Rzymianie nazywali stiukiem masę składająca się ze sproszkowanego marmuru i wapna, której używali do zdobienia fasad budynków. Ten sposób dekoracji poznano dzięki odkryciu w Rzymie, w pierwszych latach XV w., znakomitego zachowania "grot" Złotego Domu. Wśród motywów ornamentalnych występowały tam ołtarze wotywne, panoplia, kartusze, sploty roślinne, bóstwa leśne, postacie przechodzące w zwoje wolut oraz istoty fantastyczne. Odkrycie "grot" wzbudziło żywe zainteresowanie. Jeden z uczniów Rafaela, Giovanni da Udine, zajął się odtwarzaniem składu tego leśnego materiału, który można dowolnie modelować, ciąć, malować i złocić. Powstała w ten sposób cała szkoła dekoratorów, które rozpowszechniła kompozycje stiukowe nie tylko we Włoszech, gdzie Giulio Romano wykorzystał je przy budowie Palazzo del Té w Mantui, ale również w pd. Niemczech, a zwłaszcza we Francji, gdzie na polecenie Franciszka I Primaticcio ozdobił nimi królewski pałac w Fontainebleau. Te właśnie sztukaterie, istniejące do dziś, zapoczątkowały we Francji rozwój tego typu dekoracji architektonicznej, trwający aż do końca panowania Ludwika XIV.