyciągała licznych szklarzy z Czech i Saksonii. Wyróżniały się zwłaszcza rody Fredrichów, Schürerów i Preusslerów. W XVI w. zdobiono szkła głównie barwnymi emaliami. Szczytowym okresem śląskich hut była epoka baroku (XVII - XVIII w.) oraz 1 poł. XIX w. Do charakterystycznych wyrobów należały okazałe kielichy, szklanice i inne szkła stołowe z bogatą dekoracją grawerowaną i rżniętą (szlif wypukły), a także świeczniki. W XIX w. przeważały szkła barwne, o ciężkiej, wyrazistej formie.