od pocz. XV w. występowały we Włoszech wyroby garncarskie kryte nieprzezroczystymi szkliwami, których najstarsze przykłady mówią o wschodnim pochodzeniu tej techniki. Florencja i Faenza były pierwszymi ośrodkami ich produkcji i oba we właściwym momencie odeszły od dekoracji arabeskowej, wprowadzając motywy figuralne, heraldyczne i układy promieniste, a potem sceny figuralne wzorowane na pierwszych sztychach. W warsztacie Faenzy - Casa Pirota, zastosowano w latach 1520-35 dekoracje groteskowe, białe na niebieskim tle, następnie kopiowano ryciny. Wybrani przez Medyceuszów rzemieślnicy z Faenzy zorganizowali manufakturę w Caffagilo. Na początku XVI w. wyrabiano tam ceramikę z dekoracją arabeskową, następnie pojawiły się kompozycje figuralne, śmiało malowane nasyconymi barwami, brunatno-czerwoną i granatową. Ok. 1500 r. najwyższą sławę wśród swych rywali zdobył warsztat w Castel Durante. Mistrz Piccolpasso, stworzył oryginalny styl, polegający na stosowaniu białych arabesek na białym tle (bianco sopra bianco) oraz symetrycznych motywów candelieri, panopliów i instrumentów muzycznych rysowanych farbą ciemnobrunatną na niebieskim tle. W połowie XVI w. Castel Durante zachowując swą markę ustąpiło pierwszeństwa ośrodkowi z Urbino. Talerze i tace stały się teraz małymi obrazami kopiującymi kompozycje malarskie, wykonywanymi z wielką zręcznością, lecz ignorującymi zasady zgodności dekoracji i formy. Warsztat w Deruta, który od końca XV w. produkował fajanse w stylu orientalnym, z niebieskimi wzorami na takim samym tle, około 1514 r. odnowił technikę malowania lustrami metalicznymi w kolorze złotym lub masy perłowej. W tym samym czasie Giorgio Andreoli produkował fajanse o delikatnym czerepie, zdobione motywami groteskowymi, potem kompozycjami figuralnymi w kolorze rubinowej czerwieni, która była tajemnicą artysty. Błyszczący lustr nakładano na wyroby wypalone. Fajanse wyrabiane po epoce renesansu nie pochodziły już z Toskanii lecz z Włoch Południowych. Najbardziej aktywnym ośrodkiem produkcji było wtedy Castelli k. Neapolu, gdzie w 1743 r. istniało 35 manufaktur wykonujących przedmioty dekoracyjne zdobione pejzażami i scenami figuralnymi, z produkcją których łączą się nazwiska Grue i Gentili - dwóch rodzin ceramików.