manufaktura porcelany zainstalowana nie bez kłopotów w maneżu w Vincennes, w 1746 r. otrzymała przywileje królewskie. Kierowało nią kilku artystów: Gravant przygotowywał masę, Hellot był specjalistą od emalii (jego dziełem jest słynny błękit turkusowy wyrobów z porcelany miękkiej), Duplessis projektował wzory, których wykonawcami byli Bachelier i Mathieu. Szczególne uznanie zdobyły ich kwiaty z emaliowanej porcelany, zdobiące m.in. lichtarze, żyrandole, klatki dla ptaków. W Vincennes wyrabiano również duże wazy i figurki z biskwitu - porcelany nie krytej szkliwem. Z miękką porcelana w Sevres rywalizowały innego rodzaju wyroby, które od 1710 r. produkowano w Miśni, a od 1718 r. w Wiedniu, wykorzystując rodzaj glinki, której pokładów nie odkryto dotąd we Francji. W 1769 r. w Sevres rozpoczęto produkcje porcelany twardej z kaolinu. Wyrabiano ja równolegle do porcelany miękkiej, ale w oddzielnych warsztatach, gdyż wymagała innej techniki obróbki. Z porcelany twardej manufaktura w Sevres wyprodukowała wiele wyrobów, których naturalna kruchość powiększały jeszcze ażurowe wzory. Ich przykładem są tzw. treillissés - naczynia o brzegach ażurowych jak koronka, réticulés, w których część wewnętrzną ujmuje geometryczna ażurowa siatka, trembleuses - małe filiżanki z wypukłym dnem lub cienkim rowkiem, dzięki którym utrzymywały się na spodku, pots-pourris, rodzaj kasolet na wonności, z dziurkowana pokrywką. Aż do 1778 r. Sevres pozostało wierne stylowi rokoko. Do przyjęcia klasycznych form "etruskich" zachęcił dyrektora Régniera, hrabia d`Angiviller, który wszedł wtedy do Zarządu Sztuk. Większość wzorów powstałych w Sevres pod koniec XVIII w. zaprojektował Simon Louis Boizot, kierujący atelier rzeźbiarskim. Na czele dyrekcji manufaktury stanął, powołany w 1800 r., chemik Alexandre Brongniart, który zaniechał produkowanie porcelany miękkiej. Nowy dyrektor wprowadził liczne udoskonalenia - ujednolicił jakość mas i uregulował czas wypalania, a w 1820 r. wynalazł sposób modelowania przy pomocy sprężonego powietrza. Metodę tą udoskonalił jego następca od 1847 r. - Ebelman. Manufaktura kierowali także: Charles Lauth, Theodore Deck, Georges Vogt. Z punktu widzenia technicznego wprowadzone przez nich metody - nanoszenia barwnej masy porcelanowej przy pomocy pędzelka (praca tak misterna, że stosowano ja tylko w Sevres), nadawanie połysku metalicznego wyrobom i iryzacji wewnętrznych ścianek naczynia - mogą być uznane za prawdziwe wyczyny.