dzięki patronatowi miejscowych książąt Urbino stało się ok. poł. XVI w. jednym z najważniejszych centrów ceramicznych we Włoszech. W 1520 r. osiadł tu Guido Pellipario, który przybrał nazwisko Fontana. idąc za przykładem ojca - Nicola Pellipario (który od 1528 r. działał również w Urbino) rozwinął styl istoriato, polegający na wypełnianiu całej powierzchni naczynia obrazową kompozycją malarską. Styl ten dominował do ok. 1580 r., lecz już od ok. 1570 r. przewagę zaczęły zdobywać dekoracje groteskowe inspirowane sztuką Rafaela. Dekoracje groteskowe wykonywano m.in. w warsztatach Patanazzich i Fontanów. Charakterystyczne dla majolik z Urbino były pięknie modelowane pełnoplastyczne uchwyty o formach figuralnych. Urbino słynęło też z produkcji posadzkowych płytek ceramicznych. Od pocz. XVII w. znaczenie Urbino stopniowo malało, czemu towarzyszył niższy poziom artystyczny wyrobów.