produkcję porcelany twardej w Wiedniu podjął w 1719 r. urzędnik dworski Claudius Innocentius Du Paquier przy pomocy miśnieńskich arkanistów Konrada Hungera i Samuela Stölzla. Kaolin sprowadzano z Passau. Liczne trudności i kosztowność produkcji spowodowały wkrótce sytuację krytyczną i dopiero odkupienie wytwórni w 1744 r. przez Marię Teresę zapewniło warunki dalszego rozwoju. W pierwszej fazie wyroby wiedeńskie cechowała duża różnorodność: występowały wzory orientalne, późnobarokowe, motywy "niemieckich kwiatów" (od 1730), liści, wstęg, plecionki, kratki i medaliony. Wszystko to razem tworzyło rodzaj horror vicui. Zreorganizowanie manufaktury w latach 1744-84 spowodowało znaczne podniesienie się poziomu artystycznego wyrobów. Imitowano zwłaszcza rokokowe wzory z Sevres (od 1780), stosowano dekorację "a la Watteau". Charakterystyczne były zwłaszcza serwisy z ciemnoniebieskim tłem i złotą ornamentyką, ze scenami figuralnymi w medalionach. Modelarnią kierował od 1747 r. Johann Josef Niedermayer, zaś w 1778 r. przybył do Wiednia rzeźbiarz Anton Grassi, który projektował zwłaszcza figurki, wprowadzając gust neoklasyczny. W 1784 r. zarząd manufaktury objął Konrad von Sorgenthal. Dekoracje malarskie tworzył Georg Perl, chemikiem był Josef Leithner - wynalazca wielu barwników. Ceramika klasycystyczna odznaczała się prostymi cylindrycznymi formami i obfitą złoconą dekoracją reliefową. Znacznie wzbogaciła się gama barw (cytrynowa, łososiowa, fiolety, intensywny błękit). Motywów dostarczały malowidła pompejańskie, groteski Rafaela,ryciny i obrazy A. Kauffmann. Figurki wyobrażały sceny pastoralne, typy z włoskich komedii, bóstwa klasyczne i epizody z życia codziennego. Rzeźby były początkowo polichromowane, później biskwitowe i białe. W 1805 r. wszedł do manufaktury Mathias Niedermeyer, z którym wiązał się zwrot stylowy do biedermeieru. Postępujący stopniowo upadek manufaktury doprowadził do ostatecznego jej zamknięcia w 1864 r. Zob. też niemiecka porcelana.