manufakturę fajansu założył w Ćmielowie Jacek Małachowski około 1810 r. Po jego śmierci przeszła w ręce Ksawerego Druckiego-Lubeckiego, ministra skarbu Królestwa Polskiego. Około 1834-35 powierzył on prowadzenie manufaktury specjalistą przybyłym z Austrii - rodzinie Weissów. Dzięki nim nastąpił rozkwit zakładu. Rozwinęła się produkcja fajansu i kamionki, około 1838 r. podjęto produkcję porcelany z miejscowych glin kaolinitowatych, a w latach 50. zaczęto sprowadzać surowiec szlachetniejszy z zagranicy. W zdobnictwie naczyń wprowadzono precyzyjna technikę stalodruku (sceny mitologiczne, rodzajowe, krajobrazy), wyroby porcelanowe malowano ręcznie. Zapotrzebowanie na talerze i zastawy ćmielowskie było bardzo duże. Wyroby sprzedawano m.in. w Warszawie w sklepie Kazimierza Cybulskiego. Około 1863 r. wydzierżawił on, a następnie kupił manufakturę ćmielowską i unowocześnił proces produkcji, troszcząc się głównie o doskonałość kamionek i porcelany. Uwzględniając gusty odbiorców, wprowadził do zdobnictwa tematy polskie, jak portrety sławnych Polaków i krajowe widoki architektoniczne. W 1879 r. prowadzenie fabryki przejął jego syn Stanisław, wykształcony w zakładach ceramicznych w Limoges. W tym okresie zaprzestano produkować fajanse, natomiast doprowadzono do rozkwitu produkcję porcelany użytkowej, która do dziś stanowi chlubę Ćmielowa. Obok serwisów obiadowych i śniadaniowych, zestawów do kawy i herbaty były to pojedyncze talerze i filiżanki, imbryki, drobne naczynia, jak musztardniczki, solniczki, miseczki do konfitur i lodów, sosjerki, kompotierki, plecione koszyki na owoce i słodycze, lichtarze, naczynia apteczne, rzadziej wazony, doniczki i figurki w strojach ludowych. Przy skromnej i mało oryginalnej dekoracji malarskiej (złocenia, paski, bukiety i pojedyncze kwiaty, monogramy i herby) naczynia z tego okresu wyróżniają się plastycznym ukształtowaniem, nieraz bardzo fantazyjnym. Obok form neorokokowych występuje puklowanie i kanelowanie w kształcie plastycznych, naturalistycznych liści, winogron, gałązek, ptaków i zwierząt. W 1887 r. fabryka wróciła do rąk Druckich-Lubeckich. Do I wojny światowej produkowała głównie serwisy z cienkiej porcelany wysokiej jakości, odlewane w formach, zdobione złotymi szlaczkami, delikatnym ornamentem roślinnym reliefowym lub nakładanym metodą kalkomanii, rzadziej malowane ręcznie. Dominowały formy eklektyczne, zaznaczył się też wpływ secesji. Po przerwie wojennej w 1920 r. wznowiono produkcję i rozbudowano fabrykę. Dziś należy ona do największych w Polsce zakładów ceramicznych, wyrabia poszukiwana porcelanę na rynek krajowy i na eksport. W projektowaniu modeli i wyrobów zdobniczych znaczny udział mają współpracujący z fabryką artyści plastycy.